Opinions

Pantzer Duels

Ik heb me ongelooflijk vermaakt met deze avonturenfilm. De film kent enkele ongemeen spannende momenten wanneer de tanks tegenover elkaar staan. Te pas en te onpas wordt slow motion toegepast telkens wanneer een obus wordt afgeschoten. Normaal gezien vind ik dit ook maar niks, maar hier beleef je de confrontaties op het scherp van de snee. Vol vuur en hitte, en geweldig hoe je die soldaten de schok van de impact ziet incasseren. Ze moeten daarna flink hun best doen om niet flauw te vallen. Er is daarna ook een lang actieloos middenstuk, maar ook hier viel het me niet echt tegen. Ja, Fury is zeker een stuk beter, maar de entertainingsfactor is hier zo hoog dat ik makkelijk op een 3,5* uitkom.

Het rauwe en vuile independent kantje is ervan af, maar geschift blijft het wel. Boyle heeft nu toegang tot grotere budgetten en je ziet duidelijk dat T2 duurder en esthetischer is. Special effects en een hoop visuele hocus pocus die deze film tot een bijna twee uur durende videoclip maken. Het werkt best goed en ik heb me zeker voldoende geamuseerd want ook deze sequel kent enkele goede scènes. Wel moet je er een wat zwakker plot bijnemen (met net teveel bla-bla) waarin de impact van de daden uit het verleden na 20 jaar nog altijd gevolgen hebben voor de ex-toxicomanen. De soundtrack is weer een hippe selectie nummers gaande van Iggy Pop tot Blondie. Tot slot: toprol van Robert Carlyle als Begbie... we zien hem helaas niet veel meer op het grote scherm.

Saving Private Lee...

De sentimentele laag ligt er vaak dik over geboterd en weerhoudt me van een zeer hoog cijfer maar als oorlogsdrama is dat prima uitgevoerd verder. Grandioze oorlogsscènes, een pakkend verhaal over twee broers die uiteen worden gedreven. Of eigenlijk over broederlijke liefde die omslaat door de waanzin van de oorlog. De oorlogsscènes zijn bruut en realistisch .. het zit soms op het randje van "overdaad schaadt"... het effect komt er op het eind wel degelijk en laat je met een triest gevoel achter na zoveel zinloos leed.. Als ik zo'n film zie, hoop ik steeds dat dit kan overtuigen om nooit meer een oorlog te willen en de weg van de diplomatie te kiezen.

Zeker mooi gedaan en ik vond de steampunk net wél iets meer aanslaan. Deze film heeft helaas echt een hoog "kiddy" gehalte met die videogame referenties en die voortdurende schriftelijke introducties van de acteurs. Wat dit moet voorstellen ontgaat me toch. Minste is zeker wel het zwakke "zero-to-half-hero" verhaal dat onbeschaamde sprongen maakt, overvol aanvoelt en een zwakke bad guy in scène zet. Er is zeker beter op de markt maar het is ook geen verloren tijd voor een keertje.

Zwakker dan de voorganger. Deze sequel boeide me weinig en neemt meer afstand van de talrijke visuele foefjes van de eerste film , wat het allemaal een stuk stroever maakt en moeilijker om door te komen. De focus ligt hier ook veel minder op Lu Chan en de martial arts is aan de zwakke kant want vooral veel wire work. Van de steampunk schiet er amper iets over. En het einde zou een spitsvondige aha-erlebnis moeten voorstellen.

Ik zit in ieder geval niet te wachten op een derde film want ik heb behoorlijk zitten geeuwen en gapen. Ben meer liefhebber van het steviger werk dan wire fu films voor een jong publiek.

Wat een zinderend laatste half uur
Een film die vaak wordt vergeleken met Kubricks Dr Strangelove wegens hetzelfde thema : wat als de atoombom in de handen van om het even wie terechtkomt? Het wordt echter nooit zo maf als Kubricks film en je krijgt hier eerder een misdaadfilm. Nog een paar andere films kwamen bij me op : Taxi Driver, Day of the Jackal.

