Opinions

De humor en actie waren overdadig aanwezig, maar wat is het overdreven allemaal. Zo erg zelfs dat het bijna debiel is. Ik denk dat de makers niet goed hebben begrepen wat een goede The A-Team aflevering inhoudt. Een goede remake zou eigenlijk alle hi-tech (CGI, Lamborghini) die hier aan bod komt overboord moeten gooien en het met ouderwetsere effecten moeten doen. Rangschikt zich probleemloos in de lijst van remakes die nooit het leven hadden mogen zien uit respect voor de originele reeks. Een milde 2,5* omdat ik het op sommige momenten best amusant vond.

Goed bevonden. Een jonge dame in Tunesië wordt door meerdere politieagenten verkracht en gaat met een vriend die ze die nacht op een fuif ontmoette, klacht indienen bij de politie. Maar waar het in de film om draait is niet zozeer het verkachtingsverhaal maar de misbruiken en corruptie binnen de politie. De feiten worden verdraaid en ze wordt geïntimideerd en vernederd om de klacht in te trekken, want je wil toch niet dat mensen een verkeerd beeld van de politie hebben. En zo wordt het slachtoffer eigenlijk beschuldigd omdat ze verkracht is. Een erg meeslepend drama met thriller-momenten dat ook goed gespeeld wordt door alle acteurs. De impact kon nog sterker door de verkrachting in scène te zetten, zoals The Accused (Film, 1988) met Jodie Foster ook deed, maar voor een Arabische film is dit misschien teveel gevraagd. De genderrollen spelen in de film ook een rol natuurlijk maar dat wordt best subtiel en niet te beschuldigend uitgewerkt om grove veralgemening te voorkomen bvb die oudere politieman. Toch positief dat dergelijke films gemaakt worden... natuurlijk "gebaseerd op een reëel feit" of wat dacht je?

Voor een Vlaamse film is die goed ! Noemen ze dit liefde op zijn Gents? Eindelijk eens een film met goede humor, karaktervolle personages (met uitzondering van den ex-man) en situaties die uit het leven gegrepen zijn. Alleen jammer dat die 2 andere kinderen van Matty zo weinig waren uitgewerkt en een quasi onbestaande rol speelden.

Toch wel duidelijk een spionagefilm voor pubers. Het is al snel duidelijk waar het allemaal naartoe gaat: precies The Fugitive, Running on Empty en Enemy of the State in een mixer. Met matige resultaten; toch weer verwonderlijk dat enkele grote namen zo'n doorsnee film zien zitten... Maar ja, goed betaald en in een week ingeblikt vermoed ik. De hoofdacteur stelt echter helemaal niks voor. Ben zijn naam weeral vergeten. Enige goede was de eindtwist waarbij hij zijn vader niet te zien krijgt.. Voor de rest denk ik niet dat ik deze film nog in dit leven zal terugzien.

Hoewel er bij het kijken flink wat bitterheid bij komt kijken, is het onder deze laag een schattige en lieve film. De hoofdpersonages hebben allemaal het hart op de goede plaats zitten. Tijdens de roadtrip die vader en dochter van Oslo naar Aberdeen brengt, proberen beiden de band die er ooit was opnieuw te vinden. Een eenvoudige scène waarin de vader, een zware alcoholist, water drinkt op café komt dan echt sterk over. Deze film vond ik ook een heel mooi einde hebben. Visueel is het helaas niet zo speciaal, maar Lena Headey en Skarsgard waren absoluut de moeite om bezig te zien.

Goede film. Een typische karakterstudie van Payne, met absurd overkomende momenten die eigenlijk wel zouden kunnen voorvallen. Gaat over een man die op pensioen gaat en zich waardeloos voelt. Nog geen week na zijn pensionering verliest hij zijn vrouw die een hartaanval krijgt . Het centrale vertelstuk is echter het komend huwelijk van zijn dochter, iets dat hij niet ziet zitten.

