Log

vote posted

Fijne film (speelduur van een dikke 80 minuten ook, hoe heerlijk is dat!), zonder een echt groots meesterwerk te zijn of zo. Een gevoelig, droevig, met vlagen poëtisch portret van een Showgirl die eigenlijk geen plaats meer heeft in die Burlesque wereld, een wereld die haar als oud vuil aan de kant schuift, een wereld die alleen maar jonge schoonheid ziet. Qua thematiek is het al eerder gedaan, maar ik vond het mooi gedaan hier. Daar draagt vooral ook de acteerprestatie van Pamela Anderson aan bij - die heel sterk is - én natuurlijk de extra ''meta''-laag dat de film in feite ook gaat over de real life carrière van Anderson, en haar imago en ervaringen in Hollywood. En oprecht: ook ik had geen enkel idee dat ze een acteerprestatie als deze in zich had. Ze zet met verve een complex figuur neer met wie je toch continu medelijden hebt, ook al is ze een slechte ''moeder''figuur; zowel voor haar eigen dochter, als bijvoorbeeld voor dat jonge meisje dat wanhopig aan haar deur om hulp komt vragen, en ook al heeft ze duidelijk alles opgeofferd voor een wereld die het niet waard was. Dat aspect vond ik ook sterk verweven in de film; Shelly is een heel optimistisch, naïef figuur, die ''Le Razzle Dazzle'' in haar hoofd veel meer gesofisticeerd en met meer klasse voorstelt dan het werkelijk is. Ze verwijst de hele tijd naar Parijs, en de mystiek van de Burlesque wereld, maar als die mystiek al ooit bestaan heeft, zijn de tijden nu duidelijk veranderd. Iets dat zij niet kan of wil inzien. Boeiend karakterwerk, en goed neergezet door Anderson.

Voor de rest ook mooi gefilmd door Gia Coppola - kleindochter van Francis, nichtje van Sophia - leuke neon-sfeer zo nu en dan. Al merk je hier en daar wel dat de film met relatief beperkte middelen gemaakt is. Maar The Last Showgirl overtuigt toch zonder meer, dus ik ben zeker benieuwd wat ze in de toekomst nog gaat doen. De bijrollen zijn ook overtuigend ingevuld, hoewel Jamie Lee Curtis en Dave Bautista uiteindelijk niet heel veel te doen hebben. En die laatste probeert soms toch iets te hard om een 'serieuze' acteur te zijn. Ik vond hem sterk in deze film (en elders ook), daar niet van, maar je voelt soms in zijn acteerprestaties dat hij wanhopig is om serieus genomen te worden.

Dikke 3.5*. Ik zou hem niet per se snel nog eens kijken, maar wel tof voor een keer.

Fijne coming-of-age film die zich afspeelt in de jaren '00, een periode die je de laatste tijd (logischerwijze) meer en meer in films en series vanuit een nostalgisch oogpunt belicht ziet worden. Maar nu ook weer niet zó vaak dat het afgezaagd begint te worden. Integendeel, hoewel de thema's die aan bod komen vrij herkenbaar zijn, voelt Dìdi toch erg fris en nieuw aan. De manier waarop het gefilmd is - dat schokkerige, hyper-kinetische cameragebruik - maar ook het feit dat de 'media' van begin jaren 2000 (YouTube-filmpjes bijvoorbeeld) visueel heel fel geïncorporeerd worden in de stijl van het filmmaken, zorgt ervoor dat je hier echt met een coole, interessante mix zit van technisch 'mooi' camerawerk (er zitten enkele shots in die echt prachtig zijn) en een stijl van filmen dat ''true to the time period'' voelt. Sean Wang is een filmmaker om in de gaten te houden, dat is zeker. Je voelt op veel momenten dat de film een belangrijk passie-project voor hem was, en wellicht zelfs hevig autobiografisch geïnspireerd, want de film voelt super oprecht en authentiek aan. De ervaringen van Dìdi waren ongetwijfeld niet exact de zijne, maar het zal toch wel dicht in de buurt komen. Een heel warm, mooi maar vooral écht portret is het gevolg.

