Opinions

Meer van verwacht. Een duikbootfilm, maar nog meer een rampenfilm. Op waargebeurde feiten gestoeld. Behalve interessant ook verbijsterend. De K19 had al slachtoffers gemaakt nog voor hij in de zee werd gelost en werd daarom "the Widowmaker" genoemd. Dat laatste is enkel gescript in functie van de film, want blijkbaar noemde men het schip "Hiroshima" omdat hij nucleaire koppen transporteerde.

Toen die jongemannen zich opofferden om te voorkomen dat de kernreactor verder verhitte en zich blootstelden aan radioactieve straling, was het toch wel even slikken. Om u maar te zeggen wat 'n vuile troep de mens heeft gemaakt. Verder gewoon een standaardverhaal over heldhaftigheid, verantwoordelijkheid, patriottisme... Wat je kan verwachten. Zou misschien beter gewerkt hebben als een Russische film want de Amerikaanse makers voelden zich verplicht om teveel op sentiment in te zetten. Dat breekt voor mij wel het realisme van het bronmateriaal. Niet slecht dus, een verhaal dat waard is om verteld te worden, maar een mindere duikbootfilm.

De moeite om zien. Het mysterie rond Prot houdt je tot het einde in bedwang. En het einde is logisch. Het vraagt alleen een beetje verbeelding. Een prikkelende film voor dromers.

Versie van 152 min. gezien. Dit historisch drama is lang van stof maar de moeite om te zien. Geïnspireerd door echte geschiedkundige feiten rond de klanoorlogen die een eerste aanloop vormden naar een Japanse eenmaking. Bovendien erg goed gedocumenteerd. Zo werd de door de Europeanen geïntroduceerde haakbus inderdaad gebruikt in de strijd. Het soort details dat ik kan waarderen.

Het enige element dat Kurosawa volledig uitvindt is de kagemusha, de dubbelganger van een machtig krijgsheer, in feite een kleine gauwdief die gedwongen wordt om de rol van de overleden leider Shingen Takeda op te nemen. Dit alles speelt zich af binnen een strikt geregeld kader waarin de dubbelganger een bepaalde etiquette moet volgen en zijn spelrol niet mag overstijgen. De hele ironie zit hem in één scène waarin hij opdraagt om net als een berg "niet te bewegen", waaruit dan bleek dat het deze strategie was die twijfel en onrust zaaide bij zijn vijanden. Kagemusha wordt ook voorzien van enkele epische battle scènes, maar de militaire demonstraties vond ik indrukwekkender dan de actie zelf. Het personage van de dubbelganger wordt helaas niet echt uitgewerkt en komt meer over als een figurant dan een hoofdacteur, ondanks hij schijnbaar talent vertoont in wat hij moet doen. Kurosawa kan ondanks de lengte van zijn films makkelijk boeien en ook deze krijgt het voor elkaar.

Kore-eda koos niet voor de makkelijkste weg met zijn non-lineair narratief in drie akten. Maar wat werkt het hier verdraaid goed! Het begin is mysterieus en de contouren van het verhaal zijn vaag en onvolledig. Het gebruik van drie verschillende perspectieven waarin de gaps stilaan gevuld worden zorgen voor een een effect van jewelste. Bijzonder is dat elk ingebracht element een plaats heeft, ook zaken waarvan je dat niet zou vermoeden. Ja, ook de brand van het flatgebouw en ook het geluid van de trombone. Aan alles werd er gedacht. Ondertussen drijft er ook van alles naar boven : verkeerde waarnemingen, kinderen die hun gevoelens nog niet goed begrijpen, pestgedrag, maatschappelijke taboes die verzwegen worden... De film voelt rijk aan en het is gewoon meesterlijk om wat er zich tussen de jongens afspeelt voor het einde te houden. Veel andere regisseurs zouden dit in het begin gezet hebben. De uiteindelijke clou mag dan helemaal niet zo bijzonder zijn, de manier waarop Koreeda het brengt maakt het wel bijzonder. De titel en het einde laten ruimte voor reflectie. Een prima film.

