Opinions

The Adam Project is zonder meer een vlot filmpje, en beoogt ook nergens intelligente of goed geschreven cinema te zijn. Misschien stoor ik me dan ook wel harder aan de minpunten dan feitelijk nodig is, maar ze zijn er niettemin wel, en ook nog eens in grote getalen. Het plot hangt met haken en ogen aan elkaar, en het hele tijdreisgegeven houdt geen stand als je er langer dan twee seconden over nadenkt. Elk tijdreis-verhaal heeft altijd wel wat last van kleine paradoxen of verhaaltechnische slordigheden, maar hier lijkt er niet eens moeite gedaan om ook maar een klein beetje interne logica te creëren. Wat zijn de regels hier? Wat mag er gedaan worden, wat is een absolute no go? Wie zal het zeggen, de makers in ieder geval niet. Zoiets stoort me wel, want het is echt niet moeilijk om de 'regels' van je 'universum' even uit te denken, en je daar vervolgens aan te houden. Maar ook daarbuitenom steekt het script zeer slecht in elkaar. Het voelt allemaal zo makkelijk en simpel en kleinschalig; op geen enkel moment geraakte ik echt lekker in de film. De villain en haar motieven zijn saai en voorspelbaar, het mierzoete einde is dat ook. Tevens duurt het ook veel te lang voordat de film op gang komt, en is achteraf gezien de lange opbouw het niet echt waard.

Maar zoals ik al zei, een vlot filmpje is het wel. Even niet nadenken en het is zo voorbij. En de cast speelt ook nog wel fijn; Walker Scobell weet heel geslaagd een jonge Ryan Reynolds neer te zetten, en Ryan Reynolds is, wel ja, Ryan Reynolds. Hoewel hij hier een tikje ingetogener is dan gewoonlijk, en af en toe ook een emotionelere kant mag tonen. Verder dan 2* kom ik wel niet.

The Addams Family doet wat het moet doen en is wel echt een toffe, absurde film in zijn soort. Een heel stuk gekker en absurdistischer dan de recente Wednesday-serie, in ieder geval. Dat sfeertje werkt in het voordeel van de film, want daarbuiten om deed de film niet heel veel voor me. Het verhaaltje wordt nooit echt boeiend en de effecten en esthetiek riepen nooit een 'wauw'-gevoel bij me op. Als een jonge Tim Burton, grappig genoeg, dit destijds op zich had genomen, zou je denk ik een veel memorabelere film hebben gehad. Er zit naar mijn gevoel nooit veel visie achter het geheel nu. Maar de absurditeit en de leuke castleden trekken dit toch nog net naar een voldoende. Raul Julia is fantastisch als Gomez bijvoorbeeld, die vond ik er wel echt bovenuit steken. Maar ook Christopher Lloyd is leuk natuurlijk, en die jonge kindactrice van Wednesday komt heerlijk psychopatisch over. Het is een leuk ensemble, en alleen daarvoor al zou ik het vervolg er ook nog wel achteraan willen gooien.

Voor deze een kleine 3*.

Heel fijne avonturenfilm in animatievorm van Spielberg. The Adventures of Tintin is misschien zelfs zijn meest vermakelijke film post-2000, en wordt zelfs een beetje gekenmerkt door Spielbergs avontuurlijke en onbezonnen jaren '80-magie. Het voelde absoluut aan als een film die hij met plezier heeft gemaakt; dat gevoel spatte er van af. De animatie van de omgevingen en avontuurlijke gebeurtenissen is bizar mooi verzorgd. De gezichten van de personages zien er een tikkeltje minder goed uit, maar het is toch wel bewonderenswaardig hoe getrouw en dicht Spielberg bij het bronmateriaal is gebleven. Ik ben maar vrij oppervlakkig bekend met de strips van Kuifje, maar de personages, en hoe ze eruitzien en zich gedragen, is helemaal spot on. Hetzelfde geldt voor de avontuurlijke sfeer; Spielberg heeft de essentie van de strips perfect overgedragen naar het visuele medium. Het eerste halfuur is nog een stukje minder, maar vanaf dat Haddock geïntroduceerd wordt (geweldig stemmenwerk van Andy Serkis!), belandt de film van de ene spectaculaire setpiece in de andere, en kom je als kijker op de meeste momenten ogen te kort. Vooral die lange achtervolgingsscène in Bagghar is een lust voor het oog; wat een spektakel, wat een kleur, wat een detail. Het einde is daarbij vergeleken wat teleurstellend, maar gevoelsmatig deed dat niets meer aan mijn kijkplezier af.

Onvervalst vermaak in ieder geval, vooral dus in het lange middenstuk. Het zou toch wel erg leuk zijn moest dat geplande vervolg er eindelijk eens een keertje komen, al ziet het er voorlopig niet al te rooskleurig uit. 3.5*.

After Hours is een vrij atypische Scorsese, waarin je als kijker wordt meegesleurd in een bevreemdende en met momenten zelfs surrealistische nachtmerrie. Doorspekt met donkere humor en een soort van hilarische absurditeit, wat het echt tot een unieke mix maakt, zeker in vergelijking met de rest van Scorsese's oeuvre. Het is ook kleiner van schaal dan de meeste andere projecten van hem. New York wordt vanuit een groezelige, absurde kant belicht, maar buiten de sfeer van de stad om lijkt Scorsese hier niet heel veel diepzinnigs mee te willen zeggen. Het is geen Taxi Driver, zeg maar, waar de toestand van de stad en haar inwoners wel representatief stond voor iets diepers. After Hours is daarentegen anderhalf uur lang doldwaze onzin, maar dat is ook wel eens heel lekker. De ene gekke figuur en absurde situatie volgt de andere op, en de nacht ontaardt steeds meer in een nachtmerrie waaruit je niet wakker kan worden. Het voelde met momenten erg Lynchiaans aan, wat mij betreft.

Griffin Dunne weet het als Paul Hackett in ieder geval wel te verkopen, en ook de bijrollen doen wat ze moeten doen. Vooral de muziek van Howard Shore vond ik fantastisch en sfeer-verhogend, en weet vooral op het einde de spanning en opgejaagdheid erg goed te evoceren. Wanneer de dag aanbreekt op het einde van de film, voel je je als kijker volledig uitgeput. Was het allemaal een droom of fantasie? Scorsese staat daar totaal niet bij stil, lijkt niet geïnteresseerd in die vraag. En uiteindelijk doet het er ook helemaal niet toe natuurlijk. Nachtmerrie of realiteit, wat is het wezenlijke verschil uiteindelijk? Met momenten heeft het iets te weinig om het lijf allemaal, en de absurditeiten stapelen zich op een gegeven moment wel héél geforceerd op, maar over het algemeen heb ik hier wel van genoten. 3.5*.

