Opinions

Sociaal drama, geïnspireerd door een langlopend conflict uit 2007/08 (de acties duurden destijds bijna anderhalf jaar !) tussen de directie van een supermarkt en de ontslagen tijdelijke werknemers en hun vakbond. Dit soort drama’s spreken mij op voorhand erg aan en daarop vormt deze Koreaanse film geen uitzondering, mede vanwege het uitstekende acteerwerk van Jung-ah Yum, Jeong-hee Moon en “oudgediende” Young-ae Kim. Helaas gaat de film een beetje uit als de spreekwoordelijke nachtkaars, anders zou mijn waardering ongetwijfeld hoger zijn geweest.

Niet mijn favoriete genre. Een doorsnee Turkse maffiafilm met het nodige geweld en een navenant aantal slachtoffers. Tegen de tijd dat ook de beide hoofdpersonages omvallen is de film logischerwijs afgelopen bij gebrek aan protagonisten. Veel verhaal zit er niet in, maar dat is meestal slechts bijzaak bij dit soort films.
Het leukst vond ik nog de rondetafel bijeenkomsten van de oudjes, met voorsprong de beste acteurs in deze film. Dat was af en toe best lachen.

De samoerai-trilogie van Yamada heeft mij nieuwsgierig gemaakt naar zijn andere films. Ik moet zeggen ook deze film is mij uitermate goed bevallen. Voor zover ik mij kan herinneren mijn eerste kennismaking met het Japanse thuisfront tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Het is een warme film over een “onthoofd” gezin, dat in een fascistische omgeving het hoofd boven water probeert te houden. Prachtige, ingetogen rol van Sayuri Yoshinaga en ook de twee kinderen Mirai Shida en Miku Satô zijn goed bezig. Mooi, bij vlagen ontroerend, bij vlagen ergerniswekkend.

Film met twee gezichten. Voor de pauze is het een luchtige Bollywood-productie, na de pauze lijkt de film veel meer op een regulier romantisch drama, zoals ze die ook elders maken.

Hoewel ik het einde niet erg sterk vind, heb ik toch wel genoten van deze film vanwege het mooie, af en toe toch wel aangrijpende verhaal. Bovendien is het bepaald geen straf drie uur lang naar de beeldschone actrices Preity Zinta en Rani Mukerji te moeten kijken. Ook het rock 'n' roll-nummer van Amitabh Bachchan met zijn Marilyn Monroe-dames e.a. is erg mooi om te zien. Shah Rukh Khan daarentegen heb ik wel eens beter in vorm gezien.

Sommige Bollywood-films hebben het voordeel dat men er de sequel meteen aan vastplakt. Dat is ook hier het geval, waarbij het tweede deel een stuk interessanter is dan het wat trage eerste deel.

Opnieuw leidt de camera de kijker langs oogverblindende decors en kostuums met veel pracht en praal, maar het rokje van Kareena Kapoor (Pooja) kan niet veel korter. Ook de montage, het danswerk en de muziek zijn andermaal goed verzorgd, al heb ik dat laatste in andere films uit India wel eens beter gezien.

Als van ouds zorgen Shah Rukh Khan en Kajol voor prima acteerwerk, maar het is vooral de oude getrouwe Jaya Bhaduri (moeder Nandini) die op overtuigende wijze een emotierijke rol neerzet. Jammer dat de bekoorlijke Rani Mukerji (Naina) alleen in het eerste deel een bescheiden rol heeft.

De film is goed voor avondvullend amusement met een lach en een traan en een ontroerend, zij het wat geforceerd slot.

Gezapig romantisch drama over een gedoemde relatie tussen een heetgebakerde chirurg en een enigszins naïeve jonge vrouw. De film mist geloofwaardigheid want het lijkt mij onwaarschijnlijk dat de vrouw verliefd wordt op zo’n egocentrische klootzak. Niet echt slecht, maar valt over het geheel genomen toch niet mee.

Ik kan niet zo veel met dit filmpje. Afgezien van de mooie kleuren zijn het enkel de droogkomische opmerkingen van Haley Bennett en Juno Temple, die voor enig vermaak zorgen:

"Dude, it's a vagina. Not a bowl of spaghetti."

Het verhaaltje heeft iets stripboekachtigs en dat is niet mijn ding. Het heeft letterlijk en figuurlijk weinig om het lijf en lijkt vooral bedoeld om veel seksscènes aan elkaar te rijgen. Science fiction? Met uitzondering van de laatste scène heb ik weinig sf gezien, tenzij ik iets gemist heb. Dat laatste sluit ik niet uit, want ik had moeite om mijn aandacht er bij te houden.

