Opinions

Absoluut een hartverscheurend drama over een humanitair drama dat niet zo bekend is : het lot van Joodse Ethiopiërs (Falasha's) die tijdens de dictatuur van Menghistu in Israël ontvangen werden. Het hoofdpersonage is Christen en doet zich voor als een Joodse jongen. Hij wordt ontdaan van zijn identiteit, maar zal zijn leven lang naar zijn biologische moeder verlangen. Hij groeit op met heel wat trauma's en het feit dat hij zwart is, maakt zijn integratie in de Israëlische maatschappij er niet makkelijker op.

De makers blijven hardnekkig dit verlangen naar de roots benadrukken alsook de verwarring om niet te leven waar je hoort. Het einde is dan ook een fantastische kreet van honderden gevoelens . De film is begrijpelijk, boeiend verteld, sterk geacteerd en houdt steek van begin tot einde. Je voelt dat dit een drama is die recht uit het hart komt, en recht naar het hart grijpt. Fantastisch menselijk en eindelijk een film over de echte miserie in de wereld, met realisme en drama gebracht. 5*

Vlotte en onderhoudende thriller, die meer inzet op de dreiging en zweterige angst, dan op rijkelijk vloeiend bloed. Veel originaliteit moet je niet verwachten maar het IS spannend en het geterroriseerde koppeltje van dienst weet niet meer in welke richting gelopen. Er zijn ook een paar reuzenclichés te bespeuren zoals de niet startende auto , maar toch ook enkele leukere insteken. Zo is de happy ending van de film nog wel eens welkom en zijn de killers niet onverwoestbaar. . Niet zo slecht.

Roadmovie over een Algerijns boertje die met zijn koe te voet door Frankrijk trekt naar het landbouwsalon. De synopsis laat een verschrikkelijk voorspelbare feelgood-film vermoeden en dat was het dus ook. Natuurlijk zal hij wel problemen onderweg tegenkomen en op een gegeven moment gescheiden worden van zijn koe. Natuurlijk zal hij het landbouwsalon tijdig halen en een hoofdprijs in de wacht slepen. Natuurlijk zal het weer boteren met zijn schoonbroer... Wat had je anders verwacht?

Komt er dan nog bij dan de feelgood enorm kunstmatig opgevoerd wordt, bvb wanneer hij door grote nieuwsankers de nodige media-aandacht krijgt. Zeker geen slechte film; enkele Borat achtige momentjes, een paar fijne woordspelingen, een Guust Flater-achtige Lambert Wilson als berooide kasteelheer maken het nog enigszins genietbaar maar voor de rest weinig origineel en met een nogal denigrerende karikatuur van de Algerijnse plattelandsbewoner. Kleine 3* maar de kans is reëel dat ik dit nog naar beneden bijstel.

Niet de grappigste Chaplin maar de details zijn opnieuw geweldig en Chaplin zorgt voor de nodige slapstick door meermaals in een waskuip te vallen.

Na een cafégevecht is "the tramp" weer on the road. Hij redt er een gekidnapte jonge vrouw uit de handen van zigeuners die haar als werkslavin gebruikten. De romance ontluikt. Met ook de reusachtige Eric Campbell als de zigeuner die het meisje mishandelt.

Van een meester van special effects als Chris Walas verwachtte ik toch meer wat dat betreft. Veel hart en ziel zoals in The Fly bvb zit hier niet in. The Vagrant is overwegend komedie met heel wat zwarte humor over een middelmatige bediende die zich in zijn nieuwe woning bedreigd voelt door een vieze vuile clochard. De paranoide sfeer is wel ok, maar er is niet echt sprake van een crescendo opbouw naar een climax. Beetje slordig allemaal, zeker op het einde. Dat deze B-film in de duisternis gebleven is verwondert me niet echt.

