Opinions

IJzersterk, beklijvend drama over een ambulancedokter, die grotendeels vanwege zijn gedrevenheid zowel thuis als op zijn werk geconfronteerd wordt diepe crises. Het geschakeerde scenario, de regie en het eerste klas acteerwerk maken dit tot een “must see” voor dramaliefhebbers. Geloofwaardige, zware kost met een menselijke maat.

De film schetst een aardig sfeerbeeld van de jaren 80 –de hoogtijdagen van Ronald Reagan, Margaret Thatcher en conservatieve geestverwanten– als reactie op de stormachtige jaren 60 en 70. We zien het dagelijks leven door de ogen van een jonge tiener, die het onderscheid tussen goed en kwaad wel kent maar zich niet druk maakt over de consequenties. Dat is meteen het probleem. Deze semi-autobiografische film komt niet veel verder dan wat oppervlakkige waarnemingen, zonder veel diepgang. Protagonist Banks Repeta is een aangename verrassing.

Bijzonder trage en onevenwichtige film over het Franse verzet, waarin elke vorm van opwinding of spanning veelal ontbreekt. Gelet op de zware rolbezetting en de kwaliteit van de andere films van Melville een regelrechte teleurstelling. Goed dat Simone Signoret meedoet, want die speelt zoals altijd gewoon Signoret en daar is weinig mis mee.

Ik heb begrepen dat Melville tijdens de oorlog zelf in het verzet gezeten heeft en wellicht hebben zijn ervaringen daar hem parten gespeeld bij het maken van deze veel te afstandelijke film.

De Manouchian Groep (een mengelmoes van communisten, joden en andere vluchtelingen) was tijdens de Tweede Wereldoorlog een soort vreemdelingenlegioen binnen het Franse verzet tegen de Nazi’s. In diverse steden en dorpen in Frankrijk zijn inmiddels straten vernoemd naar deze groep. Deze film is een eerbetoon aan de 23 leden van de Manouchian Groep die in november 1943 na verraad gearresteerd en een paar maanden later geëxecuteerd werden. Er zijn wellicht spannendere films gemaakt over het Franse verzet, maar dit grotendeels op ware feiten gebaseerde verhaal verdient een respectabele plaats in de Franse (film)geschiedenis, opdat deze helden niet vergeten worden.

Ingetogen drama over een jonge tiener, die opgegroeid is bij welgestelde adoptieouders in de stad. Van de ene op andere dag wordt zij teruggestuurd naar haar biologische ouders, een arm boerengezin in een bergachtige omgeving (Abruzzen). De schok en daaropvolgende vertwijfeling zijn groot. De kleine Carlotta De Leonardis steelt de show als het jongere zusje. Vanessa Scalera (de biologische moeder) bezorgde mij af en toe koude rillingen. De film kwam op mij over als een spiegelbeeld van de prachtige Gaelic film An Cailín Ciúin [aka: The Quiet Girl] (Ierland, 2022).

Deze historische kroniek, losjes gebaseerd op het leven van de beruchte Mexicaanse generaal en gouverneur Maximino Ávila Camacho en diens vrouw Bárbara Margarita Richardi Romagnoli, was destijds (2008) de duurste filmproductie die ooit in Mexico gemaakt was.

Met op de achtergrond de turbulente, meedogenloze politieke strijd in Mexico in de jaren ‘30/begin jaren ’40, focust de film vooral op de spanningen binnen het huwelijk van een macho militair met grenzenloze politieke ambities (en een rokkenjager bovendien) en zijn vrouw, die problemen heeft met de brute wijze waarop haar man zijn doelen wil bereiken. Je moet beter thuis zijn in de Mexicaanse geschiedenis dan ik, om het verhaal goed te kunnen volgen. Maar de interactie tussen de drie hoofdpersonages en vooral de vertolking van Ana Claudia Talacón maken het niettemin tot een filmervaring, die alleszins de moeite waard is, mede dankzij de fraaie cinematografie en settings.

Een mooie feel-good film over orthodox-joodse en islamitische familietradities en hoe zeer die jonge mensen in het gedrang kunnen brengen. Maar een film vooral over een warme vriendschap tussen twee jonge vrouwen uit totaal verschillende milieus. Hoewel, totaal verschillend? Van dichtbij bekeken blijken die toch wel erg veel op elkaar te lijken.

De schitterende uitsmijter over de echtgenoten van de vrouwen ervoer ik als de spreekwoordelijke kers op de taart:
Rochel: ”They are putty in our hands, huh.”
Nasira: “Yeah, we can shape them in whatever we want.”

