Opinions

Waar in de eerste verzameling het niveau nog redelijk constant was, lijkt het alsof we het in dit vervolg met wat kliekjes mogen doen. Onvoorstelbaar hoe sommige regisseurs hun letter zo gruwelijk kunnen verneuken. Eeuwig zonde, zeker als je net komt kijken. Er zitten teveel filmpjes bij waar de komische noot te aanwezig is. Een aantal daarvan wil ik niet eens onder horror scharen. Grootste gedeelte van de tijd is verspild, maar toch wil ik er een aantal uit pikken die wél hun best hebben gedaan.

Goed tot uitstekend:

D: Filmpje met een unieke animatiestijl. De puppets zelf zien er al smerig uit, maar wat Morgan op het scherm weet te toveren getuigt van een enorme fantasie. Groot WTF-gehalte, maar schitterend gemaakt.

K: Verreweg het filmpje met de meest beklemmende sfeer. De mysterieuze orb, het moment dat iedereen doordraait en de aanraking van het bloed met het kwaad. Suspense!

O: De regisseur van het experimentele Henge brengt ook een nieuwe kijk op het zombie-genre. Erg simpel, maar niemand die er blijkbaar mee op de proppen durft te komen. Geinig en alleen daarom al respect.

S: Simpel gegeven, maar doordat Moreno gebruik gemaakt van split screens blijft het boeiend. Daarbij zijn de gruwelijkheden op beeld ook behoorlijk kil.

T: De Soska twins leveren natuurlijk een torturefilmpje. Veel wordt aan de verbeelding overgelaten, maar niet voordat je visueel wordt weggeblazen door een demon met een enorme dick.

V: Zeker één van de beste. In Dylan zag ik meteen al een psychopaat, goed geacteerd. Handycam gebeuren is een goede keus wat de bloederige afloop een rauw randje geeft.

Z: Absurd idee, en daarom meer dan geslaagd. Goede effecten, zwart-komisch en enorm goor.

Voldoende: J, R, X, Y

Onvoldoende: A, B, C, G, H, I, L, M, N, Q, W

Onmetelijk slecht: E, F, P, U

7/26 en met een beetje goede wil 11/26 filmpjes die goed zijn. Dat is veel te weinig natuurlijk en daarom is dit helaas geen geslaagde verzameling.

Ik keek hier al een lange tijd naar uit en eindelijk is hij er dan, The ABCs of Death! Een heleboel regisseurs die hun kunsten in vijf minuten vertonen over horrorthema numero uno; de dood! Omdat het moeilijk is om de film als één geheel te beoordelen heb ik ze stuk voor stuk apart genomen. Natuurlijk hebben jullie nog niet stiekem naar mijn cijfer gekeken maar ik kan alvast verklappen dat het het een stuk spannender is dan het ABC dat ik vroeger heb geleerd.

A is for Apocalypse - Nacho Vigalondo
Leuk filmpje die met wat neppe, maar doeltreffende CGI de juiste zwartkomische snaar raakt. Bloederig en hard.

B is for Bigfoot - Adrian Garcia Bogliano
Helaas gaat het niet over Bigfoot zelf, daar is volgens mij nog nooit een goede film over gemaakt. Geslaagd filmpje waarin een klein meisje een spookverhaal verteld krijgt over een angstaanjagende vuilnisman. Wat nudity, wat bloed en wat spanning. Goed.

C is for Cycle - Ernesto Diaz Espinoza
Beetje een raar filmpje over een geest die zichzelf blijkbaar ziet, denk ik tenminste. Niet echt spannend, en een beetje verwarrend.

D is for Dogfight - Marcel Sarmiento
Enorm intens filmpje zonder dialoog maar met werkelijk schitterende en indrukwekkende slowmotion beelden en bijpassende muziek over een gevecht tussen een man en een hond. Prachtig beest dat tegelijkertijd erg angstaanjagend is. De klappen zijn mooi geschoten en het einde is erg tof!

E is for Exterminate - Angela Bettis
Behoorlijk komisch filmpje over een spin. Het zicht vanuit de spin is een leuk gegeven, verder niet zo heel bijzonder met een voorspelbare climax.

F is for Fart - Noboru Iguchi
Eén van de meest grappige filmpjes van deze anthology, werkelijk waar krom gelachen. Alleen de regisseur van geschifte films als The Machine Girl en RoboGeisha denkt bij de dood aan scheten. Enorm banaal en pervers, megaslechte CGI wat de boel zo charmant maakt en een volslagen belachelijke opsomming van absurditeit. Genoten!

G is for Gravity - Andrew Traucki
Na het o zo leuke Fart meteen een erg pover filmpje, slecht eigenlijk. De first person view was cool, maar er gebeurde weinig en er was een totaal gebrek aan spanning. Was gelukkig ook zo weer voorbij.

H is for Hyrdo-Electric Diffusion - Thomas Malling
Apart filmpje met in de hoofdrol twee poppen, of mensen in kostuums zo je wilt. Begint komisch en cartoonish en na het tonen van het hakenkruis verwacht je heel veel maar is het uiteindelijk niet zo heel bijzonder. Had meer in gezeten naar mijn mening, maar de visuals waren wel geslaagd.

I is for Ingrown - Jorge Michel Grau
Een soort Mermaid in a Manhole light. Een vrouw die aftakelt in een badkuip mondt uit in een gala van smerigheid en kots. Best goede make-up, maar had van mij nog een pak goorder mogen zijn, wat meer over de top. Vermakelijk was het wel.

J is for Jidai-geki - Yûdai Yamaguchi
Wederom een Japanse regisseur die een paar zeer aparte films op zijn CV heeft staan, en dat is terug te zien. Nul verhaal, maar toch blijft het filmpje boeien door de creatieve effecten. Het slaat nergens op, maar dat is bij mij bij dit soort regisseurs nog nooit een euvel geweest.

K is for Klutz - Anders Morgenthaler
Behoorlijk creatief om met dit te komen als je over de dood een film moet maken. Tevens de eerste animatie in deze verzameling. Leuke tekenstijl, maar niet bijzonder verder. Beetje flauw zelfs.

L is for Libido - Timo Tjahjanto
Wauw, wauw, wauw! Wat een briljantje is dit zeg. Hoe krijg je zoveel mogelijk totureporn in vijf minuten? Dat moet Tjahjanto gedacht hebben. De personages zijn geschift, het thema - dat wel wat weg heeft van een Srpski Film, is enorm ziek en daarbovenop komt nog een naar sfeertje en een heerlijke bloederige afsluiter. Wat een topper!

M is for Miscarriage - Ti West
Enorm kort filmpje en niet eens zo horrorwaardig. Boeiend gefilmd en de vrouw kijkt niet helemaal fris uit d'r ogen waardoor er toch een wat ongemakkelijk sfeertje ontstaat. Climax is leuk, maar schokkend allerminst.

