Opinions

The A-Team is geen jeugdsentiment voor mij. Ik heb slechts eenmaal een aflevering van de serie gezien en dat was een jaar geleden. Ik vond het vreselijk. De film heeft dan ook weinig waar te maken voor mij. Ik verwachtte niets en kreeg ook niet bijzonder veel. Toch kon ik er wel om lachen.

Ik was vooral erg blij dat er gekozen was voor een over-the-top-aanpak in combinatie met een totaal niet serieuze toon. Teveel actiefilms tegenwoordig tonen de meest ongeloofwaardige situaties met een misplaatste ernst. Als er in The A-Team echter met een tank veilig geland moet worden lijken de makers zich te beseffen dat ze onzin maken en de acteurs gaan helemaal los. The A-Team-film heeft veel weg van een Looney Tunes cartoon en zo hoort het ook. Tijdens de meer vergezochte actiescènes en de plannetjes viel er dan ook genoeg te lachen. Bij de rest niet zo. De meer standaard actiescènes waren erg rommelig gemonteerd en de verhaalscènes, wel, die worden nooit meer dan verhaalscènes. De bijrollen zijn allemaal niets omdat ze vooral serieus gebracht worden. Alleen Patrick Wilson probeert zijn rol komisch te maken, maar volgens mij zat dit niet in het script, want het overtuigde totaal niet. Gelukkig spelen de hoofdrolspelers wel als cartoonkarakters. Met name Copley is geïnspireerd als Murdock. De rest gewoon zoals je mag verwachten.

Een briljante actiefilm is het nog lang niet. Een regisseur met gevoel voor stijl en een nog grotere stroom aan vergezochte situaties zouden hier op zijn plaats zijn. Van mij had zelfs het verhaal nog een stuk idioter gemogen. Maar zoals het is vond ik het wel een aardige wegkijker.
3*

De Nederlandse film en ik hebben een moeilijke relatie, om het zo maar te zeggen. Nog moeizamer is de relatie tussen mij en de Nederlandse komedie. Daarom is het zo fijn Aanmodderfakker te zien: een komedie die gewoon alles goed doet en ook nog eens een geheel eigen identiteit heeft. De Ontmaagding van Eva van End stond nog te veel in de schaduw van de duidelijke voorbeelden van Ten Horn (Wes Anderson met name). Hier voelt het allemaal wat frisser aan.

Daar komt ook bij dat Michiel ten Horn gewoon gegroeid lijkt te zijn als regisseur. Het begint al met de personages. Doordat dit komedie is zijn het natuurlijk wel typetjes, maar het zijn tevens levendige typetjes die net zo veel iets werkelijks hebben als een grappigs. De hoofdfiguur en het tienermeisje overstijgen zelfs het typetje zonder daar ooit minder grappig door te worden. Beide acteurs zijn echt ontzettend goed en bovenal ontzetten grappig. De hele cast speelt trouwens op hoog niveau.

Als komedie werkt dit ook goed doordat Ten Horn en scenarist Anne Barnhoorn steeds weten hoe ze verder moeten bouwen op komische situaties. Het verhaal draait in principe om een nietsnut die niet alleen geconfronteerd wordt met zijn lege bestaan en vervolgens steeds verder door het slijk gehaald wordt. Het doet wat aan films als A Serious Man denken in dat het een geval is van zich steeds opstapelende problemen is die steeds wat meer op scherp gedreven worden. Veel van de dingen die Gijs Naber hier overkomt zijn op zich zelf kleine irritaties, maar door de grote hoeveelheid ervan wordt alles flink op spits gedreven. Het is overigens een misverstand om te zeggen dat hij overal maling aan heeft. Naber kan het allemaal best veel schelen wat er gebeurt, maar hij handelt er niet naar. Als een portret van iemand die weigert ergens verantwoordelijkheid voor te nemen is het zeer geslaagd. Ik vond het zelfs een verrassend empathische film, wat verder niet voorkomt dat Ten Horn en Barnhoorn hun hoofdfiguur maar al te graag steeds meer kwellen. Het siert ze dat ze voor een happy end zijn gegaan die tegelijkertijd geen grote zegen is (ach, voor dit personage is een wasmachine kopen heel wat).

Een extra grote pluim moet hier gaan naar de aankleding van de sets en naar de muziek, die zich beiden echt onderscheiden van andere komedies en waar ook nog eens extra veel humor uit gehaald wordt. De plaatsen waar Naber en zijn te jonge vriendin gaan babysitten zijn allemaal bijzonder kleurrijk en karakteristiek vormgegeven, net als praktisch iedere locatie die de film aandoet. Het geeft de film een visuele flair die ditmaal iets minder uit het camerawerk komt. De muziek is even eigen en niet alleen door de mondharpjes.

In feite maakt Michiel ten Horn met Aanmodderfakker waar wat bij Eva van End nog een vage belofte was. Het is makkelijk één van de beste Nederlandse films van de afgelopen jaren en als komedie kan het zich meten met buitenlandse concurrentie.
4*

Het is toch eigenlijk vreemd dat er weinig verbale komedies in de Nederlandse en Vlaamse taal gemaakt lijken te worden. Ik vraag me af wat daarvan de oorzaak is, want Aanrijding in Moscou bewijst dat dit goed mogelijk is. Niet dat bewijs echt nodig was, maar even goed. Deze film wordt vooral gemaakt door de sprankelende, scherpe en gewoon echt grappige dialogen. En natuurlijk door de acteurs die ze uitspreken. De regie richt zich ook meer op het acteerspel dan wat anders, maar dat stoorde mij niet. Christophe van Rompaey en zijn scenarioschrijvers hebben een verhaaltje geschreven dat misschien voorspelbaar is, maar ook doorleefd en geloofwaardig. Dit is een van die zeldzame romantische komedies waarbij ik écht wilde dat de twee geliefden elkaar zouden krijgen op het einde. Het gebrek aan zoetsappigheid is hier misschien de oorzaak van, maar ook de geweldige Barbara Sarafian helpt natuurlijk mee. Daarnaast heeft ze chemie met de ook erg fijn spelende Jurgen Delnaet en wordt er goed bijrolwerk geleverd van met name Anemone Valcke (wat een voornaam overigens).

4* Van mij mogen ze er zo meer maken.

Die Abenteuer des Prinzen Achmed is een film die het presteert om bijna compleet tijdloos te ogen. Enkele overgangen en de tussentitels verraden dat het in de jaren '20 gemaakt is en vrouwen zouden wellicht niet meer zo schaamteloos in slachtofferrollen geplaatst worden, maar buiten dat om is dit eigenlijk totaal niet veroudert. De reden hiervoor is simpelweg dat deze stijl nooit echt meer zo geprobeerd, althans niet bij mijn weten. Alleen Reiniger zelf heeft deze weg nog voortgezet, al zijn die werken verder nauwelijks nog door mensen gezien.

Hoe dan ook, Die Abenteuer des Prinzen Achmed vond ik een erg verfrissende ervaring. Het verhaaltje is zo simpel dat het bijna belachelijk is, maar dat merk ik vooral achteraf. Tijdens het kijken ging ik er zo in op dat het bijna totaal iets nieuws leek. Dat is het gevolg van iets totaal unieks zien. Aanvankelijk was de stijl wat wennen, vooral omdat het aanvankelijk nog silhouetten waren die in het niets zweven, maar als Achmed eenmaal op reis gaat worden ook de omgevingen wat meer uitgewerkt en kunnen we genieten van een schitterend totaalplaatje. Daarnaast is de stijl niet alleen uniek, maar heeft Reiniger ook gewoon een goed oog voor compositie en is het geheel erg sfeervol.

Bijzonder fraai waren de transformaties: van de tovenaar in een vleermuis, van een boom in een olifantachtig monster of de prinses in dat zwanenkostuum. Het blijft verrassend en alles voelt constant magisch. Opmerkelijk is dat het gevecht tussen de heks en de tovenaar, waarbij ze steeds in andere dieren veranderen, zo door Disney in The Sword and the Stone lijkt te zijn hergebruikt. Ook als spektakel werkt het overigens. Het tempo ligt enorm hoog en in het dikke uur dat de film duurt gebeurt meer dan in veel films met dubbele lengte. Gelukkig is het ook nooit weer te gehaast en kun je van alles genieten, in tegenstelling tot het verhaaltechnisch vergelijkbare The Thief of Baghdad die toevallig rond dezelfde tijd werd gemaakt. Reiniger vind constant het juiste tempo.