Het onwelriekende "You can polish a turd all you want, in the end it's still a turd", gaat volledig op voor deze flop van een film. Weer die versleten flauwe moppen a la Guardians of the Galaxy, ook al zo'n berg nepheid.

Nogmaals het bewijs dat een groot budget en een hoop CGI geen goede film maken. Vooral de cast is bedroevend. De Haan valt nog wel mee, maar Delenvigne is een wandelende irritatie en wie haalt het in zijn hoofd om Herbie Hancock te casten? Visueel mooi, maar zo eclectisch dat er slechts weinig van blijft hangen.

Muziek en meiden

Een high school film zou ik het niet noemen, daar de film zich totaal niet op scholen afspeelt maar ernaast. Vind het meer een chick flick. Niettemin een interessant filmpje om te zien, daar de 80s cultuur komt boven drijven. Je ziet eraan dat het een film is op het kruispunt van de nog puriteinse 70s en de meer vrijgevochten 80s. Subculturen duiken op (hier de punk), de seksuele revolutie woedt volop en ook de verschillen in sociale klasse spelen een rol. Hoewel het verhaal eigenlijk nauwelijks iets voorstelt geeft de prominent aanwezige muziek en het nogal domme liefdesverhaaltje een sterke sfeer mee aan het geheel. Ik vraag me af wat Cage zelf denkt als hij zichzelf hierin terugziet. Verder viel Frederic Forrest (mij vooral bekend als de opdringerige nazi uit Falling Down met Michael Douglas) me hier op als de hippie-vader van de chick. Zoals gezegd, ook een leuke soundtrack met muziek van Psychedelic Furs, Men at Work, Eddie Grant o.a. Grandioos is het allemaal niet maar het is een leuke trip down memory lane.

Troep... De Harryhausen effects zijn niet om aan te zien. En het ergste is dat je er de hele tijd op moet kijken. Van de acteurs komt het ook niet en het verhaal stelt nauwelijks iets voor. Na een half uur meligheid gaan de cowboys eindelijk op zoek naar de verloren vallei. Daarna is het non-stop met de vreselijke stopmotion. Andere films waaraan Harryhausen meewerkte waren bijlange zo slecht niet : de Sinbads, Clash of the Titans...

Op het randje. Flink wat platvloerse dialoog en vetzakkerij in deze komedie. Tere oortjes, opgepast... Ik las hier de associaties met de schelmenfilms en met Turks Fruit en kan me daar in vinden. Robert & Bertrand maar dan voor volwassenen. Twee onafscheidelijke boefjes die vaak op dezelfde manier gekleed zijn, en allerlei fratsen uithalen (vaak seksueel getint) en meestal moeten lopen met boze mensen achter hen die er niet om kunnen lachen. En ja, de losbandige levenshouding van de twee zorgt dat deze film wellicht het dichtst in de buurt komt van Turks Fruit.

Wat ze hier allemaal uitkramen met vrouwen zou vandaag in de rechtbank eindigen voor de filmmakers : hun dom neukvriendinnetje Marie-Ange krijgt al wel eens een stevige mep en wordt herhaaldelijk voor sloerie uitgemaakt, en op het einde ontmaagden ze ook nog eens een minderjarig meisje, om nog niet te spreken van de bizarre treinscène. Maar het meest shocking vond ik eigenlijk nog de scène waarin een oudere vrouw zelfmoord pleegt na een triootje met de twee kerels. Zag ik niet aankomen.

Een controversiële film die eigenlijk een heel andere conceptie van vrijheid in de verf zet. Zeker een film die je eens moet zien want het is een erg bekende klassieker in Frankrijk, en het duo Depardieu-Dewaere doen het nagenoeg perfect samen, ik heb me ook prima vermaakt maar heb het uiteindelijk net iets meer voor Turks Fruit. Ik zie nu dat ik in deze laatstgenoemde ook al naar Les Valseuses verwees 5 jaar geleden.

Gebakken lucht.

