Opinions

Ik vond het een goede thriller vol onverwachte wendingen. Het special effects thema vond ik de film originaliteit inblazen. Staat bij mij in de toplijst van meest ondergewaardeerde jaren 80 thrillers. Een zwak punt is het script. De film komt op enkele momenten zwaar ongeloofwaardig over. Ik heb bvb nooit begrepen waarom men ervoor heeft gekozen om die mafiaman levend te laten en er daarna een twist van te maken, wat uiteindelijk vanaf het begin de bedoeling was. De betere twist was om DeFranco met echte kogels te laten doden en daarop verder te bouwen. . Ik had het op dit punt liever anders gehad. Wie hier niet te zwaar aan tilt zal niet ontgoocheld worden. F/X is verder goed gespeeld en zit barstensvol actie en biedt een leuk ontspanningsmoment. Daarom ook een 3,5*

Ver boven mijn verwachtingen. Grotendeels een autobiografisch werk, waarin Spielberg zijn roeping tot cineast verbindt aan het familiedrama dat zich op de achtergrond afspeelt. Zijn moeder was duidelijk de spilfiguur die de drijvende kracht was in de richting die hij insloeg als aspirant cineast; een overweldigende en adembenemende rol van Michelle Williams ... alle scènes waarin Sammy er op film achter komt dat zijn moeder een affaire heeft met vriend des huizes Bennie, en de wijze waarmee hij haar ermee confronteert is een staaltje cinema waar ik haast van mijn stoel geblazen werd. Het zit 'm bij Spielberg toch altijd in de manier waarop het gebracht wordt. Bij vele andere regisseurs zou je er vrij onverschillig bij blijven maar hier niet. Hij verandert het in een magisch moment voor de kijker, met die dramatische pianomuziek op de achtergrond en het steeds verder vertragen van het beeld van zijn moeder tot er alleen maar een veelzeggende blik overblijft tussen twee geliefden, alsof dit noodlottig moment zich in zijn geest brandt. Behalve Williams acteerde zowat iedereen super. Paul Dano als de doorbrave vader en vooral LaBelle met zijn dromerige uitstraling.

Van een familiedrama wordt de film dan meer een high school film met twee pestkoppen en een vriendinnetje die hun intrede doen. Het vriendinnetje met haar christelijk fanatisme vond ik eigenlijk helemaal getikt. Maar de toon wordt iets minder zwaarmoedig en dramatisch alsof het abces eindelijk behandeld was. De ontmoeting met John Ford maakt de cirkel helemaal rond en dat was ook best fijn... Zoals het hoort bij een goede film, krijg je met de Fabelmans een heel scala van emoties over je heen, en maakt Spielberg van zijn eigen leven een nieuwe droom op het scherm.

Ook erg lang uitgesteld om Amélie Poulain te zien. Uiteindelijk dan toch. En het is heel goed meegevallen. De "Fabuleux Destin" slaat op ieders "Fabuleux Destin", en hoe we allen van ons leven iets moois kunnen maken.

Jeunet is visueel even speels en creatief als Tautou in haar rol. Het is een frisse kijk op hoe mensen elkaar bekijken, en zichzelf. O ja, ik vond het een erg genietbare film waar je na afloop positief en opgebeurd van wordt. Na een donkere deprimerende dag deze film bekijken, en je bekijkt het leven weer rooskleurig en positief. Die kinderlijke romantiek van Amélie vond ik een stuk minder passend, en kwam iets te naief over in het geheel. Spelletjes spelen en blijven spelen, en dan op het einde kus, kus, kus zonder een woord te wisselen. ahum ahum . De kitscherige Parijse sfeer van Montmartre en bijhorende muziek is het ideale decor voor zo'n sprookjesachtig verhaal. Zeer goede film, die ook grappig is op zijn eigen manier. Hard lachen zit er niet in, glimlachen voortdurend.

Los van de vele ongeloofwaardigheden (plotmatig is dit echte gatenkaas) een onderhoudende explosieve actiefilm die niet verveelt. Er is gelukkig ook veel om van te houden in deze film. Het spel van Cage/Travolta is leuk om zien en de actiescènes, vooral die op het einde, zijn de moeite om mee te pikken. De enorme stapel onzin en de weinig originele happy ending verhinderen een echt hoog cijfer. Was natuurlijk beter geweest dat Archer met het gezicht van zijn vijand moest verderleven. Travolta vind ik altijd goed passen in schurkenrollen, of het nu hier, Swordfish, Broken Arrow of The Punisher is.. hij haalt steeds het bloed onder de nagels vandaan.
Zoals de meeste films van Woo een 3*. Ben doorgaans niet zo'n fan van zijn chaotische stijl.

