Opinions

Schokkende film over het bewogen eerste deel van het leven van Martin Gray met een uitstekende hoofdrol van Jacques Penot. Een bijzonder triest verhaal, dat zich hoofdzakelijk afspeelt in het getto van Warschau. Er zitten nogal wat momenten in de film, dat je even moet slikken.

Overigens was Gray’s eerste vrouw Dina Cult, hier gespeeld door Brigitte Fossey, Nederlandse van geboorte.

Ontegenzeggelijk een product van de seksuele revolutie eind jaren 60, begin jaren 70. Het flauwe, flinterdunne verhaaltje is enkel bedoeld om de dames met enige regelmaat uit de kleren te laten gaan. Een ondeugende “who’s who” van Engelse tv-komedies uit die tijd.

Gezien de titel verwachtte ik een “Icarus”-verhaal, maar het is een vervlochten drama over de onderlinge relaties van mensen, die ieder voor zich een verborgen agenda hebben. Regisseur Angelo is blijkbaar een liefhebber van close-ups. Dat kan zo nodig voor extra accenten zorgen, maar als je overdrijft voegt het per saldo weinig toe. Een onderhoudende film, maar niet erg bijzonder.

Eigenlijk zijn dit twee films, die slechts zijdelings in elkaar haken. Het tweede deel is een stuk interessanter dan de eerste helft. Regisseur Akin haalt weliswaar niet het niveau van zijn rauwe Gegen die Wand (2004), maar hij brengt opnieuw een boeiende film met een aantal schokkende momenten.

Lang gedacht dat Fassbinder/Schlöndorff-actrice Hanna Schygulla al lang met pensioen was, maar niets blijkt minder waar. Gelukkig maar.

Geen topper, maar ik moest deze film beslist zien omdat ik destijds bij toeval een paar uur lang getuige kon zijn van opnamen voor deze film in Washington Square, toen ik daar in een nabijgelegen hotel verbleef.

De film valt nogal tegen. Hij is wat slordig en schijnbaar haastig gemaakt en ook het acteerwerk is niet om over naar huis te schrijven. In het bijzonder Freddie Highmore levert een matige prestatie. De enige die een beetje niveau haalt is Jonathan Rhys Meyers, maar de overigen (incl. regisseur Kirsten Sheridan) blijven onder de maat.

Is it always this hot?

— Usually, it's hotter.

Een veel heter script maak ik je in een film toch niet vaak mee, denk ik.

Heftig psychologisch drama over een disfunctionele familie, waar de emoties geregeld torenhoog oplopen. Centraal staan de intense botsingen tussen een moeder en haar oudste dochter, die qua karakter elkaars evenbeeld blijken te zijn. Tussendoor komen ook de andere familieleden niet ongeschonden uit de strijd. Zware kost in weerwil van de spaarzame momenten dat de boog wat ontspannen wordt. Er zit één grote maar aan deze film: het alsmaar opstapelen van problemen en van geheimen uit het verleden leidt tot een zekere mate van overkill, zodat dat op den duur niet meer werkt. Daarnaast is het einde tamelijk onbevredigend.

Meryl Streep en Julia Roberts gooien alle remmen los en komen met sublieme vertolkingen van veeleisende rollen, die af en toe flirten met waanzin. Het shabby uiterlijk van beiden geeft de vertolkingen extra cachet. Vooral Streep schittert als nooit tevoren. Met name de scène waarin zij haar dochters vertelt over haar relatie met haar eigen moeder is van de buitencategorie.

Ik ken alle rollen, waarvoor Streep in de loop van de tijd een Oscar heeft gekregen. In vergelijking daarmee springt deze er toch wel uit en is het moeilijk te bevatten dat ze haar nominatie deze keer niet kon verzilveren (al kan ik de keuze voor Cate Blanchett in Blue Jasmine wel enigszins billijken).

Een beetje drama, een beetje humor, een beetje romantiek. Het komt allemaal samen in deze goedgevoel film over een vrijgevochten jongedame met een zorgzame inborst, die schuilgaat achter een lang-leve-de-lol uiterlijk. Uit zelfbehoud duurt het lang alvorens zij zich overgeeft aan haar gevoelens jegens een asielzoeker en zijn dochtertje.
Een aangename, bedachtzame film, die te midden van winterse taferelen de nodige warmte uitstraalt.

Hartverscheurend familiedrama over de traumatische ervaringen van een jonge vrouw, die naar Oostenrijk vlucht ten tijde van de gedeeltelijk Russische bezetting van Wenen na de Tweede Wereldoorlog. In een tweede verhaallijn —die speelt in het hedendaagse Boedapest— probeert haar dochter te achterhalen wat haar inmiddels oude moeder destijds overkomen is. Uiteindelijk worden de twee verhalen op onthutsende wijze aan elkaar geknoopt. Daar wordt je stil van.

