Warlock (1959)

Puur klassieke kleurenwestern uit de late fifties met een bende bandieten maar ook sheriffs, deputies, marshalls en zelfs een judge, een bevolking die liever lyncht dan strijdt, en ook een paar charmante dames, ééntje met romantiek, ééntje met toch meer venijn. Bovendien evenwel de presence van drie filmcracks, Fonda, Quinn en Widmark, die toch een stevige ondersteuning voor de film betekenen, al zag ik ze alle drie wel al beter aan het werk. Gelukkig zijn ze er, want er wordt ook nogal veel in het rond gepraat, wie wat is en als dat wel mag en hoe het met de wet zit, en ook wie het nu eigenlijk voor het zeggen heeft en ook wat er vroeger nu juist gebeurde, wat toch enigszins de film gaat stremmen, tot er natuurlijk enkele final fights (of niet) beslissen hoe het best moet.

Zeker een westernproductie met epische allure maar in dit geval heeft de mayonaise bij mij niet gepakt. Waaraan ligt het? Op zich wel een film met een interessante verhaallijn. En personages die niet ééndimensionaal zijn. Het risico met complexere personages is echter dat het op één of andere manier nog geloofwaardig moet blijven. En dat gevoel had ik hier niet, bij de manier waarop Henry Fonda, Richard Widmark en mindere mate Anthony Quinn heen en weer schuifelden op het continuüm tussen goed en kwaad. Henry Fonda gaat op het eind helemaal onkarakteristiek door het lint, laat zijn fiancé achter zonder haar een blik waardig te gunnen. Vreemd. Al lees ik hier en daar dat de verklaring zou liggen in homoseksuele gevoelens van Fonda voor Quinn. Het personage van Richard Widmark blijkt in zijn vroeger leven dan weer actief betrokken te zijn geweest bij een nooit opgehelderd bloedbad (als ik het goed heb). En toch komt hij er mee weg en eindigt hij in de film als vertegenwoordiger van de wet. Ook de manier waarop hij zich ontpopt van meeloper bij een bende tot koelbloedige gunman (aan de goede kant van de wet), en dit zelfs met een zwaar geblesseerd hand hmmm … Sowieso een film met een wat te lange speelduur voor wat het uiteindelijk is, en daarin zitten dan ook soapachtige elementen (de wisselende relaties met de vrouwen en tussen de mannen onderling). Een soap met bodycount, al is dat verdict misschien net ietsje té hard.

Goede western, en dit is vooral te danken aan drie dubbelzinnige hoofdpersonages. Hun gedrag kleurt buiten de lijnen en dat is een trendbreuk met wat je in een standaard-western zou verwachten. Widmark als bendelid van de outlaws die daarna kiest om vervangend sheriff te worden... Dit is vrij ongewoon. Je zou in het begin denken dat Blaisedell en zijn rechterhand Morgan de helden in de film zijn, beiden betaald om de orde te handhaven in Warlock, dat door een bende geterroriseerd wordt. Maar ze zijn geen sheriffs en regeren het stadje volgens hun eigen regels. Stilaan ontstaat een minder positief portret van beide mannen. Naar het einde toe liggen de kaarten helemaal anders. De "man met de gouden colt" en zijn kompaan zijn persona non grata geworden en Warlock heeft terug een sterke man gevonden in de persoon van Gannon. Een vrij onverwacht maar passend einde. Helemaal naar mijn zin...