Een campus wordt geplaagd door aliens. De referentie naar Invasion of the Bodysnatchers waar dit een moderne herwerking van is, wordt zelfs uitdrukkelijk genoemd. De paranoide sfeer zit goed en zoekt daar een deel van haar spanning op. The Faculty kent een solide cast. Veel bekende namen. Maar acteurs als Josh Hartnett, Clea DuVall (die wél lesbisch is) en Jordana Brewster halen het gemiddelde naar beneden. Gelukkig is er nog een leuke rol van Femke Janssen als de timide lerares die smoking hot wordt en Elijah Wood als "zero to hero" student. Ook de special effects vind ik nog steeds goed meevallen. Vroeger vond ik dit een goede film, maar als late veertiger vind ik het nu wel wat minder.

Yellowcake and aluminium tubes

Wel wel, ik vond dit een bijzonder interessante politieke film met een sterk script en overtuigende prestaties van Penn en Watts (al heeft Watts altijd diezelfde serieuze uitdrukking). Gebaseerd op een ophefmakend CIA-lek uit 2003, waarbij de identiteit van een undercover agente publiek werd gemaakt als wraak voor een artikel die haar man schreef voor de New York Times. Het artikel maakte brandhout van de stellingnames van Bush rond nucleaire programma's in Irak en zette de president himself in een lastig parket.

De film belicht de achterbakse bijna criminele spelletjes die gespeeld werden door de Bush politici, om toch maar een legitieme basis te hebben om Irak binnen te vallen. Wie zich interesseert in het grote verhaal van war against terrorism en de onfrisse daden van de Bush administratie kan niet anders dan dit een goede film te vinden. Accuraat gedocumenteerd, to the point en met een frisse en nuchtere kijk op de hele affaire. Dat zo'n film nota bene uit Amerika komt -->

Ja, Fair Game is vooral een praatfilm die visueel geen indruk maakt. Visuele trucjes en sensatie had Liman niet voor ogen. Zoek je actie en thrills, dan kies je best wat anders (Bourne films misschien?). En als je je net als enkele users al op voorhand ergert aan Amerika in zijn geheel dan sla je dit ook best over want de film gaat dan ook over Amerikaanse geschiedenis. Prima film.

De 80s versie van "Breach". En ook echt gebeurd. Realistische spionagefilm over twee jonge en naieve kerels die een spel willen spelen zonder de regels ervan te kennen. Sterke rol van Sean Penn. Ik vond het een onderhoudende film zonder meer.

Griezelige situatie waarin de twee jonge sportieve babes verzeild raken. Deze film heeft ook wel wat mee van het nog betere Frozen (2010) , al is Fall dan weer visueel imposanter. Zou hier echt een making of van willen zien. Er is echter genoeg reden om kritisch te zijn : de twee hoofdfiguren zijn vrij irritant (beetje typerend voor de millenials), de dialoog verre van geniaal, en hoewel het eerste uur zeker spannend en duizelingwekkend was, sleept het daarna maar wat aan. Het einde vond ik al helemaal een afknapper : we krijgen zelfs niet te zien op welke manier Becky gered werd.

Solide gerechtsdrama waarbij een dwaling van een wet uit 1968 de basis vormt van dit verhaal over een Italiaan, Collini, die een rijke Duitse industrieel vermoordt. Schuld of onschuld is in deze film minder belangrijk dan het motief achter de koelbloedige moord, iets wat Collini in alle talen verzwijgt. Veel prijsgeven over het plot zal ik niet doen want de twists zijn aangenaam en goed aangepakt. Hetgeen me dan wel stoorde, waren de veel te toevallige banden die de advocaat had met het slachtoffer... bevriend met diens zoon, romance met diens dochter, half opgevoed door het slachoffer. Dat maakte het dramatisch op de verkeerde manier en het voelde ook gekunsteld aan. De auteurs lieten voor mij een kans liggen om de film nog sterker te maken. Ook die arrogante advocaat van de tegenpartij Mattinger vond ik een clichématige figuur nl de oude mentor die zijn onervaren jonge leerling absoluut publiek belachelijk wil maken. De personages zijn niet zo sterk uitgewerkt maar in zijn geheel krijgt de film wel een heel ruime voldoende.

