Ready Player One (2018)

“It's fucking Chucky!” Met Ready Player One brengt Spielberg duidelijk weer het kind bij zichzelf naar boven, en zijn enthousiasme slaat over op de kijker. De film is zeker niet perfect, maar het plezier en de liefde voor films, games en popcultuur zorgt ervoor dat ik de gehele speelduur met een grote glimlach overal naar heb zitten kijken. Vooral bij het beste gedeelte van de film, een ode aan één van mijn favoriete horrorfilms, werd de glimlach groter en groter. Ook de knipogen naar films en games als Jurassic Park, Halo, John Hughes films, King Kong, Back to the Future, Judgment Day, The Iron Giant en Alien (geniaal) zijn leuk en worden inventief gebracht. In de jaren 90 werkte Spielberg tegelijkertijd aan Jurassic Park en Schindler’s List, en nu doet hij het weer met The Post en Ready Player One. De man is een kameleon en een formidabel regisseur, en ondanks wat tegenvallende films in de afgelopen jaren is hij nu weer in topvorm. Met Tye Sheridan en Olivia Cooke heeft Spielberg ook twee jonge acteurs gecast die de komende jaren Hollywood gaan veroveren. En dat is uiteindelijk ook de boodschap van Ready Player One. De jeugd heeft de toekomst en kunnen de wereld veranderen, maar dan moeten ze wel wat minder tijd in hun zelfgecreëerde virtuele wereld doorbrengen. ‘More kissing, less gaming.’

Ugh. Dit is er weer zo eentje, fanboygedweep van het ergste soort. De ene na de andere verwijzing wordt op de kijker afgevuurd, maar verder dan een hoop ouderwetse crappy popcultuur komt men weer niet. Een kutsoundtrack en oeh, Alien en Terminantor! En knap hoor, iemand heeft gegoogled naar wat oude gamefiguurtjes. Zalig voor de gamers toch, die herkennen iets en voelen zich prompt geweldig! Zoals wel meer hedendaagse scifi is de toekomst een wereld opgezet rond één concept. Oasis is een virtueel spel waar plots iedereen inzit en mee te maken heeft. Dit lekker 1-dimensionale toekomstbeeld biedt verder niet veel boeiend, behalve dan een finaal moraaltje dat we ons misschien wat meer moeten wegrukken van het beeldscherm, want de echte wereld is toch de enige realiteit, niet? Danku opa Spielberg, voor die wijze woorden. Het ziet er allemaal best duur uit, toch is de CG aan de lelijke kant, is de soundtrack niet om aan te horen en is de stilering van de film ondermaats. Opgeblazen Hollywood, maar toch zo enorm saai, braaf en burgerlijk dat het na een half uurtje al lastig was om de ogen open te houden. Veel lawaai, dat wel, maar zonder enige impact. Ook dat is een kunst natuurlijk. Verder een oersaai verhaaltje over drie sleuteltjes die gevonden moeten worden en een tweenie held die de wereld gaat redden van het kwaad. Uiteraard een slechwillend bedrijf, tussen alle andere clichés wil je natuurlijk niet uit de toon vallen met de villain. Spielberg is een non-regisseur. Ready Player One is kinderachtig, saai en bovenal vervelend. En wie Chuckies wil zien, er zijn ondertussen 8 of 9 volwaardige films in die reeks, een cameo in een scifi film is echt niet leuk of grappig. 1.0*