Opinions

Ook hiervan de blu-ray in mijn trotse bezit en al verscheidene keren bekeken.

Pinky Rose (gespeeld door een adembenemende Sissy Spacek ) gaat werken in een soort seniorenspa en leert zo Millie kennen, die haar de fijne kneepjes van het vak moet bijbrengen. Pinky staat waarschijnlijk voor de jonge onbevangen- en maagdelijkheid van de vrouw, waar Millie de wereld / het wereldlijke al danig verkend heeft.
Niet veel later trekt Pinky bij Millie in in een motel, waar ene Edgar Hart, een man's man (of dat wil ie toch graag voorstellen) de scepter zwaait. De derde vrouw in deze, Willie die getrouwd is met Edgar, die de laatste fase van het vrouwelijk leven zal voorstellen, zien we enkel in stilte werken aan bijzondere kunstwerken in en om het motel, als een soort harmonieuze en rituele voorbereiding op het onherroepelijk naderende einde.
Voor dat einde komen alle drie samen in een soort voltooiing van de cyclus en acceptatie van elkaar. Maar da's enkel my two cents, en er zit natuurlijk ook nog veel meer in (is het bv. nog significant dat Edgars achternaam Hart - heart - is? Anyway, goeie smoes om de film snel maar es weer te gaan zien.

Nog meer dan bij 'That Cold Day in the Park' is de fotografie van zo'n ongekende schoonheid, dat de film los van het verhaal al de moeite waard is. Het verhaal is, ondanks wat ik er wel van kon maken, toch nog erg ongrijpbaar en haast esoterisch, al weet ik niet precies wat esoterisch betekent (dat is namelijk voor de ingewijden), maar ik vind zweverig zo'n negatief woord.
En vanwege Sissy alleen is ie ook al aan te raden, hè, niet vergeten.


Volle mep vanzelfsprekend.

Ook eindelijk gezien dan.


Het is een goed teken wanneer ik mijn rookpauze skip om niets van een film te willen missen. Dit is een gewaagde combinatie van rauw (rouw) sociaal drama en vooral klassieke (spook)horror met wat likjes humor. Goed, je ziet bv. wel aankomen dat het jochie dat meisje uit haar 'treehouse' gaat duwen en de effecten zijn vast niet al te duur geweest en maken op mij minder indruk dan wat moeder af en toe naar het jochie spuwt, maar het kan de pret niet drukken.

Tegen het einde vond ik het net iets aan het inzakken toen er ineens weer een nieuwe draai kwam, en nog een, en nog een... en het uiteindelijk in zekere zin manier allemaal op z'n pootjes terechtkwam (het hondje dan weer niet...), en daar was ik wel blij om, want ze hadden Mister Babadook ook kunnen laten winnen.

Ik ben dan niet totaal weggeblazen, maar wel zeer aangenaam verrast door dit eigenzinnige Australische (en Canadese, kennelijk, maar het speelt toch in Australië) werkje. Uitstekend geacteerd door Essie Davis en Noah Wiseman, maar ook Barbara West als de buurvrouw wil ik graag even vermelden.


Een nette 8.
_______________________________________________________________________________________________________________
Klein foutje: in het boek doet het monster "ba ba ba dook dook dook", wanneer hij opduikt hoor je één "ba" minder. Call me a kniesoor.

Bijzondere film, dat zeker. Glansrol voor Isele Vega, van Oates weet ik het niet zo - hij doet het wel goed, maar ik vraag me af of hij de perfecte man voor deze rol was. Het verhaal is nogal atypisch, zal ook wel meta bedoeld zijn, maar ik kon er uiteindelijk niet zo veel mee. Misschien ook maar es vaker kijken. Bij de 3e keer viel me bv. op dat die bus met toeristen in het begin bij de bar van Bennie stond en later ook weer opdook net voor de shootout met de familie en de 2 gentlemen / ultra bad guys... Ook de Time Magazine met Nixon op de cover sprong in het oog.

En me dunkt dat 'Guantanamera' ook bewust gekozen is... Ik ben een eerlijk man / Uit dit land met palmen / En voordat ik sterf wil ik / Deze gedichten vanuit mijn ziel delen...

De slomo's zijn vaak erg efficiënt en mooi toegepast. Vooruit, een kleine 7 voor nu.

