Opinions

Twee stuntelige politieagenten proberen een zekere Mister Hyde te vangen die een dokter heeft vermoord. Wanneer een van hen denkt hem opgesloten te hebben blijkt het de gereputeerde dokter Jekyll te zijn die hij in de plaats heeft vastgezet. Niemand wil hem geloven dat die twee één en dezelfde persoon zouden kunnen zijn. Maar vervolgens, bij een bezoek in het huis van de dokter lest hij in het laboratorium zijn dorst, verandert hij in een reuzenmuis en op dat moment begint zijn collega te vermoeden dat die dokter inderdaad een duister geheim verbergt...

Matige griezelkomedie waarin een aantal grappen geforceerd overkomen. De sets en de transformaties van Jekyll in Hyde zijn geslaagd te noemen, alsook de vertolking van Boris Karloff maar het duo Abbott en Costello brengt er toch minder van terecht. Slechts af en toe een rake gag. Het einde werkt misschien wel op de lachspieren maar is toch vergezocht. Geef mij maar een bloedernstige Karloff in de plaats...

Een historisch drama gesitueerd in het midden van de zeventiende eeuw waarin Liv Ullmann koningin Christina van Zweden portretteert en Peter Finch de rol van kardinaal Azzolino speelt.

Een andere acteur, Michael Dunn, overleed tijdens de opnamen.

Voor deze prent was een relatief groot budget beschikbaar en cinematografisch oogt "The Abdication" met zijn prachtige sets en de mooie fotografie dan ook fraai.

Bedroevend slecht is deze film. Absoluut geen horror tenzij je die wilt zoeken in de kwaliteit ervan. Het gegeven wordt volledig om zeep geholpen door meer dan een uur oeverloos gewauwel van nietszeggende dialogen. Ondanks de schijnbaar korte lengte lijkt die film eindeloos te duren. Ook als drama een flop. Het acteerwerk is allesbehalve indrukwekkend en het verhaal is compleet sfeerloos in beeld gebracht. Op het einde krijgt de kijker nog een arsenaal voorgeschoteld van enerverende camerabewegingen en -standen. Spaar ons asjeblieft van al die stuntelige handycam-films zou ik zeggen. Dat is absolute bagger. Ik zie veel liever de horrorklassiekers uit het verleden...

Hoe zo'n ultra-low-budget film erin slaagde van 7 Prijzen en 4 Nominaties weg te kapen is mij een raadsel. Het plot boeit niet, de vertolkingen zijn ondermaats, de regie en de montage zijn alles behalve denderend, het geheel is sfeerloos en niet spannend en de simplistische minimale muziek klinkt eentonig. Een prent over mysterieuze verdwijningen in een tunnel die ik snel zal vergeten.

De ware nachtmerrie voor de priester begint op het moment dat hij op de plaats waar eerst de grap werd uitgehaald achteraf wel degelijk een lijk vindt. Hij zit met het biechtgeheim en kan niet zelf naar de politie gaan...

Een erg deprimerend drama met een angstwekkende climax.

Als je nog iets meer wilt weten, bezoek dan: http://www.mondo-digital.com/absolution.html

In elk geval, de film is beslist de moeite waard voor horror-en thrillerfans en voor liefhebbers van een (schokkend) psychologisch drama.

Ik kreeg er werkelijk kippenvel van.

*4*

Een strenge rechter krijgt te horen dat zijn vrouw een terminale hersentumor heeft. Hij houdt zielsveel van haar en verzwijgt op aanraden van de dokter de ernst van de kwaal voor zijn vrouw, maar ze komt er zelf achter zonder dat hij het weet. Wanneer hij met haar een auto-ongeval heeft pleit hij achteraf schuldig aan moord. Opmerkelijk meeslepend drama in zwart-wit over euthanasie, stevig vertolkt en vlot geregisseerd. Genomineerd voor de Gouden Palm van Cannes in 1949.

Een verhaal over het lot van jonge Hongaarse arbeidsters die uit het platteland naar Budapest trekken. Ze willen er hun geluk beproeven en eventueel ook een geschikte man aan de haak slaan. Centraal staat hier de zestienjarige Jutka. Ze werkt in een katoenspinnerij en heeft het om diverse redenen nog moeilijker dan de meeste van haar lotgenoten.

