Opinions

Degelijke maar geen uitzonderlijke film. Het was al van het begin duidelijk waar dit naartoe ging, en op het einde lag het er ook dik op met de neef die verklaart homo te zijn . Maar verder is dit een pakkend relaas over hoe jaloezie, twijfels en gebrek aan vertrouwen Zagros' beoordelingsvermogen danig hebben vergiftigd dat hij er zijn verstand bij verliest. Nee, begrip kun je net niét hebben voor de Koerdische herder Zagros. Hij gaf een onvolwassen en bezitterige indruk, in de greep van zijn vader en eigenlijk niet in staat tot empatische gevoelens tegenover zijn vrouw. Dit was echt goed geacteerd en uiterst beheerst geregisseerd; hopelijk maakt Kalifa nog films.

Chicago-aan-de-Schelde

Heerlijk! Dat einde

Het Antwerpen van begin jaren 80 in Zaman is een beetje wat New York in de films van de jaren '70 was. Een groezelige stad met obscure kroegjes, raamprostitutie en allerhande vormen van misdaad. Niet dat het zoveel veranderd is anno 2020... Heb altijd de stad als ons Chicago gezien. De portrettering van de personages is belangrijker dan het misdaadverhaal zelf, maar het smaakt wel. Sterke vertolking van Janssen als een ervaren flik met een vervreemde familie en een nieuwe collega (Flack). Tastes like buddy movie... Zoals gezegd stelt het misdaadverhaal rond die Collas weinig voor; het is de gelegenheid om een nachtelijke uitgaanssfeer neer te zetten. Ook alweer genoten van deze Belgische film die totaal uit mijn geheugen was verdwenen en een pilootfilm lijkt voor tal van Vlaamse politieseries.

Veel folklore in Zatoichi, en Kitano brengt heel wat bedwelmende muziek en dans in deze film, die wel een oude volksvertelling lijkt over een blinde zwaardvechter. Veel diepgang heeft de film niet en het plot is nogal wankel; over Zatoichi zelf kom je nauwelijk iets te weten, behalve dat hij flitsend snel is met zijn zwaard. De humor is sterk aanwezig en best genietbaar: de dorpsidioot, de gokbuddy van Zatoichi die combat lessen geeft... . En zo heb je een klassiek verhaal dat qua regie buiten de lijntjes kleurt en bovendien met een hoge amusementsfactor uitpakt. Heel fijn.

Boeiende inkijk in het CIA onderzoek dat hemel en aarde bewoog om de Amerikaanse vijand nummer 1 te lokaliseren en te doden. Soms wat procedureel en een hoofdpersonage dat teveel "credits" krijgt, maar je moet het toch doen om een boeiende film van twee en een half uur neer te zetten rond dit onderwerp. Het laatste half uur is een erg realistische verfilming van Operation Neptune Spear, en de chaos waarin het commando de operatie uitvoerde komt goed over. Of hoe ze niet durfden te geloven dat UBL dood was. Ik zou de film niet zozeer spannend noemen, als goed gedocumenteerd reconstructiemateriaal kan dit echter wel tellen (ondanks wat controverse). Gedurfd onderwerp dat Bigelow en Boal hier onder handen namen.

Chinese tragedie met een mooi en sterk verhaal, zoveel is zeker. Een goed werkend drama waarbij de actie en vechtscènes ondergeschikt zijn aan moed en offer. Ik had soms de indruk om net naar een anti-wraakfilm te kijken in de zin dat de personages allemaal veel genuanceerder zijn. Zo zie je de generaal (verondersteld om de bad guy te zijn) een paternalistische band ontwikkelen met Bo en de vader, terwijl Cheng (good guy) de jongen Bo manipuleert met als einddoel wraak. Dit liet de deur op een kier voor een heel andere afwikkeling van dit verhaal, maar men koos er uiteindelijk toch voor om de koers van de wraakfilm aan te houden. Zeker niet ontgoocheld verder; de beelden zijn stijlvol geschoten, de acteurs schitteren en de emoties zijn intens waardoor de film een stevige indruk nalaat. Wie van dit soort drama's houdt is de Koreaanse film "A Frozen Flower" (4*) ook een aanrader.

Goed gemaakte avonturenfilm met een vleug fantasy en veel actie. Geen historische film ditmaal. De CGI zagen er echt goed uit en de film kent voldoende spectaculaire scènes. Vooral die in de arena en met het Koningsbeest vond ik tot in de puntjes uitgewerkt. Het visuele feest moet dan een wat dertien-in-een-dozijn verhaal compenseren die totaal niks nieuws biedt. Vond het iig een erg leuk exemplaar in dit genre en ideaal zaterdagavond-kijkvoer.