Het potentieel zat er echt wel in, maar het komt er helaas nooit echt uit. Wat een psychologisch afmattende en/of spannende overlevingsfilm had kunnen zijn, is nu vooral.. tja, eentonig. Against the Ice heeft zeker enkele goede scènes te bieden, maar de film weet desondanks nooit echt op te leven. Scènes als de slee die aan de afgrond hangt, de ijsbeeraanval of het oversteken van het dunne ijs hadden veel intenser in beeld gebracht kunnen of moeten worden; de levensgevaarlijke en barre omstandigheden in het Noordpoolgebied kwamen op deze manier niet echt indringend over. Verder bestaat de film vooral uit een constante herhaling van (het snel overwinnen van) obstakels en gesprekjes/geruzie tussen beide mannen, wat leidt tot een, zoals ik al zei, eentonig geheel. Op het einde probeert men dan het psychologische aspect naar een hoger elan te tillen door Coster-Waldau's personage te laten doordraaien, maar ook dit kwam niet geslaagd over. Een beetje gehaast en simpel, en bijna meteen daarna toch een snel happy end.

Wel goed; de sombere muzieknoten ondersteunen zeer goed de beelden van een uitgestrekt en desolaat winters landschap, de sfeer had ietsje sterker gekund maar is nog wel oké, en vooral de acteerprestaties zijn prima. Nikolaj Coster-Waldau is voor mij altijd een must see, en ook Joe Cole doet dat goed. Het is geen acteursfilm in de zin dat ze echt het beste in zichzelf naar boven moeten halen (nog een gemiste kans..), maar ze hebben evenzeer wel een fijne présence.

2.5*. Er had meer in gezeten.

Aguirre stond al lange tijd op mijn lijstje, dus toen de film een tijdje terug in een lokale cinema draaide binnen een Werner Herzog-programma, was de keuze om te gaan snel gemaakt. En dat bleek dan toch wel een kleine teleurstelling achteraf, al geef ik de film zeker geen onvoldoende. Daarvoor zit er, zonder twijfel, teveel visie en ambitie achter, waar ik respect voor heb. Herzog zag het duidelijk groots, niet alleen praktisch maar ook op inhoudelijk vlak; het verhaal dat hij tracht te vertellen neemt met momenten bijna mythische proporties aan. Visueel is het een interessante film, met een soort van documentaire-achtige sfeer die opgeroepen wordt, al transporteert Herzog zijn kijker op visueel vlak wel met overtuiging naar de 16de eeuw in Latijns-Amerika. Het groezelige camerawerk geeft een realistisch sfeertje weer, wat grappig contrasteert met de megalomane ambities en illusies van het hoofdpersonage. Wat me jammer genoeg wel helemaal uit de film haalde was de Duitse dub, die op meerdere vlakken niet overtuigend is. Het is misschien niet iets waar ik over moet vallen, maar zogenaamde Spaanse conquistadores die in de Amazone op zoek zijn naar El Dorado, en dan opeens schel Duits uitkramen, wel ja.. Suspension of disbelief zullen we maar zeggen, maar dat werkte voor mij niet. Het maakte de film vooral erg afstandelijk. En Klaus Kinski trekt nog wel hele overtuigende gezichten, maar veel verder dan dat geraakt hij ook niet. Qua lichaamstaal lijkt hij allerlei rare dingetjes aan het uitproberen te zijn, maar het komt eerder lachwekkend over, en qua morele downfall of val richting de waanzin is al snel geen sprake meer als je als acteur vanaf de eerste seconde zo ontzettend kwaad en onsympathiek overkomt. Ik vond zijn personage niet geslaagd, en daar had Kinski een groot aandeel in.

3*.

Ik vind het Alice in Wonderland-verhaal in principe erg leuk, maar kan tot nu toe door geen enkele adaptatie echt bekoord worden. De latere remake van Burton is matig, maar ook deze originele Disneyklassieker vind ik moeilijk te verteren. Op papier is al die doldwaze nonsens en fantasie waar geen lijn in te trekken valt erg leuk, maar in de uitwerking is het té. Alice belandt van de ene knotsgekke absurditeit in de andere, waardoor het gevoel van onsamenhangendheid al heel snel opduikt. Op geen enkel moment kan je je binden aan personages of aan een verhaal, want de personages wisselen elkaar de hele tijd af en van een plot is geen sprake. Dat gevoel van fragmentatie veranderde voor mij al snel in eentje van verveling, waardoor het een lange zit werd. Al de fantasie in de wereld kon dat niet verhelpen, al zitten er zeker leuke afzonderlijke stukjes in. Het hele eindgedeelte met de evil queen of het theekransje net daarvoor zijn heel vermakelijk. Het sterkste aan de film is natuurlijk het visuele aspect; fantastisch mooi getekend, werkelijk prachtig. Het blijft hierdoor gelukkig een heel kijkbaar geheel. Maar al bij al had ik er wel meer van verwacht. Het was overigens niet een film die ik heb meegekregen in m'n jeugd, dat werkt misschien vrij nefast bij de Disney classics.

2.5*.

Het was intussen zo'n 7 jaar geleden dat ik Alien voor de eerste en tevens ook laatste keer zag, dus ik vond het onderhand tijd voor een herziening. Destijds gaf ik de film 3.5*, een score waar ik nu met mijn hoofd niet meer bij kan. Wie weet was ik destijds net iets te jong om dit op volle waarde te schatten, want mijn god, wat is dit een meesterwerk van de bovenste plank.

Alien is van het begin tot het einde nagenoeg perfect; ik kan op dit moment wel wat schoonheidsfoutjes opmerken (de crew maakt bijvoorbeeld niet altijd de slimste beslissingen) maar die wegen bij lange na niet op tegen al het goeds dat deze film te bieden heeft. De sfeer is ontzettend goed; Alien roept dat existentiële gevoel van die griezelig lege en zwarte ruimte goed op, evenals dat gevoel dat er van alles slechts in de uithoeken van de ruimte kan zitten dat ons petje te boven gaat. In de pakweg eerste veertig minuten gebeurt er niet zo heel veel, maar de sfeer en toon die Ridley Scott hierin neerzet, en de spanning die langzaamaan stevig opgebouwd wordt, is ongeëvenaard. Vanaf de gruwelijke en iconische scène waarin de alien geboren wordt gaat de spanning alleen maar in crescendo. Ridley Scott weet dit vast te houden tot de laatste minuut, en dat is echt een knappe prestatie. De alien komt amper in beeld, maar dat werkt juist uitermate effectief (net zoals bijvoorbeeld in Jaws): less is more. Er zit amper actie in de film, en ook dat is de juiste keuze. Het is een pure horrorfilm die volledig inzit op spanning en angst voor het onbekende. Sfeer en spanning zijn dus de factoren die deze film grotendeels maken, maar daarbovenop zijn ook de visuele effecten, de cinematografie en de acteerprestaties fantastisch. De planeet waarop ze landen, het claustrofobische interieur van het schip én de alien zelf zien er geweldig uit. Sommige zaken ogen verouderd natuurlijk, maar dat verhoogt enkel het charme. En oké, op het einde is de alien duidelijk een man in een pak, maar daar ga ik de film echt niet op afrekenen. Sigourney Weaver is een echte bad-ass zonder ooit een overpowered Mary Sue te zijn; dit soort stoere heldin is in de veertig jaar na deze film nauwelijks beter nagedaan.

