Loser (2000)

Lompe humor en weinig tot de verbeelding sprekende karakters. Niet mijn ding.

“I love self-loathing complaint rock you can dance to.” Aardige tienerfilm van Amy Heckerling. Zo goed als Clueless is Loser zeker niet, maar de film heeft zijn leuke momenten en vooral het spel van Biggs, Suvari, Kinnear en Orth is sterk. Het script mist wel die Clueless scherpte, en op veel momenten kabbelt het allemaal iets te rustig voort. Loser onderscheidt zich niet van talloze andere tienerfilms, en daar kan ook het geïnspireerde spel van de acteurs niets aan veranderen. De muziek is wel aardig gekozen.

Makkelijk. Typisch voer dat weet aan te slaan op een late zaterdagavond. Loser pretendeert dan ook niet veel meer te zijn dan een echte komediefilm die uiteindelijk wat zijwegen naar romantiek neemt. Opvallend is echter dat de twee hoofdpersonages voor een aardig lange tijd van elkaar gescheiden blijven. Biggs past erg goed in dit soort films. We weten allemaal wel met wat soort films hij groot geworden is, en Loser valt niet echt buiten de boot op dat gebied. Suvari is wat minder sterk, maar ook voor haar is het moeilijk te ontkennen dat dit soort films wel van het soort waren die haar groot gemaakt hebben. Is alleen op het vlak van komedie wat minder sterk. Als film zelf loopt het lekker vlot en de humor is vooral lomp genoeg om de toon van de film bij te benen. Echt hilarisch is het allemaal niet, maar het loopt wel aardig. Krijg het idee dat Heckerling zich wel thuis voelde in de regiestoel voor dit soort films. In ieder geval heb ik me erg goed vermaakt, maar ik zal waarschijnlijk drie dagen later erg weinig over de film herinneren.