Opinions

Knap geconstrueerde film over twee vrienden, die jaren na dato op ingenieuze wijze wraak nemen op degenen door wier schuld de liefde van hun leven verongelukt is. De verrassende wendingen, die de film een thrillerachtig karakter geven, trekken je van lieverlee naar het puntje van je stoel. Een film om te onthouden en meerdere malen te bekijken.

Een warrig wraakmysterie over een jonge vrouw, die twaalf jaar na haar ontvoering terugkeert in de schoot van haar familie, met desastreuze gevolgen. Bijzonder matige film, die er niet in slaagt een enigszins samenhangend en logisch verhaal te vertellen. Bij gebrek aan overlevenden bloedt de film uiteindelijk vanzelf dood.

Jasmila Žbanić verrast na Grbavica (2006) opnieuw met een pakkend drama over mensen, die worstelen met de naweeën van de burgeroorlog in Bosnië.

Het aangrijpende verhaal over liefde, loyaliteit en identiteit wordt uitstekend vertolkt door Zrinka Cvitešić en Leon Lučev. Regisseur Žbanić kiest zelf geen partij in de groeiende kloof tussen Luna en Amar, die in weerwil van de wederzijdse liefde op d’n duur onoverbrugbaar is.
Die keuze laat Žbanić aan de kijker over. Het is niet moeilijk te raden bij wie onze sympathiek ligt, maar dat is zuiver gedacht vanuit onze westerse denkwereld. En wij hebben geen monopolie op het gelijk, al denken sommigen dat misschien wel.

Prachtige film, één van de beste uit het jaar 2010.

Een heel aparte romcom met een onbevredigend einde, dat al het voorafgaande de nek omdraait. Autobiografisch naar het schijnt, maar ik zou er tegen het einde toch een andere draai aan gegeven hebben. Je blijft als kijker nu teleurgesteld achter.

“Whatcha wearing down there?”

Voor Koreaanse begrippen enigszins ondeugende romcom over twee 20-plussers, die ieder voor zich al jaren in een ongelukkige relatie zitten en na een “verkeerd” telefoontje genegenheid zoeken bij elkaar. Ik heb al vaker een film gezien waarin een huwelijksceremonie op het laatste moment verstoord wordt, maar de onverschrokken wijze waarop dat in deze film gebeurt lijkt mij redelijk uniek.
Volgens IMDb doen de twee protagonisten vooral televisiewerk. Dat is jammer, want nog afgezien van de ontegenzeggelijke chemie tussen hen beiden, zetten zij alle twee prima vertolkingen neer. Zoals zij met haar eenzame busrit naar huis nog eens laat zien, is vooral Ah-jung Kim een uitstekende actrice, die je wel vaker in films wil tegenkomen.

Film draait om de karakters en gedragingen van een echtpaar. Daar zit ‘m meteen het probleem. Het is een heel aardig koppel, dat goed bij elkaar past. Daarom geloof je eigenlijk geen moment dat die twee voortdurend ruzie maken of op elkaar zitten te vitten. Dat gebrek aan geloofwaardigheid beheerst het acteerwerk, dat op z’n best als adequaat bestempeld kan worden.

Aandoenlijk drama over twee kleine kinderen, die door hun moeder gedumpt worden. Eerst bij een narrige tante, waar ze voornamelijk op zichzelf en elkaar aangewezen zijn en later bij hun grootouders, waar ze tenminste liefdevol ontvangen worden door hun oma.

Jin, 6 jaar: ”Mom is a big liar.”

Grandioos mooi door het magnifieke acteren van de twee schattige kinderen, die nooit uit hun rol vallen en die je met hun biologerende blikken regelmatig a.h.w. betoveren. Stiekem hoopte ik op een happy end, maar met dit open einde kan ik ook wel leven.
Een juweeltje.

Eén brok ellende. Doorgaans ben ik wel gevoelig voor dramatische verhalen, maar overdaad schaadt. Dit is zo’n opeenstapeling van narigheid, dat ik op d’n duur onverschillig werd over wat er in beeld werd gebracht. Een deprimerende film met een wel bijzonder sarcastische titel.

