Log

Wel zo spannend was Venom ook weer niet maar een echte mamba in de film steken en dus niet voor de makkelijkste weg kiezen ... that's the spirit
Met Klaus Kinski in een film mag je je altijd wel aan iets verwachten die uit het ordinaire springt maar ook Oliver Reed, die vaak in Hammer horrors speelde, is vermeldenswaardig.
De hele film is een gijzelingssituatie waarbij een trio misdadigers een kind en diens grootvader vasthouden, al is het nooit echt duidelijk waarom of ik moet het gemist hebben.
Verder veel te weinig mamba om echt een memorabele thriller te zijn; werkt ook niet zo goed omdat die mamba enkel de bad guys te grazen neemt

De Hitcher sfeer viel me heel goed mee. Niet té veel van verwachten want dit is echt hersenloos vermaak.
Een jonge vrouw wordt gestalkt door een vrouwenhatende sheriff die haar op alle mogelijke manieren lastig valt, tot duidelijk wordt dat hij het op haar leven heeft gemunt.
Het is geen verrassing dat heel wat stukken in deze film voorspelbaar zijn en beïnvloed door eerdere stalk-thrillers. Alsnog vond ik het einde eigenlijk prima. Ook de regie is netjes; de makers en de acteurs deden hier hun uiterste best om een leuke film te brengen en beledigen hun publiek niet... daarom voeg ik me er bij met een 3* , een cijfer dat ik doorgaans geef aan films waar ik weinig van verwacht en die blijken mee te vallen.

Erg mooi, heel droevig ook.
Als je aan Gaza denkt, dan geloof je wel dat er zulke taferelen plaatsvinden as we speak.
Weeskinderen die er alleen voor staan en tot overleving gedwongen worden.

Nu is Grave of the Fireflies niet allemaal ellende en miserie. De film kent ook heel wat mooie momenten over zorgzaamheid en affectie tussen broer en zus. Seito zet het jongere zusje Setsuko altijd voorop en probeert de oorlogsontberingen te verzachten op veel manieren. Zeker één van de mooiste Ghibli's die ik tot nu toe gezien heb. Knappe animatie van de personages. Een film die in het hart knijpt. Vind ik veel beter dan die fantasy films van hen.

Een theorie over de mysterieuze dood van Thomas Ince, de grondlegger van de Hollywood industrie. Er deden toen de wildste geruchten de ronde over zijn verdacht overlijden. Bogdanovich neemt ons mee naar november 1924, toen een groep grote namen uit het vroege Hollywood samen gingen uitvaren op de privé-yacht van William R. Hearst, een Hollywood media-moghul die trouwens ook als voorbeeld gold voor Orson Welles' Citizen Kane. Aan boord bevindt zich ook Charlie Chaplin, die van zin is om de dertig jaar jongere vrouw van Hearst, Marion Davies, af te snoepen. Hun complexe relatie speelt een grote rol in de film. Verder ook enkele vooraanstaande columnisten zoals Louella Parsons en Elinor Glyn, die allebei de macht van de pen hadden om carrières te maken en te kraken.

De roaring twenties sfeer van decadentie en charleston ging naar mijn zin wat te lang door, maar het acteerwerk, vooral van Edward Herrman en Kirsten Dunst, maakt de film absoluut de moeite om eens mee te pikken. De bottom line is natuurlijk dat iedereen in feite op de boot is, niet omdat ze zo'n goede vriendjes waren van Hearst (de hypocrisie druipt meer dan eens van het scherm)... maar om bepaalde professionele gunsten te verkrijgen van hem , en dat dat de reden zou geweest zijn dat niemand een woord heeft gerept over hoe en waarom Ince aan zijn einde is gekomen.

Cat's Meow is zeker geen meesterwerk, gaat vrij traag vooruit en je vraagt je op een zeker moment af of er nu nog iets zal gebeuren. Anderzijds wel sterke acteerprestaties. Dat Chaplin hier centraal staat vond ik heel bijzonder aan de film, en tot slot is dit een interessante bedenking over die hele affaire.

Geen al te best vervolg op The Fugitive. Overbodige sequel. De actiescènes zijn nog wel spectaculair, maar het verhaal is een lomp in elkaar gescripte kopie van zijn voorganger die daardoor bijzonder voorspelbaar is. Dokter Kimble is nu vervangen door Mark Roberts. De man wordt voortvluchtig na ook alweer een rampzalig ongeluk tijdens het gevangenentransport en moet net als in The Fugitive zijn onschuld bewijzen en zijn naam zuiveren. De perimeters worden afgezet, en we zijn weer weg. Jones en Snipes op automatische piloot.

vote changed, original voice was 2,0 stars

(reactie op ander bericht)



Klopt. Een deels autobiografisch portret van Elliot die nog een laatste keer terugkijkt op traumatizerende hoofdstukken uit zijn leven vooraleer definitief de bladzijde om te slaan. Het slakkenhuis als beeldfiguur (de lasten van het leven) is in die zin goed gevonden. Hij kon in ieder geval zijn ei kwijt in de kunst...
Het was even wennen aan de lange lijst minder leuke dingen des levens die hierin verwerkt zaten : pesten, fanatisme, fetisjisme, eenzaamheid, depressie, homofobie etc etc, maar de creativiteit en relativerende humor maakten desondanks van al die ellende iets moois en hoopvols.