Ik kan hier nog veel over typen, maar moge het duidelijk zijn dat ik hier 2 uur enorm van genoten heb. Ik vermoed ook wel dat je er echt in de juiste gemoedstoestand voor moet zijn; de film is zeker in het eerste uur traag, dus die sfeer en spanningsopbouw moet je kunnen appreciëren, en zoiets is nu eenmaal gevoelsmatig. Ik moet na deze herkijkbeurt concluderen dat het een van de meest sfeervolle, atmosferische en nagelbijtend spannende films is die ik gezien heb. Initieel was ik van plan enkel dit origineel te herbekijken, maar nu heb ik toch ook wel zin gekregen om Aliens en daarna de rest er (nog) eens achteraan te gooien. Deze overtreffen zullen ze niet doen, maar in mijn herinnering was Aliens toch ook echt heel sterk. In ieder geval een welverdiende verhoging naar 5* voor Alien.

Na het erbarmelijke Prometheus had ik m'n verwachtingen voor Alien: Covenant naar 0 bijgesteld, en wat blijkt, ik vond deze een stuk beter te behappen dan zijn 'voorganger'. Enkele problemen van Prometheus zetten zich hier door (de film neemt zichzelf te serieus, de crew is werkelijk OERdom), maar heb geprobeerd me daar hier zo minimaal mogelijk aan te storen. Sommige dingen zijn zo vreselijk dom dat ik er nog wel eens om moest lachen, terwijl het in Prometheus dom was op een niet-grappige manier. Covenant heeft verder genoeg vaart om het niet te laten vervelen, visueel is het een heerlijke film, en het is ook leuk dat de daadwerkelijke Aliens hier ook een echte rol hebben. Dat design blijft heel mooi en cool. Ridley Scott durft hier vooral wat bloederiger en vettiger uit de hoek te komen. Sommige scènes zijn echt heerlijk bruut en vies. Daarbovenop komt het personage David beter uit de verf hier. Fassbender lijkt er absoluut geen zin in te hebben, maar hij levert wel een degelijke rol af.

Ik snap nog steeds het nut niet, maar als domme, brute, vlotte en mooi uitziende actiefilm is dit zeker niet verkeerd.

Helaas een vrij matig einde van de Alien franchise, maar op zich had ik weinig anders verwacht. Alien 3 was ook niet echt een goede film, maar eindigde tenminste vrij bevredigend en passend. Daar had je dan gewoon van af moeten blijven, want dit vierde deel voegt nog minder toe en gaat verhaaltechnisch echt belachelijk over the top. De niet-menselijke kloon van Ripley en dat niet-Xenomorph gedrocht op het einde vallen qua concept nauwelijks serieus te nemen. In het laatste halfuur worden de daadwerkelijke aliens ook gewoon totaal aan de kant geschoven; nog zo'n onbegrijpelijke keuze voor een slotdeel. Wat deze film misschien had kunnen redden, (en dan zeg ik misschien, want dat is nog twijfelachtig) is als ze voor een volledige parodie-aanpak waren gegaan, of iets in die trend. Nu zit je met een film die je niet echt serieus kan nemen, maar die zichzelf wel serieus neemt. Maar bon, als je dit verder gewoon los ziet van de rest (en moeilijk is dat niet, want het heeft nauwelijks nog iets te maken met de eerste twee delen) is het nog wel een vrij vermakelijke film. Vermakelijker dan Alien 3 zelfs, hoewel die niettemin de 'betere' film van de twee is. De actie oogt lekker, de aliens zien er zeer goed uit, de cast is misschien wel de leukste sinds Alien, Weaver zit ondanks alles nog steeds goed in de rol van Ripley (of kloon-Ripley in dit geval), en de speelduur is niet al te lang. Alles bij elkaar dus een vermakelijke zit, maar in geen enkele zin van het woord kan je dit goed noemen. Wel vind ik het beter en vele malen vermakelijker dan het latere Prometheus bijvoorbeeld; Alien Resurrection heeft tenminste nog een greintje fun in zich zitten. 2.5*.

Ik ben heel erg tevreden de bioscoopzaal uitgewandeld na Alien: Romulus. In principe is het alles wat je mag verwachten van een (moderne) Alien-film, en vind ik het een heel stuk beter te behappen dan Ridley Scotts laatste toevoegingen aan de franchise. Niet dat Prometheus en Covenant geen interessante probeersels waren, maar de uitwerking was er uiteindelijk niet naar. Met Romulus keert regisseur Fede Alvarez terug naar de roots van de serie, zowel in toon, plot als esthetiek. Het valt niet te ontkennen dat de film boordevol fan service zit, naar zowat alle delen in de serie maar toch vooral Alien, maar stoorde me dat echt? Bitter weinig, eigenlijk. De film doet weinig nieuws, maar wandelt het bekende pad gewoon op een hele fijne, frisse manier. Het doet me een beetje denken aan Prey van een aantal jaren geleden; die keerde ook terug naar de basis van de Predator-franchise, maar op een oerdegelijke manier, en daarmee zowat alle sequels met gemak achter zich latend. Eenzelfde gevoel heb ik een beetje bij deze Alien: Romulus.

Het ziet er allemaal ongelooflijk goed en gelikt uit, met een hele sterke sense of place. Je spendeert maar vijf minuutjes op die kolonie-planeet, maar toch heb je meteen een heel sterk gevoel over hoe het leven er aan toe gaat op die plek. De locatie van het verlaten ruimteschip is natuurlijk ook een perfecte, en dat is waar de paralellen met de eerste film beginnen. Tot aan de digitale recreatie van Ian Holm aan toe. Alvarez regisseert alles heel behendig, met een fijne sfeer en goede opbouw, hoewel échte spanning grotendeels uitblijft. Daar heb je als kijker gewoonweg teveel voorkennis voor anno 2024. De Xenomorphs blijven fantastische filmmonsters, zo ook in dit deel, maar echt angstaanjagend zijn ze natuurlijk niet meer. Qua spanning, sfeer en opbouw weet het de allereerste Alien-film in de verste verte niet aan te tikken (maar wie had dat nu verwacht?), maar Alvarez maakt veel goed door er een ongelooflijke vaart in te houden en heel veel vermakelijke scènes voorbij te laten komen. Dat zijn de sterktes van deze film, en dat is waarom ik de tweede helft beter vond dan de eerste. Qua gore had ik er (gezien Alvarez' reputatie) nog net iets meer van verwacht, maar er zitten wel echt enkele zeer brute kills en momenten in, met die geboorte-scène op het einde op kop. Brr. De hele laatste akte van de film is zo te lezen behoorlijk hit or miss, maar ik val wel echt in dat eerste kamp. Ik vond het afsluitende kwartier behoorlijk waanzinnig, inventief en benauwend. Echt eventjes iets dat je zonder spoilers moet ervaren.