Izaac Wang is ook echt een plezier om te volgen in deze film als het hoofdpersonage Dìdi. Niet omdat Dìdi zo'n bijzonder sympathiek of fijn figuur is om te volgen, maar wél gewoon een hele realistische opgroeiende tiener is, en dus echt fantastisch neergezet door Wang. Je voelt heel fel mee met zijn struggles, bijvoorbeeld bij zijn prille gevoelens voor Madi, en zijn onkunde om hier op een goede manier mee om te gaan. We've all been there, toch? De moeilijkheden die hij heeft met zijn Taiwanese afkomst zijn dan weer wat minder 'universeel', maar wel heel mooi en opnieuw oprecht in beeld gebracht. Heel invoelbaar allemaal, ook al zijn het niet állemaal mijn eigen ervaringen.

Leuk dus! Fijne film om rond deze tijd van het jaar te kijken ook, met het beginnende mooie weer. Een echte zomerfilm eigenlijk. Dikke 3.5*.

Heerlijke film. De openingsscène met onze protagonist die met paard en kar door de bosrijke wildernis komt opdagen - onder de muzikale begeleiding van Leonard Cohen's The Stranger Song, benadert zo ongeveer cinematische perfectie. Het lijkt een opening te zijn die is voorgeschreven door de western-regeltjes, maar toch nét even anders (al was het de a-typische locatie maar, maar toch ook de droefgeestige, melancholische sfeer die in de lucht hangt en - zo blijkt al snel - onze ''cowboy'' zelf). Warren Beatty's McCabe is géén Clint Eastwood of Man With No Name uit de Dollar-trilogie, al is dat wel hoe het personage zichzelf percipieert. Daar ligt meteen al een hele interessante tegenstelling én omkering van de verwachtingspatronen, en dat blijft de hele film doorspelen. McCabe is boers en in feite hélemaal niet zo snugger als hij zelf denkt, of in ieder geval toch niet zo slim als hij zich voordoet naar de rest van het stadje toe. Geen typische revolverheld dus, net zoals dat Mrs. Miller geen typische damsel in distress is. Zij heeft het allemaal veel beter voor elkaar, maar wordt desondanks toch meegesleurd in het onheil van McCabe. De band tussen beide blijft vaag en wat er nu precies speelt tussen de twee wordt nooit helemaal uitgeklaard, maar dat ze allebei wel iets voelen voor de ander, wordt meermaals duidelijk. Maar zeker niet op de manier zoals je het verwacht.

Toch is het niet zo dat zich hier een romantisch verhaal uit ontspint. Integendeel, de film is heel Anti-Romantisch, en dat wordt doorgetrokken in alle aspecten. Zelden zag een ''western''-dorpje er zo smoezelig en vuil en onderkomen uit, en het leven in zo'n dorpje zo onaangenaam. Het sneeuwt, het regent, de modder druipt overal van af. De sfeer die hierdoor ontstaat vond ik ab-so-luut fantastisch. Zelden zo'n enorm atmosferische film gezien, eerlijk gezegd. Ik zat er compleet in. Het plot en de personages nemen ook niet per se de voorgrond - Altman laat de beelden heel vaak voor zich spreken, laat de camera vaak rusten, sommige scènes lopen wat langer door dan conventioneel gezien nodig is - en zo ontstaat er een film die in elke scène lééft, en je met bedwelmende kracht helemaal onderdompelt. Sommige shots zijn pure poëzie; het verhaal gaat dat Kubrick na het zien van de film stomverbaasd was en bij Altman te rade ging hoe hij sommige scènes en shots voor elkaar heeft gekregen.

De film is traag en ik snap waarom sommigen het een frustrerende zit kunnen vinden: Altman komt de kijker eigenlijk héél weinig tegemoet. Niet in tempo, niet in verhaal of karaktermotivaties, en ook niet in hoe hij zijn cast regisseert. Er lopen hier geen revolverhelden rond, en een einde waarin het kapitalisme niet wint, bestaat niet. Toch, of juist daardoor, heb ik genoten van élke seconde, van elk aspect, en vooral van die ongelooflijke sfeer. Voor mij leunt dit dicht bij de volle pot aan, maar ik hou het voorlopig op een welverdiende 4.5*.

