Opinions

Een prachtige film die alle existentiele vraagstukken aan bod laat komen. Grappig hoe veel Jack Nicholson films blijven boeien ondanks dat er vrij weinig in gebeurd. Ik heb hem in ieder geval met tranen in mijn ogen uitgezeten en vond het einde helemaal niet teleurstellend. 4,5*

De beste man kon ooit acteren! Meteen ook een van zijn beste films met spetterende actiescenes, een behoorlijk verhaal en zelfs zeer degelijk acteerwerk van zowel Seagal als de rest van zijn cast. Let ook op Sharon Stone in bijrolletje als Seagal's vrouw.

Dit is een film waarbij ik compleet begrijp waarom mensen hem goed vinden en waarom andere mensen hem compleet haten. Act Of Valor heeft in ieder geval als het aankomt op realistische en spannende actie, absoluut een hoop goede dingen in huis. De shootouts zijn uitzonderlijk hard en realistisch, waardoor de spanning tijdens dit soort scenes ook goed te voelen is. Helemaal voor zo'n gering budget als men hier had, zouden filmmakers als Michael Bay en James Cameron zich eens achter het hoofd moeten krabben, hoe het komt dat hun grootste kaskrakers het qua regie moeten afleggen tegen een film als Act Of Valor.

Waar het grote probleem hem echter in zit, is dat deze film dan ook echt niets meer te bieden heeft dan goede actie, want geen enkel moment is er ook maar een klein sprankje van sympathie dat er opgewekt zou worden voor de hoofdpersonen, omdat ze stuk voor stuk over komen als het clichébeeld van een groot-gekinde, niet bijster spraakzame en oh zo patriottische neanderthaler. Ik gaf niets om de hoofdpersonen en ieder moment dat er een gesprek kwam over het kindje wat op komst was, of een speech over hoe dapper al deze mannen wel niet zien, stond het zuchten en facepalmen me nabij. Act Of Valor laat in ieder geval zien hoe spannend en bedreigend het leven van deze soldaten is, sympathie voor hen opwekken lukte geen moment. Mijn cijfer is puur voor de actie, mensen die karakterontwikkeling willen kunnen nog beter een Seagal film kijken.

Deze film benadert op een perfecte manier de sfeer die de Resident Evil films zouden moeten hebben: claustrofobische en slecht belichte omgevingen, met smerige monsters die achter iedere hoek staan te wachten en in dit geval ook uitstekend opgaan in de achtergrond, waardoor de rondlopende overlevenden geen moment rust hebben (dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de groep overlevenden in de eerste versie van Dawn Of The Dead, die de zombies slim konden buitensluiten).

Wat mij meteen opviel is dat men met een laag budget een hoop moois bereikt heeft (voldoende bloed en overtuigende make-up, maar vooral de scene waarin het personage Tagart een van de mutanten een granaat implanteert waarna hij ontploft, was behoorlijk overtuigend). De achtergronden zelf zijn dan misschien wat eentonig, maar zorgen er wel voor dat het gevoel van verdwaald/verloren zijn goed naar boven komt.. De monsters zelf zijn interessant, juist door het feit dat ze niet zo gigantisch sterk zijn en net als normale mensen verslagen kunnen worden met allerdaagse objecten/acties als stalen pijpen, een knietje in het kruis en natuurlijk het zwaard

En dan Seagal, de beste man gebruikt hier dan totaal geen aikido, maar hakt er naar hartelust op los, iets wat ik van iemand die naast aikido ook kendo beoefent graag mag zien. De actiescenes zijn in ieder geval goed in beeld gebracht (misschien iets te snel gemonteerd soms, maar in ieder geval lekker vloeiend). Toch moet ik eerlijk gezegd toegeven dat het vooral stunt double van The Rock, Tanoai Reed, was die de beste actiescenes voor zijn rekening nam.

Het overige acteerwerk was overigens langs niet zo belabberd als de meeste mensen hier doen denken.

Ik was aangenaam verrast. Geen echte Seagal film in de Seagalogy stijl, maar een prima survival horror filmpje voor de liefhebber.

Ik voel me er wat vreemd onder, maar ik vond Age Of The Dragons helemaal niet zo'n vervelende film om uit te zitten. Het acteerwerk, ook al was het te serieus gebracht, was helemaal niet slecht, terwijl ook de special effects voor zo'n low budget productie er best aardig uitzagen. Dat zijn in ieder geval alvast twee punten ten opzichte van de Asylum bagger die een flinke verbetering zijn. De manier hoe het Moby Dick verhaal wordt weergegeven en de twist die op het einde zichtbaar wordt zijn eigenlijk ook allemaal prima gedaan en ik durf zelfs nog te zeggen dat ik me niet verveeld heb.

Het blijft verder alsnog allemaal uitzonderlijk dom. Ik had het alleen zoveel erger verwacht dat ik me er niet echt aan heb kunnen ergeren. Toch ook knap als een film dat doet en zodoende an sich nog best te doen is.