Dat er bijna geen verhaal in zit speelt wat in het nadeel van de film. Het is gewoon een lange zit, maar geen saaie. De film trekt al bij al aangenaam voorbij. De acteurs zijn niet de minste, met Von Sydow en Noiret. Een jonge officier wordt naar het afgelegen militair fort van Bastiano gestuurd. Er wordt nergens gezegd in welk land dit fort zich bevindt, enkel dat het aan de rand van de woestijn der Tartaren ligt. Ook van de militairen in het fort is het niet duidelijk voor welk land ze dienen. Napoleon? Het Habsburgse rijk? Nee, dit is geen historische film maar een psychologisch drama.

Over de tijd die voorbij gaat en waarbij niks gebeurt. In het fort staat de tijd stil en wachten de soldaten tevergeefs op een denkbeeldige vijand die wellicht nooit zal komen. Ver buiten het fort worden wegen aangelegd en begrijpt men dat de tijd wél vooruit gaat en er ontwikkeling is. In de starre militaire logica wordt verwacht dat men orders opvolgt en posities inneemt tot men het bevel krijgt dat het niet meer hoeft. In die zin ervaarde ik de film als openlijk anti-militair.

De cinematografie is prachtig en er werd gefilmd in de oude citadel van Bam, in Iran. Deze plek werd volledig verwoest door een aardbeving in 2003. En de oorlogfilm liefhebbers moeten we helaas ontgoochelen : je ziet nul veldslagen.

Al tien jaar terug dat ik de eerste film zag (3*). Dan nu toch maar eens de sequel bekeken.
Je kan er misschien van opkijken maar in de tijd gingen best veel mensen voor de TV zitten wanneer een film als deze geprogrammeerd werd. Smokey and the Bandit was toen vermakelijk top entertainment waar men nog best mee kon lachen met al die onnozelheid. Alleen jammer dat deze sequel gewoon een kopie is van de eerste film. Er zit werkelijk niks bijkomends of nieuws in. En het is allemaal nog flauwere humor dan in de eerste film. Voor mij waren die films jeugdnostalgie, maar er valt nu nog weinig te genieten, behalve die geweldige massascène met de tientallen politiewagens en trucks ...

Zware zit over John Reed, een journalist die het communisme wilde invoeren in de Verenigde Staten via revolutie. Ik verwachtte een meer epische historische film, maar Reds bleek meer een taaie biopic met heel vaak politieke en ideologische discussies, soms onderbroken door echte getuigenissen. Ook gaat een groot deel van de tijd naar zijn stormachtige relatie met Louise Bryant, een geëmancipeerde vrouw die naar eigen erkenning zoekt en erg op haar vrijheid gesteld is. Merkwaardig om Jack Nicholson in een bijrol te zien hier, als een cynische journalist die haar probeert te verleiden.

Reds legt eigenlijk wel de essentie van de Amerikaanse politiek bloot, waar men wil dat de macht in handen van een kleine rijke elite blijft. Dat wordt nog tot op vandaag bevestigd waarbij kapitalisme nog steeds het geldend axioma is. De kleine garnaal heeft weinig kans in de politieke besluitvorming en een middenklasse is zo goed als onbestaand. Het communisme werd daarom vrij vlug als een dreiging gezien die moest gecrushed worden. Geld was de motor voor welvaart en vooruitgang. De Red Scares zouden tot in de jaren zestig schering en inslag zijn in de States.

Interessant ondanks flink wat tekortkomingen, maar niet echt een film voor het groot publiek. De historische figuren die in de film verwerkt zitten zijn daarom te onbekend en de geschiedenis van het communisme in de VS zal voor velen een ver-van-mijn-bed show zijn.

Sterk gefilmde thriller die mij een stuk meer deed huiveren dan de laatste spookfilm die ik zag.
Honderden meters onder de zeespiegel, alleen, zonder licht. Dat is gewoon doodeng. En zeggen dat er mensen zijn die zo'n maintenance doen voor de kost. Daar kan je alleen maar diep voor buigen. De hechte band tussen de crewleden, die wil om er tot het uiterste voor te gaan en hun maatje te redden. Daar kreeg ik dan weer een krop in mijn keel van. Behalve spannend ook inspirerend. Deze Chris heeft wel een goede engelbewaarder!

