Opinions

Naast de fraaie cinematografie moet de film het vooral hebben van de ontmoetingen met allerlei min of meer schilderachtige figuren en van de levenslessen van de vader aan zijn zoon. Het zal wel aan mij liggen, maar die wijsheden waren aan mij niet besteed. Wellicht speelt het mij parten dat ik onvoldoende ben ingevoerd in de cultuur en de geschiedenis van Walachije. Het komt mij dan ook voor dat de film vooral bedoeld is voor binnenlandse consumptie in (Zuid-)Roemenië.

Hoe dan ook: ik ben minder enthousiast dan velen voor mij. De gruwelijke ontknoping helpt trouwens ook niet.

Degelijke film-noir met een doorsnee verhaal. De film draait uiteraard om de come back van Rita Hayworth. De jarenlange, min of meer gedwongen onderbreking van haar carrière vanwege haar turbulente huwelijk met prins Ali Khan heeft haar echter geen goed gedaan. Ze ziet er nog steeds pin-up-achtig uit natuurlijk, maar de glans van vóór dat huwelijk is er toch wel een klein beetje af. Ze wisten in die tijd overigens wel hoe een film als deze “moest” eindigen.

Mijn “Week van de Herziening” is wat teleurstellend begonnen. Deze film is niet zo leuk als ik mij meende te herinneren. Vooral het laatste deel –vanaf de gemiste afspraak op de Empire State Building– vind ik nogal krampachtig. De eerste anderhalf uur is het een aardig romantisch verhaal. Suikerzoet weliswaar, maar dankzij het natuurlijke charisma van Grant en Kerr goed te pruimen. Jammer van dat moeizame en volgens mij overbodige laatste stuk.

Een tegenvaller. Huppert is wel goed, maar film weet niet bijzonder te boeien.

De blootscène met Marion Cotillard, waar Filmkriebel op duidt, is allicht bedoeld om kijkers te lokken. De rest van de film weet amper indruk te maken. Het is een weinig enerverend verhaal over de zoektocht naar een verdwenen jonge vrouw. De ontknoping komt nauwelijks als een verrassing want de kijker ─voor zover die ondertussen niet in slaap gesukkeld is─ had al lang een vermoeden hoe de vork in de steel zit.

Al met al een mislukte poging om een film noir te maken, omdat de film een cruciaal onderdeel mist, t.w. spanning.

Een gymnastieklerares, die in haar kinderloze huwelijk op een dood spoor is beland, krijgt onverwacht een seksueel avontuurtje met een van haar leerlingen in de schoot geworpen.

Wat een bijtend drama met een “Fatal Attraction”-twist had kunnen zijn, blijft naar mijn mening helaas hangen in de goede bedoelingen. Het scenario blijft teveel aan de oppervlakte en zo en nu dan wordt de geloofwaardigheid van het verhaal op de proef gesteld, zeker wat betreft het weinig subtiele gedrag van de lerares.

Net als bij het enigszins vergelijkbare Lust och Fägring Stor (1995) is het veelbelovende eerste deel van de film een stuk beter dan het tweede deel.

Dat alles laat onverlet dat Andrea Bræin Hovig een dermate stevige hoofdrol neerzet, dat zij in haar eentje de film van de ondergang redt.

Jonge studente, nog groen achter de oren, maakt op de universiteit kennis met een door de wol geverfde jongen. De rest van het verhaal laat zich als vanzelf invullen. Rustig voortkabbelende tienerromantiek, rijkelijk gevuld met clichés. Amper de moeite waard.

Sober drama over een Engelse weduwe die na de dood van haar man ontdekt dat hij aan de Franse kant van Het Kanaal nog een vrouw en zoon had. Joanna Scanlan tilt de film met een bedachtzame vertolking naar een bovengemiddeld niveau. Prima regiedebuut van Aleem Khan, die ook het verhaal voor zijn rekening nam.

Stelt niet zo veel voor. Leuke stukjes waren die met Marc Blucas en Charity Shea (Christopher en Leslie) en vooral Mila Kunis en Zoë Saldana (Nikki en Kat). Maar over het algemeen nogal flauw allemaal en typisch Amerikaans, d.w.z. seks onder de dekens.

Deze film kan niet tippen aan de soms hilarische Canadese komedie Young People F*cking, ook uit 2007.

Dit tweede deel van de Thin Man-serie doet nauwelijks onder voor zijn voorganger. Tot mijn genoegen speelt de gortdroge humor (nou ja, gortdroog ?) van het duo Powell – Loy opnieuw de hoofdrol. Het plot zit weliswaar knap en tegen het einde ook wel verrassend in elkaar, maar dat doet er eigenlijk niet zoveel toe.

