The Gunfighter (1950)

Heel aardige film. Haast bijzonder in zijn onbijzonderheid, een fijne nonchalante sfeerimpressie in het westen. Ook erg licht van toon, mede door de geringe lengte voelt dit echt als tussendoortje dat nergens echt beklijft. Maar prima spel, fijne sfeer, goede decors die allemaal echt aanvoelen. Uitstekend vermaakt, maar het einde liet me volstrekt koud, dat is nog de beste samenvatting. 3,5*.

Een western die in mijn herinnering vooral uitblinkt in effectieve soberheid. Met een geweldige Peck, droog en tegen het chagrijnige aan. De actie vrij beperkt, zit je toch aldoor gebiologeerd te kijken naar een welhaast psychologische western, het personage van Peck moe van zijn status als gereputeerde gunfighter, toe aan mentaal pensioen. Peck, met zijn bekende vermogen van een onderkoeld acteren, geknipt voor deze rol. De levendige rol van Karl Malden als kruiperige barkeeper mag ook niet onvermeld blijven. Met kippenvel bij de slotscene.

Hoewel mijn verwachtingen gelinkt aan de titel van de film helemaal niet werden ingelost, vind ik dit een geweldige film. Behalve intro en finale gaat het haast om een kammerspiel. Gregory Peck is ijzersterk in elke scene als de beruchte Jimmy Ringo, achtervolgd door zijn reputatie. Een film waarin de psychologie van Peck en tegenspelers een veel grotere rol speelt dan loutere actie. Het is prachtig om zien hoe Henry King en zijn team het psychologisch netwerk van het typische dorpje met zijn bewoners weergeeft. Alle gevoelens komen aan bod bij diverse karakters in de gekte die ontstaat door de komst van Peck. Sensatie, hebzucht, wrok, liefde, vriendschap, afgunst, angst, goedwillendheid, bewondering, verontwaardiging, you name it. Dit alles uitgekiend via beklijvende dialogen met enkele gepaste momenten van humor daarin verweven. De finale vond ik zelfs ontroerend.