Niet echt mijn cup of tea.
Veel actie zat hier niet in en de voorstelling van terrorismebestrijding en moslimdreiging zijn nogal simplistisch als je het mij vraagt, al denk ik dat dat meer ligt aan de studiobonzen die meer zagen in een stigmatiserende actiefilm dan in een doordachte reflectie over het onderwerp waarbij bvb Amerikaanse bemoeienissen ook meespelen. Want 9-11 bevestigde het gevaar en zorgde ervoor dat The Siege een tweede leven kreeg. Denzel kan de boel niet redden en Willis heeft eerder een bijrol. Een film die me niet kon warm krijgen.

Zeker goed, maar niet van die orde dat ik er meer dan 3,5* aan kwijt kan. Het is nu ook niet de eerste film die een dergelijk thema aansnijdt.

Biografisch familiedrama over een upper class gezin dat geïmpacteerd wordt door de militaire dictatuur in Brazilië begin jaren 70. De vader, een vroegere politicus, wordt van linkse sympathieën beschuldigd door het regime en verdwijnt voorgoed. De moeder en de vijf kinderen (een zoon en vier dochters) verliezen hun idyllische en comfortabele bestaan in Rio.

Salles is de goede vertelkunst nog niet verleerd. Hij maakt er geen emotioneel drama van maar gaat vol voor een realistische aanpak, versterkt met retro effecten zoals nagemaakte opnames uit die tijd. En een toprol van Fernanda Torres natuurlijk! Het warme gezinnetje uit het eerste half uur maakt plaats voor een leegte die je goed kon aanvoelen : de hond, de dienstmeid die weggestuurd wordt omdat Eunice haar niet meer kan betalen, de verhuis naar Sao Paulo. Een gezin dat helemaal opnieuw een leven moet opbouwen, maar dan zonder pater familias en zonder de welvaart die hij als kostwinner inbracht.

Don't be just a guy... Be a man!

Er valt veel goeds te zeggen over deze film. Gelukkig staat er "drama" bij de genre aanduiding, want dit is niet de zoveelste 80s flick waarin een oppervlakkige tiener de mooiste chick van de klas wil versieren voor zijn persoonlijke status. Lloyd en Diane worden al vroeg in de film een koppel.

Het eerste half uur werkte de film niet zo goed met de date op de party. Pas wanneer de vader op het toneel verschijnt wijkt de film af van de standaard. Say Anything gaat over het leren managen van een relatie zonder de ervaring te hebben. High school scènes zijn er niet. Romantiek en gevoelens krijgen hierdoor meer ruimte waardoor de personages authentiek aanvoelen.

Enkele randpersonages verdwijnen wel uit beeld zoals de vriendin Corey en de zuster waardoor het Lloyd aan karaktertekening ontbreekt. Hij blijft ergens een wat oninteressante gast. Anders is het met Diane, die dan weer weg en weer reilt en zeilt tussen een vader die het beste wil voor zijn dochter en haar eigen keuzes. Het einde is bijzonder origineel voor een film in dit genre.

Zoveelste matige Marvel. Echt een saai verhaal met familie issues, en weer met iets "dark', Leung met Jezus-sandalen, omaatje Michelle Yeoh, gezichtsloze beertjes met vleugeltjes en fluorescerende paarden. Tjonge jonge wat een zooi.

En eigenlijk begon het allemaal best goed, met enkele vette martial arts scènes in die bus of op die stellingen ... en dat tot Kingsley ten tonele verscheen en de film plots een bedenkelijke komedie leek. Meest waardeloze personage uit het hele Marvel universum tot nu toe. Visueel heel mooi om naar te kijken allemaal en daarmee kom ik nog net aan 2,5*. Awkwafina weet nog wel te scoren met haar aparte humor, maar ook zij verdween naar het einde toe ten koste van CGI spektakel.

Geen draak van een film. Een goede fantasy film krijgen we niet elke dag op het menu. Een jonkvrouw wordt uitgehuwelijkt aan een prins uit een ver koninkrijk, maar het huwelijk blijkt slechts een voorwendsel te zijn voor wat anders. Ik vond het goed werken, al kan je je ook afvragen waarom de draak al van het begin af het paleis niet in vuur en as heeft gelegd nadat die drakenjongen werden gedood.
Maar goed, ik heb genoten van de algehele sfeer van de film, want de special effects zijn van een hoog niveau en de film kent enkele spannende scènes. Is één van de weinige draken die me tot op vandaag hebben overtuigd op het scherm. Brown zag ik ook wel zitten als prinses die haar mannetje weet te staan. Het is ook het soort rollen waar ze zich als een vis in het water bij voelt. Zagen we ook al in de Enola Holmes films. Aangenaam verrast. Niks mis mee.