Een schokkend drama met een fraaie cinematografie en uitmuntend acteerwerk van Franciska Töröcsik als de jonge vrouw. Het is evenwel Mari Töröcsik, die als de oude vrouw de show steelt. De geschakeerde mimiek op haar getekende gezicht is om nooit te vergeten. Grote klasse!

Een intense film die een breed publiek verdient. Dank aan Fransman voor dit pareltje.

Pakkend psychologisch misdaaddrama over binnenlandse terreur en de wankelmoedige houding van de autoriteiten. Een film over xenofobie, wanhoop en wraak. Het is vooral het overtuigende optreden van Diane Kruger dat deze film smoel geeft, veel meer dan het nogal meanderende verhaal. Dat de ontknoping er “modern” (= van deze tijd) uitziet maakt 'm niet per se steekhoudend. Fatih Akin heeft betere films gemaakt, maar ook voor deze hoeft hij zich evenwel allerminst te schamen.

Na het zien van 12 Years a Slave herinnerde ik mij dat ik nog ergens een oude videoband had liggen met deze film. Het is een interessante kroniek over het wel en wee van een voormalige slavin en beslaat de periode vanaf de Amerikaanse Burgeroorlog tot aan het afschaffen van de rassensegregatie. Een imposante tour-de-force van Cicely Tyson én van de make-up afdeling.

Een waardeloze film. Een aanzienlijk deel van de tijd zit je te kijken naar zo’n stompzinnig computerspel, waarmee mijn kleinkinderen veel te vaak hun gezichts- en verstandelijk vermogen aan het verpesten zijn. Een ridicuul script, dat acteurs kansloos maakt om een fatsoenlijke prestatie af te leveren.

Geef mijn portie maar aan fikkie, ondanks het fraai gebouwde lijf van Louise Bourgoin dat via een uitgekiende poster argeloze kijkers probeert te lokken. Zeker, deze scène zit in de film, maar ik schat dat ie geen twee seconden duurt.

Bijtend sociaal drama over een directeur, wiens vergaande loyaliteit aan het Amerikaanse moederbedrijf voortdurend op de proef wordt gesteld, te midden van persoonlijke problemen. Geleidelijk aan komt hij tot inkeer dat de prijs, die betaald moet worden voor die loyaliteit, te hoog is. De film levert vlijmscherpe kritiek op het kille neoliberale kapitalisme, waarin geen plaats is voor enigerlei vorm van empathie. De rol van worstelende directeur is Vincent Lindon op het lijf geschreven, dankzij diens sterke mimiek.

Boeketreeks-achtige televisiefilm over twee geliefden, die elkaar na 15 jaar weer in de armen vallen. Niet onaardig in zijn soort, maar te voorspelbaar en te zoet.

Een jonge puber gaat letterlijk een donkere toekomst tegemoet, wanneer zij te horen krijgt dat haar gezichtsvermogen van lieverlee achteruit zal gaan. Tijdens een vakantie aan haar lot overgelaten door haar egocentrische moeder stuit zij op een voortvluchtige jongeman en zijn inktzwarte hond. De ontmoeting doet niet alleen haar zucht naar avontuur ontwaken, maar ook haar seksualiteit.

Dat zijn de speerpunten van een soms duistere, soms sprankelende film van de debuterende regisseur Léa Mysius met een imposante hoofdrol van de mooie Noée Abita.

Gelikte actiefilm met een imposante cast én een oppervlakkig, flinterdun verhaaltje, dat al talloze malen eerder –en beter!– in beeld is gebracht. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat regisseur Tate Taylor c.s. zich hebben laten leiden door soortgelijke Koreaanse actiefilms. Matig.

Is me niet meegevallen. Dat is vooral te wijten aan Daniel Auteuil, wiens topjaren inmiddels toch wel ver achter hem liggen. In deze film speelt hij een man met zoiets als een burn-out, maar het heeft er alle schijn van dat hij daar als acteur in werkelijkheid ook last van heeft. Jammer, want zijn tegenspelers Kristin Scott Thomas en Leïla Bekhti zijn best goed bezig, zij het dat ook zij niet veel kunnen maken van het slappe verhaal.

Al met al blijft regisseur Philippe Claudel met deze film mijlenver verwijderd van zijn magistrale Il y a longtemps que je t’aime.

Duizelingwekkend, kleurrijk spektakel, dat ook bij herziening blijft boeien tot het eind in weerwil van het feit dat het verhaal op zich niet veel voorstelt. Visueel en qua vormgeving moeilijk te overtreffen. Het komt mij voor dat deze film vanwege die aspecten voorbestemd is om een mijlpaal in de filmgeschiedenis te worden.