Film over persoonsverwisseling aan het Joseon hof. Het basisidee is verre van origineel en ook de uitvoering is niet erg bijzonder. Er zitten een paar leuke grappen in de film, maar te weinig om de lange speelduur te rechtvaardigen.

Veel bekroonde film over vrouwenhandel en gedwongen prostitutie in India. Het verhaal over de hartverscheurende ervaringen van een jonge vrouw is beter dan de uitvoering. De afsluitende flauwe glimlach op het gezicht van de jonge vrouw biedt wel een beetje soelaas, maar onvoldoende om op te wegen tegen verbijsterende verhaal wat eraan voorafgaat. Degelijk acteerwerk van Anjali Patil en de ervaren rot Siddique.

Mijn vijfde Ki-duk Kim film. Toch weer anders dan zijn andere werken. Weliswaar is het mystieke gebleven, maar veel minder nadrukkelijk aanwezig.
Deze keer vertelt hij met vaak verrassende beelden het inktzwarte verhaal over een jonge studente, die via manipulatie in de prostitutie (blijkbaar een favoriet onderwerp van Kim) terecht komt. In dat voor haar nieuwe en gewelddadige wereldje komt zij van lieverlee tot de conclusie dat er eigenlijk geen weg terug is. Wat haar nog rest is een doelloze toekomst. Grootste minpunt: de telkenmale wonderbaarlijke wederopstanding van pooier Han-gi.
Omdat in deze film veel minder wordt geflirt met het surrealisme, is het wellicht een van de meest toegankelijke films van Ki-duk Kim. Maar hij is daar niet te minder om, al wordt je bepaald niet vrolijk van het verhaal.

Leuke film met twee parallele en tegelijkertijd paradoxale verhaallijnen. Vooral het gedrag van de ouders is erg grappig.

Verbazingwekkend eigenlijk dat zo weinig mensen dit debuut van Frank Potente gezien hebben. Toch zeker de moeite waard.

Het kan goed zijn dat ik er niks van begrepen heb, maar volgens mij gaat de film helemaal nergens over. Drie voortdurend bakkeleiende paren, die met gezwollen dialogen proberen elkaar vliegen af te vangen.

Regisseur Dörrie doet een vergeefse poging om het wat spannender te maken, door tweederde van de cast kortstondig uit de kleren te laten gaan. Het heeft allemaal weinig om het lijf.

Zoals de Engelse titel al doet vermoeden een rasechte tranentrekker. Ontroerend romantisch drama. Boeiend, mede dankzij het uitstekende acteerwerk van de beide protagonisten. Na de slotcredits volgt nog een alleraardigste uitsmijter.

Meedogenloos drama over twee rebellerende tieners, die deels door eigen toedoen, deels door hun omgeving meegezogen worden in een neerwaartse spiraal. Een beklijvende film van regisseur Marisa Sistach met een indrukwekkend acteerdebuut van Ximena Ayala.

Flauwe, langdradige romcom over twee dertigers, die wat doelloos om elkaar heen blijven draaien. Het verhaal mist de nodige pit. Do-yeon Jeon verdient als actrice veel beter materiaal.

Alleraardigste romcom. De film komt wat moeizaam op gang, want het gezever van Jung-in (Su-jeong Lim) is inderdaad om horendol van te worden. Daar staat tegenover dat ze er schattig uitziet en bovendien ontwikkelt zich in het tweede gedeelte een leuk verhaal, al is de uitkomst voorspelbaar.

Ik heb me uiteindelijk best vermaakt.

Geinig filmpje met verschillende toonzettingen. De luchtige, komische ondertoon maakt geleidelijk aan plaats voor een meer serieuze sfeer wanneer de protagonisten ieder voor zich steeds verder in het nauw komen. Geen absolute topper, maar ondanks het onwaarschijnlijke verhaal maken de beide protagonisten dit toch tot een leuke tijdpassering.