Remake van een Franse film. Ik moet zeggen dat dit één van de betere Statham films is die ik heb gezien. Hij is nog steeds een robot zonder emoties, maar ditmaal zit hij in een erg sterk verhaal vast waarin revenge flick en heistfilm gemixt worden. Iets beter gedoseerde actie dus. Na de kijkbeurt begreep ik ook beter het begin waarbij H al van meet af aan deel uitmaakt van een plan waar ook Bullet aan meehelpt. Dezelfde heist wordt vanuit drie perspectieven verteld : eerst door de ogen van de chauffeurs van het geldtransport, dan door de ogen van H en tot slot door de ogen van de gangsters. Hier helpt het wel goed om de gaps te fillen. De misdadigers zijn ook echt keiharde kerels die voor niks terugdeinzen. Goede badguys in deze film! Alleen het einde is echt jammer, hoe de held als bij wonder de crimineel weet terug te vinden. Dat sloeg echt nergens op. Bestaat hier echt geen alternatief einde voor?

Great depression muzikaal drama. Vond ik wel goed te doen.
Er valt wat op te merken op de film : zo kan de vertelling gerust een warboel genoemd worden. Pennies from Heaven is trouwens een herwerking van een vroegere miniserie met Bob Hoskins.

Wie Steve Martin in een meer dramatische rol wil zien, wie Walken in ondergoed wil zien dansen en wie nostalgie naar de jaren '30 best wel ziet zitten kan hier nog wat aan hebben. Grootste plus zijn vooral de geweldig mooi gesynchroniseerde choreografieën die de cultuur uit die tijd terug tot leven brengen. De opgevoerde dansnummertjes zijn absoluut dé troef van de film.

Het plot probeert de behoefte aan escapisme uit die tijd weer te geven; de depression era was een sombere periode, en het enige wat mensen hadden waren hun dromen. Arthur probeert een platenzaakje te runnen maar droomt vooral van romantiek en geluk. Kan je hem dat kwalijk nemen? Hij ruilt zijn frigide vrouw in voor een kleuterjuf maar zijn fantasieën keren zich tegen hem en de realiteit haalt hem steeds in.

Blijft een spannende thriller/slasher waarbij vrouwen gestalkt, verkracht en gewurgd worden door een pervert. Een journaliste ontdekt dat de dader in kwestie in hetzelfde appartementsblok woont. Vond hem nog spannender dan de eerste keer dat ik hem zag. De opbouw van de scènes zijn meesterlijk, en vooral de finale met het blinde meisje is een nagelbijter. Toch wel vreemd dat deze film zo weinig is bekeken. Opvallend rolletje van Jennifer Jason Leigh. 3 wordt na herziening 3,5.

Deftige debuutfilm. Niet om vrolijk van te worden. Er zitten enkele harde scènes in, wat wil je met het thema slavernij? Hier zitten we op het eiland Mauritius in 1759 maar het verhaal zou in eender welke kolonie kunnen plaatsvinden. Twee slaven, Massamba en zijn dochter Mati hebben genoeg van de slavernij en vluchten weg uit de suikerrietplantage van Larcenet, waarvoor ze de dood riskeren. Een premiejaagster en spoorzoekster, Madame La Victoire, krijgt de opdracht om hen in te rekenen. De enige mogelijke redding is een veronderstelde marron-gemeenschap die ergens op het eiland te vinden zou zijn.

Over de regie valt niks verkeerds te zeggen. De film kijkt weg als een avonturenfilm en ook enkele meer dramatische scènes zorgen voor een gepaste tegenbalans, maar Ni Chaines Ni Maîtres staat onvermijdelijk in de schaduw van betere slavernij-films zoals 12 Years a Slave of Amistad. De laatste shots van de opstandige slaven die van een klif hun dood tegemoet springen (liever vrij sterven dan in slavernij leven) is een solide afsluiter.

Uiterst vermakelijk maar wel hard gekopieerd van de Matrix films, daar kun je niet omheen. Toch volgt de film een eigen pad met een nakende rebellie tegen een autoritair regime, dat het kwaad met het kwaad bestrijd. Of daar iets goeds van gekomen is? Welnee. Preston is één van de Grammaton Clerics, een orde van krijgers die alle vorm van emotie moet onderdrukken. Niet alleen mensen, die op holocaust achtige wijze vernietigd worden (ovens) maar ook objecten die emotie opwekken zoals muziek, foto's etc. Uiteraard maakt het hoofdpersonage een radicale verandering door en wisselt geleidelijk van kamp.

Genoeg actie maar de film maakt het zich enorm moeilijk om de vooropgestelde logica na te leven. Hoe kunnen mensen zich nog voortplanten bvb als emoties van liefde onderdrukt worden. Niet teveel nadenken is de boodschap. 3,5* want dit is toch veel meer dan zomaar een flauwe Matrix ripoff.

Helemaal niet slecht. Deze door Toledano & Nakache geproduceerde coming-of-age leunt filmisch wat aan bij het werk van de Dardennes. Kreeg me moeiteloos mee, al schipperde de film inhoudelijk wat aarzelend tussen politieke systeemkritiek en portret van een in de steek gelaten jeugd.

