Opinions

Interviews van zogenaamde getuigen van de Roemeense revolutie in een backwater ergens ten Oosten van Boekarest verwordt tot een soort Wo ist der Bahnhof discussie. Redelijk geslaagd, van de presentator met zijn opgezochte Griekse wijsheden tot de heldhaftige professor, beste moment was nog wel de ongeduldige hand van een verder onzichtbare medewerker die een met zorg gevouwen papieren hoedje wegslaat- dat ik dit als een spoiler aanmerk zegt trouwens wel iets over de actie in deze film.

Droog en niet te dik aangezette ironie, jammer dat de film enigszins stuurloos en traag opent.

Hmm...Ik dacht dat ik het boek had gelezen en dat ik de film ook al had gezien, maar ik heb me blijkbaar vergist want het zei me toch weinig. Best een goede film, vooral overtuigend geacteerd door de jonge van Uchelen die ik kende van het geinige Hufters & Hofdames, maar ook De Lint doet het meer dan behoorlijk, hij speelt overtuigend zijn rol op verschillende leeftijden. Toeval speelt wel een grote rol, maar ik vond alleen de herkenning door zijn vroegere buurmeisje bij de demonstratie te ongeloofwaardig. Film verloopt een beetje schematisch, wat vooral te wijten is aan de overbodige voice-over en de geschiedenislesjes met o.a. de bekende beelden van de door napalm getroffen kinderen in Vietnam. Ik begrijp hun functie als overgangs-scenes, ook misschien om wat context te geven bij bepaalde gebeurtenissen zoals de demonstratie tegen kernwapens, maar ik vond het onnodig. Daarbij halen ze steeds de vaart uit de film.

Beetje tegenvaller deze variant op de confrontatie tussen de moderne westerse mens en de "nobele wilde". Het Heart of Darkness thema wat hier veel wordt aangehaald overheerst niet, komt wel aan bod in de vorm van een doorgedraaide Messias, maar die scenes vond ik niet overtuigend- vond dat zelfs het minste deel van de film. Ook de simultaan-vertelling, waarbij Karamakate twee keer dezelfde reis onderneemt met dezelfde persoon in andere gedaante (althans volgens zijn filosofie) werkte voor mij niet altijd even goed.

De beste stukken vond ik de onderonsjes tussen Theo, de jonge Karamakate en de gids, en de laatste trip scene vond ik ook wel mooi met de camera die over de Amazone vliegt onder welluidende klanken.

Zwart-wit fotografie komt goed tot zijn recht bij de mensen die mooi geportretteerd worden, maar de jungle kwam nooit tot leven en bleef een grijs decor. Ook de junglegeluiden bleven beperkt tot wat insecten en vogelgeluiden, terwijl de kakafonie aan geluiden, zeker 's ochtends, toch oorverdovend kan zijn.

Behoort niet tot Pabst's beste werk maar is het aanzien toch best waard, al kan Brigitte Helm niet tippen aan Louise Brooks. De lange nachtclub scène is behoorlijk entertainend en ook best gewaagd met verwijzingen naar drugsgebruik. Muziek vond ik over het algemeen vrij goed passen en verder kent Abwege verfrissend weinig tussentitels. Daardoor moet je soms wel goed opletten en enige liplees-skills zouden ook wel van pas zijn gekomen. Einde is ietwat teleurstellend.

Interessant debuut over een kleine pooier die te midden van uitvreters, hoertjes en ander volk van twijfelachtig allooi zowaar verliefd wordt op een maagdelijke blondine, wat hem er niet van weerhoudt haar ook vooral als handelswaar te beschouwen. Ik vraag me af of er vóór Pasolini al een filmmaker was die zijn protagonisten zo amoreel en laag-bij-de-gronds schilderde als Pasolini doet met Accattone.

