Les Filles d'Olfa (2023)

Four Daughters (2024) #IFFR Niet verrassend, inderdaad het gaat over een moeder met haar dochters, maar toch is de docu vanwege de vorm waarin het verhaal verteld wordt uniek. En dat zorgt dan weer voor mooie verhalen die inzicht geven in de verstandhoudingen. Na het treurige familieverhaal volgt dan het slot dat alles verduidelijkt. Een interessante Q & A volgde waarbij de regisseur en producer de vragen en de regie zelf maar in handen namen. Hieruit blijkt dat de regisseur eerst de insteek had een normale docu te maken. Tot haar verbazing is het zowaar een erkende therapievorm door mensen hun ervaring te laten herbeleven op toneel! In mijn ogen een geslaagd experiment. Vier weken heeft dat gekost nadat ze contact had gehad met de in de media verguisde moeder. Heeft het de familie zelf ook wat gebracht? De regisseur was daar duidelijk over. Zij genieten nu van het succes van de film maar zijn tijdens het film ook dichter bij elkaar komen te staan. Vraag uit het publiek: wordt het clichébeeld van de Arabische vrouw hier bevestigd. Regisseur: “ik ben niet bang voor clichés en zoals Hitchcock al zei: je kan beter starten met een cliché dan er mee eindigen”.

Olfa Hamrouni en haar twee jongste dochters Eya en Tayssir spelen zichzelf in een reconstructie van de familiegeschiedenis. De oudste dochter Ghofrane en Rahma zijn “ten prooi gevallen aan de wolf” en worden gespeeld door respectievelijk Ichrak Matar en Nour Karaoui en Hind Sabri neemt de rol van Olfa op zich in de meest emotionele scènes. Majrd Mastoura speelt alle mannen. Stap voor stap, laagje voor laagje ontdekken we wat er is gebeurd met Ghofrane en Rahma en hoe ze de levens van hun moeder en hun zusjes beïnvloedden. Het gebruik van professionele acteurs is een absolute bonus, vooral door de band die ze opbouwen met Olfa, Eya en Tayssir. Daardoor ligt de nadruk niet alleen op de pijn van het verleden, maar ook op de goede herinneringen en op de onderlinge band. Er wordt in gelijke mate gelachen en gehuild en de emoties zijn duidelijk oprecht.

Wat een docu, meta-docu, fictionele docu! De moeder en haar twee jongste dochters spelen hun eigen leven na. De twee oudste dochters zijn ten prooi gevallen aan de wolf, vernemen we aan het begin van de film. Actrices nemen hun rol over, terwijl 1 acteur de mannenrollen op zich neemt. In moeilijke situaties neemt een actrice de moederrol over. Soms discussiëren de drie vrouwen onderling en met de acteurs of een gebeurtenis werkelijk zo plaatsvond, en aarzelt de regisseur niet om in te grijpen. Wat zich ontvouwt, is een adembenemend verhaal over de veranderende rol van twee generaties vrouwen in Tunesië tijdens het presidentschap van Ben Ali, de revolutie, en de religieuze omwenteling. Zo naturel, zo opluchtend en ook zo droef. Ik heb ademloos gekeken.