Zo, dat was behoorlijk verschrikkelijk. Ik ben de film met goede wil ingegaan, maar ergerde me al vanaf de eerste minuut aan de enorme hoeveelheid scenes die nergens naartoe gaan, aan de lelijkheid van het kleurenfilter en de verschrikkelijk houterige dialogen. Wat dacht Stone toen hij hier zijn eindcut van bijna 3 uur inleverde? Dacht hij echt dat hij een meesterwerk had gemaakt, of wist hij ook wel dat het eindproduct niet meer te redden was?

Angelina Jolie denkt dat een accent opzetten, haar kennelijk acteercredits zal opleveren. Dat had ze niet hoeven proberen, het klinkt uitzonderlijk lachwekkend en is niet serieus te nemen. Val Kilmer was wat mij betreft de enige die er iets van leek te maken, maar zijn rol was dan weer redelijk te verwaarlozen. Farrell en de rest van de cast met hun uitzonderlijk Europese (lees: Iers/Brits) accenten waren vooral saai. Pas op het einde in India kreeg ik het idee dat er iets van bezieling in het script en de acteerprestaties zat, maar dan heb je ook al een hoop melige zooi voorgeschoteld gekregen. Ik had niet direct verwacht dat we een historische actiefilm a la Gladiator of zelfs Kingdom Of Heaven zouden krijgen, maar dat er zo weinig veldslagen (en zo'n groot percentage daarvan zo verschrikkelijk gefilmd!) waren had ik ook niet verwacht. Wat er wel te zien was, was een enorme hoeveelheid gezichtsloze bijpersonages waar je nul binding mee krijgt. Die vermeende homoseksuele spanning was ook weer op zijn meest Hollywoods weergegeven, waardoor het meer als een karikatuur over kwam dan als een poging om homoseksualiteit op goede wijze weer te geven.

De rare sprongen qua gebeurtenissen zorgen voor een nog grotere vervreemding. Het moment waarop Alexander eerst ruzie met zijn vader heeft, omdaarna ineens een sprong te maken in de toekomst na de dood van zijn vader, zorgde bij mij voor verwarring. Had het script eindeljik eens de mogelijkheid om wat emotionele scenes die ergens heen zouden gaan in de film te stoppen, slaat men het ineens over! Maar wacht, 2 uur later, op het moment dat ik het allang weer vergeten komt ineens dan een matig uitgevoerde emotionele scene met de dood van zijn vader, waar niemand op dat moment nog interesse in heeft. Zeer slecht editwerk.

Op het einde wordt het iets minder droevig met de olifanten en lijkt het er zelfs op dat Anthony Hopkins nog iets van zijn magie kan verspreiden. Het is dan alleen veel te laat om dit overdramatische gaapfestijn te redden, wat mij betreft dan ook een uitzonderlijk terechte flop!

Moeilijk om hier een cijfer aan te plakken. Allereerst is het vanzelfsprekend het geval dat Burton tijd heeft gestoken in de personages, het design, de casting en de special effects, maar als geheel werkt het voor mij toch niet.

Allereerst is de film gewoon te duister naar mijn smaak. Vergis je niet, ik ben dol op duistere films en ben er absoluut van overtuigd dat Burton hier in veel films perfect mee omgaat, maar in het geval van Alice In Wonderland mis ik juist wat absurde, lichtvoetige humor die in het boek zo overduidelijk naar voren kwam. Het kwam allemaal vrij logisch over, er waren geen ware absurditeiten die in het boek wel naar voren kwamen, dat was een groot minpunt.

Ten tweede: Tim Burton heeft al aangegeven deze film gemaakt te hebben omdat hij tot nu toe bij andere bewerkingen en het boek zelf het idee had dat de hoofdpersoon maar een beetje van de ene in de andere situatie terecht kwam en dat er geen rode draad in zat, en dat is nu precies waarom ik het boek zo fijn vond. Lewis Carroll schreef Alice In Wonderland en Through The Looking Glass voornamelijk als parodieen op wiskunde en de tegenspraken die toentertijd in de theorieen voor kwamen. Daarnaast is het belangrijkste aspect nog steeds dat het een droom was, geen doorlopend verhaal, het heeft geen rode draad nodig! Ik kan me voorstellen dat mensen deze film veel beter vinden werken dan de boeken, maar het haalt voor mij echt een hoop plezier weg.

Een typisch voorbeeld hiervan is ook de toevoeging van Alice echte leven en de keuzes (wel of niet trouwen: spannend en dolletjes!) die ze daar moet maken, het interesseert me allemaal niets (helemaal omdat Burton hier weer te ver doordraait met het introduceren van vervelende over the top bijpersonages die gewoon heel vervelend zijn). Leuk dat er weer zo'n nadruk op wordt gelegd dat Alice iets moet leren, maar daarvoor kijk ik wel naar Labyrinth, het maakt me nu gewoon niets uit.