Film over een nieuwe onderwijzer op een afgelegen plattelandsschooltje, waar hij niet alleen te maken krijgen met een mooie nieuwe collega (op wie hij prompt verliefd wordt), maar ook met een vroegrijpe leerlinge die hengelt naar zijn genegenheid. Ik vind het wel vreemd dat het jonge meisje haar gevoelens voor hem in haar dagboek schrijft in de wetenschap dat de onderwijzer die aantekeningen zal lezen.

Op zich niet bijzonder, ware het niet dat de fraaie opnames van de plattelandsomgeving de film een zekere mate van authenticiteit meegeeft. Ook het acteerwerk is goed verzorgd.

Op de dag af een jaar geleden heb ik deze film voor de eerste keer gezien. Om dat feit te vieren en omdat de film mij blijft bezighouden, heb ik hem gisteren voor de derde keer binnen een jaar opgezet. Nu weet ik het zeker: van de vele duizenden films, die ik de afgelopen zestig jaar gezien heb, is deze film over onbaatzuchtige, onvoorwaardelijke liefde de mooiste en meest ontroerende die ik ken. Alle reden om mijn commentaar van een jaar geleden te herschrijven.

Elk onderdeel van deze film is perfect. Het minutieus geschreven scenario, waarin het aanvankelijk tamelijk vrolijke en romantische verhaal zich in een lekker tempo (niet te traag, niet te snel) ontwikkelt tot een aangrijpend drama over de impact van Alzheimer. Er zijn meer films gemaakt over deze verschrikkelijke ziekte –The Notebook (2004), Black (2005)– maar nergens worden de effecten op de persoon zelf en op diens naaste omgeving zo indringend getekend als in deze film.

Dat is vooral te danken aan de fenomenale regie van John J. Lee. Én de verdienste van de twee hoofdrolspelers Ye-jin Son en Woo-sung Jung, die niet alleen een wonderbaarlijk mooie chemie tentoonspreiden, maar ook onovertroffen, diepgevoelde vertolkingen neerzetten.

Daarnaast heb je nog de schitterende cinematografie met veel aandacht voor af en te betoverende close ups. Als Ye-jin Son –ook uitstekend in Keulraesik (2003)– je aankijkt met haar grote ogen, dan smelt je helemaal weg.

En dan is er ook nog de meer dan prachtige soundtrack met –naast o.a. een fraaie uitvoering van het aloude “La Paloma” door de groep Big Mama– de door Min-hye Park mooi gezongen aria "Nessun Droma!" uit Puccini’s “Turandot”; perfect getimed, qua inhoud perfect gekozen, wetende wat er in het vervolg van de film nog komt.

De film wordt fantastisch bekroond met een onvergetelijke slotscène, waarin Soo-jin aan Cheol-su vraagt “Is dit de hemel?”, waarna beiden liefderijk een onzekere toekomst tegemoet rijden. Drama, zoals dat in de oudheid door Griekse schrijvers is “uitgevonden”: bedoeld om de kijker te raken en te ontroeren en om hem of haar aan te zetten tot nadenken.

Een in alle opzichten sublieme film.

Doorsnee romantisch drama, dat pas in het tweede deel enigszins tot bloei komt. Iets te afstandelijk vormgegeven, want naar mijn mening had de film best wat pittiger c.q. venijniger mogen zijn. Net aan voldoende.

De film wordt mede geklasseerd als komedie, maar daar heb ik weinig van teruggezien.

Tegenvallend melodrama over de onwaarschijnlijke relatie tussen een jonge vrouw met een haperend huwelijksverleden en een terminaal zieke man. In beginsel een extreme tranentrekker, die evenwel nergens weet te overtuigen. Ji-won Ha is naar mijn mening niet gebouwd voor dit soort drama’s. Die komt gezien haar uitstraling veel beter tot haar recht in komedies.

Amusante, romantische mozaïekfilm over jongelui, die ieder voor zich verschillende manieren bedenken om de aandacht van hun geliefde te trekken. Lichtvoetige komedie met hier en daar een traan, vooral naar het einde toe. Heel aardig.