Zwak en te vaag. Vond dit zeker geen spannende film. Integendeel zelfs. Het begin was nog beklemmend maar je hebt het wel snel gezien daarna. Het gaat nauwelijks een kant op.
De emmer is vol.. er zijn teveel zielen in het rijk der doden (althans luidt de theorie in de film) en ze kruipen op allerlei manieren binnen in de wereld der levenden. De voelbare transitie van een wereld van leven naar een apocalyptische conclusie is over de twee uur nog het beste wat ik uit de film kon halen. De vlakke personages die doelloos rondlopen in de film, de lelijke regie en het ontbreken van een leuk(er) plot trekken de film naar een onvoldoende.

Traag drama dat voor mij iets te lang was. Kon in een goed uur verteld worden, maar de makers vonden het nodig om lang stil te staan bij de weidse Arctische landschappen en de moeilijke omgang tussen beide personages. Je ziet het al van in het begin : Pasha en Sergei mogen elkaar niet. Ze monitoren weerkundige gegevens en seinen die door aan een centrale op het vasteland. Pasha is jong, onervaren terwijl de andere gehard is door het leven in eenzaamheid. Pasha ontwikkelt een irrationele angst voor de oudere man die versterkt wordt door de afzondering waarin ze leven. Een incident drijft hen verder uiteen. Het niet kunnen ventileren van emoties en menselijke kwetsbaarheid in een geïsoleerde omgeving werden goed weergegeven maar de dialogen vond ik zwak. Misschien was het ook de bedoeling om aan te tonen dat die twee mannen niet of slecht met elkaar konden communiceren. Heeft wel iets, maar dergelijke slow cinema vind ik eigenlijk ook maar saai zeker als het meer dan 2 uur duurt.

Fijne ouderwetse avonturenfilm met alles erop en eraan, meer als familiefilm bedoeld. Twee geldzuchtige landlopers vergezellen een generaal in zijn queeste om een prinses van een gevallen rijkje in veiligheid te brengen. Bij Kurosawa verwacht je doorgaans een serieuzere toon en hardere personages; het is dan ook vrij verrassend om hier twee komische paljassen in een hoofdrol te zien. En zo komen we terecht in een lichtvoetige schelmenfilm waarvan de personages redelijk cartoonesk overkomen. Waarom niet? In die 135 minuten viel er genoeg leuks te beleven vond ik, de locaties/decors zijn buitengewoon geslaagd.

Ik was bijna vergeten hoe goed deze film in elkaar was gestoken. Sena's beste ongetwijfeld en ook één van Pitts sterkste acteerprestaties.Kalifornia is zowel roadmovie als serial killer thriller, met een intense ambiance. Soms grappig zoals Lewis dat halve kind neerzet soms ijzingwekkend agressief zoals Pitt uit de hoek kan komen. Ik kan amper negatieve punten op deze film bedenken. Het acteerwerk is schitterend (Forbes als minste) en de spanning wordt heftig in de tweede helft. Dikke aanrader.

Het iets mindere broertje van The Covenant (2023), waarmee deze film veel gelijkenissen heeft. Ik kan Butler doorgaans wel smaken in dit soort actiefilms dus aan hem ergerde ik me niet teveel. Kandahar gebruikt wel een heel grove stereotypering van de Arabische wereld, als je dat met Covenant vergelijkt. Zowat elke in beeld komende Arabier is een extremist of een verrader, en elke vorm van nuancering wordt opzij geschoven om toch maar een lekkere zwart-wit actiefilm te verkrijgen. Enkel "Mo" de vertaler moet tonen dat er ook "goede" gasten zijn, want verder heeft Mo maar weinig werk behalve meezeulen met Black Ops operative Tom Harris. Het is desondanks wel een leuke film om te volgen en sommige scènes waren gaaf gefilmd (bvb met de aanval van de Iraanse heli).

The Covenant (4*) voelde veel krachtiger aan, temeer door de menselijke dimensie en het echt gebeurde verhaal, wat het zoveel realistischer deed aanvoelen.

