Log

Ik vond hem zo slecht nog niet. Dat metalaagje had er wat mij betreft niet in gehoeven, maar die voortdurende herhaling van hetzelfde gesprek had wel wat. Je voelt dat de makers iets origineels wilden doen en dat valt te prijzen. Het resultaat is alleen een beetje hit-and-miss.

Wat ik wel geinig vond ik dat je de hoofdrolspelers eigenlijk nauwelijks leert kennen, en hun verhaal al helemaal niet. Het is vrij onduidelijk waarom ze uit elkaar willen, en waarom ze ooit bij elkaar zijn gekomen. Dat mag je zelf invullen. Toch leuk dat ze dat aan de kijkers overlaten. Dat durft niet elke maker.

Een nieuwe film van de regisseur van Aanmodderfakker en De ontmaagding van Eva van End, zin in! Nou, dat viel even tegen. Met die twee heeft deze film weinig te maken. Het is te prijzen dat iemand niet keer op keer dezelfde film maakt, maar voor mij valt die keuze nu helaas verkeerd uit.

Allereerst was er natuurlijk dat Limburgse accent. De meeste acteurs komen echt dicht in de buurt en dat is heus knap, maar je hoort voortdurend dat het niet hun eigen taal is en dat stoort me ontzettend. Ik had ook het idee dat ze soms zoveel met de juiste uitspraak bezig waren dat ze aan goed acteren niet toekwamen. Als je zo graag een Limburgse film wil maken, cast dan Limburgse acteurs. Die bestaan echt wel.

Verder kon ik er ook weinig mee. Warrig verhaal, veel langdradige stukken, en het ergste: ik heb nul keer gelachen.

Het zag er allemaal alleraardigst uit, dat wel. Maar ja.

Ik kon hier wel wat mee. Precies het mysterieuze, ietwat occulte sfeertje waar ik van houd. Uiteindelijk wordt niet alles even goed uitgewerkt, maar ik kon er toch wel van genieten.

Er is een voortdurende spanning tussen die zussen die behoorlijk onder mijn huid kroop. Ik was blij toen de focus tijdelijk op de moeder kwam te liggen. Even rust. De seksscène die starbright boy noemt, vond ik stiekem best grappig. Een beetje een stijlbreuk, maar niet per ongeluk. Dat intrigeerde wel.

Het begint zich wel een beetje te wreken dat ik de afgelopen tien jaar zo'n 400 films heb gezien. Anders dan mjk87 zag ik de plottwist niet aankomen, maar echt verrast was ik er ook niet meer door. O ja, dát trucje.

(Ik geloof trouwens dat een van die twee zusjes wel echt dood was, gezien de gesprekken die het overgebleven meisje met haar moeder voerde. Al kunnen die zich natuurlijk ook alleen in haar hoofd hebben afgespeeld.)

Lieve film. Het ziet er fraai uit allemaal, wat een onderneming moet dat zijn om zoiets te maken.

Inhoudelijk is het allemaal niet echt verrassend, al zit er wat meer verdriet in dan in de meeste animatiefilms die ik ken (ik ben geen expert, zeg ik er voor de zekerheid maar bij). De spanningsboog is vrij conventioneel en het feel good-einde had ik eerlijk gezegd niet verwacht, maar paste wel volledig bij het genre en voelde daardoor gek genoeg ook weer niet echt als een verrassing.

Twintig jaar geleden voor het eerst gezien. Ik had toen nog nooit van David Lynch gehoord en had geen idee waar ik aan begon; ik dacht een gewone thriller te gaan kijken. Die ervaring was onbetaalbaar, die gun ik iedereen.

Gek genoeg had ik de film sindsdien nooit meer gezien, maar nu hij weer eens in de bios draaide ging ik erheen. Ik heb inmiddels heel wat meer filmervaring en vreesde er een beetje voor dat hij tegen zou vallen, maar dat viel nogal mee.

Gelukkig wist ik tijdens het kijken niet (meer) dat het eerste deel een droom is en de tweede deel de werkelijkheid. Omdat ik opnieuw zo overdonderd was en verward raakte, besefte ik dat eigenlijk pas nadat hij was afgelopen. Ergens haalt die kennis de film een beetje onderuit. In een droom kan immers alles gebeuren en dat maakt het vaak een beetje een zwaktebod. Maar als je dan toch met droom en werkelijkheid speelt, doe het dan zoals Lynch het doet.

Ik heb een paar uurtjes lopen grasduinen op het www om te lezen over alle theorieën en symboliek en zo. Aan de ene kant wilde ik alles weten, maar ik merkte ook dat hoe meer ik erover las, hoe minder boeiend ik de film begon te vinden. Juist het mysterie maakt Mulholland Drive voor mij zo krachtig. Ik ben nogal een rationeel mens, en ik zie met lede ogen aan hoe de onderbuik het tegenwoordig vaak wint van het verstand. Maar als het om Lynch gaat is gevoel, voor mij althans, belangrijker dan ratio.