De techno-trance tempel Zillion blijft een stukje cultuur voor wie de jaren 1997-2001 bewust heeft meegemaakt, en dit oord des verderfs was een waar symbool in de hoogdagen van de discotheken. Zelf ben ik er nooit geweest want ik was geen discotheekganger. Wel eens naar Zillion Beach geweest aan de kust in zomer 2000.

Goed idee om er een film over te maken, hoewel ik het wat betreur dat Brigitta Callens (op haar eigen verzoek en onder dreiging van een proces) hier Vanessa Goossens genaamd wordt. We weten allemaal heus wel om wie het draait en haar persoon krijgt hier niet echt een positief beeld. Net als Verstraeten trouwens, die ook al geen sympathiek figuur was in die tijd. Zijn gebrek aan fysieke lengte compenseerde hij met ongebreidelde arrogantie. Intussen is de man tot zelfinzicht gekomen en heeft de nodige lessen en conclusies getrokken uit die wilde periode en wel meegewerkt aan de film. En wat een rol van Jonas Vermeulen, ik was werkelijk onder hypnose van zijn prestatie... Simone als Dennis Black Magic mocht er ook wezen. Van dat Albanees crapuul dat aan de voordeur stond had ik ook al gehoord. Dit waren geen buitensmijters maar echte killers.

Het is een film die een erg fragmentarische collage is van de rise&fall van Verstraeten. Ik vond het verhaal soms te snel gaan en de voice-over stoorde me op enkele momenten, maar het is visueel erg mooi gedaan en de zeer goede muziekselectie (Open Your Eyes op de eindaftiteling is nog steeds een dijk van een nummer!) maakt dat je die periode toch nog eens herbeleeft. Van de Vlaamse toppers van de voorbije maanden (Rebel, Close, Zillion) is dit toch wel mijn favoriet.

Bof, mooie zwart-wit fotografie en het beeldformaat stoorde me helemaal niet, maar het koppel kon me niet meesleuren in hun tumultueuze relatie. De passie spatte niet van het scherm. Ik haal er enkel uit dat artiesten blijkbaar graag hun relaties ingewikkeld maken en that's it. Ik zag ook niet echt ideologische, religieuze, familiale of andere belemmeringen die hun ingewikkelde relatie zouden verantwoorden, dus wat dat betreft kon ik weinig met het hele circus van aantrekken/afstoten tussen hen. De film is vrij muzikaal, van Poolse volksdeuntjes tot Franse jazzy kroegen, wat prima bij dit kunstwereldje past waarin ze zich bewegen. Ook de vroege spanningen tussen oost en west europa zijn soms even voelbaar. De film werd gelauwerd omwille van zijn visuele kwaliteit maar men was vergeten te zeggen dat het inhoudelijke toch maar koudjes aanvoelt.

Enorm geslaagde verfilming van een Poolse literatuurklassieker. Ik vind het hoge gemiddelde volledig terecht. Het bekijkt als een sprookje. Het mag misschien van flink wat toevalligheden aan elkaar hangen (waargebeurd? really??), zeker in de laatste 15 minuten, maar in sprookjes mag dat wel. Dit is het soort drama's waar ik wel van hou, in de beste traditie van het genre. Bovendien was dit prachtig en stemmig gefilmd, met dat hartverwarmende plattelandssfeertje en bijhorende aanhankelijke personages.

Znachor is ook een film die echt voor iedereen bestemd is want gevoelens van behulpzaamheid, menselijkheid, liefde overheersen op het melodramatische en op meer duistere accenten (zoals klassenstrijd). Ik geef toe, je moet van dit soort drama's houden, want sentimentele/emotionele momenten worden zwaar met strijkersmuziek ondersteund, en het is erg klassiek (sommigen zullen zeggen oudbollig) uitgewerkt, maar wat mij betreft een onderbekeken aanrader.

Goed gedocumenteerd. De film is slechts een hypothese die Fincher ons voorschotelt. Aan de kijker om ze te nemen of te laten. Detaillistische film, misschien iets te lang. Wie een serial killer film als "Seven" verwacht zit hier verkeerd.

Misschien wel één van de best gerestaureerde films die ik ooit gezien heb. Werkelijk adembenemend.