Geen absolute topfilm, maar wel heel erg mooi en vooral erg leerzaam (voor mij in ieder geval).
Wat jammer dat blijkbaar maar weinig mensen deze film gezien hebben.

Interessant. Dat is eigenlijk het beste wat ik ervan kan maken. Ik moet daarbij aantekenen dat sf-films door de bank genomen niet erg aan mij besteed zijn. Niettemin zorgen de filosofische ondertoon en vooral het acteerwerk van Amy Adams ervoor dat de film toch nog wel een ruime voldoende scoort, al vind ik het zeker niet de meest pakkende film van Denis Villeneuve. Verre van.

De film draait niet zo zeer om de illegale activiteiten van de familie, als wel om de tegenstellingen tussen de rustige oudste zoon en diens heethoofdige jongere broer, die met zijn onbezonnen acties ongewenst de aandacht van de politie trekt. Tussen hen in staat een jonge vrouw, die zich uitgeeft als presentatrice van een regionaal radiostation. Een gelaagd en geschakeerd verhaal dat aanvankelijk maar langzaam op gang komt en gelukkig voorzien is van ondertitels, want het Québécois dialect is echt niet te volgen. Een verrassend sterke film.

Frank Capra is een van mijn favoriete regisseurs, maar over deze klucht kan ik na herziening niet langer enthousiast worden. De veelal oubollige grappen vormen niet meer mijn soort humor. Wanneer een idioot de trap op rent onder het uitroepen van “Charge!”, dan vind ik dat een of twee keer leuk, maar wanneer dat ontelbare malen gebeurt dan gaat mij dat irriteren. Ook de rollen van Cary Grant (totaal miscast) en Jack Carson begonnen mij op d’n duur tegen te staan.
Het basisidee over twee “barmhartige” oude vrijsters is best aardig en ook de Boris Karloff-imitatie kon ik wel waarderen, maar voor de rest vond ik er niet veel meer aan. De macabere humor is te veel over de top, mist subtiliteit en gaat na een tijdje vervelen.

Dat is het probleem van deze film: het is een halfslachtige poging om diverse genres met elkaar te verweven, waardoor geen enkele verhaallijn echt tot zijn recht komt.

Ik heb Sophia Myles onlangs gezien in Tristan + Isolde (2006) en daarin komt ze als actrice toch veel beter tot haar recht en hetzelfde geld voor Max Minghella in Elvis & Anabelle (2007).

Matig.

Een dijk van een film, geïnspireerd door de geruchtmakende Badaun groepsverkrachting (mei 2014), die zowel in India als ver daarbuiten de nodige publiciteit kreeg.

Verpakt als een politiefilm brengt regisseur Anubhav Sinha, die zelf meeschreef aan het script, een indringende reconstructie van deze zaak, waarin naast corruptie, seksueel misbruik en moord ook discriminatie op basis van het Indiase kastesysteem aan de kaak wordt gesteld. Vanwege al deze aspecten een film, die lang blijft hangen.

Opvallend dat de Bollywood filmindustrie naast de traditionele romantische musicals en gewelddadige actiefilms steeds vaker maatschappijkritische films uitbrengt. Een ontwikkeling die ik van harte toejuich.

Een heel aardige film, maar niet de absolute topper die ik gezien het grote aantal hoge waarderingen verwacht had. De film bevestigt overigens maar weer eens dat zwart-wit cinematografie tot prachtige beelden kan leiden. Dat vind ik eigenlijk het grootste pluspunt van deze film.

Daarnaast is de keuze voor Bérénice Bejo in de rol van ‘flapper’ een absolute vondst. De rol lijkt haar op het lijf geschreven. Best aardig ook de verwijzingen op het eind naar aloude klassiekers als 42nd Street en Shall We Dance.

Opmerkelijk is de gelijkenis van de actrice uit de soundtest scène met Jean Hagen uit Singin’ in the Rain, de film waarin hetzelfde centrale thema speelt, maar die toch vele malen beter is dan The Artist.

Drama over een recalcitrante kunstenares, die in de sjoemelende kunstwereld vasthoudt aan haar principes en dientengevolge haar eigen gang gaat. Het script zit op zich wel aardig in elkaar, maar met uitzondering van protagoniste Hyeon-kyeong Ryu komt de rest van de cast niet overtuigend over. Er had volgens mij meer in gezeten.

