Opinions

”I want you to make me disappear.”

Afgezien van een geloofwaardigheidsprobleem en wat schoonheidsfoutjes een spannende thriller over twee hoeren, die getuigen zijn van een moord en vervolgens hun leven niet meer zeker zijn. Al dat fysiek geweld is aan mij niet besteed, maar ik heb mij desondanks toch wel vermaakt. In weerwil van de mooie protagonisten overigens een film om snel te vergeten.

Ik wil allereerst graag verwijzen naar het eerdere commentaar van ikkegoemikke (26 september 2015), die de film op treffende wijze beschrijft.
Ik vond het een interessante film met een erg mooi einde, waarin de emoties eindelijk los komen. Die staan in schril contrast met de afstandelijke relatie, die de autistische jongen in kwestie tot dan heeft met zijn moeder en zijn omgeving. Dat waren best pijnlijke scènes. De tweede verhaallijn over de relatie van de zieke wiskundeleraar met de moeder vond ik niet zo sterk, maar dat subplotje doet er eigenlijk niet zoveel toe.
Een prima film met een goed verhaal en opvallende vertolkingen van Asa Butterfield en Sally Hawkins. Knap werk ook van documentairemaker Morgan Matthews bij zijn speelfilmdebuut.

Dramatische film over de niet aflatende strijd van een moeder tegen de stroom in voor het recht van haar autistische zoontje om naar school te gaan. Het trieste lot van haar oudere broer staat haar daarbij voor ogen. Indrukmakende vertolkingen van Jingyi Huang als de moeder en van Jun Fang als haar zoontje.

Ik heb nu een paar films gezien die het bijzonder goed zouden doen als reclamespot voor de Chinese keuken. Dat geldt ook voor deze kleurrijke, vrolijke romcom, die je het water af en toe in de mond laat lopen. Het klassieke liefdesverhaaltje, dat alle lekkernijen aan elkaar rijgt, stelt op zich niet veel voor, maar genereert in samenhang daarmee wel gedachteloos vermaak.

Daar komt bij dat de guitige Dongyu Zhou buitengewoon geknipt is voor dit soort tomboy-achtige rollen. Takeshi Kaneshiro zorgt voor aardig tegenwicht voor haar fladderend gedrag. In menig opzicht een “lekker” filmpje.

Erg geslaagde komedie van alleskunner Ang Lee, een van mijn favoriete regisseurs. De film in uitbundige kleuren is gevuld met veel humor, maar kent hier en daar een dramatische ondertoon waarbij de stemmingswisselingen naadloos in elkaar overvloeien. De hand van de meester Lee. Die is ook terug te vinden in de welhaast vlekkeloze vertolkingen van de vijf hoofdrolspelers. Een film om na een tijdje nog eens terug te zien.

Mythische fabel met een filosofische ondertoon. Actievol, kleurrijk en bij tijd en wijle charmant. De beide voorafgaande delen ken ik (nog) niet, maar deze film heeft mij daar best nieuwsgierig naar gemaakt.

Ik ben niet onverdeeld enthousiast over deze soms te donkere martial arts film. Het verhaal is dik orde, maar er zitten naar mijn smaak veel slechts moeizaam te onderscheiden nachtelijke opnamen in. Ook de choreografie van de zwaardgevechten ziet er enigszins primitief uit, althans als je dat vergelijkt met b.v. het veel recentere Wo Hu Cang Long (2000). Voor die tijd (bijna 50 jaar geleden) is het evenwel knap gedaan.

Blijkens de openingscredits is de restauratie van deze film (prima werk) helemaal betaald door hoofdrolspeelster Hsu Feng (mooie vrouw trouwens).

Slappe romcom. Het droppen van een handvol aantrekkelijke jongelui op een tropisch eiland levert niet automatisch een film op die de moeite waard is. Daar is meer voor nodig. Armzalig.

Net toen ik zat te bedenken tijdens het kijken naar deze film dat wat meer drama best zou mogen, werd ik op mijn wenken bediend. Tegen het einde komt er weliswaar kort, maar genoeg drama voorbij om de film naar een hoger niveau te tillen. Daarvoor is het een rustig voortkabbelend verhaal over opgroeiende tieners, die worstelen met hun gevoelens en hun onderlinge relaties.

Beelden van landelijk Taiwan vormen een passend decor voor deze in zijn kern charmante film met opvallend sterk acteerwerk van de debuterende Enno Cheng, die bovendien heel aardig kan zingen.