It's all about schmidt inderdaad: egocentrisch zou je hem wel kunnen noemen; hij ziet alleen maar zijn eigen zorgen en problemen en heeft geen oog voor het geluk van anderen, en eigenlijk ook niet van zichzelf. Zijn zelfbeklag ventileert hij dan in brieven vol details die hij schrijft aan een klein negertje van zes uit Tanzania die bovendien noch kan lezen noch kan schrijven. Vond ik ergens hilarisch maar geeft mooi weer hoe wereldvreemd en eenzaam de man is geworden. Het is ook in dat licht dat hij zich verzet tegen Ginny's huwelijk

Ik verwachtte iets pijnlijks toen Schmidt naar de micro werd geroepen tijdens het trouwfeest van zijn dochter maar hij leek dan plots toch enig zelfinzicht te hebben verworven . Fijne film met de vertrouwde thema's van Payne (familiebanden, terugmijmeren over zijn roots, on the road gaan) en humor die zich laat smaken. Veel van de kwaliteit van de film is ook te danken aan het fenomenale acteerwerk van Nicholson.

Stelt niet veel voor. Nico is in alles de beste: hij is de priester zijn beste vriend, de schoolkindjes op straat kennen hem, hij is de perfecte familieman, hij is moreel onberispelijk... en bovenal, hij smeert een hoop gel door zijn nekhaar ... maar dat laatste is niet zo belangrijk.

Het onboeiende en slecht vertelde plot helpt de film ook geen meter vooruit. Voor een actiefilm vond ik het zelfs redelijk rustig, alsof men de film enig niveau wilde geven door er een hoop dialoog tussen te steken. Nee, absoluut geen amusante film met Seagal. Ik herinner me wel Under Siege en Marked to Death als stukken beter.

Geestverruimende en oerdegelijke film, maar helaas in zwart wit. Ik begrijp niet altijd de artistieke keuze om het op die manier te doen. De natuurpracht van het woud schreeuwt om kleur vind ik persoonlijk. Dit terzijde is de film deels avontuurlijk, met de zoektocht naar een geneeskrachtige plant, verteld in twee verschillende tijdsperioden met één centraal figuur, de sjamaan Karamakate (de laatste vertegenwoordiger van zijn stam) en twee blanke ontdekkingsreizigers die in aanraking komen met deze verloren culturen.
De film staat ook stil bij de relativiteit van het woord beschaving. Eén van de markantste scènes is de katholieke missie die dertig jaar later de heimat is geworden van een sekte . Religion gone wrong?!
De natives vertrouwen op hun kennis van de natuur en zien het menselijk wezen op een heel andere manier als de blanke. Je hoeft het niet te snappen hoe Karamakate de mens ziet, het is al fascinerend om horen op de onbegrijpelijke manier waarop hij het uitlegt, maar waarin hij toch diep gelooft (bvb de chullachaqui). Voer voor etnologen maar vooral voor wie eens iets anders wil zien

Om dergelijke complexe breinkrakers te filmen moet je toch veel zelfvertrouwen hebben als regisseur... Als 24-jarige cineast zo'n film maken is een ware tour-de-force die van veel talent en visie getuigt, al neemt Amenabar wel erg veel hooi op de vork. Deze psychologische thriller gaat over een jonge womanizer, die vreselijk misvormd wordt in zijn gezicht na een car crash. De film kon vele kanten uitgaan, en eerst lijkt het alsof Abre los Ojos een soort Spaanse tegenhanger ging worden van Bogdanovich's drama Mask, maar daarna is de perceptie van Cesar op alles rondom hem niet meer betrouwbaar en belanden we in een Lynch-achtige nachtmerrie, waarin realiteit en droom amper nog van elkaar te onderscheiden zijn . De ontknoping dat er 150 jaar zijn voorbijgegaan tussen zijn ongeluk en zijn "ontwaken" vond ik ontgoochelend en bij het haar getrokken. Misschien waren er betere alternatieven... interessanter is de verklaring van versplinterde herinneringen door de schok van de crash,, maar alsnog werd ik probleemloos meegezogen in de verwarring op het scherm, en het acteerwerk is zonder meer prima.

Zelfs Eastwood maakt nu en dan eens een mindere film. De lange half uur durende introscène zat nochtans wel goed, en er zaten veel mogelijkheden in om tot een spannend geheel te komen. Na dat eerste half uur werd het echter een slappe hap, en ging de film wat kwakkelen. Profdief Luther weet eigenlijk zelf niet zo goed hoe hij op de hele situatie moet reageren tot hij op TV een speech ziet waarna hij toch beslist om niet naar het buitenland te vluchten. De manier waarop hij in het vizier van de politie komt was ook een lachertje : hij is de enige dief met professionele vaardigheden die op dat moment in Washington resideert. Kom nou. Verder keek het wel lekker weg en is een film waar Eastwood in speelt altijd leuk. De presidentiële rol van Hackman stelt niet zoveel voor; zijn screentime was erg beperkt.