Helaas is Prinzes Achmed wat teveel in de geschiedenisboekjes belandt en lijkt hij er zelden buiten te komen. De film is vooral bekend door de trivia dat het de oudst bewaarde animatiefilm is (alleen in Argentinië waren er wellicht twee eerdere, maar die zijn verloren). Te weinig mensen lijken hem te zien. Onterecht, want iedereen die van animatie, fantasy of gewoon een avonturenfilm houden moeten dit toch een kans geven.
4,5*

Nadat Volver zo'n arthousehit was verbaasde het me dat de nieuwste Almodóvar zonder opvallende aandacht zomaar ineens in de bioscoop verscheen. Volver heb ik nog niet gezien, maar een verklaring voor de lage algemene interesse in de film ligt er denk ik in dat Los Ambratos niet echt een bijzondere film is. Niet slecht, maar weinig opmerkelijk. Een tussendoortje voor Almodóvar waarschijnlijk.

Ik kan er eigenlijk weinig over vertellen. De film combineert meerdere genres en verhaallijnen, die allemaal wel aardig uitgewerkt zijn, maar niet tot een bijzonder geheel komen. Hetzelfde geldt voor de acteurs, ze leveren allemaal goed werk, maar ze waren waarschijnlijk beter tot hun recht gekomen in een wat consistentere film. Uiteindelijk is dit waarschijnlijk vooral leuk voor Almodóvars trouwste fans.

3*

Ik begreep het einde wel. Maar geloof me, dat maakt de film er echt niet beter op. Sterker nog, dit behoort tot de slechtste eindes uit de filmgeschiedenis. Wat een belachelijke verklaring voor wat er aan voorafging en wat een lelijke special effects en camerawerk worden ervoor gebruikt. Ik vond de hele film al vrij lelijk, maar dit sloeg alles.

Veel meer heeft het ook niet te bieden. Ik vond het nog enigszins vermakelijk om mee te denken met het mysterie (iets wat dus helemaal niets oplevert), maar het miste evengoed wat spanning, terwijl dit juist een gemakkelijk verontrustende situatie is. Ik denk dat dit wat te maken heeft met de filmstijl. Die had wat meer claustrofobisch kunnen zijn. Het acteerwerk was ook niet al te best.

Ik kon hier weinig mee, al is de film beter dan de poster.

1,5*

Mijn eerste Losey en ook meteen mijn eerste grote teleurstelling sinds tijden. Het ging ook te lang, te goed.

Nostalgische filmkijkers gebruiken graag de uitdrukking: 'zo als deze worden ze niet meer gemaakt'. Kennelijk kun je die uitspraak ook op een andere manier gebruiken, want zoals Accident worden ze niet meer gemaakt en ik ben er maar wat blij om. Het is een enorm gedateerde film en dat zeg ik bijna nooit. Het is een manier van artistieke cinema die echt van de jaren '60 is, zo vlak na de nouvelle vague en met name Hiroshima, Mon Amour. Montage en camera worden ingezet voor een zo intellectueel mogelijk filmervaring. Helaas dat dit compleet ten koste gaat van emotie en schoonheid, waarvoor we in de plaats gigantisch onsympathieke personages en bovenal een dodelijk saaiheid krijgen.

Dit soort cinema is me gewoon te gekunsteld. Niet dat ik dat altijd vervelend vind, maar als het vervelend is, dan is het ook meteen écht vervelend. Montage wordt ingezet zodat we af en toe merken dat er een nieuwe cut is, waarna we even moeten nadenken waarom dat gebeurt. Hetzelfde geldt voor het camerawerk. Nadenken tijdens films is natuurlijk alleen maar positief, maar niet als de film even tot stilstand lijkt te komen, omdat de regisseur naar je lijkt te schreeuwen: en nu nadenken over waarom de cut zo opvalt en dit shot zo geplaatst is. Er wordt ook de hele tijd een vreemd gevoel van onderhuidse spanning op je geforceerd. Je weet dat je spanning moet voelen, maar meer omdat het zo overdreven naar je gesignaleerd wordt, dan omdat je het echt voelt.

Het gevolg is dat ik nooit geloof dat ik naar daadwerkelijke levens van daadwerkelijke mensen aan het kijken ben, hoe raak sommige observaties in theorie dan ook zijn of hoe goed Dirk Bogarde en Stanley Baker dan ook spelen. Hoe iemand trouwens in Sassard een goede actrice kan herkennen is mij een raadsel. Zij is duidelijk alleen op haar uiterlijk gecast, maar kan nauwelijks fatsoenlijk een zin uitspreken. Zij behoort ook tot die curieuze groep actrices die haar knapheid lijkt te willen benadrukken door haar lippen een klein stukje van elkaar af te houden. Megan Fox doet dat ook. Kennelijk is het sensueel, maar vreemd genoeg heb ik het nog nooit iemand in het echt zo constant zien doen. Michael York is ook van het zeldzame geslacht acteurs die gewoon zo'n rotkop heeft dat ik hem gewoon niet in een film wil zien. Flauw, maar zo is het. In Cabaret was hij ook al het enige minpunt.

Lichtpuntjes, naast Bogarde en Kramer, zijn er in de vorm van de scène met Delphine Seyrig, die even artistiek is als de rest van de film, maar wél werkt, zelfs al gaat het wat te lang door. Het is eigenlijk een korte film opzichzelf. Ook het laatste kwartier of zo werd het nog wel boeiend en kreeg ik een beeld van hoe goed het had kunnen zijn. Maar het nooit werd.

1,5*

Rechtbankdrama's hebben nogal de neiging om sterk op elkaar te lijken en dat is precies wat The Accused tegenwerkt. Om op te vallen in dit genre heb je of ijzersterke dialogen nodig of een bijzondere ethische kwestie. Eigenlijk gewoon allebei. The Accused heeft geen van beide. Natuurlijk, dit is zover ik weet de enige film waarin de strijd voornamelijk gevoerd wordt tegen de toeschouwers van het misdrijf dan tegen de misdadigers zelf, maar de film laat niet in het midden of hun slecht zijn of niet (terecht ook). Het idee dat de rechtszaak verloren kan worden is hier ook niet sterk aanwezig. De getuigenissen waarover wordt gesproken alsof ze de zaak ten nadele van Tobias zouden kunnen keren worden gek genoeg niet getoond, waardoor wij alleen de sterke argumenten van de goede kant horen. Voor de advocaten van de "omstanders" waren überhaupt geen echt overtuigende, verdedigende woorden geschreven, wat alle spanning toch wel uit de film haalt. Het enige wat er voor zorgt dat het geen bloedeloos geheel wordt is de nare verkrachtingsscène. Verder valt alleen Jodie Foster erg positief op. De rest is dertien-in-een-dozijn, dus je hebt deze film waarschijnlijk al in een andere vorm gezien.
2,5*

Cynisch, erg cynisch. Wilders films worden wel vaker gekenmerkt door enig cynisme, maar daar wordt het altijd nog wel goedgemaakt door een bepaald gevoel voor romantiek of is er ergens anders wel hoop te vinden. Hier nauwelijks tot niet. Daarmee behoort Ace in the Hole tot een van de zwartgalligste films die ik tot nu toe zag, samen met Sweet Smell of Success (die ik overigens beter vind).

ik vond de film echter niet ondraaglijk pessimistisch. Ik moet eerlijk toegeven nogal regelmatig tijdens het kijken het gevoel te hebben gehad dat het allemaal iets te overdreven was om het serieus te nemen. Komen er echt honderden mensen naar zo'n grot in de middle-of-nowhere als er iemand vastzit? Gaan er werkelijk mensen hotdogs verkopen? Ik geloofde er compleet niets van. Echter verwees de film naar een Pullitzer Prize-winnend artikel over een soortgelijk ongeval. Ik heb eens opgezocht hoe dit verhaal in elkaar zat en ik tot mijn grote verbzing waren er bij dat ongeval tienduizend man komen kijken en werden er inderdaad hotdogs verkocht. Belachelijk, maar de film was minder ongeloofwaardig dan ik dacht.

Wat ik tijdens het kijken vooral waardeerde was Kirk Douglas' geniale performance. Ik vind hem beter als een soort charismatische schurk zoals hier dan als in de goedzakrollen waar ik hem vooral van ken. Verder weet Billy Wilder weer fantastische dialogen te voorschijn te toveren en zijn er weer een aantal scènes die erg veel indruk maakte. Met name de momenten binnenin de grot waarin we de arme Minosa vast zagen zitten. Opvallend is ook dat Wilder een regisseur is wiens films altijd heel strak in elkaar lijken te zitten. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar zijn films zakken eigenlijk nooit in, zelfs niet als ze ongeloofwaardig worden. Iedere scène heeft een bepaald niveau. Dat zag ik ook al in alle Wilders die ik 4 sterren of hoger gaf.