Ooit had ik Zombi nog gezien in Verheyen's Filmnight Special rond 2002: elke vrijdagavond kwam er toen een horror-cultfilm langs.. ik herinner me nog o.a. The Story of Ricky, L'Aldila (The Beyond), Cannibal Holocaust, The Hills Have Eyes, Braindead.

De herziening heeft me overtuigd dat dit een terechte klassieker in het genre mag genoemd worden. Visueel verzorgde zombiefilm geladen met sfeer en gore scènes. De spookboot in New York vond ik een sterke opener. De scène met de houtsplinter is een hoogtepunt. De interne logica van de film laat het soms afweten (zombies kun je blijkbaar "doden"), het acteerwerk is kut en eigenlijk is dit ook niet echt een erg spannende film maar je hoort het bloed wel pruttelen wanneer de zombie-actie komt. Voeg daar nog indrukwekkende makeup effecten en een uitstekende geluidsband bij en je hebt een prima zombie-avondje

Veel suffer dan zijn uitstekende voorganger (3,5*). Fulci is op de Filippijnen gaan filmen en heeft heel wat Filipino's omgetoverd tot levende doden. Er wordt volop geschoten, gemept, gevochten en geroepen... maar boeiend wordt het allemaal niet en de zombies zijn bijzonder mak en weinig angstaanjagend. Had Fulci nog geleefd zou ik gezegd hebben ... Lucio, je kan geen zombies doodschieten .... die zijn al dood. Zombi 3 is erg gewelddadig en heeft een hoog actiefilm gehalte; hierdoor is er van een horror-classic geen sprake. Minste Fulci die ik tot nu toe zag.

Echt leuk. Zombieland werkt als komedie erg goed, mede door de atypische ontmoeting tussen de droge Columbus en de harde redneck Tallahassee. Haha, wat een duo . De één met zijn clownfobie, de ander op zoek naar Twinkies. Hun weg kruist, behalve rondwaggelende hongerige zombies, ook nog twee jonge meiden. Het zombiegeweld is net genoeg om de liefhebbers van horror niet tegen de schenen te schoppen maar het komediegedeelte beviel me ook meer dankzij de running gags. Ook die hele mise-en-scène met Bill Murray was goed gevonden en deed me lachen. Murray speelt beter zijn cameo's dan zijn echte filmrollen heb ik soms de indruk. De verwachtingen waren niet hoog daar ik een hekel aan zombiefilms heb maar deze is samen met Train to Busan één van de weinige die me tot nu toe bevallen is. Een dikke 3,5*

Ik vond het een overbodig vervolg vooral voor de fans bedoeld. Het nieuw materiaal is daarvoor te schaars. Harrelson en Eisenberg fleuren de film opnieuw op met welgemikte humor, maar het voortdurende geklets van de personages wil maar niet ophouden en de zombie-actie vond ik een flink stuk minder dan de vorige film. Het domme blondje Madison vond ik trouwens niet eens zo'n slechte inzet alsook de bijna-dubbelgangers. en de zombie-kill of the week . De humor blijft voor mij het sterkste aspect van die Zombieland films, al is dit ook een stuk minder in vergelijking met de eerste film.. zo is de Twinkie obsessie van Talahassee verdwenen en was men weinig spitsvondig met de "rule set". De meeste waren al gekend.

Experimentele benadering van het dagelijkse leven van Auschwitz kampcommandant Rudolf Höss. Glazer verzamelde over de jaren honderden geluiden gebaseerd op wat holocaust overlevenden vertelden. Zone of Intrest is een impressie en minder een verhaal. Wie loyaal binnen het Nazi systeem leefde leidde een vrij "normaal" leven, waarin de industriële uitroeiing van de Joden een deel was geworden van het maatschappelijke functioneren.

Natuurlijk weet mevrouw Höss wat er zich afspeelt vlakbij haar mooie "paradijs". Als modelburger hoort ze dit vanuit de opgelegde ideologie te accepteren en moreel gerechtvaardigd te vinden. In één enkele scène met een dienstmeid merkt ze op dat haar echtgenoot de assen (van de dienstmeid) zou kunnen verspreiden over de velden. IJzig momentje. Ook de kampcommandant vergeet liever wat zich allemaal onder zijn gezag afspeelt. Hij is een fabrieksbaas waarvan het uitroeien van levens tot de abstractie van kwantitatieve doelstellingen herleid wordt. Een volgzame carriërist die zijn cijfers haalt en wil opklimmen. De film is boeiend in de zin dat je gedwongen wordt om niet de horror, maar de banaliteit van de holocaust te ervaren vanuit Nazi point-of-view.

