Opinions

Mississipi Clichés

Geen meesterwerk en soms een beetje flauw maar net als andere van hun iets mindere films blijft er altijd wel iets hangen. Ze tonen het leven in de staat Mississipi in de jaren '30 als één groot cliché : corrupte politici, hillybilly artiesten, dwangarbeid, dolgedraaide gangsters, de ku klux klan, vrouwen die vallen voor macht, populisme... je krijgt het allemaal voorgeschoteld met een flinke portie humor en vooral muziek. Hoewel het allemaal sterk overdreven wordt, hecht ik wel enig geloof aan dit kleurrijke tijdsbeeld. Uit de Odyssee van Homeros, die Coen mee inspireerde, zie je de sirenes en de cycloop (John Goodman) duidelijk voorbijkomen. Het meest hilarische moment was wanneer Delmar dacht dat Pete in een pad veranderd was en hij er in de auto tegen begint te praten. . Hier heb ik me scheef mee gelachen. Om van deze film te genieten moet je op één of andere manier kunnen inhaken op de lokale cultuur want de zoektocht naar de schat die in het vooruitzicht wordt gesteld is natuurlijk totaal irrelevant. De scherpe BluRay weergave brengt deze film ook visueel op een hoger niveau.

Een wat oudbollig overkomend rise & fall kostuumdrama over Alfred Redl, een man van eenvoudige afkomst die een blitzcarrière maakt in de laatste dagen van het Habsburgse leger. Hij schopt het tot hoofd van de spionageafdeling van het rijk. Afkomst en etnische achtergrond waren in die tijd veel belangrijker dan alleen maar ambitie en begeestering. Redl is een patriot en loyale militair, maar wanneer hij moet werken voor de manipulerende aartshertog, keren de politieke intriges zich tegen hem. . Politieke belangen staan daar boven. Er wordt vaak naar zijn homoseksualiteit verwezen, maar ik had niet de indruk dat dit verder relevant was voor de film, behalve dan dat hij dit moest verbergen.

Oberst Redl is niet helemaal slecht, met de kostumering en de walsen, maar het mist voor mij toch de dramatiek en dialogen die de aankomende tragedie moeten accentueren. Zo komt het conflict tussen hem en zijn jeugdvriend Kubinyi helemaal niet sterk over. Ook zijn betrokkenheid als spion voor de Russen blijft onuitgewerkt; het lijkt in de film vooral dat hij er werd ingeluisd in een vuil politiek spel

Wat slecht zeg. De mix van SF, western en komedie is erg origineel en sprak me erg aan. Maar dit is met weinig middelen in elkaar gestoken in een Roemeense studio. De special effects komen net uit de jaren '50, de moppen zijn desastreus flauw. Redeye en vooral The Gaunt, een soort pietje-de-dood, waren wel nog wijze personages. Dit is bijna niet aan te zien. Dit is trouwens een productie van de studio van Charles Band, Full Moon genaamd. Band is vooral gekend voor een reeks low budget niemedalletjes. Je hoeft maar zijn naam in te tikken om de fantastische gemiddeldes van zijn films te zien.

Hier kan een SF-liefhebber toch niet over klagen vind ik. Verfrissend, vernieuwende post apocalyptische SF met een originele invalshoek... eindelijk. Al lang geleden dat ik nog eens een SF zag die het waard is om gezien te worden. Visueel erg knap, dat is het goede nieuws, en dat is ook de grote troef van de film. Minder goed vond ik de zwakke, zelfs bijna nietszeggende dialogen, het gebrek aan binding tussen de acteurs. De acteurs zijn, op Freeman na, niet echt mijn favorieten. Cruise gaat me vlug irriteren (hier toch een stuk minder dan in Jack Reacher) en Kurylenko kan niet acteren. Los daarvan toch een bovengemiddelde SF met een sterke soundtrack en verzorgd tot in de puntjes. Net een 3,5*.

Iets mindere De Palma voor mij doch wel een interessante psychologische thriller. Paul Schrader, de auteur van Obsession is toch niet van de minste en liet zich door Hitchcock inspireren. De Palma toont zich al een groot cineast met fijn camerawerk. De film is opgesplitst in drie delen : het eerste vertelt over de kidnapping van Courtlands vrouw en dochter, het tweede over Courtlands obsessie en de romance tussen hem en de dubbelgangster van zijn overleden vrouw en tot slot volgt nog een ontknoping.