De film heet wel twee zwaktes. De sheriff was wel een erg onbewuste man. Dat hij voor zijn verkiezing zich ging bemoeien met de zaak wil ik accepteren, maar dat hij vervolgens verkiezingspraatjes gaat houden en zelfs een advertentie voor zichzelf groot op de rots laat schilderen is gewoonweg onzinnig.

Ook het einde vond ik niet nodig. Dat Kirk Douglas moest sterven was wellicht verplicht voor de productie code of zo, omdat hij een schurk was, maar het slaat eigenlijk totaal nergens op voor het verhaal. Ik had er niets mee. De kleine omslag van Tatum op het einde vond ik overigens wel degelijk zeer geloofwaardig.

4* Dit heeft overigens niets met film-noir te maken. Ik zie de link nauwelijks.

Telt dit nog wel als blaxploitation? Ik weet dat deze film de reputatie heeft erbij te horen en ik ben geen kenner van het genre, maar ik had zelf altijd het gevoel dat blaxploitationfilms vaak veel meer over-the-top en ook meer door en door pulp waren dat Across 110th Street. Ik zie dit meer in het verlengde liggen van wat meer realistische thrillers van die tijd, zoals The French Connection. Maar eerlijk is eerlijk, ik zag dit vooral als een ruwe, minder politiek correcte versie van In the Heat of the Night.

Het is wel echt één van de hardste films uit zijn genre, zeker voor die tijd. De term 'explosief' valt hier nogal eens en terecht. De finale is zoals vaak gezegd enorm sterk, maar de openingsscène deed daar wat mij betreft niet aan onder. Erg goede montage ook vooral bij die scènes. De rest van de film moet het vooral hebben van de ongure sfeer, waarbij de onderlinge haat en paranoia haast van het scherm afdruipen. Het schetst wel een bijzonder beeld van een bepaalde plaats en tijd.

Het acteerwerk was het enige wat me er af en toe uithaalde. Veel van de acteurs zijn wat amateuristisch, zoals die handlanger in die flamboyant rode jas en vooral de chauffeur van de heist. Kotto en Quinn doen het gelukkig wel prima.

4*

De vergelijking met Rififi maakte ik ook al snel tijdens het kijken van deze film. Maar hoewel er inhoudelijk veel overeenkomsten zijn tussen de Grand Slam en die Franse heist-film, is het kwalitatieve verschil ongeloofelijk groot. Hoewel ik zeker wel een heist-film kan waarderen, is dit duidelijk een van de mindere in zijn soort.

Dit komt voornamelijk door de personages en de acteurs die ze spelen. Edward G. Robinson was nog wel goed, maar de rest... Janet Leigh speelde een erg flauwe rol en de Duitse Peter Stormare look-alike was nog erger dan stereotype. De andere rollen waren iets beters, maar feit blijft dat de personages erg saai zijn. Vooral in vergelijking met Rififi, waar dit aspect juist zo goed uitgewerkt was.

De overval zelf was nog wel redelijk uitgevoert. Met name omdat het voor de verandering allemaal eens niet zo perfect verliep en de hoofdrolspelers ook wat onverwachte obstakels moesten overwinnen. Dit was wel nodig, want echt spannend wou de film verder niet worden.

En verder liep alles precies volgens de vaste lijnen van een heistfilm. Alles wat je verwacht dat er gaat gebeuren gebeurt ook. En wederom krijgen we weer het standaard einde van een oude heistfilm. Oftewel iedereen gaat uiteindelijk met lege handen naar huis en de meesten gaan zelfs dood. Ik blijf erbij dat ik het nogal stom vind dat alle oude heistfilms op deze manier eindigen. De reden daarvoor weet ik ook, maar dat maakt niks goed. In deze film worden de sterfscènes trouwens een voor een heel slecht uitgevoert. Met name de eerste. Ik ben niet iemand die fouten snel opvalt, maar iemand in een auto zit een neergeschoten wordt, terwijl de ruit van de auto niet geraakt wordt (!!!!!!!) dan valt dat nogal op. Het tweede slachtoffer sterft niet zo'n slecht uitgevoerde dood, maar de derde is weer een ramp. De Michael Palin look-alike rent van een verlaten omgeving ver weg door een stad heen zonder achtervolgd te worden door de politie en als hij eenmaal bij zijn bestemming aankomt wordt hij toch nog door de politie neergeschoten. De laatste sterft aan een standaard verraadmoord. Erg slecht vind ik dit en het heeft lang niet de kracht van andere heist-films.

De muziek in de film was verder wel aardig. De beelden daarentegen waren zo fel dat het glazuur je bijna spontaan van de tanden springt. Iets te kleurrijk voor zijn eigen goed. Wat overblijft is een aardige heistfilm, maar toch een zwakkeling in zijn genre.
2,5*

In het voor mij bijna onfeilbare genre van de screwball comedy moest er uiteindelijk toch ooit eentje komen die hard faalde. Dat het de meest legendarische film zou zijn die Spencer Tracy en Katharine Hepburn combineert is extra onverwacht. Het is ook de eerste keer dat ik hun samen zie. De chemie tussen de twee is geen probleem. Of eigenlijk wel, want Tracy lijkt zo dol te zijn op Hepburn dat hij de hele film gemoedelijk speelt, lekker op zijn gemak en daarbij even vergetend dat het een strijd tussen de geslachten gaat en om een steeds bitter wordende rivaliteit. Hepburn stort zich vol overgave op haar rol, maar ze had hier iemand als Cary Grant nodig die ook op zo'n manier kon spelen. Tracy is te kalm, te lief in deze rol om de vurige tweestrijd werkelijk te laten ontbranden. Hij overtuigd dan ook alleen in de scènes waarin hij genegenheid moet tonen. Dit gaat allemaal erg ten koste van de humor. En er viel al verrassend weinig te lachen. Soms valt de humor uit de toon, zoals wanneer Tracy opgetild wordt door die sterke vrouw; een grap die niet had misstaan in een film van de Marx Brothers, maar te grotesk is voor Adam's Rib. Op andere momenten zijn de grappen gewoon wat flauw, zoals rond die verliefde buurman.

Het ergste is dat het verhaal niet werkt. Er had veel gehaald kunnen worden uit deze battle of the sexes waarin man tegenover vrouw in de rechtbank komt te staan, maar uiteindelijk krijgt deze hele rechtszaak een slechte uitwerking. Sowieso kon ik er niet veel mee dat de film bij voorbaat aanneemt dat Holliday's personage onschuldig was. Natuurlijk had ze een klootzak van een man, maar dat maakt het niet meteen normaal dat ze een pistool leegschiet op hem. De film doet alsof dit niets voorstelt. Daardoor is Hepburns hele argument simpelweg de gehele speelduur op gebakken lucht gestuwd, wat scherpte in de weg staat. De argumentatie waar ze mee aankomt is ronduit vreemd. Vooral het laten verschijnen van twee intellectuele vrouwen en een sterke vrouw is ronduit merkwaardig. Het argument is dat deze vrouwen bewijzen dat ze net zo goed zijn als mannen en dus gelijkwaardig behandelt moeten worden als mannen. Goed punt, maar deze vrouwen zijn gek genoeg allemaal vrouwen die een normaal voor mannen gereserveerde positie (naar de standaard van 1949 dan) behaald hebben en daarmee dus bewijzen dat vrouwen kennelijk al gewoon zo'n status kunnen verwerven. Ik vond alle monologen en ideeën rond mannen en vrouwen hier sowieso vrij zwak. Soms veroudert, maar vaak eigenlijk gewoon ook voor die tijd al wat idioot.

Het levert een ietwat vreemde film op, die mij eigenlijk nooit echt wist mee te krijgen. Zelfs Hollidays vrij legendarische ondervraging in de gevangenis vond ik niet meer dan aardig. Het voelt aan als een weinig doordachte komedie, die als satire scherpte mist, die net gek genoeg is voor een screwball comedy en die voor een romantische komedie te veel een man heeft die te lief doet tegen zijn vrouw.
2*

Voor ik ging kijken wist ik eigenlijk nauwelijks wat voor een soort film Adams Æbler was, maar al gauw bleek het 't soort film te zijn waarvan ik hou. De absurde humor ligt helemaal in mijn straatje en het donkere randje kan ik ook zeer waarderen. Ik ken ze niet heel erg goed, maar toch had ik nooit zo'n komisch talent van Thomsen en Mikkelsen verwacht. Ik lag geregeld dubbel van het lachen. Daarnaast was er ook een zekere intelligentie in het script te vinden, wat nog het best tot uiting kwam in de sterfscène van die oude, berouwvolle nazi.

