Opinions

Sterk ongeloofwaardig maar op sommige momenten ook wel spannend, omdat de film niet zomaar vrijgeeft waar het allemaal naartoe gaat. Iedereen acteert aardig, en ik vond het een sterke dubbelrol van Monica Lopez. Helaas begon ik de ongeloofwaardige momenten storend te vinden : er ontbreekt een duidelijke motivatie waarom Felix in het huis van Martin blijft en die paralytische vrouw gaat bespieden. . Eenzaamheid? Voyeurisme? Ook het bestaan van een tunnel tussen beide huizen deed me fronsen. Verder een erg twisty en paranoide thriller, zelfs een beetje ziek met een wending om u tegen te zeggen. La Cara Oculta (2011) vind ik een stuk beter.

Man's best friend...

Ontroerend verhaal over de fantastische band tussen mens en dier. Het ziet er bijna sprookjesachtig uit dankzij de dromerige regie van Hallstrom en kreeg me moeiteloos mee. Ook leuk dat de film wat blijft hangen dat laatste half uur. Dat was naar mijn mening wel nodig om de lengte van die periode te benadrukken.

Ik ben zelf een grote dierenvriend en de film weet bij momenten zo goed die symbiose tussen mens en hond te vatten, je kunt het je niet voorstellen. Het valt niet te ontkennen dat in ieder dier iets menselijks zit, iets dat ons verbindt en die teruggaat tot het begin der tijden. Ik kan me ook niet voorstellen dat sommige mensen hier gevoelloos kunnen bij blijven... Prachtfilm!

De soldaat op wie je het meest kan rekenen is niet altijd degene die het wapen draagt. Dit oorlogsdrama over een gewetensbezwaarde die zijn hiërachie trotseert om toch zijn land te kunnen dienen is boeiend gebracht. De acteurs overtuigen over de hele lijn en zetten sterke personages neer. Het eerste uur was erg mooi vond ik. Eens het oorlogsgeweld begint is het al duidelijk waar het allemaal naartoe gaat, en echt verrassen doet de film dan niet; maar wat zijn die oorlogsscènes brutaal en intens. Wanneer Doss bovenop Hacksaw Ridge achterblijft wordt het ook vrij spannend. Uiteraard blijft het moralistische en sentimentele niet achterwege, met Gibson had ik dat wel verwacht. Zo'n scènes waarin Doss dikke vriendjes wordt met degene die hem eerder het meest treiterde, of waarin hij als een barmhartige Samaritaan een Japanner begint te verzorgen zijn tenenkrommend en belachelijk. Ditmaal vond ik de film zo overweldigend dat ik het met plezier door de vingers zie.

De vicieuze cirkel van geweld die leidt tot geweld met daarna nog meer geweld tot gevolg. La Haine volgt drie vrienden met verschillende culturele achtergronden, die verenigd zijn in hun strijd tegen het politiegeweld. Met de VS in het achterhoofd voelt deze film nog steeds actueel aan. Ik vind echter dat deze film het vertikt om de achterliggende sociale problemen aan te kaarten en daardoor blijft het voor mij redelijk oppervlakkig met te veel puberaal gezeik binnen het trio. Ach ja, het is altijd de schuld van de politie natuurlijk dat er altijd problemen in de banlieus zijn. De hangjongeren die doen nooit niks verkeerds. Les Misérables (2019) l vond ik veel sterker en toont het allemaal niet zo simplistisch zwart-wit zoals hier het geval is. Een prima Cassel vertolkt een overtuigend boefje en Kassovitz brengt de "génération '90" meesterlijk in beeld. Maar het greep me niet.

kappeuter, ik bevestig : geen Cooper te bekennen. Heb de film zopas bekeken. Die stond al een tijdje op mijn verlanglijst. Nogal een ontgoocheling om eerlijk te zijn. Het tumultueuze leven van twee zussen, dochters van een rijke zakenman, wordt verteld met op de achtergrond de politieke gebeurtenissen vanaf de onafhankelijkheid van Nigeria tot en met het einde van de Biafra-oorlog. Dit kon een heel episch en meeslepend verhaal worden. De verhoudingen tussen de karakters blijven te onderbelicht om echt "involved" te raken in de film : vooral Thandie Newton als Olanna krijgt veel screentime, maar dat ging volledig ten kosten van de andere zus en haar blanke boyfriend. Een beetje jammerlijk. Ook de oorlog laat zich niet echt voelen (op één of twee scènes na) waardoor deze film véél te braaf is gebleven. Het einde vond ik eerder bizar. Het is zeker een goed gedocumenteerde film, en de stukjes historisch materiaal waren interessant en hadden zeker hun nut, maar wat een onevenwichtig en soms absurd familiedrama voor de rest.