Pasolini is op zijn best als hij de maffe gesprekken registreert, als kleine criminelen onder goedkeurend gelach van hun kameraden verhalen over een streek die ze hebben geleverd- de meeste lage daden worden door gelach en gegrinnik begeleid, alsof alles een grote grap is, of je nou een vrouw in elkaar slaat of je vrienden een maaltijd ontzegt. Als de vriendin van Accattone een avond niet thuiskomt stelt hij verheugd vast dat ze vast in elkaar is geslagen, en dat hij een vrij man is. Egoïsme, geweld en hoererij met een knipoog.

Overigens eindigt ook deze Italiaanse klassieker weer met een dodelijk ongeluk, je kan het bijna een cliché noemen.

Interessante film met een turbulent productieproces, met onenigheid tussen de studio en scenarist Pirandello (een van de grootste Italiaanse schrijvers uit die tijd, maar van zijn scenario bleef weinig over), en een Duitse regisseur die vooral belangstelling had voor het meer 'documentaire-gedeelte' in de staalfabriek, die ook verreweg de beste scenes uit de film bevatten.

Het werd een commercieel fiasco, en verhalend stelt het ook weinig voor met een klassieke driehoeksverhouding die uitloopt op een drama, maar zoals gezegd zijn de scenes uit de staalfabriek erg goed, fascinerend zoals de eerdere Sovjetfilms die de fabrieksarbeider in het middelpunt zetten, of Ruttman's eigen stadssymphonie. Die redden de film.

Bij mijn weten pas mijn eerste Lollobrigida. Het is niet bepaald een gedenkwaardige rol van de diva. De film vind ik ook wat tegenvallen, ben het eigenlijk wel eens met Movsin: te rommelig en onoverzichtelijk waardoor je nauwelijks een band opbouwt met de vele personages, met matig gefilmde oorlogsacties. Interessant vond ik wel de ambigue houding naar de Alpini, die vrij massaal overlopen in het heetst van de strijd.

Serieuze mispeer van Wellman, de eerste onvoldoende die ik uitdeel aan een van zijn films. De plaatjes zijn wel mooi, de niet-alledaagse westernsetting (de jaren 1820) interessant, en de speelduur gelukkig niet te lang, maar daarmee zijn de positieve punten wel benoemd. Gable zet een weinig memorabele rol neer als een soort Davy Crockett, die op zijn 50ste kennelijk nog allerlei levenslessen leert zoals dat indianen ook mensen zijn. De knappe Maria Elena Marqués kende ik van haar Mexicaanse films en maakt daarin veel meer indruk dan hier als huppel-squawtje. Menjou vond ik dan nog wel aardig, maar al dat vertaal begon me ook op de zenuwen te werken, vooral omdat het indianenkoeterwaals klonk alsof ze het ter plekke verzonnen.

De vreemde keuzes in het scenario (de man die zijn dode broer wil wreken door het bevriende stamhoofd neer te schieten) helpen ook al niet. De comic relief met het dansen en het massale gevecht deden het ook niet voor me, dat geldt eigenlijk voor zo'n beetje alles wat in de film gebeurt. Tenslotte, als je een spectaculaire scene met een op hol geslagen paard met een baby on board wil filmen, doe dat dan niet met een strak glimlachende babyborn pop terwijl je babygehuil hoort.

Hoop hiermee wel het dieptepunt van Wellman's carriere te hebben gehad.

Bizarre film waarin moordenaars en beulen met trots praten over hun wandaden. Je denkt naar een verzameling idioten te kijken, maar af en toe komen er ook ministers in beeld die de gangsters loven (wat volgens hen van "free man" komt- grote onzin volgens mij). Wat vooral zo vreemd is is dat ze openlijk praten over hun wandaden en totaal geen moeite hebben met het opbiechten van de meest weerzinwekkende details- iemand schept op over de verkrachting van een 14-jarig meisje onder instemmend gelach. Je zou toch verwachten dat er consequenties voor dat oranje para-leger komen.