De cast is grotendeels best vergetelijk, met uitzondering van David Jonsson, die wel heel veel wist te leggen in zijn rol als Andy, de Android van dienst. Maar goed, het belemmert de film en wat Fede Alvarez probeert te doen, totaal niet. Nee, ik ben echt tevreden en heb me ontzettend vermaakt. Alle verwijzingen daargelaten, vind ik het fijn hoe los deze film staat van de rest van de franchise. Ik denk oprecht dat dat zowel bij Alien als Predator de juiste weg voorwaarts is. Niet alles hoeft een grootse, samenhangende cinematic universe te zijn.

Dikke 3.5*.

Alien 3 heeft met een heel aantal problemen te kampen, maar is over het algemeen een vrij degelijke film. Ik heb de Assembly Cut gekeken, die denk ik unaniem als de beste versie van de 2 beschouwd wordt. Het feit dat deze langere versie de titel 'director's cut' niet mag dragen komt natuurlijk omdat Fincher de film 'onterfd' heeft. Langs de ene kant snap ik dat wel, want je ziet nergens in de hele film zijn bekende stijl of visie terug, en de studio zal wel een hoop verpest hebben, maar toch; voor een debuutfilm is dit meer dan oké. Het gebruik van het sombere en grijze kleurenpallet is in ieder geval een boeiende keuze, en zeker in het begin wordt de sfeer van de gevangeniskolonie goed neergezet. Na het actievolle 2de deel wordt er hier terug gekozen voor een miniemere aanpak, en af en toe werkt dat wel. Toch is het na het zien van Aliens, waar er bij wijze van spreken honderden Xenomorphs voorkomen, niet altijd even spannend om te zien hoe iedereen moeite heeft om 1 alien te killen in de span van 2.5 uur. Waarmee ik bedoel te zeggen dat deze film niet kiest voor de actie-aanpak van deel 2, maar ook nergens in de verste verte de spanning van deel 1 haalt. De meeste gevangenen zijn ook vrij irritant of vergetelijk. Enkel het personage van Charles Dance is heel tof.
Wel fijn is dat Alien 3 terug wat bruter is, en op het einde de ballen heeft om Ripley te laten doodgaan. Het voelt op zich als een gepast einde aan. Ik vraag me af met wat voor dom idee ze gaan afkomen in de vierde film, want eigenlijk was dit een ideaal stoppunt.

Het is een vrij inconsistente film over het algemeen met heel wat problemen, maar het is zeker niet slecht. De locatie is tof, de sfeer zit zeker in het begin goed, de alien ziet er in close-up nog steeds geweldig uit (de verre shots van de xenomorph bevatten echter absurd lelijke CGI), Sigourney Weaver lijkt er nog altijd zin in te hebben, en het einde is passend. 3*, en ik ben eens benieuwd wat ze van het vierde en laatste deel hebben gebakken.

Een paar dagen geleden had ik voor het eerst sinds lang Alien nog eens gekeken, en die heb ik maar meteen verhoogd naar 5*. Een groot meesterwerk. Ik kreeg daarom ook meteen enorme zin om de vervolgen er achteraan te gooien. Met Aliens gooit James Cameron het over een geheel andere boeg; in plaats van de horror en de spanning van deel 1 krijgen we hier een groots actiespektakel te zien. Ik ga al maar meteen vooropstellen dat ik de sfeer en horror van Alien absoluut superieur vind, maar Cameron maakt hier zonder twijfel een geweldige en vermakelijke actierit van, met heel veel coole setpieces en vele spectaculaire scènes. Het laatste uur zit bomvol met non-stop geweldig in beeld gebrachte actie. Een horde aliens wordt overhoop geknald, dus horror of spanning roepen die beesten niet meer op, maar dat is ook niet waar Cameron voor gaat. En eerlijk is eerlijk, dat zou toch niet zo effectief werken voor een 2de keer op rij, dus het was een wijze beslissing om van dit vervolg een pure actiefilm te maken. Een retecoole toevoeging op het einde is de Alien Queen; wat een ontzettend mooi design. Sowieso ziet de hele film er fantastisch uit, maar dat kan je natuurlijk wel aan visueel visionair James Cameron overlaten.

Ik heb de special edition van 154 minuten gekeken, en ik moet zeggen dat die af en toe wel iets te lang duurde. Zeker de pakweg eerste 70 minuten komen vrij traag op gang, evenwel zonder dat er echt spanning wordt opgebouwd. Ik denk dat de kortere versie qua tempo iets beter tot z'n recht komt. Een ander minpuntje zijn de wat oninteressante macho soldaten en het vervelende schreeuwende meisje dat uiteraard alles overleeft. Dat voelde wat te 'Hollywood' aan, bij gebrek aan een beter woord, in tegenstelling tot het veel brutere eerste deel. Sigourney Weaver is gelukkig wel nog steeds heel tof als Ripley. In zijn geheel is dit, ondanks enkele minpunten, een heel toffe en spectaculaire actiefilm met heerlijke special effects en een topregie van James Cameron. Ik heb de twee vervolgen nog nooit gezien, dus daar ga ik nu ook eens werk van maken. Voor Aliens stonden 4*, en die blijven staan.

Ware tour de force voor Andrew Scott. Een acteur die ik nog niet veel aan het werk heb gezien buiten zijn rol in Sherlock, maar als Moriarty wel altijd een onuitwisbare indruk achterliet. Zijn prestatie in All of Us Strangers raakte me heel erg diep. Zijn mimiek en gezichtsexpressies gaan door merg en been. Wat een rollercoaster aan emoties; zowel droevige, melancholische, tragische, mooie en hoopgevende gevoelens wisselen elkaar af. Paul Mescal draagt hier ook zéker aan bij, maar het is wel echt Scott's film. En de scènes tussen Adam en Harry vond ik mooi, maar het zijn vooral de scènes met de ouders die me waarlijk naar de keel grepen. Hoe je het ook allemaal wil interpreteren; deze scènes staken ijzersterk in elkaar en maakten iets in me los. De interpretatie die ik het 'mooiste' vind is dat niets in deze scènes 'echt' is. Adam beeldt zich in hoe het zou zijn om op dit punt in zijn leven met zijn ouders te praten en hoe zij op alles zouden reageren. Zijn ouders terug tot leven wekken door middel van verbeelding zorgt ervoor dat hij zijn trauma's een plaats kan geven en uiteindelijk vooruit kan in zijn leven. Adam is een man die tegelijkertijd ouder is dan zijn ouders ooit geworden zijn én een jongen die geen dag ouder is geworden sinds zijn ouders gestorven zijn. Voor eeuwig levend in dat moment, totdat hij zichzelf toelaat verder te gaan op het einde.