De tweede film van Zeki Demirkubuz, die ik in korte tijd gezien heb, is eigenlijk een prequel van Masumiyet (1997). De film gaat over de fascinatie van een man voor een nachtclubzangeres, die op haar beurt een obsessie heeft voor een beruchte crimineel. Ik vind het jammer dat het op zich boeiende verhaal tamelijk fragmentarisch getoond wordt. Door de vele, vaak niet verklaarde sprongen en wendingen is het soms wat moeilijk te volgen. Het acteerwerk houdt niet over. Niettemin best het bekijken waard en ieder geval een stuk beter dan het eerder vermelde vervolg (Masumiyet).

Tamelijk taaie kost over een wereld, waarvan ik weet dat die bestaat, maar die ik totaal niet ken; alleen een miniem klein beetje aan de buitenkant. De film kent een heel traag tempo en dat komt deze keer goed uit, want daardoor kreeg al dat onbekende de kans om bij mij rustig bezinken.

Gisteren heb ik de Israëlische komedie Matana MiShamayim gezien, waarin te zien is dat in de Georgische gemeenschap van Israël vrouwen enkel gezien worden als lustobject (overigens met hun goedvinden naar het schijnt). Deze film laat zien dat de vrouwen in de orthodoxe gemeenschap nog slechter af zijn. Daar dienen zij blijkbaar enkel om te werken (zodat de man in alle rust z’n leven lang de Talmud kan bestuderen) en voor de productie van nageslacht.

.

Regisseur Amos Gitai vertelt het schokkende verhaal tot mijn verbazing redelijk neutraal. Dat laat onverlet dat de film mijn rotsvaste opvatting bevestigt, dat fanatici en fundamentalisten, van welke overtuiging dan ook, griezelige (en soms ook gevaarlijke) mensen zijn.

À propos, prima geacteerd trouwens, zeker door Yaël Abecassis, die ik nog ken van het veel mooiere Va, Vis et Deviens (2005).

Niet erg geslaagde poging om misdaad, romantiek en humor in één film te proppen. Mede door het gebrek aan logica in de plottwists komen geen van deze genres tot hun recht. Sommige scènes lijken rechtstreeks overgenomen te zijn uit Hitchcock’s To Catch a Thief.

De beide protagonisten doen hun best, maar het eindresultaat is al met al matig, voornamelijk vanwege het tamelijk slordig in elkaar geflanste verhaal.

De charmante Kanako Higuchi is in mijn ogen miscast als de professionele kaartspeler, die zich in yakuza-kringen begeeft om het onrecht dat haar stiefbroer is aangedaan recht te zetten en en passant de moord op haar vader te wreken.

Nog afgezien van het feit dat ik het kaartspelletje niet heb kunnen doorgronden, een matige film in vergelijking met de andere werken van regisseur Hideo Gosha, die ik gezien heb. Hij probeert dat enigszins goed te maken door een gewelddadig einde aan het verhaal te breien, maar dat past voor geen meter bij de rest van de film en komt de geloofwaardigheid van de film niet ten goede.

De lesbische seksscène in het begin heeft geen enkele relatie met het verhaal en lijkt enkel bedoeld om de box office te spekken.

Meeslepende en spannende thriller met in de hoofdrol een sublieme Vidya Balan, die met gemak niet alleen de diverse personages in de film om haar vinger windt, maar ook de kijker binnen de kortste keren op een aanstekelijke manier voor zich inneemt.

In het schitterende scenario van regisseur Ghosh met talrijke plotwijzingen wordt het “verhaal” (in het Hindi: Kahaani) stapsgewijze uit de doeken gedaan. Het einde is verrassend of... eigenlijk toch weer niet.

Bovendien fraaie opnamen van het straatleven in Calcutta.

Een beetje on-Bollywoods, want zonder de gebruikelijke dans en gezang, maar in alle opzichten een topfilm. Voor 2014 is een vervolg aangekondigd met dezelfde regisseur en hoofdrolspeelster. Iets om naar uit te kijken.

Degelijke thriller, die evenwel lang niet het niveau haalt van zijn voorganger: Kahaani (2012). Dat is vooral te danken aan het feit dat in tegenstelling tot de eerste film te vroeg duidelijk wordt hoe de vork in de steel zit, hoewel er chronologisch een groot gat zit in het verhaal. Het tweede deel van de film is dan ook een stuk minder interessant dan het gedeelte tot aan de intermissie. Niettegenstaande dat heb ik mij best vermaakt, vooral dankzij Vidya Balan, solide als altijd. Ik heb nu een tiental films van Balan gezien en haar nog nooit kunnen betrappen op een slappe vertolking.