Ook vreemd is de theatrale setting, die soms zelfs tot comic relief - of plaatsvervangende schaamte- leidt, met name die dikzak met zn opmerkelijke travestie-neigingen is een schertsfiguur, maar ook Anwar Congo is nauwelijks serieus te nemen. Je vraagt je af of ze ze allemaal op een rijtje hebben.

Het is vooral dit rariteitenkabinet dat je ongemakkelijk maar geboeid blijft kijken, de docu vond ik verder niet heel bijzonder, hij is wat onduidelijk soms (wie maakt nou de film, Oppenheimer of Anwar en zn kornuiten zelf?) en het gebrek aan achtergrondinfo maakt dat nooit helemaal duidelijk is of het nou een stel idiote opscheppers zijn of dat ze werkelijk 1000-en mensen de dood in hebben gejaagd. We zitten er een paar gedenkwaardige scenes in, zoals die met de buurman die vrolijk meedoet en stiefkind blijkt te zijn van een vermoorde "communist" (er wordt over communisten gesproken alsof het een insectenplaag was die ze hebben vernietigd maar dat terzijde).

Indonesië zal wel blij zijn dat hij geen Oscar heeft gehad.

Ik probeer de komende maanden wat meer te zien van George Cukor, van wie ik overigens al best wat zag, maar wiens relatief nieuwere werk me maar matig bevalt. A Star is Born, My Fair Lady, en ook deze Adam's Rib- ik ben er niet kapot van. Doe mij voorlopig maar zijn jaren dertig werk.

Adam's Rib heeft een premisse die wellicht in de jaren 40 gold, maar nu toch bepaald niet meer, en dat is dat een man die een crime passionel begaat milder wordt beoordeeld dan een vrouw. Dat is dan tot daaraan toe, maar de wijze waarop Hepburn haar cliënte verdedigt is erg curieus, tenzij bedoeld als kritiek op het Amerikaanse rechtssysteem, waarbij als je de lachers maar op je hand krijgt dat leidt tot vrijspraak. Ik ben sowieso niet zo dol op de Tracy-Hepburn tandem, het is met alle respect toch een beetje een stoffig duo. De enige die me in deze film kon bekoren was de toch altijd wat ondergewaardeerde Jean Hagen, in haar eerste rol nota bene:

- Then I heard a noise, and I...
- What kind of a noise?
- Like a sound. Like a loud sound going off.

Knappe film waarin werkelijkheid, fantasie, en een fantasie van de werkelijkheid, om elkaar heen draaien en bij elkaar komen. Er wordt meer dan behoorlijk geacteerd door Cage, Streep en Cooper, maar de hoofdrol is het script natuurlijk. Het is een gewaagd script, vooral omdat Orlean, Laroche, McKee, Kaufman's anaal gefixeerde agent Marty, en ook Kaufman zelf natuurlijk, allemaal echt bestaan.

De film is erg meta, zoals het andere werk van Kaufman, en het leeuwendeel van de film gaat over realistische beslommeringen over zijn falende werk als scriptschrijver. Maar als hij vastloopt en niet weet hoe te eindigen komt zijn (niet-bestaande) broer Donald to the rescue, en worden alle Hollywood-clichés ingezet waar Kaufman eerder nog tegen protesteerde. Daarom was die traan die Kaufman liet vallen zo grappig, als zijn broer een mooi verhaal vertelt over zijn gevoelens voor een meisje op de middelbare school: veel kijkers vonden dat waarschijnlijk een mooie scene, maar het was precies wat Kaufman bedoelde met "geen levenslessen of innerlijke groei!" Deed me ergens denken aan Hans Teeuwen die ooit zijn publiek ook zo'n middelvinger gaf door een nonsensgedicht heel gedragen voor te lezen om na de staande ovatie te zeggen dat het allemaal bullshit was.

Film zit dicht tegen briljant aan, en toch hoopvol dat deze film gemaakt kon worden, want het is toch redelijk ontoegankelijk. En sportief van Orlean, Laroche, Marty en McKee dat ze toestemming gaven hun niet al vleiende alter ego onder hun eigen naam te laten meespelen.