N is for Nuptials - Banjong Pisanthanakun
Smerigheid is buiten beeld gelaten, maar de humor in dit filmpje is meer dan geslaagd.

O is for Orgasm - Bruno Forzani en Héléne Cattet
Alweer een meesterwerk, wat gaat deze verzameling goed zeg! Audiovisueel verbluffend sterk, echt met ingehouden adem zitten kijken. Dicht op de huid gefilmd. Een opsomming van onduidelijke, nachtmerrie-achtige beelden zorgen voor een verstikkende sfeer. En dat is voor mij nog steeds de echte horror. Briljant, maar dan een keer zonder smerigheid of vieze fratsen.

P is for Pressure - Simon Rumley
Audiovisueel nog genietbaar, maar verder wist het me niet te raken. Oninteressante cast, een wirwar van nietszeggende situaties en de horror is me, afgezien van dat ene momentje op het laatst, ontschoten. Een beetje een misser.

Q is for Quack - Adam Wingard
En de originaliteitsprijs gaat naar Wingard en schrijver Berrett die hierin zichzelf spelen en werken aan hun segment voor The ABCs of Death. Komisch, maar jammer dat de climax nogal inspiratieloos is.

R is for Removed - Srdjan Spasojevic
Alweer een heerlijk smerig segment over een experiment dat ontsnapt. Voor zover je het eruit kan opmaken uit vijf minuten speeltijd. Bloederig, genadeloos en met een handjevol huidschilfers. Jum.

S is for Speed - Jake West
Deed een beetje denken aan Death Proof, al is de climax totaal anders maar wel geslaagd. Aardige bad guy en twee ruige, foulmouthed chicks in de hoofdrol. Overbelicht geschoten. Stoer filmpje, die ook nog leentjebuur speelt bij Requiem for a Dream.

T is for Toilet - Lee Hardcastle
Het houdt niet op met de genialiteit. Zowaar de eerste echte monster movie in deze verzameling en wel volledig opgebouwd uit klei, claymation dus. Hilarisch verhaal wat zelfs nog erg bloederig wordt. Erg knap gemaakt en aan creativiteit geen gebrek. Geweldig einde.

U is for Unearthed - Ben Wheatley
Een origineel filmpje waarin je in de huid kruipt van een vampier. Chaotisch en doeltreffend gefilmd, maar vooral het einde is sterk waarbij je de pijn bijna zelf kan voelen. Check ook de ingewanden wanneer je hoofd omhoog wordt getild.

V is for Vagitus - Kaare Andrews
Science-fiction actiefilmpje waarin Andrews zowaar een verhaal wilt vertellen. Alleen jammer dat de setting me niet zo aanspreekt en de CGI lelijk is. Een kindje dat wordt vermoord én evil is scoort wel pluspunten.

W is for WTF! - Jon Schnepp
The title says it all! Waar heb ik naar zitten kijken? Wingard is dus niet de enige die zijn letter als onderwerp in het segment gebruikt, Schnepp zit ook met zijn handen in het haar. Daarna weet ik niet wat er gebeurt, maar je hoofd wordt volgepompt met nachtmerriebeelden die een hypnotiserende werking hebben. Vervolgens wordt het filmpje afgesloten met 'WTF!' Agreed.

X is for XXL - Xavier Gens
Niet voor Xylofoon dus. Film waarin je al snel medelijden krijgt met de hoofdpersoon, maar ook al snel kunt raden wat er uiteindelijk gebeurd. Stevig contrast tussen haar en het prachtige meisje op tv, intrigerende soundtrack, extreem bloederig en een werkelijk fantastisch eindshot!

Y is for Young Buck - Jason Eisener
Het verhaal dat Eisener wilde vertellen drong niet echt tot me door, maar de beelden die ik zag stemde me zeer tevreden. Wat heet, zelfs al werd er een volledig zwart beeld getoond was het nog genieten geblazen want wat is de soundtrack toch fantastisch!

Z is for Zetsumetsu - Yoshihiro Nishimura
En dan denk je al het geniale gehad te hebben; sluit de maker van onder andere Tokyo Gore Police af. Het meest seksistische segment van het hele stel. Leek meer op een reclamespotje vol bloed, geweld en vooral veel seksspeeltjes en nudity. Het was echt net geen porno. Crazyness ten top.

Kortom; ik had zeker niet verwacht dat er zoveel toppers tussen zouden zitten. Laten we zeggen dat er minder dan een handjevol teleurstellingen tussenzit, de rest varieert van goed tot meesterwerk. En zelfs de teleurstellingen zijn ook weer niet zo slecht, en ondanks dat camoufleren de echte toppers de minpuntjes van de andere regisseurs weer zodanig dat ik dit met een enorm voldaan gevoel typ. Nu helpt het thema natuurlijk ook; bloed en smerigheid is bijna onvermijdelijk en er vallen sowieso slachtoffers. Doet dat 26 maal en je hebt nauwelijks rustmomentjes in die twee uur. Ik kan wel stellen dat de adrenaline regelmatig door mijn lijf gierde. Het is de beste horroranthology die ik ooit heb gezien en ik wil deze film graag bestempelen als één van de beste horrorfilms in jaren (ookal zijn het er dus meerdere). Ongelofelijk hoe constant het niveau is. De helft van de regisseurs ken ik niet eens, maar als dit het is wat horrorland de komende jaren gaat brengen kunnen we onze lol op!

Soms moeten herinneringen gewoon herinneringen blijven. Vroeger heb ik me hier nog best mee vermaakt, maar na een herziening ziet het er allemaal nogal povertjes uit.

Zo is de animatie hopeloos verouderd, terwijl andere Disneyfilms die ouder zijn deze film makkelijk inhalen. De Nederlandse dialogen zijn zonder enige inspiratie ingesproken en zijn bij vlagen oliedom. Het verhaaltje is wel geinig, maar zit boordevol irritante personages. Verder is de film mierzoet. Voor jonge kindjes nog enigszins vermakelijk verder, vooral omdat de film wel erg kinderachtig is.

Geen aanrader. Alles wat je ziet is al in andere highschool films gedaan. Het is een origineel ideetje, een school oprichten, maar in feite komt het op hetzelfde neer: feesten, zuipen en ouwehoeren. American Pie is naar mijn mening toch wel koning op dit gebied.

De film heeft leuke momenten maar te weinig. Leuk voor een keertje, maar als je hem niet te pakken krijgt, geen zorgen want je mist niks.