Als je je blauw ergert aan ongeloofwaardigheid in films kan je deze gerust overslaan. Kandidaten is anderzijds vreselijk onderhoudend en redelijk spannend, ondanks dat het visueel geen potten breekt. Er zijn heel wat turns en twists, maar op het einde begint het wat doorzichtig te worden. Uiteraard weer maar eens lof voor acteur N.L. Kaas; dit soort rollen waarin hij in een onbegrijpelijke situatie belandt, lijkt voor hem geschreven.

Zwak. Heel repetitieve film die vast blijft haperen in saaie telefoontjes, een paar faxen om te variëren en het managen van de situatie door de rederijdirecteur en zijn crisismanager. Ook op de boot, gekaapt door Somalische piraten, is er niet veel te beleven. De uitputtingsslag en psychologische druk die een gijzeling teweegbrengen komen aanvankelijk goed over en het eerste half uur was het sterkst maar de film heeft al na een uur niks meer te bieden. Het einde is al even droog als de rest van de film.

Laat je niet misleiden door de wat suffe filmposter. Dit is een erg lieve film over een meisje die leert omgaan met het geheugenverlies en de ziekte van Alzheimer van haar grootmoeder, een kapster. De lichte toon waarmee het onderwerp aangepakt wordt maakt het ook prima behapbaar voor kinderen. Dit is dan ook de verfilming van een kinderboek van Tamara Bos. De personages zijn om bij weg te smelten, vooral de blonde Romy, die intelligentie en meevoelendheid aan de dag legt wanneer ze haar oma beetje bij beetje ziet achteruit gaan. Het is vanuit haar perspectief dat de film verteld wordt. De road movie op het einde werkt het af zoals het moet. Soms wel eens grappig (het geld dat zoek is) maar vooral op een eerlijke manier hartverwarmend.

Ja, dat is nog eens een film. Werkelijk alles aan deze film is goed: acteerwerk, tempo, de wazige relaties tussen Katadreuffe en Dreverhaven en de moeder. Dreverhaven en Joba zijn allebei erg complexe mensen, niet in staat om zich emotioneel te uiten. Het leven is voor Katadreuffe al sinds jong ventje geen rozengeur en maneschijn. Als bastaard wordt hij verworpen; in vroeger tijden hadden onwettige kinderen geen kans om de sociale ladder te beklimmen. Iets wat Katadreuffe wou tegenspreken met zijn leergierigheid en gedrevenheid om advocaat te worden. Een soort wraak op zijn afkomst. Ook zijn gevoelens voor mevrouw Te Georges lopen op niks uit. Maar het gaat dus vooral op de manier waarop de vader zijn lot aanstuurt; wil de hardvochtige deurwaarder zijn zoon werkelijk steunen op zijn eigen manier? of voelt hij die zoon aan als zijn eigen grootste persoonlijke faling in zijn leven? Er wordt namelijk getoond dat Dreverhaven ooit in het water sprong in een poging zich van het leven te beroven . Het zal wellicht een beetje van beiden zijn. Knappe film.

Niks aan de hand stemming met deze Karate Kid II. Een stukje minder sportfilm dan de voorganger. Er werden enkele plottruukjes toegepast om de afwezigheid van Daniel's moeder en liefje uit het eerste deel te verklaren. Daarna verlegt het verhaal zich naar de thuishaven van meester Miyagi. Het is wat je ervan kan verwachten : vleugjes romantiek die voortdurend onderbroken worden door de tussenkomst van vijand Sato of van diens vervelende neef om te eindigen in een duel. Beetje veel van hetzelfde eigenlijk maar zo slecht vond ik hem nu ook weer niet. Niet nadenken is de boodschap...

