Opinions

De onechte kus tijdens de slotscène is wellicht symbolisch voor heel de film. Het is een gekunsteld verhaal over een politieagent, die met toestemming van haar ouders trouwt met een tien jaar jongere scholiere. Dat huwelijk stelt verder weinig voor. Allicht vanwege het leeftijdsverschil is van enige intimiteit in welke vorm dan ook geen sprake.

De film kent zo zijn momenten —met name in het begin— maar af en toe lijkt het erop dat regisseur Hiroki eigenlijk geen idee had wat hij met het basismateriaal aanmoest. Vooral tijdens het middengedeelte (over het festival en de voorbereiding daarvan) schiet de film alle kanten op en richting het nogal krampachtige einde wordt het niet veel beter.

Ik heb van Hiroki inmiddels aardig wat films gezien. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat zijn beste periode achter ons ligt.

Hoewel het acteerwerk het e.e.a. te wensen overlaat en er hier en daar wat gaten vallen in het verhaal, toch een aardig psychodrama met een softcorerandje. Het schijnt dat Da-eun Baek (als zangeres eerder bekend als Viki) helemaal gestopt is met acteren. Dat is best jammer, vind ik.

Romantiek, romantiek en nog eens romantiek. Ik ben net terug uit Dublin en heb dus extra genoten van de werkelijke schitterende opnamen van Ierland (en de pub natuurlijk!). Een film om samen met je partner bij weg te smelten. Een aanrader.

Deze film bewijst maar weer eens dat we in Nederland heel aardige films kunnen maken... voor jong én oud. In een intelligent script worden de belevingswerelden van kinderen en volwassenen tegenover elkaar gezet zonder dat ze elkaar bijten, met als ragfijn toetje de wat meewarige reacties van de kinderen op zoveel onwetendheid of onbegrip van de volwassenen. Heel erg goed gedaan.

Daarnaast heb je het vertederende optreden van de charmante, goedlachse Ebbie Tam, die in vrijwel elke scène aanwezig is en heel naturel een innemende rol neerzet. En haar vriendinnetje Nori de Winter, hoewel veel minder in beeld, doet daar nauwelijks voor onder.

Een lieve film die je achterlaat met een warm gevoel en een beetje heimwee naar je eigen kinderjaren en de jaren, dat je zelf nog kleine kinderen had. Zou het niet heerlijk zijn als Sinterklaas... ?

In alle opzichten de ultieme Sinterklaasfilm. Warm aanbevolen voor heel de familie!

Oprechte, spannende gevangenisfilm ten tijde van het Pinochet-regiem. Dat het onwaarschijnlijke verhaal gebaseerd is op echte gebeurtenissen geeft de film een extra dementie, te meer omdat de cast de nodige overtuiging in het acteerwerk stopt.

Gezellige familiekomedie over Michael Bond’s creatie Beertje Paddington, dat de binnenlanden van Peru verruilt voor het hectische Londen. Het innemende cgi-beertje ziet er perfect uit en de ijzersterke cast met acteerkanonnen als Julie Walters en Sally Hawkins doet de rest. Een heerlijke film, waaraan je als vanzelf een goed humeur overhoudt.

Ik ben van de eerste Paddington naadloos overgegaan op deze sequel. Die doet qua vormgeving en amusementsgehalte niet onder voor zijn illustere voorganger. Opnieuw een ware traktatie.

Je kunt natuurlijk over van alles en nog wat films maken, dus waarom niet over maandverband? Dat is het centrale thema in deze biopic over de Indiase uitvinder Arunachalam Muruganantham.

Gezien het niet alledaagse onderwerp is het een vermakelijke film, omdat de uitvinder heel wat hobbels moest slechten, niet alleen op technisch gebied, maar vooral vanwege de traditionele taboesfeer rondom menstruatie in de Indiase samenleving. Geen topfilm, maar best interessant en dus goed te doen.

Colombia vormt het fraaie decor voor dit achtervolgingsdrama, dat niet overal even logisch en geloofwaardig in elkaar zit. Niettemin is het een vermakelijke film dankzij voldoende spannende momenten, een mooie cinematografie en prima acteerwerk van de deels zeer ervaren cast (Roth, Nolte, Guzmán), die wonderwel overvleugeld worden door de kwieke nieuwkomer Valeria Henríquez. Geen topper, maar het aanzien zeker waard.

Waarom sommige commentaren deze film situeren in Mexico is mij een raadsel.

Tegenvallende, rommelige komedie over twee, elkaar fel beconcurrende jonge modeontwerpers en hun romantische relaties. De film kent niet of nauwelijks grappige momenten en begint al vrij snel te vervelen. Het laatste half uur valt nog wel te pruimen, maar voor de rest zonder meer een aanfluiting.

Luchtige dramedie over een jonge weduwe, die tijdens het traditionele rouwproces voor haar overleden echtgenoot zichzelf geleidelijk aan opnieuw ontdekt en daaruit gelouterd en assertief tevoorschijn komt. Op zich niets bijzonders, maar wel een aangename film met veel sfeerwisselingen en een leuke hoofdrol van de kwieke Sanya Malhotra.