Zoé en Volta zijn twee nichtjes die hun Kosovaars dorpje verlaten om in Pristina te gaan studeren en een start te geven aan hun toekomstplannen. Ze leren er enkele andere jongeren kennen en de eens zo hechte band tussen beide meisjes begint stilaan af te brokkelen : het is tijd om elk een eigen weg te kiezen in het leven. De uitzichtloze Kosovaarse economische puinhoop speelt aan de rand ook een rol, want door de ongunstige perspectieven op vlak van onderwijs zullen ze moeten leren omgaan met onzekerheden willen ze vooruit raken in het leven.

De film is absoluut goed geacteerd en heeft wel wat te vertellen, maar laat bij gebrek aan sterke scènes geen onwisbare indruk na. Voor mij ergens tussen 3 en 3,5*.

Het was tien jaar lang wachten op een vervolg en het is er toch van gekomen.
De viool van Ernest is stuk en hij en zijn onafscheidelijke buddy Célestine gaan naar zijn geboorteland 'Charabie' of Brabbelland in het Nederlands, om het te laten herstellen door Octavius, een instrumentenmaker. Charabie is een autoritaire Oostblok-achtige staat waar muziek spelen verboden is. Zelfs de vogeltjes moeten zich aan die wet houden. Waarom? Omdat het zo is en niet anders. Verzet komt er in de vorm van de mysterieuze Mifasol. Een tekenfilm die kinderen wil uitleggen hoe onprettig het is om in een land zonder vrijheden te leven dus.
Het is alweer leuk getekend en geanimeerd, onschuldig en lief. Voor mij persoonlijk was het ontstaan van de vriendschap uit de eerste film eveneens ietsje beter (4,5*) maar dit is hoe dan ook een fijne comeback van Brammert en Tissie die hier samen op avontuur gaan. Doet me nog het meest denken aan die Paddington films.

Stelt niet veel voor. Behalve dat het verhaal van alle kanten rammelt, zet Vin Diesel weer zijn stoere badass-met-kort- lontje type neer. Het einde aan dat Mexicaanse terras moet wel één van de slechtste zijn die ik een actiefilm heb gezien. En zelfs de actiescènes voelen overhaast en verveeld aan. De vadsige Pomona Joe (Kober) en kleurrijke Hollywood Jack (Olyphant) waren dan nog wel iets leukere personages als de VS aanhangsels van het kartel. Het vermaakt nog net genoeg voor een 2,5* en omdat ik graag drugskartels thrillers en misdaadfilms zie.

Prettige ouderwetse horror met special effects van Rob Bottin, een grote naam wat dat betreft. De film vliegt er vrijwel direct in. Geen opbouw en oneindig gezwets, wel veel monsters en monster-actie in deze modernere variant op films als The Swamp Thing en Creature of the Black Lagoon. Het ziet er allemaal erg goedkoop en gedateerd uit, maar bezit wel de charme van die oude horrors zoals ze in de jaren 70 en begin jaren 80 gemaakt werden. Is ook behoorlijk bloederig voor een film uit die tijd. De apotheose op het zalmfestival is de kers op de taart, gevolgd door een laatste shocker in een kliniek.. Humanoids of the Deep aka Monster mag nooit ofte nimmer in de vergetelheid raken.

Goed gemaakte onzin is nog steeds onzin.
Gebaseerd op de DC Comics "Hellblazer" waarin een wereld van duivels en engelen tot leven komt.
Er doen al jaren speculaties de ronde over een sequel; intussen horen we daar ook niet meer van.
Hunger Games regisseur Francis Lawrence toont zich capabel genoeg om er een degelijke film van te maken die niet te zwaar inzet op allerlei special effects en genoeg aandacht heeft voor een onderhoudend verhaal. Keanu Reeves is wel op zijn plaats in dit soort films en Rachel Weisz is altijd een plus in wat voor film dan ook.
Belachelijkste rol is voor Tilda Swinton als de androgyne engel Gabriel. My god
Constantine is puur entertainment en zeker geen ramp om te bekijken. Wel vreemd dat er inderdaad nooit een vervolg op gekomen is want potentieel filmmateriaal in die comics is er voldoende.

Sorrentino's films vind ik moeilijk te ontcijferen. Grande Bellezza vond ik al een taaie film maar deze vind ik er helemaal over. Parthenope is zowel een personificatie van Napels zelf, de stad van Sorrentino, waarmee hij een liefde-haat verhouding lijkt te hebben. Vanuit de positie van Parthenope zelf is het ook een ode aan het jong zijn, en de vluchtigheid ervan, met dat knagende gevoel dat men het onderste uit de kan niet heeft gehaald (ze blijft single en kinderloos).

Niemand ziet in feite Parthenope en wie ze is (ze is extreem intelligent en wordt assistente in de universitaire vakgroep antropologie). Iedereen ziet alleen maar de weerspiegeling van haar schoonheid. De jongeren zien begeerte, de ouderen zien hun vervlogen verleden en de priester ziet mysterie.

Hij kan mooi filmen de Paolo, dat zeker, maar zijn personages zijn vlak en oninteressant, de dialogen horen eerder thuis in een bacheloropleiding wijsbegeerte, waardoor deze film me niet goed is bevallen. 2* voor de mooifilmerij en het mooie einde. Voor het overige pretentieuze cinema.