**

splat·ter

v. splat·tered, splat·ter·ing, splat·ters

1. To spatter (something), especially to soil with splashes of liquid. 2. An extremely gory movie.

3. Adam Chaplin.

Compleet gestoorde film die spot met alle wetten. Heaven Valley klinkt als een paradijs, maar zelden heb ik zo'n depressieve, grauwe en totaal ontspoorde stad gezien. Werkelijk geen normaal mens gezien volgens mij. Adam Chaplin is op oorlogspad en met behulp van een demon roeit hij iedereen uit die zijn pad kruist. Niet toevallig zijn dat handlangers van een maffiabaas die zijn vrouw hebben omgelegd. Adam Chaplin klinkt suf - doet al snel denken aan familie van - maar vanaf zijn introductie blijkt hij een geslaagde antiheld. Qua uiterlijk had hij wel wat weg van Jackie Estacado (incl demon) uit de game The Darkness.

Zoals gezegd is De Santi all out gegaan met de weirde personages. Eindbaas Denny ziet er extreem ranzig uit met zijn bloedslangetjes in zijn nek, zijn handlangers zijn niet minder fris. Gemuteerde schedels en uit elkaar staande ogen zijn helemaal in! Demon Derek is ook behoorlijk creepy, en deed nogmaals denken aan The Darkness.

Adam Chaplin blinkt niet alleen uit in creature design, het is ook nog eens de meest bloederige film die ik ooit heb gezien. De verbluffend goede - wel over de top natuurlijk - make-up wordt vaak gecombineerd met (wat minder goede) CGI en zorgt voor een enorme adrenalinebom van ranzigheid. Badguys worden op de meest gruwelijke wijze uit elkaar getrokken en daarbij vloeien letterlijk emmers bloed en kilo's vleeswaren. De animé-invloeden die de film sterk maakt zijn vooral dan merkbaar. Wanneer Adam a la Dragon Ball Z een gezicht vertimmert, het beeld opeens vertraagt voor de genadeklap waarna het slachtoffer meters ver door een betonnen muur knalt en een diarreestroom aan bloed achterlaat weet je dat het goed zit.

Paar puntjes van kritiek zijn het niet altijd geweldige acteerwerk en de verhaallijn van Mike vond ik ook niet boeiend. Het is De Santi echter makkelijk vergeven als de rest zo goed is, zeker na het aanschouwen van de ijzersterke finale waar al het voorgaande geweld nog eens verdriedubbeld wordt. Ook zeer benieuwd nu naar Taeter City, geregisseerd door Giulio De Santi (broer van?) en uitgegeven door Necrostorm, door fans, voor fans. En daar ben ik er nu één van.

Goed vervolg op Kidulthood.

Het verhaal speelt zich zes jaar later af na de gebeurtenissen uit het eerste deel. Sam komt vrij in een wereld die niet heeft stilgestaan. Veel leeftijdgenoten, zowel vriend als vijand, zijn verder gegaan met leven. Sommigen hebben een baan, een vriendin of studeren zelfs. Alleen Jay hangt nog steeds op straat rond en vreet rottigheid uit. Zodra hij hoort dat Sam vrij is gekomen wil hij maar één ding en dat is wraak...

Wederom sterk acteerwerk van de gehele cast. In dit vervolg komt het beste spel van Jay. De op wraak beluste crimineel komt af en toe echt over als een beest zonder enig medeleven. Goed geacteerd door Deacon en zou nog wel meer van hem willen zien.

De film wordt weer voorzien van passende hiphop muziek en splitscreen-effecten. Dat komt de sfeer goed van pas vind ik. De film vertelt niet zoveel als het eerste deel. Je ziet vooral hoe Sam oude bekenden opzoekt om navraag te doen. De flashbacks van Sam vond ik trouwens niet zo indrukwekkend als ik had gehoopt. Ook best een sterk einde vond ik; het confronteren tussen Sam en Jay.

Een boeiend vervolg die je - mits je Kidulthood kon waarderen - gerust een keer mee kan pakken.

Documentaires waarin wilde dieren centraal staan weten me altijd wel te boeien. Ook African Cats is bij vlagen indrukwekkend gefilmd. Heel veel zul je niet leren van deze docu, maar het geeft een goed kijkje in het dagelijks leven van verschillende Afrikaanse katten.

De leeuwen en cheetah's worden allemaal bij naam genoemd waardoor het allemaal net een film lijkt. De bombastische muziek wanneer Kali en zijn zoons de andere kant van de rivier betreden maken het heldengevoel compleet. Maar er is ook plaats voor een erg mooie melodische soundtrack die de prachtige natuurbeelden versterkt. Vaak erg knap en schitterend gefilmd.

Al snel leef je ook helemaal mee met die kleine welpjes en hoop je dat ze niks overkomt wanneer het zoveelste kwaad op de loer ligt. Uiteraard loopt het niet altijd goed af, maar - jammer genoeg - horrorbeelden worden achterwege gelaten. Sommige confrontaties zijn prachtig, maar wanneer de prooi daadwerkelijk aan stukken gescheurd dreigt te worden is de camera al weer bij een volgend shot. Goed aan elkaar gepraat ook door Jackson. Verder een aanrader.

Vermakelijke film waarvan het eerste gedeelte helaas wat saai is.

Dunne is perfect gecast als de ongelukkige Paul. Hij heeft goede bedoelingen, maar deze pakken allemaal verkeerd uit waardoor hij in een werkelijke nachtmerrie belandt. Soho wordt namelijk bewoond door - zo lijkt het - allemaal gestoorde mensen. Van de regel belandt hij in de drup. Ook mooi om te zien hoe de diverse personen elkaars pad kruizen.

De film is geschoten op sfeervolle locaties die het duistere straatbeeld enorm vergroten. Verrotte panden en kleine achteraf-cafeetjes passen precies in de donkere wereld waarin Paul terecht is gekomen. Helaas was het eerste gedeelte soms wat saai, omdat het allemaal nog niet gek genoeg was. Het tweede deel maakt het echter goed. Leuke film.

Als de film zo sterk begint is mijn enige gedachte; het is moeilijk om dit de rest van de film vast te houden. Het goede intro met Zada in het geschifte rol van een nogal controversiële leraar zet de verwachting extra hoog, maar de Wheat's komen daarna met drie vrij brave filmpjes.

Het eerste verhaal is er eentje in een groot landhuis. Voorzichtig sluipen, om de hoekjes kijken en je oren spitsen. Het bekende recept maar ik was er dit keer niet voor in de stemming. De climax is gelukkig verrassend.

Het tweede filmpje is al iets beter. Een gestoorde psychopaat en zijn drie bloeddorstige honden gaan achter vier meisjes aan. Aardig spannend, zeker wanneer je met honden te maken hebt. Hoewel ik tegenwoordig steeds minder vatbaar ben voor genreclichés, stoorde ik me wel op het moment waarop de meiden zolang met de auto bleven stilstaan toen de honden kwamen aangesprint. Ook hier een lekker einde.