Ik ben geen grote fan van horror maar op Halloween-avond pikken we traditiegetrouw graag nog enkele griezelige filmpjes mee. Ik had Hallow in één of andere toplijst op het net gezien en dat leek me wel wat. Dit werd gevolgd door de weerwolffilm "Howl".

Matige film die het vooral in de tweede helft laat afweten. Aanvankelijk een goede opbouw in een film die berust op oude Ierse mythes en legendes, met goblins die zich in het bos verschuilen. Hoewel er een poging wordt gedaan om originaliteit boven te toveren, blijft het een weinig stevig script met wat fronsmomenten ( het oude sprookjesboek met uitleg wordt amper gebruikt... gebruik het dan helemaal niet als er toch geen uitleg komt ). De regie mag gerust verzorgd en sfeervol genoemd worden en de creature design is vrij behoorlijk voor dit soort B-films, maar in de tweede helft sleept het aan tot vervelens toe, smelt de spanning weg als boter in de zon. Goed voor een keertje

Ik dacht hier al op gestemd te hebben maar dus niet. Blijft een prima slasher en de beste van de reeks. Voor sfeer zit je altijd goed met Carpenter.Om één of andere reden klopt dit decor van kleine burgerij van Haddonfield, met zijn groene dreven en doorsnee villa's. De banale alledaagsheid van het dorp wordt op de vooravond van Halloween flink verstoord wanneer een uit de psychiatrie ontsnapte moordenaar in de buurt rondwaart. Carpenter bouwt zorgvuldig op : een creepy intro, dan van sluipende dreiging (bij daglicht) naar levensgevaar (in het donker van de nacht) en een spannende climax. Let op de heerlijke details : wanneer Loomis aankomt in Haddonfield zie je Myers in een auto achter hem langsrijden. En Laurie die op TV naar de oude film The Thing from Another World (1951) kijkt, een film die Carpenter enkele jaren later zou remaken.

Kan zeker niet aan het uiterst sfeervolle origineel tippen, al snapt Zombie duidelijk wel wat het origineel zo goed maakte. De bekende Carpenter tune wordt op de juiste momenten ingezet, de Halloween sfeer is raak en Michael Myers blijft een goed uitgewerkte serial killer. Hij heeft een eigen logica waar men zich makkelijk in vindt. In zijn ziel brandt nog een piepklein lichtje menselijkheid in de vorm van zijn zusje.

Van zodra Rob Zombie zijn eigen elementen gaat toevoegen loopt het al snel mis. Er zijn teveel zielloze en brute slasherscènes en dat hoeft ook weer niet; wel zit er eentje bij die lekker knipoogt naar Carpenter's origineel... voor de kenners Het einde van de film vond ik nergens op slaan.. barslecht.

Zombie's versie is mede door de opbouw en het eerste uur nog niet eens zo slecht en hoort tot de betere prequels in het genre. Maar van zodra Myers losbreekt en gaat rondlummelen in Haddonfield vond ik het de gemiddelde slasher niet meer overstijgen.

Halloween Screenings #2

Michael Myers. De mens die geen mens is. Een wezen dat enkel en alleen bewogen wordt door zijn onuitblusbaar moordenaarsinstinct. Say something Michael! Natuurlijk zegt hij niks: communiceren is menselijk, niks zeggen is het bestaan van een ander ontkennen. 40 jaar na datum ontsnapt hij uit het gekkenhuis om terug te keren naar Haddonfield. Het was wel een goede zet om dit als een vervolg op het origineel te verpakken en de matige tot slechte en vooral onzinnige sequels uit de jaren 80 en 90 te negeren. De essentie van het origineel wordt goed benaderd en de film kent enkele spannende scènes. Curtis is ook van de partij.. het is blijkbaar een nieuwe trend om 70-jarigen een dynamisch en sportief imago te geven (zie ook Terminator : Dark Fate). Na Hamilton mag Curtis ook de militaristische toer opgaan. Die kleindochter en haar maatjes waren dan weer minder goed ingepast terwijl ik dacht dat ze een grotere rol zouden vervullen. Geen slechte film maar de climax is een grote tegenvaller. Kleine 3,5*

Deze sequel is vrij moeilijk te beoordelen. Sommige zaken zijn beter dan in de eerste film. De vele point-of-view camerastandpunten maken het een stuk enger, en heel vaak zie je Myers op de achtergrond gluren of rondlummelen. Ik vond dat goed werken en dat kwam in enkele scènes de spanning te goed, zoals de scène in het bubbelbad.