Asta is het middelpunt van een kostelijke, niet te missen scène in het begin van de film. Let ook op de butler, gespeeld door de 83-jarige (!) Tom Ricketts.

Het is andermaal smullen geblazen.

Remake van Efter Brylluppet (2006) met genderwisseling. Op zich een verdienstelijk drama, maar net als de meeste remakes blijft ook deze film kwalitatief toch tamelijk ver verwijderd van Susanne Bier’s origineel, dat destijds vooral gekenmerkt werd door subliem acteerwerk. Dat alleen al maakt deze film eigenlijk overbodig.

Een romantisch drama dat alle kanten uitschiet met talloze losse eindjes tot gevolg. Neem daarbij het ontbreken van chemie tussen de beide protagonisten en het ondermaatse acteerwerk van de mannelijke hoofdrolspeler en je hebt een film om heel snel te vergeten, de sensuele ondertoon ten spijt.

Het ligt waarschijnlijk aan mij, maar ik vond er niks aan. Een slome film over een gezin dat blijkbaar serieus in de problemen komt, wanneer hun androïde het laat afweten. Het zal allemaal wel.

Onschuldig niemendalletje over een jonge vrouw, die vanuit het hiernamaals de kans krijgt om onder de levenden nog het een en ander recht te zetten. De soms oogverblindende verschijning van Victoria Justice (zie poster) is goedbeschouwd het enige hoogtepunt van de komedie. Snel vergeten dus.

Een schitterend landhuis buiten de stad, dat fel contrasteert met de verwoestingen in de stad, vormt het decor voor een naoorlogse liefdesaffaire tussen mensen, wier leven door de oorlog al evenzeer in de vernieling is geraakt.

Zo op het eerste gezicht een interessant uitgangspunt voor wat een mooie film had kunnen zijn. Helaas draait de melodramatische ontknoping de film goeddeels de nek om. Het komt mij bovendien voor, dat de nevenverhaallijn over de “88”-nazi’s er aan de haren is bijgesleept. Jammer, want toch wel een gemiste kans volgens mij.

Psychologisch drama over een verveelde huisvrouw, die op zoek naar wat spanning en afleiding in haar leven, bevriend raakt met een stripper en die in huis neemt. Eén erg indringende ervaring later is zij de weg kwijt, tot eigen schade en schande in haar slipstream haar man en de stripper meesleurend.
Een film die af en toe wat wegzakt, maar met een geschakeerd verhaal en met boeiende vertolkingen van Kathryn Hahn en vooral Juno Temple, die geknipt is voor dit soort rollen.

Naar verluidt een persoonlijke film van debuterend regisseur Charlotte Wells. Mogelijk schuilt daarin mijn probleem, want ik kreeg ondanks de prima vertolkingen van Paul Mescal en de jonge Frankie Corio op geen enkel moment een binding met het verhaal, dat ik afgezien van een paar momenten weinig bijzonder vond. Dat zal wel aan mij liggen.

Film draait om de pogingen van een jongeman met een meer dan opvallende haardos, die aangespoord door zijn ongelikte vrienden op zoek gaat naar een vriendin. Dat is op zich een aardig uitgangspunt voor een vrolijke film. Echter de wijze, waarop Shōta Matsuda met lompe, schreeuwerige commentaren en het trekken van gekke bekken invulling geeft aan zijn centrale rol, haalt de film finaal onderuit. Met het onbehouwen gedrag van zijn vrienden kan ik al evenmin uit de voeten. Het is allemaal erg overdreven en veel te vet aangezet. Samengevat: wat mij betreft een tegenvaller dus.

Na het geweldige Pane i Tulepani leidt de nieuwe samenwerking van Silvio Soldini met Licia Maglietta en Giovanni Battiston opnieuw tot een vrolijke klucht. Deze film haalt weliswaar niet het niveau van zijn voorganger, maar het is toch weer twee uur genieten van prachtige beelden, leuke grappen en spitse dialogen.

En over prachtige beelden gesproken, wat te denken van Licia Maglietta. 50 jaar oud inmiddels, maar wat een mooie vrouw, wat een sensuele uitstraling en wat jammer voor ons allemaal, dat zij pas op latere leeftijd in films is gaan acteren.

Door een chemische reactie in haar lichaam wordt een vrouw van 29 plotseling geen dag ouder meer. Waarom dat is snap ik niet, maar dat kan ook niet, want dat wordt volgens de voice-over pas in 2035 ontdekt.