Ik kan de negatieve kritieken nog volgen want het leek me vaak ook gebakken lucht, maar het gemiddelde is onverdiend laag. Vond dit best nog onderhoudend en er is heel wat van dezelfde elementen uit de twee vorige films die terugkomt, maar dan minder goed gebracht : Daniel wordt getreiterd, Daniel krijgt nieuw vriendinnetje, Miyagi praat in raadsels. Dan enkele nieuwe toevoegingen : Miyagi wil hem aanvankelijk niet trainen en de vijand doet zich voor als een vriend (slaat nergens op). . Je voelt dat de reeks stilaan zijn laatste adem aan het uitblazen was want het eindgevecht was belachelijk slecht. Drie minuten afzien en daarna met één mep de tegenstander afmaken . En toch kwam er nog een vierde Karate Kid met ditmaal een meisje.

Karate Kid : 3,5*
Karate Kid II : 3*
Karate Kid III : 3*

Pure 80s nostalgie over zelfbeheersing en gezonde competitiegeest, gemaakt op maat voor een teenage publiek. Toen ik op school zat in die jaren was dit een erg populaire flick. En het mag gezien worden. Wie wil er niet gewaardeerd worden door voor zichzelf op te komen? En belangrijker : wie wil er niet een vriendinnetje als Elisabeth Shue die naar hem opkijkt?

Meet de Van Loock's

Leuk om eens 15 jaar terug te gaan in de tijd om vast te stellen dat er nog niks is veranderd. Integendeel is het met de terreurdreiging nog slechter als toen. De Van Loock's worden als een vrij marginale en bekrompen Antwerpse familie afgeschilderd : enkel zoon Berwout is het gezeik van zijn racistische vader beu en krijgt een boontje voor de brave moslima dochter van de buren, de Fawzi's. De Fawzi's zijn niet zo gek van integratie en zouden liefst hebben dat de moslimcultuur als een eigen cultuur naast de Belgische leeft... Met zo'n slechte wil bij beide gemeenschappen hoefde het niet te verrassen dat de opkomst van het Vlaams Blok zoals het toen nog heette, zo verpletterend was.

Kassablanka is Vlaamse kitchen sink, duidelijk gemaakt voor een publiek 16-18 jaar. Low budget en met een buurtbewoner-casting, redelijk stereotiepe figuren, nogal wat racistische uitlatingen maar de makers hebben desondanks ergens een punt.

Plattelandsvergelding

Sombere film die zich op een Roemeens platteland afspeelt dat nog 19de eeuwse allures heeft, want de film speelt zich wel degelijk op een hedendaags tijdstip af. Je zou het er verder niet aan zeggen: Katalin en haar onwettige zoon zwerven door een platteland waar de tijd precies is blijven stilstaan, en waar oude maatschappelijke codes nog van kracht zijn (bloedwraak, onderdak bieden). De geluidsband zou meer bij een horrorfilm passen, maar dit moet ongetwijfeld de traumatische ervaring van Katalin Varga laten doordringen. En in deze is de film wel geslaagd: het verhaal dat ze in het bootje vertelt doet het bloed in de aderen stollen. Ik vond het in ieder geval een beklemmende film, met beelden die in het hoofd blijven spoken.

Onmiskenbaar komisch. Heb in feite nu en dan moeten lachen met dit gesplatter. Zeker met die yakuza met spijkers in zijn kop. En gelukkig maar want het is een film die niet al te serieus wil zijn. Een klassiek wraakverhaal verpakt in een goor jasje. De bloederige scènes zijn goed gedoseerd en er is ruimte voor minimale inhoud. Maar inderdaad erg amateuristisch en goedkoop allemaal: je ziet nog net het plastic blad van de kettingzaag wapperen, de acteurs zijn gewoon van de straat geplukt en de dialogen lijken door een stel pubers geschreven. Toch mist het zijn effect niet. Amusant meer niet.

Weer enkele wansmakelijke momenten in een style over substance film die eigenlijk nog niet eens zo slecht is qua verhaal en personages. De verstrengeling van ouderlijke liefde en blinde haat van een vader voor zijn gemene dochter drijft hem tot waanzin. De chronologische sprongen, extreem gestileerde montage (mix van 70s pulp, pop, animatie) maken er echter een rommelig onoverzichtelijk boeltje van dat steeds verder wegzakt in een moeras van goedkoop en repetitief geweld. Sommigen omschrijven dit terecht als "Chan Wook Park meets Tarantino" maar ik vind dit geen compliment voor een regisseur wanneer het publiek bij je film eerst en vooral aan andere regisseurs denkt. Matig.