Even leek de film af te stevenen op de 5 sterren, maar na een uur wordt het helaas een stuk minder. Er leken pogingen tot drama in te zitten, die bij mij niet echt tot uiting kwamen. Gelukkig werd hier ook niet de nadruk op gelegd. Helaas is de humor daarna ook gewoon minder leuk. Het vreemdste is echter dat de film hierna bijna religieus wordt, terwijl het daarvoor onvoorwaardelijk geloof voor gek zette. Het boek van Job wordt meerdere malen aangehaald en Adams Æbler blijkt een soort absurde hervertelling hiervan te zijn. Het eindigt hetzelfde als dit Bijbelverhaal. Erg rare keuze van Jensen om ineens in lijn te gaan staan met een geloof die hij daarvoor belachelijk maakte. Of misschien denk ik te ver door en is het meer een reflectie over hoe we de slechte dingen in het leven soms moeten vergeten om door te kunnen. Of misschien heeft Jensen geen ander doel dan gewoon een absurde komedie maken, heel goed mogelijk natuurlijk. En daaarin slaagt hij ook wel, al wordt het eerste uur in wat daarna komt nooit overtroffen, met uitzondering misschien van de finale.
4*

Deze film heeft een aantal jaar in mijn top 10 gestaan. Afgelopen december viel hij eruit. Tijdens mijn jaarlijkse top 100 was de film een van de grootste verliezers, aangezien hij 25 plaatsen daalde in de lijst ten opzichte van vorig jaar. Een aantal dagen geleden sprak ik met iemand over deze film en kreeg ik ineens weer zin om hem te zien. Ik had hem al 3 keer gezien of zo, maar de laatste keer was een jaar of 2 geleden. Vrijdagavond ging hij weer op. En ik moet het toch weer eerlijk toegeven: ik hou van Adaptation!

Ik heb sowieso een zwak voor films over de filmindustrie. Van Sunset Blvd, via Sullivan's Travels, Singin' in the Rain en 81/2 tot Ed Wood. Ik mag er gewoon graag naar kijken. Maar Adaptation (ik laat de punt achter de titel bewust weg, omdat het irritant leest) is mijn abolute favoriet. Op knappe wijze geeft de film het creatieve proces van het scriptwijze weer, met alle obstakels, irritaties en briljante invallen die niet blijken te werken. Geweldig om te zien hoe Kaufman tijdens zijn werk wisselt tussen een oprechte drang naar vernieuwing, wanhopige pretenties, een soort narcisme en een naar voorgevoel dat er wel eens geen film gemaakt zou kunnen worden over de schoonheid van bloemen. Dit gaat gepaard met een briljante mix tussen humor en drama.

Ik heb me ook altijd afgevraagd hoe ze de echte Susan Orlean en John Laroche zover hebben gekregen om in te stemmen met dit script. Ze bestaan echt, maar zodra Donald het script overneemt worden hun karakters op een manier gepresenteerd die niet bepaald waarheidsgetrouw meer is. John Laroche moet zelfs sterven. Hij toont in ieder geval een fijn gevoel voor humor door met het script te hebben ingestemd. En voor Orlean is zelfs geen sympathie meer voelbaar aan het einde van de film. Ook dapper dat ze haar imago zo heeft willen laten verstoren. Gelukkig spaart Kaufman zichzelf ook niet. Het is toch wel een gewaagd spelletje met identiteit, maar het werkt gewoon fantastisch in deze film.

Veel is er al gezegd over hoe de film zich in het laatste half uur ontwikkeld. Ook door mijzelf, dus ik zal er niet te diep meer op ingaan, maar het blijft gewoon briljant. Het hele thrillerelement met die krokodillen is totaal belachelijk, maar bij de dramatische scènes in dit stuk betrap ik mezelf er steeds op dat ze toch op mijn gevoel spelen. Het gevolg is dat ik mezelf moet uitlachen dat ik alweer in deze bewuste sentimentele valkuil trap. Geheel in de geest van de film dus, waardoor ik me niet hoef te schamen (of juist wel?). Daarom waardeer ik hem alleen maar meer. Ik ken geen film die zo'n gevoel oproept. Er zijn nog twee andere scènes in de film (voor het goedkope Donald Kaufmangedeelte) die mij op een persoonlijk niveau gigantisch aanspreken, maar die hou ik voor mezelf. Ik zeg wel dat die scènes tevens heel grappig zijn. Het blijft een knappe mix tussen twee genres, ondanks dat komedie duidelijk de overhand heeft. Zeker achteraf gezien.

Ook al het andere in de film is gigantisch genietbaar. De scène bij de seminar van van McKee is een van de beste scènes ooit over creativteit in film. Het acteerwerk van Nicholas Cage is weergaloos. Een van mijn favoriete acteerprestaties ooit en het doet me betreuren dat ik Cage tegenwoordig nog alleen maar aantref in oninteressante actievehicels. Waar is die acteur van gewaagde keuzes uit de jaren '90 gebleven? Ik heb niet veel met Streep, ook hier niet, maar hier hoef ik haar personage gelukkig niet sympathiek te vinden. Dat scheelt. Chris Cooper is briljant. Leuk ook dat ik nu Maggie Gyllenhaal herkende. Deze actrice kende ik de vorige kijkbeurten nog niet.

De film is op een paar momenten na niet eens zo bijzonder gefilmd als ik me herrinerde, maar de regie van Jonze blinkt vooral uit in de manier waarop hij het script gewoon de kans geeft om zich goed te ontvouwen. Niet revolutionair, maar zeer toepasselijk. Het liedje Happy Together krijg ik de komende dagen weer niet uit mijn hoofd.

Ja, ik hou van deze film! Terug in mijn top 10 ermee. Sorry It's a Wonderful Life, sorry James Stewart, sorry Frank Capra. Wat is een top 10 toch eigenlijk belachelijk met zoveel sterke filmkeuzes. Maar dat terzijde.

5 sterren blijven staan. Geen idee waarom ik dat er bij vermeld.

Weinig subtiel drama over een jongen die dankzij zijn ziekte waarschijnlijk niet oud zal worden en niet weet hoe hij met die beperkte tijd moet omgaan. Het hoofdpersonage is nog redelijk uitgewerkt, maar de bijrollen zijn zo simpel dat je al vanaf hun introductie weet wat voor een invloed ze zullen hebben op de levensvisie van de hoofdpersoon. Sentimentaliteit, toevalligheden en zelfs onverklaarbare keuzes van de personages worden niet geschuwd om het verhaal een kant in te duwen die het eigenlijk niet op lijkt te gaan. Vooral het script is erg slecht, want je hoort de schrijver bijna denken over hoe hij bij een bepaald probleem komt, om daarna weer te lijken twijfel hoe hij er weer vanaf komt. Die slechte vriend is ongeloofwaardig. Het dieptepunt is nog wel als die vriend uitgenodigd wordt als de hoofdpersoon zijn eerste date buiten het ziekenhuis heeft met die meid die onder quarantaine zat. Dat gelooft toch niemand?

Verder is het gewoon een moralistisch dramaatje, volgens levenslessen die we al in veel andere films geleerd hebben. Het helpt ook echt niet om er dan zo'n scène in te stoppen met die stervende broer die zijn wens uitspreekt om het kanaal over te zwemmen. Dat had een mooie scène kunnen zijn, maar het is typisch voor deze film dat de acteur in kwestie het zo speelt dat je vooral naar een acteur aan het kijken bent die weet dat hij een ontroerende speech geeft. Deze hele film voelt zo manipulatief aan en juist omdat de regisseur zelf een muco is zou je denken dat hij met iets subtielers aan had kunnen komen.
2*

Allereerst een dikke middelvinger naar de persoon die verantwoordelijk is voor de Nederlandse ondertiteling van Adieu au Langage. Die heeft dit bijna onkijkbaar gemaakt. Gewoon wordt er bij 3D rekening gehouden met de ondertiteling door deze te integreren in het 3D-effect, meestal door deze gewoon helemaal op de voorgrond te plaatsen. Misschien omdat het een arthouse-productie is en deze wat minder ervaring hebben met 3D kwam iemand kennelijk op het idee om hier totaal geen rekening mee te houden en het 3D op dezelfde afstand te plaatsen als het scherm is, hiermee het 3D-effect doorbrekend. De eerste tien minuten met pijn in mijn ogen zitten kijken en gezocht naar een methode om toch nog enigszins comfortabel het geheel uit te kunnen zien. Hoe kunnen ze dit zo verpesten?