Thomas Gioria is wel de ster van deze film wat mij betreft. Tegenspeelster Harduin doet het ook goed, vooral als ze met een lege blik richting oneindig staart. Verder een bijzonder sfeervolle prent, erg mooi camerawerk, de fotogenieke Ardennen helpen ook een handje. Verloop vond ik wel intrigerend, maar de momenten van Gloria's echte gekte (op het jacht, met de kip, bij Poelvoorde) vond ik niet echt pakkend. Uitzondering daarop is de boottocht door de tunnel, dat was echt behoorlijk naargeestig. Ik had misschien liever gezien dat de gekte wat onderhuidser was gebleven, dat je als kijker nog iets meer twijfelde of Gloria's kinderlijke fantasie misschien een kern van waarheid bevatte. Maar nu was al heel snel duidelijk dat ze zo labiel als een aan opiaten verslaafd voormalig kindsterretje was, van een subtiele twist die iemand hier noemt heb ik niks gemerkt.

Fijne regisseur toch, du Welz, heeft me nog niet teleurgesteld. Ben benieuwd naar Inexorable (2021)

Leuke avonturenfilm is wellicht nog steeds de beste Robin Hood verfilming, op de epische serie Robin of Sherwood uit de jaren 80 na, al doet de 1922 versie er niet zo gek veel voor onder. Net als in de eerdere verfilming met Douglas Fairbanks is Flynn's Robin Hood een vrolijke belhamel die meer dan eens zijn leven in de waagschaal legt om een punt te maken. Dat is best geinig maar de totale ongeschiktheid voor het vak van vechters in combinatie met de lachwekkende arrogantie maakt van de ridderbende van John en Gisbourne een ongevaarlijk groepje nitwits. Ik heb zelfs geen een van de merry men zien sneuvelen, af en toe een bloedneus en dat was het.

Spanning ontbreekt vrijwel volledig, het ziet er allemaal wel mooi en kleurrijk uit, en niet alleen qua kleding. Zo is Sherwood Forest een idyllisch paradijs in plaats van een duister bos, en zelfs het kasteel van Gisbourne heeft een vrolijk decor. Het is bijna een Disney verfilming, op de sneuvelende soldaten na dan. Maar het is met veel vakmanschap gemaakt en de acteurs hebben lol in de kwinkslagen gevolgd door bulderend gelach. Sir John en Gisbourne zijn gluiperig, maar ontberen dus jammer genoeg de skills om door te gaan voor geweldige schurken. De Havilland valt positief op als Lady Marian, zij speelt haar rol iets serieuzer en dat past haar, vond dit een van haar betere rollen. Errol Flynn is hier ook beter te pruimen dan in andere avonturenfilms die ik zag, de rol van Robin Hood past hem als gegoten.

Teleurstellende avonturenfilm. Ik heb Huston hoog zitten en na onlangs het uitstekende The Night of the Iguana te hebben gezien had ik best veel verwacht van deze African Queen, maar nee.

Op zich is nog wel te prijzen dat Bogart wordt gekoppeld aan leeftijdsgenote Hepburn en niet aan een mooie jonge meid met een papa-complex maar dat is dan ook het enige positieve aan de samenwerking Bogart- Hepburn. De romance tussen hen is niet alleen ongeloofwaardig, de uitvoering is redelijk stompzinnig, met het uitjouwen van wat nijlpaarden en apen, onder schatergelach van Hepburn, als merkwaardig dieptepunt.

Verder vond ik het regelmatig saai, en dat heeft niets te maken met de ouderdom van de film, ik ben eerder fan van klassieke cinema dan dat het me stoort. Maar The African Queen kent maar een paar korte scenes waarin ik meegevoerd werd- zoals het stuk in de modder, de blik in de ogen van Bogart als hij terug het van bloedzuigers krioelende water in moet. En het begin was nog wel aardig met de scène waaraan John Milton al refereert. Verder was het te mager, vooral van Bogart en Huston ben ik veel beter gewend. Hepburn is niet mijn favoriete actrice maar van haar heb ik ook al beter gezien.