Eén goede welgemikte scène met overacting kan wonderen doen. Hier is Cage de hele film door de spast aan het uithangen en dat wordt ontzettend belachelijk en irritant. Gevolg : niet één keer moeten lachen.

Hoewel ik de acteur best waardeer vond ik hem in die periode niet uit te staan (bvb Raising Arizona) en begrijp ik niet wat hij met die smoeltrekkerij wilde bereiken. Komt dan nog : wat moet je nu van een vage film als deze maken? Is hij nu een vampier of niet? En wat is het verband tussen zijn waanideeën en die werkneemster die hij voortdurend pest? Don't know, don"t care! De film was een totale flop indertijd en het is begrijpelijk waarom.

Slappe Carpenter en slappe vampierenfilm. Ditmaal een soort crossover met de harde actiefilm maar verder een zwak plot en niks van spanning. Woods mag weer zijn stereotiepe figuur neerzetten (leren vestje, donkere stoere bril, jeansbroek en vooral veel gescheld en gevloek) en Baldwin valt nog net beter mee als zijn sidekick Montoya. De übervampier vond ik super-belachelijk, wat een klucht zeg. Carpenter is als regisseur bedreven genoeg ondanks alle zwakke elementen die hij inzet, om toch nog iets onderhoudends uit zijn mouw te schudden. Van hem zijn we meer gewend.

Gelukkig duurde dit niet veel langer dan 80 minuten anders had ik het niet uitgehouden. Hier zit gewoon geen verhaal in en wat een flauwe vampierenhumor zeg. Er valt weinig lol mee te beleven. Slaat vooral op vampieren vs maatschappelijke evolutie en lachen met de vampierenclichés maar lijkt meer op een TV-serie dan op een kwaliteitsfilm. En nu weet ik meteen dat je komedies best niet aan vrouwen overlaat Ook het acteerwerk was vrij zwak : Alicia Silverstone, ooit een teenie hotshot in de videoclips van Aerosmith, heeft zowel haar schoonheid als haar gebrek aan acteertalent behouden. Leuk om Sigourney Weaver en Malcolm McDowell in dit niemendalletje voorbij te zien lopen en veel meer leuks dan dat was er niet.

Dit had een goede film kunnen zijn in handen van bijvoorbeeld een John Carpenter. Het idee vond ik potentie hebben en zou recht uit een Twilight Zone aflevering kunnen komen. De opslokkende duisternis, letterlijk dan. Maakt me totaal niet uit dat er geen uitleg gegeven wordt, de film is sfeerschepperij. De eerste 15 minuten waren de beste. Het verhaaltje over de kolonie van Roanoke die verteld wordt is helemaal waar. Het maakt de film er niet geloofwaardiger op maar legt toch een link met de realiteit die voor een koude rilling zorgt. "Vanishing" heeft daarnaast ook langdradige momenten, spanningsloze momenten, slechte music score en onuitgediepte personages. Dat alles maakt dat deze thriller redelijk vlug vergeten zal zijn. 2,5* is hierom meer dan voldoende.

Viel dik tegen. Door dezelfde gebeurtenis steeds weer opnieuw vanuit een ander perspectief te zien (zonder daar echt veel aan toe te voegen), wordt de film repetitief. Lekker voorspelbaar ook en soms op een irritante manier inspelend op de emoties (Whitaker en dat meisje). Dat zo'n ingewikkeld plan kans heeft op slagen is onzin. Wel een goede chase scène met Quaid maar Quaid zelf met zijn "zie-me-eens-ernstig-bezig" expressie zat hier in één van zijn zwakste rollen ooit.