Het derde verhaal was drie keer niks en eerlijk gezegd ben ik hem ook bijna compleet vergeten. Telefoonstalkerij is niet boeiend en bovendien al veel beter uitgevoerd in een segment van Bava's Black Sabbath.

Het overkoepelende verhaal was eigenlijk het leukste, mede door de onvoorspelbare professor. Het einde is over de top, maar weet de film goed af te sluiten. De film in zijn totaliteit heeft best wat sfeer, maar wordt zelden spannend en/of bevat te weinig gore.

Het verhaal sprak me best wel aan, maar die 237 minuten was een enorm struikelblok. Zo lang achter elkaar naar een scherm staren en stilzetten lukt me niet, ik heb de film dan ook verdeeld in vier keer een uurtje kijken. Het grootste gevaar is dat je achteraf bijna vier uur van je leven hebt verpest door naar een baggerfilm te kijken en een dikke onvoldoende uit moet delen, maar dat is gelukkig niet het geval.

Love Exposure is een combinatie van verschillende genres. Het overgrote deel wil ik toch onder drama scharen, maar er zijn ook komische elementen, bloederige scenes, romantische momenten en gewelddadige stukken. De film begint wel minder leuk als ik had verwacht. Het meer willen zondigen is een leuk gegeven, maar de uitwerking mocht wel wat grappiger of gewelddadiger. Gelukkig wordt het snel goed gemaakt door het overdreven voyeurisme, dat was geniaal met al die moves! De liefde tussen Yu en Yoko had ik me ook anders voorgesteld, romantischer vooral, maar de moeizame relatie tussen hen zorgde in elk geval voor een aantal kippenvel momenten. Het verhaal wordt vlot vertelt en de hele film is boeiend. Toch kon er denk ik in totaal wel een uurtje vanaf om alsnog dezelfde impact te behouden. Visueel is de film bovengemiddeld en de klassieke muziek die regelmatig wordt afgespeeld versterkt de vreemde sfeer. Af en toe weet je niet naar wat je kijkt. Een vreemd, surrealistisch wereldje.

Ik kende Hikari Mitsushima van Exte en Death Note maar door haar rol in deze film ben ik helemaal om. Wat is zij leuk! Cute, stoer en mooi. Daarbij acteert ze de sterren van de hemel, ik kreeg kippenvel bij de Corinthians 13 scene en het slot in het kamertje toen ze ook nog in tranen uitbarstte. Ze heeft met deze film ook niet voor niets de 'Best New Talent'- en 'Best Female Performance'-awards in de wacht gesleept. Takahiro Nishijima doet het ook uitstekend als perverse fotograaf. Triest om te zien hoe zijn leven op zijn kop wordt gezet door Yoko, Zero, zijn vader en nog meer. De film neemt een komische wending met de introductie van Miss Scorpion, levert hilarische taferelen op. De drie 'vrienden' van Yu zijn ook niet de meest normale personen.

Einde was een beetje onverwacht, maar was goed gedaan. Wat een mooie lach heeft Yoko toch! Het had van mij allemaal nog wat meer bizar gemogen maar overall vond ik deze film zeker de moeite waard.

Een Zuid-Koreaanse misdaadfilm staat bij mij blijkbaar garant voor een schot in de roos. Jeong-beom Lee levert met Ajusshi een heerlijke wraakfilm af waar het geweld weer vanaf spat, zoals we dat gewend zijn.

Tae-sik Cha, die natuurlijk wat geheimen met zich meedraagt, wordt sterk vertolkt door Bin Won. Erg kil en meedogenloos waar nodig. Zijn buurmeisje So-mi, ook goed geacteerd door de kleine Sae-ron Kim, is namelijk ontvoerd en niets houdt hem tegen om haar te redden. De film heeft een paar sentimentele scenes waarbij de chemie tussen de twee goed overkomt. Voor het einde is hierin iets overdreven, maar het werkt wel.

De Zuid-Koreanen weten als geen ander hoe je vlotte actie combineert met gruwelijk geweld. De kogels vliegen rijkelijk door de lucht, terwijl je het volgende moment met een verbeten blik doch bewondering zit te kijken naar het excessieve geweld dat prima in beeld wordt gebracht. Als ik zeg 'drugs, organen, kinderen', weet je dat het qua onderwerp een aangrijpend filmpje is, dat overigens aangevuld wordt met een uitstekende score.

Bin Won is een erg goede killer, met het hart op de juiste plaats. Reteharde actie is wat je krijgt in Zuid-Korea en daar is deze film geen uitzondering op gelukkig. Ik ben hier voorlopig nog niet op uitgekeken in elk geval.

Bij 'Red Room' denk ik aan een kamertje waar bloederige taferelen zich afspelen. Dat is in dit geval ook zo, maar de helft van de tijd heb je het gevoel alsof je naar een hoerenkast aan het kijken bent. Bijna alle spelletjes hebben namelijk een seksueel tintje, met pijnlijke afloop natuurlijk.

De intro toont al meteen aan met wat voor een filmpje we te maken hebben. Vier mensen doen vrijwillig mee aan een spel en de winnaar kan naar huis met Y10.000.000. Verwacht hier echter geen show van want de setting is een krakkemikkige schuur waarvan de muren met plastic zijn afgeplakt. Budget was er duidelijk niet.

De spelletjes beginnen onschuldig, bij het eerste spelletje verveelde ik me zelfs een beetje. De opdracht stelde niks voor, maar Daisuke bleef minutenlang filmen. Gelukkig wordt het daarna allemaal wat extremer. Mensen die niet graag naar seks kijken, dat zullen er hooguit een handjevol zijn hehe, die kunnen beter een ander filmpje pakken want zowat alle spelletjes zijn in dit kader. En wauw, wat waren die geluidseffecten overdreven. Voor tongen, likken of neuken werd allemaal eenzelfde sopgeluid gemaakt. Kon er wel om lachen, maar wel met het geluid wat zachter.

De spelletjes eindigen in veel gevallen met een pijnlijke afloop, al zet ik mijn vraagtekens bij sommige disqualifies. Persoonlijk wil ik de nadruk ook niet teveel op gore leggen, want zo enorm veel zit er imo niet in. Vooral op het laatst wordt er wel met wat rode saus gesmeten, maar splatter gaat me te ver. Het is meer de gedachte vaak die de film gruwelijk maakt, zoals met bijvoorbeeld de gloeilamp. De vlotte muziek vond ik een pluspunt.

Leuk idee zo'n martelspelletje, maar met een groter budget zit er nog veel meer in. Visueel stelt de film niks voor, maar door de korte speelduur wel constant vermakelijk. Ook omdat de deelnemers zelf niet helemaal wijs zijn. Straks meteen even de sequel er achteraan.