Ik ben nu overigens ook van mening dat er een overvloed aan CGI kan zijn, met uitzondering van de Jabberwock op het einde, was ik nu niet echt onder de indruk van het gebodene. Misschien dat het er in 3D briljant uitzag, in 2D was het me allemaal wat doods. Qua acteerwerk was het gelukkig weinig problematisch, met namen als Depp (blijft toch een goed acteur), Rickman, Bonham Carter, Spall en Fry kun je ook niet echt fout gaan, al blijft een heikel punt nog steeds dat ze allemaal wat doods over komen in de complete CGI achtergrond.

Ik hoop in dat opzicht dat Graham Chapman uit de dood op staat en Monthy Python nog een keer een fijne nonsensicale bewerking van Alice in Wonderland maken, want het was precies dat absurdistische karakter wat hier totaal niet naar voren kwam. Jammer, de film had veel potentie, maar uiteindelijk was het gewoon allemaal 'net niet'. Mocht ik nog even getwijfeld hebben, het moment dat men op het einde ineens een veldslag ging houden was het voor mij echt voorbij, puur spektakel om het spektakel.

De combinatie van Jeunet en Wedon werkt eigenlijk gewoon niet. Wedon schrijft vlotte en hippe dialogen, terwijl Jeunet van zichzelf een vrij kunstig regisseur is, die eigenlijk te goed is voor het soort genre en script wat hij hier voorgeschoteld krijgt. Nee, Wedon had gewoon zelf zijn eigen script moeten verfilmen (en daardoor ook de acteurs wat meer richting moeten geven over hoe ze de zinnen moeten brengen), terwijl Jeunet lekker in Frankrijk in de arthouse richting was blijven produceren.

Maar ach, afgezien van een paar erg slechte one-liners, is Alien: Ressurection een geslaagde en na deel 3 zeer vlotte sci-fi/horror film. Verder typisch Wedon met de stoere mannen en vrouwen en dito taal, jammer dat Jeunet's input relatief achterwege blijft met uitzondering van hetzelfde gebruik van kleurenfilters. De cast is eigenlijk nog geeneens zo slecht, mensen als Wincott en Pearlman zijn gewoon cool, terwijl het ook leuk is om iemand als Pinon (de vaste acteur in al Jeunet's films) eens in een badguy rol te zien. Jammer van mensen als Ryder, ik vind haar hier nog redelijk, maar ze maakt de film er in ieder geval niet echt hoogstaander op.

Verder doet deze film in veel opzichten weer iets voor de Alien reeks wat de derde film alweer vergeten was: actie en gore. Van subtiliteit is al lang geen sprake meer, maar de hersenen en ingewanden komen een stuk meer voor dan in de vorige film. En laat ik eerlijk zijn, ik vind de alien hybrid er echt cool uitzien en begrijp de vele kritieken op zijn design dan ook echt niet.

Weaver is misschien net iets te geseksualiseerd en gemaakt cool om nog Ripley te zijn, maar alsnog zet ze de rol leuk neer. Helemaal het idee van Ripley die een link heeft met de alien is best een gaaf gegeven en zorgt voor leuke situaties. De eindscene waarin de hybrid gruwelijk ten einde komt is daarnaast ook erg gaaf. Nee, de film had echt goed kunnen zijn en is het niet door een slechte combi van wat de producer/regisseur/scriptschrijver precies willen, maar de film is alsnog erg genietbaar.

Mmm, ik had bij een nieuwe kijkbeurt (de eerste en enige keer was ongeveer 15 jaar geleden) verwacht dat het gebrek aan actie me nu wat minder zou storen, maar ik moet toch toegeven dat ik Alien 3 nog steeds een wat trage en saaie film vind. Begrijp me niet verkeerd, de film is fijn geregisseerd, goed geacteerd en is best sfeervol, maar zo spannend en claustrofobisch als de eerste is hij zeker niet en zo vermakelijk als de tweede is hij al helemaal niet. Waar in de eerste film die ene alien goed werkte vanwege de duisternis en het onbekende, is het hier voornamelijk kijken naar matige CGI, weinig schrikeffecten of spanning en tegelijkertijd gigantische frustratie vanwege het feit dat men niet de wapens heeft om met een cool plan aan te komen.

Toch is Alien 3 door de voornamelijk Britse cast erg goed uit te zitten. Zo'n figuur als Brian Glover (Lug uit Campion) is van zichzelf al een ultieme badass en zorgt daardoor automatisch voor een sterke rol. Paul McGann (Doctor Who!) en Pete Postlethwaithe zijn eveneens fijn, maar het is toch vooral Charles S. Dutton die een fantastische rol neerzet. Het probleem is wel dat met al deze goeie acteurs en de vele dialogen, de film meer op een ruimte-drama lijkt, dan op een sci-fi/horrorfilm.

Uiteindelijk toch mijn minst favoriete deel, omdat er ondanks alle kunde gewoon veel te weinig gebeurt om e film echt intrigerend te maken.

Ik dacht een gigantische slechte film te hebben gekocht (ja daar hou ik van) maar was aangenaam verrast.