Rare film over een vrouw die door haar man verlaten wordt - hij gaat ervandoor met haar nichtje die wees is geworden door een auto-ongeluk en tijdelijk bij hen verblijft - en lange tijd later pas 'wraak neemt' door het facebook profiel van dat nichtje te gebruiken om een jongeman te belazeren (nadat ze zich in de steek gelaten voelt door een goede vriend van die jongeman)... volgt u het nog? Sommige zaken worden pas heel laat in de film echt duidelijk, overigens. Inclusief de 'nodige' mindfuckjes. Voor mij werkte het absoluut níet.

Echt zo'n film die je uitzit om te weten hoe het uit zal pakken - én bij een film met ohmygosh-ohmygosh-it's-Juliette Binoche zap je toch niet zomaar weg. Omdat het laagste cijfer wel erg rigoureus aanvoelt, een 1,0*.


P.S. Toen Brad Pitts personage in 'Meet Joe Black' werd geschept door een auto (of een busje), was dat nog fris en verrassend, tegenwoordig zie je het aankomen wanneer mensen zo demonstratief de weg op strompelen.

Een allegaartje. Al met al lichtelijk teleurstellend, maar o.a. de finale was wel sterk. Ga 'm zeker nog es weer proberen. Niamh Algar deed het goed, grappig ook om de patholoog-anatoom uit Morse en Lewis hier terug te zien - duurde even voor ik haar kon plaatsen.

Op het einde leek iedereen wel gevangen te zitten in hun sociale constructies; de zus die eerst nog contact vermijdt, duikt toch weer op en zelfs de vader snapt uiteindelijk hoe het zit, maar blijft toch (vooralsnog) bij Anne. Anne, die waarschijnlijk zelf misbruikt is (dat deurtje zet de regisseur tenminste wel pontificaal open), heeft zich opgewerkt tot een succesvolle advocate die echter wel flink loopt te manipuleren - met de blinde gedachte dat het ten goede is (bedoeld) - en zo ziet ze niet in wat ze doet als ze Gustav uit haar gezinsleven werkt.

Lastig in te schatten in hoeverre dit nu echt een realistisch scenario is, maar toch maakte het wel indruk op me, mede door het uitstekende acteerwerk en de sterke cinematografie. 'Festen' en 'Jagten' zijn hier al genoemd, dus noem ik nog even 'Anklaget', waar ik ook aan moest denken.


Kleine zeven.

Zo'n typisch Amerikaanse over the top misdaadkomedie waarvan er in de '90s wel veel meer waren. Kan best (heel goed) werken, maar deze deed dat niet, op misschien wat momentjes en ideetjes na. Ook de cast kon hier weinig aan redden.

1,5*.

Beetje teleurgesteld na het fenomenale 'L'Armée des Ombres', die ik al wel tien keer gezien heb. Delon ben ik nooit erg van onder de indruk geweest (ook niet veel van gezien), maar hier heeft hij wel z'n momenten. Apart om de Amerikaan Crenna hier ineens te zien. Deneuves rol is inderdaad wat karig. De modeltreintjes en helikopter maken me altijd aan het gniffelen en die hele scene is wat te uitgebreid. De opening is het meest indrukwekkend, alleen vraag ik me altijd weer af waarom iemand, wanneer de geweren getrokken zijn en al "Handen omhoog!" geroepen is in een bankgebouw, het nodig vindt om ook nog eens verbaal groots aan te kondigen dat het om een overval gaat... Maar goed, hoort erbij, zeker. Sfeertje zat in elk geval goed.

3,5*.

Flink gelachen inderdaad. Heerlijke panfluit (not! - sorry). Toch best een unieke film die zonder omhaal eens probeert(!) neer te zetten hoe het heel, heel vroegah toeging. Of je moet willen struikelen over de vele hilarisch momenten (even Apeldoorn bellen kwam regelmatig in me op, ik weet niet waarom? )... ik kan me dat voorstellen, maar voor mij werd het een vermakelijke film, ergens rommelend in de marges van epic-, exploitation- en straight up slapstick-flicks. Een soort guilty pleasure zal ik het maar noemen, of zoiets...

Dat trouwens nog niemand op het idee is gekomen om zelf een paar leuke ondertitels bij deze film te bedenken, over inkoppertjes gesproken!

3 dikke hatseklatsen op de blote kont van mevrouw.

Als deze review je bekend voorkomt: dat kan kloppen...

