Opinions

Grandioze film weer van Wong. Wat een sfeervolle shots, wat een heerlijke soundtrack. De keus voor enkel instrumentale Westerse muziek klopt op één of andere manier als een bus. Wongs eerste samenwerking met Doyle trouwens, die meteen zijn stempel drukt op deze film. Jammer alleen van het matige beeld en geluid van de rip die ik zag. Nu alleen zijn debuut en Happy together nog, dan heb ik ze allemaal gezien.

Tja, wat moet ik hierover vertellen. Ik denk dat dit een van de (zoniet dé) meest realistische film(s) is die ik ooit heb gezien. Dit is een film die naar het mij scheen geen scenario had. Het leek alsof Olmi met zijn crew in de teletijdmachine van Professor Barabas is gesprongen, en overging tot het vastleggen van het alledaagse leven van een Italiaanse plattelandsgemeenschap van een eeuw terug, zonder dat deze het zelf doorhad. Er gebeurt dan ook weinig, net als in het dagelijks leven. Maar het resultaat is verbluffend en blijft elke seconde boeien. We volgen de bewoners bij alledaagse bezigheden: van het planten van tomatenzaadjes tot het slachten van een varken, van een wandeling huiswaarts over een wilgenpad tot het vertellen van verhalen in de stal, tijdens een hevige regenbui. Er hangt een collectief gevoel van saamhorigheid en naastenliefde over deze simpele mensen, maar zonder dat dit overdadig wordt gebracht. Iedereen beschouwt het als de normaalste zaak van de wereld. En dat is het ook in deze harde tijden, want de straatarme gemeenschap moet het samen zien te rooien.

Het knapste aan deze film is dat, zoals hugohei reeds zei, er geen enkel spoor is van goedkope nostalgie. Olmi is enkel geïnteresseerd in een realistisch portret, en hij slaagt met vlag en wimpel. Ik ben nog steeds diep onder de indruk. 5/5

Belachelijk lage score, zeg. Want dit is gewoon weer een absolute topper. Een van de leukste Allens die ik zag. Lekker luchtig en met een prettige dosis magisch realisme. Een aantal briljante scènes (bijv. Alice die onder invloed van Dr. Yangs 'herbs' Joe als een ware nymfomane verleidt ), heel veel humor tussen neus en lippen door ("A Steuben glass hippo! I always wondered who bought those things!" ) en geweldige bijrollen (bijv. Alec Baldwin als het dooie vriendje of Bernadette Peters als Muze) Ik heb bijna de hele film met een dikke glimlach op m'n smoel gezeten. Wederom mijn petje af voor een groot entertainer.

Best een mooie film die in potentie veel hoger bij mij had kunnen scoren dan hij uiteindelijk deed. Er zaten echt een paar moeilijk te verteren stukken in.

Zo krijgt Derek het in de gevangenis met de White power-jongens aan de stok omdat zij te soft voor hem zijn, en vervolgens staat hij een paar scenes later vrolijk te basketballen met een stel latino's en negers... Kortom, zijn 'bekering' is bijzonder slecht uitgewerkt. De enige aanwijzing daartoe zijn de twee grappen van kerel met wie hij onderbroeken moet sorteren. Dat vind ik wat magertjes...

Vervolgens, weer thuis, legt hij de zaak uit aan Danny, die na afloop van het verhaal zegt: 'Jammer dat je dat hebt mee moeten maken!'. Kortom, hij begrijpt niets van zijn broers gedachtegang, maar een paar scenes later staat hij vrolijk met zijn broer de posters van de muren te scheuren. Jammer...

Dan krijgen we die zwarte leraar van hem die hem met een politieagent komt vragen om weer met zijn oude maatjes te gaan praten, aangezien 2 daarvan in het ziekenhuis liggen. Ik zal wel iets gemist hebben, dus kan iemand mij vertellen waar hij het met hun over moet gaan hebben? Dat ze moeten stoppen met hun praktijken soms? Laat me niet lachen. En bovendien, die kerels spugen op hem, zoals Derek zelf ook zegt. En dan komt de drogreden boven tafel, als zijn leraar hem vertelt, 'dat hij er niet voor weg moet rennen'. Poepoe...


Er blijft helaas dus slechts een 3/5 over, erg jammer meneer Kaye.

Deze film verenigt alles wat ik niet waardeer aan het genre musical. Gekunsteldheid, gebrek aan een natuurlijke flow, ronduit gênante muziek, krampachtig overal een liedje van maken in plaats van doseren. Halverwege heb ik de film afgezet uit plaatsvervangende schaamte maar ik heb me toch vermand en de film uitgekeken. Achteraf was het misschien beter geweest als ik het erbij gelaten had.