Na het zien van het hilarische en aanstekelijke Yeopgijeogin geunyeo (My Sassy Girl) (2001) aangetrokken door deze nieuwe samenwerking tussen regisseur Jae-young Kwak en de actrice Ji-Hyun Jun, valt deze film toch een beetje tegen.

Het begint veelbelovend met opnieuw een aantal hilarische momenten, maar dan wil de regisseur te veel genres bij elkaar stoppen. Komedie, actie, romantiek, drama en fantasie worden zodanig gemixt dat de stoom er van lieverlee uitgaat en uiteindelijk een wat rommelig geheel overblijft.

Gelukkig kan hij terugvallen op Ji-hyun Jun, een geweldige comédienne, die opnieuw een erg leuke rol neerzet. Niet zo goed als in het eerdergenoemde My Sassy Girl, maar dat geldt jammer genoeg voor heel de film.

Bedriegen en bedrogen worden. De film ontaardt gaandeweg in een schier onontwarbaar plot over vreemdgaan. Zo zeer, dat ik op d’n duur mezelf begon af te vragen: “Wie doet het nou eigenlijk niet met wie?” Het antwoord op die vraag komt gaandeweg van een cd, die zo’n beetje de rode draad van het zwabberende verhaaltje vormt.

Een fragmentarische film over lust en ontrouw, kennelijk met de bedoeling om nogal wat bloot in beeld te brengen. Ook daarin slaagt de film maar ten dele, want het camerawerk van het gestoei met de lakens is allesbehalve om over naar huis te schrijven. Een paar leuke momenten redt de film van een totale teloorgang.

Een romcom met een twist. En wat voor een. Het rustig voortkabbelend verhaaltje over een nogal suffe liefdesrelatie krijgt als een donderslag bij heldere hemel een grimmig karakter wanneer de nieuwste vriend helemaal niet zo saai en gewoon blijkt te zijn als hij zich voordoet. Het laatste deel van deze film heeft veel meer weg van een thriller, maar dan wel een met een knipoog. Maar het is te laat en te weinig.

Uit het leven gegrepen. Een film over een doorsnee gezin met eigenzinnige tieners, een moeder die de grip op haar gezin begint te verliezen en een overwerkte, vaak afwezige vader die met iedereen overhoop ligt, behalve met zijn jongste dochtertje, een nakomertje. Het is allemaal heel herkenbaar: de sfeer, de spanningen, de explosies en… het noodlot, die de dagelijkse gang van zaken uiteindelijk goed opschut. Degelijk, maar wat meer verrassende elementen of ontwikkelingen zouden welkom zijn geweest.

Een rasechte tranentrekker natuurlijk. Een op sommige momenten ongemakkelijke film; ontroerend dankzij het aansprekende verhaal. De wijze waarop de kleine Seo-yeon Jung (pas 7 jaar !) haar gehandicapte rol invult, vind ik bijzonder knap. Naar verluidt is de film een aanklacht tegen de Koreaanse politiek, omdat daarin geen aandacht is voor kinderen met een dubbele handicap.

Na mijn bescheiden mening is de Zuid-Koreaanse cinema booming en is Zuid-Korea hard op weg binnen de filmindustrie een van de toonaangevende landen te worden.

Dit regiedebuut van You-min Seo is andermaal een pareltje aan het Koreaanse filmfirmament. Het is een knap geconstrueerde psychologische thriller met een aantal verrassende wendingen én uitmuntend acteerwerk, i.h.b. van de frêle Ye-ji Seo.

Van de films uit het kalenderjaar 2021 die ik tot nu toe gezien heb, is dit met voorsprong de beste.

Geslaagde tragikomedie met het lief en leed van een aantal zeer diverse relaties, die met elkaar gemeen hebben dat ze nogal moeizaam verlopen. Jammer dat regisseur Kyu-Dong Min ervoor kiest om de mozaïekstructuur verder te versnipperen, waardoor de film enigszins verwarrend overkomt, zeker in het begin. Niettemin best wel vermakelijk.