Een brave film met een weinig origineel verhaal. Ook de uitvoering houdt niet over. Met name de acteerprestaties zijn over de volle breedte aan de magere kant. Ondanks de clichématige uitgangspunten had dit best een boeiende film kunnen zijn, maar het komt er niet van. Jammer dan.

Buitengewoon aardig liefdesdrama tegen de achtergrond van Mao's Culturele Revolutie. De drie protagonisten leveren degelijk acteerwerk af. De film is daarnaast rijkelijk gelardeerd met prachtige opnamen van de spectaculaire provincie Hunan (dat ligt trouwens NIET in de buurt van Tibet). Film is na veel gestechel in China opgenomen, maar daar nooit vertoond vanwege de impliciete kritiek op het heropvoedingsprogramma.

Vanaf het moment dat duidelijk wordt dat bezoeker Zhichen en de vrouw des huizes Yu Wen een gemeenschappelijk verleden hebben, nemen de onderhuidse spanningen gestaag toe. Het wachten is dan normaal gesproken op het barsten van de bom. Zo niet in deze film, waarin de personages verstild en schijnbaar emotieloos (traag) blijven rondlopen. Feitelijk vormt alleen het gedrag tijdens het verjaardagsfeestje een uitzondering daarop. Het enige personage waar tenminste nog een beetje leven in zit, is het schoolmeisje.

Jammer is dat, want intrinsiek had dit een heel mooie, sfeerrijke film kunnen zijn, mede door de fraaie cinematografie. De ondermaatse emoties doen daar in ernstige mate afbreuk aan. Vooral daarom valt mijn waardering lager uit dan voor Tian’s voorafgaande film Lan Feng Zheng (1993).

Bij vlagen een sensueel coming-of-age drama over een tiener, die haar seksualiteit ontdekt en vervolgens door iedereen in haar omgeving aan haar lot wordt overgelaten. Terwijl haar moeder zich te buiten gaat aan avontuurtjes, zoekt zij via een dating site contact met andere mannen. Langs die weg doet zij uiteindelijk een pijnlijke ontdekking, maar de ontknoping is niet echt een verrassing. Die voel je al een tijdje aankomen.

Een magisch-realistisch sausje overdekt een romantisch drama tussen mensen, die op zoek zijn naar liefde. Afgezien van de mooie beelden van Taiwan niet erg bijzonder in mijn ogen, maar je houdt er wel een goed gevoel aan over.

De film heeft wel wat weg van een docudrama over het dagelijks leven in een achterstandswijk van Hongkong, gezien door de ogen van jongere kinderen. Een soms tragisch, maar over het algemeen ontspannen verhaal met meer dan een handvol grappige scènes. Informatief én vermakelijk.

Wanneer het de bedoeling was van de filmmakers om een onnavolgbare road movie annex komedie te maken, dan zijn zij redelijk in hun opzet geslaagd. Volgens IMDb hebben maar liefst zes schrijvers gewerkt aan het script. Dat is te merken, want er is geen touw aan vast te knopen. Het camerawerk én de schier eindeloos lange benen van Li Zhang maken de film nog enigszins genietbaar.

De ster van deze zwarte komedie is het scenario, dat weliswaar telkens weer nieuwe, verrassende wendingen uit de hoge hoed tovert, maar toch bijzonder knap en solide in elkaar steekt. Daarnaast is ook het acteerwerk over een breed front erg goed. Een prima debuut van regisseur Yukun Xin.

Iets totaal anders van Yimou Zhang, die probeert om van een verhaal, dat in de verte wel wat weg heeft van Assepoester, een soort klucht te maken met een dramatische wending tegen het einde (maar dan zonder prins). Ik vind het niet erg geslaagd en beneden het niveau wat ik van Zhang normaal gewend ben. Toegegeven de film bevat een handvol komische en een aantal tragische momenten, maar die komen over het algemeen nogal geforceerd over. En het einde vind ik letterlijk en figuurlijk dramatisch. Jammer van het prima acteerwerk van Dong Jie als het blinde meisje.

Moedige film van Lucía Puenzo over een allesbehalve alledaags onderwerp. Inés Efron speelt een gedurfde en uitstekende hoofdrol en ook de rest van cast is zonder meer erg goed.

Emotierijk, maar de film wordt nergens sentimenteel. Bijzonder boeiend.