Kido Makoto is een leraar wetenschappen die een plutoniumstaaf steelt in een nucleaire centrale en zelf in zijn woning een atoombom in elkaar steekt. Daarna stelt hij een aantal dwaze ultimatums bij de politie : de reclame uit baseballmatchen halen op TV en de Rolling Stones laten optreden in Japan.. Het is duidelijk dat de man geen enkele politieke agenda heeft. Een atoombom betekent macht, en Kido is vastbesloten om deze te gebruiken, en zeg maar gerust misbruiken. Hij deed me ergens ook wat denken aan Travis Bickle.

Lang is de film wel, maar vervelen deed hij niet. De politie-inspecteur die hem najaagt wordt stilaan geobsedeerd om de maniak te vatten en dat resulteert in een paar zalige eindscènes. De radio-omroepster vond ik een nutteloze toevoeging.

Een goede klassieker dus, met enkele grootschalig opgezette scènes, goed voor een stevige 3,5*

De eerste vraag die Take Shelter oproept op het einde is of het nu een pre-apocalyptische thriller is of een gewoon psychologisch drama, want het einde laat ruimte voor een dubbele interpretatie. Maar in beide gevallen heb je een film die klopt. Want als de beelden op het einde waar zijn, dan was Curtis helemaal niet gek en waren zijn dromen voorspellend. Als ze niet waar zijn dan is hij inderdaad schizofreen . En dat vind ik een buitengewoon knappe keuze voor het einde. Zie wat je erin wilt zien.

Meer over de film : Shannon en Chastain zijn erg goed bezig hier als een warm en liefdevol gezinnetje dat in de ban raakt van de psychoses van de echtgenoot, waarbij ze steeds dieper in relationele en financiële problemen raken. Er hangt een onderhuidse spanning aan de film doordat je niet goed weet waar het allemaal naar toe gaat. Voor mij was het ook net iets te traag en bleef het maar doordrammen op steeds dezelfde zaken (therapie van Curtis, gezinscrisis) waardoor weinig sprake is van echte grote ontwikkelingen in de film. Hij is niet meer "ziek" tegen het einde dan in het begin. Visueel wel geslaagd en een knap gevonden einde (love it or hate it) die toch een 3,5* opleveren.

Ik stel het nog extremer : neem Heat, haal alles wat Heat goedmaakt eruit, en je hebt Takers, een slechte actiefilm die alle ideeën uit Michael Manns film steelt, tot en met die flauwe poging tot karakteruitdieping tussen Gordon en zijn crackverslaafde zus. Waar The Town nog geïnspireerd is door Heat, is dit je reinste copy paste.

Het verbaasde me dat de Takers niet doorhadden dat Ghost hen ging verraden. Dat zat er vanaf de eerste minuut al aan te komen. Zo doorzichtig. Het camerawerk is om de schele hoofdpijn van te krijgen en het einde ontbreekt pijnlijk aan creativiteit en vernieuwing. Overslaan is de boodschap ... of Heat nog eens bekijken, dan weet je weer hoe het wel moet.

Docu horror, een mengelmoes van ideetjes uit [Rec], Paranormal Activity en Blair Witch. Het is altijd wel fijn als het werkt, en hier is dat in grote mate het geval, maar niet volledig. Er is ergens een dunne lijn tussen dementerend gedrag en bezetenheid , en dat wordt goed uitgebuit; de spanning is er wel degelijk. Het eerste uur is sterk en kent zeer creepy momenten, het tweede uur is een opeenvolging van déjà vu's. Grote minpunt : dat dit omaatje een gevaarlijke sekteleider heeft omgebracht en nu door zijn geest is bezeten haalt het realistische van de documentaire stijl voor mij volledig uit de film, waardoor deze film niet helemaal geslaagd is.

Ik vond deze remake ook minder geslaagd. Niet in het minst omdat het opnieuw op de overbekende Hollywood-formule voortbouwde. Ik werd letterlijk zeeziek van dit camerawerk om te beginnen. Dan zit het verwachte plas-kak-neuk gedoe erin om toch grappig proberen te doen. De goede ideetjes uit het origineel zijn eruit, waaronder vooral het einde opvallend is. Dit einde is zo ongelooflijk Hollywoodiaans (weer dat woord) dat je zelf voor je de film begint al weet hoe het zal aflopen. Tot slot had ik ook de indruk dat deze overbodige remake een voorwendsel was om alles in een hi-tech kleedje te stoppen zoals met die laptop, waarmee die jonge gast en zijn vriendin communiceren .