Ik ben het eens met de film waarnaar Cinzano verwijst en deze open en bloot vermelden zou inderdaad een spoiler zijn. Net als zijn twee vorige films krijgt ook deze nieuwe Plaza een 3*. Degelijk, maar ook niet meer dan dat. Hij weet hoe hij een enge en creepy sfeer moet neerzetten, en dat komt vooral in het laatste kwartier naar voren met zijn spel van licht en duisternis. Maar her en der komt er ook eens een geniaal camerashot langs, zoals die vele gezichten van Susana in het douchegordijn. Eigenlijk niet verwacht dat de oma een heks was die Susana als kind had uitverkoren om haar levensadem over te brengen na haar dood... . Omaatjes leveren best eng materiaal op. Het recentere X en het iets oudere The Taking of Deborah Logan vielen me echter meer in de smaak. Niet verkeerd voor een keertje.

Erg goed. Technisch zag dit er enorm complex uit en er zijn ook grenzen verlegd bij het maken van The Abyss. Hoe je zo'n schijnbaar massieve scènes (het zinken van een gigantische kraan bvb) in de lens kan vatten is ongelooflijk. Ik blijf onder de indruk. Ook hoe er gecontroleerd met water gewerkt werd zoals het onder water zetten van ruimtes e.d. Cameron maakt van The Abyss een film, waarbij de diepzee de nieuwe "deep space" is, het onverkende onbekende.

Deze crossover tussen rampenfilm en SF film werkt ook dertig jaar na datum nog steeds zoals het moet. De toon wordt niet te Disney achtig en er zitten enkele hardere scènes in, vooral wanneer de Navy Seal Coffey (Biehn) doordraait. Het einde lijkt wel wat gejat uit Close Encounters of the Third Kind en was gewoon onmogelijk, maar goede hemel, wat liet Cameron mij zonder adem achter na deze film. Destijds nog in de bios gezien en ik kan zeggen dat dit op groot doek een intense film was; maar ook op kleiner scherm wordt veel van die intensiteit behouden. Met "slechts" 1500 stemmen is dit een behoorlijk onderbekeken film hier op MM.

Originele en luchtige relatiefilm die beetje drama beetje komedie is.Volgens mij een film die met elke kijkbeurt beter wordt. Die overtuiging sterkt me om een 3,5* te geven. Relaties worden op een erg volwassen manier benaderd zonder dat het de melodramatische toer opgaat. Het verlies van een kind in een hold-up en de totale vervreemding van Macon Leary van de wereld leenden zich hier nochtans toe. "I've never seen a movie so sad in which there was so much genuine laughter" zei recensent Ebert en dat geeft perfect de toon van de film weer.

Geena Davis kwam wat onrealistisch over, want welke vrouw stopt zoveel moeite in een kerel die haar op tientallen verschillende manieren afwijst? In de werkelijke wereld durft een vrouw zelf niet eens het initiatief te nemen... De klik tussen Hurt en Davis was moeilijk om zich voor te stellen , maar dit is net een essentieel deel van het verhaal. Davis gaf de film in ieder geval een aangename warmte die zich na de eindaftiteling nog liet voelen. De familie Leary kwam erg komisch over met hun excentrieke gedrag : een zelf uitgevonden kaartspel, een zus die trouwt en daarna terug naar huis keert om voor haar twee 40-jarige broers te zorgen, telefoon niet opnemen... het geeft de film ook een eigen cachet. Zonder hond Edward te vergeten, die een niet onbelangrijke rol heeft in de eerste helft.

De super-autist

The Accountant is een soort Equalizer meets Good Will Hunting, maar dan net iets meer Equalizer. Een autist wordt forensisch boekhouder dankzij zijn wiskundige gave, en zijn vader trainde hem als kind tot moordmachine zodat hij sterker in het leven zou staan, wat via flashbacks verteld wordt. Het klinkt als een onwaarschijnlijk verhaal, en de rol van de autist wordt ook niet tot het einde volgehouden, zeker omdat er toch iets van gevoelens tussen Woolff en de bediende Dana moet zitten. Dat hij dan tegen alle raad in haar toch gaat redden op eigen initiatief klopt niet meer met het personage dat neergezet wordt. Ik kan niet zeggen dat de film me is tegengevallen; de actie is soms hard en het plot mysterieus. Het probleem lag soms wel eens in de inspanning om tevergeefs van een autist een superheld te maken. Ik kom aan een kleine 3,5*