Hoe Adams relatie met Harry evolueert parallel met de scènes met de ouders, steekt mooi in elkaar. En ook hier hangt ogenschijnlijk de vraag; wat is echt en wat niet? Maar nadenken over die vraag is irrelevant en mist het punt van de film, dat ergens mooi verwoord wordt door het personage van Claire Foy: Does it feel real? Ik denk dat dat altijd de meest waardevolle vraag is.

De beelden zijn mooi, de muziek wekt een wervelmoes van verschillende emoties op, het tempo zit goed. Ik ben er niet helemaal over uit wat ik van het einde vind - het had voor mij iets algeheel positiever mogen eindigen, want de rest van de film is ook al vrij drukkend en zwaar - maar de melancholie, het verdriet en de hoop vormt natuurlijk wel een mooie combinatie. Ik moet het nog wat laten bezinken, maar alles voor de laatste vijf minuten vond ik in ieder geval een stuk sterker.

4*.

Vakkundig in beeld gebracht, stijlvol en tot in de puntjes verzorgd. Als je zelfs bij een 3* score dit soort dingen kan zeggen, weet je dat je het over een film van Ridley Scott hebt. Op dat vlak stelt de man nooit teleur. Het probleem is hier het verhaal, en de iets te lange/langdradige manier waarop dat in beeld wordt gebracht. Hier had perfect een halfuurtje afgesnoept van kunnen worden, want zo ontzettend veel heeft het allemaal ook weer niet om het lijf. En in de laatste twintig minuten lijkt er veel met de haren bijgesleept te worden om de film toch nog maar wat te rekken, en er een clichématig spannend einde van te maken. Groot pluspunt is dan gelukkig de feilloze cast, die het interessant weet te houden. Mark Walhberg vind ik normaal nooit wat aan, maar is hier verrassend adequaat (al is zijn rolletje wat raar in het verhaal geschreven), Michelle Williams prima zoals altijd en vooral een erg briljante Christopher Plummer. Jammer dat Getty niet wat meer voorkwam, maar de momenten met hem zijn wel steengoed en interessant.

Over het algemeen een wisselvallige productie, wat Scott wel vaker presteert sinds anno 2010, maar slecht natuurlijk ook niet. Met een compactere speelduur vloeit hier gemakkelijk een hogere score uit. 3*.

Deze 'amateur-kortfilm' ziet er toch wel heel professioneel uit. Erg mooie beelden, sfeer en lichtgebruik. Er wordt (bijna) niet gesproken, maar toch worden de emoties of de gevoelstoestand van het hoofdpersonage duidelijk naar voren gebracht. En een creepy, doch ietwat simplistisch, einde. Gebaseerd op ware gebeurtenissen, yikes. Nu ja, dat kan je zoals altijd wel met een korrel zout nemen waarschijnlijk. Leuk detail trouwens: wanneer ze 's morgens haar tent open wil doen zit de rits aan de andere kant als waar ze het 's nachts had dichtgedaan. Merkte ik wel ook pas op na de 2de keer.

Wat een heerlijke film was dit. Genoten van het begin tot het einde, met enkel hier en daar een klein smetje. Amarcord heeft nauwelijks een plot of een rechtlijnige verhaalstructuur, maar dat is de grote kracht van de film. Het gaat over de losstaande lotgevallen van enkele personages, maar het is ook breder dan dat. Het gaat over een stad, over een land, over een tijdsperiode. Wat het betekende om op te groeien in de jaren dertig in Italië. Hoe het voelde om in die periode en onder die omstandigheden op te groeien. Het is een heel anekdotische en fragmentarische film, maar het geheel wordt wel strak bij elkaar gebonden door een thema, een idee, een consistent sfeerportret. Een poëtische visuele stijl. De beelden die Fellini uit zijn hoed tovert zijn werkelijk prachtig; tegelijkertijd zo rauw en zo poëtisch. In felle mate geromantiseerd, maar niet per se altijd verbloemd of mooi. Het is een complexe balans, maar Fellini weet die perfect te vinden.

Zoveel prachtige scènes. De oom in de boom schiet me als eerste pareltje te binnen, de scènes op school of in biecht bij de priester, die chaotische keukenscène waarbij vader en moeder allebei compleet uit de bocht vliegen, het moment met de dansende jongeren, het fantasieverhaal-binnen-het-verhaal over de sjeik en zijn 28 minnaressen, de verschillende families die op hun schommelende bootjes uitkijken over het voorbijvarende cruiseschip. Zoveel kleurrijke personages. Zoveel grappige momenten; het is echt een luchtige en komische film. Die het niet schuwt om afwisselend ook zwaarmoedig en droevig en melancholisch te worden. Het is de combinatie van al die verschillende sferen en gevoelens dat van Amarcord zo'n compleet pakket maakt, een schildering van het leven zo je wil. Een melancholisch, poëtisch, komisch schilderij.

Ik kon hier geen genoeg van krijgen. Omdat de film ook niet toewerkt naar een duidelijk eindpunt, had het van mij gevoelsmatig nog wat langer mogen voortkabbelen. Maar zoals het nu is, is het evengoed nagenoeg perfect.

4.5*.

Heerlijke misdaadfilm van Ridley Scott. Het betreft hier het oh zo archetypische rise and fall verhaaltje, maar het wordt simpelweg erg goed/doordacht en met een enorme klasse in beeld gebracht. Het sombere en grijze kleurenpallet is sfeervol, en vooral de jaren 60/70 tijdsgeest wordt tot in de ogenschijnlijk kleinste details perfect weergegeven. Daardoor zit je met een heel sfeervolle productie, en is het verhaal af en toe secundair (wat dus niet negatief bedoeld is in dit geval). Buiten sfeer, ook bijgestaan door een steevast geslaagde muziekkeuze, en algemene visuele pracht en praal is hét paradepaardje van American Gangster echter de cast. Russel Crowe acteert heel goed, en speelt ook een leuke rol. Zijn scènes zijn zeker in het pakweg eerste uur niet heel boeiend, maar Crowe weet een zeker charme in zijn personage te stoppen. De onbetwiste ster van de film is een sterk spelende Denzel Washington. Logisch natuurlijk, want hij heeft de tofste en opvallendste rol, maar niettemin toch maar even érg sterk geacteerd. Naturel, charismatisch, terwijl de duisternis in zijn personage tegelijkertijd vrij duidelijk aanwezig is. Een van Washingtons beste rollen die ik al zag. Niemand valt echter uit de boot; tot op de kleinste bijfiguur aan toe acteert iedereen geloofwaardig en goed (Brolin, Ejiofor, Elba; nogmaals: wat een cast!).