De film heeft dan wel net niet het niveau van Jaws maar ligt wel in hetzelfde straatje. De acteurs zijn zelfs goed te noemen, er zit aardig wat spanning in en de krokodil is een verademing als je het vergelijkt met de CGI effecten van tegenwoordig. Ik geef hem ****

Na haar laatst ook in Con Air te hebben aanschouwt kan ik nu toch met zekerheid stellen dat Monica Potter het gewoon niet heeft. Semi-aantrekkelijk barbie-uiterlijk, maar zo weinig uitstraling of gevoel voor acteren dat het gewoon irritant is. Het waren niet de aanwijzingen in de film die er toe leidden dat zij de badguy was, haar afgrijselijke acteerwerk gaf haar weg! Morgan Freeman is Morgan Freeman, niet veel anders dan de normale rollen die hij tot zich neemt. Hij blijft sympathiek, maar naarmate je meer van hem ziet valt het allemaal niet zo meer op.

In dat opzicht blijft schurk Michael Wincott eigenlijk de enige interessante acteur uit de film. Ik kende hem al van The Crow en vond daar dat hij al een sterk charisma had, deze film zorgde ervoor dat dit beeld bevestigd bleef. Het script was aardig, niet meer of minder. Het probleem bij dit soort thrillers is dat je echt een uitzonderlijk goed script nodig hebt om de Engelse detectives die op de publieke omroep voorbij komen, voorbij te streven. Het werkt hier half, sommige vondsten waren leuk, maar het grootste gedeelte bleef standaard detective werk. Als het script niet meewerkt (en het acteerwerk niet bijster interessant is) mag je toch hopen op misschien wat leuke actie, maar daar komen we met wat matige CGI ook wel erg snel vanaf.

Goed, ik heb me uiteindelijk best vermaakt, maar erg bijzonder is het allemaal toch echt niet.

Ik heb het maar weer geprobeerd om te proberen te doorgronden waarom mensen Ben Stiller films kijken en wederom is het me niet gelukt. Ja, ik heb onbedaarlijk gelachen bij Tropic Thunder en kan Zoolander licht waarderen. Waarom lukt het me bij de rest niet? Ben Stiller is als hij Ben Stiller speelt uitzonderlijk... Ben Stiller. De beste man speelt irritante personages met praktisch constant dezelfde mimiek in scripts die bestaan uit simpele poep- en pieshumor. Along Came Polly is in dat opzicht wederom een film die valt bij zijn abominabele presentatie en enigszins van een afgang wordt behoed door een, gedeeltelijk, capabele resterende cast. Aniston is charmant in dezelfde rol die ze al decennia speelt, Hoffman is aardig en Azaria is fenomenaal in zijn veel te kleine rol. Net zoals in Night At The Museum 2 wilde ik meer van hem in plaats de Stiller-ramp die zich door de film heen klunst. Maar nee, het mocht niet zo zijn, Stiller mag doorgaan met doen waar hij op zijn meest middelmatigste in uitblinkt.

Wat vooral zo erg is, is het feit dat het allemaal maar voortkabbelt en voorzichtig stroomt en gewoon eigenlijk nergens naartoe gaat. De gimmick van een man die risico's inschat en langzaamaan die kille rationaliteit moet loslaten voor de quirky manic pixy dream girl die zijn leven binnen dartelt is saai en werkt niet. Verstopte toiletten werkten in Dumb And Dumber al niet. De zoveelste hoeveelheid Joodse grapjes werkten niet. Het enige dat echt werkte was Hank Azaria. Misschien moet ik maar gewoon eens een romantische komedie met Hank Azaria kijken in plaats van mezelf te ergeren aan dit soort inferieure zooi.

In vergelijking met andere Marvel helden als Wolverine of Iron Man heb ik Spider-Man altijd een beetje een kneusje gevonden. De tekenfilmserie was leuk, maar de films van Raimi hebben mij door de immer irritant acterende Tobey Maguire nooit volledig kunnen bekoren. Nu was het niet alleen het vervelende hoofdpersonage, ook het overdreven kleurgebruik en de niet al te spectaculaire actiescenes deden me ook niet veel, met uitzondering van de tweede film (door Alfred Molina) hoef ik ze ook niet per se te herzien.

Toen uit de trailer van deze film al bleek dat Andrew Garfield een stuk cooler is dan Maguire en dat The Lizard de badguy zou zijn, was mijn interesse toch gewekt en de scepsis iets gezakt. Het eindresultaat mag er van mij dan ook prima zijn: Parker is nog steeds een sulletje, maar niet zo'n ongelooflijk watje, de film is veel minder kleurrijk en daardoor duisterder, iets wat absoluut ten goede gedaan is, de humor is overtuigend en het allerbelangrijkste: Gwen Stacy is niet zo'n vervelend personage als Mary-Jane en heeft ten minste wat karakter!