Leuke donkere komedie waarin de hoofdpersoon allerlei labiele figuren (vooral vrouwen) ontmoet in nachtelijk NY (niet zozeer de asobuurten, ook in de jaren 80 was SoHo al een buurt vol artistiekelingen). Dunne speelt prima, vreemd dat die in zo weinig grote films heeft gespeeld. Tegen het einde, met de mob, werd het me iets te grotesk maar het droge slot was wel weer geslaagd. Leuke, wat atypische Scorsese.

Inderdaad erg fragmentarisch, met veel te veel figuren die allemaal met naam en toenaam worden geïntroduceerd, al hebben ze maar een zinnetje tekst. Daardoor raakte ik al snel het overzicht kwijt wie nu wie was als er in de derde persoon over hen werd gesproken. Ook ben ik het met het, ook al bijna historische, bericht van kappeuter eens dat Raspoetin als hoofdpersoon maar matig boeiend was. Het meest interessante aan de man was wel zijn onkwetsbaarheid, tot op een zekere hoogte dan. In werkelijkheid overleefde hij ook nog de kogels die op hem werden afgevuurd en verdronk hij uiteindelijk in de ijskoude rivier waar hij in werd gekukeld.

Sommige beelden waren best tof, en het verhaal leent zich voor een spektakelstuk van epische proporties, vol politiek gekonkel, decadentie en strijd. Het is spijtig dat het dat toch niet helemaal is geworden.

Naast documentaire beelden wordt er ook veel gebruik gemaakt van stukjes uit vroege Sovjet-speelfilms. De zwart-wit beelden zijn dus lang niet allemaal authentiek (wat ook wel te zien is).

Fraaie film van Wong Kar-Wai, tot mn eigen verbazing pas de eerste film die ik van deze cineast zag. Mooi kleurgebruik, originele shots, sterk acteerwerk en stemmige soundtrack, ga snel wat meer werk van hem zien.

Het verhaal vond ik wel aardig maar niet opzienbarend. Minst vond ik de misdaad-aspecten, was niet heel geloofwaardig, en bovendien waren de spaarzame actiescenes matig gefilmd -gekunsteld, chaotisch- de mooie rustige shots waren een stuk beter genietbaar.

Intens en ongemakkelijk, maar zeker niet slecht. De op het eerste oog zo onschuldige Sada ontpopt zich meer en meer tot een adept van De Sade- het zal geen toeval zijn? Grotesk einde, maar omdat er zo lang naar toe wordt gewerkt wel passend. Als deze film nu zou worden uitgebracht zou er waarschijnlijk heel wat worden ge#metoo’d trouwens, er zijn nogal wat ongewenste intimiteiten.

Aardig misdaaddrama van Lowery, een regisseur die toch een wat merkwaardige carrière heeft, met uitschieters naar boven (Ghost Story en met name The Green Knight) maar ook Disneymeuk, vermoedelijk/ hopelijk om toekomstige projecten mee te financieren. Deze Ain't Them Bodies Saints is een beetje middenmoot, overduidelijk sterk beïnvloed door de hier al genoemde Malick maar komt niet tot dat niveau van onderdompeling, daarvoor is deze film toch te vluchtig. De titel is nog het meest opmerkelijke. geen idee wat de connectie met de film is. Een stel fijne acteurs wel, maar die kunnen ook niet echt indruk maken. Kleine 3 *.

Aardige, vrij onbekende film van Okamoto met in de hoofdrol een wat kolderieke Mifune, tevens producent, als stotterende soldaat die zich voordoet als commandant. Film begint als een komedie maar wordt steeds serieuzer, beter ook, en eindigt best sterk als het volk zich dansend en zingend tegen de keizerlijke soldaten keert. Het lied en de dans zijn kennelijk gebaseerd op een bestaand fenomeen dat in de jaren 1867-1868 bestond in Japan. Imamura heeft er een film over gemaakt, Eijanaika (1981), die moet ik ook maar eens op proberen te snorren.