Dat het verhaal met momenten dan wat minder pakkend/meer standaard is, wordt door al de bovenstaande elementen meer dan goed gemaakt. Er is weinig nieuws dat je met het rise and fall verhaal kan doen, en dat gebeurt hier dan ook absoluut niet, maar met een geweldige uitwerking als deze is dat Ridley Scott meer dan vergeven. Op voorhand keek ik ook wel een beetje op tegen de erg lange speelduur van 160 minuten, maar die vloog werkelijk voorbij. Ik vind het bewonderenswaardig zelfs dat Scott tijd durft te nemen voor wat zijweggetjes en karaktermomenten. Het voortkabbelende tempo geeft de film een heel naturel gevoel. Is toch leuker om te kijken dan zo'n strak beregelde film die geforceerd van punt A naar punt B naar C vliegt.

Dikke 4*.

Ik heb genoten van An American Werewolf in London, al was het maar omdat goede weerwolf-films nu niet bepaald voor het rapen vallen. Jammer, want het is wel echt een mythologisch beest waar ik graag meer films gewijd aan zou zien; ik heb de weerwolf altijd boeiender en cooler gevonden dan bijvoorbeeld vampiers of zombies. Maar deze American Werewolf dus; het begint al meteen heel sfeervol en onheilspellend in de Schotse weides, de herberg met de onvriendelijke dorpsbewoners en dan uiteindelijk de vrij gruwelijk in beeld gebrachte weerwolf-aanval. Meer kan je al bijna niet wensen van een film als deze. John Landis tovert mooie beelden en sfeervolle sets en landschappen uit zijn hoed. De rest van de film heeft echter ook nog heel wat leuks te bieden, waarbij ik vooral de humor en absurditeit (die eerste droomsequentie bijvoorbeeld, met die schietende weerwolven) een interessante keuze vond. Ik had meer een full-on horrorfilm verwacht, maar de film is met momenten erg luchtig en leuk. Een combinatie die eigenlijk niet zo goed zou horen te werken, maar dat toch doet. David Naughton doet het tof in de hoofdrol, en ook Griffin Dunne speelt leuk, zowel in het begin als tijdens de 'hallucinaties' als ondode. En vooral de make-up effecten van Rick Baker zijn een aantal decennia later nog steeds heel indrukwekkend. De transformatie is beroemd - en met reden - maar vooral ook de bloederige praktische effecten en toegetakelde lichamen zien er héél sterk en overtuigend uit. Fantastische scène, zo tegen het einde aan, wanneer David in de cinema tussen al zijn kibbelende slachtoffers zit. Opnieuw die combinatie van horror en humor, en eigenlijk als scène een perfecte weerspiegeling van de film in z'n geheel.

Enkel de échte 'weerwolf-actie' vond ik achteraf gezien een beetje karig. Het is logisch natuurlijk dat er, omwille van bepaalde technische limitaties, veel aan de suggestie overgelaten moet worden. Maar de moordscènes hebben daardoor nooit helemaal de impact die de rest van de film wel heeft. Het einde gaat ook heel snel en abrupt. Hetzelfde kan gezegd worden over de ontluikende relatie tussen David en de verpleegster. Dat laatste is niet echt een punt waar ik over val, maar dan had ik liever gezien dat er bijvoorbeeld op andere zaken focus was gelegd. Geen perfecte film, maar wél héél leuk.

Dikke 3.5*.

Anchorman 2: The Legend Continues ligt, logischerwijze, qua humoristische stijl in hetzelfde straatje als het eerste deel, maar verrassend genoeg voor een groot deel van de speelduur ook qua niveau. Klopt, het is allemaal een stuk meer over the top (Bricks 'begrafenis' en het auto-ongeluk, bijvoorbeeld), en in z'n geheel wat platter en minder slim geschreven. Maar toch amuseerde ik me er kostelijk mee, en zit er een grote grapdichtheid in het pakweg eerste uur. De hele cast keert terug en is nog steeds ontzettend leuk. Steve Carell heeft in de tien jaar sinds het eerste deel een populariteits-boost gekregen, duidelijk te merken aan zijn wat prominentere aanwezigheid in deze film, maar zeker ook Ferrell, Rudd en Koechner blijven erg grappig in hun type-rolletjes. Vanaf dat Burgundy blind wordt en alles weer bergaf gaat voor hem, beleeft de film echter even een dip. Het is ook hier dat de speelduur van twee uur zich negatief laat voelen; veel te lang natuurlijk. Het hele laatste gedeelte duurde dus te lang, waardoor het minder gaat boeien én ook minder grappig wordt. Op één groots moment na; de vechtscène. Die is wel nog even heel hilarisch, met al die random cameo's. Dat sluit de film dan toch nog net met een goed gevoel af.

In ieder geval tovert dit soort humor wel constant een glimlach op m'n gezicht en is deze Anchorman 2, zeker voor zo'n laat vervolg te zijn, van een heel degelijk niveau. Dikke 3*.

Vermakelijke komedie met wat absurde kantjes, die toch wel een heel aantal grappige momenten te bieden heeft doorheen de negentig minuten. Grotendeels niet van een hilarisch niveau, maar er kan zeker een hoop afgelachen worden. Van Ferrell ben ik doorgaans niet de grootste fan, maar hij zet hier een geslaagd typetje neer in de vorm van Ron Burgundy. Maar zonder enige twijfel is de héle cast fantastisch, en absoluut het beste aspect van de film. Steve Carell, Paul Rudd en David Koechner zijn fantastisch als het groepje vrienden rondom Burgundy, maar ook bijvoorbeeld het terugkerende rolletje van Vince Vaughn of de random cameo's van Ben Stiller en Jack Black zijn grappig. De humor is soms wel situationeel, maar komt toch voornamelijk van de grappige teksten en acteerprestaties van de cast. Het is ook een groot en leuk pluspunt dat Anchorman ontzettend ongecompliceerd is, en dat regisseur McKay gewoon vol voor een simpel humoristisch verhaaltje gaat, zonder veel meer te willen doen. Aangezien het latere vervolg bijna volledig dezelfde cast heeft, ga ik die binnenkort zeker ook eens een kans geven, want het zijn toch wel echt vooral de acteurs die hier een fijn en grappig geheel van weten te maken. 3.5*.