De film wordt begeleid door mooie muziek van Bernard Herrman. Ik stoor me vaak aan dergelijke overaanwezige muziek, maar hier past het wonderwel bij de dromerige sfeer die De Palma schept. De twist is er één van formaat maar alles klopt wel. Het tweede stuk van de film was uitermate lang en traag. Ik dacht even dat er niet veel meer zou gebeuren, gelukkig brengt het slot nog een verrassing. 3*

Dr Von Braun is a great scientist... but he's not my hero!

Mooie mooie film zeg. Zo ontroerend ook dat ik er natte oogjes aan over hield. De film had ook enkele van mijn favoriete acteurs achter de hand, een fantastische Chris Cooper en de immer verfrissende Laura Dern dus dat kon niet mislopen. Ook Gyllenhaal ontgoochelt niet en schept een enorm sterke vader-zoon relatie. Zoons die hun vaders trots willen maken over hen en vaders die de held zijn van hun zoons... dat beweegt me altijd wel, en hier wordt het prachtig uitgewerkt. Vader is een mijnwerker en wil zijn zoon ook in de mijn zien, omdat het er al generaties lang zo aan toe gaat. Hij begrijpt niet dat een toekomst ook kan gebouwd worden op de passie voor iets, in dit geval raketten bouwen. De vier "Rocket Boys" starten met heel weinig en raken proefondervindelijk heel ver. Ze hebben ook het geluk dat mrs Riley hen steunt en gelooft in hun gedrevenheid en hun talent.

Op het einde komt de feelgood er op alle manieren aan te pas maar het is niet fake en komt er op bijna spontane wijze bij. Er zit een lach bij (die scène waar de boys een treinspoor weghalen ), een traan, enkele wijze bedenkingen, een soms aanstekelijke tederheid, plots een prachtige dialoog die ertussen gegooid wordt, ... voor mij een 5* film.

Eén van de meest exotische Bond films met sporadisch lachwekkend overdreven actie zoals die auto op die treinrails . Typisch een wegkijker voor koude winteravonden. Moore blijft een goede James Bond, met zijn flegmatieke uitstraling. Het verhaal is natuurlijk, en zoals wel vaker bij Bondfilms, nogal voorspelbaar. En nu op naar Moonraker...

Mindgames... films die waanbeelden en realiteit door elkaar mengen zijn altijd wat lastig om te volgen. Ook bij deze psychologische griezelfilm (horror is het niet) wordt enige concentratie vereist. Het eerste uur vond ik heel goed, waarbij alles geheimzinnig wordt gehouden en beetje bij beetje onthuld wordt wat broer en zus tien jaar eerder hebben meegemaakt. Daarna wordt het iets ingewikkelder, wanneer de twee verhalen in elkaar lijken over te lopen maar ook dat zijn weer illusies . Het einde mocht wel iets sterker maar de "truc" die hier opgevoerd wordt werkt toch redelijk. Nergens meesterlijk en soms gebruikt de regisseur het potentieel niet dat hij onder de hand heeft (met de vele camera's in de ruimte werd weinig gedaan). Toch vond ik het behoorlijk.

Sentimenteel sprookje en op het einde een tranentrekker. Voor een productiehuis als Disney is een formule als deze ideale koek om te verkopen : haal er een bijna perfect kindje dat als een godsgeschenk uit de moestuin komt en met een hoog knuffelgehalte bij, voeg daar nog twee hopeloze ouders bij die geen kinderen kunnen krijgen en je hebt gegarandeerd een film die zal ontroeren. En het werkt allemaal wel door de sprookjesachtige situatie in een herkenbare schets van een eenvoudig dorpsleven te plaatsen. Edgerton en Garner, die hier beiden goed overkomen, zijn als ouders al even zoet als het kind zelf

Niks groots, zelfs gevoelsmanipulerend maar zo lief en schattig dat het soms onweerstaanbaar is. Sommigen zullen er misschien tandbederf aan overhouden.

Weinig op aan te merken. Al een tijd geleden dat een film me nog zo in de ban had. Wie zich afvraagt wat de ex Nazi's deden na het einde van de oorlog, krijgt hier een hypothese voorgeschoteld. Het bestaan van de Odessa werd sterk verdedigd door Nazi jagers zoals Wiesenthal, maar door vele anderen als een mythe beschouwd.