En dan waren er ook weer dingen die eindeloos ridicuul waren. De kliniek van Haddonfield lijkt slechts één patiënt te hebben : Laurie Strode. Heel wat personeel in die kliniek maar verder niemand te bespeuren. Ook dat rondrijden van Dr Loomis met die politieman. Ze doen er precies uren over om hun verplaatsingen in Haddonfield te doen, waardoor het stadje de afmetingen van Bangkok lijkt te hebben. Het knappe origineel van Carpenter evenaren zat er niet in, maar stilistisch is dit de enige film die er in de buurt van komt en dat kun je wel een troef noemen. Kleine 3*

Geen al te beste Vietnamfilm. Ik las hier ergens het woord re-enactment, en dat vind ik ook wel. Daardoor vond ik het nogal afstandelijk. De personages blijven niet echt hangen, de dialogen zijn cliché, de situaties slepen niet mee. Terwijl Platoon en Full Metal Jacket emotioneel hard toeslaan, lukt dat hier voor geen meter. De fotografie en oorlogsscènes zijn nog deftig geschoten, maar voor mij was dat niet voldoende. Kon ik beter een documentaire over het onderwerp bekijken.

Niet echt onder de indruk. Brave New World was ook het eerste wat in mij opkwam maar in de film zelf wordt ook naar Goethes "Lijden van de jonge Werther" verwezen ("Werther effect"). Dystopie en psychologie fusioneren in deze complexe anime. Dit gezegd zijnde, vond ik dit een ontzettend saaie, deprimerende en filosoferende bedoening met te veel pedante dialoog rond bewustzijn, geluk, collectief gedrag. Ik ga niet zeggen dat het nergens op slaat allemaal; de maatschappij die het bewustzijn van haar onderdanen controleert om een vredevolle wereld in stand te houden is daadwerkelijk een interessante kwestie, maar het wordt niet in een boeiend verhaal verwerkt en komt echt hoogdrempelig over. Zware kost dus. Ook het universum (licht futuristische versie van de aarde) waarbinnen dit alles zich afspeelt is niet bepaald prikkelend, hoewel de visuals best wel genietbaar waren . Het einde liet me met onbeantwoorde vragen achter. Voor een heel beperkt publiek.

Kikujiro (4,5*) greep me als Kitano-film meer aan maar de tweede helft van Fireworks vond ik enorm goed. Is vooral een visuele film met weinig dialogen. Denk dat Kitano met moeite aan tien lijntjes komt. Hij is dan ook een man die innerlijk lijdt door alle tegenslag en zich in zichzelf heeft teruggetrokken : een kind verloren, een vrouw die terminaal ziek is, de beste collega die in een rolstoel belandt. Je zou voor minder gedeprimeerd worden. Kitano geeft zijn personages een ziel en gevoeligheid mee, die je doorheen de beelden voelt; de collega die naar bloemen kijkt en er zich kunstwerken bij voorstelt. Of Nishi die spelletjes speelt met zijn vrouw en haar zoveel mogelijk gelukkig wil maken in die donkere uren. De film straalt meer dan eens menselijke warmte uit in contrast met de steriele kilheid en beestachtige brutaliteit waarmee hij zijn vijanden behandelt. Dat maakt Nishi tot een erg complex figuur, die het slechtste heeft gehad en vanaf heden enkel nog het beste wil. Alleen Kitano komt weg met humor in dit soort films. Knappe regisseur die Kitano.

Super hero marketing

Hancock is een lompe ongemanierde superheld die ook nog aan de fles zit. De stedelingen hebben genoeg van zijn vernielingen. Wanneer hij P-R man Ray redt van een ongeval met een trein besluit Ray zijn imago van superheld op te poetsen. Daarvoor moet hij uit vrije wil even de gevangenis in tot iedereen hem mist en zijn hulp inroept. Er zit wat in dit parodische gegeven, tot de belachelijke twist met Theron eraan komt. Daarna was het helemaal over voor mij; je kunt ook teveel verzinnen. Special FX zijn best leuk en komisch maar in zijn geheel is Hancock redelijk flauw.

