Log

vote changed, original voice was 2,5 stars

vote posted

Wat meteen opvalt is de zeer off beat toon en bedachtzame tempo van deze film. De hele film beweegt zich in een compleet eigen wereld. Als je dat niet kunt waarderen, zal je flink moeite hebben met deze film! Daarnaast wordt de film geclassificeerd als horror (aangezien hij ook op Shudder staat), maar veel schrikmomenten zijn er niet. Deze film doet veel dingen eigenzinnig en dat levert uiteraard ook lage waardering op.

Het begint met een bloedige noodkreet die zijn weg vindt naar Jasper, een 'dead letter'-onderzoeker op een postkantoor, gaat via een Scandinavische databroker naar een bizarre relatie van een excentrieke man die is geobsedeerd door modulaire synthesizers en zijn ontvoerde keyboardbouwer. De grootste kracht van de film schuilt in de sfeervolle aanpak. De film bezit een eighties-retro, uitgeklede look, want echt bijdraagt ​​aan de realiteit van de film.

Regisseurs/cameramannen Joe DeBoer en Kyle McConaghy hebben duidelijk ook oog voor goede acteurs, want de meeste acteurs zijn geen grote sterren, maar de acteerkwaliteit is over de hele linie uitstekend! De cast is sterk, met uitstekende acteerprestaties van Tomas Boykin als Jasper, en John Fleck als Trent die ook echt griezelig is en doet denken aan Jeffrey Dahmer.

De sfeer is perfect, gefilmd in een korrelige, jaren '80 esthetiek die aanvoelt alsof hij uit een verloren archiefrol uit 1980 is opgegraven. De muziek van de film is uiteraard vaak van synthesizer met af-en-toe wat orgel-klanken en draagt ook ect bij aan de griezeligheid. Nu is de film fictie, maar het was erg leuk om in de aftiteling "waar zijn ze nu"-scenes te zien! Ja dit levert best iets origineels af, met een horror-achtige sfeer en is één van die films die me eraan herinnert waarom ik van horror houd en hoe rijk en gevarieerd het genre kan zijn.

De film Dead Mail (2024) maakte indruk dus opzoek gegaan naar eerder werk van regisseurs Joe DeBoer en Kyle McConaghy. En net als die film is dit erg goed gemaakte, zeer onderscheidende sciencefictionfilm. Hoewel de budgetbeperkingen soms wel duidelijk is, is het productieontwerp en visueel wel behoorlijk sterk.

In een alternatieve geschiedenis, 1959, wordt Minston County geregeerd door de hypocriete lokale despoot Bascum, en zijn groepje Misfitte-bewakers staan erom bekend spontane amputaties bij opstandige burgers uitvoeren. Bascum voert ook wrede behandelingen en experimenten uit om slecht gedrag te "corrigeren". Donnie, de zoon van een van zijn slachtoffers, werkt samen met de mysterieuze vreemdeling Milt om een ​​einde te maken aan deze wrede heerschappij. En er is de constante angst dat er een bom gegooid zou kunnen worden.

De cinematografie is bovendien zeer goed waarbij er door een filter alles vies en somber uitziet Het gaf zoals in de synopsis al wordt aangeven, de film echt een halverwege jaren '40, en begin jaren '50 dystopische gevoel. Verder vond ik dat de soundtrack echt goed paste bij de film. Deze bezit eveneens (als bovenstaande film) een eigen tempo, het script is wederom opvallend en het ziet er erg cool uit voor zijn budget. Domweg een absoluut geweldige film!

Een nachtelijke wandeling door het bos. Tja en dat is wat je hier ook krijg te zien; een zus van een overleden vrouw en der ex-vriend slepen middenin de nacht met Lizzie's dode lichaam naar een zogenaamd mystieke plaats om haar weer tot leven zal wekken...Voor één of andere reden speelt het zich af in de jaren '90 maar overgrote deel van de film hoor en zie je de ex en de zus alleen praten over het leven, complottheorieën, oude rituelen en herinneringen aan Lizzie. De film is repetitief en bezit te veel droge dialogen. Pas aan het einde zijn er een paar rituele handelingen maar die zijn niet genoeg om het einde of de film de moeite waard te maken.

Deze horrorfilm, al is het eerder een spannend drama, is niet slecht, Niets bijzonders maar gewoon fatsoenlijke en oké. Maar hé, wat wil je het is Blumhouse. Je kan ook niet verwachten dat die opeens iets geheel anders gaan doen...ik bedoel, deze… deed het ook gewoon weer met een metafoor over verdriet, (de personificatie van de depressie van de moeder), enkele schrikmomenten en de vrouw in de tuin is niet te eng. Dit om een ​​zo breed mogelijk publiek aan te spreken. Diepgang, originaliteit en schokkende horror kan/mag je hier dus niet verwachten. Het is dan ook opvallend dat er is gekozen voor een niets verklarend einde. Daarvoor rond ik het af naar boven maar meer dan oké was het niet en je bent ook zo weer vergeten.

vote changed, original voice was 3,5 stars

vote changed, original voice was 3,0 stars

Er waren geen al te hoge verwachtingen, want de Found Footage Hell House-franchise vond ik ook maar een wisselvallig bedoeling. Maar dit is regisseur Stephen Cognetti's eerste traditioneel gemaakte horrorfilm en een Shudder original. Vandaar dat ik deze wel wilde proberen! Alhoewel Shudder lijkt de film zelf ook maar nauwelijks te promoten. Ach het is niet zo'n slechte film maar net als vele andere gebruikt het een metafoor voor verdriet. De film begint (ook net als vele andere) wanneer Chuck Wilson na de dood van zijn moeder met zijn vrouw Maria en zijn zus Isabelle naar het stadje Ashland Falls verhuist. Dat hele stadje heeft last van een geest genaamd Helen Foster. Er hangt een beklemmende sfeer, echter een paspop is de belangrijkste bron van schrikmomenten. Waarom een paspop? Men kies er voor om het te vertellen met drie dezelfde verhalen. Er is een risico op herhaling maar zo ervaart elk persoon wel zijn eigen spook met voldoende schrikmomenten. Die personages zijn misschien ook wat matig, maar er is toch genoeg om je te boeien. Het einde is wat te abrupt, maar de effectieve schrikmomenten maken het wel een plezierige film! En ach al met al is het een prima, zij het gebrekkige, eerste poging tot een traditionele horrorfilm.

Kom op zeg....wat een belachelijke waardering weer op IDMB! Rechttoe-rechtaan exorcismefilms hebben we er genoeg. Echter komt het niet vaak voor dat je ook maar iets enigszins vernieuwends tegenkomt in een exorcismefilm en laat deze film dat nu juist wel doen! Vanaf het begin interessant doordat de twee hoofdpersonen opgroeien in een sekte, de één ontsnapt naar een carrière in de psychiatrie en de ander als priester en vreemde dingen die gebeuren met exorcisten die allemaal op dezelfde dag werden vermoord. Oké de film weet niet altijd even goed om de personages en concept over te brengen. Echter zijn er een paar budgettaire probleempjes. De praktische effecten werden wel redelijk goed uitgevoerd, CGI iets mindere en helaas waren er visueel zowel mooie beelden, als middelmatige, en de acteerprestaties van hoofdpersonages zijn goed, maar van anderen voelen niet zo sterk. Veel films over exorcisme en bezetenheid volgen hetzelfde plot, als er dus eentje komt die het anders probeert en dat ook nog een schot in de roos blijkt te zijn, verdiend dat gewoon een dikke pluim!

vote posted

vote posted

In Amerika is professioneel worstelen, oftewel show-worstelen, enorm populair. Dit is dan ook niet de eerste film die zich afspeelt in deze gesimuleerde worstel-wereld. Wel is dit er één die netjes en serieus (niet grappig) behandelt en die ook een vermakelijke film oplevert! Een klein worstelgezelschap accepteert een grote, goedbetaalde klus in een rustig, afgelegen stadje, maar beseffen te laat dat een sekteleider een ander satanisch plan met ze voor heeft! Er zijn vijf van deze wedstrijden die het grootste deel van de schermtijd in beslag nemen. Het maakt de film ook engszins herhalend maar de film is gemaakt door de regisseur van WolfCop (2014) en deze bezit een soortgelijke energie. Het is lowbudget, maar goed gefilmd, op een paar oneliners na is het script serieus, en het gebruikt een effectieve neo-giallo-stijl. Het acteren is helaas wel één van de wat zwakkere punten van de film. De professionele worstelaar Chris Jericho speelt de schurk, en hij is helaas geen goed acteur! De film bezit gelukkig een vlot tempo, is opvallend sympathiek en maakt de boel niet ingewikkeld. Het is een leuke, bovengemiddelde horrorfilm

Het is een film van The Asylum maar het is geen mockbuster maar een film die meer op zichzelf staat. Schoolmeisjes in korte rokjes willen feesten. Ze nemen valse paspoorten. Ze ontmoeten de verkeerde jongens. Er gebeuren erge dingen. Ze willen wraak. Ze besluiten strippers te worden. Het is ook geen J-sploitation, maar moet een rape/revenge-film zijn Echter daarvoor bezit het ook maar weinig uitbuiting in de vorm van bloed en gore. Wel veelvuldig de borstjes van de drie Aziatische meisjes als ze zich rond een paal bewegen, of schootdansen, of als ze een douche nemen. Tja als je om de haverklap topless Aziatische meisjes wil zien, was dit misschien nog je ding maar de makers benadrukken ook steeds dat ze minderjarig waren. Serieus minderjarig is gewoon een bar slechte idee zelfs voor lowbudget-onzin.

vote changed, original voice was 2,5 stars

vote posted

Beetje een frustrerende film. Deze horrorfilm volgt namelijk het toch wel uitgekauwde onderwerp over de hel van online daten. Een film waarin Alex, een jonge kantoor-mus die een groot deel van haar vrije tijd besteedt om via een Tinder-achtige telefoonapp met mannen te daten, oppervlakkig te praten en acceptabele seks te hebben. Die cyclus wordt doorbroken wanneer ze contact maakt met ene Kyle..met een "vreselijk" geheim. Dit is dus niet het meest originele idee maar bezit ook een aantal kwaliteiten, waaronder een sterke hoofdrol van Blu Hunt ("The New Mutants", "The Originals") Soms is er ook best goede sfeer, er zijn enkele seksscènes en het nachtelijke Los Angeles (er zijn geen stadsscènes overdag) zag er goed uit! De horror begint pas in het laatste deel en die is solide, hoewel ook niet zo bijzonder opvallend. Jammer dat het resultaat dus nooit meer is dan een beladen romance die zenuwslopend probeert te zijn, maar vooral faalt om meer pit in de film te krijgen.

vote posted

vote posted

vote posted

vote posted

vote posted

vote posted

vote changed, original voice was 3,5 stars

vote changed, original voice was 3,0 stars

vote posted

“Where there are no lions hyenas rule.”

Als regisseur James Ashcroft en (co-)scenarist Owen Marshall films op dit niveau blijven maken, zijn ze een gouden duo! Hun vorige "Coming Home in the Dark" was een boven verwachting goede Thriller en ditmaal gaan ze meer op de mysterie-horror-toer. Hoewel dat ook niet helemaal accuraat is, want dit is geen doorsnee Annabelle- of Chucky-film. (het voldoet dus niet aan de “standaard” horrorfilm)

Een rechter (Geoffrey Rush) komt door een hersenbloeding in een verzorgingstehuis terecht. Zijn leven verandert hierdoor niet alleen drastisch, maar een medebewoner (John Lithgow) terroriseert met een plastic pop zonder ogen, Jenny Pen, aan zijn hand vastgemaakt, iedereen in het tehuis. Slim wordt er gespeelt met of de oude man ze niet allemaal meer op een rijtje heeft of dat handpop Jenny Pen een bovennatuurlijke kracht bezit.