Toch is het erkend dat ex-oorlogscriminelen wel degelijk ondergronds gingen. Jon Voight in een goede en geloofwaardige rol als journalist die zich in een zaak rond een ex-kampcommandant vastbijt. De film is interessant en kent spannende scènes. Sterke intro ook, een echte lokker die onmiddellijk de aandacht opeist zonder veel gelul en eindeloze opbouw. Kortom een geweldig goede film en een warme aanrader voor de thriller liefhebber.

Ach ik keek vroeger wel naar de shows met Chris Van den Durpel. Vond zijn typetjes toen wel leuk. Oesje! is natuurlijk geen hoogstaande cinema maar vrolijk is het wel, al konden de grappen wat beter, zeker als je bedenkt dat ze beter waren in zijn wekelijks TV programma. Keuterboertje Kamiel Spiessens gaat hier in het verzet tegen een mega-bouwproject van een Nederlander die een subtropisch zwembad wil zetten op de plaats van zijn boerderij. Keek wel makkelijk weg vond ik en thematisch nog actueel, denk aan Paul Gheysens en Knokke nog onlangs in Pano.

Mooie en aangrijpende verfilming van Steinbecks humanistisch verhaal met tijdloze boodschap, die ons duidelijk maakt dat onze dromen altijd aan een zijden draad hangen.

Een goede scène in dat verband is die met de boerderijhulp Candy, die zijn hele hebben en houden aan George aanbiedt, om in de weinige tijd die hij nog te leven heeft, zijn droom van zelfstandigheid te kunnen bereiken.
Het personage van Malkovich is een hopeloos geval. Op zich is hij niet slecht. Hij kan gewoon niet functioneren in de maatschappij.

Avontuurlijke volksvertelling uit de Noorse middeleeuwen, met een geslaagde hoge noordensfeer. Aigin, een jongen wiens ouders vermoord zijn door een vijandige stam vindt zijn toevlucht bij een naburige gemeenschap die hierdoor ook bedreigd raakt. Lokaal bijgeloof en sjamanisme van de Saami vinden ook hun plaats in de film, maar niet in die mate dat het stoort of verveelt. De korte speelduur maakt dit tot een onderhoudende kijkbeurt; de film is trouwens nog bijlange niet verouderd. Verrassend mooie film die me helemaal niet is tegengevallen.

Vermakelijke lichte komedie die veel beter was dan ik aanvankelijk dacht op basis van de gemiddeldes. Een bibliotheekbediende neemt de plaats in van zijn vriend, een flik, die danslessen moet gaan volgen voor een charitatieve actie. Daar wordt hij verliefd op zijn danspartner en wordt soms in situaties geplaatst waar hij verondersteld wordt om als gezagdrager op te treden . Het klinkt erg cheesy allemaal, maar onderschat dit niet... het acteerwerk is okee en op enkele momenten viel er zo nu en dan een geslaagde grap uit de lucht. En dan heb je nog Turturro als bibliothecaris, Keitel als amateur-bankovervaller, Mantegna als rivaal van Reinhold (de buddy van Eddie Murphy in Beverly Hills Cop) en natuurlijk Meg Tilly als het vrouwelijk schoon.

Meevaller. Heel origineel uitgangspunt om twee flikken op moordonderzoek te sturen in een Saigon tijdens de Vietnamoorlog. Dat leidt tot heel wat actie van het zweterige Saigon tot in de gevechtslinies in deze stevige buddy-movie. Ook de "Tour of Duty" muziek uit deze periode is meer dan welkom om de film kleur te geven. De motivatie van de killer is uiteindelijk wel erg flauw te noemen maar Dafoe en Hines zijn geschikt om deze thriller te dragen. 3*

Er is wat voor de mannen (de legeropleiding) en er is wat voor de vrouwen (de romantiek) en zo heb je een film die toch heel wat volk zal weten te bekoren. Meeslepend filmpje met goed ingevulde rollen; ook Gossett Jr. is geweldig om te zien; een harde kerel, maar ook gewoon een kerel die zijn job naar behoren doet en Gere een serieuze trap in zijn ballen geeft. Ik kreeg haast spontaan pijn in mijn kruis .

Gere en Winger blijven een mooi romantisch koppeltje die menig harten sneller deden slaan; voor Gere betekende dit de bevestiging als internationale ster en sex symbol. Het wordt gelukkig nooit te zoetsappig omdat ook de andere verhaallijnen aan bod moeten blijven, waarvan die met Sid Worley toch bijzonder was. Ik vind Officer and a Gentleman de tand des tijds goed doorstaan en een heel stuk volwassener dan vele hedendaagse romantische films.