Na anderhalf uur hield ik het voor gezien. Een flinterdun verhaaltje met visueel veel van hetzelfde. Ik kreeg steeds meer de indruk dat ik naar een videogame zat te kijken. Ik heb de film niet in zijn geheel gezien en daarom geen waardering toegekend.

Mijn vijfde film van Majid Majidi, een regisseur die niet allerlei toeters en bellen nodig heeft om van een eenvoudig verhaal een boeiende film te maken over de dagelijkse beslommeringen van eenvoudige mensen. Net als in eerdere films van Majidi weet protagonist Mohammad Amir Naji met zijn markante kop de nodige indruk te maken. Dat geldt ook voor de beelden van het chaotische Teheran. Mooi.

Anjela Nedyalkova’s optreden in The Paradise Suite (2015) maakte mij nieuwsgierig naar haar andere films. Zo ben ik terechtgekomen bij deze door Konstantin Bojanov kundig geregisseerde road movie met twee tegengestelde tieners. De een extrovert, de ander introvert. Hoewel de film hier en daar best wat meer de diepte in had mogen gaan, heb ik mij toch wel vermaakt door de gestage ontwikkeling van de relatie tussen de protagonisten en vooral door het prima acteerwerk. Het is mijn eerste film uit Bulgarije en het smaakt zeker naar meer.

En toen… was de film afgelopen. Het zal wel aan mij liggen, maar ik kon er uiteindelijk geen touw meer aan vastknopen. Een sombere film over een getroebleerde driehoeksverhouding, waarin iedereen zijn eigen ding doet zonder veel rekening te houden met de gevoelens van anderen. Een overbodig secundair verhaallijntje over een rebellerende tiener hangt er een beetje losjes bij. De films van Claire Denis kunnen mij over het algemeen maar matig bekoren. Hoewel ik toch een fan ben van Juliette Binoche en Vincent Lindon, is dat met deze film niet verbeterd.

Een zonderling filmpje over twee jonge vrouwen, die naar eigen zeggen supergeil zijn. Het verhaal (voor zover aanwezig) springt van de hak op de tak en ook het acteerwerk van de beide fraai gevormde dames laat nogal te wensen over, al vermoed ik dat ze niet zijn gecast vanwege hun talent op dat vlak.

Naar het einde toe verandert de sfeer van de film totaal. Allereerst is een daar politieman, die langdurig over z’n toeren gaat en tenslotte het huiveringwekkende einde, waaraan ik liever geen woorden vuil maak.

Gloria Guida en vooral Lilli Casati zijn een genot om naar te kijken, maar dat geldt achteraf bezien zeker niet voor dit filmpje.

Als opvolger van Z (1969) komt Costa-Gavras opnieuw met een politieke thriller, die ik evenwel een stuk minder vind dan zijn voorganger. Met name het middengedeelte is toch wel aan de langdradige kant omdat het te veel van hetzelfde is, hoe afschuwelijk ook.

Uitstekende rollen van Yves Montand en Gabriele Ferzetti; die van Simone Signoret is nauwelijks meer dan een bijrolletje.

Een van Scorsese's zwakste films. Vooral omdat DiCaprio volledig miscast in de complexe rol van Howard Hughes. DiCapio's acteertalent is doodgewoon niet toereikend genoeg voor zo'n ingewikkelde rol. Daar heb je een Sean Penn of Daniel Day-Lewis voor nodig. De enigen die de film nog een beetje overeind houden zijn Cate Blanchett (Hepburn), Kate Beckinsale (Gardner) en Alan Alda (senator), maar die hebben alle drie kleine rolletjes in dit ellenlange verhaal, waarin nauwelijks iets interessants gebeurd en erg oppervlakkig geacteerd wordt. Film pakt je op geen enkel moment. Gezien het turbulente en zonderlinge leven van Hughes had deze film veel beter kunnen en moeten zijn. Jammer.

Laat ik beginnen met de pluspunten. 1. De fraaie cinematografie; 2. De beeldschone Monica Vitti; 3. Ik heb voor de tweedehands dvd op een braderie maar twee Euro betaald. Daarmee heb ik het wel gehad aan de positieve kant.

Dan de minpunten. De film is niet af en dat geldt in feite ook voor bijna elke scène. Net als je denkt, nu gaat er wat gebeuren, nu wordt het leuk of spannend, wordt de scène afgebroken.
Feitelijk zijn het twee aparte verhalen, die allebei in het luchtledige eindigen en slechts door een dun lijntje met elkaar verbonden zijn. De zoektocht naar een verdwenen vrouw in het eerste deel en in het tweede deel de zoektocht naar ... Ja, naar wat eigenlijk? Naar zichzelf, vertellen filmcritici mij. Jammer wellicht voor mij, maar dat is mij niet opgevallen.
Wat ik gezien heb, is dat een man binnen enkele dagen nadat zijn verloofde vermist wordt, een relatie aanknoopt met de beste en tot kort daarvoor diep bedroefde vriendin van die verloofde. Die nieuwe relatie loopt stroef en moeizaam, waardoor de man uiteindelijk tussen de benen van een hoer belandt.