En ook nog maar mijn eerste Altman! Het wordt hoog tijd om zijn oeuvre eens wat verder uit te spitten.

vote posted

vote posted

vote posted

vote posted

Ik heb me geamuseerd met Mickey 17, ook al is het inderdaad geen absolute topper. Het grootste minpunt dat je de film denk ik kan verwijten, is dat het niet helemaal toonvast is. Het ene moment ben je naar een soort slapstick-komedie aan het kijken, dan weer naar een hele weirde 'arthouse', om vervolgens ook nog eens te schakelen naar een typische heroïsche 'blockbuster'-finale. De film vliegt alle kanten uit. Sommige stukken en elementen werken héél goed, anderen wat minder, maar het is daardoor vooral geen naadloos geheel. Ik vond het positieve veruit overwegen, maar ik snap dat het voor sommigen als een ''vlees noch vis'' geval kan aanvoelen.

Maar wat werkte? Veel eigenlijk, voor mij. De futuristische wereld die Bong Joon-Ho - wel, niet 'geschapen' heeft, want het is gebaseerd op een boek - maar dan toch vormgegeven heeft in ieder geval, steekt sterk in elkaar. Visueel valt er veel om van te genieten; qua vormgeving en effecten, maar ook zéker qua camerawerk. Joon-Ho is intussen toch al lange tijd meester in zijn vak, en dat zie je er aan af. Prachtig gefilmd, heel dynamisch. Het design van de aliens ziet er ook goed uit, bijvoorbeeld. Creature design kan je toch ook wel echt aan hem overlaten. De acteerprestaties vond ik over de gehele lijn ook héél sterk; iedereen wist perfect wat er van hem of haar verwacht werd. Pattinson is werkelijk fantastisch. Hij moet veel uit de kast halen en verschillende versies van zichzelf spelen, de één onhandig, onwennig maar lief, de ander roekeloos en kwaad, maar hij doet dat echt geweldig. Hij heeft in sommige scènes zelfs een soort van Buster Keaton-vibe of 'kwaliteit' over zich heen hangen, met de fysieke 'slapstick' soms. Hij draagt de film, gemakkelijk. Mark Ruffalo en Toni Collette weten ook éxact in wat voor film ze spelen. Ik vond het juist heel amusant hoe karikaturaal ze waren en hoe dik ze het er bovenop legden.

Wat werkte niet? Zoals ik al zei, heel toonvast is de film niet, en Joon-Ho wilt teveel. Het eindstuk werd me veel te zoetsappig en 'typisch', bij gebrek aan een beter woord. Dat had ik toch een stuk sterker verwacht, je zit bijna in een Disney-film nu. De boodschap is helder en duidelijk, én waardevol, maar had wel ook op een andere manier overgebracht kunnen worden, zonder te vervallen in zo'n typische blockbuster-climax. De zij-personages, neergezet door Steven Yeun en Naomi Ackie, komen ook niet zo goed uit de verf. Vooral het personage van die laatste schiet ook echt alle kanten uit, van geile drugsverslaafde tot heroïsche heldin. Maar: all in all heb ik wel echt genoten van Mickey 17, en vind ik de score hier (en elders) betrekkelijk laag.

Dikke 3.5*.

Héél mooi gemaakte Claymation, werkelijk prachtig. Anderhalf uur lang genieten van alle kleine details, visuele verwijzingen en grapjes, en het meesterlijk opbouwen van een universum vol aandoenlijke, menselijke figuren met kleine en (zeer) grote gebreken en tekortkomingen. Adam Elliot is een Meester in zijn vak, genieten geblazen. Enkel en alleen voor het visuele aspect kijk ik de film binnenkort nog eens met heel veel plezier opnieuw, want ik heb het gevoel dat me nog veel over het hoofd gevlogen is. Het is heel Burtonesque, maar eigenlijk nog een stuk duisterder, tragischer en volwassener, én ook met een uniekere invalshoek.