Wie wat vertrouwd is met De La Iglesia weet dat hij houdt van een goede vleug surrealisme in zijn films. Hij komt niet zo extravagant uit de hoek als met Balade Triste de Trompeta en levert zelfs een verrassend doordeweekse slasher af, zij het wel met een kritische noot tegen massatoerisme. Vijf Spaanse toeristen komen in Venetië aan, waar ze niet bepaald hartelijk worden ontvangen. Bij de stedelingen heerst een grimmig sfeertje gericht tegen de ongemakken die de enorme cruiseschepen in de lagune met zich meebrengen. Voor het Spaanse groepje is de pret helemaal over wanneer één van de vrienden verdwijnt. Daarna wordt de film eigenlijk meer een detective en dan gaat de film wat kopje onder. Toch flakkert De La Iglesia's gitzwarte humorstijl nu en dan eens op, zoals die leuke scène waarin de nar een Japanse toeriste de keel oversnijdt op een brug, terwijl tientallen toeristen de moord filmen met hun smartphones, denkend dat het een show is. . Eerste uur vond ik behoorlijk, maar helaas een teleurstellende afloop.

De vreemde titel slaat op een gelijknamig nummertje van de Franse chansonnier Serge Reggiani en betekent dat het geluk altijd dichter is dan men denkt. Dit is een bitterzoete film waarin de 15-jarige Emile de hoofdfiguur is. Zijn ouders zijn doodeenvoudige mensen die spaarzaam moeten leven en een wat maffe levensinstelling hebben. Dit tot grote ergernis van Emile, wiens haar ze kleuren om hem er mooier te laten uitzien. Op school leert hij Pauline kennen, voor wie hij een crush heeft. Ze is een rijkeluisdochter en vertelt Emile dat ze op een klassiek concert in Venetië zal optreden met de harp. Emile wil haar plezieren door ook naar Venetië te gaan. Maar hoe zal hij er raken?

De film wordt daarna een plezierige roadtrip waarin het gezinnetje (de oudere broer Fabrice komt er ook nog bij) terug dichter naar elkaar toe groeit. Poelvoorde voelt zich als een vis in het water als de pater familias en met de humor dat we van hem kennen. De film komt wat traag van de grond maar daarna wordt het best wel sterk, wanneer het leven enkele grilligheden op het gezin loslaat. De romantiek maakt wel eens plaats voor meer bittere momenten, maar meer dan er een drama van te maken, kiest de film om de minder leuke dingen uit het leven te leren omarmen. Een leuke film met een goede cast en een goede instelling.

Wel zo spannend was Venom ook weer niet maar een echte mamba in de film steken en dus niet voor de makkelijkste weg kiezen ... that's the spirit
Met Klaus Kinski in een film mag je je altijd wel aan iets verwachten die uit het ordinaire springt maar ook Oliver Reed, die vaak in Hammer horrors speelde, is vermeldenswaardig.
De hele film is een gijzelingssituatie waarbij een trio misdadigers een kind en diens grootvader vasthouden, al is het nooit echt duidelijk waarom of ik moet het gemist hebben.
Verder veel te weinig mamba om echt een memorabele thriller te zijn; werkt ook niet zo goed omdat die mamba enkel de bad guys te grazen neemt

Het betere rechtbankdrama... Een advocaat met allerlei persoonlijke problemen neemt het op voor een vrouw wiens zus door een medische fout in een coma is geraakt. Wat hier belangrijk is, is dat de opportunistische advocaat zichzelf weer in de hand krijgt door zich in de zaak te verdiepen. Hij wordt geconfronteerd met tegenslagen, zoals zijn kroongetuige die met de noorderzon verdwijnt maar terug strijden voor rechtvaardigheid haalt hem uit zijn dwaling en geeft hem weer een doel. Sterke rol van Paul Newman en gedragen door een ijzersterk verhaal en prima personages. Kortom: dit is een uitstekende film. Dit is na The Deadly Affair de tweede van drie films van Lumet die ik op de plank had.