Machtsgreep in de dierenwereld.

Immens populaire Disney die ik na 30 jaar voor het eerst zag. Heel mooi Disneyaans verhaaltje, zij het voor volwassenen erg voorspelbaar, met een prachtig nummer van Elton John op de aftiteling. Sentimenteel, een ietsje levensbeschouwelijk, met hartelijke personages (ahumm op uncle Scar na) en geschikt voor iedereen. Alleen de tekenstijl is flink verouderd. Dit was in mijn ogen één van de allerlaatste Disneys op de oude wijze gemaakt (met allemaal dieren in de hoofdrol). Nu begrijp ik waarom iedereen zijn kat Simba wilde noemen destijds.

Bestaanscrisis van een acteur.
De film laat doorschemeren dat hij een heel beroemd en befaamd acteur is van het niveau Tom Cruise. Zijn plaats vooraan op een award uitreiking in Italië en een luxe hotel als permanente verblijfplaats wijzen daarop.

Maar zo wordt deze man, Johnny Marco, niet voorgesteld. Wij zien hem anders. Een man die pas gescheiden is en zich verveelt in zijn oppervlakkige leven. Hij nodigt paaldanseressen uit, hangt soms eenzaam in zijn zetel, brengt hele namiddagen aan het zwembad door of geniet van zijn status en heeft de ene one-night-stand na de andere. De meest hartverwarmende momenten zijn de scènes met zijn dochter, met wie hij een hechte band heeft. De moeder laat haar bij hem achter omdat ze even wat tijd voor zichzelf wil. Het wordt niet duidelijk voor hoelang.

Coppola kiest voor een arthouse format en een redelijk statische regie. Ze put wellicht inspiratie uit haar eigen jeugd waarin ze zich bewust werd dat roem en rijkdom geen garanties zijn voor geluk. Niet zo memorabel en groots allemaal, beetje te afstandelijk om echt goed te zijn maar het punt wordt wel gemaakt.

Jawel, goed hoor!!
De liefde voor het giallo-genre druipt van het eerste tot het laatste shot in deze slasher. En er zijn vele knipogen zoals posters van een Argento film op de achtergrond (Opera), de dik aangezette sounds, pulserende en monochrome belichting. Dit zag er geweldig uit. De sfeer maakt vaak de helft van een film, maar hier maakt het de film helemaal. De karikaturale killer is knettergek en heeft maar weinig menselijks meer.

Het heeft wel wat tijd nodig om op te warmen, met de weinige bioscoopgangers die ingesloten zijn bij de nachtvoorstelling. Onder hen een groepje van drie vrienden, een pikgeile latina met haar wat bedeesde date, twee oude mannen, de zaaltoezichter, de projectioniste, en een kind dat stiekem in de zaal is gebleven om de film nog 's te bekijken. Daarna wordt het een best bloederige bedoening, prima in scène gezet en met overtuigende FX. Echt een film voor giallo lovers.

vote changed, original voice was 2,5 stars

Best wel verfrissend te noemen en de tip is om er niet teveel vooraf over te weten.
Dat Iris een fuckbot was, was voor mij al de eerste verrassing en daarna is het alleen maar wachten tot de volgende wending eraan komt. De mix van zwartkomisch en geweld is niet nieuw in films. Vooral de laatste jaren zijn er heel wat van dit subgenre de revue gepasseerd bvb The Menu, Riders of Justice, vul maar aan.

Companion hoort tot de meer vermakelijke. Al zit er duidelijk ook een boodschap achter over huiselijk geweld en emotioneel misbruik, en is het personage Iris symbolisch om uit zo'n situatie los te breken. Dit wordt gelukkig niet teveel door de strot geduwd waardoor het niet te moralistisch wordt. Jack Quaid viel me tegen. Gewoon zoveelste zoontje van Hollywoodsterren die het probeert te maken maar eigenlijk het talent mist om het verschil te maken. Mijn eervolle vermelding gaat vooral naar Sophie Thatcher die de film op een hoger niveau weet te t(hr)illen.

Knap! Hoe kom je er op? Good Bye Lenin is een vaarwel aan een land waarin veel mensen geboren zijn en geleefd hebben. De éénmaking van Duitsland zorgde ervoor 16 miljoen Oost-Duitsers hun moederland verloren en zich moesten aanpassen aan een nieuwe wereld die volledig anders in elkaar zat. Het is een mooie ontroerende film die nostalgie opwekt naar een leven dat niet volmaakt en vrij was, maar toch deel uitmaakte van ieders jeugd en persoonlijke identiteit. Je ziet bvb in de intro dat er een gevoel van patriottische betrokkenheid was tot zelfs bij de meest onbeduidende burger. Onbeduidend is hier misschien niet het goede woord, want iedereen kon merites krijgen voor zijn bijdrage aan de natie.