Inhoud haalt het voor mij helaas niet helemaal bij de vorm - hoewel het plot voor een groot deel van de film wel raakt. Al vond ik het met momenten wel een beetje een repetitieve vertelstructuur, en is de voice-over op zich een logische keuze, maar daarom niet de beste of meest originele. Ik ben zelden grote fan van die techniek - het geeft een film altijd een groot 'En toen gebeurde dit'-gevoel voor mij, zo ook hier. Echt een groot minpunt is dat absoluut niet voor alle duidelijkheid, maar het is wel zo'n kleinigheid dat ervoor zorgt dat ik het verhaaltechnisch niet meteen een meesterlijk vertelde film vind. Het einde was mooi, maar kon ik me ook niet helemaal in vinden. Het klinkt misschien raar - ik voel me bijna harteloos - maar het einde is te zoet. Dat de broer van Grace toch nog blijkt te leven, vond ik een foute keuze. Ik had het juist mooi gevonden als Grace daar aan 'voorbij' had kunnen groeien. Dat leek me ook de richting waar het in uitging; Grace die ondanks alle horror in haar leven en verleden, toch vrede kan vinden en een toekomst voor haarzelf kan beginnen uitstippelen. Om haar op het einde van de film met haar broer op de zetel te zien zitten, voelde een beetje als een setback.

Maar goed, ook dat is vooral een gevoelsmatig puntje. Ik wil zeker niet te negatief klinken, want in z'n geheel vond ik het een heerlijk originele, prachtig gemaakte animatiefilm, waar véél in zit, aan de oppervlakte maar ook meer verborgen, waar je wat voor moet zoeken. Wie weet valt het inhoudelijke aspect wat meer op zijn plek wanneer ik de film nog eens kijk. Zo niet, heb ik in ieder geval toch nog eens kunnen genieten van de heerlijk, héérlijk vormgegeven wereld!

Dikke 3.5*.

Ik heb de film een aantal weken geleden gezien en had hem toen op 3.5* staan gevoelsmatig, maar nu terwijl ik wat aan het terugdenken ben, mag dat eigenlijk gerust naar een 3* zakken voor mij. Ik vond het geen onaangename filmervaring, maar merkte wel al vrij snel dat ik er niet helemaal inzat, en dat het wellicht geen topper voor mij ging worden. En nu zakt de film qua 'nasmaak' - of hoe zal ik het zeggen - ook niet fantastisch goed. Het is een enorm sfeervolle neo-noir met een visueel absoluut gelikte stijl; ik denk dat de grootste criticaster van de film dat ook nog wel zou beamen. Qua art-design is dit top. Maar het is hier wel echt een geval van 'stijl boven inhoud' voor mij, want het inhoudelijke deed me heel weinig. De personages zijn van bordkarton en weinig meer dan karikaturen en de drie verhaaltjes vond ik niet supersterk. Ik had ook gehoopt dat ze wat ingenieuzer met elkaar in verbinding zouden staan met elkaar, maar dat is eigenlijk totaal niet het geval. Hier en daar een verwijzing of een personage dat terugkeert, of eens één gebeurtenis die overlapt en vanuit een ander perspectief bekeken wordt, maar ik vond dat al bij al heel karig. Ik kon me vaak niet van de gedachte onttrekken dat als dit uit de pen van Tarantino was gevloeid, dit aspect véél sterker en organischer in elkaar gestoken zou hebben. Als ik er eentje moet kiezen, vond ik het laatste verhaaltje overigens het meest vermakelijke en sterkste; hetgeen met Clive Owen en het prostituee-leger.

De 'edgy' one-liners, het brute geweld, de hyper-geseksualiseerde vrouwen, de 'coole' loners met een brute buitenkant maar een gouden hart, de enorm afschuwelijke villains.. Ik snap dat het kan aanspreken, en Robert Rodriguez is qua stijl en toonzetting op z'n minst wel heel consistent, maar ik denk dat het me tien jaar geleden allemaal meer gedaan zou hebben. Niet dat ik een film als deze ontgroeid ben, of zo zou ik het toch helemaal niet willen verwoorden, maar het maakte niet helemaal de indruk die het denk ik een aantal jaren geleden misschien wel gedaan had. Al vind ik het inhoudelijk en verhaaltechnisch echt geen bijster sterke film, en staat of valt deze film wel echt of je voor 2 uurtjes lang de stijl en toon op zichzelf voldoende vindt.