De drie uren vliegen voorbij en dat is heel wat voor een film van die lengte. De film vertelt niet echt het eind van het Romeinse rijk (in 476 volgens de boekjes) maar het begin van het einde van het rijk, zo'n tweehonderd jaar eerder, waarna het stilaan afbrokkelde. Marcus Aurelius was een vredevolle "Caesar" die door de politiek van geven en nemen een eenheid van het grote rijk kon in stand houden. Toen zijn zoon Commodus hem echter opvolgde (wat niet echt de bedoeling was zult u zien), verspoedigde die helaas de val van de eeuwenoude beschaving.

Vooral Plummer was magistraal in zijn rol als Commodus; wat heb ik genoten van zijn acteerwerk! Hij kon niet lang genoeg op het scherm blijven. Ook de wat vergeten Stephen Boyd (Messala uit Ben-Hur) als generaal Livius mag er best zijn als de man van wie het lot van Rome afhangt. Sophia Loren ook niet verkeerd als de zus van Commodus en geliefde van Livius; ondanks sommige commentaren dat ze niks toevoegt, vind ik net dat ze het meest toevoegt aan het geheel in de zin dat heel wat gebeurtenissen in de film aangestuurd worden door Livius' liefde voor haar.

En dan die decors . Werkelijk adembenemend! Ik las dat het Forum Romanum tot op vandaag het grootst gebouwde decor was uit de filmgeschiedenis. En dat zie je eraan. Noch kosten noch moeite werden gespaard. Deze epic kende destijds geen succes maar ik heb hem wel hoog zitten.

Vind die film helemaal niet saai. Het is een heel poëtische prent. De stuntman vertelt het verhaal en wat je ziet is wat het meisje zich daarbij voorstelt. Het is fantastisch om als kind naar de wereld te kijken met het idee dat alles kan. Knappe oefening en gefilmd zonder digitale effecten waarvoor ik mijn hoed afneem.

Dit blijft een fantastische film... zou ik echt graag in de top 250 zien. Douglas in één van zijn allerbeste rollen Toen ik hem in 1993 in de bioscoop zag was ik redelijk weggeblazen. Een overprikkelde ambtenaar van defensie keert met geweld terug naar zijn gezin. Het script onthult mondjesmaat informatie over D-FENS en dat zorgt voor een zorgwekkend profiel namelijk de man die op het punt staat ex-vrouw en dochter te vermoorden .

Natuurlijk is hij heel de film verder een antiheld omdat hij de maatschappelijke kwalen rondom hem op eigen wijze aanpakt. De scène in het Whammyburger restaurant en met de neonazi zijn om in te lijsten. De kijker identificeert zich makkelijk met wat de man doet en dat maakt deze film zo populair; Hij doet waar alle anderen alleen maar van dromen... de middelvinger met kracht opsteken naar de maatschappij. In die zin is de film ook satirisch. De idiotie van het maatschappelijk systeem wordt meer dan eens centraal gezet en men wil ons verantwoordelijk stellen voor hopeloze mensen als D-FENS.

Het ontbreekt Falling Down niet aan zwarte humor en oneliners ("take some shooting lessons asshole") en het moraliserende wordt verstandig links gelaten. Ik geef die film geen 5* door de helaas wat oninteressante plotlijn tussen Prendergast en zijn labiele vervelende vrouw. Dit soort dingen stoort de film vond ik. Verder een meesterwerk waarbij alle stukjes goed op hun plaats liggen.

PS : als je veilig wilt zijn voor een achtervolger ga je toch niet op een doodlopende pier gaan zitten

Die Fälscher is geen echte holocaust film en zet de grote valsmunterij operatie Bernhard in het licht, die de Britse en Amerikaanse economieën moest doen instorten door de markten te overspoelen met vals geld. Ingenieus Nazi-ideetje en nog ingenieuzer om het werkje te laten opknappen door Joden, die daarbij een voorkeursbehandeling genoten, al was het wel wandelen op een dun koord.

Het verhaal gaat verder over collaboratie vs trouw aan eigen waarden, hoop, overleven. Op menselijk vlak biedt deze film wel het één en ander, als concentratiekamp drama blijft het wat ondermaats. Degelijke kost maar niet onvergetelijk, omdat het niet echt de schaal weergeeft van de holocaust maar eerder een anecdote is die zich aan de rand afspeelde.