Jodie Foster doet het als actrice bij mij altijd wel goed; hier als verkrachtingsslachtoffer in een macho-gedomineerd Amerika. De film slaat de weg in van een gerechtsdrama, waarin vooral besproken wordt of aanmoediging tot verkrachting ook een misdaad is. Het lijkt vandaag heel vanzelfsprekend, maar blijkbaar was daar in de VS toch enige twijfel over. De reconstructie van de verkrachting vond ik heel sterk, omdat je dit tot op dat moment alleen maar kon voorstellen door de getuigenissen van Sarah. De werkelijkheid is altijd harder dan je je kunt inbeelden. Zeker wel een aanrader voor wie deze nog niet heeft gezien.

Na de deltavliegers van gisteren, vandaag de oorlogsvliegers. Ik sta versteld van het lage gemiddelde hier. Een uitstekende film met sterke personages, goed gemonteerde luchtgevechten die er realistisch uitzien en enkele bedenkingen over heldhaftigheid versus lafheid in oorlogstijd. McDowell is de bevelhebber van de "76th squadron" en speelt nu eens geen doortrapt personage. Het einde van de eerste oorlog is nabij en de nieuwe piloten worden steeds jonger. De onervaren maar gemotiveerde Croft (15 uren vliegtijd) moet meehelpen bij de gevaarlijke klussen aan het front. Er heerst een gezellige camaraderie binnen het team die de vrees voor de dood even moet doen vergeten. Er waren enkele erg mooie scènes : het avondje naar een cabaret waar Croft een jonge prostituée volgt, de blik van McDowell op het einde wanneer hij denkt Croft te zien. , die Duitser die ze gaan halen om er een avondje mee te bouwen. . Het enige wat in het nadeel van de film speelt is misschien de wat te heroische en vrolijke sfeer die de gruwel van de oorlog wat verzachten. Toch een 4*

Ontzettend lief en ontroerend. Sterke jeugdfilm die niet verzuipt in meelijwekkendheid maar in het verstevigen van vriendschap en solidariteit. Ik vond het ook pedagogische waarde hebben : het is moeilijk om jongeren te leren omgaan met zaken die ze nog niet goed begrijpen en die trouwens al moeilijk zijn voor volwassenen zelf. De makers slagen er wonderwel in om zich met een zekere soepelheid door dit zware verhaal te worstelen. Soms gaan ze daar ook wel eens te ver in en stellen ze de werkelijkheid voor als te perfect. Het einde lag voor de hand maar toch liep ik de film uit met een eind-goed-al-goed gevoel die ik absoluut niet wilde . Maar ach, ze wilden echt niet dat iemand zich na afloop rot zou voelen. Voor Hanna Obbeek ligt een mooie toekomst weggelegd. Er lag veel gevoel in haar blik en dat heet talent.

Teenage horror die goed begint en enkele goede ideeën brengt ( de serial killer gechanteerd). Daarna wordt het alsmaar onwaarschijnlijker om compleet vast te lopen op het einde.

Mooi voorbeeld van waar de Amerikaanse 70s cinema voor staat : donkere grimmige politiefilms met veel geweld en racisme. Hier hou ik van. Het is precies wat de poster zegt : als je 300.000 dollar van de mafia steelt, dan is dit geen diefstal maar zelfmoord. Zowel de politie als de mafia gaat op zoek achter de schuldigen, en het net sluit zich alsmaar strakker rond hen. Met een klein rolletje voor Antonio Fargas, beter bekend als Huggy Bear, de tipgever van Starsky and Hutch. De dynamiek tussen Quinn en Kotto als de flikken vond ik minder goed zitten. En ook het einde is een misser door Quinn te laten sterven .

Hier ben ik mee eens. Adembenemende landschappen en veel lokale fauna en brave indianen in deze familiefilm die me wat deed denken aan Little House on the Prairie (zie FOTO). De jonge actrice met haar vlechtjes leek op de Laura Ingalls uit de TV-reeks. De film doet uiteindelijk weinig mis en hangt een romantisch beeld op van het Wilde Westen en is prima geschikt als ontspanning voor lange zondagnamiddagen.