3*.

Hoe ongelooflijk leuk is Paddington 2! De reputatie van de film als absoluut meesterwerk is al een tijdje fel aan het doordringen in de popcultuur (in The Unbearable Weight of Massive Talent wordt er een hele grap rond gebouwd, bijvoorbeeld), maar ik kan alleen maar constateren dat dat niet onterecht is. Dit is echt dé perfecte hartverwarmende, mooie 'familiefilm', met voor de verandering eens zoete boodschappen die niet onverdiend of onoprecht aanvoelen, maar juist héél oprecht zijn en gevoelsmatig helemaal juist overkomen. De film is grappig, lief, ongelooflijk kleurrijk en groots en mooi gefilmd. Qua regie waan je je met momenten in een Wes Anderson-film, en dat kan echt wel als een compliment opgevat worden. Echt zovéél beter dan je zou mogen verwachten van een film als deze. Bijna té goed. In de zin dat de film met een beetje minder (technische) kwaliteit ook wel was weggekomen. Maar regisseur Paul King fires on all cilinders. Het hele stuk in de gevangenis is het allerleukste, maar Paddington 2 blijft van begin tot einde leuk en verloor me misschien alleen een héél klein beetje bij de finale op de trein. Maar te lang gaat het allemaal niet door gelukkig, met een perfecte speelduur van 100 minuutjes. Heerlijk is dat.

En wat een toffe cast. Hugh Grant in een grappige, toffe rol, maar ook Brendan Gleeson bijvoorbeeld, en uiteraard het gezin van Paddington. En Paddington zelf is heel aandoenlijk. Er is geen zwakke schakel eigenlijk, en dat is best knap voor een 'kinder'film. Voor nu een dikke 4*, maar ik zie dat bij herziening nog wel eens omhoog gaan eerlijk gezegd. Hartverwarmend gewoonweg, met een lieve oprechtheid waar veel (kinder)films nog wat van kunnen leren.

Een héle trage, minimalistische film die je als kijker eigenlijk heel weinig geeft om aan vast te grijpen, maar die me toch anderhalf uur lang best beklijfde. Er gebeurt werkelijk heel weinig, maar met centrale thema's als eenzaamheid, monotonie, verveling, vervreemding en afstandelijkheid is dat geen vreemde (regie-)keuze. Op deze manier voel je als het ware letterlijk wat het hoofdpersonage voelt en doorstaat. Je voelt het isolement waar ze in zit, halfslachtig probeert uit te geraken, maar uiteindelijk toch ook niet helemaal durft, kan of wilt. De ongelooflijke eenzaamheid die je te beurt valt als immigrant in een vreemd land wordt in de kijker gezet, maar het wordt ook veel breder getrokken dan dat. De onkunde om met elkaar te communiceren in een steeds apathischere en afstandelijkere wereld, waarin we tijdens onze middagpauze - zij het uit gewoonte, verveling of ongemakkelijkheid om in een sociale situatie te zitten - het liefst naar de veilige thuishaven van onze telefoon grijpen. Wel, dié onkunde zit overal en bij iedereen, en begint ons als menselijk ras te definiëren. Aurora is helemaal afgesloten, om honderd-en-éen redenen, en om haar te zien ontwikkelen doorheen de film vond ik enorm fascinerend en subtiel in beeld gebracht. 'Saai', zou je ook kunnen zeggen, en ik zou het er zelfs niet helemaal mee oneens zijn, maar wel echt een hele doelbewuste saaiheid. Essentieel eigenlijk zelfs, om volledig mee te kunnen gaan in de mindset en struggles van Aurora. Ongelooflijk sterk en naturel geacteerd trouwens door Joana Santos. Ik was helemaal mee met alles wat ze deed, en het is echt een heel kwetsbare rol die ze met verve invult. De andere acteurs hebben geen grote rollen of grootse monologen, maar komen juist daardoor ook heel realistisch en naturel over. Niets op aan te merken.