Hoewel de tweede akte me best beviel vond ik Red Lion als geheel toch wat te onevenwichtig, en maakt Mifune hier minder indruk dan in zijn betere rollen.

Wederom een mooie film van Kurosawa, qua sfeer en setting hangt Akahige een beetje tussen zijn samurai-films en moderne drama's in. Mifune is uitsekend als dominante arts, maar ook de andere rollen worden goed ingevuld, met een speciale vermelding van Terumi Niki als de jonge Otoyo, heel geloofwaardig en ontroerend als beschadigd meisje die weer opbloeit. De scene dat ze eindelijk het medicijn accepteert vond ik met name sterk, ook dankzij het goede samenspel met Mifune.

De scene waarin Mifune de vloer aanveegt met een tiental schurken was ook een hoogtepunt, ook dat hij daarna de schade opneemt en constateert dat hij te ver is gegaan- lekker droog.

De opbouw van Akahige is traag maar doeltreffend: enkele patienten krijgen een uitgebreid achtergrondverhaal, daarmee de innerlijke veranderingen van de aanvankelijk ambitieuze en arrogante dokter Yasumoto aannemelijk makend. De film duurt met ruim drie uur behoorlijk lang, maar toch voelde geen enkele scene overbodig, al kan ik me wel een beetje vinden in de kritiek over de familie die zichzelf vergiftigt, zo praat een doodziek jochie van zeven niet zou je denken. De scene bij de put vond ik wel weer mooi.

Een regisseur die nogal wat waardering krijgt hier op MM, ook maar eens iets van hem opgezet. Begonnen met een ouder werkje, deze Bright Future, die overigens eerder bleak oogde. Heb even door de reacties gescrold en bijna niemand noemt de droge humor- ik moest in elk geval toch best vaak lachen, om te beginnen al die hopeloze baas die ongevraagd langs komt en begint te zeuren over zijn jonge jaren, maar wat een figuur ook die Yuji, dat uitstapje met zijn zus en zwager en dat appartement dat de chaos in zijn hoofd prima verbeeldt werkten behoorlijk op de lachspieren. Naast Yuji komt ook de vader van Mamoru goed uit de verf, en ook Mamoru zelf was een intrigerend personage.

Het verhaal is origineel, nogal vaag maar het bleef de volle speelduur boeien, en de laatste scène maakte het helemaal af- eerst dacht ik dat de jongens gevolgd werden door een groeiend leger agenten maar het waren volgens mij toch volgers, voorwaarts, op naar de revolutie. Soundtrack is erg apart, wel grappig maar af en toe wel iets te zelfbewust offbeat. Zeker een geslaagde kennismaking, ben ook wel erg benieuwd naar ander werk.

Mijn eerste Mizoguchi pas. Aardig drama over 5 prostituees (niet 6, zoals in de synopsis staat, of je moet het jonge meisje meetellen dat op het laatst haar intrede doet) in het Japan van net na de Tweede Wereldoorlog. De film gaat over vrouwen aan de onderkant van de maatschappij maar het zijn toch vooral de mannen die slecht uit de verf komen: het zijn gewelddadige, domme schepsels -of noem het verblind door liefde- soms op het randje van een karikatuur. Sowieso maken sommige acteurs zich schuldig aan overacting, het deed meer dan eens aan een toneelstuk denken waarbij de acteurs iets te grote gebaren maken en te luid praten alsof ook de mensen achterin het moeten kunnen volgen.

De malle score had van mij achterwege gelaten mogen worden.