Ik maak niet vaak mee dat ik zo'n slechte film zie, omdat ik me redelijk goed inlees en zo, maar hier ben ik er iets te gemakkelijk van uitgegaan dat de opvolger van Holy motors sowieso de moeite waard zou zijn.

Het gebrek aan inspiratie (of bedoel ik eigenlijk gewoon "kunde"?) bij de "componisten" Sparks is onvoorstelbaar trouwens. Ik heb echt nog nooit zulke slechte muziek in een musical meegemaakt.

Wees gewaarschuwd en laat deze film lekker links liggen.

Ik heb het idee dat deze film al snel verkeerd wordt begrepen, wat wel grappig is aangezien dat volgens mij precies is waar de film nou over gaat: de originele titel Ansiktet laat zich het best vertalen als Aangezicht. Schijn en illusie vs. werkelijkheid dus, voor de oplettende kijker. En hoe werk je die tegenstelling beter uit dan door een magiër te nemen als hoofdpersonage. Wat Bergmans bedoeling ook was, de film werkt op verschillende lagen.

Allereerst is er de meest voor de hand liggende, religieuze laag. Vervang de magiër door Jezus Christus en je komt uit op dezelfde thema's van twijfel, scepsis en geloofscrisis die hij later in bijvoorbeeld Tystnaden nog eens onder handen zou nemen.

Vervolgens kun je de film ook zien als metafoor op het kunstenaarschap. Bergman wil zeggen dat magie en kunst veel overeenkomsten hebben. Net zoals bij magie is kunst vaak niet wat het op het eerste (aan)gezicht lijkt. Prachtig is de afsluitende scène waarin de magiër, die de hele door een toonbeeld van waardigheid en zelfbeheersing is geweest, ineens gaat bedelen om een paar kronen. Dit toont aan dat de magiër (/artiest), nu hij voor een charlatan wordt uitgemaakt, zelf ook twijfelt of zijn magie (/kunst) echt is of doorgestoken kaart. Zijn innerlijke conflict is inherent aan het kunstenaarschap.

En, last but not least, is er nog de oppervlakkige laag, die het op zichzelf al de moeite waard maakt om de film te zien. Uitstekend acteerwerk, vermakelijke dialogen en grappen, mooie cinematografie (vooral in het begin met de koets!) waarin heel mooi met schaduw wordt gewerkt (ik moest meteen aan Welles denken), en zeer fraaie kostuums en decors.

Na vandaag ook al het schitterende Scener ur ett Äktenskap te hebben gezien, ben ik erg benieuwd wat voor moois er nog meer te vinden in het wat minder bekende deel van het oeuvre van deze meester.

ps. De dvd-cover van Criterion is geweldig. Eén van de fraaiste die ik ken.

Wat een %^*$-film. Ik heb Von Trier, hoe controversieel-ie ook is, nog nooit lager dan 3,5/5 gegeven, maar voor dit wanproduct maak ik graag een uitzondering. Ik breek graag een lans voor controversiële films, maar hier moet ik toch echt met de goegemeente mee. Antichrist is gestileerder dan Von Trier ooit was, visueel is de film erg sterk, maar het plot werd hoe langer hoe belachelijker (ik heb op deze thread ook al een aantal lachwekkende, zij het bloedserieus bedoelde explicaties mogen aanschouwen). Pretentieuze bagger wat mij betreft.

Allen-film met één van zijn laagste gemiddeldes, maar volledig onterecht. Deze film veegt wat mij betreft de vloer aan met bijvoorbeeld Match point en Vicky Cristina Barcelona, die veel beter zijn gewaardeerd. Van begin tot eind zeer vermakelijk, Ricci als overtuigende bitch en Biggs verrast vriend en vijand door zo natuurlijk over te komen in een Woody Allen-film. En Allen zelf kan zijn frustraties weer lekker botvieren in de door hem zo geliefde rol als door de wol geverfde excentriekeling die continu levenswijsheden uit zijn mouw schudt.

Deze film duurt véél te lang voor wat ze te vertellen heeft. Zijn er echt 160 minuten voor nodig om de oneerlijke tegenstelling uit te leggen tussen de publieke opinie achteraf van de slechte, maar tot de verbeelding sprekende Jesse James en de 'nothing man' Robert Ford? Nee dus, en de rest van de tijd wordt aldus gebruikt voor een mislukte poging Terrence Malick naar de kroon te steken, al levert het zeker een aantal fraaie beelden op.

Wat een draak van een film. Australia stapelt cliché op cliché, verzuipt compleet in haar overdadige sentimentalisme en dat duurt dan ook nog eens een slordige 160 minuten. Zwijmelvoer voor bakvissen.