Een groots meesterwerk is On Falling overigens niet. Daarvoor is het allemaal toch nét iets te traag, maar misschien vooral onvoltooid. Ik had het gevoel dat er op het einde van de film nog een mooi verhaal verteld had kunnen worden, dat misschien wel even waardevol was geweest, zo niet meer. Visueel en technisch is het kundig, maar ook geen héél mooie film. Het is allemaal heel donker en grijs en deprimerend, de ruimtes zijn 'klein' en onaangenaam, de muren kruipen op je af in de scènes. De scène in het park tegen het einde aan is een uitschieter, daar is er wel opeens licht en lucht en ruimte. Mooie scène trouwens, al gaat het een stukje lang door misschien.

3.5*.

Een echte mixed bag. The Brutalist heeft overduidelijk heel wat zichtbare kwaliteiten. Audiovisueel is het een monumentale verwezenlijking en een absolute topervaring in de bioscoop. Je kan toch wel zeggen dat Brady Corbet dit met relatief 'weinig' middelen indrukwekkend in beeld heeft gebracht; knap. De korrelige cinematografie, de soms bijna expressionistische shots van de torenhoge, lelijke betonnen gebouwen, de bombastisch grootse soundtrack die met momenten aanzwelt en even alles overheerst, het zwierende, zwalkende camerawerk. Er is werkelijk veel om van te genieten op dit vlak, en de film voelt in alles als een teruggreep naar de grote Amerikaanse classics uit de 20ste eeuw.

Maar precies daar knelt ook ergens het schoentje, want in elke scène voel je ook wel dat Corbet heel fel.. probéért. Sommige keuzes vallen artistiek goed te verdedigen, maar anderen lijken ook gemaakt te worden simpelweg om 'artistiek' te zijn. Er zit zeker een pretentieus, hoogdravend kantje aan The Brutalist, en dat viel bij mij niet altijd op de juiste plek. Op voorhand, puur op basis van de omschrijving, de beelden, de trailer, etc. dacht ik dat de film wat overeenkomsten zou delen met There Will Be Blood, maar laten we achteraf wel wezen dat deze film de veters van Andersons meesterwerk nog niet mag strikken. The Brutalist heeft bij lange na niet zoveel (dieps) te zeggen als eerdergenoemde film, en is thematisch en inhoudelijk een heel stuk leger. Niet dat die vergelijking hoeft gemaakt te worden natuurlijk - de films hebben nauwelijks iets met elkaar te maken - maar ook op zichzelf genomen vind ik niet dat de inhoud van The Brutalist in de verste verte een speelduur van 214 minuten rechtvaardigt. Lange films hebben hun plek, maar er moet wel een reden zijn. Hier zou ik die reden niet meteen kunnen aanduiden. Waarschijnlijk om het geheel groots en episch te laten aanvoelen. En begrijp me niet verkeerd; dat werkt deels. Maar niet volledig, en op het einde bleef ik vooral met het gevoel achter dat er films zijn met minder dan de helft van deze speelduur die veel meer bij me los weten te wekken. Langer is niet per se beter. De allerlaatste scènes en daaropvolgend het lied tijdens de aftiteling vond ik ook niet per se werken. Over een brute stijlbreuk gesproken. Dat zal ongetwijfeld de bedoeling zijn geweest, maar ik zie het niet.

Inhoudelijk deed het me dus eigenlijk vrij weinig, en dan is het een hele lange zit. De personages zijn grotendeels allemaal onsympathiek en afstandelijk, en hoewel ik weet dat dat doelbewust is, maakte dat de zit er niet makkelijker op. Brody acteert goed, maar zijn personage is echt het grootste deel van de film afschuwelijk onaangenaam. Guy Pierce had veruit de 'leukste' rol om te acteren lijkt me. Een acteur die wel wat meer goede rollen zijn kant uit mag krijgen, wat mij betreft. Ik laat het audiovisuele aspect uiteindelijk dan toch maar wat zwaarder doortellen, want het blijft wel een indrukwekkende totaalervaring voor oog en oor, maar in z'n totaliteit had ik er véél meer van verwacht, een meesterwerk misschien zelfs. Dat was helaas (voor mij) helemaal niet het geval, en de zin om dit ooit nog eens opnieuw te kijken is er op dit moment helemaal niet. 3*.