Ondanks dat de pop voor verschillende horrormomenten zorgt (als een schaduw, of als een gigantische Jenny met gloeiende ogen), komen de meer alledaagse confrontaties het harder aan. Ondraaglijke close-ups, langzame zooms en desoriënterende camerahoeken dragen daarnaast ook bij aan het sluimerende gevoel van angst en de lange gangen met knipperende rode rookmelders maken het er niet comfortabeler op.

De film is daarmee ook gemener dan je aanvankelijk zou denken, en het is zeker niet bang om de kijker een aantal fikse stompen in de maag te geven. En als je iemand bent die niet goed tegen ouderenmishandeling kan, is deze film af en toe behoorlijk niet prettig om naar te kijken! En wie wil dat nu niet... John Lithgow en een babypop die Geoffrey Rush in rolstoel terroriseren in een bejaardentehuis? Ja dit was wederom weer een gedurfde en brute film die met kop en schouders boven veel andere horrorfilm uitsteek.

vote changed, original voice was 3,5 stars

vote posted

Als je eigen bedenk, dat dit gemaakt is met een budget van een appel en ei, is dit eigenlijk niet eens zo heel slecht Het is een Asylum-film en dus een echte mockbuster voor de actiefilm San Andreas (2015) Natuurlijk worden alle mogelijke clichés gebruikt en worden er een paar lachwekkende special effects aan toegevoegd. Zoals de meeste van de Asylum's films wordt er wel vaak gereden en door de personages veel gepraat. De ramp is niet indrukwekkend en heeft niet veel impact, maar een hoop rare momenten maakt eeen en ander goed Want tja, deze moderne B-film zal het meest herinnerd worden om een nijlpaard!!! Die is het beste aan deze film. De film kreeg ook nog een vervolg met San Andreas Mega Quake (2019)

We weten allemaal wat je, de vorige zomer hebt gedaan...Inderdaad dit is niet zo creatief, het is een slasher die opent met een proloog voordat hij terug-flitst naar “Een paar dagen eerder”. Het bevindt zich ergens tussen horror en thriller in en heeft soms zo zijn momenten, maar het zijn er niet genoeg om het boven het gros uit te tillen. Meest opvallende is denk ik wel de land-aanduiding; Verenigde Staten terwijl veel aan de film gewoon Noors is! Regisseur Alex Herron is Noors en het huisje staat in Noorwegen. Letterlijk gaat het over een groep vrienden die rouwen in een een afgelegen chalet om de dood van hun vriendin. Hoewel er tussendoor kleine schrikmomenten in de film zitten, begint het slashen pas na meer dan een uur. Maar dan dient een ander probleem zich aan, er is een ernstig gebrek aan potentiële slachtoffers... Tja en de onthulling van de moordenaar is daardoor ook een beetje voorspelbaar....Het acteerwerk was goed, Noorwegen is natuurlijk een mooie locatie en een paar aardige kills in de laatste 20 minuten, maken dat het niet heel slecht was maar het had ook niets nieuws te bieden.

vote posted

vote changed, original voice was 2,5 stars

Weer een dag, weer een Indonesische horror over geesten. Met talloze horrorfilms per jaar is Indonesië een zeer productief land. Veel van deze films beweren te zijn geïnspireerd op waargebeurde verhalen, en maken veelvuldig gebruik van clichés Het is die herkenbaarheid, die er vermoedelijk voor zorgt dat horrorfilms populair zijn in Indonesië. Anders is dat dit verhaal, ook is gebaseerd op een populaire horror-podcast van 30 minuten (van ene Mizter Popo) Het verklaard misschien ook waarom dit binnen die constante stroom horrorfilms, een wat leukere onderhoudende Indonesische spookfilm was.

Het is een horrorthriller waarin het meisje Mawar op haar 20e verjaardag het graf van haar ouders bezoekt. Op het kerkhof doet ze een verjaardagswens; ze wil een vriendje en tja uiteraard Mawar wordt die wens werkelijkheid. Gelukkig heeft ze een paar vriendinnen die haar ziel proberen te redden. De vertolkingen van de meisje zijn eerlijk gezegd ook best behoorlijk goed. Dit is ook nodig want het verhaal wordt ook gedreven door het idee dat vriendschap belangrijk is als dingen moeilijk worden. Verder volgt de film de traditionele benadering van het omgaan met een ongewenste geest. Daardoor werd het uiteindelijk relatief fris en onderhoudend verhaal.

Je denkt dat het ergens heen gaat als Aitana en haar vrouw Gabi, samen met hun pas geadopteerde zoontje een verrassingsbezoek brengen aan het ouderlijk huis op kerstavond … de ouders gedragen zich echter vreemd en Aitana lijkt te zijn vervangen door een Roemeense vluchtelinge Nadia. Helaas draait de film alleen maar rondjes om een plot dat je al eerder zag in films uit 2017 en 2018. (raad zelf maar welke?) Allemaal erg "been there done that" Er is één het-is-een-droom schokkende scene maar dat is niet voldoende om van een goede horrorfilm te spreken! Er wordt geplaagd met demon-aanbidding of culinaire cultus. Maar van enige spanning komt hier niet veel terecht?

Irritant krabben...

Er is niet veel te zeggen over deze film. Het voelde onnodig lang aan! Een motivatiecoach/spreker die de hele film aan haar hoofd krabt, wordt achtervolgd door een oude erfelijke parasitaire vloek, wat leidt tot een reeks voorspelbare gebeurtenissen. Er zijn enkele momenten met een griezelige sfeer, maar die worden overschaduwd door repetitieve scènes. Hoeveel flashbacks van haar moeder die verdrinkt of momenten waarop ze zichzelf krab, kan je verdragen? Het verhaal gaat ook vaak nergens heen en dan helpt een voor de hand liggende metafoor van familietrauma ook niet mee! Het is een uur lang proberen een voorgevoel van angst of horror op te roepen maar daar nauwelijks in slaagt! Er zijn niet veel bloed- en gore-effecten, tot iets voor het einde Die zin wel netjes gedaan. Visueel is de film ook niet zo heel slecht, en het ontwerp van de wezens, doordat het uit boeddhistische Vietnamese folklore kwam, was best cool. Maar de film is veel te Irritant, langzaam, voorspelbaar en frustrerend om als een goede besteding van je tijd te worden beschouwd.

Wow verrassend goed weer! Regisseur Osgood Perkins, de zoon van Psycho’s Norman Bates hoofdrolspeler Anthony Perkins is (naar mijn mening) wars van trends en doet gewoon zijn eigen ding! Het levert hem niet altijd de gewenste waardering op maar fans weten het ondertussen wel bij Perkins krijg je kwaliteit! (5 films 4x een 4 of zelfs meer) Wie denk dat dit lijkt op de onverwachte hit-film van vorige jaar wordt teleurgesteld! Nee hoor! Alhoewel deze film gebaseerd is op een kort verhaal van Stephen King uit 1980, en Perkins zijn liefde voor het werk van de schrijver laat blijken...voegt hij, wat lijkt ook iets persoonlijk toe! En laat horror nou net het genre zijn waarin je op dat vlak meer creativiteit kwijt kunt.

De film opent met een cameo waarin vader/opa Petey (Adam Scott (Severance) onder het bloed, de titulaire aap (geen speelgoed) probeert te verpatsen in een pawn shop. Dit aapje lijkt verdacht veel op de Japanse jaren '50 Musical Jolly Chimp maar deze trommelt. En inderdaad, een paar seconden later....vervolgens belandt je met een voice-over bij de tweeling Hal en Bill Shelburn als kinderen die er achter komen dat de opwindbare aap dood en ongeluk lijkt te brengen. 25 jaar later probeert volwassen Hal, wat hij als soort familievloek is gaan zien, dit te ontlopen. Wat bemoeilijk werd door de relatie met z’n zoon Petey ((Colin O’Brien, de jonge Willy Wonka), En tja, misschien dat z’n tweelingbroer er ook wel heel anders over denkt? En dan wordt het interessanter....

Perkins kiest vanaf de openingsscène al zeer duidelijk niet voor pure horror, maar voor morbide cynische humor. Wel zijn de sterfgevallen die er zijn lekker in overdreven expliciete gore Wel was dit vaak met CGI. Wat net ietes minder was. In het ‘Stephen King-verhaal zelf zijn er maar een beperkt aantal moorden dus hier kon de regisseur eens lekker creatief losgaan! Wat me overigens ook opviel, was het enigszins ‘aparte’ acteerwerk in de veelal bijrollen. Elijah Wood duikt plots op als een soort guru, Perkins zelf is te zien als hippie-achtige oom. Daarnaast zijn hoofdrolspelers Theo James (The White Lotus) en kind-acteur Christian Convery ook zeer prima in hun dubbelrol.

Voor King-liefhebber zijn er voldoende verwijzingen en knipogen naar eerdere King-verfilmingen. Wel balanceert Perkins soms door teveel enthousiasme op een dun koord Die priester was bijvoorbeeld echt *kuch* té creatief geschreven! Hoe Perkins hier eigen jeugdtrauma op een subtiele manier verwerkt met Stephen Kings werk past perfect. Het is te hopen dat regisseur Osgood Perkins excentrieke stijl niet verloren gaat, door tegenvallende kijkers. Maar gelukkig is dat tot heden nog niet aan de orde want niemand minder dan James Wan produceerde deze heerlijke King-verfilming. Dit is één van de beter geslaagde horrorfilms naar een King-verhaal Maar je moet wel wat afstand nemen van wat je gewend bent!

vote posted

Ondanks dat er misschien wat meer gore, is is het in wezen de zoveelste in de rij slasherfilms die andere genres nabootsen door een gemaskerde moordenaar in de plot van andere, bestaande films te stoppen. Misschien dat de scriptschrijvers dus nog wat lof verdienen voor het vinden van toch weer een nieuw concept. Voor alle duidelijkheid ik heb het over Happy Death Day (Groundhog Day), Freaky (Freaky Friday), Totally Killer (Back To The Future) en It's A Wonderful Knife (die spreekt voor zich) Met dat verschil dat ze nu proberen om een heel genre aan te pakken in de vorm van de romantische komedie. Niet verwonderlijk dat de scriptschrijvers van die oppervlakkige tiener-slashers van de laatste jaren; Michael Kennedy, Christopher Landon en Phillip Murphy (geen slasher maar het niet veel betere Hitman’s Wife’s Bodyguard) hieraan mee deden. Eén van de producers kende Olivia Holt van Totally Killer (nog zo'n tiener-slashers) en was men klaar om hun nieuwste product eruit te poepen. Heel moeilijk is de film niet want het neemt enkel het uitgangspunt van een kat-en-muisspelletje tussen wel/niet verliefd stelletje en een moordenaar met rode, LED-hartvormige ogen. Goh, zullen ze de avond overleven? Wanneer de focus op horror ligt is het eigenlijk nog best oké maar dat gaat verloren door zoveel kleffe romcom-momentjes en proberen grappig te zijn. Tja logische dat het voorspelbare oogrollende teleurstelling werd!