Deze was onlangs nog op TV maar dit viel niet mee. Verschillende studenten op een kunstacademie in de afdelingen drama, dans en muziek worden gevolgd; er wordt ook gepoogd om wat achtergronden mee te geven maar ik vond het moeilijk aanslaan. De personages krijgen later in de film iets meer vorm (met thema's als outing en zelfmoord die o.a. aangesneden worden) maar voor mij was dit vijgen na pasen en op de koop toe worden de kleine verhaallijntjes erg slordig afgewerkt. De bekende muziek van Irene Cara mocht er wel wezen en de spontane dansscène in de straten van New York is erg bekend. Fame is naar mijn aanvoelen een film die niet goed weet welke richting inslaan en dan ook nergens echt uit de verf komt. Matig als drama en matig als muziekfilm. Een dikke misser van Parker.

De stem van Paula

Wel origineel. De dochter des huizes Belier is de enige met een stem; de ouders en het broertje (allergisch aan latex ) zijn doofstom (Damiens OK maar Viard eerder irritant). De film neemt soms teveel hooi op de vork, o.a. met vader die meedoet aan de lokale verkiezingen en waar weinig mee wordt gedaan. Maar desondanks weet de film soms gevoelig en leuk uit de hoek te komen. De film gaat vooral over een jong meisje dat haar eigen weg wil gaan als getalenteerde zangeres, en dat zingt ze heel toepasselijk met het mooie slotlied. Zeer zeker een sterk einde. Vooral de muziekleraar Thomasson vond ik geweldig in deze film. Geen film die zich in de annalen van de Franse cinema zal nestelen, maar toch een bovengemiddelde hartverwarmende (en muzikale) komedie met een vleugje drama.

Wahlberg speelt graag in komedies en dat gaat hem soms wel goed af. Hij heeft een lekker droge stijl zoals ook al in de Ted films. Het ligt niet aan hem dat deze komische variant op Nobody mij wat tegenviel maar aan een weinig verrassend script en zeer voorspelbare momenten. De hele finale vond ik erg teleurstellend en de humor miste vaak effect. Monaghan vond ik al helemaal niet grappig. In komedies hoort ze niet thuis. De sfeerbeelden in Vegas waren wel fraai. Makkelijk uit te kijken maar de film kon mij niet bieden niet wat het beloofde.

Een wat vergeten film van Tony Scott, en één die me nog niet eens erg tegenviel ondanks de nogal negatieve reacties. Goed idee om de film te vertellen door de ogen van de "bad guy", een man wiens leven een slagveld van tegenslagen is. Het enige wat hem nog staande houdt is zijn obsessie voor Bobby Rayburn, een top-baseballer. Naarmate zijn sociale bestaan neerwaarts gaat, wordt hij mentaal onevenwichtig en gevaarlijk. Wesley Snipes wordt door Scotts sterke focus op De Niro aan de zijlijn gespeeld. Vond het niet zo erg maar dan was een minder bekend acteur als Snipes ook al goed geweest voor deze rol. Behalve in de erg sterke en gespannen ontmoeting tussen Renard en Rayburn nadat de eerste de zoon van zijn idool redt van de verdrinking viel Snipes inderdaad tegen. De Niro vertolkt een rol van psychopaat die dicht aanleunt bij zijn eerdere prestatie in Cape Fear al was hij hier een stuk minder intens. Niet helemaal verkeerd.

Erg matig. Het kon veel leuker gebracht worden. De hele episode op de "parachuteschool" vond ik leukst; die Truman Sparks is helemaal nuts. Ook die kerel die heel de film door zijn roes ligt uit te slapen is best een leuke joke. Verder is het een wat doorsnee komedie over afscheid nemen van je jeugd, of net het niet kunnen afscheid nemen. Dat gebeurt zonder enige originaliteit en ook een overtuigende vrienschappelijke band tussen het viertal was ver zoek. Kevin Costner speelt hier in één van zijn allereerste rollen, nog voor hij bekend werd met The Untouchables.

Dit vond ik twee keer niks. Een soort Franse Zorro maar dan één die voortdurend aan vrouwen denkt. Ik denk dat het vooral die veel te vrolijke en wat flauwe kinderachtige toon is die me tegenviel. . Oorlog is een lachertje voor de flierefluiter. De meiden, dat is veel belangrijker, zeker omdat een zigeunerin hem op het vlak van liefde iets héél sterks voorspelt. Gelukkig is er nog het panoramisch zicht op Lollo's weelderige boezem die het allemaal nog wat redt.