Overigens is comfortabel kijken niet helemaal de bedoeling van deze film. Het is interessant om wat in te lezen op de achtergrond van de opnames van Adieu au Langage, want bewust worden alle regels van 3D doorbroken (hier is een goede samenvatting). Sommige van die regels zijn er om simpelweg een prettige kijkervaring voor de ogen te geven, maar hier wordt dit bewust overboord gegooid. Toch, na een tijdje wende ik er wat aan en kon ik het spel met 3D meer waarderen, maar tevens ben ik om puur fysieke redenen blij dat dit niet langer dan 70 minuten duurde. De revolutionaire waarde valt niet te missen, maar het is tevens een revolutie die waarschijnlijk weinig vervolg zal vinden. Buiten enkele andere wat meer avant-garde-gerichte regisseurs lijkt het me niet dat ooit een grote school aan regisseurs de ogen fysiek tot het uiterste willen brengen.

Maar goed, voor één keer is het wel een bijzonder experiment en ik zat geregeld vol verbazing te kijken. De momenten waarop het linker- en rechteroog een totaal ander beeld waarnemen en je dus alternatief een ander oog dicht moet doen om alles te zien is toch wel een adembenemend staaltje filmwerk. De kijker die de montage zelf doet. Knap gevonden. Echter, ook momenten die er minder dik bovenop liggen zijn geregeld erg bijzonder. Alleen al het gebruik van deep focus maakt 3D meer indrukwekkend dan ik het ooit gezien heb (en ik zag er al heel wat intussen, waarbij de techniek hooguit bij twee of drie iets toevoegde). Iets dat me opviel is dat de grote van veel personen op het scherm overeenkwam met de grote van de mensen in de zaal. Wellicht toeval, want niet alleen zalen hebben een even groot doek en op tv zal dit effect volledig verdwijnen, maar ik merkte wel dat het nog meer het gevoel gaf dat je in de ruimte van de film stond.

Even los van het experiment met 3D vond ik het iets minder interessant. Het is eigenlijk gewoon weer hetzelfde riedeltje dat Godard al volgt sinds de jaren '70. Een aaneenschakeling van beelden en gebeurtenissen die moeilijk met elkaar te rijmen vallen en die begeleid worden door wat mij betreft de meest onuitstaanbare dialogen denkbaar (grotendeels citaten uit filosofie, literatuur en wat al niet). Met dat laatste kan ik simpelweg niets. Sommige fans proberen het nog te interpreteren, maar ik heb altijd het gevoel dat deze teksten bewust weinig verbindende betekenis lijken te helpen en de titel van deze nieuwste van Godard lijkt mijn vermoeden te bevestigen. Daarbij hoop ik ook altijd dat die stroom aan verder moeilijk te begrijpen beelden een lyrische kwaliteit krijgen, maar dat gebeurt zo zelden. Daarvoor is de lijm die ze verbindt te moeilijk te vinden.

Toch, voor een late Godard vond ik dit wel interessant, al is het maar voor het experiment. Het is moeilijk om ervan te houden, maar zeker boeiend om eens gezien te hebben.

3*

The Adjustment Bureay is een film die heel ver komt alleen al omdat hij sympathiek is. Briljant wil het maar niet worden, maar door het boeiende uitgangspunt, goede achtervolgingen en vooral de erg sterke chemie tussen Damon en Blunt, die beiden uitstekend acteren, werkt de film prima. Ergens waardeer ik de films keuze om niet over-the-top te gaan wel (verwacht geen grote actiescènes of werkelijk geweld en ook niet echt veel CGI), maar waar het vooral aan ontbreekt is spanning. De mannen van het Bureau zijn machtig, maar lopen toch net iets teveel achter de feiten aan. Hun dreigementen lijken veelal loos te zijn en Damon kan hun straffen net iets te makkelijk ontlopen. Het einde is ook te zwak voor woorden. Kennelijk was er een ontmoeting met de Chairman (of eigenlijk Chairwoman) gefilmd, maar uiteindelijk is er een nieuw einde gedraait. Dat zie je aan de film af, de confrontatie op het dak heeft iets onafgewerkst. Het verloopt daar allemaal wat te snel en gemakkelijk. Geen idee of die Chairman een beter einde had opgeleverd, maar het klinkt al wat spannender. Het probleem is echter toch vooral dat ook het einde Damon en Blunt er wel erg makkelijk mee weg laten komen.

Niettemin bewijst de film zoals gezegd dat je met een sympathiek voorkomen al een eind komt. Door de chemie werkt de romance en doordat de romance geloofwaardig overkomt vormt het een spil van de film die alles constant boeiend houdt. Ik wilde ook daadwerkelijk weten hoe het met deze mensen zou aflopen. Pas achteraf viel de teleurstelling pas echt in.
3*

The Adventures of Buckaroo Banzai Across the 8th Dimension is niet een titel die ik vaak tegenkom, maar ik had wel begrepen dat het een soort cultklassieker is. Dat straalt er ook wel van af. Opvallend is echter dat de film kennelijk geen enkele fan op MovieMeter heeft en geen bericht hier lijkt te kunnen vatten waarom dit op bepaalde plaatsen zo populair is. Ik doe met iedereen hier mee, want ik kon er ook niet warm voor lopen.

Buckaroo Banzai is in ieder geval een vreemd geval. Vooral het feit dat de film vol lijkt te zitten met verwijzingen naar eerdere films over het personage werkt soms verwarrend, alsof je verwacht wordt dat je die vorige films gezien hebt. Het gekke is natuurlijk dat die films helemaal niet bestaan. De scriptschrijver had gewoon al heel veel onafgemaakte scenario's over Banzai en zijn consorten gemaakt en de verwijzingen naar die scripts in het verhaal van The 8th Dimension gelaten. Eigenlijk best een hilarisch idee en wat mij betreft het leukste aan de film, zelfs al worden sommige momenten wel erg obscuur zo. Het past in ieder geval wel bij een parodie als dit. Wat ik alleen jammer vond is dat ik toch vooral het gevoel had dat ik vaak naar een verzameling insidersgrapjes van de cast en crew zat te kijken, een soort alternatieve versie van Star Wars waarin de opnames waarin de acteurs wat klooien om stoom af te blazen in de plaats zijn gezet van de echte scènes. Dat klinkt leuker dan het is.

Het geheel is dus vooral een geval apart, een unieke film die zich niet al te gemakkelijk laat vergelijken met iets anders, zelfs niet met andere parodieën. Wat voor mij voornamelijk ontbrak waren de echt leuke grappen. Veel clichématig klinkende teksten op een over-the-topmanier uitspreken is een wat al te makkelijke manier om iets voor de gek te houden en al zo vaak gedaan dat het op mij hier geen indruk maakte. Het plot is kennelijk bedoelt om niet te volgen te zijn, maar de film besteed er veel aandacht aan dat wordt al snel suf. Daarbij zijn er voor een actiekomedie opvallend veel lege momenten zonder gebeurtenissen of grappen. De sets zijn net als de film merkwaardig, maar nooit op een leuke, mooie of interessante manier. Het moet kennelijk een rommeltje voorstellen en daar lijkt het ook op, maar werken wil het nooit. Het camerawerk is ook net niet gek genoeg.

Wat je overhoudt is vooral een gekke film die hard probeert vreemd te zijn, daarin net niet genoeg slaagt, en tijdens het proces lijkt te vergeten te vermaken. Ik geloof best dat de makers zelf hier een goede tijd hebben beleefd en dat er een publiek voor is, maar ik kon er helaas niet enthousiast van worden.

2*

Fijne roadmovie, die eigenlijk op zijn best is in de luchtige stukken. Het leek mij dat Elliott toch vooral een ode wilde brengen aan de dragqueencultuur en als hij daarmee bezig is komt de film het meest tot zijn recht. Het persoonlijke drama is ook goed, maar de regelmatige haat die geuit wordt tegen de queens wordt opvallend vluchtig behandelt, alsof dat toch vooral niet is waarop Elliott zich wilde richten. Veel maakt het niet uit, want films die homofobie en daar aan verwante angsten in beeld brengen zijn er al veel en dit soort luchtige eerbetonen aan travestieten minden. Je moet er overigens wel van houden, van die levenstijl. Ik kon me wat dat betreft wel inleven met de reactie die kennelijk heerste in die zaal van de vrouw van Mitzi: publiek die niets tegen dragqueens heeft, maar tegelijkertijd er ook niet enthousiast van wordt. Een acquired taste is het denk ik, mannen die vrouwen nadoen door meer vrouwelijk te zijn dan de vrouwen en los gaan in maffe danspasjes en uitbundige jurken.

