Le Gendarme de Saint-Tropez (1964)

Louis de Funès stond bekend voor z'n gekke bekken en z'n woedeuitvallen. Hij werd wel eens de laatste clown genoemd. Zijn Cruchot lijdt aan een napoleoncomplex; hij probeert z'n beperkte lichaamslengte te compenseren met een rechte rug en autoritair gedrag. Deze autoriteit en z'n overdreven ijver worden regelmatig in het belachelijke getrokken, bijvoorbeeld wanneer hij een autokenteken probeert te noteren terwijl hij met een stroper aan de handboeien loopt. De gendarme blaft z'n ondergeschikten af en likt de hielen van z'n oversten. Z'n levensdoel is tot de hoogst mogelijke rang promoveren. Op het einde dagdroomt hij dat hij generaal geworden is. Het begint in een katholiek Alpendorpje in zwart-wit. Het contrast met Saint-Tropez in kleur is groot. Ze hebben er een vrijere mentaliteit en dragen kortere kleren, of helemaal geen kleren ("Vos papiers!"). Z'n dochter (Geneviève Grad) rebelleert en wil populair zijn in de mondaine badplaats. Haar leugens brengen de intrige op gang. Eerst wordt ze "boudin" genoemd: letterlijk "worst", maar vertaald als "trut". Michel Galabru, als adjudant, zal belangrijker worden in de volgende delen. Terugkerend in elk deel is ook de gevaarlijk rijdende non Clotilde (France Rumilly), die er de nodige schwung in brengt. De muziek van Raymond Lefebvre gebruikt een marsritme dat bij de discipline van de gendarmerie hoort, maar ook de zonnige mentaliteit van het Zuiden en de swingende jaren '60. Hij vertegenwoordigt een soort humor uit een vervlogen tijd, maar met een beetje inlevingsvermogen is het nog steeds genietbaar.

Zalige komedie. De plot in Saint-Tropez, waar de lucht zo blauw is als het water, is even ernstig te nemen als het karakter van Louis de Funès. Leukste scènes zijn degene waarin het korps de nudisten opjaagt, naast de aanwezigheid van ‘miljonair’ De Funès op het feestje van zijn rijke vriend, en de achtervolging in de Ford Mustang. Prima in beeld gebracht door regisseur Jean Girault. De enige keer dat de productie m.i. een steek laat vallen, betreft een zogenaamd nachtelijke scène (de diefstal van de Ford Mustang) die gefilmd wordt in vol daglicht. Een beetje onbegrijpelijk maar doet verder niets af van het kijkplezier. De toon van de humor is altijd licht en soms zelfs absurd. Ook een fijne vondst om de ook al leuke proloog te starten in zwartwit en naar kleur over te schakelen wanneer het verhaal pas echt van start gaat in Saint-Tropez. Een pretentieloze film die je eventjes de wereld rond je doet vergeten. Het bubblegum popdeuntje Douliou-douliou Saint-Tropez van Raymond Lefebvre bleef nadien nog wat in mijn hoofd hangen, eentje dat de tijdsgeest heel goed weergeeft.

Gendarme van Saint Tropez was de eerste film die ik ooit gezien had met Louis de Funes maar zeker niet de laatste :-P De Franse humor, verhaallijn alles aan deze film is gewoon lachen.