De redenen om deze film te maken zijn wat dubieus, aan de andere kant vind ik dan ook nog wel dat een personage als Spider-Man iets beters verdient dan wat Hollywood hem hiervoor heeft gegeven. The Amazing Spider-Man is zodoende voor mij een prima film met net gefilmde actie, goed acteerwerk en vanzelfsprekend een Hollywood sausje waarbij de enige slechterik ook de enige niet-blanke acteur uit de hele cast is.

Met Lundgren, Jones en in een zekere zin Couture op de voorkant verwacht je een leuke, zij het ietwat domme DTV-actie film. In plaats daarvan krijgen we vooral dialogen en domme scenes met Gianni Capaldi (wie?) en Daniel Bonjour (wie2?) die aan het bespreken zijn hoe cool het is om een crimineel te zijn. Het lijkt alsof de scriptschrijver het idee had dat hij toch even iets origineels verzonnen had, maar de dialogen lopen voor geen meter en lijken vooral op de meest goedkope aftreksels van afgekeurde Tarantino scripts. Verder lopen ze wat rond tussen naakte vrouwen, drinken ze in clubs en is er het verhaaltje dat hier boven staat aangegeven waarbij we een uitzonderlijk gemis aan Vinnie Jones hebben (enige lichtpunt in de film), Dolph Lundgren er echt geen zin in heeft en Couture probeert beter te acteren dan hij daadwerkelijk kan. Toen Lundgren en Couture elkaar op het einde te lijf gingen hoopte ik nog op iets gaafs, maar dat bleef ook uit. Alles bij elkaar een slecht geschreven, slecht gefilmd en slecht geacteerd werkje met uitzonderlijk onaardige personages. Verspil hier geen tijd aan.

Na het redelijk spannende begin met de wolf ontaard de film al snel in het standaard geschreeuw, schrikeffecten en slecht camerawerk. Zeer jammer, omdat de cast het eigenlijk best goed doet en het verhaal, in het begin, best interessant is. Helaas gaat de film naarmate we dichterbij bij de ontknoping komen steeds verder vervelen, totdat we bij de uiteindelijke plotwending voornamelijk kunnen gapen en/of kreunen. Erg jammer, want het zag er allemaal verzorgd uit.

Eigenlijk was dit een hele slechte film in de Chuck Norris stijl (niet gek dat deze man ook oorspronkelijk voor de hoofdrol werd gevraagd) met wat A-Team stuntwerk, belachelijke dialogen, slechte verhaallijn, matig acteerwerk en over the top actie, maar ik houd het voor de eerste keer zien en mezelf goed vermaken op een serieuze guilty pleasure. De film is gewoon met geen mogelijkheid goed te noemen, maar hij is wel gigantisch leuk!

Deel 1 was echt op het randje van toelaatbaar fout en gewoon te slecht voor woorden, dus ik verwachtte eigenlijk dat ik deze film de diepte in zou stemmen. Het begon allemaal heel slecht met ninja's die militairen ontvoeren (die zichzelf in barfights niet eens normaal kunnen verdedigen), dus de verwachtingen werden al omlaag geschroef. Maar toen Dudikoff en James in beeld kwamen en van het ene martial arts gevecht in de andere Bud Spencer kroeggevechten terecht kwamen kreeg ik langzaamaan waardering voor de film en de misplaatste humor. De actie was tegen het einde best aardig gechoreografeerd, het verhaal over genetisch gemanipuleerde ninja's was zo afgrijselijk dat het geniaal werd en de humor (James die 'and stay down!' tegen een in elkaar geslagen ninja roept, die daarna meteen gaat liggen) was zo melig dat het leuk werd.

Ja, deze film is belachelijk slecht, maar zulke kitch is op zichzelf ook briljant. Waag het alleen niet deze film te vergelijken met 'goede' films die ik eenzelfde score heb gegeven, maar zie deze film in zijn genre.

Na de leuke twee eerste delen begrijp ik nog steeds niet helemaal waarom deze film me niet trok, helemaal omdat ik deze reeks nu niet direct door Dudikoff goed vind, maar juist door Steve James. David Bradley is in ieder geval een echte martial artist en laat dit ook goed blijken, terwijl James zoals gewoonlijk weer de nog betere, one-liners rondstrooiende sidekick is (hoogtepunt als hij JUST DIE! tegen een ninja schreeuwt, die vervolgens ook echt het loodje legt, mooi homage aan het tweede deel me dunkt. Het Dex personage vond ik strontvervelend en kon er ook niet om treuren dat hij de film niet overleefde

Maar goed, het script was rampzalig, getrainde ninja's horen toch echt beter te vechten dan dit en eigenlijk was iedere acteur rampzalig. Ik kan mijn vinger er nog steeds niet op leggen waarom de film me minder deed dan de andere delen, want echt gigantisch veel verschil in kwaliteit was er ook weer niet.

De neergaande lijn van de derde film wordt gewoon doorgezet. Michael Dudikoff mag dan wel weer terug zijn, met de dood van Steve James ontbreekt er een hoop zelfrelativerende humor. Het script is wederom rampzalig, de dialogen zijn baltergend en de actie is in de meeste gevallen saai. Helemaal in het middenstuk viel de film gewoon stil en leek er helemaal niks te gebeuren.