Omdat het toch iets spannender was dan de jaren '70 film, en de hele film berust op de schouders van Washington en Travolta, wil ik toch nog een 2,5* geven, maar dit is het type actiefilms dat iedereen nu wel gezien heeft, en dat ik geneigd ben om af te raden, al klinkt de aanwezigheid van Denzel Washington en Travolta interessant.

De denazificatie kan aanleiding geven tot interessante films, maar dat vond ik hier niet het geval. Het punt dat de regisseur wil maken is me niet duidelijk... of komt veel te zwak uit de verf. De commandant steekt wel veel energie in de beschuldiging van een componist en dirigent, terwijl er zoveel andere medeplichtigen rondliepen om achter slot en grendel te steken. Ik vind de vragen die opgeworpen worden rond de maestro van weinig waarde in het hele denazificatieproces. Vreemd dat men de moeite neemt om net over die figuur een film te maken en niet iemand die echt actief geparticipeerd heeft.

Wilhelm Furtwängler heeft net als Schindler ook Joden geholpen. Het is niet omdat de Nazi toplui van zijn muziek hielden dat hij daarom schuldig of medeplichtig is aan de holocaust. Keitel vond ik maar een vervelende vent voor wie de schuld van Furtwängler al vooraf vast lag, en vanuit zijn starre eenzijdige visie begreep hij eigenlijk niet wat het dagelijks leven in Nazi Duitsland inhield.

Flauwe film, vandaar dat men marketingtermen als "powerful performances", "two thumbs up" en "exceptional" over de hele poster uitsmeert, anders zou er niemand naar deze film kijken.

I always thought it'd be better to be a fake somebody than a real nobody... is natuurlijk de belangrijkste (en bekendste) lijn in de hele film.

Intrigerende thriller over een gewetenloos personage dat probeert weg te komen met zijn misdaden. Tom Ripley wordt naar Italië gestuurd om de zoon van een rijke New Yorker terug naar huis te brengen. Vele filmkijkers vinden Ripley misschien een antiheld en hopen dat hij er mee wegkomt, maar ik vond hem maar een vreselijke slijmbal, die zich vastklampte aan Dickie omdat hij het gevoel had om eindelijk iemand te zijn. Wat er daarna gebeurt bevestigt alleen maar de gestoorde denktrant van Ripley en zijn honger naar erkenning. Hij neemt de identiteit van zijn "vriend" over en wringt zich in allerlei bochten om te ontkomen. Het trio Damon, Law en Paltrow schitteren op het scherm, maar ook Hoffman gaat niet ongemerkt voorbij. Er wordt ook gehint op een dubieuze seksualiteit en een manipulatieve persoonlijkheid waarbij hij voortdurend mensen gebruikt voor zijn eigen doeleinden. Ik vind het een uitstekende prent waarin de zomerse farniente en uiterlijke levensvreugde langzaam opschuift naar de donkerste kantjes van de menselijke ziel.

Behoorlijke horror waarbij de humor en wat gore niet ontbreken. Ideaal halloween amusement. Deze comic verfilming is nergens erg spannend maar het wat ouderwetse horrorsfeertje zit helemaal goed. Merk ook een rol op van Thomas Haden Church als de valse Roach.

Thematisch zeker niet vernieuwend, deze psychologische horror over levenden die geplaagd worden door de geesten van de doden. The Shining is de eerste verwante film die in me opkomt... De uitwerking daarentegen is iets vernieuwender, met tieners die van het oproepen van geesten een spelletje maken. De eerste helft is dan ook vrij goed te noemen en laat heel wat richtingen open.
Dat het uit de hand zou lopen lag er dik op natuurlijk, maar de manier waarop verpestte het voor mij wel; het had allemaal iets pittiger uit de hoek mogen komen. Rouwverwerking is intussen een bijna afgezaagd motief in dit soort films. Enkel het einde brengt noch een lichtpuntje in deze teleurstellende film die teveel inzet op rouwdrama ten kosten van spanning, en daardoor aansleept en uit balans raakt.
Door de patserige recensies vooraf (engste horror ooit en dit soort gelul) leek dit wel een hype zoals Blair Witch Project destijds, maar uiteindelijk maakte men van een mug een olifant en blijkt dit een flauwe hap.