Tijdens mijn lagere schooljaren was ik helemaal weg van Lewis & Martin (net als Abbott & Costello, Norman Wisdom, George Formby). Nu, zestig jaar later, moet ik bekennen dat dat waarschijnlijk een (begrijpelijke ?) jeugdzonde is geweest. Ik vind er niks meer aan. Vooral het veel te dik aangezette gestoethaspel van Jerry Lewis is meer irritant dan leuk. De liedjes van Dean Martin en het optreden van een nog jonge Shirley MacLaine zorgt in deze film voor enig tegenwicht. Het heeft er alle schijn van dat Dorothy Malone rechtstreeks uit Madame Tussaud is weggelopen.

Deze film over identiteitsfraude kent twee gezichten. Het eerste deel is een romantisch drama over een alleenstaande moeder, die eindelijk weer geluk lijkt te hebben gevonden in een tweede huwelijk. Groot is de schok wanneer haar echtgenoot bij een ongeval om het leven komt en vervolgens niet de man blijkt te zijn, waardoor hij zich uitgaf. Een oude bekende van de weduwe gaat op zoek naar de ware identiteit. Een gelaagd en geslaagd mysterie.

Indringende film over een lesbische relatie, die onder druk komt te staan door toedoen van de mensen uit de naaste omgeving van de twee vrouwen. Een warme film tot aan de gewelddadige climax en de navenante nasleep. Tragisch.

De sobere vormgeving vormt de ideale omlijsting voor deze film over onderhuidse spanningen binnen een familie, die met enige regelmaat boven komen drijven. Dat is meteen mijn probleem met deze film. Na een uur of zo had ik het wel gezien. Daarna was het in mijn ogen meer van hetzelfde, een herhaling van zetten. Het acteerwerk is overigens prima.

Er schijnen in het echte leven mensen rond te stappen, die zo kil en zo koud in elkaar zitten als Christopher en zijn moeder. Gelukkig niet in mijn omgeving (voor zover ik weet).
Film is een karakterstudie van een man, die van diverse kanten in een negatieve spiraal gemanipuleerd wordt en niet de kracht of wil bezit om daar uit te komen. Ondanks het prima acteerwerk van Ulrich Thomsen heb ik mij voortdurend zitten ergeren.

Een film die je door hart en ziel snijdt. Bij het zien van zoveel beestachtig geweld tegen weerloze vrouwen en meisjes kreeg ik last van plaatsvervangende schaamte. Je weet dat zulke praktijken tijdens een oorlog dagelijks plaatsvinden, maar in de berichtgeving over een oorlog zijn het ten onrechte maar kleine kanttekeningen in de marge.

Nastasa Petrovic speelt een ongelooflijk knappe hoofdrol. De vernederingen en de geestelijke en fysieke ellende, die zij ondergaat, zijn voortdurend van haar gezicht af te lezen. De titel van de film wordt tijdens en na de rauwe verkrachtingsscène op indringende wijze aanschouwelijk gemaakt.

Een compliment aan regisseur Juanita Wilson voor de ingetogen presentatie, zonder enige opschmuck of sensatiezucht, van een moeilijk te verteren onderwerp. Een weerzinwekkend drama.
Ik vind The Stoning of Soraya M. een gruwelijke film, maar deze komt aardig in buurt.

Psychologisch tienerdrama over twee jongens, die in een emotioneel gespannen omgeving de aard van hun vriendschap en hun seksualiteit verkennen. De film zou naar mijn smaak aan kwaliteit gewonnen hebben, wanneer de regisseur in plaats van de hinderlijk ingelaste politieverhoren, de relatie tussen de beide jongens en met hun beider vriendin wat meer had uitgewerkt. Het slot laat de indruk achter dat de film niet af is.

Vermakelijke vluggertje zoals er ten tijde van de gouden jaren van de grote Hollywood studio’s tientallen zijn gemaakt. Het af en toe belerende verhaaltje doet er weinig toe. Thelma Ritter is uiteraard weer een genoegen om naar te kijken. De lieftallige Marilyn Monroe heeft niet veel te doen, maar steelt met speels gemak de scènes waarin zij te zien is.

Gelaagde film over de voor- en achterkant van adoptie. Enerzijds zijn er de kinderloze ouders, die na lang wikken wegen voor adoptie kiezen. Anderzijds de jonge tiener, die tegen wil en dank gedwongen wordt haar pasgeboren baby voor adoptie af te staan.