Best sfeervol horrorfilmpje.

Een Aziatische horror zonder geesten, het moet niet gekker worden. Toch zit er best wat spanning in de film, door een monstertje dit keer.

De setting is sfeervol, vanaf het begin dat Yoko voor de poort stond. Een enorm landhuis vol donkere kamers en ventilatie schachten waarin het kwaad zich verschuilt. Daarbij is de moeder nogal gestoord en de huishoudster onvriendelijk. Kortom, een situatie waarin je niet graag terecht komt.

Ik vond de film ook best spannend aangezien ik nog niet precies was wat het kwaad nou was. Totdat ik Tamami in beeld zag. Verrassend genoeg zag het er goed uit allemaal. Bewoog vloeiend door het beeld en ik kreeg geen enkel moment een nep gevoel. Het leverde echter wel iets van de spanning in. Toch was Tamami overtuigend. Vooral op momenten dat je even dacht dat hij wat vriendelijk zou worden en vervolgens toch nog het een en ander vernield of vermoord. De paar moorden in de film zagen er trouwens heerlijk uit.

Het is me alleen even ontgaan hoe Tamami precies is ontstaan. Maar voor de rest niet echt veel op aan te merken. Leuke film.

Gemaakt in de tijd dat Trey Parker en Matt Stone nog niet eens waren afgestudeerd. Een tijd voordat iedereen ooit van South Park had gehoord, nauwelijks voor te stellen. Toch zijn er al heel wat SP-invloeden te bespeuren, en dat vond ik eigenlijk het leukste van de film.

Zo vind ik het al een feest als je bepaalde stemmen, zoals van Eric Cartman, kan herkennen. Alferd Packer speelt zich af in Colorado, een aantal grappen zijn overduidelijke South Park-like en door de film heen zitten diverse aliens verstopt, net als in de animatieserie.

Helaas vond ik deze film wat minder grappig. Dialogen waren vaak wat flauwig en zo grof of politiek incorrect is het allemaal nog niet. Bovendien heb ik het niet zo op zang, al was ik toch onder de indruk van de kwaliteiten van Trey, die zelfs nog een paar andere in zang heeft gedubd. De make-up was eveneens goed te genieten, zeker gezien het lage budget. Een krappe voldoende.

Na een hele lange tijd maar eens herzien en misschien is het omdat ik ouder ben geworden, maar vroeger was het allemaal net wat grappiger. Desalniettemin heb ik me weer goed vermaakt.

Ik heb de serie nooit echt gezien, misschien wat fragmenten dus daar kan ik geen vergelijking mee maken. Ali G is een ontzettend banaal personage die geen kans onbenut laat om menigeen belachelijk te maken. Rappers, politici, vrouwen... er gaat geen minuut voorbij of er wordt weer een grap afgevuurd. Helaas zitten er veel tussen die toch wat aan de flauwe kant zijn.

Positief is dat het allemaal wel heel makkelijk kijkt. Het tempo is vlot, de personages leuk met een sexy Mitra en de muziek is lekker aanwezig. Duurt gelukkig ook allemaal niet te lang.

Een Disney-classic die ik als kind nooit had gezien, maar ik betwijfel of ik hem toen wel leuk had gevonden. Alice in Wonderland is zo'n verhaal dat als je hem nooit hebt gezien, je door miljoenen referenties in andere media door de jaren heen het verhaal toch wel kent. Ik heb wel eens andere animaties gezien die het verhaal vertelde van onbekende studio's die eigenlijk leuker waren.

Alice is een strontvervelende, bekakte snob die veel te vaak loopt te mauwen. Het geluid is sowieso niet echt goed waardoor ze me al snel tegen ging staan. De animatie en kleurgebruik is best goed gelukkig.

De fantasiewereld had wat mij betreft nog wel iets gekker gemogen. Het wist me maar niet te grijpen, evenals het merendeel van de personages. Zo'n cheshire cat is nog wel geinig omdat ie toch iets evils over zich heen heeft. Rest van de personages waren vooral veel te druk. Daarbij klonken de liedjes voor geen meter waarna je snel fantaseert hoe fantastisch het was geweest als er een aantal scherp geslepen speren recht overeind op de bodem van het konijnenhol hadden gestaan.

Al vele malen gezien en nu eindelijk eens op bluray. Ondanks dat de film alweer uit 1979 komt ziet alles er werkelijk schitterend uit. De decors zitten vol met detail en zijn fantastisch belicht waardoor de binnenkant van de Nostromo authenticiteit uitstraalt.

Zodra de bemanning van de Nostromo buitenaards leven ontdekken wordt de spanning om te snijden. De facehuggers zijn zo smerig vormgegeven dat ze door de jaren heen een status van afgrijzen hebben verworven. Knap gemaakt van echte dieren-ingewanden en visresten. De daaropvolgende scene waarin Kane de alien baart is legendarisch. De cast is sowieso sterk met een Weaver als de dappere Ripley die hiermee haar doorbraak forceerde. Ook leuk om een jonge Ian Holm aan het werk te zien, die men vooral kent als Bilbo. De meeste aandacht gaat natuurlijk uit naar de alien van H. R. Giger, moge de beste man rusten in vrede.

De alien is één van 's werelds meest iconische horrorfiguren en de belichaming van al het kwaadaardige buitenaardse. Als iemand 'alien' zegt, dan zal de gigantische schedel met een bek vol bijtend zuur in hun gedachtes opdoemen. In plaats van gebruik te maken van CGI is een Nigeriaanse man van straat geplukt en in het overtuigende alien-pak gehezen, met als resultaat een angstaanjagende en emotieloze killer. De bodycount is niet hoog, maar het is vooral de spanning van de zoektocht naar de alien die om te snijden is.

Het einde is behoorlijk spectaculair. Maar in space, no one can hear you scream, maar blijkbaar maakt een drietal over de top ontploffingen een hels kabaal. Aliens vind ik in mijn herinnering nog iets sterker, maar die moet ik binnenkort nog eens herzien. Terechte klassieker die vele (zwakke) kopieën voortbracht.

Iets minder dan Prometheus, maar nog steeds wel de moeite. Het is nog wat meer gericht op actie, iets wat ik op zich wel jammer vind. Het had wat meer horror mogen zijn wat betreft spanningsopbouw, want nu was het merendeel een voorspelbaar schietfestijn.

Het verhaal is behoorlijk oppervlakkig en een splinternieuwe crew ondergaat hetzelfde lot als vele voorgangers. Bij de ontdekking van een onbekende planeet stuiten ze op alien life dat uiterst vijandig is en een strijd op leven en dood begint. Jammer dat de planeet behoorlijk inspiratieloos is. Weliswaar eentje die vergelijkbaar is met de aarde, handig voor de kolonisatie, maar ik had graag iets meer fantasie gezien.