Wat mij betreft geen aanrader. Wie net als mij denkt dat hij of zij een thriller tegemoet gaat vergist zich. Het begint nog wat mysterieus, en halverwege volgen er inderdaad enkele twists maar het blijkt hier echter om een druilerig drama te gaan over goede samaritanen die kinderen ontvoeren met de beste bedoelingen . En dan werkt het thriller idee helemaal niet, want je voelt medelijden en sympathie voor Julia die haar werk zo goed deed. Ik had dus vooral problemen met het hele idee achter de film. Ik vond het nogal een grote fout om dit als een thriller te willen inpakken.

Schattige tragikomedie over de mooie Tamara Drewe, die een klein dorpje op zijn kop zet. Zoeken naar liefde om te vluchten uit de dorpsverveling. En dat is wat de personages hier doen : de overspelige echtgenoot en uitgeblust schrijver, zijn ongelukkige vrouw, Glen die al heel zijn leven alleen is, de oppervlakkige drummer (weer een prachtrolletje van Dominic Cooper!), de serene en verliefde boerenknecht en uiteindelijk Drewe zelf, die in haar strakke jeans iedereen doet fantaseren. Om dan nog die twee jonge tienermeisjes niet te vergeten, die een vrij belangrijke rol spelen in het hele gebeuren. Het einde is onverwacht donker, maar Frears laat hiermee misschien ook duidelijk zien voor welk type personage hij totaal geen sympathie heeft. Het wordt nooit echt lachen, daarvoor is de humor te subtiel en te Brits, maar een aangename wegkijker vond ik het vast en zeker.

Drama inderdaad. Mij is dit niet echt bevallen. Het is wel een nobel initiatief om slachtoffers van een dodelijke aardbeving te herdenken, en het is ook logisch om het emotionele leed af te schilderen die tientallen jaren de levens blijft tekenen, maar de zeemzoeterige, hartverscheurende overgeacteerde dramatiek deed de pot soms overlopen. De film heeft ook nauwelijks andere bedoelingen dan te emotioneren. Leek me meer een verhaal uit een goedkoop stationsromannetje. De regisseur heeft dit verder wel met mooie beelden en een rustig tempo ingeblikt. In vier keer uitgekeken maar toch uitgekeken.

Kan er mee door. Is zelfs redelijk kritisch tegenover de conditionering in het leger. Ik bedoel maar... hoe sterk moet je doordrongen zijn van de militaire waarden als je bereid bent om met een handvol kadetten een academie te verdedigen tegen het nationale leger? Duurt wel net iets te lang maar toch slaagt de film er in om een punt te maken. Het is wel leuk om Tom Cruise en Sean Penn in hun allereerste rollen te zien.

Spannende film die bovendien heel goed geregisseerd is. Ik vond het duo Hackman-Dillon wel leuk; Dillon speelt hier wat in de schaduw van Hackman.. niet erg... hij is hier ook het groentje. De vaart zat er ook vanaf het begin in. Ze reizen af naar Parijs, Hamburg en tot slot Berlijn. Er zitten enkele goede actiescènes in, alsook een welkome portie humor zonder hierin te overdrijven. Echt wel een goede en gevarieerde film die me geen seconde verveeld heeft.

Best een grimmige Tarzanfilm, met de jungleheld die gewond raakt door een exploderende dynamietstaaf en een ronduit geweldige en verontrustende slechterik. Quayle was werkelijk indrukwekkend als Slade. Alleen die kop van hem al. Dit was meteen ook de oudste film met Sean Connery die ik heb gezien. Dit was één van de vele afgeleide avonturenfilms van het klassieke Tarzanverhaal, en die bevallen me doorgaans minder dan het originele Tarzanverhaal. Gordon Scott speelt een archetypische Tarzan, atletisch gebouwd, met gladgeschoren lijf (en kwam net van de kapper). Stock shots vind ik ook altijd vervelend in die oude films; je ziet gewoon te duidelijk aan de kleuren, de scherpte van het beeld e.d. dat ze ertussen worden gemonteerd. Ondanks de wat tegenvallende oudbollige look een degelijke Tarzanfilm met veel actie.