Regisseur Naomi Kawase neemt de tijd om beide partijen en hun respectievelijke problemen te introduceren. In het tweede deel van de film, waarin de betrokkenen met elkaar geconfronteerd worden, kiest zij er voor de identiteit van de biologische moeder aanvankelijk te camoufleren. Achteraf bezien een nogal opzichtige poging om de kijker op het verkeerde been te zetten. Het verhaal wordt er evenwel niet minder om.

Al met al een ontroerende film, die valse sentimenten weet te vermijden. Zoals te verwachten is weer een prima vertolking van de ervaren Hiromi Nagasaku, met de aantekening dat Aju Makita (als de tiener) nauwelijks voor haar onderdoet. Zonder meer een fraai vormgegeven film –met een pakkend verhaal– die een breed publiek verdient.

Spannende film noir van Louis Malle met een degelijk scenario, dat een aantal leuke wendingen bevat. Helaas valt het weinig verrassende slot een beetje tegen. De lekkere soundtrack met muziek van Miles Davis maakt er een sfeervol geheel van.

Luchthartige film over een Tunesische puber, die zich in het badhuis vergaapt aan de blote borsten van de badende vrouwen en op die manier zijn eigen seksualiteit begint te ontdekken zonder daar raad mee te weten. De grafische besnijdenisscène is nogal schokkend, maar verder is het een tamelijk brave, niet bijster interessante film in weerwil van het vele bloot dat getoond wordt.

Het voelt een beetje gênant aan om een film met zoveel gruwelijke ontberingen en tragiek een mooie film te noemen, maar ik weet helaas geen betere verwoording voor mijn gevoelens na het zien van deze film. Topdramatiek van de eerste tot de laatste minuut over een inktzwarte periode in de geschiedenis van Litouwen.

Met haar verwonderd rondkijkende, grote ronde ogen is Bel Powley (The Diary of a Teenage Girl) ideaal gecast.

Mensen, die zich aangesproken voelen door dit drama, mag ik wijzen op de al even beklijvende, Litouwse film Ekskursante (2013) met een enigszins soortgelijk thema.

Wie in zijn omgeving een geval van Alzheimer heeft meegemaakt, weet dat de ziekte niet alleen verschrikkelijk is voor de patiënt. Ook de impact op zijn of haar naaste omgeving is enorm. Regisseur Yukihiko Tsutsumi heeft over dit laatste aspect een alleszins aanvaardbare film gemaakt.

Jammer is wel dat Ken Watanabe geen beste vertolking neerzet, zoals Onderhond terecht opmerkt. Maar dat doet hij in mijn beleving vrijwel altijd. Ik beschouw hem zo’n beetje als de Rock Hudson ("mooie jongen") van de Japanse cinema.

Kanako Higuchi daarentegen is wel goed bezig als zijn vrouw. Die heeft als actrice toch een aardige ontwikkeling doorgemaakt. Van vrouwen van lichte zeden in haar beginperiode tot karakteractrice nu en de tand des tijds heeft weinig grip gekregen op haar schoonheid.

Al met al een pijnlijke film om te aanschouwen, maar ik ben toch blij dat ik ‘m gezien heb.

Drama over twee “gemiddelde” tieners, die op weg naar volwassenheid zichzelf proberen te ontdekken. Een charmant filmpje met een niet alledaags, gevoelig verhaal en prima vertolkingen van Riko Narumi en Atsuko Maeda. Niet spectaculair, maar rustig en mooi.

Luchtig familiedrama over een gezin, waarvan de leden (vader, moeder, vier dochters) in min- of meerdere mate met hetzelfde sop overgoten zijn. Te midden van alle woelige ontwikkelingen is de moeder —een geweldige rol van good old Kaoru Yachigua— als een soort allesziende en -horende waakhond een mild rustpunt.

Goed beschouwd is het een verzameling minidrama’s, dat door regisseur Yoshimitsu Morita met veel gevoel voor humor tot een (k)luchtig geheel wordt gesmeed. Jammer dat de film nogal wat kort afgesneden scènes bevat, waardoor ie vooral in het begin tamelijk springerig overkomt. Afgezien daarvan een heerlijke film.

Aansprekende film over het tamelijk turbulente leven van een zelfdestructieve tiener, die haar voornamelijk seksuele escapades via een blog tot ons laat komen. Het heeft er alle schijn van dat Britt Robertson lekker in haar vel zit, alsof de rol op haar lijf geschreven is.

Aan het einde van de film heb ik ambivalente gevoelens overgehouden. De overige commentaren lezend ben ik wat dat betreft blijkbaar niet de enige.