Een Franse film in dit genre (mantel-en-degen) die ik wel enorm goed vond is Le Bossu (Film, 1959) die voor mij op alle vlakken veel sterker scoort. Meer intrige, beter gefilmd. Als klassieker wilde ik Fanfan zien, maar helaas... NonNon..

Niet echt van genoten en ook niet echt amusante film. Droge humor die me met moeite deed glimlachen; de overdaad aan dialoogmomenten stoorden me nog het meest. Kinderen hoeven echter niet alle dialoog in zich op te nemen om het verhaal te snappen al is het jammer dat de humor aan hen voorbij zal gaan. Ik vond het eerder animatie voor volwassenen. De stopmotion, de vormgeving, het artistieke daar valt niks op aan te merken. Zo'n film maken kost jaren tijd. Mooi, maar heb weinig affiniteit met dit soort vertellingen.

The19th century american dream

Far and Away is een familiaal episch avonturenverhaal met een brave en wat ouwbollige romantiek. Naast de mooie landschappen zit er ook een mooi verhaal over emigratie van Ierland naar Amerika achter. Er bestond toen al iets als een american dream nl het verwerven van grote hoeveelheden grond.

Wat me mateloos stoorde was het einde. Howard pakte de eindscène volledig verkeerd aan en verwarde zijn publiek. Het blijft verder een goede en afwisselende film, met heel wat focus op de dubbelzinnige en soms komisch getinte relatie tussen Cruise en Kidman. De acteurs geven ook heel wat van zichzelf. Kidman is werkelijk op haar best en zelfs Cruise verbleekt bij momenten naast haar talent. Omdat het nu net een grote promotiefilm voor het koppel Cruise-Kidman was, spelen alle andere acteurs een nogal omkaderende rol, en komt hun talent, hoeveel ze er ook mogen bezitten, nooit echt tot uiting.

Ik vond het niet zo sterk, al speelde Moore wederom erg goed als upper class vrouw in de jaren '50 die de taboes van haar tijd onder ogen moet zien. De wind zit niet mee, met een echtgenoot die worstelt met zijn homoseksualiteit en als gevolg van deze relatiecrisis de aantrekkingskracht die ze voelt voor haar zwarte tuinier. Lollig hoe homoseksualiteit trouwens als een ziekte wordt behandeld die vlug weer overwaait . Ongelooflijk eigenlijk.

Daarna is het "keeping up appearances" zoals Ste* mooi aangeeft. De sociale afkeuring van haar vriendschap met Raymond mocht van mij wat meer uit de verf komen, want daar wordt uiteindelijk niet veel mee gedaan. Goed uitgangspunt voor een film, maar elke vorm van risico wordt geschuwd in die film, en dan krijg je een wat suf en te braaf dramaatje zonder memorabele momenten en voor een huisvrouwenpubliek.

En dan die zeemzoeterige muziek ...

De fotografie van A far off place is bedwelmend mooi. Juan Ruiz Anchia weet als geen ander de schoonheid van de woestijn op lens vast te leggen. De kinderen, waaronder een piepjonge Reese Witherspoon (toen 15 jaar oud)scheppen een hartverwarmende band samen, en zorgen voor enkele oprechte Disney-momenten.

De film kreeg spijtig genoeg de PG rating mee door de confrontatie van Nonnie met de gewelddadige dood van haar ouders . Op een ander moment worden ze het doelwit van een machinegeweer . Het is nog maar de vraag of dergelijk wapenvertoon wel nodig was in deze jeugdfilm. Voor een Disneyfilm was hij soms best grimmig. Ook de humor en een educatieve noot ontbreken pijnlijk. Dit kon veel beter, al laat de film zich voor de rest makkelijk bekijken.

Voor een Franse actiefilm erg goed... Doet me denken aan die Indonesische harde actiefilms met Iko Uwais... De regie is heel verzorgd en de exotische en wat decadente sfeer van Thailand zorgt voor meerwaarde. De keiharde actiescènes zagen er tot mijn verbazing prima uit. Voor de rest is het voorspelbaarheid troef want het verhaal is echt al tientallen keren verteld geweest. Zeker een aanrader voor wie van erg harde en bloederige actie houdt.

Avonturen/oorlogsfilm over twee Britse militairen die in de jungle van Borneo een primitieve stam ontdekken die geleid is door een blanke. Gebaseerd op een anti-oorlogsroman van Pierre Schoendoerffer. Het lijkt wat op een moderne versie van Heart of Darkness en het feit dat geweld en oorlog de mens achtervolgt tot in de meest onaangeroerde plekken voelt niet echt als een verfrissend uitgangspunt. Daarom vond ik de film ook niet altijd erg boeien. Nick Nolte als de luidruchtige Learoyd komt ongeloofwaardig over en mag wat mij betreft een miscast genoemd worden. Ook Nigel Havers (uit Chariots of Fire) is één van de meest kleurloze acteurs die ik ken. Het is een deftige middenmoter, mooi tot zelfs prachtig in beeld gebracht maar ik mis hier toch iets.