Helemaal mee eens. Erg goed, geen twijfel aan. Alsof je grootmoeder je een verhaal uit haar kindertijd zit te vertellen.. wat het ook is. Als kijker leef je mee in het dorpje waar Seibei Iguchi een bescheiden en zorgzaam leven leidt. Hij is weduwnaar met twee dochters en een dementerende moeder, en offert veel tijd op om ook voor de huishouding te zorgen. Deze kroniek is op zijn best wanneer het dagelijks leven op dorpsniveau aan bod komt. Het zijn stuk voor stuk leuke tafereeltjes met simpele dialoog, die zich in afspelen in de laatste dagen van het feodale systeem. Wie toe is aan een rustgevende film zit hier goed.

De regisseur weet deze vergane cultuur met de onze te delen door te tonen hoe de gemeenschap destijds functioneerde. Precies alsof je als toeschouwer zelf deelneemt aan het reilen en zeilen ten huize Iguchi. De film wordt ook stevig overeind gehouden door de karakterschets van een man (toprol van Sanada!) die eigenlijk een doodgewoon leven wil leiden en los wil komen van situaties die zijn kinderen bedreigen zonder daarbij zijn klanleden te beledigen.

Sport hoort een apolitiek gebeuren te zijn waarbij de prestatie en fairplay het belangrijkste zijn. Helaas zijn er landen als Iran of ook China die menen dat ze internationale competities kunnen misbruiken voor politieke statements. In het geval van Tatami gaat het over de niet-erkenning van Israël als staat.

Een uiterst sober gehouden drama in 4:3 aspect ratio zoals de oude films, in zwart wit. De hele film speelt zich af op een wereldkampioenschap judo voor vrouwen, waar Leila Hosseini vastbesloten is om goud te halen. Daarna neemt de politieke druk alsmaar toe tijdens de competitie. Stel je voor dat je zo moet presteren terwijl je familieleden aan het thuisfront bedreigd worden.

Eerlijk gezegd verwachtte ik er meer van. Het wordt allemaal veel te lang en droog uitgerokken, en met judo heb ik ook al niks. De verwijten tegenover Iran zijn zelfs redelijk oppervlakkig want er gebeuren wel ergere dingen in het land die veel walgelijker zijn en waarover ook betere films bestaan (de films van Farhadi, Stoning of Soraya M etc). Als thriller wil het niet werken. Iran zal in ieder geval niet wakker liggen van deze film, die bovendien gefilmd is door een naar Frankrijk geëmigreerde Iraanse en een Israëli.

De oude feeks

Haha, precies de grootmoeder van Benoit Poelvoorde.

Een eenzame weduwe wordt door haar neef ten laste genomen. Wat ze niet weten is dat de tante het leven van al wie in haar buurt is, ondraaglijk maakt. De film heeft wel een half uur om op gang te komen, maar van zodra de oppas erbij komt kijken wordt het echt goed tot het einde. Een zwarte en satirische komedie is het wel, maar het antwoord op de vraag waarom tatie Danielle zo vervelend doet geeft ook stof tot nadenken en zorgt ervoor dat je toch enig begrip voor haar gaat opbrengen. Jammer dat de film wat muf begint, maar een uitstekende tweede helft maakt dat ik toch nog aan 3,5* kom. Dit was ook de debuutfilm van de al vele malen bekroonde Franse actrice Karin Viard.

Olijke komedie waarin een kunstliefhebber een fortuin wil geven aan een ex-legionnair voor een Modigliani tatoeage die hij op zijn rug heeft. De eigenzinnige legionnair blijkt ook een rijke graaf met een kasteel te zijn, en hij is niet van plan zomaar een deel van zijn lichaam op te geven... Toch zal Mezeray er alles aan doen om de tatoeage in eigendom te krijgen. Best een grappige komedie die schittert door het goede samenspel van De Funès en Gabin, die enkele goede scènes hebben samen en waar ik plezier aan beleefd heb om hen te zien spelen. Dat jaren 60 racisme vind ik ook wel grappig. Zwarten kregen toen altijd rollen als huislakeien of kofferdragers. Dat kon toen nog. Le Tatoué is geen De Funès topper maar had ik zeker niet willen missen.

