Conclave (2024)

Na het onverwachte overlijden van Paus [Bruno Novelli] moet Deken Thomas Lawrence [Ralph Fiennes] toezien dat de verkiezing van een opvolger op een ordentelijke wijze en volgens de rooms-katholieke tradities verloopt. Zolang niemand een meerderheid van de stemmen krijgt, worden er dagelijks nieuwe verkiezingen gehouden. De eerste stemronde duidt op vier favorieten. De conservatieve Tedesco [Sergio Castellitto] zou de eerste Italiaanse Paus zijn in 40 jaar, Adeyemi [Lucian Msamati] de eerste Paus van het Afrikaanse continent sinds Gelasius I (492-496) en verder behoren Tremblay [John Lithgow] en Bellini [Stanley Tucci]. Lawrence [Ralph Fiennes] en nieuwkomer Benitez [Carlos Diehz] hebben genoeg stemmen gekregen om door te gaan naar de tweede stemronde. Naarmate het conclaaf vordert, begint Lawrence te twijfelen aan de rechtmatigheid van het conclaaf. Hij komt voor een groot dilemma te staan wanneer blijkt dat hij alleen zekerheid kan krijgen door te breken met heilige tradities. Een statisch geven dat veel leunt op dialoog en zich beter leent voor een toneelstuk. De uitmuntende cast houdt de aandacht vast en camerapersoon Stéphane Fontaine doet wat hij kan om het visueel interessant te houden. De ontknoping is verrassend, al is dat niet direct een aanbeveling.

De boeiendste aspecten (en geen idee of die al vanuit het boek kwamen) zijn de tegenstelling van dit klassieke concept maar dan aanwezig in de moderne tijd. Kardinalen op hun telefoon kijken, de moderne kantine, een kardinaal die koffie aanbiedt maar gewoon gebruik maakt van een espressoapparaat, de pendelbusjes van hotel naar conclaaf. Ook als politiek schouwspel en hetgeen in de achterkamertjes gebeurt is boeiend. En Fiennes is erg sterk en weet je als kijker mee te nemen in zijn gevoelens en gedachten. De film blijft boeiend. Verder valt vooral het sterke sounddesign op, of dat nu de muziek is die indringend binnenkomt of de geluidjes in de hallen, de echo in die grote hal, het rumoer op de achtergrond. Allemaal veel positiefs te zeggen alleen uiteindelijk viel de film wat tegen. Het een en ander is te gemaakt, al die twistjes deden me maar weinig en ook het einde is nogal een sof die best wel te voorspellen is vanaf het moment dat de Kaboelse kardinaal zijn intrede doet. Je weet: hier gaat wat mee gebeuren. Die zou weleens hoge ogen kunnen gooien. Ook zijn de kardinalen net iets te veel neergezet als voorbeelden voor hun stromingen en de an sich boeiende politiek (conservatief of progressief?) komt daardoor niet helemaal overtuigend over. Helemaal vreemd wordt het als een van de kardinalen ineens fulmineert tegen moslims. Dat kwam echt vanuit het niet. Kortom genoeg boeiends om te zien en vooral te horen maar met een matig overkoepelend verhaal. 3,0*

Mijn hemel wat een overschatte film zeg. Normaal zou ik zeggen het boek is vast beter, maar met dit enorm vergezochte verhaaltje kan ik me dat ook al niet voorstellen. Het begint aanvankelijk allemaal best goed met een soort politieke House of Cards in het Vaticaan. Al liggen de diverse stromingen en belangen er allemaal nogal erg dik op. Maar zo halverwege lijkt werkelijk iedereen er wel een soort driedubbele agenda met slechte bedoelingen op na te houden, komop zeg. En dan ben ik nog niet eens toegekomen aan die onzinnige aanslagen en als klap op de vuurpijl de onthulling van de dubbele geslachtspaus hahahaha, come oooon. Echt een gevalletje gekunsteldheid dat ik lang niet meer heb gezien. Bah.