Dit is één van de twee horrorfilms met Popeye als moordenaar die dit jaar uitkwamen Dit omdat het tekenfilm-personage nu in het publieke domein is terechtgekomen. De eerste was de Britse Popeye's Revenge (van ITN, het bedrijf achter de Poohverse) en deze is de Amerikaanse poging. Beide zijn bijna gelijkwaardig maar deze heeft meer mijn voorkeur omdat je tenminste hier wel "I yam what I yam!" hoort en nog veel meer paaseieren bevat (je kan zelfs Wimpy spotten) Zelfs minder budget denk ik maar voor mij dus wel de betere! Maar goed er is dus een oude conservenfabriek ergens in Amerika waarvan men zeg dat de lokale legende oftewel het Sailor Man-monster de plek onveilig maakt. Een makelaar wil deze fabriek verkopen en een groep studenten is van plan om op de plek een ​​documentaire te filmen. Raad eens wat ze tegen komen in deze faciliteit? Er is ook een wending maar die is vanaf het begin al te raden, maar was wel oké. Soms is het lage budget wel te zien maar het levert spetterende moorden en dikke gore-effecten en die zijn praktisch in plaats van CGI! Van mij Geef mij maar meer van dit soort slasher-films.

De stroom van horrorfilms met "geliefde personages in het publieke domein" gaat maar door! Dit keer is het E.C. Segar's iconische zeeman Popeye die veranderd in een moordenaar. Deze werd geproduceerd door ITN, het bedrijf achter de Poohverse echter zal Popeye geen deel van dat universum gaan uitmaken. Ach zolang je dit soort films niet te serieus neemt, vallen ze ook best mee, dit was toch een licht vermakelijke vintage slasher-film. Wat het plot betreft, is het gewoon een doorsnee Friday the 13th-kloon, dienovereenkomstig zijn er ook bloed en een stel borsten (van Atlanta Moreno)

Na een tekenfilmpje waarin werd uitgelegd dat Popeye een jongen was met enorme onderarmen en een vreemde kracht Wat naar verloop van tijd ontaardt in het per ongeluk doden van een van zijn kwelgeesten, de dood van zijn ouders door een boze menigte en dat de jongen schijnbaar daarna is verdronken. Gaat een groepje jongere het meisje Tara helpen om het huis op te ruimen wat ze heeft geërfd. Het typische slasher-script kwam van Harry Boxley, die al een drietal soortgelijke films heeft geschreven, Piglet, Mouse of Horrors en Cinderella's Curse.

Tja de zeeman gaat aan de slag om een groep vervelende twintigers af te slachten met soms een anker en rookt ondertussen een pijpje, maar hij eet niet één keer spinazie! Wel zorgt een rookmachine voor non-stop mist die aan zijn verschijning voorafgaat, het geeft alles een klein beetje een griezelig tintje. Is het goed? Niet echt. Maar is het dom bloederig entertainment? Absoluut! Al had ik wel verwacht om "I yam what I yam!" ergens een keer te horen!

Oh dit was veel meer dan ik had verwacht, dit is zelfs tot nu toe een verrasendere horror-hervertelling van personages uit kinderboeken die in het publieke domein zijn belandt die ik heb gezien. Deze horrorversie J.M. Barrie's "The Boy Who Never Grew Up" is anders dan de vele andere. Maar in plaats van een goedkope hervertelling waar het bekende personage op de slasher-toer gaat, is dit veel meer een gruwelijke sombere herinterpretatie die afwijkt van het bronmateriaal.

Peter Pan nu een psychotische, drugsverslaafde volwassene. Het treurige achtergrondverhaal van Tinkerbell is dat van een androgyne verschijning met een stockholmsyndroom wiens "feeënstof" heroïne is. En hoewel de jongens die Pan ontvoert nooit oud worden, komt dat niet door de magie van Neverland. Daarnaast is er Wendy's zoektocht om haar broer te redden. Het acteerwerk in Neverland Nightmare is verrassend bekwaam. Megan Placito is een geweldig laatste meisje en Martin Portlocks uitbeelding van Peter Pan is buitengewoon effectief!

Toegegeven, er zijn meerdere scènes waar er leentjebuur werd pleegt. Zo is er iets uit IT, lijkt er een moord uit Terrifier 2 te komen. Maar ach het spreekwoord zeg niet voor niets; "Beter goed gejat dan slecht verzonnen": Wel blijft de film in de veilige zone met kinderen, de scènes die daadwerkelijk schokkend zou zijn, blijven netjes buiten beeld. Het geweld dat we wel zien, is nog steeds hard, behoorlijk gemeen en goed weergegeven met praktische effecten. Kortom een goede horror als eindresultaat!

'O My Gosh' wat een chaotische puinhoop...Een stel Britten arriveert bij hun AirBNB midden in het bos, maar het blijkt dat dit het verkeerde adres was, heel logische dat je dan maar inbreekt....Al is dudielijk te zien dat ze niet de deur forceren maar draaien aan de deurknop...hilarisch...! In dit huis vinden ze vier bedden, één te zacht, één te hard, enzovoort. Ze vinden ook vier stoelen, kommen en vier borden. Enfin niet belangrijk maar er moest wel iets terug te zien zijn van het sprookje van Goudhaartje...De personages waren op zijn best matig Alhoewel ik dit niet goed kon vast te stellen, aangezien het grootste deel van de dialoog achteraf in ADR (Automatic Dialogue Recording) is opgenomen. Was er geen geld voor geluidsman? Was de geluidsband voor groot deel verprutst? Helaas was dit niet heel veel beter! Sowieso is de editor geen groot talent want er zijn tal van montage-problemen; er zijn zoveel onsamenhangende scènes en verwarrende overgangen dat de verhaallijn flink werd verstoord. En de gore en het bloed kwamen naast dat ze amateuristisch waren gewoon te laat! (pas het laatste halfuur) Samengevat, de film slaagt er niet in om welk vlak ook het echt goed te doen. Daardoor is het ook een beetje een merkwaardige film!

Een oorlogsverhaal gebaseerd op ware gebeurtenissen met de bekende biopic-dingen. Een oké verhaal over gewone mensen die midden in een oorlog heldhaftige daden verrichten. Vrij eenvoudig verteld; soms lijkt het ook wel wat geënsceneerd, Irena Gut is een Poolse verpleegster die uiteindelijk huishoudster wordt van een Duitse majoor maar ook wat Joodse mensen in zijn huis verstopt. Goede weergave van de tijdssfeer en prima acteerprestatie van Sophie Nelisse (Yellowjackets) maken hiervan een degelijke film

"Haven't you seen any horrorfilm ever? No I have a sex life! "

Na Winnie The Pooh (2022) mag je in de VS sinds 1 januari 2024 ook zonder de toestemming van Disney aan de slag met het verhaal en de figuurtjes uit 'Steamboat Willie'. (veel andere door Disney gebruikte verhalen waren al publieke domein, en zolang ze niet op de grote studio lijken ook gewoon te gebruiken) In ieder geval, is dus de eerste Mickey Mouse...euh Steamboat Willie slasher-film. En voor alle duidelijkheid de moordenaar is dus niet Mickey Mouse of Steamboat Willie maar een man met een masker van het beroemde knaagdier die Mike heet. En verder gaat het over mensen die rondhangen en praten in en arcadehal. Echter zijn er een paar elementen die zo goofy en dom zijn. Er is maar één kill (zonder bloed) die oké was en Mickey kan teleporteren. Huh...ja echt hij kan teleporteren! Eerlijk gezegd, als ze wat bloedige moorden hadden toegevoegd, had dit veel plezier kunnen opleveren, maar er is gewoon te veel gepraat. En waarom trouwens dit vertellen als flashback met agenten ​​die een gothic-meisje ondervragen? Tja het was beter dan verwacht maar helaas zijn er flink wat slechte keuzes gemaakt waardoor het niet een goede film! werd

vote posted

vote posted

Yee-haw! Desirée, gespeeld door Playmate Claudia Jennings, stroopt om haar broertje en zus te voeden. Wanneer een lokale hillbilly en een wetshandhaver haar hierop betrappen, gaat het mis en valt er een dode, maar uiteraard is het haar de schuld. Wraak leidt tot wraak wat weer tot wraak leidt...De rest van de film is eigenlijk heel veel boot-achtervolging door de Bayou begeleidt door banjo-liedjes en ondermaats acteerwerk. Hoewel het ongetwijfeld geen grote verrassing is dat Desirée als echte badass uiteindelijk wint, is 90 minuten veel te veel tijd om door te brengen met een stel hillbillies die rondhangen in een moeras en praten en praten. Hun vergelding is uiteindelijk ook niet erg inventief of bevredigend. Degene die dus bloed en borsten verwacht...stelt de film teleur want die zijn er maar minimaal! De film wordt wel aanzienlijk geholpen door de waterige setting en het ziet er iets beter uit dan andere binnen het genre maar is niet erg interessant als exploitatiefilm.

Zoals ook wel een beetje hoort bij Shaw Brother-kungfufilms is het plot een prima voertuig, het is niet te ingewikkeld of te eenvoudig. Een stervende man vraagt aan een bedeljongen om zijn laatste wens te vervullen door een bamboekoker met een ​​lijst met namen af te leveren bij een prins. Een eenzame vechtkunstenaar met een speer, White Dragon zal uiteindelijk de jongen beschermen. Die lijst voelt als een simpele MacGuffin om zo Jimmy Wang Yu en de Mongoolse leider en zijn handlangers te kunnen laten knokken. Maar dat is helemaal niet erg want die is lekker bruut en bloederig met goed gechoreografeerde gevechten en grote verscheidenheid aan wapens. Ik zag trouwens de Amerikaanse versie (daar bekend als "The Desperate Chase") met Engelse nasynchronisatie en muziek toegevoegd van de prog-rockgroep Flood Die score werkte goed en versterkte de actie prima. "Eén man, één wapen, een hel van een film"... dat is wat de poster belooft, en dit maakt de film waar!

Rauwe oorlogsfilm die is gebaseerd op het gelijknamige boek van Marta Hiller (1911-2001). Het verhaal beschrijft de maanden april tot en met juni 1945 door de ogen van 'Anonyma', een Berlijnse vrouw, die nadat Berlijn het "Die Rote Armee" is binnengetrokken, moet zien te overleven. Wat de Duitse vrouwen moesten doorstaan ​​vanaf het moment dat het Russische leger in de stad is, is ontmenselijk. De film is vooral knap omdat regisseur Färberböck er niet voor kiest om de Russen af te schilderen als grote boemannen en de vrouwen alleen als zielige slachtoffers. Niemand ontkent dat nazi-Duitsland de Sovjet-Unie en haar bevolking immens leed heeft toegebracht. Want iedereen die iets weet van de tweede wereldoorlog weet ook wat voor barbaarsheden de nazi's zijn begaan in Rusland. Maar is dat een excuus om je ook beestachtige te gedragen? Wie heeft er gelijk en wie heeft er ongelijk in deze film? Is de wraak van de Russen op Duitsland gerechtvaardigd? Voor wie heb je medelijden? Zijn de vrouwen kinderen en oude mannen even schuldig aan de oorlog en oorlogsmisdaden? Uiteindelijk een film die laat zien hoe ellendig oorlog is.

Een schrijver woont met zijn vrouw, die niet kan spreken en zwanger is, in een afgelegen dorp. Hij probeert mensen uit zijn omgeving tot personages van een nieuwe roman te maken. De roman gaat over een man die kleine schijfjes maakt; die wanneer ze in iemands zak worden gestopt, versterkt dit een emotie. Verder rennen er nog een paar grappenmakers rond. De film wordt omschreven als een sciencefictionfilm, maar meer dan dat SF-fantasie van de schrijver en zijn realiteit door elkaar lopen was er niets buitenaards aan. Het gaat over het scheppingsproces van de romanschrijver in zwart-wit maar met steeds als de gadget werd gebruikt een rode (lens) kleur. Fraaie filmische beelden vol met pretentieuze symboliek De film lijkt me enkel voor meditatie doeleinde misschien nog enigszins aardig om te zien.