Knap geconstrueerd psychologisch drama, dat wel enige overeenkomsten vertoont met Louhimies’ latere Vuosaari (2012). Ziet er uit als een mozaïekvertelling. Bij momenten best zware kost. Naar mijn smaak een van de betere Finse films.

“Het is taak van papa te voorkomen dat onschuldige mensen in gevangenis belanden.”

Een nobel streven, maar ondertussen neemt dezelfde autoritaire rechter geen halve maatregelen ten aanzien van zijn eigen kinderen, wanneer hen ervan verdenkt —zonder enig bewijs— een incestueuze verhouding te hebben.
Goed beschouwd is de film niet erg bijzonder, mede door de losse eindjes hier en daar. Waarom daar nou weer een gruwelscène met afgehakte vingers aan te pas moet komen, is mij een raadsel, want dat past voor geen meter bij de rest van het verhaal. Net aan voldoende.

Film over de corruptie in de farmaceutische industrie in de Verenigde Staten, dat al jaren gebukt gaat onder een opioïdencrisis door overmatig gebruik van pijnstillers. Emily Blunt is het enige lichtpuntje in deze verder nogal vlakke film.

Terwijl de uitgangspunten (de totaal verschillende achtergronden en karakters) voor het verhaal prima zijn, wordt er in de uitvoering te weinig mee gedaan. In plaats van het breed uitgesponnen gangsterverhaal in het eerste half uur, had regisseur Song zich veel meer moeten focussen op de titelfiguur, zodat er een beter evenwicht ontstaat tussen haar en de persoon van Kang-jae.

Het meest positieve vind ik nog het prima acteerwerk van Min-shik Cho en Cecilia Cheung. Maar verder is het een gemiste kans, omdat de nadruk veel te veel gelegd wordt op het onderwereldmilieu.

P.S. De filmposter heeft geen enkele relatie met het gebeuren in de film.

Een opperbeste film over een vendetta tussen twee families, die in het afgelegen uiterste noorden van Colombia hun geld verdienen in de drugshandel. Alvorens los te branden neemt de film de tijd om de kijker eerst kennis te laten maken met de traditionele geaardheid van de families en omgeving. Verrassend om te zien hoe de film zich binnen dat kader vervolgens ontwikkelt tot een keiharde misdaad- annex wraakfilm.

Indrukwekkende kennismaking met de Wayuu. Over het geheel genomen een boeiend verhaal. Bovendien is de cinematografie van een bijzonder hoog niveau.

Psychologisch drama, dat wat last heeft van zijn warrige opbouw. Daardoor komt het op zich niet onaardige verhaal te fragmentarisch uit de verf.

Film draait om de weifelende reacties van een tiener/jong volwassene op de dramatische gebeurtenissen in haar directe omgeving in heden en verleden én om haar haat/liefde verhouding met haar zwager (een ingetogen rol van Seon-gyun Lee), die ook de nodige ellende achter de kiezen heeft (zie de openingsscène).

Geen topper, maar wel boeiend genoeg om de aandacht een kleine twee uur vast te houden.

Preston Sturges vliegt met deze klucht hier en daar uit de bocht. Met name de scènes met de excentrieke jachtclub duren naar mijn smaak te lang, zodat het op d’n duur niet leuk meer is. Ook de figuur van Toto is over de top.

Maar overigens is het een typische Sturges komedie, met vaart gebracht en rijkelijk gevuld met grappige dialogen. Op het acteerwerk valt weinig aan te merken. De altijd charmante Claudette Colbert gedijt natuurlijk als geen ander als rustpunt in dit soort kolderieke films. En het is best verrassend om de vaak o zo serieuze Mary Astor nu eens te zien als een hersenloze lellebel.

In deze film krijgen we te maken met de familie Hackensacker en prinses Centimillia, in het hilarische “The Miracle of Morgan’s Creek” -ook van Sturges- met de familie Kockenlocker. Als er een prijs zou bestaan voor het geven van namen aan filmpersonages dan zou Preston Sturges volgens mij een goede kans maken.

Het uitgangspunt van het plot vertoont gelijkenissen met Groundhog Day (1993), maar is lang zo leuk niet. Het eerste deel is wel grappig, maar ergens halverwege begint de film stoom te verliezen waardoor mijn interesse snel minder werd. Gezien de hoge waarderingen moet ik de film t.z.t. misschien een herkansing geven.

Lily McInerny debuteert op imposante wijze in dit trieste “Loverboy”-drama. Vrij vroeg in de film voel je aankomen welke kant het op zal gaan. Het einde vind ik maar zozo, maar dat zal wel aan mij liggen.

Aandoenlijke film over twee outcasts die ondanks hun aanzienlijke verschillen in een gebrouilleerde omgeving erkenning vinden bij elkaar. Weliswaar voorspelbaar, maar dat wordt grotendeels verdrongen door het meestentijds ontroerende verhaal en de meer dan behoorlijke acteerprestaties. Weinig verrassend dat Juno Temple weer maar eens getypecast is als slet.