Haast episch familiedrama over de gestage achteruitgang van de relatie van een zorgzame huisvrouw en haar man, een macho die al rokkenjagend stapje voor stapje carrière maakt in de onderwereld. Op sommige momenten heftig met yakuza-achtige scènes, op andere momenten ontroerend.

Van de films van regisseur Hideo Gosha die ik tot nu toe gezien heb, vind ik dit de beste. Yukiyo Toake speelt een glansrol als de voortdurend gekwelde huisvrouw. Een prachtige film, die langzaam maar zeker in je kruipt.

Tegenvallend drieluik van Kore-eda, van wie ik betere films heb gezien. Het verhaal maakte weinig indruk op mij. Merkwaardig dat de moeder, die in het eerste deel een prominente rol speelt, helemaal uit beeld raakt.

Vijf verhalen over het leven in een industriestad, dat een gevoelige sociaal-economische terugslag krijgt wanneer een belangrijke werkgever (een scheepswerf) ingrijpend moet afslanken. De verhalen hebben tijd en plaats gemeen, maar zijn verder niet met elkaar verbonden. Het ontbreken van die dwarsverbanden vind ik een gemis. Al met al niet bijster interessant, hoewel er op het acteerwerk weinig valt af te dingen.

Zelfgenoegzame film over een excentriek gezin dat zich staande probeert te houden door de naïeve dochter aan te zetten tot oplichting en diefstal. Los van een handvol komische momenten, een bizar verhaal dat mij op geen enkel moment aansprak. Niet mijn ding dus.

Met Debra Winger? Serieus?

Pakkend melodrama over een eeuwenoud boeddhistisch opvangcentrum in het Edo-tijdperk, waar drie vrouwen om uiteenlopende redenen hun toevlucht zoeken teneinde mettertijd een scheiding te bewerkstelligen. Niet alleen onderhoudend, maar ook best leerzaam voor mij vanwege mijn gebrekkige kennis van de Japanse, c.q. boeddhistische cultuur.

De mooie vormgeving, de cinematografie en het overtuigende acteerwerk zorgen voor een boeiend geheel, dat absoluut meer dan de moeite van het aanschouwen waard is. Yō Ōizumi neemt de komische noot voor zijn rekening en er is andermaal een opmerkelijke bijrol voor Kirin Kiki; ondanks of wellicht dankzij haar gevorderde leeftijd een geweldige actrice.

Ik sluit niet uit dat mijn waardering na herziening hoger zal uitvallen.

Een liefdesrelatie tussen twee jonge vrouwen, die ieder voor zich de ander wil gebruiken, c.q. nodig heeft om de leemtes in het eigen leven op te vullen. Dat gaat met horten en stoten.

Mutatis mutandis geldt dit laatste ook voor deze veel te brave film in zijn geheel. Op het acteerwerk valt weinig aan te merken, maar het haperende verhaal laat de toeschouwer teveel in het ongewisse over wat de protagonisten eigenlijk willen. Met wat meer durf en openhartigheid had dit een mooie film over een lesbische relatie kunnen zijn. Helaas, het komt er niet van.

Oude liefde roest niet. Een opmerkelijke film over een stel, dat al geruime tijd uit elkaar is. Een paar dagen voor het huwelijk van de vrouw pakken zij de draad weer op waar ze jaren geleden gebleven waren. Veel expliciet bloot, maar nergens schokkend. Een mooie film over liefde, lust en nostalgie.

Dertien in een dozijn hogeschoolkomedie. Kinderlijke romantiek zonder enige diepgang en zonder hoogte- of dieptepunten. Ook het acteerwerk is niet om over naar huis te schrijven. Zeer matig.

Met deze film heb ik het zien van de samoerai-trilogie van Yamada voltooid. Weliswaar niet in de juiste volgorde, maar dat maakt volgens mij weinig uit want het zijn drie zelfstandige films. Naast actie laat ook deze karakterstudie weer de menselijke kant zien van een samoerai. Net als in de andere delen van de trilogie ruimt Yamada een belangrijke plaats in voor psychologisch drama en voor romantiek. Bovendien komt hij met de nodige humor: de kennismaking met westerse wapens heeft zelfs een slapstickachtig karakter. Wat mij betreft een waardige afsluiting van deze zeer onderhoudende trilogie.

Overigens is wel duidelijk dat degene, die bovenstaande synopsis heeft geschreven, de film zelf niet gezien heeft.