Het is een op feiten gebaseerd drama over de jonge Franse Rode Kruis-arts Mathilde Beaulieu (die naam is veranderd want in echt betreft het Madeleine Pauliac) die in de winter van 1945-46, de benedictijnse nonnen helpt bij een collectieve zwangerschap dat een gevolg was van verkrachtingen door Russische soldaten. De film verpakt deze onderbelichte historische feiten op keurige wijze en op Fontaines stijl is niet veel aan te merken Het balanceert tussen vakkundig en keurig verzorgd. Via Mathilde en de enige non die Frans spreekt, leert de kijker de personages kennen en leert men wat er door hen heen gaat. Maar het daardoor zo'n afstandelijke uitleg van emoties en gedachtegangen dat het werkelijke drama doodslaat. Daarnaast is het vaak herhaling; Mathilde die naar of van het klooster rijd en van haar persoonlijkheid en zelfs van het gewetensnood (de innerlijke tweestrijd) van de verkrachte nonnen krijg je maar weinig mee. Dat is jammer, want het onderwerp leent zich er wel voor om veel meer aangrijpend te zijn. Maar het is geen slechte film!

Het regiedebuut van de eerste vrouwelijke regisseur Pao-Shu Kao, (eveneens ook actrice) van de Shaw Brothers Studio. Een solide Wuxia-film met een aantal prima vechtscènes en een solide prestatie van hoofdrolspeler Lily Ho, als Feng Fei Fei, Het plot is vrij eenvoudig; een vrouw en haar jonge zoon worden overvallen, de dame wordt verkracht en vermoord terwijl de zoon weet te ontsnappen en het huis van de zus van zijn moeder weet te bereiken die wraak zweert, maar wraak is niet zo eenvoudig als blijkt dat haar toekomstige echtgenoot de dader is. Ik had niet verwacht dat er nog zo veel bloed in beeld zou vloeien. De regisseur had denk ik wat te bewijzen en speelt dus zeker niet op safe! De ontknoping van het laatste gevecht doet afbreuk en is een actieclimax, maar het is een klein minpuntje in deze verder solide film.in de Shaw-stijl uit de jaren 60. Regisseur Pao-Shu Kao slaagt erin om de actie strak te houden en tegelijkertijd maakt het dat vanuit het perspectief van een vrouw het net even iets meer diepgang bezat dab de standaard wraakfilm.

Tja...meer dan een matige mysterieuze thriller werd het ook niet! Dat kon zelfs de aanwezigheid van Nicole Kidman niet veranderen. Voor ons misschien iets interessanter omdat het gaat om de stad Holland in het westen van de staat Michigan en de Nederlandse afkomst van de inwoners. Maar meer dan dat er een molen staat, de klompendans werd opgevoerd tijdens Tulip Time Festival, Kidman in klederdracht en oubollige Nederlandse liedjes heeft dat niet echt meerwaarde. Het script vond ik ook nogal rommelig; och...als een conservatieve huismoeder haar man verdenk van een affaire, dus gaat op onderzoek uit want dat kan natuurlijk niet maar euh...omwille van het onderzoek dan een affaire beginnen...trouwens wordt de film als onvoorspelbaar versleten maar rond de 30 minuten wordt het al weinig subtiel duidelijk gemaakt. Helaas duurt het nog flinke tijd voordat de film het laat zien...en afgelopen is het dan ook nog niet.. Het is niet geweldig, ook niet slecht, maar het laat je gewoon achter in een staat van ach het is "Oké...

Wat ik niet goed begrijp; waarom je baseert op de gothic novelle en één van de vroegste werken van vampierfictie, Carmilla (1872) van J. Sheridan Le Fanu, maar veel van de belangrijkste elementen eruit laat. De film volgt de eerste helft van het verhaal; na de afzegging van het bezoek van Charlotte (in het boek Bertha) gebeurt er vlak buiten het landgoed van haar vader een ongeluk met de koets waarin Carmilla zat.

De familiegeschiedenis van de Karnsteins en generaal Spielsdorf worden compleet aan de kant geschoven, zodat de tweede helft van het verhaal kon worden vervangen voor een weemoedige lesbische meisjes-fantasie. Eveneens kwam de gouvernante, een bij-personage in het Le Fanu-verhaal nu plots centraal te staan. Probeerde men nu werkelijk de gothic novelle te gebruiken om heteroseksueel verlangen te symboliseren tegenover girl-on-girl liefde?

Regisseur Emily Harris filmt verder veel alleen dromerige landschappen. Die worden afgewisseld met diverse macro-close-ups van insecten die prooien verslinden. Tjonge...nog meer symbolisering. Onbegrijpelijk waarom er wel verwijzingen als deze zijn maar nooit echt iets van de traditionele elementen van vampirisme zoals hoektanden en bloeddrinken of de wel genoemde slachtoffers. Er is zelfs de verwijzing dat linkshandig zijn des duivels is maar meer dan een gewone film over twee verliefde meisjes kwam het niet!

vote changed, original voice was 3,0 stars

vote posted

vote posted

vote posted

vote posted

vote posted

Geen best script! Eko-activisme gijzelaars en een glazenwasser die ex-militair was...in een gebouw met een feestje oftewel exacte kopie van Die Hard maar waar Bruce Willis werd vervangen voor een chick met een pistool. Kijken naar Daisy Ridley is natuurlijk nooit verkeerd Het is in ieder geval lekker kort (90 minuten, en het voelt nog korter) De film geef zelfs een erg eighties gevoel misschien omdat de regisseur ook in dat decennium is begonnen. De film is niet perfect, maar ik heb me prima vermaakt.

Las ergens dat de film is gebaseerd op iets wat werkelijk is gebeurd. Dat een vrouwelijke groep 's nachts op jacht gingen naar vrouwen die "afwijken van het rechte pad", De regisseur was gefascineerd in deze jonge moderne vrouwen die in de ban van Jezus mensen molesteren. Satire denk ik...maar de film heeft wel veel religieuze dingen zoals christelijke selfie. Maar uiteindelijk draait om de genderrol met veel lange scènes en een tempo dat soms wat langdradig aanvoelt. Wel heel goed gefilmd, prima camerawerk, een jonge cast en veel neon-kleuren. De film werd echter algauw repetitief en opgevuld met vulsel doordat de film meer dan twee uur duurde.

Alphaville een Duitse synthpop/-rockband zong het op hun debuutsingle uit 1984 al over het fenomeen dat Westerse bands in hun eigen regio minder succes hadden, soms in Japan supersterren waren. Deze film hsandelt eigenlijk over datzelfde en kende destijds wat succes in Cannes maar vanwege failliete distributeurs, is verder nooit wat geworden. Enfin dat was toen en nu zin we 37 jaar later en is het meer een perfecte tijdcapsule of iets wat stamt uit een lang vervlogen tijd. Toch heeft het een bepaalde eenvoudige charme. Het is een soms amusant, maar onbeduidend verhaal over wat er gebeurt wanneer als een geblondeerde Amerikaanse zangeres genaamd Wendy afreist naar Japan en de Japanse rockster Hiro ontmoet. Een groot deel van film bestaat uit karaoke en muzikale optredens, en die liedjes zijn niet van het beste soort. Het is vooral het optreden van Carrie Hamilton die op zoek is naar roem in een wereld van botsende culturen die van dit prettige kijkervaring maken. Carrie Hamilton stierf helaas in 2002 op 38-jarige leeftijd.

vote posted

Redelijke Koreaanse exorcismefilm. Het doet ook precies wat het belooft exorcisme door nonnen, echter voor wie een jumpscare-horrorfilm verwacht....dat is het niet! Denk ook dat het eigenlijk niet geschreven was om mensen bang te maken. Volgens mij probeert de film zich meer af te vragen of de kerkelijke instantie moet vasthouden aan tradities of dat ze er zijn om mensen te helpen.

Exorcisme mag namelijk alleen door een priester (met toestemming van de bisschop) worden uitgeoefend. Als nonnen een exorcisme zouden uitvoeren, zou dat een regelrechte schending zijn van de heilige orde van de kerk. Dus zuster Yunia is een beetje een enfant terrible die dingen op haar eigen manier doet en die daarom op zoek gaat naar een paar medestanders want alles om de jongen te redden.

De cinematografie is soms onberispelijk mooi, het acteerwerk prima maar ik vond het script een beetje zwak. Wat is het nut van het ontdekken van de naam als uiteindelijk de demon in het lichaam van de exorcist overgaat? En oké nonnen mogen geen exorcisme uitvoeren, maar dat maakt eigenlijk niet uit omdat een willekeurige priester vanuit Italië even overvliegt om Junia en Michaela wel toestemming te geven. Door dit soort onnodige scènes, waarvan zelfs sommige verwijderd zouden kunnen worden, voelt de film te lang aan.

Er was wel één ding dat echt interessant was en dat was de combinatie van het katholicisme met het boeddhisme in de vorm van het gebruiken van een sjamaan. Die vermenging van exorcisme met sjamanisme was eigenlijk genoeg. Want de aanwezige genderkwestie is ook wat dubieus. Nu is deze Dark Nuns, het vervolg op de film Geomeun Sajedeul (2015) en daar kom de uitgedreven demon gevangen te zitten in een varken en hier in een vrouw... Enfin de film is oké voor wat het is, dus niet geweldig.

Werknemer Irene (Weisz) begint aan een nieuwe baan in een hotel in de Oostenrijkse Alpen. Ze neemt het werk over van een andere vrouw die op mysterieuze wijze is verdwenen. Daardoor vindt ze haar omgeving verontrustend O, O, verlaten gangen in een hotel....een bril die haar overleden voorganger heeft achtergelaten en er loop af-en-toe een politieagent het hotel binnen voor onderzoek...oei, een douchescène en we weten allemaal wat er in Psycho gebeurde...Nog meer situaties die een nachtmerrie kunnen zijn.... Rondlopen in een maagdelijk wit nachthemd, een volksmythe over de vrouw in het bos en brrr...in dit soort donkere bossen staan...hoe angstaanjagend...bomen! Alleen maar een film maken met dingen die angstig kunnen zijn maar waar zelf de maker blijkbaar geen idee van had waar het over ging...Mysterie, horror, spanning of zelf iets van drama, de film mist het volgens mij allemaal en is niets meer dan mooi gefilmde leegte vol met lange stiltes.

Knap gemaakt, ontroerend drama met bovennatuurlijke spookachtige elementen, opbloeiende romantiek en een vreemde hilariteit. Zelfs nu het uitgangspunt (denk aan "The Eye" en "The Sixth Sense") wel bekend is, levert dit een ​​geslaagd film uit Hong Kong op.

De werkloze Peter ontmoet de duistere, vreemde June tijdens een clubavond en de twee worden verliefd op elkaar. Maar sinds June in Peters leven kwam, beginnen zaken nogal vreemd te lopen en blijkt ze ook nog dat ze geesten kan zien met haar linkeroog. Het duurt even voordat je in het verhaal komt, maar de beloning is het meer dan waard.

Verwacht ondanks de genreaanduiding horror geen spookverhaal of iets dergelijks want het bevat bijna geen schrikmomenten. Wel is er morbide (eigenzinnige) humor en special effecten die bewonderenswaardig creatief en passend bij de stijl van de film zijn. Er zit ook veel meer tederheid in het script. De twee hoofdrolspelers zijn behoorlijk geloofwaardig en goed Hoewel de wendingen 24 jaar later misschien wat voorspelbaar kan zijn, is het desalniettemin een effectief sfeervolle, onconventionele potpourri van komedie/tragedie/horror

In 1996 werd een man veroordeeld tot tien jaar celstraf voor het stalken en bedreigen van het leven van popzangeres Madonna. Naar verluidt vertelde de man haar lijfwacht dat hij van plan was haar keel door te snijden als ze niet met hem zou trouwen. Scriptschrijver Jimmy Warden, (The Babysitter 2, Cocaine Bear) gebruik in zijn debuutfilm, als regisseur, dit als basis voor zijn film. De titel Borderline is dan ook een verwijzing naar een liedje van de popster. Helaas...….. was deze film een flinke teleurstelling!