Hoe mooi is de liefde voor de DDR hier niet vormgegeven, met het in stand houden van de socialistische realiteit via fake actualiteitsfilmpjes. De humor en het absurde van de situatie met de moeder maken de film speels en ludiek zodat je er als kijker echt kan van genieten. De dialogen zijn op sommige momenten onvoorstelbaar goed, en mijn hart bonkte nog even over van een superknappe lijn tussendoor; ik herinner me bijvoorbeeld de taxirit met de dubbelganger van kosmonaut Jähn (mogelijks zelfs Jähn die nu als chauffeur moet rond komen?). Mooiste shot was dan weer die met de helikopter en het Leninbeeld dat de moeder vaarwel leek te wuiven.

Zelfs de prille relatie tussen Alex en Lara wordt er niet teveel door geramd of vergroot, zodat de film eigenlijk in alles een juiste toon vindt. En het einde maakt de cirkel helemaal rond. Dit is een uniek werkje van hogere orde, want over de val van de muur en wat het voor de DDR betekende, daar zijn bijna geen films over gemaakt. Voeg daar nog de muziek van Thiersen aan toe en de lijst pluspunten begint stilaan eindeloos te worden.

Verdient veel beter als gemiddelde.
Een bommenlegger heeft het gemunt op achtbanen in pretparken en zorgt voor paniek. Een veiligheidsinspecteur met wie hij contact opneemt en federale agenten moeten hem zien te stoppen.
De makers kozen voor lang opgebouwde scènes die de spanning ten goede komen. In de bioscoop was dit vast en zeker een sensationele film, met die point-of-views vanuit de achtbaanritten. De motivatie van de terrorist is wat onduidelijk (een onheus behandelde militair?) maar is uiteindelijk niet zo belangrijk. Widmark, hier op leeftijd en als autoritaire figuur doet het ook alweer goed. Ik zie hem graag spelen. De film werd geschoten in Ocean View Park, een pretpark dat in 1979 gesloopt werd om plaats te ruimen voor residentiële gebouwen.
Wie een boontje heeft voor die lekker ouderwetse rampenfilms zonder special effects mag dit niet missen. Rollercoaster kijkt lekker weg en verveelde me niet.

Niet mijn klassieker maar de boodschap is universeel. 140 minuten is wel heel lang voor deze filosofische karakterschets, en als Kurosawa film is dit een heel ander soort film dan ik gewend ben. Gevolg is dat er wel wat stukken in zaten waar ik me halfslapend doorheen moest worstelen (in drie stukken van 45 minuten bekeken). Een uur korter en dat was een prima film geweest. Het hele stuk na zijn dood was het minst interessant.

De film flakkert nu en dan eens op wanneer de anders melancholische en zwijgzame Watanabe het woord neemt in plaats van te mompelen, zoals tegenover die jonge levenslustige vrouwelijke collega bij wie hij zich goed voelt. De bestaanscrisis die de man doormaakte is makkelijk te begrijpen. Als je dood aangekondigd wordt sta je eens stil over wat je leven heeft betekend tot op dat punt. Tot het besef komen dat je tijd hebt verspild komt dan ondraaglijk over.

Verstokte gamers en andere beeldscherm/smartphone addicts zouden zich ook eens moeten afvragen of ze aan het leven zijn of gewoon bestaan en vegeteren. Ga buiten en leef, het kan snel voorbij zijn.

Alweer een leuke Paddington film, in een andere setting en met een Indiana Jones achtig randje. De meest Britse van de Peruviaanse beren gaat op zoek naar zijn tante Lucy, dat per toeval ook een zoektocht naar het Eldorado wordt. Het focust zich wat meer op een avontuurlijke zoektocht en het is wat minder lachen dan in de vorige films. Ziet er allemaal weer heel mooi uit; de mix van animaties en echte personages in die Paddington films zijn fantastisch gedaan, en dat is hier niet anders. Het valt me op dat Paddington als een illegale migrant wordt voorgesteld ("they are my tribe but you are my family") die zijn integratie in de Britse samenleving heeft voltooid; hij krijgt een paspoort noemt zich nu "Brown". Banderas en Colman zijn wel verrassend te noemen maar het is voor mij toch Bonneville die de show steelt. Embrace the risk

Prima uitgevoerde actiefilm. Het voelt van begin tot eind heel vertrouwd aan en je denkt vrijwel direct dat dit de zoveelste voorspelbare actieflick wordt. Maar er viel eigenlijk niet zoveel te zeuren want 21 Bridges entertaint en heeft een hoog 90s actiegehalte (Fugitive, Enemy of the State bvb) zonder teveel toegevoegde bombast. Er wordt geen minuut rust gegund en er zaten leuke shootouts en chases in. Ach ja, ik had nu ook niet echt verwacht dat het afsluiten van Manhattan voor groots spektakel zou zorgen. Misschien bedoeld als marketingtactiek. Met Boseman, Miller en Simmons zat het acteerniveau ook een tandje hoger voor dit soort films. Ik vond dit zeker geen B-film.