Ozu is zo'n beetje de meest vormvaste regisseur die ik ken, met thema's die een variatie zijn op menselijke relaties binnen en buiten de familie. De ongetrouwde dochter is een eeuwige bron van zorg, en dat speelt ook in Late Autumn weer een rol. Ditmaal moet ook de moeder van de ongehuwde dochter aan de man, om te voorkomen dat zij alleen achter blijft als dochterlief een man aan de haak heeft geslagen (of beter gezegd, heeft laten slaan). Het wordt weer in de typische Ozu-stijl gebracht, met rustige cameravoering en licht-melancholische muziek en vooral met veel compassie voor zijn personages.

Leuk zijn de drie heren op leeftijd die het matchmaken erbij doen, met hun onderlinge geroddel en de steken onder water over elkaar. Setsuko Hara (in al Ozu's films waarin zij meespeelt ongehuwd, ik weet niet of dat iets zegt over Ozu) is weer perfect als de vrouw die met een glimlach zoveel kan uitdrukken. Het is helaas een van haar laatste rollen want een paar jaar later zou ze stoppen met acteren, nog geen 50 jaar oud.

Hm zo klein was het leger van Nevsky toch niet, volgens mij liepen er meer Russen op het scherm rond dan Teutonen. Ik vond het toch een behoorlijk tof filmpje, altijd fijn zo'n epische middeleeuwse veldslag. Het deed me geregeld denken aan de game Medieval Total War 2, waar ik graag met de Teutonen speelde vanwege hun bizarre uitrusting.

Het is een duidelijke propagandafilm, zoals wel meer Sovjet-films, en de gezwollen vaderlandslievende teksten lieten me grotendeels koud. Maar de muziek sprak me wel aan, en de veldslag werd toch wel erg mooi in beeld gebracht. Dat er geen druppel bloed vloeit maakt het wel wat minder geloofwaardig, veel doet het er niet aan af wat mij betreft. De kinderverbranding was een heftig beeld, maar ook het einde vond ik nog best gruwelijk als de laatste resten Duitsers geluidloos onder het ijs verdwijnen.

Natuurlijk heeft de film ook sterke profetische waarde, want een paar jaar later werd de Duitse Hintern opnieuw gekickt in Rusland, en de scène dat de krijgsgevangen Teutonen in Novgorod worden uitgejouwd leek precies op een soortgelijk beeld uit 1944 van overlevende nazi's die bespuugd worden door de burgers van Leningrad na het beleg van hun stad.

Zorba The Greek is weer zo'n film waarvan ik altijd dacht dat ik die wel kende, het is zo'n bekende naam. En zelfs zonder de film gezien te hebben had ik wel een beeld van Quinn als Zorba., een ruwe, goedhartige en levendige kerel die van dag tot dag leeft. Of dat recht doet aan de Griekse volksaard durf ik niet te zeggen, maar Quinn heeft Griekenland wel een imago bezorgd. Niet slecht voor een Mexicaan.

De film is eigenlijk anders dan ik had verwacht. Het verhaal rondom de mijn boeide me niet zo, en het soms ronduit achterlijke gedrag van de dorpsbewoners vond ik ook maar moeilijk te vatten. Al helemaal na de publieke terechtstelling van de weduwe, iets waar verbijsterend schouderophalend op wordt gereageerd, maar ook de plundering van het hotel net nadat de eigenaresse haar laatste adem uitblaast was een rare uitwas. Ik had trouwens verwacht dat Pappas' rol een stuk groter was, maar ze heeft het beste gemaakt van haar beperkte screentijd met haar trotse blik en rechte tred. Verder is dit toch vooral een buddymovie, waarbij twee tegengestelde karakters elkaars beste vrienden worden, al is er vanaf het begin natuurlijk sprake van een grote ongelijkheid tussen de twee. Het is vooral de intellectueel die leert van de boertige Zorba, die zich nergens druk om maakt, die van dag tot dag leven tot zijn levensmotto heeft gemaakt, maar ook wel af en toe gered wordt door het lot- de onvoorziene dood van Madame Hortense was tragisch maar er zal ook wel een zucht van opluchting hebben geklonken bij haar kersverse verloofde. Quinn speelt aanstekelijk de rol van Zorba, Bates als zijn tegenpool steekt daar wat bleekjes bij af.