Redelijk enge film moet ik zeggen, zeker in het laatste kwartier. Zat er vrij zenuwachtig bij. Niet zo origineel maar aardig uitgewerkt voor dit genre. Veronica's omgeving is zich van niks bewust en ze staat er helemaal alleen voor tegen de demon die ze heeft opgeroepen . Ook dat het op een echte case zou leunen doet me huiveren. Het is allemaal sober wat FX betreft maar zo heb ik het wel liever. De suggestie kan soms sterker zijn dat wat getoond wordt. Dikke 3*

Regisseur Joel Schumacher levert één van zijn minder commerciële prestaties en waagt zich aan een film met een meer onafhankelijke stijl. 'Veronica Guerin' oogt low budget, met een biografie van een vastberaden journaliste die de vuile zaakjes van de IRA in het daglicht zette, met name de verspreiding van drugs in een land dat al geplaagd wordt door werkloosheid en andere vormen van sociale uitzichtloosheid.

Cate Blanchett zet een behoorlijke rol neer als de journaliste met een koppig karakter. Ze bracht veranderingen teweeg in haar land. Waarschijnlijk voelde ze nattigheid aankomen, maar haar vastberadenheid om iets te veranderen vat de persoon van Guerin samen. Wanneer ze op het einde haar lot tegemoet treedt, wordt dit gevolgd door een moment van algemene rouw waarin Guerin, tot mijn spijt als martelaarsfiguur uitgebeeld wordt en dat is nu misschien net iets teveel van het goede Geen meesterwerk, maar wel meeslepend.

Boring!

Ik zie het geweldige hier niet van in. Veel weg en weer geloop door bossen, beetje bloed spuwen, een verhaaltje beneden alle peil met knullige zombies. Men mag er lovend over zijn, ik vond het qua inhoud vooral erg zwak. Nochtans was ik gesterkt door het uitstekende Midnight Meat Train, maar het vroegere werk van deze regisseur is heel wat anders dan MMT dat door een groter productiehuis gefinancierd werd.

Veel soberder en met weinig afwisseling in decor en omgeving (wat me doorgaans ook snel tegenzit). Versus is een film die zich aan veel genres waagt (komedie, gangsterfilm, martial arts, horror) maar in geen enkel daarvan excelleert. Vind ik ook iets dat beter als anime zou werken.

Een paar spannende scènes redden de film nog een beetje, maar ik vond het vooral een dwaze film.

-Men gaat op 8000 m rondsjacheren zonder zuurstofflessen...

-Een man zonder tenen (Scott Glenn) gaat nog even hard klimmen...

-Belachelijkste dropping met een helikopter ooit...

-Een reddingsploeg neemt nitroglycerine mee om anderen te redden, waarbij ze niet weten dat nitro ontploft wanneer het onder de zon (of eender welke andere hittebron) opgewarmd wordt.

Dit reddingsteam zie ik liever niet komen. Zowat alles wat bergbeklimmen niet is komt hier aan bod.. Wat heb ik me kapot geërgerd aan deze film.

Nogal vergezocht plot daarom "slechts" 3,5*, maar wel knap geënsceneerd door Hitchcock. Een zeer psychologische film ook. Een detective (die lijdt aan hoogtevrees) verleent een oude vriend een gunst door het staan en gaan van diens vrouw te onderzoeken. De vrouw lijkt erg veel interesse te hebben in ene Carlotta Valdez, die honderd jaar daarvoor in San Francisco leefde en op jonge leeftijd aan haar einde kwam. Dit geeft een mysterieus en intrigerend eerste uur. Na de key event gooit Hitchcock het over een andere boeg en verlegt de focus naar een identiteitsverwarring die daarna ontstaat en de motor vormt voor de finale. Vertigo vond ik vooral sterk geacteerd door Stewart en Novak, die zowat 80% van de film op hun schouders dragen. Stewart is niet weg te denken uit de Hitch's films.