Goed, Bradley blijft nog steeds een redelijk martial artist en Dudikoff is ergens toch best cool, maar de non-stop actie van de eerste twee delen is ver te zoeken, er is geen gave sidekick (RIP Steve James) en wederom blijkt dat ninja's gewoon behoorlijk zielige badguys zijn. Kom op, supergetrainde krijgers die hun dekking constant laten zakken en om de zwakte slagen gaan liggen zijn geen goeie reclame voor deze zogenaamde superkrijgers

Het dieptepunt is nog wel Dudikoff die een pijl met zijn tanden opvangt en vervolgens in de keel van de ninja naast hem steekt door zijn hoofd te draaien. Dit is niet eens grappig meer, het is gewoon knullig.

Ik houd mijn hart vast voor deel 5.

Wat een regelrechte, misselijkmakende TROEP.

Ik geef toe, ik heb de American Ninja reeks niet direct in de hoogste achting, maar vond de eerste film behoorlijk vermakelijk en de tweede hilarisch slecht op een goede manier. Hierna ging het echter steeds verder naar beneden met de 'kwaliteit' van de films, met deze zielige deel 5 als absolute dieptepunt. Goed, hij hoort dan misschien niet helemaal in de canon van de reeks thuis qua verhaal en personages, maar hey: het is een amerikaanse ninja die tegen aziatische ninja's vecht en de hoofdrolspeler zat in deel 3 en 4 (al was dat een andere rol), dus laten we daar niet te moeilijk over doen.

Het acteerwerk was abominabel. Normaal gesproken let ik niet teveel op dit soort zaken in een actiefilm (laat staan een ninjafilm), maar nu werd het toch echt te vervelend. Het knulletje mag dan in het echte leven een volleerd martial artist zijn, ik heb me zelden zo hard zitten ergeren aan een kind in een film. En wat te denken van Pat Morita, de man die in Karate Kid inderdaad een behoorlijke prestatie heeft neergezet, maar verder eigenlijk nooit in een noemenswaardige film heeft gespeeld. Hij slaapwandelt door zijn scenes zonder zelfs maar de meest oppervlakkige emoties te tonen. Eigenlijk doet alleen David Bradley, die zich voor deze film een Mel Gibson look lijkt te hebben aangemeten, enigszins zijn best om soms overtuigend te acteren en heel misschien een glimlach te produceren op mijn gezicht door zijn grappige mimiek. De rest van de cast varieert van zeer matig tot zeer slecht, de beste acteurs waren nog te vinden in de figuranten op straat.

En wat te denken van de actie? Ik weet nu dat ninja's magie kunnen gebruiken, maar verder niet in staat zijn een normaal gevecht uit te voeren. Wederom lopen ze allemaal in hun nichterige pakjes wat heen en weer te dansen, maar is niemand in staat de held ook maar een moment te raken. Sterker nog, zelfs de main badguy komt niet verder dan wat zielig heen en weer flapperen met zijn rode cape en te strakke broek. Ik weet het nu zeker, ninja's zijn zielige, ineffectieve mannetjes, ik mag hopen dat Isaac Florentine me met Ninja ervan overtuigd dat dit niet zo is.

En dan David Bradley... de beste man kan volgens mij best vechten, maar met zulke belabberde choreografie als in deze film ziet het er allemaal nog steeds te nep voor woorden uit. Hij zou met een betere regisseur en een beetje martial arts choreograaf best nog wel wat leuks kunnen laten zien, jammer dat hij zo goed als uit de spotlights is verdwenen.

Is er dan ook maar iets wat deze film nog enigszins kan redden? Ja. Hoe zielig dan ook, het decolleté van Anne Dupont redt de film van 0,5 sterren, helemaal als je jezelf bedenkt dat dit de enige twee aanwezige punten zijn in de film die nog realistisch lijken. Voor de rest hoop ik dat de scriptschrijvers, acteurs en regisseurs ontvoerd worden door verwijfde ninja's, die hen als foltering vastgebonden op een stoel tot in den treuren toe deze film opnieuw laat zien.

Ligt het aan mij of was dit een compleet ander verhaal dan het geval was bij de eerste twee delen? De animaties waren voor een 2000 film in ieder geval vrij ondermaats, toch jammer dat men in 10 jaar tijd niet zoveel is opgeschoten. Alles bij elkaar qua verhaal wel het meest interessante met het feit dat de demonen nu onder mensheid bekend zijn, al moet ik toegeven dat ik het feit dat Ryu Satan blijkt te zijn nog wat vreemd vond.

Maar goed, verder weer een hoop bloed en geweld en ten minste niet teveel zinloze scenes zoals bij de eerste films het geval was. Een vreemd derde deel, maar wederom erg vermakelijk. De serie uit de jaren '70 laat ik maar aan me voorbij gaan, dat ziet me er toch te ouderwets uit.