De special effects zijn weer van een hoog niveau, beginnend met de spores die het oor binnendringen. Ook weer een paar heerlijke bursts zoals we van de serie gewend zijn, lekker bloederig. Er wordt zelfs een nieuwe alien geïntroduceerd al kan die natuurlijk niet tippen aan de enige echte Xenomorph. Zeker tegen het einde aan is CGI helaas wel iets té, maar niet storend. De crew is wel de minst sympathieke van de hele franchise. We komen nauwelijks iets over ze te weten en sommige komen maar heel even in beeld. Wel weer tof om Michael 'Fucking Blokfluit' Fassbender terug te zien die als enige sterk acteert. Hoe hij van Walter naar David transformeert vind ik echter nogal abrupt, maar uiterst voorspelbaar.

De actie is verder van een erg vermakelijk niveau, al had ik dus gehoopt op een spannender verloop. Iets meer nieuwe info over achtergronden of nieuwe ontdekkingen of iets dergelijks was wel gewenst. Er zaten ook een paar momenten in die echt niet kunnen, zoals het uitglijden over die bloedplasjes. Hoe durf je zoiets nog te bedenken? Verder niet echt hoogstaand zoals een alienfilm eigenlijk wel hoort te zijn, maar wel prima vermaak.

Ik hou van horror, maar kan ook erg genieten van een goede actiefilm. Waar het in Alien puur om de spannende confrontatie met de alien ging, geniet ik nog iets meer van deze actiegerichte sequel. Weliswaar maar een beetje meer, maar alles in Aliens is bigger en better. Het tempo van de film ligt me wel en de aliens lenen zich uitstekend als angstaanjagend knalvoer.

Nu is het niet zo dat Aliens niet spannend is, met een beetje goede wil kun je er nog steeds een horror in zien. Als zo'n enorm monster voor je neus staat te hissen gaan de nekharen nog steeds recht overeind staan. In deze film staat er echter een stereotype team van stoere space marines centraal, wat zorgt voor haantjesgedrag, foute oneliners en heel veel kogelhulzen. De cast is weliswaar nog beter als in het origineel met wederom nieuwe bekende namen zoals Biehn, Paxton, Henriksen en de kleine erwt Newt waarvoor je bidt dat ze goed wordt beschermd. Alleen Vasquez zorgde met haar tomboy-gedrag voor wat irritatie.

De aliens zijn dit maal met tientallen tegelijk neergedaald. Ze zien er nog gelikter uit als in het origineel en het levert tevens wat bloederigere scenes op. De special effects zijn van een enorm hoog niveau waardoor de chaos nog beter uit de verf komt. De special edition duurt maar liefst ruim tweeënhalfuur maar geen moment kakt de film in.

In Aliens maken we ook kennis met de queen, een reusachtige alien die middels een enorme sleuf haar eieren overal neerdumpt. Imponerend. Het zorgt zowaar nog voor een leuk eindgevecht waarin Ripley zich een transformer waant. Dat de door haar gehate android Bishop uiteindelijk de dag redt is meer verplichte ironie. Net ietsiepietsie vermakelijker dan het origineel.

Een apart filmpje die zichzelf niet te serieus neemt, en die je ook niet zo moet benaderen. Totaal iets anders als zijn vorige film, The Woman, die serieus en duister was. All Cheerleaders Die daarentegen is dikke fun, vol schreeuwende meisjes, vrolijke kleurtjes en lesbo-vertier. Mix van highschool-drama, komedie en horror waarmee ik me geen seconde heb verveeld.

Om te beginnen vond ik de cast meer dan geslaagd. Vooral de meiden vond ik goed bij elkaar passen en wat is Brooke Butler mooi zeg. De paar lesbo-scenes die de film kent waren dan ook beslist geen straf. Ik voelde zelfs een beetje mee tijdens de break-up met Terry... maar op naar de horror voordat ik te wijverig begin te klinken.

De cheerleader's wraaktocht naar hun slachtoffers zit vol met felle kleuren, vermakelijke make-up effecten en een grote bloeddorst. De muziek is modern en afwisselend, maar niet altijd mijn smaak. McKee houdt de vaart er gelukkig wel goed in waardoor ik continu geboeid bleef. Personages hadden wat meer uitgediept mogen worden en een echte transformatie was leuk geweest. Het blinkt nergens in uit, maar het niveau is constant goed slecht.

Vreemd dat deze zo weinig is bekeken, zeker omdat er volgens mij toch wat Troma-fans op deze site zitten. Graag trap ik de open deur in door te stellen dat dit verplichte kost is. Informatief is het soms wat minder, maar op Jackass-achtige wijze de straten van Cannes onveilig maken is onwijs vermakelijk.

Sinds begin jaren '70 brengt Troma al films uit zonder hulp van buitenstaanders waarvoor diep respect. Leuk om te zien hoe Lloyd Kaufman en zijn crew naar Cannes reizen om daar hun werk te promoten. Kaufman doet het woord en wordt met een handycam gefilmd en (fake) ondertitels en extra info worden snel in beeld gekwakt wat vaak voor een lach zorgt. Het is soms net een familie-uitje, al is geen enkele familie zo awesome als de Troma-family.

Er wordt maar weer eens bevestigd dat de Troma-crew grappig is, maar waar ook een steekje bij los zit. Gêne is hen onbekend en er wordt dan ook niet geschroomd om twee jonge meiden publiekelijk elkaars tepels te laten likken, een Troma-parade te houden of te schreeuwen door een megafoon. Zelfs vast komen te zitten in een lift of ruzie maken met omstanders levert publiciteit op, zolang je maar met een Troma-sticker of billboard rondloopt. There's is no such thing as bad publicity. Daarentegen zijn het bijna allemaal enthousiastelingen die er geen cent voor krijgen en gewoon liefhebber zijn van independent cinema, en dat is prijzenswaardig.

Deze blik op het Troma-promotieteam wordt zoals gewend met veel humor gebracht. Ook zaken als het feest of de Warner Bros-vete waren hilarisch. En stiekem is Kaufman en co. ook veel leuker dan die saaie bobo's in zwarte pakken. Ik snap dan ook niet waarom er soms zo zuur wordt gekeken, ik zou vooraan staan om handtekeningen te bemachtigen. Dat Troma nog maar vele jaren door mag gaan.

Deze klassieke B-film toch maar een kansje gegeven en achteraf ben ik verbaasd waarom deze zo laag scoort. Ik had een heel lelijke film verwacht maar zo slecht ziet het er allemaal niet uit, integendeel.