De film mist spanning, tempo en vooral een plot. Much ado about nothing. Naar verluidt werd L’Avventura bij z’n première op festival van Cannes door het publiek met boe-geroep ontvangen, zodanig dat Antonioni en Vitti beiden de zaal ontvluchtten. Met terugwerkende kracht sluit ik mij daar alsnog bij aan.

Onwillekeurig moest ik aan Haneke’s Amour (2012) denken, maar dat is een heel ander verhaal is en deze film haalt niet dat hoge niveau.

Hoewel de jaren beginnen te tellen is Julie Christie nog steeds indrukwekkend als (vrijwel) altijd. Het is vooral haar vertolking die deze film overeind houdt. À propos, Gordon Pinsent heeft een prachtige, rustgevende stem.

Amusante komedie, de beste van de drie films die Irene Dunne en Cary Grant samen gemaakt hebben. Irene Dunne, van origine een begenadigd (operette)zangeres (o.a. Show Boat, 1936), was rond die tijd waarin zij schitterde in drama’s, komedies en musicals op het hoogtepunt van haar filmcarrière.

Hoewel Grant een leuke rol neerzet, is het toch vooral de film van Dunne, die hiervoor m.i. terecht een van haar vijf Oscar nominaties ontving (helaas niet één verzilverd!). Ondanks zijn gevorderde leeftijd is deze film nog steeds de moeite waard.

Remake van de Koreaanse komedie Miss Granny (2014). Zoals vrijwel altijd met remakes niet zo leuk als het origineel, maar wel goed voor twee uur luchtig vertier.

Rauwe reportage over een jonge vrouw, die illegaal in een winters Moskou verblijft aan de onderkant van de samenleving en na de bevalling haar baby bij gebrek aan bestaansmiddelen min of meer noodgedwongen achterlaat in het ziekenhuis.

Een schokkende film over armoede, uitbuiting en het dagelijks gevecht om te overleven. Een indrukwekkende tour-de-force van Samal Yeslyamova in de titelrol.

Indringend waargebeurd verhaal over een Turkse VN-soldaat, die tijdens de Koreaanse oorlog een klein Koreaans meisje onder zijn hoede neemt en met haar een aandoenlijke vader-dochter relatie opbouwt. Schrijnend om te zien hoe onwil en/of bureaucratische regeltjes verhinderen dat die relatie in stand blijft na de afloop van de oorlog. Het “eind goed, al goed” is geen geldig excuus voor al die verloren jaren.
Een mooie film, die mij vanaf de eerste ontmoeting tussen de soldaat en het meisje naar het puntje van mijn stoel trok en niet meer losliet. Wel jammer dat je waargebeurde verhalen niet mooier kunt maken dan ze zijn. Nu hield ik toch enigszins ambivalente gevoelens over aan de film.

Mijn vierde Panahi film is qua structuur een van de merkwaardigste films, die ik ooit gezien heb. Bijna halverwege besluit de kleine Mina er als actrice de brui aan te geven. Omdat haar microfoon nog steeds werkt blijft de filmploeg haar op een afstandje volgen, waardoor het verhaal van de film eigenlijk gewoon doorloopt ondanks deze abrupte wending. Het zorgt in ieder geval voor authentieke beelden over het leven op straat in Teheran. Middels een discussie in de taxi levert Panahi ietwat terloops kritiek op de achtergestelde positie van vrouwen in Iran.

Haast net zo goed als Panahi’s voorafgaande Badkonake Sefid (1995) —met Mina’s zusje Aida in de hoofdrol— en alleszins een heel aparte filmervaring.

Schrijnend verhaal over een tiener, die met de hulp van haar moeder weet te ontkomen aan uithuwelijking, maar uiteindelijk van de regen in de drup terechtkomt. Een rafelige film, die eruitziet als een documentaire en nagenoeg gespeend is van emoties. Daar hadden de filmmakers meer van moeten maken.

Opnieuw een Spaanse film met een heel apart verhaal over moeilijke en moeizame relaties. Daar zijn Spaanse regissseurs over het algemeen heel erg goed in. Maar deze keer net iets te afstandelijk verteld om van begin tot eind te boeien. Vooral de karakters hadden best wat dieper uitgewerkt mogen worden. Desondanks alleszins de moeite waard.