Zeer vermakelijke klucht, die voor een film met als (sub)thema racisme geen moment te belerend wordt, maar er in slaagt de aandacht gewoon goed vast te houden. De dialogen zijn weinig spitsvondig, maar de situaties waar de hoofdpersonages zich in bevinden zijn wel degelijk komisch te noemen. Niet te diepgaand, gewoon lekker lichtvoetig, en dat is voor deze film dan ook voldoende.

Pure pulp, maar het vermakelijkheidsgehalte is te hoog om hier niet doorheen te kunnen prikken. Monique van de Ven toonde op jongen leeftijd al niet te kunnen acteren, terwijl een hoop van de bijacteurs overduidelijk de toneelschool ook nog niet lang ontvlucht waren. Hier komt echter wel bij dat Huub Stapel badass is en de grachtenrace toch wel een hoogtepuntje uit de Nederlandse actiecinema genoemd mag worden.

Verder een hoop gescheld en platte dialogen bij een verder niet heel bijzonder verhaal over een moordende duiker in de Amsterdamse grachten. Het is allemaal niet heel expliciet of schokkend, maar de gimmick is intrigerend genoeg om te blijven kijken. Dit geldt overigens ook voor de kapsels en de kleding, die vanzelfsprekend allen absoluut niet meer kunnen vandaag de dag. Hetzelfde kan ook voor de afgrijselijke soundtrack gezegd worden.

Onder alle foutheid zit echter een zeer vermakelijke politiethriller/actiefilm met enkele spectaculaire stunts en fijne sfeervolle momenten. Het komt allemaal wel wat traag op gang, maar uiteindelijk blijft Amsterdamned nog steeds een leuke film die verder typisch in het platte Dick Maas stalletje past. De Flodders en Sint film zijn toch net iets meer over the top en daardoor ook iets leuker.

Vroeger veel gezien en nu weer een keer. Degelijk acteerwerk (met erg goed acteerwerk van John Voight als bad guy), redelijke special effects en redelijk wat spanning. Geen hoogvlieger, maar zeker geen afgrijselijke film.

Deze film was toch beduidend beter dan het origineel, met enkele mooie scenes, degelijk acteerwerk (behalve van dat figuur wat de hele tijd semi-cool moest fluisteren) en een behoorlijke dosis spanning. Tuurlijk is het pure pulp, maar erg goed genietbare pulp.

Behoorlijk spannende, soms wat zieke horrorthriller. De meeste acteurs overtuigden behoorlijk, er zat een gezonde dosis gore in en de spanning was goed te voelen. Verder niet superbijzonder, maar een leuk avondje vermaak.

3,5*

Gezien onder de naam Black Plague met een voorkant die op wel heel goedkope wijze Game Of Thrones probeert te rippen. De film zelf komt zodoende ook wat vreemd over, omdat het op geen enkele wijze zo gewelddadig of intens als die serie is en het mensen op een erg doortrapte wijze nu een vrij saai Middeleeuws drama voorschotelt. Slecht is het allemaal niet, want het acteerwerk en de aankleding is echt niets mis mee, maar er gebeurt vrij weinig en duurt allemaal erg lang. Toch heeft het allemaal wel degelijk een hoop charme op een manier als jaren '80 Britse tv-series dat ook allemaal hebben. Het blijft echter allemaal nu wat vaag en onevenwichtig over komen.

Simpel vermaak, maar best te genieten. Ik laat horrorfilms doorgaans wachten tot ze beschikbaar zijn in de 'veiligheid' van mijn eigen huiskamer (en omdat ik vrienden nooit meekrijg naar de bioscoop), maar gisteren was het toch tijd om voor het eerst eens jumpscares op het grote scherm te ervaren.

Annabelle Comes Home voelt aan als een sidequest en behoorlijke filler in de verhaallijn. Er was geen noodzaak om dit verhaal te vertellen, want het vertelt niets nieuws. Het enige dat we nu weten, is dat er weer een aantal zijpersonages geïntroduceerd worden die kunnen dienen als nieuwe franchise. Om eerlijk te zijn vond ik daarvan the Ferryman nog het meeste zorgen voor een aantal spannende scenes, maar op het moment dat er weer een vrouw in het wit komt, of we zelfs worden blootgesteld aan een CGI-weerwolf houdt het voor mij ook even op.

Het scheelt gelukkig een stuk dat de drie meiden die gevolgd worden op zich redelijk sympathiek zijn en ik zodoende nog een stukje empathie kon opbrengen voor hun lot. Ik ben de Warrens als personages verder echt wel compleet zat in de zoetsappige manier hoe ze constant worden afgebeeld, maar gelukkig zaten zij er niet heel veel in (al zorgden ze wel voor een walgelijk zoet einde). Na de trage start zijn er echter genoeg leuke tot spannende momenten die de sfeer er goed in houden. Enkele malen goed geschrokken en het staren in de duisternis (waar het gros van de tijd niets gebeurt) blijft een leuke bezigheid. Verder wel absoluut het minste deel in de reeks.