Ik kon in ieder geval wel met deze film meegaan, niet in de laatste plaats door de voornamelijk vrolijke energie en het bijzonder fijne acteerwerk van Terence Stamp (geniaal hier), Hugo Weaving en Bill Hunter. Guy Pearce bleef me wat te oppervlakkig hangen in een over-the-top performance. Verder een aantal mooie scènes, waarbij iedereen denk ik wel als favoriet de momenten heeft waarop een travistiet bovenop de bus zit, waarbij de lange jurk (of wat is het?) kleurig door de woestijn wappert). Verder ook een fijn script, met wat toepasselijk bitsige dialogen. Het enige wat ontbreekt is toch een wat pakkender verhaal of gewoon wat meer bijt. Misschien had de film zelf wat meer flamboyant mogen zijn als zijn protagonisten. Buiten dat om is Priscilla goed vermaak.

3,5*

Ik was zacht uitgedrukt nogal sceptisch over deze Tintinverfilming, zoals ik al eerder aangaf in het forum. Ik was al geen fan van de strips en de trailer zag er vreselijk uit. De goede recensies kwamen dan ook uit het niets. Toch blijken ze gelijk te hebben. The Adventures of Tintin blijkt een heerlijke avonturenfilm te zijn, die zelfs iemand die weinig met de reporter heeft - zoals ik - met gemak mee kreeg.

Goed, er valt genoeg op aan te merken. Zo moet de film met uitzondering van de fijne openingscredits en de charmante eerste scène in de markt een beetje op gang komen, iets wat pas gebeurt zodra Haddock geïntroduceerd wordt (en Kuifje praktisch verandert in een bijrol). Sommige momenten waren me net iets te over-the-top, vooral het moment dat het ene schip over de andere heen vliegt of het zwaardgevecht met hijskranen. Tevens had een rustpunt geen kwaad gekund. Dat is nog best een waslijst, maar ze wegen niet zwaar mee als je zou denken. Dit komt omdat Tintin vooral een perfecte rollercoasterfilm is geworden, iets wat juist bij een avonturenfilm ook zo moet zijn. Je valt gewoon van het ene avontuur in het andere. Tijd voor pauze is er niet. Het raast door. Dat kan saai worden en zoals gezegd had een rustpunt misschien geen kwaad kunnen doen, maar feit is dat het hier gewoon werkte.

Misschien komt het omdat Spielberg in lange tijd niet meer zo gemotiveerd lijkt te zijn geweest. Hij heeft wat mij betreft in de laatste tien jaar geen slechte film gemaakt, maar tegelijkertijd ook geen uitschieters. Hier lijkt hij er weer echt zin in te hebben. Wellicht omdat hij zich nu mocht uitleven op technieken waarmee hij niet eerder werkte, zoals motion-capture, animatie en 3D. En het is vooral animatie dat het hem lijkt te doen. Spielberg werd zo enthousiast van de camera die er voor deze vorm van animatie gebruikt werd dat hij hem vaak zelf bediende. Wellicht dat de camera daardoor vrijwel nooit stilstaat. Het ding zwiert de ene naar de andere kant in. Zelden een film gezien met zoveel camerabeweging. Het is niet altijd even mooi, maar het heeft toch iets aanstekelijks, een filmmaker die zich met zichtbaar plezier uitleeft met nieuwe technieken. In combinatie met 3D zorgt de nieuwe camera ook voor meer spel met diepte. Het is een eindeloze aaneenschakeling van close-ups in combinatie met vergezichten of anders wel camerabewegingen die eindeloos door grote omgevingen zweven. Ik zag het in 2D, daar heb ik geen spijt fan, maar Spielberg leefde zich uit met diepte hier. En dit is precies de film om dat mee te doen: een rollercoaster-avonturenfilm. Dat ellenlange shot waarin in Marokko een vogel achtervolgd wordt is volslagen gestoord eigenlijk, maar veel meeslepender zie je actiescènes niet en het is gewoon een virtuoos staaltje filmmaken.

Het tempo is misschien niet helemaal Hergé en de humor soms ook niet (gelukkig maar, want wat mij betreft was humor niet bepaald Hergé's beste kant), maar er straalt ook veel liefde van Spielbergs kant voor Tintin vanaf. Veel leuke verwijzingen naar andere verhaallijnen en een eervolle behandeling van de personages. Dit zorgt ervoor dat Kuifje zelf wat saai is, maar dat is hij bij Hergé ook. Haddock is echter zo goed gedaan als je je kunt voorstellen, hij zorgt ervoor dat de film een hart krijgt. Geweldig stemmenwerk van Serkis. Ook de cameo van Bianca Castafiore is perfect en de manier waarop ze in het plot gebruikt wordt is een van de knapste elementen uit het scenario. Sowieso was de adaptatie op scriptniveau bijzonder goed gedaan. De manier waarop De Krab Met de Gulden Scharen verweven werd met Het Geheim van de Eenhoorn (ik had de albums van te voren nog even gelezen) is vrij briljant, waarbij met name het starten van de centrale flashback tijdens een hallucinatie in de woestijn een knappe vondst is.

Geen perfecte film misschien, maar de imperfecties zitten hem praktisch in het aard van het beestje en het is gemakkelijk te vergeven als je er een van de meest bezielde blockbusters van de afgelopen jaren voor terugkrijgt. Ik kijk zowaar uit naar een vervolg door Peter Jackson.
4*

P.S.: Het blijft me wat onduidelijk hoe goed de film nu draait in Europa. Ik ken de cijfers van zowel Nederland als Europa, maar ze zeggen me weinig. In de VS gaat men er nog steeds vanuit dat het enorm gaat floppen. Het zou me toch te bizar zijn als je ziet wat voor een ongeïnspireerde blockbusters er miljoenen verdienen door simpelweg niets te doen.

Gisteren op het grote scherm gezien, maar helaas maakte het nog altijd geen indruk. Dit is kennelijk de klassieker die zelfs onder de klassiekerliefhebbers op MovieMeter weinig liefde vind en daar sta ik helaas wel enigzins achter. Waar deze film zijn status aan dankt is niet helemaal duidelijk, want er zijn veel betere avonturenfilms. Er had meer humor in gemogen en meer vuur tussen de twee hoofdpersonen. Ze leggen hun geschillen al op de helft bij en dat is wat te vroeg. Gelukkig houden de schitterende jungleopnames en de chemie tussen Bogart en Hepburn, die plezier lijken te hebben in hun rollen, de film overeind.
3* blijven staan.

Helaas een beetje met verkeerde verwachtingen gaan kijken. Ik weet niet waar het vandaan komt en ik wil er ook niet al te diep op in gaan, maar ik heb altijd gedacht dat dit een soort film als The Game was. Een film die dus draait om een man die op een bepaalde manier in een plan of zo gezet wordt, waarna allemaal plottwists volgen en zo. Op zich zijn verkeerde verwachtingen niet dodelijk voor een filmervaring, zeker niet als je beseft dat The Game verder geen favoriete film van me is, maar hierdoor zat ik de eerste helft compleet verkeerd naar de film te kijken. Ik had het gevoel dat ik uit het verhaal verschillende complottheorieën moest zoeken en dan werkt de film niet. Pas in de tweede helft gaf ik het op en toen ging het ook meteen wat beter. Hopelijk overkomt zoiets me niet nog eens, want ik voel me een complete idioot.

Verder wel zeker een goede film, al voldoet hij niet aan mijn hoge Scorsesestandaard. Daar was het voor mij net iets te los voor en was het einde te veel een anti-climax. Dat gezegd hebbende vond ik het vooral leuk hoe de situatie van de hoofdpersoon steeds slechter werd. Het is echt een 'ook-dat-nog'-film als ik dat genre bij deze mag uitvinden. Griffin Dunne is geweldig.

3,5*, al twijfel ik er niet aan dat een herziening ooit nog handig kan zijn.

Goed debuut van Campos, om de hier vaak al genoemde redenen. Het is vooral een film die langzaam onder de huid kruipt. Voor mij werkte het 't beste als een film over een jongen die met zichzelf in knoop zit, omdat hij een connectie met de buitenwereld mist. Iets wat nog erger wordt als hij na de dood van die tweeling niet alleen een trauma te verwerken heeft, maar ook nog de verantwoording van het herdenkingsfilmpje op zich neemt. Ezra Miller gebruikt weinig gezichtsuitdrukkingen (en Campos lijkt sowieso een hekel te hebben aan het filmen van gezichten), maar weet niettemin over te brengen dat zijn personage een wervelwind van emoties doormaakt. Alleen welke emotie hij waar voelt wordt aan de kijker overgelaten om te achterhalen. Het is vooral op dat persoonlijke vlak dat de afstandelijke filmstijl werkte.