Een relevante film over klokkenluidster Katherine Gun uit de Britse intelligence diensten die illegale praktijken op regeringsniveau blootlegt door een vertrouwelijke memo van de NSA te lekken. De regering Bush (en met name Rumsfeld) was destijds ook niet onbesproken toen ze een reden zochten om Irak binnen te vallen in 2003 en zette heel wat druk op andere landen om haar te steunen.
Sterk dat deze film ook spannend weet te zijn waardoor er een compromis is tussen het educatieve en het entertainende. Dergelijke dossierfilms zijn vaak hard om doorheen te bijten maar hier gaat het heel soepel en alles wordt helder en duidelijk gebracht. In die zin is dit een opvallend goede film. En het helpt ook als er dan nog eens goed gespeeld wordt. De hele zaak leidde tot één van de kortste rechtszaken ooit.

Helaas niet bijzonder en zelfs lichtjes ontgoochelend, en dat na twee prima voorgangers (3,5*); het is zonder meer veel te lang. De moorden stapelen zich verder op terwijl het onderzoek weinig vooruitgang boekt. Er worden slechts weinig nieuwe elementen toegevoegd en sommige van de wendingen voelden erg cliché en verplicht aan bvb de moord op de collega . Dat is zo'n beetje de teneur voor twee derde van een film, die in zijn eigen verhaal begint verloren te lopen. De spilfiguur die achter alle lugubere gebeurtenissen zit treedt stilaan uit de schaduw maar tot het einde hoefden ze niet te wachten. Zijn identiteit was eigenlijk nauwelijks een verrassing en lag er al van het begin dik op. . De enquête en het geheimzinnige rond die sekte werken nog wel, maar na de overgangsfilm "Legacy of the bones" verwachtte ik toch een vlotter tempo en een geniale spannende twist maar spanning is net wat hier ver zoek is. .. Kleine 3*

Suspense van hoog niveau. Verwarring troef; als kijker weet je helemaal niet wat er aan de hand is of waar het allemaal naartoe gaat. Vooral het idee dat een blinde vrouw in gevaarlijke situaties wordt geplaatst bood heel wat interessante mogelijkheden die bovendien ook worden benut onder de vorm van enkele zenuwslopende momenten. Goed idee ook om het gezicht van de verzorger te verbergen ... vanuit het standpunt van Julia kan zij ook alleen maar een stem horen. En dat levert zonder meer een prima thriller op waar (behalve dat het allemaal wat ver gezocht is) weinig op aan te merken valt en waar ik heel tevreden mee was... Die Spaanse thrillers blijven me bevallen.

Hedendaags sprookje met maatschappelijke relevantie. Iedereen ziet graag dieren, maar van zodra we ons biefstuk op het bord willen is die liefde precies weg. We zien liever niet hoe duizenden dieren elke dag door de vleesindustrie van het leven beroofd worden, of denken daar liever niet aan wanneer het vlees in ons mond ronddraait. Het is deze dualiteit tussen dierenliefde en onze massale vleesconsumptie die in deze satire aan de kaak gesteld wordt.

Een groot bedrijf, Mirando, heeft een nieuw supervarken ontwikkeld en de kweek ervan toevertrouwd aan verschillende boeren wereldwijd. De jonge Mija heeft een innige band ontwikkeld met Okja (die wat meeheeft van een grote hond) tot hij op een dag opgehaald wordt door de firma. Ze doet er alles aan om haar favoriete huisdier terug te krijgen en krijgt daarbij de hulp van militanten van het ALF, het dierenbevrijdingsfront.

Okja mikt sterk op sentiment (zeker wanneer het biggetje gered wordt) en wil duidelijk het publiek gevoelig maken om dieren respectvol te behandelen. Gyllenhaal speelt één van de mafste rollen, zoniet de mafste rol uit zijn carrière. De film is lichter verteerbaar dan een cordon bleu en doorspekt met voldoende humor en hartverwarmende momentjes.

Bovennatuurlijke thriller waarin enkele toeristen een tip krijgen om naar een afgelegen strand te gaan. Daar stellen ze vast dat ze versneld verouderen. Briljant idee, en ook bij mij kwam Twilight Zone in me op. Shyamalan laat het wel zwaar afweten bij de uitwerking waardoor de film algauw punten verliest. Zo zijn de dialogen en menselijke reacties bij bepaalde situaties totaal niet realistisch. Een film met dit onderwerp vraagt ook om makeup effects wat ik amper gezien heb. Gevolg is dat de kinderen wel volwassen worden, maar dat de "oudere personages" fysiek amper lijken te verouderen. Vooral bij het koppel Bernal en Krieps is dit tenenkrommend. Een goede zet in de film is tevens dat ook de psychische aandoeningen van enkele personages zich versneld manifesteren. Het einde was voor mij bevredigend. Conclusie : een intrigerende film die me aan het scherm gekluisterd hield, al zag het er soms niet uit op heel wat vlakken.