Typisch zo'n erg rendabele jaren 90 huisthriller. Die waren met een heel beperkt budget in elkaar gestoken, leunden op een sterk script en brachten vaak het tienvoud op van wat ze kostten.

Iedere huisvader en moeder zal het wel een enge gedachte vinden dat je nanny erop uit is om je gezin kapot te maken. Een film die ook heel goed uitgewerkt is; al van de beginscènes waarin Claire betast wordt door haar gynaecoloog tijdens een routine-onderzoek komt er een naar sfeertje binnen. De manipulerende Peyton probeert op alle mogelijke manieren de huisvrede te breken en het is voor de kijker niet duidelijk waar ze finaal op uit is. Vond ik dus wel continu spannend. Ik dacht eerst aan een 3* maar na afloop stelde ik mijn cijfer bij met een halfje naar boven. De acteurs zijn niet heel bekend (op Julianne Moore na) maar hun potentieel werd goed benut.

Deze film is niet te onderschatten : namelijk op het einde komt de film met een intense scène op de proppen die toch wel een plaatsje verdient in een best of van horrorscènes. Het verhaal van deze psychologische horror is verder vrij slaperig en het is soms lang wachten tot het een beetje interessant wordt.

Wel vlot maar staat bol van de vanzelfsprekendheden. Pacino en Urban volgen onmiddellijk de goede clues en komen steeds een minuut te laat op de plaats van het delict. Dat is gewoon ergerlijk. Is ook verpakt als een whodunnit terwijl de killer een volstrekt onbekende is. En uiteraard wisten we al van de eerste minuut dat de journaliste het slachtoffer zou worden in de climax . Erg doorzichtig en een Pacino die zich verlaagt tot een vervelende B-film is redelijk ongezien.

Vond het helemaal grappig. Ja wat moet ik erover zeggen? Geen film om diepe analyses op uit te voeren cinematografisch, qua plot, qua belichting en gelul, gelul, gelul...

Gewoon goed gelachen met die drie idioten. Dat het aanslaat of helemaal niet werkt is enkel en alleen een kwestie van gevoel voor humor. Flink overdreven maar toch leuk, net zo leuk als een avondje stappen met vrienden. Ook de cameo van Mike Tyson was top.

De fotoreportage tijdens de aftiteling

I just missed your heart

Ik vond hem ook heel goed en twijfel alsnog tussen een 4 en 4,5. Saoirse Ronan is ongetwijfeld een opkomende ster van wereldformaat. Ze kiest goede films om in te spelen (Atonement, The Way Back) en acteert zoals het hoort.

Hanna is een vlugge actiefilm die doet denken aan Salt. Hanna is een getrainde huurmoordenares die op de vlucht raakt. Dit kon een zeer banale film geworden zijn, ware het niet dat Joe Wright voor een prachtige en soms dromerige visuele uitwerking koos. De beelden in de sneeuw, het Grimm-huis, Marokko, ... lokaties die blijven hangen. Ook de actiescènes zijn dik in orde. Het gevecht waarbij Eric Bana vijf CIA-moordenaars te lijf gaat in de metro is in één vloeiend shot gefilmd, die scène met die containers is geniaal, hoe die camera een glimp omhoog laat zien terwijl Ronan van de ene container naar de andere springt. Het einde, waarin Cate Blanchett in de mond van de wolf staat is een sterk symbool. . Het is om je vingers van af te likken.

Niet alleen de actie en het camerawerk schitteren, ook de muziek van de Chemical Brothers geeft energie en de verhoudingen tussen de verschillende personages blijven wazig. Rond de identiteit van Hannahs ouders blijven de vragen hangen. Voor mij één van de beste actiethrillers van dit jaar. Deze schandalig lage score ergert me een klein beetje.

Ik wil het best érg vermakelijk noemen. Vond het werkelijk geen minuut tegenvallen. Een vlotte heistfilm met hightech snufjes, achtervolgingen, humor, twists en is zelfs een beetje Bondesk met die verschillende geografische locaties en hippe sportwagens. Eenvoudig entertainment waarbij je je kop niet hoeft te breken. Jean Reno voelt erg vreemd aan in deze film als flik die een meesterdief achterna zit; de man lijkt zich ook niet echt thuis te voelen in deze rol. Dit in tegenstelling tot de Aziatische acteurs die met dergelijke actiefilms meer ervaring hebben. Jammer van het ongelooflijk flauwe einde : al die moeite om het juweel in bezit te krijgen om het daarna terug te schenken aan een museum . Waarom toch? 3,5* omdat ik in een goede bui ben.