Diezelfde stijl vindt ik echter wat te oppervlakkig toegepast worden op het vlak van maatschappijkritiek. De hypocrisie en algehele onhandigheid die worden toepast op het omgaan met de tragische dood van de tweeling vond ik te bedacht, te veel uitgaan van het brengen van een boodschap. Bijna te veel van een jonge filmmaker. De manier waarop Campos zo de camera gebruikt om dingen wel of niet te tonen, evenals zijn gebruik van bewakings- en telefooncamera's is Haneke voor beginners, want het uitdagende waar Campos voor lijkt te gaan is te makkelijk te vatten. Neem alleen al dat einde, waarin we Miller gefilmd zien worden door een telefooncamera die kennelijk niet bestaat, waarmee wij als kijker ons wijst op onze positie als toeschouwer. Zijn wij immers nu ook geen media aan het bekijken en daar onze wereldvisie mee aan het vormen? Ik vond het nogal flauw.

Een deel van het probleem voor mij kwam trouwens ook voort uit de manier waarop de school met die dood omgaat. Campos ziet kennelijk alleen maar hypocrisie en mensen die ofwel onverschillig ofwel onhandig erop reageren. Hij kijkt daarbij nogal neer op zijn personages. Ik heb zelf op de middelbare school een meegemaakt dat binnen één jaar tijd drie leerlingen overleden. Dat doet wat met een school, zoals ook wel uit Afterschool blijft, maar ik vond dat beeld maar ten dele raak, doordat het iets te hard en te kil wil lijken. Gek dan ook dat David Bohm in het bericht voor de mijne schrijft dat het goed is dat hartverwarmende speeches en gevatte opmerkingen weggelaten worden, want die krijg je nog wekenlang te horen na zulke incidenten, zeker de hartverwarmende voordrachten. Ik ga er vanuit dat hij bedoelt dat het niet sentimenteel wordt, wat oké is, maar ik vind het bijna hypocriet van Campos dat hij gewoon menselijke emotie bijna negeert en er een kille bende van maakt. Typisch iets van een regisseur die iets te hard een punt wil maken.

Gelukkig heeft hij echter in de kern een fascinerend hoofdpersonage gezet en dat red de film. Is Campos een talent voor de toekomst? Het kan alle kanten uitgaat. Als hij zich meer op personages richt kan het goed komen, maar ik vrees er ook voor dat we een mindere Haneke krijgen. Afwachten.
3,5&

De film lijdt wat onder bijzonder slechte dubbing (en de Duitse taal heeft ook niet bepaald de juiste exotische klank voor het verhaal), niet al te sterke dialogen, matig acteerwerk van de bijrollen en soms wat goedkoop ogens camerawerk. Het is vreemd dat een film ondanks al deze minpunten nog zo sterk overeind blijft staan.

Dit komt omdat de film een sterke mix van gevoelens van waanzin en wanhoop oproept. Al vanaf de openingsscène begrijp je dat die Spanjaarden niets te zoeken hebben in deze jungle, of dat ze de zaak in ieder geval verkeerd aanpakken. Kanonnen, sedanstoelen, mariabeelden, kippen in een hok: alles moet mee terwijl de smalle junglepaden (als die er al zijn) afgelopen worden. En dit is pas een voorproefje. Ondanks dat het camerawerk soms wat amateuristisch op me overkwam waren er ook weer beelden te vinden die heel sterk zijn, met als hoogtepunt het laatste shot, waarin Aguirre op zijn vlot verder blijft zoeken naar El Dorado en zich nauwelijks bewust lijkt dat zijn bemanning nog alleen maar uit doodshoofdapen bestaat. Een film als deze kun je moeilijk beter afsluiten.

Verder wil ik de muziek hier speciaal vermelden. Die zorgt echt voor een schitterende sfeer. Het heeft iets spookachtig, maar tevens iets mythisch. Ook leuk is die fluit waarop die Indiaanse slaaf regelmatig speelt. Klaus Kinski is geen groots acteur te oordelen op deze film, maar zijn uitstraling kon niet beter.

De film is gemaakt onder lastige omstandigheden, met een crew van 8 man, met slechts één camera, met nauwelijks een script en zonder scènes te repeteren. Dit verklaart de minpunten en het is eigenlijk te danken aan de genialiteit van Herzog dat er nog zo'n sterke film uit gekomen is. Dit is zeker een must-see. Misschien wat imperfecter, maar naar mijn mening wel beter en krachtiger dan het ietwat vergelijkbare Apocalypse Now.
4*

Fijn debuut van Wong Kar-Wai, maar voelde vooral aan als een vingeroefening voor wat later kwam, iets wat anderen ook al beweerden. Ik wist niet dat dit een trilogie vormde met In the Mood for Love en 2046. Ik wilde In the Mood for Love net een herziening geven (2046 nog niet gezien) en het is puur toeval dat ik deze eerder zie, maar wel fijn om dan een vergelijking te leggen binnenkort met die film.

Het is al een erg sfeervol filmpje en we zien Kar-Wai's stijl al in primitieve vorm terug, maar hij is hier nog wat verhalender dan hij bij zijn latere werk zal zijn, waarin hij meer gaat steunen op beelden om de emotie op te roepen, waar hier nog vaak dialogen de taak moeten volbrengen. Dat maakt The Days of Being Wild niet een slechte film verder, het is gewoon slechts zo dat het later beter gedaan is. Die scènes met Maggie Cheung en die politieagent zijn erg sterk bijvoorbeeld. Ook Leslie Cheung is weer eens zeer te genieten in een moeilijke rol. En met de sfeer zit het altijd wel goed bij Kar-Wai.
3,5*

Films die ongeveer vier uur duren zijn zeldzaam, maar er zijn wel een aantal trends te ontdekken. Meestal zijn het grootschalige epossen, ultratrage arthousefilms of miniseries die omgezet zijn naar film. Het is altijd een gok, zo'n lengte, want het kan makkelijk gaan vervelen en kijkers ook afschrikken om überhaupt te gaan kijken. Daarom is vaak een serieuze inhoud gewenst, dan lijkt het al snel ergens over te gaan en kun je meegroeien met de personages. Shion Sono zag het echter anders voor zich. Zijn vier uur durende Love Exposure (die aanvankelijk zes uur duurde, maar de producenten wilde het korter; niet iets wat Sono beklaagde, want hij vind de uiteindelijke versie zelf kennelijk te lang) gebruikt zijn lengte voor een absurdistische kruising tussen Ingmar Bergmans Fanny och Alexander en Chris en Paul Weitz' American Pie. De hele lengte wordt toegewerkt naar een einde die erom draait dat de hoofdpersoon in het gesticht een erectie krijgt. Het is eens wat anders.

Het klinkt misschien vreemd, maar de lengte is wat mij het meest beviel aan Love Exposure. Over de gehele linie is het sowieso een erg goede en vooral erg leuke film, maar alle religieuze verwijzingen en dramatische verhaallijntjes ten spijt gaat het nergens over en is de humor zeer hit-and-miss. Maar door er zo lang op door te gaan verheft Sono zijn verhaal tot een groots eerbetoon aan perverse mensen. Wie had ooit gedacht dat we dat ooit nodig hadden? Niemand buiten Japan, dat is zeker.

Het is gewoon heerlijk om je te verliezen in een straalbezopen vertelling waarin religieuze schuld en boete, peek-a-panty en hersenspoelende sektes niet alleen allemaal een rol spelen, maar vreemd genoeg ook nog logisch in elkaar steken. Drama, humor en actie wisselen elkaar feilloos af en in vier uur lijkt er nooit gebrek aan een nieuw idee te zijn, waardoor het geen seconde saai wordt. Niet dat alles even goed werkt, maar dat mag de pret niet drukken. Sterker nog, het is een prestatie dat zo'n scène als die op het strand waarin de Bijbel geciteerd wordt gewoon compleet overtuigd op dramatisch vlak. De fijne hoofdacteurs, zeker Hikari Mitsushima, weten de boel dan ook voor een groot deel te verkopen, zelfs al zijn wat bijrollen wat matig.