Nu is de wereld politiek te correct om nog dit soort films te maken. Deze brute film waarin een hoertje achterna gezeten wordt door een moordzuchtige pooier kent heel wat geweld tegen vrouwen. Verder is dit een sleazy exploitation film van het zuiverste water : het lijkt alsof de wereld rond Hollywood Boulevard alleen maar bestaat uit hoeren, pooiers en criminelen. De flikken van de zedenpolitie stellen weinig voor en zitten heel de film door in een auto rond te rijden, op zoek naar Princess. Kan qua stijl inspirerend gewerkt hebben op de jongere generatie regisseurs (flashy nachtelijke film met onderwereld-typetjes) maar verder is dit matig geacteerd -- op bad guy Wings Hauser na die een overtuigende vrouwenmishandelende schurk neerzet --, slecht ge-edit, met belachelijke dialogen en met tenenkrommende scènes die blijkbaar de film wat humor moeten meegeven maar beschamend uitpakken (kung fu opaatje, de oude freak in de doodskist ). Ik vond dit geen goede film (bvb Ms.45 in dezelfde stijl vond ik stukken beter), maar het zou me niet verbazen dat deze film een schare fans achter zich heeft want cult-potentieel is er wel.

Allen's recentere films zijn doorgaans wat beter dan zijn oude films en dit is ook met Vicky, Cristina, Barcelona het geval. Een relatiefilm die nergens te zwaar wordt door het vakantiekader. Vrouwen worden steeds aangetrokken tot relatiemogelijkheden waar wat pit en avontuur in zit; kunstenaarstypes hebben door hun creativiteit altijd een streepje voor (pwooooot!!!!... cliché alarm!!). Met Juan Antonio hebben de twee vriendinnen wel een erg gladde praatjesmaker aan de voordeur. Die dialoog bij de eerste ontmoeting was geweldig.

De fantasie van een relatie is vaak mooier dan de realiteit van de relatie. Beide jongedames verkiezen dan uiteindelijk de zekerheid van een wat saaiere vaste relatie, of gaan verder op zoek naar de ware. De film probeert veel combinaties uit tot en met een ménage a trois wanneer de neurotische ex van de Spanjaard opduikt . Hier en daar pik je nog wel een interessante gedachte op maar veel nieuws zat er niet in en het viel me op dat alles redelijk ongeëmotioneerd en vlak gebracht wordt : Vicky die haar kersverse man ziet tongen met die oudere vrouw was toch wel een ruzie waard! Pluspunt is dat Juan Antonio op het einde wel een beetje de looser is in het hele verhaal.

Daar valt wat mee te verdienen moet de regisseur gedacht hebben. Neem het op de huid zitten uit La Vie d'Adele en gebruik de "one shot" techniek uit Birdman (twee films die in de prijzen zijn gevallen) en poefff, je hebt Victoria. Behalve dat deze film, in tegenstelling tot Birdman, wel in real time gefilmd werd. Die zou dan normaliter dubbel in de prijzen moeten vallen toch? Vraag me af of dit een Oscar-inzending zal worden. De score op MM liegt er in elk geval niet om. Dit soort film blijft het publiek fascineren maar ik vond het niet meer dan een misdaadversie van La Vie d'Adele met de nodige clichés...

Nee, Victoria is daarom nog niet slecht : het feestelijke nachtje in Berlijn wordt in die "one take" die best voor een leuke flow zorgt, stilaan een onverwachte en minder aangename nacht zonder einde. Het is vooral dit besef dat er in zo'n korte tijd zoveel kan gebeuren dat sterk overkomt. Victoria, een wat eenzaam meisje die niemand kent in de stad is op zoek naar vriendschap; wat naief, levensgenietend en dom : hoe dom kan je zijn om je in een bankoverval te laten meeslepen? Geen personage met diepte zoals Adele, en dat is een wat gemiste kans als je twee uur lang de camera rond Victoria laat hangen.. Technisch zal het wel een hoogstandje zijn, maar daarom is de film in zijn geheel nog geen meesterwerk.