Portret van een labiele man die ten einde raad is na de ontvoering van zijn dochtertje. Het origineel lang geleden gezien dus even de alternate cut bekeken, in feite de visie van Soderbergh op de film. De scènes zijn in een andere orde en dus volgens een ander chronologisch verloop herschikt dan in het origineel. Enkele scènes werden weggeknipt al kan ik me niet voor de geest halen dewelke, en of ze doorslaggevend waren voor de beleving van de film. Het resultaat is een ferm ingekorte maar niet noodzakelijk een mindere film. Vond het zeker geen slechte indruk maken; De prestatie van Lewis blijft magnetisch en het camerawerk zit daar voor veel tussen, en dat blijft onveranderd. Een mooi staaltje teamwork van het duo Kerrigan-Lewis.

Good versus evil verhaal dat voor het overige eigenlijk nergens over gaat. Deze film van Mann doet me wat denken aan films van John Carpenter : de synthesizer sounds, nadruk op sfeer, bizarre inhoud. The Keep heeft dringend een update nodig op DVD om te beginnen. Een scherper beeld kan ongetwijfeld bijdragen aan een betere filmbeleving. De VHS zit zowat aan het einde van haar levensduur. Bovenal jammer van het wat lege verhaal. Dit soort films waar je alles moet slikken zonder na te denken is niks voor mij.

Typisch Loach en één van zijn allereerste werken. Dysfunctionele gezinnen, sombere toekomstperspectieven en disciplinaire schoolsystemen maken de menukaart uit van "Kes". Deprimerend vond ik het niet, confronterend dan weer wel. Casper wordt helemaal niet klaargestoomd voor een beloftevolle toekomst; zijn moeder kijkt niet achter hem, zijn halfbroer is een bullebak en op school worden de kinderen voortdurend de huid volgescholden voor akkefietjes. De valk die Casper houdt geeft hem een afleiding in dit grauwe mijnstadje.

Kes bevat enkele interessante scènes. Verder komt de film over als een afstandelijk drama waarbij de sociale omgeving meer beklemtoond wordt dan karakterontwikkeling. Hierdoor valt het meeleven met personages wat tegen. Intussen ligt de DVD terug in de rekken.

Vrij matig, net een 3*. Visueel is dit heel mooi en spectaculair, in de beste traditie van de epische grootschalige historische film, met groots opgezette oorlogsscènes met britten op kamelen en arabieren op paarden, en het ziet er allemaal mooi exotisch uit.
Khartoum verhaalt over de Soedanese jihadist "Al Mahdi", die een beleg en bloedbad voorbereidt op Khartoum. De ervaren militair "Chinese" Gordon is door de Britse regering belast om de stad te evacueren maar hij kiest uiteindelijk om de stad te verdedigen . Khartoum kent veel dialoog maar niet van het prettigste: het geschiedenislesje wordt droog afgerammeld waardoor dit best een stevige brok is. Ook Olivier als de Mahdi kan niet overtuigen; een echte arabische acteur was stukken geloofwaardiger geweest. Geen vrouw te bespeuren in de film. Heel mooi gefilmd doch voor mij beneden verwachting.

Dit zijn van die films waar je ook even moet over lezen. Het is een vrij repetitief politiek drama over de afgezette president van Georgië, die omringd door trouwe partizanen, van dorp naar dorp vlucht als opgejaagd wild in de natuur. Intussen observeert hij de gewone mens op het platteland, die zijn bestaansreden als politicus betekenden, en van wiens trouw zijn lot nu afhangt. Hij beseft naderhand dat er voor hem geen toekomst meer weggelegd is in dit land.