De verdwenen otter

Dit detective-verhaal kijkt makkelijk weg maar voor een Disney vond ik de humor ver te zoeken, al is het op bepaalde momenten wel een lieve film en werkt het konijn en vos duo Hopps - Nick Wilde wel. Zootopia is een karikatuur van de huidige (stedelijke) samenleving, met de apps, de oplichters, de mafia; de drugsdealers. De makers hebben heel wat fenomenen uit onze eigen samenleving in Zootopia gepropt in de hoop dat deze herkenbaarheid het allemaal leuker zou maken. Geen topper maar makkelijk behapbaar.

Kinderfilm die op momenten te clownesk wordt met flauwe slapstick en humor om door te kunnen gaan als een "top"verfilming. Met name Sergeant Garcia die keer op keer vernederd wordt door Zorro. En dan de kindjes die telkens "Zorro! Zorro!" mogen roepen wanneer hij ten tonele verschijnt. De muziek is afgrijselijk slecht en speelt op repeat modus want meer dan de titelsong hadden de makers niet voorzien. Delon vond ik nog goed in zijn driedubbele rol. Eerst Don Diego de la Vega, maar van de echte man achter Zorro krijgen we niet zoveel te zien, en ook over zijn achtergrond wordt niks verteld. Dan de fatterige gouverneur Don Miguel, waarin Delon heerlijk verwijfd doet om Huerta te misleiden.

Tot slot de schermheld Zorro, eigenlijk niet meer dan een Latino versie van Robin Hood, waarbij kolonel Huerta kan doorgaan voor de sherif van Nottingham en Hortensia als Lady Marian. Zoals hier reeds gezegd is het eindduel één van de beste ooit in een film: zeer lang en intens. Wel moet je het abrupte cartoon-einde er ook bij nemen. Een matige film, maar dit is wel de Zorro-figuur die me als kind heeft getekend.

Drama over een groepje daklozen die een rechtszaak aanspannen tegen het stadsbestuur omdat die hun bezittingen bij het huisvuil gooien wanneer ze de straten schoonmaken. Eigenlijk weten de makers niet goed hoe ze het willen aanpakken naar mijn gevoel. De rechtszaak komt sporadisch aan bod, de achtergronden van de daklozen blijven vaag. Wat rest is een reeks tafereeltjes waarin vooral de ernst van de armoedige toestand waarin ze leven benadrukt wordt maar dan zie ik liever een reportage van Vranckx. Een geniale metafoor (de goudvis) en een treffende scène (op de kraan) terzijde vond ik deze film aan de slappe kant.

Stevige thriller die zich in Zuid-Afrika afspeelt. Een moord leidt tot een zaak die veel verontrustender is. Niks vernieuwends, met enkele vanzelfsprekendheden, maar het blijft een actievolle en vlotte wegkijker. Een groezelige Orlando Bloom kan ik nog wel inkomen in deze rol, maar voor de rol van Ali hadden ze toch beter voor een Zuidafrikaanse acteur gekozen in plaats van Forest Whitaker. Hij is heus niet de enige goede zwarte acteur op deze aardkluit. Ook teveel verhaallijntjes die aangeboord worden en daarna terug vergeten worden bvb de zoon van Bloom, de getuige op het paard die met hem de koffer induikt . Matig, maar onderhoudend genoeg voor een 3*

Zeer goede oorlogsthriller van Verhoeven, die hier opnieuw naar zijn roots terugkeerde door zijn samenwerking met Gerard Soeteman. Wat 'n vaart in die film. Rachel is een Joodse jonge vrouw die ondergedoken leeft in een boerderij. Wanneer die laatste gebombardeerd wordt, slaat ze op de vlucht en komt terecht bij een groep verzetsstrijders, en gaat verder door het leven als Ellis. Daarna volgt een verhaal van verzet en verraad waarin ze gevoelens krijgt voor een Duitse officier. De zoektocht naar een verrader in hun midden maakt het ook spannend. Verhoeven is een ervaren rot en alle aspecten van de film zijn goed gepland geweest. Zijn vertrouwde "bloed en bloot" keurlabel vind je ook in Zwartboek terug. De film legt de rotte rol van collaborateurs op tafel, door de schade die ze toebrengen aan hun eigen medeburgers. Het is geen wonder dat ze vaak nog harder aangepakt werden dan de Duitsers zelf. Heel netjes.