Victoria's munshi

Eén van de ondergewaardeerde films van 2017. Een fris verhaal over de vriendschap tussen koningin Victoria en een Indische dienaar. Toont een heel ander beeld over de koningin dan de norse tante aan wie men doorgaans zou denken. Het is meer de mens Victoria die aan bod komt: verveeld door de conservatieve elite rondom haar, afgestompt door haar rol als heerseres, maar met meer humor, leergierigheid en openheid voor andere culturen dan je van haar zou verwachten. Het is een fijn portret geworden met humor en een glimlach, en met frisse vertolkingen. Wel soms lachen met die stijve lapzwansen rond Victoria en gruwen van die verschrikkelijke zoon van haar (goed gespeeld door de mij onbekende Eddie Izzard).

Zeker geen saai kostuumdrama. En ja, ik kon het bijna niet geloven maar dit is wel degelijk gebaseerd op reële feiten.

Erg sterk dit. Mooi gefilmd en droevig familiedrama waarbij twee zussen, Guida en Eurydice, levenslang van elkaar gescheiden worden door een jeugdzonde van Guida, die van huis wegliep begin jaren '50 met een Griekse matroos en met een buitenechtelijke zwangerschap naar huis terugkwam. Een opwelling die haar duur komt te staan : haar woedende vader verstootte haar daarna waarna ze zich op eigen krachten door het leven moest worstelen in een moeilijke maatschappij.

Het is zware en vaak rauwe melo, je moet er van houden. Niet altijd aangenaam om zien, maar wel doorspekt met veel emotionele momenten. Hoeveel een mens kan doorstaan in een leven. Het is best een knap verhaal waarbij je je moet indenken hoe dicht de zussen in werkelijkheid van elkaar leefden in een grootstad waar een toevallige ontmoeting bijna uitgesloten is. De scène in het restaurant waarbij dat net niet gebeurde vond ik mede daarom vol dramatiek. Je moet er wel je aandacht bijhouden want de film maakt soms grote onaangekondigde tijdsprongen. Zeker een film die ik gewaardeerd heb.

Ik vond er niet zoveel aan. Is dit abstract Cronenberg werk een film over een schizofreen die geplaagd wordt door waanideeën? Of is het een kritiek op de grip van de media en de TV, zodat we niet meer weten wat echt is of niet (het versmelten van technologie en vlees) ? Of beiden? Het wordt tegen het einde allemaal ondoorgrondelijk zodat het er nog weinig toe doet waar de film naartoe wil. De special effects waren indrukwekkend goed voor die tijd en een sterk staaltje vakmanschap... maar verder zat Cronenberg schijnbaar sterk aan de paddo's bij het maken van Videodrome.

Een film benadert de perfectie wanneer het voor de kijker niet meer mogelijk is om realiteit en fictie te onderscheiden. En dat had ik in La Vie d'Adele : slaapt Adele? Of doet ze maar alsof? Huilt Adele? Of doet ze maar alsof? Khechiche zit drie uur lang op de huid van dit beeldschone meisje en soms leek hij bijna geobsedeerd door haar : de bijna pornografisch gefilmde seksscènes laat hij eventjes voortkabbelen maar dat vond ik eerder passend dan storend. Hij laat immers geen moment voorbij gaan om het passionele aspect te beklemtonen. We zwerven als kijker mee als een beestje op haar schouder vanaf de ontdekking van haar seksualiteit tot een passionele relatie en een pijnlijke breuk. . Hij blijft gefixeerd op haar blik en haar twijfels, die een weerspiegeling zijn van wat er zich binnen in haar afspeelt. Niet enkel dat : het levert zelfs nu en dan waanzinnig mooie shots op. Wanneer Adele en Emma elkaar kussen, terwijl het zonlicht tussen hen inschijnt is zuivere mystiek, een scène die als een droom blijft hangen. Een emotionele rollercoaster van begin tot eind, een tour-de-force van Khechiche en een verdiende Gouden Palm.