Shyamalans films hebben steeds een intrigerend en eng sfeertje, en dat is hier niet zoveel anders. Dit houdt de film wel degelijk in stand, samen met een vrij korte speelduur. Anderzijds slaat het allemaal nergens op, hoewel een defensiemechanisme van moeder natuur aangehaald wordt, wat de ecologische boodschap laat weerklinken dat de natuur altijd sterker is dan de mens. Maar dat staat gelijk aan open deuren intrappen dus veel indruk maakt Shyamalan hier niet mee. The Happening is uiteindelijk niet zo slecht geworden als ik verwachtte gezien de vernietigende commentaren.

Niet echt onder de indruk. Een film die leuk is als je de humor inziet, want Happiness is inderdaad een bijtende komedie vol genante momenten en leunt door de misantropische inhoud dicht aan bij American Beauty. Ondanks de titel gaat het vooral om ongelukkige mensen in de film. Dit komt soms pijnlijk tot uiting in de uitstekende dialogen waarvan de film het moet hebben. Voortdurend lijkt er een vorm van geluk binnen handbereik, en vallen de personages in de teleurstelling van alledag (de rape-fantasie van die schrijfster-zus, de andere zus en die Rus). Niet elk verhaallijntje is even boeiend : de huwelijkscrisis van de ouders kon me gestolen worden. Een leuke scène vond ik het gesprek van Joy's collega's na de zelfmoord van haar ex-vriendje ; gewoon zielig dat ze zelfs niet weten hoe hij eruit zag terwijl ze elke dag naast hem werkten.

Het controversiële is overduidelijk, maar lijkt soms op een verplicht nummertje : de ene scène is gedaan en je verwacht al handenwrijvend de vetzakkerij van de volgende scène. Scoort heel goedkoop op dat vlak. Lijkt soms teveel alsof het seksuele de enige drijvende kracht is naar geluk. . Bijlange niet slecht maar in dat genre spreekt American Beauty me meer aan.

Enkel het vermelden waard omwille van Kim Basingers debuutrol. Ze zag er als late tiener vroege twintiger ook niet bepaald sexy uit. Dit relatiedrama gespekt met countrymuziek gaat over de ambitieuze vriendin van een fabriekswerker die weg wil uit het Texaans dorpje om wat van haar leven te maken. Een goede huisvrouw is ze ook niet bepaald als je ziet hoe ze kookt... Haar vriendje Kyle is dan weer een leeghoofdig type dat in een lokale ijzerdraadfabriek werkt en daar op een promotie hoopt. Verder is zijn leven gevuld met domme country avonden met zijn puberale vriendjes. De uiteenlopende levensperspectieven zetten de relatie onder druk. Allemaal niet bijzonder en moet het hebben van een aantal scènes (de hollywoodmanager die gelyncht wordt bvb) maar als relatiedrama is het mij te simplistisch en haal ik er weinig uit. Het idiote einde op de luchthaven maakt dat ik naar beneden afrond.

Ondanks de fijne overstroomde sets en sfeervolle beelden verzuipt de film in clichés, slechte oneliners en oppervlakkige karakters. Dat oud koppeltje was het dieptepunt. De actiescènes zagen er best spectaculair uit en de sheriff die onverwacht zijn vest omdraait en zelf voor het geld gaat vond ik verrassend. Positieve punten zijn er zeker te melden. Voor anderhalf uurtje tijdsverdrijf is het best uit te zitten maar denk niet dat ik die film ooit nog zal herbekijken.

Wat een knallende debuutfilm van Hill; dit eenvoudige verhaal over een zwerver met vechttalent werkt helemaal zoals het moet tot de laatste minuut. Bronson en Coburn schitteren allebei, de één in de vechtscènes, de ander als gokverslaafde. Die kale vechter lijkt precies de vader van Vin Diesel

Vrijwel niks aan te merken op deze film die zich in het Louisiana van de Great Depression afspeelt. Dit maakt mijn weekend helemaal af!