Het is een soort grabbelton van home invasion thriller, celebrity stalker en “Ready or Not”-wannabe slasher....en oh het moest vooral grappig en luchtig zijn. Vanaf de openingsminuten voelt het echter verstoken van context en wereldopbouw. Een gesprek tussen Paul Duerson (Ray Nicholson met een constante Cheshire-cat grijns) en lijfwacht Bell moet je duidelijk maken dat eerstgenoemde een psychopaat is en plop schakel je over naar zes maanden later...

Net als de stoornis Borderline raak de film in de war over zijn identiteit, en meer dan losse flodders van grappen en ideeën kwam het niet. Ook rare cuts...scenes met pompende bests worden onderbroken door scenes met stilte. En dan zijn nog niet toedoende scenes; een acteur-agent aan de deur die op de fiets kwam, gedoe over puzzels en opvulling met de power ballad van Celine Dion. Zoveel van de film kiest ervoor om zich te wentelen in nietszeggend en middelmatigheid. Waarom was eigenlijk Margot Robbie als uitvoerend producent hierbij betrokken?

Van Samara Weaving kan je genieten terwijl ze haar ding doet, maar verder doet ze ook niet veel bijzonders. Wat nog eens pijnlijk duidelijk werd door Alba Baptista (van Warrior Nun) die hierin blijkbaar de grootste lol had als nog grotere psychopaat. Het uitgangspunt was niet slecht bedacht maar als te onschuldig ben met de horror en elke komische poging in het water laat vallen. Krijg je een vergetelijke vervelende film

Een droge maar waarschijnlijk vrij accurate weergave van het leven van koning Luwig II van Beieren (1845-1886) Deze film moet het vooral hebben van de grootse, mooie vaak feeërieke scènes en was geen slechte film! Van net voor de dood van zijn vader, naar zijn kroning, zijn fascinatie voor Richard Wagner, het voorgenomen huwelijk met zijn nicht Sophie in Beieren, tot aan de bouw van Slot Neuschwanstein, zijn geldgebrek, gekte en uiteindelijke dood. Bestuurlijk toch wel wereldvreemd, door zich alleen bezig te houden met kunstzinnige uitingen, redelijk elitair en door binnen de familie te trouwen ook niet heel gezond. Nu was de Wittelsbach familie door talloze delingen en samenvoegingen wel invloedrijk en had ook connecties met Nederland maar eerlijk gezegd zijn ze filmisch ook een beetje...bij gebrek aan een beter woord; degelijk. Wat ik ook bij de films over nicht Elisabeth van Beieren (Sisi) vind passen. Het is ook niet de eerste verfilming van deze "Sprookjes" koning (Käutner, (1955) Syberberg(1972) en Visconti (1973) En vaak duren dit soort biopics ook best lang...dus alle films zijn alleen aan te raden, als je geïnteresseerd bent in het Beierse vorstenhuis.

vote changed, original voice was 3,0 stars

vote posted

vote changed, original voice was 2,0 stars

In de jaren '00 waren er meerdere Britse regisseurs (o.a. Neil Marshall, Christopher Smith, Adam Mason) die kekke horrorfilms maakte. Regisseur MJ. Bassett was er daar één van. Deze is leuk vanwege dat je eerst op een soort van zijspoor werd gezet. Aan het begin maak je kennis met een groep jonge criminelen die hun straf uitzitten. De harde omgeving van de gevangenis, pestkoppen die andere terroriseren, de mysterieuze nieuweling...dat soort dingen. Vervolgens verplaats het zich naar een straf-eiland en dan plots zijn er grafische en vakkundig uitgevoerde gore-effecten. Het zal geen prijzen winnen voor originaliteit, de identiteit van de moordenaar is niet eens verassend, maar als een survivalhorror die rechttoe rechtaan en bloederig is, is het precies het soort film waar een horror-fan zit te wachten.

Enerzijds is dit een poging tot het maken van een Duitse DePalma-film. Dus kopieert het veel van hem, ja ook de splitshots. In Duitse degelijkheid! Daarom is het verre van speels maar eerder wat stug gefilmd. Wat deels ook op gaat voor het acteerwerk Anderzijds heeft dit neo-noir erotische thrillerverhaal met een hartstochtelijk kat-en-muisspel een onzekere uitkomst, een lange intieme "lesbische" scène. Niet uitbuitend maar wel in beeld! Waardoor het zeker geen typisch Duitse producties werd....Een ander dingetje...is dat er volgens Duitse recensies in de film het dialect Zwabisch en Middelsaksisch werd gesproken. Iets wat ons Nederlanders niet of weinig zal opvallen of zal hinderen. Al met al, was de film niet perfect maar wel gewaagd! (dit krijg dan ook meer de voorkeur boven een gepolijste Hollywood-film)

Een Southern Gothic familiedrama. Een verhaal verteld vanuit het perspectief van de oudere Eve, gaat over de tragische omstandigheden die haar leven op 10-jarige leeftijd (Jurnee Smollett) en die van haar familie in de zomer van '62 veranderde. Bijzondere aan deze familie Batiste is dat het een welvarende zwarte familie is die leeft in Louisiana (uitzonderlijk in het Amerikaanse Zuiden van de jaren 60). De film is een Coming of Age/jeugdherinneringsdrama maar de mystieke sfeer van de aanwezige omgeving en religie; de Bayou-vegetatie van Louisiana, baptism, voodoo en hoodoo, krijg het iets weg van een horrorfilm. Zo ook de akkoorden van de Baptistenhymne "Amazing Grace" die door Eve wordt geneuried in scènes was soms heel creepy. Dat alles levert een sterke en effectieve film op.

Dit is een doe-het-zelf-film met nobele ideeën maar waar het budget vooral af laat weten! De film is door crowdfunding gefinancierd. Doordrenkt met neonlicht en punkrock is dit een verhaal over hoe het voelt om trans/Queer te zijn in een wereld die onverdraagzamer wordt tegen alles wat afwijkt van de klassieke genderrol. Sash VO woont in een stad ergens in Australië waar de mannen langzaam besmet raken met een agressieve parasiet die proberen de gemeenschap over te nemen. Die parasitaire zombie-infectie is uiteraard een metafoor voor religie en een bepaalde politieke stroming. De boodschap is oké (en nodig) maar van al het andere wenste ik dat het beter was. Het is vooral "vertellen niet laten zien" met erg amateuristisch acteerwerk en de impact van het beetje horror is nihil. Helaas kan en ga ik hier geen voldoende aangeven!

"why can't you be like the other vampires!?"

Dit is best charmant en schattig. De cast is solide, het ziet er goed uit en het eindigt bevredigend en vriendelijk.. En dat is misschien wel het grootste probleem. Want door te kiezen voor safe is er geen gevoel van gevaar voor de personages. De film is op de bloedzak-snacks, bloedarm... De filmmakers zijn veel te voorzichtig om niet te ver in vampiergenre- elementen te duiken. Wat als een vampier zich bezwaard voelt een mens iets aan te doen, dan lijdt deze honger en zal uiteindelijk sterven. De film kabbelt gewoon een beetje door, de tienerliefde is eigenlijk meteen wel duidelijk en kent eigenlijk veel filmclichés. Tja het was uiteindelijk gewoon een coming-of-age gothic romcom die de kijkers vooral niet wil afschrikken met iets van horror.

Verwacht hier zeker geen actie-fantasie! Dit is een interpretatie van het tweede deel van het Nibelungenlied (een Middelhoogduits heldenepos uit de 13e eeuw) Wat de ondergang van het huis der Bourgondiërs beschrijft. Dit saga-deel begint wanneer Sifrid (Siegfried) drakendoder uit Xanten aan het hof in Worms van koning Günther wordt onthaald. Samen met Günther neemt hij het op tegen de Saksen en reist naar IJsland om de koning de onverslaanbaar geachte Prünhilt (Brünnhilde) als bruid te laten winnen. Uiteindelijk wordt Siegfried, als uitvloeisel van liefdesintriges, op last van Günther, door diens vazal Hagen vermoord door hem in de rug te steken in zijn enige zwakke plek.

Inmiddels is dit de vijfde verfilming van het verhaal. En nu niet gaan zeggen dat deze film doet denken aan "The Lord of the Rings" want Tolkien liet zich inspireerde eerder uit dit 13e eeuwse verhaal (net als Richard Wagner). De schrijver Wolfgang Hohlbein gebruik het Nevelingenlied ook maar om zoals de titel al doet vermoeden hetzelfde verhaal te vertellen maar dan vanuit wapenmeester Hagen von Tronje. Siegfried is geen onberispelijke held maar een arrogante jongeman en Hagen handelt op basis van zijn erecode en zijn gevoelens. En wat een genot, was dit een groots opgezette Duitse fantasy-epos!

Het verhaal is op sommige plekken wel wat springerig maar dat kom omdat het tegelijk als 6-delige serie voor RTL+ werd geproduceerd, Wat de onregelmatige opbouw verklaart. Geen heel groot issue want de film ziet er ontzettend goed uit en blijf ver weg van de tv-look. Veel scènes waren prachtig vormgegeven, CGI is er bijna alleen ter ondersteuning en er is een goed passende score. Het acteerwerk is gemengd de hoofrolspelers waren goed maar sommige bijrollen waren beduidend minder. Ook is het wat lastig dat de held eigenlijk de schurk was en sommige zullen de langzamere verteltrant niet waarderen Maar voor mij was dit zonder twijfel een zeer leuke nieuwe kijk op een van de bekende verhalen van Duitsland

Extreem gewelddadig, best grappig, en charmant! Het verhaal is stupide en belachelijk, maar dat maakt het samen de coole actie juist leuk! Een overdreven actiefilm over één man die een groep huurmoordenaars moet tegen houden die iemand in een vliegtuig proberen te vermoorden. Het was zelfs zoveel leuker dan die film Bullet Train waar dit mee vergeleken wordt! Op minstens het half budget minder speelt dit tenminste niet op veilig standaard! Het bloed vlieg hier in het rond en zowaar zelfs enkele keren erom moeten lachen! Ooit een kettingzaagsequentie in een vliegtuig gezien? Josh Hartnett is dan wel geen Jason Statham, maar hij doet het hier goed als de FBI-agent die tegen wil en dank het vecht aangaat. Top vermaak!

Twijfelgeval. Visueel zelfs meer dan netjes en filmen vanuit spookperspectief was misschien leuk, maar ik wou dat Soderbergh zich meer op horror-elementen had gericht. Door deze horror-lite-aanpak levert het helaas dus niet een hele goede spookhuisfilm op, of anders gezegd de spookhuisfilm waar ik op gehoopt had. In plaats daarvan ging dit veel meer richting Paranormal Activity, (waar ook niet veel bovennatuurlijks gebeurd) en lig de toon sowieso meer op familiedrama dan op horror. Soderbergh experimenteer wel vaker in zijn films, waardeer dat aan hem als filmmaker Dit is ook zekere een goed gemaakte film, maar vond dit gewoon niet zo interessant en waarschijnlijk is het dan ook niet zo mijn ding.

OMG waarom keek ik dit nou weer...? Met praktische of CGI-effecten overtuigende fantasie-beesten creëren, is lastig! Daarom is dit zeker bewonderenswaardig en moedig! Helaas was dat in deze film erg wisselvallig. Er is een schattige klein draakje wat best goed was maar de kobolden zien er niet uit! En de manier waarop de computer-gegenereerde beelden in de film waren geplaatst was vreselijk. De acteurs tegen een greenscreen is op zijn zachtst gezegd ook dubieus. Desondanks zijn er wel enkele leuke en spannende momenten die het onderhoudend houden. Daarnaast is de cast ook niet vervelend of heel slecht. De visuele tekortkomingen zorgen dat dit helaas niet al te best was.