Vermakelijke en lekker ongecompliceerde actiefilm. De vorige 'has fallen' delen zitten al een stukje weg in m'n geheugen, maar dit 3de deel mag er echt wel zijn, wat op zich knap genoeg is. Het plot, met het verraad en de hoofdpersoon die zijn onschuld moet bewijzen, is zo clichématig als maar kan, maar de actie wordt hard en vlot in beeld gebracht, en nog belangrijker, weet bijna constant te vermaken. Er zitten echt wel leuke scènes in, met de truck achtervolging, het gedeelte met vaderlief in het bos en het eindgevecht op kop. Gerard Butler en Morgan Freeman spelen wat op de automatische piloot, maar blijven altijd oké. En visueel oogt het gewoon allemaal fris.
3*

Zeker niet slecht. Het ziet er wat goedkoper uit dan The Conjuring films, waar dit dan een spin-off van is, en de locaties zijn heel wat minder sfeervol, eng of interessant. Dan heb je als horrorfilm al wel de wind tegen, maar toch weet de regisseur met minieme middelen heel wat creepy en enge momenten te creëren. Het is vrij standaard allemaal, maar er zitten enkele geslaagde jumpscares in. De pop Annabelle zelf vind ik niet echt eng, maar die komt eigenlijk ook niet heel prominent voor. Veel enger is die demon, en diens aanwezigheid levert heel wat goede momenten op. Annebelle Wallis speelt een goede rol, de rest loopt er maar wat bij (al was de rol van de priester nog wel leuk). Het einde is vrij slecht en teleurstellend, maar de anderhalf uur die hier aan voorafging was op zich echt wel leuk genoeg. 3*.

De laatste film van 'The Conjuring Universe' die ik nog moest zien. Het tweede Annabelle deel vond ik een tijdje terug verrassend genoeg erg bovengemiddeld. Dit derde deel weet dat niveau bijlange na niet aan te tikken, en is ook gewoon vrij nutteloos. Er komen heel wat geesten voor in deze film, en ik vond die bijna allemaal meer intrigerend dan Annabelle zelf (vooral de Veerman). Aan die pop heb ik nooit wat gevonden; de spanning of creepiness in de eerste 2 films moest komen van de demon, die hier afwezig is. Bovendien is het gewoonweg een saaie film; het duurt bijna 70 minuten vooraleer er eens iets gebeurt. Speelduur van 106 minuten is echt onzinnig in dit geval. De jumpscares zijn ook lachwekkend; heb me letterlijk geen enkele keer verschrokken, omdat je tot op de seconde weet wanneer er iets gaat gebeuren. Bon, het is niet volledig slecht natuurlijk (zoals het abominabele La Llorona); het laatste halfuur is nog wel oké, de stukjes met Wilson en Farmiga in het begin zijn ook goed, en de cast is zeker zo slecht nog niet. Madison Iseman is in ieder geval allesbehalve een straf om naar te kijken. Visueel is de film braafjes, hoewel niet slecht, maar over het algemeen is het het allemaal nét niet, en schiet het tekort. 2.5*.

Prima tweede deel in de Annabelle-reeks. Het eerste deel was ook niet slecht, maar af en toe een beetje goedkoop en sfeerloos. Annabelle: Creation heeft ogenschijnlijk een hoger budget, en daardoor een veel mooiere, sfeervolle en creepy locatie. De sfeer is in deze film daardoor lekker duister en dus dik in orde. De film heeft in de eerste helft ook een lekker traag tempo, waardoor de spanning voelbaar opgebouwd wordt en aanwezig is. De speelduur had misschien iets korter gekund, maar niettemin is die spanningsopbouw een dikke plus. Het tweede uur is dan een stuk enger, boordevol creepy momenten. Het is niet dat je ergens van je stoel afvalt, daarvoor zijn de jumpscares te standaard, maar toch zat dat goed in elkaar. De pop Annabelle komt wederom, net zoals in deel 1, verrassend weinig voor, en dat vind ik eigenlijk een verfrissende zaak. Eng is dat ding helemaal niet. Wederom is het de demon die aan de pop verbonden is die de echte rillingen bezorgt. De aansluiting met deel 1 op het einde is weinig verrassend, maar legt de link wel mooi tussen beide delen.

Ja, toch wel aardig verrast hierdoor. Dit ligt wat mij betreft absoluut op het niveau van The Conjuring films, in tegenstelling tot het eerste deel of bv. The Nun, die wel duidelijk zwakker zijn. Dikke 3.5*.

Leuk vermaak. De MCU is altijd hit or miss bij mij; de Avengers films en bijvoorbeeld Guardians of the Galaxy vind ik toffe films, maar er zitten toch ook vaak flinke missers in deze franchise. Ant-Man 2 is echter toch wel vrij geslaagd en vooral leuk. Verwijzingen naar eerdere delen, die ik eigenlijk al lang vergeten ben, waren in het begin even irritant, maar voor de rest staat de film wel redelijk goed op zichzelf. Ik snap dat de MCU fans het geweldig vinden dat elke film altijd als een puzzelstukje in het geheel past, maar ik vind dat Marvel toch af en toe mag inzetten op films die gewoon op zichzelf staan, met een wat kleiner avontuur, zoals deze Ant-Man dus grotendeels. Inhoudelijk is dit niets, maar er is een grote hoeveelheid vrij leuke actie in het laatste uur, het spelen met het verkleinen en vergroten blijft tof, Paul Rudd is een heel charismatische hoofdrolspeler en de film zit bovendien vol met humor. Vooral dat laatste punt vind ik heel belangrijk; de film is enorm luchtig en kan soms een halve komedie genoemd worden, en dat werkt in Marvel films gewoon vele malen leuker dan melodramatisch gedoe. 3*.

Ant-Man and the Wasp: Quantumania zet de verdere ontrafeling van de MCU in, wat mij betreft. Dit hoort dan zogenaamd de 'epische' start van Phase 5 te zijn, met de introductie van een nieuwe big bad, maar dat komt echt totaal niet over. In de plaats daarvan voelt het alsof je naar een filler-aflevering van een groter geheel aan het kijken bent, waar niets definitiefs of belangrijks in gebeurt, en dat vind ik écht een enorm zwaktebod. De MCU-films zouden nog steeds op zichzelf moeten kunnen staan (of op z'n minst als een deel van een trilogie geconcipieerd moeten worden), en niet énkel opbouwen naar één of andere nieuwe cross-over die pas over een vier- of vijftal jaren verschijnt. In Jonathan Majors als Kang hebben ze in principe wel een goede nieuwe villain gevonden, maar hij komt totaal niet uit de verf in deze film. Hij praat en dreigt veel, maar uiteindelijk verliest hij toch ook weer gewoon op een uitermate domme manier; zo'n aftercredit-scène met honderden Kangs maakt dan ook bepaald geen indruk meer, en doet me niet uitkijken naar meer. Een groot gevoel van 'het zal allemaal wel' overheerst. Nergens maakt de film trouwens goed duidelijk wat Kangs plan en motivatie nu exact is, en wat het hele multiversum hier mee te maken heeft. Dit was wel anders bij Thanos.