Leuke film waarin actie en komedie harmonieus samengaan. Dit is redelijk ondergewaardeerd als je het mij vraagt. Woods komt nogal hyperkinetisch over en Fox is als komiek niet zo goed, maar toch komt er geleidelijk aan een goed werkende chemie tussen beide tegenpolen. Een paar leuke actiescènes ook, waaronder die eerste in het begin en natuurlijk een geniale dijk van een afsluiter bovenaan een New Yorkse bioscoop . Ook de humor is best OK. Genoeg lijnen die een bulderlach kunnen losweken. Kortom: dit is een meer dan geslaagd en energiek stukje entertainment die je gewoon eens moet zien.

Stel je voor. Je hebt een teenage dochter die tijdens een uitstapje verdwijnt, en het volgende dat je van haar ziet, is dat ze meespeelt in een hardcore porno. Dat is precies wat Jake Van Dorn overkomt. Deze ultraconservatieve man is daarna gedwongen om door de red light district te ploeteren om haar terug te vinden, een wereld die helemaal tegengesteld is aan zijn eigen normen en waarden. Het is toch wel een aparte film, in de zin dat Hardcore nergens een oordeel velt over dat wereldje, al verwacht je dat wel door het gebruik van Van Dorns geloof. Zijn ontmoeting met hoertje Niki brengt zelfs nog een open dialoog teweeg die vooral in wederzijds onbegrip voor elkaar resulteert.

Ik heb al vaak de vergelijking met 8MM zien passeren. Die zijn er zeker wel, maar inhoudelijk liggen beide films verder uit elkaar dan ik dacht. In hun aanpak allebei even goed eigenlijk.

First Person Shooter

Van een game concept een film maken. Je moet al een sterke visie hebben om dit niet te doen floppen. Ik vond dit niet echt een grootse film, maar dit is wel meer de film die "Doom" destijds had moeten zijn. Hier krijg je tenminste wel een authentiek first person shooter gevoel bij, met de power ups en "levels" die alsmaar moeilijker worden en uiteraard een boss fight. Daar stopt het goede nieuws.

Het medium is hier film, en bij een film hoort toch iets meer cinematografische meerwaarde dan een tiental mensen die met een camera op een helm rondlopen. En First Person OK, maar 90 minuten lang?? Voor meer dan een overdosis extreem geweld en eindeloze achtervolgingen was er geen ruimte. Ik sta er wel voor open, maar voorlopig wacht ik op een minder lomp exemplaar dat wat meer biedt. Als ik geen inhoud wil, dan speel ik nog wel eens Quake op mijn PC.

Vreemde film die moeilijk te vatten is. Een jonge New Yorkse wordt ontvoerd en ontwaakt later in de harem van een prinselijk Arabisch paleis. Tot haar verbazing is haar ontvoerder een man die uit eenzaamheid en romantisch verlangen handelde. Zijn culturele niveau en fijngevoelige natuur raken haar en het bouwt op tot een intiemere relatie. Hoewel er zeker van een culturele kloof sprake is, worden vooral de eenzaamheid binnen sociale posities in het licht gezet. Het is ergens daar dat beide personages connectie vinden met elkaar. Selim is een prins van hoge afkomst die volgens vooropgestelde regels moet leven die al generaties meegaan. Diane is dan weer een vrouw die vereenzaamd is door de individualistische moderne maatschappij. De titel Harem is dan ook wat misleidend omdat je zou kunnen denken dat de film het leven in een harem uit de doeken doet maar dat is het dus niet...

De visuele flair is er wel : het is mooi geschoten en weet een exotische sfeer te scheppen, maar het verhaal mist heel wat logica en komt daardoor vaak onbegrijpelijk en vaag over. Waarom de prins zijn oog net op haar heeft doen vallen is bvb erg bij het haar getrokken. Ik verwacht dat heel wat mensen hun wenkbrauwen zullen fronsen bij deze film. Suffe rol van Ben Kingsley. Hij kan wel beter. Werd destijds vijfmaal genomineerd voor de Cesars.

It's better to be dead and cool, than alive and uncool.

Van dit soort films kan ik geen genoeg krijgen. Stoere bikerfilm met ruige cafés, erotiserend machismo, misdadigers met kevlar mantels en hardrock op de achtergrond. Je snapt het plaatje. Behalve dat de film ongegeneerd misdaad promoot (een overval plegen is helemaal OK om de lokale bar te redden) is er toch ook heel wat fun aan dankzij wat knallende actie en onderkoelde humor. Het einde kon wel beter.