Oooh boy, dit is een 86 minuten doe-het-zelf-gekkigheid puinhoop. Naar een idee dat kwam van de korte film uit 2014. Met plot dat belachelijk en absurd is, de acteurs lijken sowieso allemaal onder invloed van...en er is een groot bizar eindbaasgevecht. Om het niet nog mooier te maken dan het is, het is een echte lo-fi onderneming. De film werd opgenomen in de hut van een familielid van de regisseur met "letterlijk geen budget" en "niemand kreeg betaald.". De cast droeg bij aan alle kosten, improviseerde met hun acteerwerk en deden ook al het andere dus zelf. En dat gebrek aan financiering is duidelijk te zien; zo kan de belichting van shot tot shot veranderen, de dialogen verwijzen naar een "grote storm", maar er is in buitenscenes niets van te zien, de hoed en zakdoek zitten vast aan touwtjes.

Het is ook niet zo dat het steeds hardop lachen was, hoewel er een paar zeer goede momenten waren, het is meer sitcom-gezellig (tijd doorbrengen met de personages) en charmant. Met meer cheesy visuele grappen, oneliners en een enkele druppel bloed is wel meer komedie dan horror (maar dat is bijna altijd) Het is duidelijk een product van vrienden, mensen die gelukkig ook niet helemaal onbekwaam zijn. Dat moet Seth Green (Robot Chicken, Howard the Duck) ook zijn opgevallen want hij sprak de stem van "Harry the Hat" in! Als je een zwak voor low/no budget films heb is dit een topper maar ieder ander kan het misschien beter overslaan!

Tijdreizende rom-com. Filmmaakster Alice Lowe droomt zichzelf in deze macabere komedie door de jaren heen, (de jaren 1793, 1847, 1940, 1980, 2117), altijd verliefd op dezelfde man, altijd voorbestemd om zichzelf voor haar 'ware liefde' op te offeren of verander een bewuste incarnatie uiteindelijk de toekomst...De eeuwen aan verloren tijd, die vrouwen hebben gewijd aan de fantasie van de prins op het witte paard. Elke nieuwe ontmoeting kent weer andere heerlijke, droogkomische of scherpe grappen en van slapstick tot aan popparodie. Alice Lowe schreef het, regisseerde het en speelt de hoofdrol, een bewonderenswaardige prestatie. Wel is het een beetje een eigenzinnige film met apart gevoel voor humor die je moet aanspreken. De film is dus niet ieders kopje thee.. maar voor mij was dit echt genietn en een geweldige film.

Ik weet het niet...is dit een Amityville Horror-kloon of een promotiefilm voor de Swedenborgiaanse Kerk? Hoe het er visueel uit ziet met zeg maar een tv-stijltje denk ik het laatste want dat is wel vaker te zien in films met religieus tintje. De verhaallijn is standaard; het gezin dat verhuist naar een oud huis; moeder begint dan dingen te zien, ze doet onderzoek naar de geschiedenis van het huis, waarna de ontdekking in het verleden, de problemen in het heden blootliggen. Dat soort films zijn ook minder geïnteresseerd in het spookverhaalaspect Deze dus ook en gaat meer over een gebrekkige man en de effecten die zijn leugens, vreemdgaan en acties hebben op de mensen om hem heen. Het einde van de film lijkt er zelfs een te zijn die hem naar de hel veroordeelt. Aan de andere kant was er wel een opvallend goed schrikmoment tijdens een seance en moord en bloed. En de cast met Amanda Seyfried, James Norton, Natalie Dyer, en Rhea Seehorn was beter dan vele andere films.

Het verhaal van de Mary Celeste behoort tot één van de grote raadsels van de zee. Het zeilschip (een Brigantijn) vertrok op 7 november 1872 uit New York, met bestemming Genua. Aan boord waren kapitein Briggs, zijn vrouw, hun twee jaar oude dochtertje, zeven bemanningsleden en een lading van 1701 vaten brandspiritus. Op 5 december werd het schip bij Gibraltar zonder een spoor van opvarenden en een vermiste reddingsboot gevonden. Waarom ze het schip verlieten, is nooit opgelost, maar verschillende mogelijke verklaringen zijn door de jaren heen geopperd.

In deze film is er een verhaal bedacht dat niet op het beruchte spookschip zelf afspeelt maar het veel conventionelere script van onderzoekers die op de harde manier ontdekken dat sommige mysteries onopgelost moeten blijven. Er is een theorie dat de oorzaak iets paranormaals is, uit een dimensionale breuk op zee. Om daar te komen, charteren Rachel (Emily Swallow, de Armorer uit The Mandalorian) en haar assistenten een klein vaartuig van scheepskapitein Tulls (Richard Roundtree, Shaft 1971)

Als je, zoals ik regelmatig een lowbudget-film kijk, zie dat deze film net wat beter is dan vele andere. Wel is er uiteraard een kleine groep spelers en een beperkte ruimte. En omdat er een lager budget was komt er ook geen monster of iets anders echt afschrikwekkends. Het zit allemaal ergens tussen griezelig sfeer en bovennatuurlijke cliché. Maar er is niet veel om over te klagen. Het acteerwerk is competent, de filmmakers halen veel uit geluiden, schaduwen en suggestie, ja wat dat betreft is de film prima gemaakt, ook al is er ook niets heel bijzonders.

"Mary….Alice…Yankee...Delta...Alice…Yankee"

Ana ontsnapt aan de eentonige werkdag in een restaurant en belandt in een schemerwereld waar mannen tegen de vrouwen vechten of is het andersom.....? Geen vrouwelijke actiefilm....nee dit niet! Dit is..."De Strijd tussen de seksen" samengepakt tot een stel kernspreuk. Zusterschap...maar hun jacht op mannen is niet heel geloofwaardig.... Mia Goth is de zichzelf overschreeuwende (moet dat acteren zijn?) leider Marsha. Het is allemaal behoorlijk clichématig..."Gert" is geobsedeerd door wapens, "Bea" is avontuurlijk.... En ze brengen hun dagen door met ronddartelen op een "oorlogseiland", talloze zwempartijtjes in zee en het uitzenden van noodsignalen...Wow diep hoor...het zijn "sirenen" Want verwijzen naar de Griekse mythologie is intellectueel ofzo? Regisseur Karen Cinorre probeert het allemaal wat kunstzinniger of gewoon haar visuele kwaliteiten te bewijzen door een misplaatste danssequentie te tonen op Liberace's versie van "Love is Blue" en er is een onderwaterballet. Voor wei erop zat te wachten...De film bezwijkt onder zijn eigen gewichtig-en-prekerigheid. Ondanks dat het er wel mooi uitziet is er hier niets wat overtuigt en dat komt vooral omdat het allemaal erg geforceerd overkomt.

Ja alles in deze Netflix-film is uiterst onschadelijk...maar is dat erg? Het een film gemaakt voor een jongere doelgroep. (pre-tiener) Het is denk ik trouwens als eerste al een misvatting om te denken dat dit een horror alla Goosebumps is. Het is eerder soort avontuurlijk kinderfantasie verhaal. Waar een geheim genootschap ‘de babysitters’ (stoere meisjes) de wereld behoedt voor nachtmerriemonsters, fabeldieren en mythologische figuren. Er is een hoofdkwartier, er zijn afdelingen over de hele wereld en ze gebruiken kekke gadgets. In dit geval binden de strijd aan tegen de schurk Grand Guignol (Tom Felton, Draco Malfidus) die samen met zijn de snoepkleurige gobelin-helpers een snode plan heeft om doom over de wereld te brengen. Voor volwassen is er geen verrassing hoe dit afloop...De film is gebaseerd op een boekenreeks, en aan het eind wordt er alvast een opmaat geven voor een eventueel volgend deel. De visuele effecten zijn voldoende accuraat, het acteerwerk is gewoon goed en oké als volwassene krijg je nooit het gevoel dat de helden het zwaar gaan krijgen maar de film is alles behalve slecht gemaakt!

"Poop-poop!"

Het geliefde kinderboek "De wind in de wilgen" (The Wind in the Willows 1908) van de Schotse schrijver Kenneth Grahame over de vier personages Water-Rat, Mol, Das en Pad behoeft denk ik geen introductie! Er zijn talloze bewerkingen geweest; Animatiefilms, een stop-motion-serie, soort van Disney-bewerking, spin-offs en een kerstspecial. Echter is er slechts één keer eerder, in 1996, een volledige speelfilmbewerking geweest. Als je een of meer versies hebt gezien, is het verhaal je bekend.

Deze versie werd gemaakt voor de BBC door de Amerikaanse regisseur Rachel Talalay. Een regisseur die net iets te eigenzinnig is om een groot publiek aan te spreken. (ondergetekende heeft ook een voorliefde voor de film Tank Girl (1995) Ze maakt er dan ook een mooi grillige productie van. Het bos en het veld waar de dieren rondlopen is schittert mooi in beeld gebracht door een CGI-realistische bewerking. Talalay is verrassend trouw aan het originele verhaal. De nachtelijke ontmoeting met de god Pan (al was dat niet verder uitgewerkt) en de overpeinzingen van Pad in de gevangenis. Dat gezegd hebbende, lijkt het verdrijven van de wezels uit Toad Hall aan het einde gehaast.

Ondanks dat er CGI als ondersteuning voor de achtergrond is gebruikt. Doet ze dat voor het uitbeelden van de personages niet. Dit zijn menswezens met een minimale hoeveelheid make-up om hun dierlijke aard te suggereren. Voor mij werkte dit erg in het voordeel! Mark Gatiss levert een prima prestatie als Rat, Bob Hoskins deed het sterk als Das en de centrale rol Toad was Matt Lucas en die speelt hem heerlijk irritant! Wat naar mijn menig helemaal top was! Ik ben opgegroeid met de animatieversie hiervan (welke kan ik niet achterhalen) maar dit is een wel heel erg fijne live-action film waar de cast lijkt op het dier dat het moeten uitbeelden. Heerlijk!

vote posted

Wederom een solide leuke film van acteur-regisseur Brea Grant! Een Grande Dame Guignol. Voor mij zelfs één van de betere Blumhouse-productie (de bescheidener gebudgetteerde tv-divisie) die ik de laatste jaren zag. (samen met Vengeance (2022) Eerlijk gezegd is het enige teleurstellende aan de film dat het niet volledig zijn campy-horror potentieel omarmt. Het bleef helaas bij een thriller met knalroze schiettuig. Genrefilms over de prijs van roem zijn er voldoende te vinden maar de meeste spelen zich af in de wereld van rock of heavy metal maar hier speelt het script zich af de wereld van Country & Western en het lijkt met wat insiderkennis te zijn. Nu ben geen grote fan van countrymuziek maar het mis staat in deze film zeker niet en het is zeker een keer wat anders! Torn Hearts is zowel de titel van de film als de naam van de band. Het verhaal is verder vrij eenvoudig: een opkomend country-duo Jordan (een heerlijke Abby Quinn) en Leigh (Alexxis Lemire) ontmoeten hun idool Harper, de ene helft van The Dutchess Sisters, (Katey Sagal bekend als Peg Bundy in Married … With Children) en worden gedwongen te beslissen wat ze bereid zijn te doen voor een kans om sterren te worden. Het acteerwerk van de drie hoofdvrouwen is behoorlijk goed. zorgde voor een vermakelijke kijkervaring. Sagal zingt trouwens ook haar eigen geschreven liedjes. De acteerprestaties zijn dus goed, het technische aspect is goed en oké de muziek moet je liggen maar het is absoluut een leuke film om te kijken, met een geweldig wrang einde.

vote changed, original voice was 1,5 stars

Toegegeven, Riot Girls biedt niet veel nieuws in post-apocalyptische genre. Een dystopische wereld die om wat voor reden dan ook afspeelt in de jaren 90 en waar de volwassenen zijn gestorven en tieners zijn verdeeld in 2 rivaliserende groepen. In die wereld volg je twee stoere lesbische meiden als hoofdrolspelers en de twee hebben toegegeven chemie Daarnaast wordt het plot verteld in stripboekstijl. Het is in feite gewoon een soort punks versus upper class pestkoppen. Op zich een leuke einde-van-de-wereld-tienerpunkfilm, maar wel met continue-fouten in het script (waarom heeft Jack de vrachtwagen niet meteen gecontroleerd?) Waarschijnlijk geen al te hoog budget echter er toch 81 minuten prima mee vermaakt. Dat kwam ook wel doordat er behoorlijk wat geweld was te zien! Er is een scène met een poging tot verkrachting, ze executeren een kind en eer zijn meerdere moorden vol in beeld. Een tiener met een R-rating is natuurlijk altijd positief!