Epische familiekroniek over de cultuurverschillen tussen kolonisten en autochtonen (Bubi’s) tijdens de nadagen van Spaans Guinea als Spaanse kolonie. Een film over mensen aan weerszijde van de scheidslijn, die proberen die verschillen te overbruggen en anderen die precies het tegenovergestelde doen. De film is gevuld met tragiek, romantiek, racisme en geweld, afgewisseld met prachtige natuuropnamen. De beelden van de wonderschone Berta Vázquez branden in op je netvlies.

Ik heb eerder twee films van regisseur Fernando González Molina gezien, ook met Mario Casas in de hoofdrol. Dit drama steekt er met kop en schouders bovenuit. De film duurt bijna drie uur, maar ik vond het jammer dat ie afgelopen was; ik had het nog wel veel langer kunnen volhouden.

Niet bijster interessante coming-of-age film over een aantal opgeschoten tieners, die schijnbaar doelloos maar wat aanklooien. Helemaal niet erg, want dat gaat in negen van de tien gevallen vanzelf over. Zal bij de doelgroep allicht hoog scoren, maar de film sprak mij voor geen meter aan.

Gevoelig verhaal over de ingetogen relatie tussen twee mensen, van wie de een met de dood voor ogen de liefde van zijn leven onbeantwoord laat. De delicate slotscène is er een om nooit te vergeten. Bijzonder mooie film van regisseur Hur, die mij eerder aangenaam verraste met April Snow (2005). Ook het acteerwerk van de beide hoofdpersonages is van de bovenste plank.

In zijn kern is het verhaal (met een aardige twist tegen het einde) nog niet zo slecht. De filmmakers lijken echter meer geïnteresseerd in seksscènes, want te pas en te onpas worden die in beeld gebracht in de vorm van incest en verkrachtingen. Duidelijk is dat protagoniste Azi Acosta niet geselecteerd is vanwege haar acteertalent, maar veeleer om de liefhebbers van siliconenborsten aan hun trekken te laten komen. Dat gaat vrij snel vervelen.

Spectaculaire rampenfilm, allicht geïnspireerd door de kernramp in Fukushima (Japan) in 2011. Naast alle ellende en heldendom is er ook ruim aandacht voor het jammerlijk falen, c.q. de corruptie van de bedrijfsleiding en de autoriteiten. Van lieverlee krijgt de film meer en meer een melodramatisch karakter en daar wordt ie niet beter van. Niettemin als wake-up call erg geslaagd.

Heerlijke film. Een van de beste komedies, die ik de laatste jaren heb gezien.

De mooie Licia Maglietta is geweldig in de hoofdrol en Bruno Ganz laat opnieuw zien hoe veelzijdig hij is. Daarnaast zijn Giuseppe Battiston als de loodgieter annex detective en Felice Andreasi als de bloemist van tijd tot tijd hilarisch.

Dat geldt trouwens ook voor de scherpzinnige dialogen.

Echt een juweeltje. Een film om eens lekker te lachen en nog een keer terug te zien.

Heerlijke komedie waarin de kostelijke ontwikkelingen in razende vaart voorbijkomen. Schitterende rollen van een buitengewoon bekoorlijke en stralende “La Lollo” (op blote voeten) en van Vittorio de Sica, die opnieuw laat zien niet alleen een uitstekend regisseur te zijn, maar ook een prima acteur. Niet te missen het gedoe rond de simultaan bevallingen aan weerszijde van het dorpje.

Tijdloos vermaak, want deze warme, vrolijke, aanstekelijke film heeft na 60 jaar nog niets van zijn charme verloren.

Blijmoedig vervolg op Pane, Amore e Fantasia. Het is voor ons als filmliefhebbers eigenlijk best jammer dat Gina Lollobrigida zo vaak in haar carrière de oversteek heeft gemaakt naar Hollywood om daar hoofdzakelijk verleidelijk vrouwen in tweederangs films te spelen. Haar onmiskenbare talent en sensuele uitstraling komen toch het beste tot ontplooiing in dit soort Italiaanse, authentiek ogende komedies. Deze haalt weliswaar niet het niveau van de originele P, A e F, maar “La Lollo” is andermaal het stralend middelpunt van een vlotte, luchtige film met hier en daar een lichtvoetig dramatisch accentje, waarin ze laat zien méér te zijn dan "The Most Beautiful Woman in the World" zonder dat ik iets af wil doen aan deze welverdiende typering. Geen absolute topper, maar wel erg onderhoudend.

Rechttoe rechtaan thriller, zoals het hoort zonder poespas of overbodige subplotjes. Spannend van begin tot eind, niet allen voor de opgesloten moeder en dochter, maar ook voor de boeven die hun plannen volkomen in duigen zien vallen, het dan ook niet meer weten en van de weeromstuit elkaar naar het leven beginnen te staan.
Knap acteerwerk van Jodie Foster en Forest Whitaker.