Shion Sono is mij niet echt bekend, maar zijn films scoren hier over het algemeen goed. Ben benieuwd naar de rest van zijn werk. Dit was in ieder geval uniek.
4*

Geen slecht gemaakte film, maar ik vraag me af of David Lowery misschien iets minder duidelijk bij Terrence Malick leentjebuur had kunnen spelen. Het leek constant of ik zat te kijken naar een mix van Days of Heaven en Badlands. Zelfs de mooiste shots voelen aan alsof ik ze al eens eerder zag, bij Malick of bij iemand anders. Zo'n moment waarop Rooney Mara door een korenveld loopt terwijl in een gouden lucht de zon ondergaat is waarschijnlijk één van de grootste clichés van arthouse-cinema geworden. Het helpt ook niet dat het allemaal ook al duidelijk beter gedaan is. Lowery doet een aardige imitatie, maar zo mooi en poëtisch als zijn voorbeelden wordt het niet.

Het helpt ook niet dat het verhaal weinig compensatie biedt, want die voelt net zo tweedehands aan. De personages zijn in theorie wel goed uitgewerkt, maar voelen ook te veel aan als schimmen van figuren die we al eens eerder krachtiger geportretteerd hebben zien worden, zelfs al leveren met name Rooney Mara en Keith Carradine zeer goede acteerprestaties af. Die verhaallijn met Ben Foster wilde bij mij ook niet klikken.

Het is niet dat David Lowery geen talent heeft, maar er komt gewoon helaas niets echt bijzonders uit voor mij.

2,5*

Aardige film van Kitano.

De proloog is geestig, maar de daaropvolgende scènes rond de jeugd van de hoofdfiguur zijn eigenlijk verschrikkelijk. Daar krijgen we een mix tussen drama en humor voorgeschoteld die wel zo erg uit balans is dat het gewoon irritant is. En het ergt van alles: het blijkt uiteindelijk geen enkel nut te hebben voor de rest van de film. Van de pogingen tot drama blijft niets meer over (gelukkig zou ik zeggen). De gebeurtenissen in de kinderjaren krijgen ook geen vervolg in de latere jaren en waar het kind veel talent had verliest hij dit schijnbaar als hij ouder wordt, want plotseling lukt het de volwassen Machisu niet meer om iets echt goeds te maken. Volgens de kunstcritici althans, want hoewel het vaak onorigineel is ziet het er wel altijd gaaf uit.

Dat is dan ook een van de pluspunten in de film. Kitano laat hier zoveel kunstwerken zien in zoveel verschillende stijlen dat het alleen al leuk is om de film uit zitten om te zien wat er hierna weer volgt. De vele methodes om een meesterwerk te maken zijn op zichzelf al creatief en bij vlagen zelfs hilarisch. Voor de eerste keer dat ik een Kitanofilm ook daadwerkelijk grappig vind overigens.

Dit blijft wonder boven wonder een uur leuk, maar vervolgens vroeg ik me toch af of de film eens verder ging. Maar dat deed hij niet. Helaas kregen we gewoon steeds dezelfde grap tot in het oneindige herhaald. Ongeveer anderhalf uur film besteden aan één idee is wel erg veel, zelfs al past het enigzins bij het onderwerp. Dat de film ook een einde van niks heeft helpt ook niet mee.

Kitano's acteerwerk bestaat wederom uit zo min mogelijk bewegen en praten. Ik snap nogmaals niet wat daar zo'n kunst aan is. Rokuro heeft gelijk als hij zegt dat vooral Kanako de show steelt. Mooie rol.

Al met al een aardig werkje, maar ik vraag me af of Kitano dit zelf als een tussendoortje zag. Erg veel om het lijf heeft het niet, ondanks een aantal creatieve momenten.

3*

Miike doet weer gek en dit is de wildste film die ik tot nu toe van hem zag (al geloof ik best dat hij gekkere dingen gemaakt heeft; ik ben niet bepaald zijn grootste kenner). Het is echter ook zijn meest consistente en ook eens eentje zonder saaie scène. Het werkt vooral door de maffe, vaak enorm incorrecte humor en door de zeer effectieve schurk, die makkelijk een van de grootste griezels van het witte doek is. Er hangt een goede sfeer door de film en de opbouw van het verhaal is opvallend goed, waarbij Miike verplichte plottwists voorziet van passend absurdisme. Zo vond ik het bijvoorbeeld erg grappig dat die ene docent de ware aard van de schurk ontdekte omdat hij bij hem geen minderwaardigheidscomplex kreeg. Dat soort dingen maken deze film voor een groot deel. Het leidt allemaal tot een enorm lange climax, waarin Miike voor eens en voor altijd lijkt te willen bewijzen dat hij geen grenzen kent. Dat lukt hem.

Toch is dat ook meteen het minpunt van de film. De grote slachtpartij aan het einde zit zeker vol originele vondsten, sterke grappen en gedenkwaardige kills, om nog maar te zwijgen van een goede sfeer, maar het was voor mij letterlijk en figuurlijk overkill. Sommige mensen zullen het misschien kinderachtig van me vinden, maar ik merkte, ook wel tot mijn eigen verbazing, dat zelfs bij een komische horrorfilm met een dikke knipoog zoals hier, ik toch wel ergens een grens heb tot waarbij het leuk is om een slachtpartij te zien. Het werkt voor mij denk ik toch het beste als het er allemaal dik bovenop ligt en als de slachtoffers wat minder sympathiek zijn. Hier gaat Miike echter voor grotendeels compleet onschuldige jongeren. Hij lijkt er bijna plezier in te hebben om zoveel mogelijk weerloze meisjes op zo bruut mogelijke wijze af te knallen. Op een gegeven moment introduceert hij twee tieners die een romantische ontmoeting plannen en hij laat het enthousiasme van de twee zien. Vervolgens focust hij lang op de poging van deze twee om bij elkaar te komen, waarbij zij haar voeten breekt en met bebloede handen bij de jongen aankomt, om vervolgens te zien hoe zijn darmen eruit geschoten worden en dan zelf neergeknald te worden. De meest onschuldige en sympathieke personages krijgen zo de meest zieke dood. Een rationeel deel in mij zegt dat dit een goede grap is en dat ik respect moet hebben voor Miike, maar tijdens het kijken merkte ik dat ik bij dit soort momenten vooral chagrijnig werd en dat ik uiteindelijk vrij cynisch de zaal verliet. Ik snap wat Miike probeert te doen en het zal ongetwijfeld veel geprezen gaan worden hier, maar van mij hoeft het niet.

Niettemin, voor het grootste deel was dit gewoon goed vermaak en ergens voelt het misplaatst om zo iemand als Miike te verwijten dat hij geen gas terug kan nemen. Het is sowieso een vrij uniek filmpje.
3,5*

Het boerenleven heeft mij nooit getrokken. Eveneens de typisch Italiaanse nostalgische drang naar het soort tijden als in Tree of Wooden Clogs heb ik nooit gedeelt. En toch werkte de film enigzins voor mij.

Aanvankelijk was ik niet erg te spreken over de film. Ik heb niets tegen minimalistische cinema, maar dit behoort tot de groep überminimalistische cinema, waar ik dan weer weinig mee. Dat wil dus zeggen dat zoiets als een verhaal, karakterontwikkeling of zelfs enige poging tot drama of iets wat op een bijzondere gebeurtenis lijkt angstig vermeden wordt. Het is echt een film met alleen maar boeren die boerenzaken doen, soms wat met elkaar praten en vooral zo alledaags mogelijk zijn. Iedereen is sympathiek, ook tegen elkaar. De 'schurk', de landeigenaar wordt zo weinig in beeld gebracht dat ook hij niet als een probleem overkomt. Er is bijna nauwelijks een conflict of een probleem en als die toch komt is het zo weer opgelost (met uitzondering van het laatste probleem, als de familie weggestuurd wordt, dan). Het nut hiervan ontging me een beetje. Waarom dan niet gewoon een documentaire?

Maar na een lange tijd merkte ik toch dat ik stiekem in de film gegroeit was en dat ik eigenlijk best geboeid zat te kijken. De lengte bleek niet belachelijk, maar voor mij essentieel om in het ritme van de film te raken. De film moet het van mij vooral van kleine momenten houden. Een avond samenzijn en verhalen vertellen, muziek maken om de zomer aan te kondigen, tomaten vroeger verkopen dan anderen en natuurlijk een varken slachten. De film slaagt er toch in om het dagelijks leven tot iets bijzonders te maken. Slim gebruik van muziek draagt hier wel wat aan bij.

Of het me lang bij zal blijven is overigens weer een andere vraag, maar stiekem vond ik het best een aangename filmervaring. Niet door de boodschap (erg simplistisch, en waarom kon die vader niet ergens anders hout vandaan halen voor die klomp?), maar gewoon als soort slice of life. Overigens wil ik nog steeds geen boer worden.
3,5*