Tiener Maggie (wulpse blonde Misty Rowe) wordt zwanger van haar vriendje, ontvlucht het ouderlijke huis op blote voeten en gaat op weg naar Los Angeles onderweg wordt ze beroofd, bedrogen, verkracht en belandt uiteindelijk op de range van Benson en zijn groep rovende hippie-meiden in hotpants. Er zijn love-ins, hond wassen, skinny dippen, catfights, natuurlijk naaktheid en een folk-soundtrack van Danny Cohen die de gebeurtenissen van het verhaal volgt Hoewel vaak het verhaal verwatert of nergens heengaat, vond ik het zelfs leuker dan ik had verwacht. En dat het op de Manson Familie lijkt is uiteraard geheel toevallig...De film is ook enigszins opmerkelijk omdat hij is geregisseerd door echtgenoten Beverly en Ferd Sebastian. Een leuke exploitatiefilm ofschoon dat er voor een drive-inbioscoop uit de jaren 70 weinig opvallend gebeurd.

Visueel ambitieus maar verder te hoogdravend voor zijn eigen best wil. Hierdoor komt de boodschap misschien niet zo goed over. Tenminste...er kunnen best ook veel metaforen en symboliek in zitten, want dit speelt vooral af in de wereld van queer-seksualiteit en genderfluïditeit. Het losjes opgebouwde verhaal speelt zich af in de jaren 50 en draait om de pasgetrouwde New Yorkers Suze (Andrea Riseborough) en Arthur (Harry Melling), die verstrikt raken in genderidentiteit in de vorm van een vingerknippend Jets-achtige straatbende. Het is heel kleurrijk en sensueel, maar het tempo ligt te laag en er is veel dialoog en tekst waardoor het als een toneelstuk voelt. Dit voelt uiteindelijk voor mij meer dan dat het drukker is met zijn boodschap uit te dragen dan met echt goede film maken.

Beetje teleurgesteld in deze film, het zou schokwaarde en bloederige bodyhorror bezitten maar daar heb ik niets van gezien of bestaat er ook een explicietere versie van deze film? Wel was het goed gemaakt, bezat eeen heerlijk weirdo identiteit en propt zich gelukkig niet helemaal in het A24 "art"-pakket. Het voelt wel alsof het opbouwt naar iets heel sensueels en grotesks (à la Cronenberg), maar levert dit nooit en komt uiteindelijk tot zonder echte schok aan zijn einde. Alhoewel ik de humor en de enigszins trash-conclusie van de derde akte eerlijk gezegd wel weer zag zitten! De film start met een adequate opzet; Kristen Stewart speelt Lou die in 1989 haar dagen in de sportschool slijt met het ontstoppen van toiletten en het uitkafferen van proteïneproleten. Dit verandert als de intrigerende Bodybuilder Jackie (Katy O’Brian) binnenloopt en de twee een opbloeiende romantisch liefdesrelatie krijgen. Echter gaat dit ook best lang door, je bent dan ook al ver in de film voordat criminele papa (Ed Harris, met bizar kapsel) en werkende steroïde-injecties meer te tonele verschijnen. Solide thriller die voor het filmhuis-publiek waarschijnlijk een grotere schok oplevert.

Bijzonder en verbazingwekkend filmpje! Een film waarin het Chrysler Building (of was het Empire State Building?) werd voorgesteld als was het de Barad-dûr met Oog van Sauron. Romulus Ledbetter (Samuel L. Jackson) is een pianist die geplaagd wordt door een psychische aandoening en in een grot in New York City woont. Hij gelooft dat iemand genaamd Cornelius Gould Stuyvesant alles bestuurt met behulp van y-stralen. Een thriller met een script waar vermoedelijk Plato's allegorie van de grot in verwerkt is. Misschien is het moordmysterie voor sommigen een beetje voorspelbaar, maar Kasi Lemmons fantasierijke regie en Samuel L Jacksons geweldige optreden van schizofrene waanzin helpen om boeiend en meeslepend te maken. Het feit dat dit toentertijd flopte en bijna vergeten werd, is echt jammer, echter nu springt dit er echt uit als een echt juweeltje!

Wederom de metaforische mix tussen verlies/trauma en horror. Het is inmiddels denk ik ook wel cliché? In plaats van horror is er langzaam drama over verdriet en persoonlijke relaties. Weinig kat ook! Het is vooral het hoofdpersonage dat zich gedraagt ​​als een poes/kat. De verwachting was dat er op zijn minst een paar vieze dingen zou zien. Tja oké ze zijn er maar het doet niets nieuws en vies neuh niet echt! En euh…komedie? Grappig...misschien dat, dat met die winkeljuffrouw wel grappig was en het kattenbakmoment... Die is trouwens eveneens ook het opvallendste in een film die verder geen enkel hoogtepunt kent!

Hannah Dawson (Jurnee Smollett), leef als een alleenstaande en moeder van Vee op een eiland in de buurt van Seattle. Haar buurvrouw en huisbaas is de gepensioneerde Lou. Op een dag wordt Vee ontvoerd door haar eigen papa en special force Philip. Gelukkig heeft Lou een verleden, wat uiteraard vaan pas komt maar waar ook meer mee aan de hand is. De actie die redelijk goed in scène was gezet en de aanwezigheid van Alison Janney als vrouwelijke Liam Neeson, waren hier het grootse pluspunt. De film wankelt door de onhandig geënsceneerde scènes die de familiebanden behandelen. Solide maar ook niet bijzonder inventief, op misschien de laatste onthulling na, maar het was een vermakelijke actiefilm.

vote changed, original voice was 3,5 stars

“A Howling Hellcat Humping a Hot Steel Hog on a Roaring Rampage of Revenge!” ?

Wie kan een film die dat als tag-line bezit weerstaan? Daarnaast is dit een beetje een vreemde low budget drive-in exploitatiefilms. Niet zo zeer het verhaal want dat is verschrikkelijk herhalend; uitgebreide scenes met de bikers aan het rijden, begeleidt door 70’s rock (East-West Pipeline deed ook de soundtrack van Angels Die Hard (1970) en onderbroken door sketches van het trio dat met andere mensen omgaat...wat denk ik als slapstick was bedoeld. op zijn allerslechtst wanneer Dag's twee idiote vriendjes op het scherm zijn. Als actrice is Dixie Peabody geen talent want ze acteert willekeurig onder- of over. Tja het opmerkelijkste aan deze film is dan ook dat het een bikerfilm met een vrouwelijke hoofdrol op een wraaktocht bezit en dat het de eerste bikerfilm die door vrouw was geregisseerd...door Barbara Peeters...die het idee voor deze film kreeg toen ze meewerkte aan de bikerfilm Angels Die Hard (1970) Niet dat het nu direct beter maakt, want er was gewoon veel te veel rondhangen en te weinig actie. Oh en Grizzly-Dan Haggerty-Mountain speelt een rolletje als kunstenaar.

Een eetstoornis verpakt in een horrorfilm. Dit is een film over boulimia, alleen bezit de film helemaal geen effectieve "horror"-kant. Op zijn best is het een spookachtige blik van het leven met een eetstoornis. Het is behoorlijk langzaam en er is niet genoeg verhaal is om de film te vullen. Denk dat er maar net een goed half uur echt materiaal was. Zoveel in deze film is gewoon opvulling met muziek en zang van Ivy. Die hoofdrolspeler Kelly Murtagh schreef blijkbaar ook mee aan het script en volgt haar als een jazz/loungezangeres. Zoveel scenes waar er niets gebeurd dan dat je Ivy's gezicht ziet. Op elke mogelijk bedenkbare artistiek camerahoek (langs een muur in een plas water) of met gefilterde prismalenzen, staart ze naar zichzelf in de spiegel, naar iets buiten het scherm enz. En al die tijd voelt het alsof de film met het herhaalde gebruik van deze technieken tijd opvult. Wat er aan substantieel verhaal overblijf is gewoonweg erg kort!

Het belle époque (iets als mooie tijd en die globaal tussen 1870 en 1914 valt) was een tijdperiode waar er meer welvaart, technologische ontwikkelingen, zelfontplooiing en relatieve rust ontstonden. Kortom vooruitgang, maar hierdoor werden ook bestaande overtuigingen op hun kop gezet. Darwin introduceerde de evolutieleer, socialisme bedreigde de bourgeoisie en Sigmund Freud beweerde ook allemaal dingen die je liever ontkende. Die tijd aan het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw noemen we ook wel; Fin de siècle (eind van de eeuw)

Tijdens de negentiende eeuw gaf het Victoriaans Europa een zeer duidelijke plaats aan de vrouw maar nu met al die 'nieuwe' ideeën streefde vrouwen en arbeiders (en ook katholieken) naar een volwaardige plaats in de samenleving ze hadden tot dan toe eigenlijk maar weinig kansen gehad. Deze film gaat over de Britse suffragettebeweging, over de harde kern of militante vorm die vonden dat vrouwenemancipatie ook met ongehoorzaamheid (geweld) mocht worden afgedwongen. Deze Suffragettes werden vaak als 'onvrouwelijk' bestempeld: dames behoorden zich niet zo gedragen, en zeker niet in de publieke ruimte (een mannendomein).

Waarom deze film kies voor de fictieve vrouw Maud Watts (Carey Mulligan) om dit verhaal te vertellen is mij niet duidelijk. Fictief of niet hierdoor krijg je de ervaring van één individu. De sets en aankleding zijn prima, het uitzichtloze bestaan van de arbeidersklasse is voelbaar. Maar het is een gemiste kans dat er niet meer is gefocust op de verschillen tussen welgestelde vrouwen en vrouwen uit de arbeidsklasse. Meryl Streep verschijnt één keer als Emmeline Pankhurst, het boegbeeld van de beweging, maar meer dan dat het goed staat op de poster is ze vooral een miscasting van jewelste. Alsof iemand uit de bourgeoisie opeens een toespraak gaf om te blijven strijden voor rechten die ze liever niet zien.

Tja er is dus één muizige vrouw, één miscast maar gelukkig zijn er wel bijrollen die overtuigen! Zo zijn het Helena Bonham Carter, Anne Marie Duff en Brendan Gleeson die hier wel overtuigen. Alhoewel de film de beste bedoelingen had om een belangrijk periode in de historie van vrouwenemancipatie te laten zien, is het niet veel meer dan het netjes opsommen van feiten, keurig verpakt maar daardoor ook wat braafjes, een gekuiste versie van de geschiedenis.