De revisionistische western heeft de laatste jaren met succes het genre nieuw leven ingeblazen. Ook hier wordt een stukje westerngeschiedenis herschreven. Dat wordt later in de film duidelijk waardoor de onthulling vrij verrassend was en goed werkte. De beperkte cast en setting wordt optimaal gebruikt. Een sterke genrefilm met schitterend acteerwerk door een vettig uitziende Nelson en ook Dorff speelt heerlijk... bad guy rollen gaan hem altijd goed af. Amper iets negatiefs over die film te zeggen eigenlijk; dit is één van de beste westerns sinds lange tijd (en dat gaat voor mij al terug tot True Grit van de Coens).

Met rozenwater overgoten. Van Loach verwachtte ik het genuanceerder dan deze feelgood vertoning van migratie. Dit is zoals het zou moeten zijn maar ligt ver van de realiteit. Ik zou bijna denken dat Loach en Laverty het priesterschap omarmd hebben met zo'n belerend beeld. Integratie gaat in twee richtingen. Het is een verhaal dat zij zich moeten aanpassen aan ons, maar het is ook wel waar dat wij weinig empathie vertonen en weinig doen om hen op een degelijke manier te verwelkomen en te helpen om er te raken. De eerste T.J Ballantyne moet ik nog tegenkomen.Voor mij was het onderwerp te sentimenteel en utopisch gebracht om het een memorabele afsluiter van Loachs loopbaan te noemen; was wel prima geacteerd vooral door Dave Turner.

Een eenvoudig opgezette en intussen redelijk vergeten Disneyfilm rond het dagelijkse bestaan op een geïsoleerde hoeve, met veel tamme en wilde beestjes in de buurt. Terwijl vader het huis verlaat om een duit bij te verdienen, is zoon Travis de man in huis met zijn moeder en broertje aan zijn zijde, en uiteraard de trouwe hond Old Yeller. Het einde is behoorlijk triestig (maar bijlange niet zo droevig als Hachiko bvb) en sentimenteel, met als afsluiter de drie minuutjes moraal van vader tot zoon ... Old Yeller heeft wat sfeer mee van Little House on the Prairie vond ik... in ieder geval deed het me aan lang vervlogen zondagnamiddagen bij mijn oma terugdenken, toen ze nog dergelijke jeugdfilms op TV programmeerden.

Tjonge wat zijn die wraakfilms van Park deprimerend. Oldboy is zo goed en sterk in beeld gebracht dat het moeilijk is om onder de 3,5* uit te komen, maar het vergezochte en redelijke absurde plot maakt het ook moeilijk om er meer aan te geven. Ik had moeite om er in te geloven, zeker wanneer het hele hypnosegedoe aan bod komt. Je zou het een "neo-exploitation" kunnen noemen, best brutaal en provocerend, maar ook weer niet zo schokkend omdat Park niet zoveel toont en bijna alles aan de verbeelding overlaat. Neemt niet weg dat dit een film door het geweld en de negatief geladen sfeer voor een verwittigd publiek blijft. Vind ik iets beter dan Sympathy for Mr Vegeance.

Laatste film voor dit jaar. Kortgeleden nog de musical uit de jaren '60 gezien en moet zeggen dat het narratief identiek hetzelfde is, maar dan wel een dik half uur korter door het weglaten van al die muziek. Eigenlijk vind ik deze film uit 1948 iets beter; het is een stuk rauwer en donkerder, al is de musical met zijn grote set pieces veel indrukwekkender om te zien. Maar ook hier sterk in beeld gebracht (zie bvb de stills op IMDB). Het Engeland van de jaren 1840 is beslist geen periode waarin ik zou willen leven. Armoede, sociaal onrecht (berechting van het kind), criminaliteit, gebrek aan hygiëne... Guinness had ik niet herkend als de dief Fagin. Zijn antisemitische uitbeelding kostte hem heel wat tegenwind van de Joodse gemeenschap. Ik kan er makkelijk inkomen dat dit als beste verfilming wordt aanzien.