Het onderwerp zou me moeten aanspreken maar ik vond het maar een matig geheel met futloze acteerprestaties van Hoult en Law. Dit had veel sterker gebracht kunnen worden want het is niet veel meer dan een cliché politiefilm. Een neo-nazi organisatie plant bank- en geldtransportovervallen om hun "revolutie" te financieren. Zelden in de geschiedenis van de VS, was een interne dreiging zo acuut als The Order. Van Hoult gaat weinig dreiging uit en de flik blijft een redelijk oppervlakkige figuur. Wel leuk gefilmd in 70s stijl al speelt dit zich in de jaren 80 af. Ook over de paar actiescènes die de film rijk zijn valt weinig te mopperen. Helaas bleef ik wat op mijn honger na afloop.

Jammer dat dit een musical is. De veelal door de sixties geïnspireerde cheesy songs kon ik niet smaken, en ook die actrice Ellen Greene met dat vreselijke piepstemmetje was amper om aan te gluren (behalve haar cleavage dan). Een favourite zal dit nooit worden.

Het einde van de Director's Cut gaat volledig door het dak in vergelijking met die melige happy-ending uit de theatrical cut, en maakt dat ik zowaar toch net aan 3* raak, en dit mag gerust een sportieve prestatie genoemd worden. Maar ik wil toch ook de fantastische animatronics loven, want de animatie van Audrey II was op zijn zachtst gezegd indrukwekkend en werd daarna maar zelden overgedaan in het pre-CGI tijdperk. Ook enkele leuke bijrollen voor Steve Martin als sadistische tandarts met Fonzie-look en Bill Murray als diens masochistische patiënt die een sensationele wortelkanaalbehandeling wil. Een scène die mogelijks nog griezeliger is dan Audrey. Musical, horror, comedy, romantiek.... Voor ieder wat wils...

Theatrical Cut : 2*
Director's Cut : 3*

Dit maakte weinig indruk op mij, echt geen hoogvlieger. Zelfs De Niro kon me niet overtuigen ditmaal. Dit moet één van de minste films zijn uit zijn hele carrière. City by the Sea lijdt gewoon onder flauwe acteerprestaties. Misdaadfilm en familiedrama komen samen zonder enig effect. Het wordt zelfs allemaal wat huilerig.

Vakmanschap. Alweer een kwaliteitsvolle Belgische film die niet breed gepromoot werd in eigen land. Een nachtelijke Brusselse thriller waarin een slotenmaker terechtkomt in het misdadig milieu. Het is formulewerk op zijn Amerikaans maar je moet het dan nog doen ook. Een scène in een discotheek en een finale in een treinstation zeggen genoeg. Aan actie geen gebrek en het tempo zit er goed in. Er is niks om op af te dingen. Hoewel het verhaal niks nieuws is, is dit anderhalf uur onversneden entertainment. Verrassend was de aanwezigheid van Romain Duris als gangster. Moet nog ontdekt worden en zal het hier zeker goed doen denk ik. Kleine 4*

Sterk en spannend vervolg, op niveau van de eerste film voor mij. Speelt zich ditmaal af aan de Cote d'Azur waar Donnie deel uitmaakt van een Servische mafiabende die als doel hebben een sterk beveiligde diamantkluis te kraken. Ook Big Nick maakt deel uit van dit feestje. Alleen is het raden of hij dat voor zichzelf doet of met de bedoeling de bende achter de tralies te krijgen. .... In ieder geval werkte de film prima, omdat je als kijker sympathie opbrengt voor deze solidaire misdadigers, en dat wordt hier goed gebruikt. Vond het eerste wat rustiger uur ook wel nuttig hierdoor. De moraal op het eind van de film is uiteindelijk wel heel dubieus.
De overval zelf is veel spannender dan in de vorige film. De laatste 45 minuten vond ik deze film echt top.
Niet gedacht dat er een franchise van zou komen, maar inmiddels staan er nog drie vervolgfilms in de steigers.

Gemaskerde oorlog

Onderhoudende actiefilm met steampunk- comic- en fantasy elementen. Goede regie en met een evenwichtige mix van CGI en live action. Het is mooi om te zien en verveelt niet. Het inwisselbaar plot en de inwisselbare personages maken helaas ook dat dit een film is met een hoog "hap-slik-weg" en "morgen-weer-vergeten" gehalte.

Dit warrige plot van wie nu aan de goede en slechte kant staat is stilaan doorzichtig en voorspelbaar geworden omdat er zoveel gelijkaardige films bestaan. Verder wat je mag verwachten : tragische liefdes, verraad, weinig verrassende twists, strijd om macht. De formule werd al honderden keren voorgedaan binnen de Chinese/Hong Kong cinema. Ware het niet dat het zo sterk gefilmd was, had ik misschien nog het woordje 'gaap' toegevoegd.