FOTO

Soms huiveringwekkend slecht met gapende plotholes. Onbegrijpelijk hoe Charlie Wright in het begin van de film verdwijnt na te zijn opgepakt. . Onbegrijpelijk hoe de prostituée hem met Carlos aanspreekt en hij zich twee minuten later voorstelt "by the way, i'm charlie wright".

En ook weer zo'n film met drie acteurs die zichzelf recycleren in low-budget rommel. Aidan Quinn is te triest voor woorden; iedereen kent Charlie Wright... deze businessman-crimineel is gekend tot bij de grootste kartels. Maar als hij in Tijuana toekomt lijkt hij geen enkele connectie te hebben. Fail!

Dan heb je Andy Garcia als de drugbaron die in de schulden zit en zijn schuldeisers niet aan kan. Is hij nu een drugbaron of niet? Fail!

Op het einde verwacht je een enorme shootout... en er wordt geen kogel gelost . Fail!

Een scenario dat aan alle kanten rammelt en verder meer dan genoeg amateurisme om je 90 minuten lang te ergeren.

Een sympathieke jeugdfilm over de band tussen twee broers die een talent hebben voor sprinten. Moet het vooral hebben van een bovengemiddeld samenspel tussen Pitt en Schroder want alle overige personages stellen niet zoveel voor. Dit moet wel de vroegste film met Pitt in een lead zijn die ik heb gezien. Eerst focust de film op Billy (Schroder) die zijn leven terug op de rails probeert te krijgen na een jaar jeugdgevangenis, daarna op Joe (Pitt) die innerlijk strijdt met onzelfzekerheid over zijn sprintcapaciteiten wanneer blijkt dat zijn broer misschien de betere renner is. Het nodige familiale drama komt er ook bij kijken maar overheerst niet te zwaar.

Eén van die vele gemiddelde actiethrillers die als paddestoelen uit de grond komen. Vond hem eigenlijk nog niet zo rampzalig eigenlijk. Actie voldoende, niet saai, en blijft best leuk als je niet teveel bij het nietszeggende verhaal stilstaat. Een wraakfilm die ondertussen al vele malen beter is gedaan geweest. Een uitbolrolletje voor Willis, die zijn imago van actieheld inruilt voor dat van een bureau flik.

Vond het meer een SF drama dan een SF avonturenfilm eigenlijk. De voice over, de flashbacks aan zijn ex en zijn vader maken Ad Astra tot een vrij serieuze kille film. Leunt zelfs dicht aan bij Gray's vorige werk Lost City of Z. Ook daar had je mensen die op zoek zijn naar fata morgana's en gedesillusioneerd raken wanneer ze de dromen en idealen die ze nastreven niet kunnen waarmaken.

Als SF film niet zo goed als bvb Interstellar. Een scène waarin Pitt zomaar met een schild door een meteorengordel van Neptunus zweeft vond ik ronduit lachwekkend en de vader die al bijna twintig jaar alleen in de ruimte leeft is op zijn minst ongeloofwaardig als je even aan alle praktische implicaties denkt die dat met zich meebrengt. Hoe groot moet je voedsel en drankvoorraad niet zijn? Om dan nog maar niet te spreken van die apen . Wtf?? Toch was dit visueel heel mooi gedaan, een feest zelfs, en heeft de film heel wat lof gekregen hiervoor.

Een typische James Gray film : ambitieus maar uiteindelijk kan hij opnieuw weer niet helemaal overtuigen.

Blijft voor mij een goede film, die met de zaak Sanda Dia plots terug actueel werd. Auteur Marc Punt had een punt, toen hij met de film eigenlijk stelde dat het geen kwestie was van of een ongeluk zich ooit ging voordoen tijdens studentendopen, maar wanneer. Ik ben zelf altijd een fel tegenstander geweest van studentendopen; er zijn andere manieren om een sociale band te scheppen dan elkaar te vernederen of te pijnigen. Ook profetisch in de film was het feit dat de praeses, Bogaerts, de zoon was van een politie-inspecteur. In de zaak Dia waren de schuldige Reuzengommers ook rijkeluiszoontjes. Het hele doopgebeuren is altijd (al zullen velen het tegengestelde beweren) een soort klassenstrijd. Met het soort gelul van "als je tot de elite wil behoren..."

Een meeslepende film die de onzin van studentendopen aan de kaak stelt, maar er zich op het einde wat makkelijk vanaf maakt want de bad guy moet omkomen op het einde . Beetje flauw dit. Twee stomende sex scènes ook. Leek me niet echt functioneel maar waarschijnlijk bedoeld om hip en modern over te komen.