Intiem en stijlvol beauty and the beast-concept. In een attractie in een pretpark ervaren de bezoekers een scala aan emoties op (angst, plezier, misselijkheid), echter de introverte Jeanne (Noémie Merlant) ontwikkelt gevoelens voor de machine Move-It/Jumbo en die is een stuk minder vanzelfsprekend zijn....Het uitgangspunt klinkt misschien bizar maar deze romantische liefde van mensen voor dingen bestaat echt en wordt objectofilie of objectum-seksualiteit genoemd. Het is een seksuele geaardheid, die zich uit door romantische en seksuele gevoelens voor levenloze objecten. De film opent ook met de melding dat de film is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Regisseur Zoé Wittock liet zich voor haar speelfilmdebuut inspireren door het leven van Erika LaBrie die “trouwde” met de Eiffeltoren. Hoofdrolspeler Noémie Merlant is heerlijke actrice die met volle overtuiging de gevoelens die haar personage voor de attractie voelt, acteert. Zeer positief ook dat het niet uitdraait op een film die dit met humor wil benaderen Als je een relatie hebt tussen een attractie van tien ton en een tiener, had dit heel snel heel erg mis kunnen gaan, maar het werd heel voorzichtig afgehandeld met een vleugje magie. Dit was voor mij een interessante en een verrassend leuke film!

Araminta "Minty" Ross / Harriet Tubman is één van de bekende historische figuren van voor de burgeroorlog in Amerika. Het heeft dus nog best lang geduurd voordat er een biografische film over haar is gemaakt. Je ziet haar uit de slavernij ontsnappen en terugkeren om haar familieleden, en in het proces ook andere slaven, te bevrijden. Nadien wordt ze onderdeel van de abolitionistische beweging en zet ze haar leven op het spel voor de Underground Railroad, (netwerk van ontsnappingsroutes en onderduikadressen) Dit clandestiene netwerk, de gevaren waar Harriet mee te maken krijg en waarom waarbij ze de bijnaam "Mozes" krijgt, zijn interessant. Helaas houd de film zich meer bezig met haar "band met God" in vorm van profetische visioenen Sowieso had film wel een flink hallujah-gehalte. Pas in het laatste deel van de film gaat het over hoe ze tot slaafgemaakte mensen uit gevangenschap hielp te bevrijden. Een biopic over deze vrouw is absoluut de moeite waard om te zien, maar iets minder over de visioenen en meer over de vrouw zou hem nog krachtiger hebben gemaakt. Tot slot nog een weetje; het plan was om Harriet Tubman op de voorzijde Amerikaanse biljet van twintig dollar te plaatsten maar een bepaalde anti-beweging en de 45e president hielden dit tegen.

Aan het begin stelt Margaret Qualley, de vraag; "Wat is de reden waarom vrouwen non willen worden." Het antwoord hierop was "Liefde" De film portretteert vrij openhartigheid en zonder oordeel over deze mystieke passie. Het moet ergens rond 1962 zijn, als Cathleen (Qualley) toetreed als jonge postulante in de kloosterorde van de Sisters of the Sacred Rose. Blijkbaar niet wetende dat paus Johannes XXIII bezig was met ‘bij de tijd brengen’ van de Katholieke Kerk via het Tweede Vaticaans Concilie. De Eerwaarde Moeder is een hardliner die deze de veranderingen en versoepeling van de beperkingen verafschuwt en het ook als een belediging van haar levenslange toewijding als bruid van Christus ziet. Debuterende Maggie Betts (maakt al wel een documentaire) veroordeeld of keurt goed van wat ze op het scherm laat zien. Dat maakt deze film dan ook best goed... Echter blijft het voor mij (als leek) moeilijk te snappen waarom je de strikte katholieke gebruiken zou willen. Ook kom er niet echt antwoord die iets verklaard. In ieder geval speelde 24-jarige dochter van Andie MacDowell in 2017 haar eerste grote filmrol in dit religieuze drama en groeide anno nu uit als een bekende namen in film.

De meeste recente horrorfilms gaan over schoonheidsnormen in de maatschappij van vandaag en hoe we ons lichaam met middeltjes kunnen manipuleren om er goed uit te zien. Deze ook! Wanneer Wei's vader zijn experiment mislukt, met dodelijke gevolgen, moet ze China verlaten en bij haar tante Ling in Nieuw-Zeeland gaan wonen. Hierna gaat de film richting high-school taferelen met gemene meiden maar als haar professor Paul, (een grote rode vlag) haar lab-assistent maakt, kan ze naar hartenlust verder aan vaders onderzoek werken en werd de film voor mij ook leuker met lekker wat bloed! Voor deze film ook niet onbelangrijk; is dat de cast behoorlijk solide was. De film had wel een slechte timing van uitkomen! Want naast die een hit-film uit 2024 met een soortgelijk thema is dit minder flashy en hip geschoten En mensen willen graag vergelijken. Echter is dit ondanks zijn mindere budget, zeer vakkundig gemaakt en flink bloederig ook!

Een moeder, Mother, (Amy Adams) heeft haar carrière als kunstenares aan de wilgen gehangen zodat zij thuis kon blijven om haar zoon, Son, op te voeden terwijl haar man blijft werken. Moederschap is uitputtend en eentonig. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. En net als dat je denk; wat moet ik als kijker hiermee? Beginnen er haren te groeien waar ze niet horen, krijg ze een beter reukvermogen, begint te grommen en krijgt een staart (lekker vies horror-momentje) en zes tepels. Maar op dat ene horror-moment na, kiest regisseur en scenarist Marielle Heller er voor om niet te escaleren of het schokkend te maken. Toegegeven, het werkt een tijdje doordat de uitvoering van Amy Adams goede chemie oproept. Haar bloeddorst, haar razende woede blijven buiten beeld. Het blijft allemaal in het knusse familiedrama-achtige hangen. Ook sleept het hier en daar, doordat het op een bepaald moment alleen nog maar repeterend was. En door die wat fluwelen aanpak krijgt de film onherroepelijk iets halfslachtigs. Dit absurde concept werkt alleen als je er voluit voor gaat.

Eigenlijk hetzelfde verhaal als Les Filles du Soleil (2018) Waar ik misschien een klein voordeel had, dat ik die nog niet heb gezien. Het gaat over Yezidi Zara en haar jongere broertje die ontvoerd worden door de jihadistische terreurgroep, als slaaf wordt verkocht. Zara ontsnapt komt bij de tweede verhaallijn over een Koerdische vrouwenbataljon die de het opnemen tegen ISIS. De uitkomst is overal herkenbaar en makkelijk te voorspellen. Het verschil tussen beide films is de multinationale samenstelling van de vrouwengroep. Nadeel is dat dit meerdere achtergrondverhalen vergt en dat het de film verzwakt. Succesvoller zijn de technisch indrukwekkende actie. ISIS-troepen die een groep vluchtende vluchtelingen achtervolgen, is prachtig gefilmd en goed geënsceneerd, met echt een gevoel van spanning. Helaas worden ze vaak voorafgegaan door momenten die als soldaat .. niet verstandig zijn. Ach de film kijk verder lekker weg....!

High school film...met veel '90 verwijzingen Hoe hip is dat...? Vermoedelijk dacht men ook dat het wel cool was om met Cruel Intentions (Sarah Michelle Gellar is dan ook te zien) op de proppen te komen en dat te combineren met Hitchcock's Strangers on a Train. Tja alles onder het mom je moet meegaan met je tijd en het lekker hip maken...Oh en natuurlijk niet iets met drugs vergeten! Dan ben je zeker uber-cool! Om een film te laten slagen heb je een sympathiek personage nodig maar die zijn er niet...alleen een stel tieners die zich bezig houden, met wat andere van ze denken. De vrouwelijke personages zijn jaloers, kleinzielig, ellendig, afgunstig, egocentrisch, ijdel, onaardig maar blijkbaar zijn dat goede eigenschappen en is alleen het mannelijke personage de slechterik. Voor mij maakte het dus niet meer uit wie wraak neemt op wie....Gefilmd in een oppervlakkige stijl en met de meest oubollige mainstream popsong-troep die je, je eigen kan bedenken. Dit was echt verschrikkelijk!

Groot-Brittannië maakt altijd wel behoorlijke goede gangsterfilms. Deze wordt waarschijnlijk een beetje over het hoofd gezien want ik hoorde hier maar weinig over. Misschien is een van de 'gebreken' (aanhalingstekens omdat ik het persoonlijk niet als een gebrek beschouw) de manier waarop het is geregisseerd. Het voelt een beetje als een 'gemaakt-voor-tv'-film(het is ook voor de BBC gemaakt?) Er zijn geen vlotte montages en het heeft gewoon geen flitsende stijl. Maar het was zeker wel goed geregisseerd.

Dit is niet zomaar een gangster-/overvalfilm. Het laat ook de levens van elk personage en hun interactie met de maatschappij en elkaar zien. Een criminele bende pleegt overvallen maar naar een geslaagde overval wordt hun loyaliteit flink op de proef gesteld, door verraad en zoekgeraakt geld. De Britse misdaadfilm heeft uiteraard een geweldige cast mete o.a: Robert Carlyle, Ray Winstone, Phil Davis en Lena Headey (Cersei Lannister) en een rolletje voor de zanger van Blur, Damon Albarn Dit is regisseur Antonia Bird tweede samenwerking met Robert Carlyle en zou nog een derde volgen. Zelfs één van mijn favorieten horrorfilms Ravenous (1999) Ook deze was een fijne film!

Weet niet zo goed wat ik nu moet met deze historische fantasie...acteerwerk, muziek (hé dat was Jimmy Somerville van Bronski Beat), weelderige locaties en kostuums en verdere productiedesign zijn top! De scènes van de Thames-wintermarkt, het Ottomaanse Rijk en Victoriaanse tijd zijn om door een ringetje te halen. Echter meanderede het maar een beetje aan. Volgens dit verhaal krijg de mannelijke edelman Orlando, de vraag van de stervende Elizabeth I. om te blijven zoals hij is. Als hij later weigert oorlog te voeren veranderd hij in een vrouw. Ook dit was beetje veilige overgang want mannelijke Tilda Swinton is niets anders dan vrouwelijke Tilda Swinton. Of ze nu een pofbroek of een jurk draagt. Men had hier beter voor een veel grotere verandering kunnen gaan (maar ja wie ben ik?) Misschien dat het lastig is om een Virginia Woolf-verhaal te verfilmen en de film ziet er goed en geslaagd uit maar persoonlijk had ik gehoopt op iets meer pit.

Na een breuk met Warner Brothers in 1947 richtte Ida Lupino samen met haar man het onafhankelijk productiebedrijf "The Filmmakers" op. De eerste film die werd geproduceerd was deze maar doordat regisseur Elmer Clifton een hartaanval kreeg, nam Ida Lupino, die mee aan het scenario had geschreven de regie over. Ondanks dat ze Not Wanted had afgemaakt, wilde Ida Lupino er geen credits opstrijken. Het is echter onmogelijk om haar los te koppelen van deze filmproductie, aangezien ze in alles er een grote invloed op had. Net als sommige van Lupino's latere films, behandelt het op aangrijpende wijze een onderwerp dat in de meer conservatieve naoorlogse samenleving een groot taboe was, namelijk ongehuwde moederschap en ongewenste zwangerschap. Vaste hoofdrolspeelster, Sally Forrest, speelt de jonge Sally Kelton. Na de oorlog weigerden vrouwen zich terug naar de traditionele norm te conformeren dus Sally is niet gelukkig met het leven van en bij haar ouders en na een conflict ontvlucht ze het huis. Onnodig te zeggen dat de situatie van kwaad tot erger gaat en het nogal triest verhaal is. De scènes meer aan het einde zijn flink aangrijpend. Ik heb inmiddels alle films die Lupino heeft geregisseerd gezien, en zijn alle goed gemaakt spreken op een of ander manier mij enorm aan en zijn ook vrij uniek voor hun tijd.(en zelfs nu)