Van kleins af aan word je geleerd om nooit dingen door te spoelen die daar niet voor bedoeld zijn. En zie hier wat er kan gebeuren! Een leuk idee wat meteen zorgt voor een perfecte locatie, namelijk het riool. Vele, donkere en vieze gangenstelsels zijn een ideale setting voor een reuzen alligator om zich schuil te houden en nietsvermoedende slachtoffers op te vreten. Alligator is dan ook regelmatig spannend, ook wanneer hij boven de grond komt te werk gaat.

Een animal/monster film valt of staat met het overtuigend brengen van het dier en daar is Teague in geslaagd. Doordat hij gebruik maakt van een mechanische alligator in enkele scenes en levende reptielen die door miniatuurgebieden kruipen in de andere scenes wekt hij de indruk dat je naar een aardig realistische film aan het kijken bent, in je achterhoofd houdende dat de film uit 1980 komt natuurlijk. Verschillende camerahoeken zoals achter het hoofd, in de bek of een compleet shot van de krokodil brengt de nodige variatie. Er vloeit ook wat bloed en er scheuren wat ledematen af, met als hoogtepunt de partycrash-scene, die was erg vermakelijk.

Maar wat me dan persoonlijk tegenviel waren alle scenes waar de alligator niet in voorkwam. De cast was erg saai en het verhaaltje dat ze vertelde was ook al niet boeiend. In die scenes heb ik me geen moment vermaakt, en dat is toch zeker de helft van de film. Het verbaasde me ook hoe laks de politie omging met zo'n 'tijdbom'. Maar wanneer de alligator er weer aan te pas kwam was het genieten, dus dat compenseert elkaar aardig.

De eindscene is natuurlijk een klassieke methode om een monster uit te roeien, zag er eveneens goed uit. Een vermakelijke film dus waarbij ik vooral verrast ben door de alligator zelf. Die zag er op zo'n manier uit dat ik nauwelijks het idee had naar een neppe film te kijken. Hedendaags zijn er producties die hier nog niet eens aan mogen ruiken.

Van de makers van Shutter en Phobia. Met die gedachte ging ik de film in, waardoor de verwachtingen erg hoog waren. En wat heb ik me weer vermaakt!

Als je het plot leest kun je in principe de loop van het verhaal al precies nagaan. Banjong Pisanthanakun en Parkpoom Wongpoom ( lang leve de copy/paste functie) hebben er vanzelfsprekend een mooie wending aan gegeven net zoals ze bij Shutter deden. De plotwending vond ik dit keer echter niet zo bijzonder. Het verhaal verder vond ik goed uitgewerkt. Je komt de achtergrond te weten over Pim en Ploy waardoor je sympathie voor de twee gaat opbouwen. Na de wending wordt het een tikkie minder. Ploy en Vee zitten in de clinch en plotseling lijkt de geest vergeten. Waar Ploy eerst voortdurend last had van geestverschijningen verscheen deze nu een kwartier lang niet in beeld. Niet super storend - de scene tussen de twee was immers interessant genoeg - maar alleen een beetje raar.

Grootste troef zijn echter weer de sfeer, schrikmomenten en de occulte verschijningen. En alle drie was het van hoog niveau! In Shutter was het al geslaagd, dit is minstens net zo goed. De sfeer in het huis is vaak donker en beklemmend. De geest is ook dit keer weer lekker creepy. De meisje-met-zwart-haar-verschijningen zoals The Grudge zijn hierbij vergeleken kinderspel. Het grootste probleem dat ik vaak heb is dat de schrikmomenten nauwelijks meer werken bij mij. In deze film ben ik denk ik zeker vijf keer goed geschrokken. Sommige waren voorspelbaar, en dan schrik je nog, en sommige onvoorspelbaar. Fantastisch!

Laat het volgende griezelproject maar komen! Nog even zo doorgaan en het worden mijn favoriete horrorregisseurs, als ze dat al niet zijn. Nu Shutter nog een keer herzien, want ik denk dat hij hoger gaat scoren dan bij mijn eerste kijkbeurt.

Altered is niet eens zo'n slechte film. Hij is in elk geval beter dan Seventh Moon en het overschatte Blair Witch Project. Vooral die laatste was nogal subtiel, maar van enige subtiliteit is in deze alienhorror geen sprake.

Van een verhaal is nauwelijks sprake en de opbouw wordt zowat geheel overgeslagen. De setting vond ik niet zo boeiend en soms zelfs een beetje saai. Het speelt zich namelijk grotendeels af op één locatie, een woonhuis in redneckland. De alien wordt in het begin nog mysterieus gehouden, half bedekt, maar al snel veranderd de film in een halve actiefilm en gooit het alle spanning opzij.

Ik vind de alien er best goed uit zien eigenlijk en Altered heeft best wat leuke scenes. De darmscene is niet serieus te nemen maar daarom niet minder vermakelijk. De meeste credits moeten echter naar de make-up van de irritante Cody. Verbluffend goed en echt akelig gemaakt. Daartegenover staat helaas een oninteressante cast die geen enkel greintje medeleven weet te kweken. Vandaar dat de film ook niet de volle tijd boeit. Dialogen die niet boeiend zijn en een cast waar je geen reet om geeft. Toch een kleine voldoende voor alien en make-up effects.

Best wel verrast door dit werkje van de regisseur van het komische Zombie Strippers! Het is inderdaad meer een (liefdes)drama dan een volbloed horrorfilm maar het laatste half uur is voor de fanaat toch wel erg lekker.

De opbouw is meteen een schot in de roos. De vriendschap tussen Alyce en Carroll is goed voelbaar en lief. Ik begon stilaan al te hopen op een lesbische scene maar helaas valt er één over de dakrand. Vanaf dat moment gaat het flink bergafwaarts met Alyce en wordt de film grauwer en depressiever.

Hoewel dat laatste vaak wordt afgewisseld met zwarte komedie, wat me zeker aanstaat. Verwrongen beelden visualiseren de neerwaartse spiraal van Alyce op overtuigende wijze maar het personage Alyce heeft gelukkig een aantal hilarische oneliners achter de hand om de boel in balans te houden. Thumbs up voor het acteerwerk van Dornfeld die een overtuigende psycho neerzet. De bedscene met dat anabolenfiguur was episch!

Qua horror valt het allemaal een beetje tegen afgezien van wat waardeloze schrikmomenten en wat neppe geestmomenten. De invalide Carroll zag er wel indrukwekkend uit zeg. Het laatste half uur komt de gore freak echter pas aan zijn trekken. Er zitten nog best wat smerige taferelen in, iets waar ik uiteraard van geniet. Bodycount is helaas niet zo hoog, maar met de coolheid en de manier waarop Alyce ze ombrengt is het allemaal zeker de moeite waard.

American History X blijft toch wel één van mijn all time favorites. Een onderwerp dat vandaag de dag nog steeds actueel is, zeker nu je al een racist bent als je meer houdt van witte chocolade dan van pure chocolade. Een rauwe, gewelddadige en controversiële film die elke minuut weet te boeien.