Het jammere daarbuitenom is vooral dat Paul Rudd een beetje een bijrol heeft in zijn eigen film, en dat de humor een grote stap terug heeft genomen. Die MODOK is echt een dieptepunt. Juist dat kleinschaligere van de vorige Ant-Man-films vond ik wel iets hebben. Het moet hier allemaal grootser en spectaculairder, maar dat werkt niet. De Quantum Realm wereld is dan gelukkig nog wel een creatieve locatie met een paar leuke visuele vondsten, maar over het algemeen voelt het wel ook heel 'gemakkelijk' aan, en is de CGI grotendeels inspiratieloos. Het is een kakafonie van wezens en werelden en kleuren, maar het voelt wat onafgewerkt aan. Wat overblijft is een algemene/oppervlakkige vermakelijkheid (makkelijk kijkvoer blijft het wel), en hier en daar wél een oké scène (de gigantische mierenhoop bijvoorbeeld).

Maar over het algemeen is het veel te mager. 2.5*.

Antlers is helemaal zo slecht niet. Oké, het verhaaltje is zowel in opzet als uitwerking vrij simpel, maar het visuele aspect en vooral de sfeer maakt hier heel veel goed. Het regenachtige, sombere, modderige landschap van het Amerikaanse Oregon wordt fantastisch in beeld gebracht, wat leidt tot een heel sfeervol geheel. En zoiets is natuurlijk niet onbelangrijk in een horrorfilm, zeker in eentje die inzet op mysterie en een trage opbouw. Als kijker heb je maar half door hoe de vork in de steel zit, en dat mysterieuze wordt aardig volgehouden in het eerste uur. Goed geacteerd door Keri Russell en Jesse Plemons (die man duikt grappig genoeg tegenwoordig echt overal op, maar ik klaag niet), het jongetje was dan weer niet echt overtuigend. Een uurtje opbouw gaat dan uiteindelijk over in een wat explosiever eindstuk, met een prima uitziend monster en enkele lekker smerige stukjes body horror. Het wordt misschien wat dom op het einde, maar de film had toen al voldoende krediet bij mij verdiend. Het is allemaal nergens hoogstaand, maar het is absoluut een fijn horrorfilmpje dat genoeg moois te bieden heeft op vlak van beelden, sfeer en muziek. Meer hoeft dat soms niet te zijn. Klein 3.5'je.

Tja, wat kan je nog zeggen over Apocalypse Now dat niet al duizenden keren verteld is? Geweldige film natuurlijk, en het statuut van legendarisch meesterwerk is begrijpelijk en zeker ook verdiend. 4* is misschien wat aan de lage kant, maar het was pas mijn eerste kijkbeurt, en ik heb het gevoel dat het allemaal nog een beetje moet 'zakken' of 'rijpen'. Maar er is genoeg om van te genieten, zonder twijfel. Dat openingsshot alleen al met ''The End'' van The Doors op de achtergrond, heerlijk. Dat zet meteen de toon van de drie uur durende helletocht. De afdaling naar the heart of darkness (titel van het boek waar Coppola zijn film op baseerde, zij het losjes). Die neerwaartse spiraal voel je heel fel in elke scène en in elk shot, net als de waanzin die oorlog teweegbrengt. Coppola vertelt echt een fantastisch visueel verhaal. De allersterkste scènes vond ik misschien nog wel wanneer ze aankomen bij de laatste bemande outpost. De waanzin, verdwaasdheid en verlorenheid bij de soldaten op die plek, kwam ongelooflijk hard binnen. Zo goed in beeld gebracht; wow. De scènes met Kilgore zijn natuurlijk ook ongelooflijk sterk en entertainend, en belicht de waanzin dan weer vanuit een ander perspectief. Maar hoe dan ook, de verstandsverbijstering dringt door in elk personage, elke figuur. Want dat is wat oorlog nu eenmaal doet, altijd en overal. Hoe sommigen de film kunnen zien als een verheerlijking van oorlog gaat m'n petje te boven.

Wat vond ik minder? Mhm, ik vind het moeilijk om er helemaal de vinger op te leggen, maar het eindstuk met Marlon Brando deed me het eigenlijk het minst van alles. Goed geacteerd, dat wel, maar het kwartje viel niet helemaal.. Nog niet, althans. Ik vind niet dat de film hier echt iets vertelt dat niet al eerder aan bod is gekomen in de film, en het voelt daardoor een beetje als een herhaling, meer dan een echte apotheose. Ik had er meer van verwacht in ieder geval.. Het stukje op de plantage deed het tempo van de film ook niet enorm veel deugd, hoewel hier geloof ik al veel in geknipt is ten opzichte van de Redux-versie? (Ik keek The Final Cut, voor alle duidelijkheid). De bioscoopversie wil ik toch zeker ook nog wel een keertje zien. Ik weet dat Coppola de Final Cut als het laatste woord ziet, maar de 'korte' speelduur van de bioscoopversie lijkt me eigenlijk beter en strakker. Vroeger konden films vaak niet lang genoeg voor me duren; tegenwoordig ben ik toch eerder van mening dat korter meestal beter is.

Dikke 4* om mee te beginnen. Gaat zeker nog wel eens de herziening in. Maar toch al wel best imposant.

Redelijke film. De film heeft alvast het concept om goed te zijn. Het verhaal over een meteoor die kan inslaan op aarde en een groep astronauten die dit moeten proberen te verhinderen biedt veel mogelijkheid tot entertainment. De uitwerking van deze film vond ik helaas niet zo goed.

Het verhaal is leuk, maar niet optimaal uitgewerkt. Sowieso is de film veel te langdradig, in het eerste uur gebeurt amper iets interessants. Het gedeelte in de ruimte was dan wel goed. De humor werkte soms wel, maar was lang niet altijd geslaagd. Ook de acteurs waren niet al te best. Liv Tyler, Ben Affleck en Bruce Willis kwamen alledrie niet erg overtuigend over.

Wat dan wel weer heel erg goed is zijn de effecten. Special effects zijn ook na 16 jaar nog niet verouderd en Bay laat grootse en spetterende actie in de ruimte zien. Daardoor is de film nog erg vermakelijk om naar te kijken.

Geslaagde popcornfilm, maar eerlijk gezegd toch een lichtelijke tegenvaller.