Van mij hoeft dit soort flauwekul niet. Toch heb ik mij best vermaakt, vooral dankzij het feit dat de niet overmatig getalenteerde Blake Lively en “onze eigen” Michiel Huisman zich in deze romantische film van hun beste zijden laten zien. Bovendien best grappig om de veel oudere Ellen Burstyn mee te maken als de dochter van Lively. Geen topper, maar goed te doen.

Middelmatige film, die veelbelovend begint maar al gauw langdradig wordt.

Blijft ver achter bij de verfilmingen van de kostuumdrama's van Jane Austen.

Pakkend drama over een jongeman, die nog bij zijn moeder woont en plotseling opgescheept zit met een baby, waarvan hij niet de vader is. Terwijl de gezondheid van zijn moeder achteruitgaat, levert de zoektocht naar zijn verdwenen verloofde alleen maar deprimerende informatie op.

Behalve op het dramatische verhaal drijft de film vooral op de ijzersterke vertolking van Yi-kyeong Lee.

Film met twee gezichten. Na een romantisch eerste deel, krijgt de film na de intermissie een grimmig karakter en ontplooit zich een Bollywood-versie van Sleeping with the Enemy. Regisseur Gosh slaagt er aardig in de crux van het verhaal lang in het ongewisse te laten. Bovendien goed acteerwerk van Manisha Koirala en Nana Patekar. Al met al niet bijzonder, maar goed te doen.

Sfeervolle film over mensen, die met elkaar gemeen hebben dat ze afgewezen worden door degene naar wie ze op zoek zijn. Interessante verhaallijnen, waarvan twee van de drie worden afgesloten. De derde, centrale verhaallijn biedt met z’n mooie slotscène het opstapje naar het schitterende vervolg, dat pas tien jaar later zou komen.
Ik vind het achteraf jammer voor mezelf dat ik eerst de twee latere films gezien heb en nu pas deze opening van de trilogie, die op de keeper beschouwd weliswaar nog niet het hoge niveau haalt van In the mood for love en 2046, maar wel naar mijn smaak een stuk beter is dan de tussenliggende werken van Wong.
Fraai camera- en acteerwerk. Aangenaam verrast bovendien door het feit dat “Always in my heart” van Los Indios Tabajaras het Leitmotiv van de film is. Het lijkt eeuwen geleden dat ik deze uitvoering van dat prachtige nummer nog eens gehoord heb.

De bedrieger bedrogen. Een ingenieuze romantische thriller over hebzucht en lust, rijkelijk gevuld met plotwendingen, intriges en erotiek. Fascinerend tot aan het laatste van de drie delen. Dan boet de film helaas beetje aan kwaliteit in met o.a. een schokkende martelscène, die thematisch en qua sfeer gewoon misplaatst is en niets toevoegt aan het verhaal.
Met en zonder kleren zijn Min-hee Kim en Tae-ri Kim uitzonderlijk goed bezig. Dat en de prima soundtrack maken dit tot een van de beste films, die ik dit jaar gezien heb.

Een verrassend leuke en grappige romcom over uiteenlopende liefdes- en huwelijksperikelen. De geestige ontwikkelingen kom in razende vaart voorbij, bij tijd en wijle links en rechts een sneer uitdelend naar verroeste normen en waarden. Een luchtige en bijzonder vermakelijke film, erg geschikt om je stemming op te krikken.

De film kent een aantal aardige momenten. Door de bank genomen is het echter een vrij zoutloos geheel. De close-ups van de baby zijn nog het leukst, maar zoals Legan al opmerkt, de voice-over is er teveel aan. Matig.

Halfslachtige komedie over twee echtelieden, die ieder voor zich een ander pad hebben uitgestippeld voor de toekomst en dat wil nog wel eens botsen. Film sleept zich naar het niet zo verrassende einde. Geen blijvertje.

Een aandoenlijke film over schoolkinderen, hun vriendschappen, rivaliteit en ontluikende gevoelens. Dat ze in Korea losse handjes hebben en lijfstraffen toepassen, had ik al vaker gezien maar wennen doet het nooit volgens mij.

Ik heb kinderen wel eens beter zien acteren. Vooral de vechtpartijtjes zien er wat knullig uit. Dat mag echter niet verhinderen dat het een aardige film is, die nostalgische herinneringen oproept aan je eerste kalverliefde.

Een volbloed soap uit Taiwan met een verrassend sterke bezetting. Dat is goed beschouwd het leukste aan deze film, omdat de diverse verhaaltjes in enigerlei vorm al menigmaal voorbijgekomen zijn. Maar het is best vermakelijk om bekende namen als Wei Zhao, Shi Qu, Eddie Peng, Ivy Chen e.a. te zien stoeien met overbekend materiaal.