Talk to Me (2022)

Stevig gehypete horror die nogal tegenviel. Dit hebben we toch allemaal wel eens eerder - en vaak beter - gezien. Groepje tieners betreedt geestenwereld en dat gaat mis. Een 0 voor originaliteit dus. De kracht zou hem dan moeten zitten in de uitvoering, maar die was ook maar zeer matig. Er is wat geshopt bij films als The Exorcist en Insidious maar het ontbreekt aan een eigen smoel. Een sterke sfeer neerzetten lukte niet echt en echt spannend werd het nergens. De belangrijkste elementen om een horror echt goed te maken kwamen dus niet uit de verf. Toch zijn er wel wat positieve punten. De film is in een goed tempo opgebouwd en verzandt niet in lachwekkende absurditeiten, een bekende valkuil van het genre. Ook zitten er enkele sterke scènes in, waaronder de eerste keer dat Mia contact maakt met de geesten en de uit de hand lopende sessie van Riley. Acteerwerk was doorgaans oké. Door het gebrek aan sfeer, spanning, scares of visuele hoogstandjes werd het al met al een wat saaie zit. De muziek was ronduit vervelend.

De film bedient zich van bekende horrorclichés – met name het ouijabord om de geesten van overledenen op te roepen (en het door elkaar gaan lopen van deze wereld en het dodenrijk of hel, bezetenheid (door de duivel) en de vloek die wordt doorgegeven aan telkens een nieuw slachtoffer – en is in die zin een 13-in-een-dozijn-horrorfilm, maar waar twaalf van dat dozijn een belediging voor de intelligentie van de kijker is (vaak ook bedoeld voor een weinig kritisch puberpubliek) met een onlogische plotontwikkeling, veel onzin en een ‘horror’ die bestaat uit schrikmomenten en/of veel bloed, is deze film de 13de betere horrorfilm die opvallend zuinig met schrikmomenten en slachtpartijen is want het heeft een goed verhaal dat logisch is (ook mooi rondgemaakt: het einde is weer het begin) en dat een basis heeft in de werkelijkheid. In feite ligt de parallel met drugsgebruik zo voor de hand dat de film als een metafoor daarvoor kan worden opgevat met als boodschap dat je bij het experimenteren niet te ver moet gaan waardoor je de controle verliest (hou je aan de instructie) en je geeft beter geen hallucinogene drugs aan minderjarigen en zeker niet aan een psychisch labiel persoon: de clue van het verhaal is in wezen dat een getraumatiseerd meisje (dat haar moeder heeft verloren en dat meent niet te worden gezien) door het hallucinante experiment in een psychose raakt en een gevaar voor zichzelf en haar omgeving wordt. Wat betreft de drugsmetafoor deed de film me ook een beetje denken aan het literaire meesterwerk Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde (1886) van Robert Louis Stevenson omdat de beroemde transformatie van dat verhaal in wezen een drugsverslaving beschrijft: Robert Louis Stevenson: Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde (1886) .

Prima filmpje, niet zo sterk als ik van te voren had gedacht, maar zeker geen spijt dat ik heb betaald om 'm te kunnen zien. Prachtige actrice in de hoofdrol die de film echt droeg. Vond de film eigenlijk te kort duren, had wel gedetailleerder gemogen van mij.