Je kunt niet over Zorba The Greek schrijven zonder de muziek te benoemen. Het bekende thema klinkt af en toe maar wordt minder overdadig gebruikt dan ik had verwacht/ gevreesd, waardoor de eindscène nog goed werkt. De muzikale score is verder ook prima. Dat geldt ook voor de cinematografie, Kreta wordt mooi in beeld gebracht.

Degelijke biopic met prima Will Smith wil te veel vertellen en neemt met twee-en-half uur ook ruim de tijd, maar vertelt desondanks nauwelijks iets nieuws. Het begint met zijn eerste gevecht met Liston, zijn hele opkomst krijgen we dus niet mee. Daarna gaat de film snel voorbij zijn carriere, waarbij aandacht geschonken wordt aan de Nation of Islam, zijn dienstweigering en vooral the Rumble in the Jungle. Daarbij komen onderlinge relaties nauwelijks uit de verf- soms moet je bijna raden wie wie is. De moeizame relatie met zijn vader komt een minuutje aan bod, zijn innige relatie met zijn trainer eigenlijk nauwelijks, zijn vrouwen hebben iets meer te doen maar zoals zo vaak bij een biopic blijft het een opeenvolging van belangrijke gebeurtenissen die nauwelijks buiten de lijntjes kleurt. Reden waarom een biopic IMHO zelden een interessante film oplevert.

In hetzelfde jaar als het geweldige Touchez Pas Au Grisbi kwam dit Fernandel-vehikel van dezelfde regisseur uit. Merkwaardige film die totaal niet past in Becker's oeuvre, het doet vermoeden dat het hier om een contractuele verplichting gaat. Ali Baba is vakkundig gemaakt en de decors overtuigden, en liefhebbers van Fernandel zullen het wellicht wel aardig vinden, ik heb me toch vooral verveeld. Ik had er nochtans best zin in maar wat een saaie bedoening, met het grote eindgevecht als dieptepunt. Hier had Scheherazade niet mee aan moeten komen als ik de sultan was.

Vond dit een heerlijke road movie met perfect spel van Vogler en Rottländer en een bijzonder aangenaam kabbelend sfeertje, onder de al even aangenaam voortkabbelende klanken van Can. Leuk ook die jaren 70 stadsbeelden van New York, Amsterdam, het Ruhrgebied en Wuppertal. Werkte ook erg ontspannend. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik helemaal meegevoerd werd door een Wim Wenders film, volgens mij koos ik daarvoor ook steeds een slecht moment uit als ik een film van hem opzette. Misschien moet ik Paris Texas die ik met een schamele drie sterren beloonde toch nog maar eens een kans geven. 4,5 ster voor deze film is misschien erg hoog (en voor mijn doen al helemaal) maar het is al even geleden dat een film me zo raakte.

Edit: wat een merkwaardige poster trouwens, met Alice die zonder omhaal in de foto is geplakt.

De film begint en eindigt niet zo best, maar tussendoor vond ik het een informatieve docu, waarin een interessante link werd gelegd tussen de verkenning van de oceaan en de verkenning van andere planeten. Het aantal bijzondere dieren dat je tegenkomt valt helaas nogal tegen, voor mooie onderwaterbeelden zijn veel betere docu's te vinden, ik vond vooral het wetenschappelijke verhaal eromheen wel boeiend. Cameron had ik eerlijk gezegd niet zo heel hoog zitten met zijn blockbusters, maar ten tijde van die verdwenen miniduikboot bleek hij er nogal veel van af te weten, dus het leek me toch wel leuk deze inmiddels al wat gedateerde docu te bekijken. Het is een passieproject van hem en dat merk je. Het einde was wel heel matig, had dat nou niet gedaan.