Ik heb 'm vast en zeker ooit gezien, maar wist er niks meer van. Wonderlijke comedy / horror / drama combi met veel 80s zaken (haar, kleding, maniertjes), zoals vrijwel meteen die over de top zanger / bodybuilder - zò erg werd het later in de film niet meer. Een gescheiden moeder en haar twee zoons komen naar een klein, mooi kustplaatsje ergens in Californië en voor je het weet is - bij het dingen naar de lokale schoonheid - de oudste zoon al aspirant-lid van de lokale hardrugsgebruikersvereniging, o nee, vampierenclub. De poster van Jim in hun hotel spreekt boekdelen. "Goddamn hippies," opa zegt zoveel op het einde.

Interessante mislukking of toch gewoon een mislukking? Wat mij betreft dat laatste, want op geen enkele manier kwamen de komedie, horror en drama echt goed samen. Wel leuk om toch zo'n oudje op BBC te kunnen checken, er waren zeker mooie locaties en settings en af en toe toch nog een geslaagd lolletje. En ja, er zat wat okaye horror in. En het personage van Edward Herrmann (ik kon er maar niet op komen waarvan hij me zo bekend voorkwam, dat blijkt dus een kleine rol in 'Intolerable Cruelty' te zijn) was leuk gevonden. Die andere rol, van Alex Winter, zat dan dichterbij in het geheugen - die volgende week doen, BBC?

2,5*.

Het begon goed, maar al snel krijg je flink wat hopeloos domme dialogen te verwerken - ze horen erbij op die leeftijd en in zo'n groepje, maar toch. Dan komt het terecht in een vrij standaard drama vaarwater met soms aardige, soms sterke resultaten. Het einde deed de spreekwoordelijke nachtkaars na. Mooie soundtrack, wel iets te aanwezig, mooi gefilmd, en prima geacteerd.

Een zes, al bij al.

P.s.: "op school..."? Ik heb geen school, leraar of ook maar 1 klasgenoot gezien... maar dat was misschien een punt dat Hill ook wilde maken(?).

Ik vond het hoofdpersonage soms wel wat té kleurrijk (een ode aan Chaplin dunkt me, maar dat had van mij wat minder gemogen), maar toch is dit een interessante film van Mazursky. Heel leuk om Walken (toen nog Chris) en Goldblum als jonkies bezig te zien en Winters steelt inderdaad wel de show. Verder een heerlijk portret van de Village, waarbij ik soms moest denken aan 'Inside Llewyn Davis' maar dan nogal anders.

Kleine acht.

"What a strange way to make a buck(!)"

Interessant voor mij, wist hier niet veel van. Wat lijkt Robbie Robertson op Robert Palmer, dat was het eerste wat ik dacht. Verder is het jammer dat het zo'n beetje ophoudt na 'The Last Waltz'; ik had nog wel iets meer willen weten hoe het Robbie en de anderen verging dan alleen één of twee regeltjes op het einde.

Maar het ontstaan van de 1e plaat incl. het hele Woodstock gebeuren, de gang van Robbie naar Malibu of de tour(s) met Bob is allemaal erg interessant. Een bijzondere band met een bedenkelijk einde. Het kan nog maar weer es verkeren.

Heb de debuutplaat ook maar even opgezet. 'The Weight' is mij uit 'The Big Lebowski' altijd al in zeer positieve zin bijgebleven, wat een fantastisch nummer. -edit- dat was kennelijk 'The Man in Me' van vriend Bob...

-edit- en dan moet ik maar op wiki lezen dat de band na 'The Last Waltz' 'gewoon' verder ging, zonder Robbie. En dat bv. Richard Manuel dus zelfmoord pleegde. En dat Robbie later alle rechten opkocht, behalve van Levon Helm - die hem indertijd ook echt beschuldigde van het stelen van songwriting credits, en dat het dus niet alleen om arrangeren zou draaien... Ontspannen kijkt de 76-jarige Robbie Robertson terug op zijn leven en dat van The Band (synopsis)... Hm.

Een coming of age horrorfilmpje volgens mij. In het schijnbaar perfecte leventje van een welgesteld vloggend Fins gezinnetje verschijnt ineens de dood in de vorm van een kauwtje dat tegen het raam vliegt en vervolgens de boel in huis op stelten zet. Moeder draait het wanneer het eenmaal gevangen is, doodleuk de nek om: "Gooi maar bij het vuilnis - in de biobak." De dood heeft geen plek in dit blije leven!