De white supremacist Derek wordt overtuigend gespeeld door Edward Norton, dat terwijl Tony Kaye zijn prestatie zwaar ondermaats vond. Jammer dat de carrière van Edward Furlong nooit echt van de grond is gekomen, want ook hij speelt sterk. Ethan Suplee heeft een erg vermakelijk bijrol, de lompheid zelve en Fairuza Balk weet ook hier weer te irriteren.

Het voortdurende conflict tussen wit en niet-wit is continu aanwezig waardoor menig scene een bepaalde spanning met zich meebrengt. Ik ben zeker geen racist, maar vind zo'n kamer vol hakenkruizen of zo'n tatoeage op de borst toch wel fascinerend. Expliciet en controversieel. Derek's verleden en zijn tijd in de bajes wordt middels flashbacks uit de doeken gedaan die volledig zijn geschoten in zwart-wit. Sfeervol. De stoeprand-scene is inmiddels een klassieker. Gruwelijk.

Het einde is een soort van verplicht nummertje, het was alleen een beetje raden wie van de twee het slachtoffer werd. Desalniettemin een einde waar ik kippenvel van kreeg. Je krijgt meteen medelijden terwijl Danny net zijn leven wilde gaan beteren. Overigens vond ik het wel net een tikkeltje te snel hoe zijn denkbeeld omkeerde. Van Derek begrijp ik het wel na drie jaar gevangenis, maar na één keer bij elkaar zitten en een (weliswaar indrukwekkend) verhaal van Derek aanhoren gaat er niet echt in. Maar dat is slechts een piepklein dingetje wat ik hierop heb aan te merken. Topfilm!

Wellicht waren mijn verwachtingen toch iets te hoog. Dit is mijn eerste kennismaking met de Soska sisters, maar zo twisted was het allemaal niet. Tuurlijk, het idee, maar voor de rest ben ik geen dingen tegen gekomen die grensverleggend zijn.

Katherine Isabelle kende ik alleen van Ginger Snaps, waar ik haar al best leuk vond. Maar ze is intussen volwassen geworden en dat laat ze graag zien. Wat een lichaam! Goed geacteerd ook als ijskoude chirurg. Verder geen noemenswaardige rollen, al waren de afzichtelijke zusjes wel aardig in hun bijrol. Al was het resultaat van hun operatie een anticlimax, net zoals heel veel momenten eigenlijk.

Heel veel gebeurt namelijk offscreen en ik snap niet waarom. Toen Mary opsomde wat ze met haar verkrachter ging doen ging ik er even goed voor zitten, maar we kregen helemaal niks te zien. Voor een film waarin er nogal eens in ledematen wordt gesneden is het opvallend schoon allemaal. Hier had echt zoveel meer ingezeten.

Visueel was de film dan wel te genieten, met een duister sfeertje. De soundtrack was vaak een ramp, misschien ook omdat ik gewoon echt niet van rock houd. Vreemd ook dat sommige scenes abrupt werden afgekapt, misschien slechte montage. Isabelle weet de film echter te redden, maar er mag volgende keer gerust een pak meer horror in het stuk voor komen. Nu ben ik helaas nog steeds niet warm gelopen voor die dooie hoer in de kofferbak.

Ik had lage verwachtingen van deze film. Mede dankzij dat de kritieken niet al te positief waren en de originele cast verdwenen was.

Gelukkig viel me de film erg mee. Hilgenbrinck lijkt verdacht veel op Steve en kon zo het broertje van Sean William Scott zijn. Zelfde glimlach, zelfde gelaatsuitdrukkingen en zelfde gedrag. Als twee druppels water.

Ook voelde ik de American Pie-sfeer toch wel. Vlotte muziek, poep en pies humor, hier en daar een blote tiet en veel onderbroekenlol.

Meevallertje. 3.5*

De eerste drie delen waren erg leuk. Deel 4 t/m 6 waren geinig, maar niet al te hoogstaand meer. Dus Putch, gefeliciteerd met het maken van de eerste totaal niet leuke American Pie!

Allereerst is het thema gekopieerd van het eerste deel. Deel 4 had nog een Band Camp, deel 5 een naakt-wedloop en deel 6 een studentenhuis, maar dit deel bracht echt niks nieuws. Weer een stel high school losers die willen neuken en dit proberen te doen aan de hand van de seksbijbel.

Het ergste is nog dat de cast gewoon kut is. De drie nerds zijn niet grappig, en Stifler is al helemaal slecht. In Band Camp vind ik Stifler nog wel te pruimen, daarna werd hij slechter en slechter met dit als dieptepunt. American Pie scoort nog wel steeds hoog met het showen van mooie meiden, met Jennifer Holland als pluspunt.

Ze mogen nu wel weer eens met iets nieuws komen, want de zoveelste spermagrap is niet leuk meer. En toen ik die eland zag wist ik ook al meteen wat er ging gebeuren. Niet leuk meer. Tevens de eerste AP waarbij ik voortdurend op de klok keek hoelang hij nog duurde.

Na tien jaar eens herzien en vanzelfsprekend kijk ik er nu heel anders tegenaan. De score blijft echter zonder twijfel staan, American Psycho is heerlijke satire, soms tegen het briljante aan.

1987, het tijdperk van de egocentrische Wall Street-yuppen die alleen belangstelling hebben in hun eigen leventjes. Erg grappig vertoond in de film, waarin de rijke jongelui sterk op elkaar lijken, allemaal dezelfde functie lijken te hebben en allemaal 'vriendjes' zijn zonder dat ze elkaar echt kennen, gezien de vele versprekingen.

Patrick Bateman wordt geniaal neergezet door Christian Bale. De maniertjes om zijn uiterlijk optimaal te houden zijn hilarisch en hij heeft een goede voice-over die interessant is om naar te luisteren. Hij windt de vrouwen - en/of hoertjes - om zijn vinger wat resulteert in woede-uitbarstingen en daarop moord. Dat zijn de vermakelijkste scenes waarin de echte psychopaat naar boven komt. Gesprekken die steeds pijnlijker worden met Bateman's favoriete muziek op de achtergrond waar hij uren over kan lullen. Continue boeiend, en dat is volledig te danken aan Bale.

Er zitten behoorlijk wat memorabele scenes in ook en de moorden worden veelal buiten beeld gelaten wat hier geen donder uitmaakt. In het boek schijnt het daarentegen tot diep in het gore detail te zijn beschreven, ken het boek verder niet. En dan het einde waarover heel het internet discussieert. Ik ben er ook niet over uit, al denk ik dat het niet echt is gebeurd. Maar dat beide theorieën zouden kunnen bewijst dat de film goed in elkaar zit. Classic.