Een schitterende film, die alles in zich heeft. In razend tempo wordt een vlot verhaal verteld vol romantiek, drama, humor en meeslepende muziek. En als extra toetje prachtige balletten, die enigszins doen denken aan de massaproducties van Busby Berkeley uit de jaren ’30.

Shahrukh Khan, Saif Ali Khan en Preity Zinta leveren stuk voor stuk prima acteerprestaties af. Preity Zinta ziet er bovendien erg goed uit. Het is bepaald geen straf om daar drie uur lang naar te moeten kijken.

Na het hilarische 3 Idiots (ook een aanrader !) is dit de tweede Bollywood-film, die ik in korte tijd gezien heb. Het zal zeker niet mijn laatste zijn, want de twee die ik nu gezien heb, smaken gewoon naar meer.

Echt vakwerk, dat voor drie uur uitstekend vermaak zorgt, waarbij de tijd omvliegt.

Film over het gevecht dat een man aangaat met een maffiabende, die zich bezighoudt met porno en mensenhandel. Een stevige, gemêleerde film, waarin naast een aantal fikse knokpartijen hier en daar ook plaats is voor wat sentimentele accenten. Prima misdaadfilm.

De film draait primair om de fraai gebouwde Indira Varma, die in sommige scènes haast letterlijk van het scherm spat. Anders dan de titel suggereert heeft het voorspelbare verhaal weinig van doen met de gelijknamige erotische Hindu-handleiding. De mooie cinematografie en de sensuele Varma maken het niettemin de moeite waard.

Familiedrama over een gezin dat kort na de militaire staatsgreep in het voorjaar van 1976 in Argentinië moest onderduiken in een poging om te ontkomen aan het brute geweld van het nieuwe regiem. De film richt zich vooral op de impact, die dat had op de twee jonge kinderen. Wat mij betreft had de film best wat venijniger mogen zijn gezien de achtergrond van het verhaal.

Het zwakke scenario is in mijn ogen de voornaamste reden, dat deze film maar niet van de grond wil komen. Het is voortdurend gissen naar het waarom van de ontwikkelingen. Dat geldt met name waarom de beide protagonisten van de ene op de andere dag een hartstochtelijke verhouding krijgen in weerwil van hun verschillen qua leeftijd en qua ambities. Rie Miyazawa probeert de meubelen nog enigszins te redden, maar is kansloos door de opeenhoping van onwaarschijnlijkheden in het plot.

Het in wezen tamelijk doorsnee misdaadverhaal verandert regelmatig van koers, waarbij steeds weer nieuwe personages opgevoerd worden. De tweede, romantische verhaallijn wordt nauwelijks uitgewerkt. Die lijkt er een beetje bij de haren bijgesleept te zijn voor overigens voorspelbare persoonsverwisselingen. Omdat de opnames over het algemeen erg donker zijn (alsof we niet mogen zien wat er precies gebeurt) is het niet altijd goed te volgen. Dat wordt een stuk overzichtelijker wanneer bij een grote shoot-out de meeste personages sneuvelen. Maar ja, dan is de film ook afgelopen.

Van de tientallen Bollywoods, die ik gezien heb, vind ik dit een van de minste, ondanks het aantreden van Priyanka Chopra, een van mijn favoriete actrices. Maar ere wie ere toekomt: Shahid Kapur zet wel een sterke dubbelrol neer. Amole Gupte met zijn irritante lachje geeft daarentegen een typisch voorbeeld van overacting.

Mijn tweede Ogigami is een lief filmpje waarin hoegenaamd weinig gebeurt, maar dat niettemin op een of andere manier toch je aandacht weet vast te houden. Net als anderen voor mij begon ik gaandeweg wel trek te krijgen.

Ondanks de ijzersterke tour-de-force van Rifka Lodeizen is dit een matige film. Dat komt vooral omdat de verwerking van een zeer traumatische ervaring door Marieke veel te oppervlakkig aan de orde komt. Ik ben geen psycholoog, maar een zelfgekozen isolement in een oud, bouwvallig krot op het platteland lijkt mij niet meest aangewezen weg om je leven weer op de rails te krijgen. Waarom Marieke toch daarvoor kiest, wordt op geen enkel moment begrijpelijk gemaakt. Zelfs het spreekwoordelijke tipje van de sluier ontbreekt. Dat het isolement niet echt helpt wordt wel duidelijk door het feit, dat er weinig vooruitgang valt te bespeuren.
Samengevat: ondanks het prima acteerwerk van Lodeizen een teleurstellende film. Niet alleen door het morsige verhaal, maar ook door de warrige montage met deels onverklaarbare beelden.