Niet veel later vindt de puberdochter het achtergelaten ei van de kauw in een onheilspellend bos en neemt het mee naar huis (nadat ze de kauw, die nog leefde kennelijk, met een steen doodslaat). Wat volgt is een erg leuke rollercoaster waarin het vogelbeest uit het ei en de dochter steeds verbonden raken / versmelten, maar het is uiteindelijk het beest dat de vorm van de (door moeder vermoorde) puber aanneemt. Moeder heeft zelf trouwens ook een litteken uit een (ik neem aan soortgelijk) ver verleden op haar been...

De extra verhaallijn met Tero levert ook nog een paar sterke scènes op.
Halfje erbij, ook al is het qua horror verder nauwelijks eng of spannend.

Soms vind ik deze film een beetje te clever for its own good, andere keren kan ik 'm zo vier of vijf keer in een week kijken.^ Leuke rol ook van Vincent D'Onofrio, die niet op de poster vermeld staat. Een serieus en indringend drama over het Hollywoodwereldje ken ik verder ook niet, als vanzelf komt er een typisch sfeertje bij kijken. The End of Violence (1997) is er ook zo eentje. Of 'Maps to the Stars'.

^ En dus laat ik 'm maar op 4,5* staan.

Heerlijke neo-western / noir van de kundige hand van John Dahl, met een een welhaast perfecte cast, script, sfeer en soundtrack. Ik doe er gewoon een halfje bij!

De openingsscène pakt een beetje flauw uit en het duurt ook wel even voor de vaart erin komt, maar dan krijg je toch een best fijne misdaadfilm voorgeschoteld met flink wat onderscheidende scènes. Schneider vind ik niet een geweldig acteur (in ''52 Pick-Up' is ie wel helemaal op z'n plek), maar vooruit. Grappig om Joe Spinelli ('Maniac', maar ik zie dat hij ook in bv. 'Taxi Driver' en 'The Godfather II' zat - is me nooit echt opgevallen geloof ik) hier ook voorbij te zien komen.

Het verhaal is toch niet zo vaag? Een paar agenten die bedenkelijk te werk gaan, een maffioso die van twee walletjes eet, een stel agenten die voor niets terugdeinst en uiteraard de maffia die dan weer orde op zaken wil stellen...

Dikke 7.

Interessante making of docu met o.a. een weinig bescheiden, maar grappige regisseur aan het woord. Aanvankelijk, want dan komt het gedoe rond de uitzending waar zelfs het Witte Huis zich tegenaan bemoeide.
Wat maar weer laat zien hoe bizar dat Amerikaanse volk kan zijn, zijn de reacties: alsof het the day before werkelijk gebeurd was, leken mensen volledig van de kaart (grote bijeenkomst in het dorpje waar het gefilmd werd en de burgemeester moest vertellen dat het toch echt maar een film was... ook die actrice was gewoon een beetje sneu om te zien) en kwam er en speciale uitzending met o..a. niemand minder dan Henry Kissinger om de boel te 'sussen'.
Vervolgens werd de film in vele landen vertoond en lijkt het er hier op alsof de film heeft bijgedragen aan het verdwijnen van alle kernwapens ter wereld, wat natuurlijk niet zo is... maar een zekere impact zal de film absoluut niet te ontzeggen zijn.

Wel jammer dat ik dat indertijd totaal niet heb meegekregen. Mijn verdediging is dat ik destijds 9 jaar was.

Leuk. Soms wat softseks, dan weer een actievolle achtervolging, een explosie of een moord, mooi camerawerk, prachtige locaties en een verhaal dat erg tussen de spy en de psy heen en weer zweeft, met wat lollig bedoelde stukjes die niet echt werken. Action-ero-telepathy kitsch van het vermakelijke soort. Van dezelfde maker als 'Island of Death', waar ik me ook goed mee vermaakt heb, maar die moet ik nodig weer eens zien.

Een nette 7.

Bij herziening kan ik me wel vinden in de ervaring dat het soms wat komisch overkomt. Het verhaal gaat ook echt andere kanten op dan de zaak Dennis Nilsen, wat het 'gebaseerd op' gegeven wel erg dun maakt.

Die (onbedoeld, denk ik toch) komische kant beviel mij eigenlijk niet zo, maar tussendoor is het toch een aardig filmpje waarbij de mooie soundtrack (The The) regelmatig opvalt, zij het dat het (acteer- en camerawerk doel ik dan op, niet de soundtrack) af en toe nogal amateuristisch overkomt.

Kleine zes.