Dit is alweer een sterke misdaadfilm met Lino Ventura. Alleen al de grappige introscène in het luxebordeel zette al direct een zwarte humor toon in. Daarna wordt een politie inspecteur vermoord wanneer hij wil tussenkomen bij het afranselen van een afficheplakker voor een politieke campagne. De dader lijkt banden te hebben met een opkomend politicus vlak voor de verkiezingen. Alles wat daarna volgt is de enquête van Verjean om de ondergedoken crimineel te vinden. Tijdens zijn onderzoek krijgt hij ook te maken met politieke maneuvers die hem persoonlijk treffen om het imago van politicus Lardatte te beschermen. Eén daarvan is de gedwongen "promotie" van inspecteur Verjean waarbij hij naar de andere kant van Frankrijk zou overgeplaatst worden. Een interessante film waarbij politieke inmenging bij de politie centraal de hoofdmoot uitmaakt. Het halfopen einde is geniaal.

Een stinker. Best een saai en betekenisloos kostuumdrama over de laatste dagen van Marie-Antoinette. Door te kiezen voor een mise-en-scène in het kasteel en de revolutie buiten beeld te houden komt er niks van sfeer naar boven. Met kostuums, kaarsen en wandelgangen alleen lukt het niet. Dan maar het acteerwerk? Bwa... Seydoux kan er nog mee weg maar ook niet memorabel... Kruger als de koningin vond ik maar niks. Eigenlijk is dit zelfs geen film over de Franse revolutie, dat is alleen maar de context, de achtergrond. Als film over de revolutie heeft deze film absoluut geen toegevoegde waarde. Les Adieux à la Reine is meer een portret over een wanhopige manipulerende koningin op zoek naar affectie. De insinuaties over haar lesbische gevoelens voor Polignac zijn omstreden.

De oppositie tussen vrije wil en lotsbestemming is hier wel erg visueel naar voor gebracht met die "beslissingsbomen" en deuren. Ik had eigenlijk eerder de vorm van een thriller dan van een romantische film met fantasy elementen verwacht maar ach, deze keuze viel me ook niet tegen. De uitwerking was op bepaalde momenten wat aan de absurde kant. Het is me na afloop niet tegengevallen en dat dankt de film vooral aan zijn frisse uitgangspunt. Ooit herzien zit er niet in voor mij. Eenmaal je weet hoe alles in elkaar zit is er nog weinig aan bij herziening.

Meevaller. Wie Home Alone een leuke film vindt, moet dan beslist ook deze uitproberen. Echt een vermakelijke komedie die te weinig gekend is. Zoveel verschilt het niet van Home Alone vond ik. Ook hier gebeurt er van alles terwijl de ouders weg zijn van huis. Het verschil is dat de kinderen niet alleen zijn, maar op avontuur gaan met de sexy babysitter. Deze formule inspireerde Chris Columbus wel duidelijk, en het After Hours sausje valt ook wel op. Veel onzin natuurlijk, maar met een film die bedoeld wat absurdistisch is, stoort dat niet echt. Shue is geen acteerwonder; haar rol bestaat er in om mooi te zijn en niet teveel te zeggen. Gelukkig zit er ook nonstop actie in: de gebeurtenissen volgen elkaar aan sneltempo op (met veelal flauwe humor) en de soundtrack is goed gevuld met bluesy nummertjes. En zo heb je een naar mijn smaak geslaagde voorloper van Home Alone (3,5*) ... Er kwam zelfs in 2016 een remake uit.

Zowat alles stak mij tegen. Echt om van te huilen. Van Gilliam heb ik toch al beter gezien. Voor de leken : Munchausen bestond echt en was vooral gekend als leugenaar en fantast. Het verhaal dat hier verteld wordt is een weinig flatterende ophoping van zijn leugens. Gilliam neemt in de film het uitgangspunt aan dat al zijn woorden wel degelijk de waarheid zijn en gebruikt weliswaar mooie visuele trucs, maar verder vond ik de dialogen en de personages weinig leuk. Ik vond het geen moment grappig, wel kinderachtig en met als dieptepunt Robin Williams Ook het absurde en nonsensicale van het verhaal spraken me niet aan.

Tegen mijn zin uitgekeken, al was het enkel om mijn ongenoegen te laten merken. Ik wil nog wel 1* geven voor de visuele uitwerking.