Nu eens geen rouwdrama maar een positiever benadering over omgaan met een komend overlijden in de familie. Zou de finale beschouwing uit de film waar zijn? Verleng je het leven van je naasten door hen hun terminale kwalen te verbergen? A good lie zoals hier gezegd wordt? De film kreeg me helaas pas in het laatste half uur echt mee met mooie momenten van verbondenheid (het trouwfeest), van familiale vreugde, van afscheid. Een familie hoort echt een plaats te zijn waar iedereen zich goed voelt en waar iedereen zichzelf kan zijn. Het belang van roots wordt ook terloops aangehaald wanneer de familie na een grappig kerkhofbezoek voor de wijk rijdt waar de oma opgegroeid is en waaraan de kleinkinderen nog herinneringen hebben. Maar de wijk is verdwenen en maakt plaats voor nieuwe bouwprojecten. Ik vond dit mooi weergeven dat alles in dit bestaan slechts tijdelijk is en dat geeft een besef mee dat we elk moment met onze familie moeten koesteren.

The Farewell brengt een vrij zwaar onderwerp op een lichte manier en doet dat heel zelfbewust. Wat ik minder vond aan de film was het eerste uur, dat veel te lang bleef aanmodderen rond dezelfde zaken. Ik vrees toch dat de film me op lange termijn niet echt zal bijblijven. Vooral visueel wat saai. Dit is een lastige film om te beoordelen waarbij ik een 3* net te weinig vind en een 3,5* net teveel. Ik had ditzelfde gevoel onlangs ook met Shoplifters (3,5*)

Eén van de leukere films van de Coen. Vreemde crossover van zwarte komedie en misdaad. Weer iets totaal aparts zoals ze dat vaak doen. Dat de humor iets fijner in elkaar zit betekent nog niet dat er geen humor is. Het hoeft niet altijd pipi-kaka te zijn. De humor is hier terug te vinden in de manier waarop al die personages met elkaar omgaan, zoals de onderdanige Jerry en zijn schoonvader, die hem diep minacht. Of hoe agente Margie en haar saaie, kleurloze vent toch een gelukkig koppeltje zijn. En dan die scène met die Japanner. Als dat geen humor is... Macy en Buscemi zorgen voor de toprollen en de toon van het verhaal is gelukkig veel grauwer dan je zou denken, vooral naar het einde toe. De moorden gebeuren in koelen bloede en het einde is bijna onwerkelijk.

Dit was mijn tweede kijkbeurt van Fargo, en nog steeds heeft die nog niet aan kwaliteit ingeboet... Vind ik tot nu toe ook de beste film van de broers... moet wel the Big Lebowski nog zien, waar iedereen zo vol lof over is. Benieuwd.

Soms redelijk zwaar melodrama vond ik. Maar je hoeft niet per sé van opera te houden om van deze film te kunnen genieten. De personages zijn voldoende uitgewerkt, al is elke dialoog in functie van zang- en muziekkunst. Ik kon wel meevoelen met Farinelli, die een bestaan leefde die zijn egoistische broer voor hem heeft uitgestippeld. De prijs die hij daarvoor moet betalen is bezegeld met een vreemd broederlijk pact. De neerbuigende Händl wordt door Krabbé vertolkt en vormt een onverzoenbaar conflictpunt tussen twee tegengestelde concepten van kunst. Niet slecht maar een beetje luchtigheid en ademruimte voor het publiek kon het nog beter maken. De zang is zonder meer bedwelmend.

Typische jaren '70 exploitation, maar wel aardig in elkaar gestoken voor een B-film. Te rommelig gestructureerd en te matig geacteerd om er een hoog cijfer aan toe te kennen. En toch heb ik ook veel goeds gezien. De beoogde sfeer zit vaak lekker in deze (revenge) film waarin een vietnamveteraan de boerderij van zijn overleden vader erft, en bij toeval betrokken geraakt in een misdaadverhaal, wanneer hij een man redt van een auto-ongeval De brute finale is veruit het sterkste stuk van de film en eindigt nog met een verrassing die ik kon smaken.