Japanse mythologie. Niet meer dan een vruchtbaarheidsmythe waarin de held een jongetje is met herculeaanse krachten. Animatie is erg simpel en lijkt uit een kleuterboek te komen. Erg basic en rustiek. Aangenaam om te volgen wel, en met folkloristische symboliek die velen wel zullen herkennen (de oni's, de draak) maar veel meer dan een letterlijke overzetting van boek naar scherm is dit niet.

Inderdaad jammer van het vergezochte einde, maar in zijn geheel vond ik dit een bovengemiddelde en spannende serial killer film met enkele stevige wendingen. Het is van het grimmiger soort en de invloed van Se7en lijkt me wel overduidelijk (regenachtige sfeer, doosjes met gruwelijke verrassingen) ... Sterke regie en ook de acteurs vielen me in de smaak met Redl voorop. Erg van genoten en zeker een kijkbeurt waard.

Prachtige film, die ik in de Fnac gevonden heb. Het vernieuwt het genre niet, met opnieuw heldhaftige verhalen, ditmaal tijdens de Taiping rebellie in het China van 1860, een verboden liefde, vriendschappen die op de proef gesteld worden en mooie oorlogsscènes. Bijzonder aangrijpend is de slachting van het Taiping garnizoen in Suzhou, die de zinloze logica in de oorlog mooi uitbeeldde en ook de "point of no return" is voor Pang Qingyun.. Toch wel een film die nog even zal blijven nagalmen. Jet Li is weer prestigieus. Alleen jammer van die vertragende beelden. Ze kunnen het niet laten om dat te gebruiken maar hou ik niet echt van. Ik denk dat die film nog beter zal smaken bij een tweede kijkbeurt.

Kan me goed vinden in dit gemiddelde. Ik heb altijd problemen gehad met zogenaamde "goede" criminelen. Hier is dat tenenkrommend : moeten we sympathie voelen voor deze koelbloedige gangsters omdat ze goed voor hun familie zorgen en naar de kerk gaan? En de weg der rechtvaardigheid bewandelen? De hele immorele opzet van dit latino wereldje torpedeert deels de film want met geen enkel personage had ik iets. Wel is de harde en rauwe sfeer een pluspunt voor dit soort films. Die Conejo was echt wel een zwaar gestoorde gast. Natuurlijk mag de latino rap/hiphop ook niet vergeten worden, echt cliché voor dit soort films en de muziek bij uitstek voor getatoeëerde en gepiercte misdadigers die meestal tussen vier planken belanden na hun stoere territoriale acties...

Listen you fuckers, you screwheads.. here's a man who would not take it anymore...

Eén van de allereerste dvd's die ik ooit kocht (in 1999). Het blijft een plezierige film om terug te zien,, uiteraard niet in het minst door het formidabele, sublieme, meesterlijke acteertalent van De Niro. Travis Bickle is een man bij wie stilaan de stoppen doorslaan onder druk van eenzaamheid en de kwalen van de grootstad. Een man die zijn kersverse vriendinnetje (erg mooie Cybill Shepherd, veel bekender van haar duo met Bruce Willis in Moonlighting) meeneemt naar pornocinema's en die ridderlijk een hoertje wil redden uit de prostitutie. Is hij een gek of een held? Of vervagen deze grenzen en is hij beide?

Wat een mens heden allemaal niet kan doen als hij eenzaam is : tegen zichzelf praten, gamen tot je er bij neervalt, porno bekijken tot je tranen in je ogen krijgt, iets bijleren op wiki tot je kop barst van de pijn en uiteraard belachelijk veel tijd spenderen op Moviemeter ... Nu kan zelfs een eenzaat een prachtig leven leiden, maar in de jaren '70 was het leven van de eenzaat keihard en gekmakend zoals men hier ziet. Een mooie "moderne urban tale" en meteen één van de stijlvolste films van Scorsese. Me gusta mucho

Degelijke anti-militaristische prent al vond ik het soms langdradig en zelfs lastig uit te kijken. Vier franse soldaten verdwalen in de Libische woestijn en nemen een duitse officier gevangen, met wie ze geleidelijk aan verbroederen. De film moet het vooral van fijne soms komische dialogen hebben en een opvallend lichtvoetige toon. Verder ook zwaargewicht Lino Ventura, een monumentale acteur uit de Franse cinema. Het einde is verrassend te noemen.