Het repetitieve aspect is bewust gekozen door de regisseur maar zal voor velen een obstakel zijn, want dit is nu niet de prettigste manier om iets te vertellen en het voelt aan alsof er werkelijk niks gebeurt . In feite gaat het hier om de laatste dagen van de afgezette president Gamsakhurdia, die aan zijn einde kwam in Khibula in nooit opgehelderde omstandigheden. Voor mij miste dit politiek drama wat meer inhoudelijke toelichting, want dit is nu vooral een visuele oefening geworden.

Had me er zeker niet aan verwacht dat ik zoveel plezier zou beleven aan deze film. En ik ben o zo graag verrast door een film waarvan ik dat niet verwacht.

Het is grappig, cartoonesk en vooral ultra-gewelddadig. Ook het verloop van de film zit goed, de wijze waarop alle personages stilaan het verhaal in wandelen en een rol toebedeeld krijgen kon niet beter gebracht worden. Je ziet het verder wel aan de hele film, zowel makers als acteurs hebben hier schijnbaar hopen plezier aan beleefd. Dat spat gewoon van het scherm.

De eerste helft was voor mij duidelijk het beste aan de film, daarna boet de film wat aan humor in om te ontaarden in brute actie. Ongewoon ook om een 11-jarig meisje middenin deze vaak foute situaties te zien. Het stootte me toch wat aan het hart hoe Moretz klop kreeg van Mark Strong en al is het film, zo'n dingen vind ik net over de schreef. Enfin, toch een 4*

Zelden zo'n beroerde sequel gezien. Hebben de makers dan werkelijk niet gesnapt wat de eerste film zo goed maakte? Hoewel de "nerds go superhero" formule nog steeds leuk is, houdt de sequel niet meer het midden tussen trashy humor en gore actie, maar moddert volledig vast in goedkope grappen en veel te weinig actie. Een film die volledig uit balans is, terwijl de eerste film wel degelijk een losgeslagen indruk gaf. Kick Ass 2 kan nog vrij goed onderhouden, maar de vele onderbroekenlol en opzettelijk geforceerde trash-taal berokkenen de film veel schade. Ook de dood van Kick Ass' vader vond ik een smakeloze wending .

Mylee... gooooood fuck!

Achterlijke dialogen en acteerwerk nul komma nul, maar het blijft samen met Bloodsport en Death Warrant een betere Van Damme-film mede dankzij de goed in beeld gebrachte vecht- en trainingscènes. Hij kent er wel wat van hoor. Kickboxer leent veel van Karate Kid. Mister Miyagi vind ik leuker dan Master Xian. De finale met Tong Po is een gewaardeerd hoogtepunt.

Lijkt wel door het amateur toneelensemble van om de hoek gemaakt. Nee, dit is puur tijdverlies. Ik hoop dat Fien Troch nooit mijn comment leest, want ik wil mijn landgenote niet kwetsen en blijven aanmoedigen. We kunnen geen talent genoeg hebben, maar dit is echt wel iets voor een heel select publiek. Bovendien vond ik het ook geen moment uitdagend of prikkelend.

De emotieloze smoelen, de statische huiskamershots, minimale dialogen, monotone ambient, een deprimerende stemming... Maar daarom is dit nog niet uitzonderlijk. Vlaanderen heeft al veel goeds geleverd de jongste tijd ... doch dit vind ik arthouse om de arthouse. Bvb die scène waar Kid en de oom in een speelgoedwinkel op de grond liggen te worstelen... dat komt zo ongelooflijk gemaakt over. Ik zeg u : gooi stront tegen de muur en er zal altijd wel iemand zijn die het kunst vindt.

Nonstop actie rond een kidnapping van een jongen die ontaardt in een achtervolging door de moeder achter de kidnappers. Veel domme dingen ook ; hoe kan die jongen, die aanvankelijk bij de man in de auto zat op het einde in het huis van de vrouw terechtgekomen zijn?? . En hoe kom je er als moeder bij om de auto te gaan rammen waar je ontvoerde zoon in zit? Dat de plotfouten ondanks het flinterdunne verhaaltje zo gigantisch zijn vind ik onbegrijpelijk. Het is verder wel leuk zolang het duurt maar dit is verre van een topper.