Musical van Oliver Twist. Het was tijd om deze film, die eergisteren precies een halve eeuw oud was, eens van onder het stof te halen. De film werd ook gelauwerd met 6 Academy Awards. Een weeskind raakt bij een dief terecht die hem wil gebruiken om op straat te stelen voor hem. Maar wanneer Oliver geadopteerd wordt door een rijke burger beginnen de criminelen te vrezen dat hij hen zal verklikken.

Ron Moody is ongelooflijk in zijn rol als Fagin. Perfectie! Het 19de eeuwse verpauperde Londen is fraai gebracht. Alleen die talrijke liedjes begonnen in de tweede act nogal tegen te vallen al zijn de muzikale stukken catchy en dragen ze bij aan huiselijke gezelligheid. Er zijn hier enkele choreografieën die er echt uitspringen bvb net na de ontmoeting met de Artful Dodger. Zalig hoe al die straatfiguranten plots allen als een gechoreografeerd ensemble samenkomen. Voor dit soort dingen moet je die film vooral zien.

Door het musicalgebeuren is dit een wat luchtiger versie van wat een somber en triest verhaal is over armoede. Helemaal geen mislukking; de film ziet er visueel heel goed uit en is ondanks de lengte, voortdurend meeslepend. Alleen wat jammer dat Oliver Twist niet echt goed naar voor komt.

Meegepikt op ARTE.

Ik vond het niet veel. Die Alma vond ik toch erg irritant, met haar iedereen tot ergernis en frustratie drijvende olijfboomfetisjisme. Als het de bedoeling was dat de kijker enige sympathie voor haar zou krijgen, dan vind ik het eerder mislukt. Dat ze steeds al scheldend de anderen voor stront uitmaakt draagt ook niet bepaald bij tot een positief en familiaal imago. De meeste andere personages lieten me redelijk koud en de roadmovie brengt ook al niet teveel leuke situaties voort. Ik zet binnenkort nog maar eens een film als Hasta La Vista weer op.

De film heeft wel een punt dat we als mens de behoefte hebben om aan onze roots vast te houden en hetgeen onze afkomst belichaamt. Sommige zaken op deze wereld worden een deel van ons. Die weghalen komt bijna neer op plundering. Ik keer zelf nog nu en dan eens terug naar het dorp waar ik ben opgegroeid om de plekken te bezoeken waar ik dertig a veertig jaar terug rondhangde en speelde.. Dit soort zaken zijn menselijk. Maar hier is de aanpak flets en zonder smaak.

Straatschoffies...
Situeert zich in de periode van de vele sociale drama's en hierbij aan de films van De Sica denken is een evidentie. Pedro is een jongen die verstoten is door zijn liefdeloze moeder en zich laat meeslepen in de straatcriminaliteit. Hoewel hij enkel op zoek is naar wat aandacht en liefde (hij keert steeds terug naar zijn moeder), zit hij na een moord vast aan een onverbeterlijke delinquent en misdadiger, El Jaibo. Daarna wordt het er allemaal niet beter op en het einde komt best hard over.
Een grauwe en grimmige film over armoede waarbij ze er niet voor terugdeinzen om de zwakkeren in de maatschappij aan te vallen (blinden en invaliden). Waar komt volgende in de synopsis vandaan?? ... "maar om anderen te zien lijden, iets waar zij genot uit halen"... Onzin dit, die kinderen zijn geen sadisten maar hopeloze wezens die tot alles bereid zijn om te overleven. Die blinde bleek trouwens een heel nare man... De film leek haast een directe aanval op de Mexicaanse staat wanneer een ei op de lens van de camera terechtkomt. Het is immers de onverschilligheid van de staat die verantwoordelijk is voor alle ellende in deze film.

Die hard in het Witte Huis.. dit vat het inderdaad zo'n beetje samen. Alleen mist deze film bijna alles wat Die Hard zo goed maakte. Bijna alles, want de actiescènes waren toch erg spectaculair om te zien. Verder was het een totaal verrassingloze film. Je wist al van het begin af wie de verrader zou zijn in het hele verhaal, zo expliciet wordt er naar gehint. Ook deze aziaat speelt een charismaloze bad guy. En het uitschakelen van de nukes.. hashtag... what?... shift F3... o my god hoe waardeloos En ook Eckhart, de koning van de middelmatige acteurs, als president is eveneens een zware fail.

Van Fuqua dacht ik niet snel iets slechts te zien maar dit was in vergelijking met bvb Shooter toch een erg onorigineel standaardwerkje. Snel vergeten dit.