Tegen alle verwachtingen in vond ik Ant-Man And The Wasp verreweg een van de leukste MCU-films die ik in jaren heb gezien. Misschien omdat de hype rondom Infinity War me helemaal niets deed, dat ik het nu ineens het simplisme van zo'n film als dit beter waardeer, maar ik kan gewoon niets anders dan zeggen dat ik me heel erg vermaakt heb.

De leidraad door deze film is liefde en, hoe cliché dan ook, liefde als motivatie spreekt in de meeste gevallen toch meer aan dan welke andere beweegreden dan ook. Het gaat hier ook niet om romantische liefde, maar om onvoorwaardelijke liefde naar familie toe. Lange's motivaties en keuzes draaien vooral om het willen beschermen van zijn dochter en Hank Pym/Hope Van Dyne's motivaties draaien rondom het vinden van de verloren gewaande vrouw/moeder. Vooral Michael Douglas heeft een glansrol als Hank Pym en toont onder het knorrige uiterlijk een subtiele dosis nuance als het gaat over zijn motivaties.

De film lijdt in dat opzicht een beetje aan het feit dat er geen echte slechterik te vinden is. Wanton Goggins en zijn markante kop is vooral cartoonesque en de FBI-agenten die Lange in huis moeten houden ogen ook meer als stuntelende agenten, dan een daadwerkelijke overheidsinstantie. Nieuwkomer Ghost heeft interessante krachten, maar door haar motivatie is het ook niet echt een villain te noemen.

De humor werkt dit keer voor mij wel goed. Ik blijf nog maar even herhalen hoe vervelend ik Thor: Ragnarok vond en bij Infinity War waren bijna alle lollige stukken verantwoordelijk voor het vernietigen van een scene die groots opgezet was. Omdat bij Ant-Man de stakes lager zijn, ergert het hier niet als Rudd weer eens niet goed begrijpt wat er precies gebeurt of als Michael Pena en kompanen weer eens tonen waarom ze een falende zaak hebben. Sterker nog, op het moment dat Lange even door de geest van Janet bezeten wordt en hij/zij communiceert met Hank en Hope, toont Rudd goed acteerwerk en blijft de scene zelfs nadat Lange niet meer weet wat er gebeurd is, erg sterk.

Qua actie is het allemaal erg vermakelijk. Het groter/kleiner-worden principe ken je na een tijdje wel, maar het heen-en-weer phasen van Ghost is eveneens leuk, terwijl de actiechoreografie gewoon sterk is. Ik zie liever dit dan de chaos van Infinity War of Black Panther. Ook de quantum realm is fantastisch weergegeven. Het meest fascinerende is nog dat ik door de mid-credits scene alsnog interesse in Infinity War 2 heb gekregen, terwijl ik door die film de hele MCU reeks eigenlijk al had afgeschreven. Een enorme verrassing dat het nota bene Ant-Man moest zijn die me weer bij de les haalt!

Ondanks dat ik als filosofiestudent en liefhebber van de klassieken al veel tragedies heb moeten lezen, slaag ik er nooit in precies dat stukje door Aristoteles benoemde catharsis te vinden bij het lezen van houterige dialogen in overigens zeer boeiende verhalen. Yorgos Javellas slaagt er echter uitstekend in een klassieke tragedie om te zetten naar een uitermate geslaagde film, waarbij de kracht van de oud-Griekse taal, een prachtige soundtrack en overtuigende kostuums en settings er gecombineerd voor zorgen dat de reiniging van mijn ziel eindelijk plaats kan vinden.

Irene Papas en Manos Katrakis als Antigone en Creon zetten allebei hun beste beentje voor en lijken hierdoor de vleesgeworden creaties van Sophocles te worden. Nu pas wordt de kracht van het verhaal goed duidelijk, helemaal vanwege het feit dat beide rivalen in deze film geen moment echt goed of slecht te noemen zijn en hierdoor oh zo menselijk zijn.

Het angstaanjagende einde (waar Creon de dode Antigone aantreft, zijn zoon Haemon zelfmoord ziet plegen nadat deze hem vervloekt heeft, om vervolgens thuis het nieuws te horen dat zijn vrouw ook zelfmoord gepleegd heeft uit het verdriet voor het verlies van haar kind) is met recht een van de meest dramatische en krachtige scenes uit de hele filmgeschiedenis, waarbij zelfs de sterksten van geest moeite zullen hebben hun tranen binnen te houden en de oneerlijkheid van het lot zullen vervloeken.

Ondanks de brakke kwaliteit waarin ik deze film heb gezien (in een kleine collegezaal, vanaf de laptop van de docent met slechte Engelse ondertiteling) kan ik stellen dat Antigoni een waar meesterwerk is dat het verdient meer bekeken te worden, omdat zij als enige voor mij in staat is geweest de ware catharsis over te brengen, waar het geschreven woord tot nu toe faalde.