"The Princess" is een door en door humane prent (in zwart-wit) die blijk geeft van een warm begrip voor een aantal problemen en noden die toen voorkwamen in de Hongaarse samenleving. De voor mij onbekende Erika Ozsda speelt haar rol voortreffelijk en doet de kijker echt meeleven. De regisseur demonstreerde met dit werk een beheerst en continu verrassend vakmanschap.

Mooie film, bekroond met 2 verdiende Awards: de Camera d'Or op het Festival van Cannes in 1983 en de Gouden Luipaard op het Festival van Locarno in 1983.

Vermakelijke horror-anthologie in vier schuifjes waarbij professor Derek eigenlijk het bindmiddel is tussen de verschillende verhalen. In het knappe eerste segment stemt een man na een verjaardagsdiner met zijn vrouw toe een langere weg naar huis te nemen. Ze hebben pech met de wagen juist in de omgeving van een afgelegen huis dat al jaren leegstaat omwille van de slechte reputatie. Het bezoek aan het huis zal voor beiden op een verrassende en onaangename manier eindigen. Vervolgens is er een tweede segment waarin vier jonge meisjes na een mislukt avondje uit met de auto belanden aan een gesloten garage, waar ze willen tanken. Ze zullen echter geterrorizeerd worden door een gevaarlijke gek en zijn drie razende honden. Ook het derde segment mag er best zijn: daar worden twee receptionistes gestalkt door een psychopaat. Tenslotte is er een laatste verhaal waar één van de studenten zich wil wreken op zijn leraar. Jammer genoeg wordt dit op het einde nogal karikaturaal. Het slot is dan weer wel geslaagd. Naar mijn gevoel is deze griezelfilm beslist een kluif voor de fans van het genre waar het accent ligt op de sfeerschepping en niet op de exploitation of gore.

Het verhaal speelt zich af in het door Japan bezette Korea van de jaren dertig. Een oplichter die zich voordoet als een Japanse graaf huurt een dievegge in als dienstmeisje in om in dienst te treden bij een rijke Japanse erfgename. Het doel is dat ze haar verleidt, besteelt en dat ze de aristocratische dame uiteindelijk opsluiten in een krankzinnigengesticht. Maar de vrouwen worden verliefd op elkaar. Enfin, voor zover ik het begrepen heb.

Toegegeven, de sets, de kostuums en de cinematografie zijn heel verzorgd. De film bestaat uit drie delen, waarbij het plot wordt gezien vanuit verschillende standpunten. Het verhaal dat misschien wel clever gevonden is in zijn ontwikkeling is echter langdradig en de expliciete erotische sekwensen gingen bij mij op de duur ook vervelen. Het derde deel, met een vleugje sadisme en geweld, vond ik iets beter. De film kaapte veel prijzen weg, maar ik vind hem overroepen. Geef mij maar “Oldboy” van dezelfde kineast in de plaats.

Een jaar na zijn fel overroepen “L’Empire d’ Essence” gooide Oshima het over een andere boeg en maakte hij een veel betere prent “L’Empire de la Passion” aka AI NO BOREI. Een spookverhaal, gesitueerd op het einde van de vorige eeuw, over een vrouw en haar minnaar die besluiten haar man te vermoorden en nadien blijkbaar achtervolgd worden door de geest van de overleden man...

Oshima demonstreert hier wel duidelijk zijn visueel talent en bouwt ook aan een geslaagde sfeerschepping.

De film won trouwens de Prijs voor de Beste Regie te Cannes in 1978 en kreeg daarnaast nog andere nominaties en prijzen. Een aanrader voor liefhebbers van Japanse cinema en ouderwetse Asian horror.

Een kleine correctie: het eerste verhaal gaat over een vrouw die een hekel heeft aan kinderen en op een avond onverwacht bezoek krijgt. Het geheel is een heel matige anthologie waar het bindmiddel een man is die op een onweerachtige nacht onderdak vindt bij een begrafenisondernemer die hem vertelt hoe de lijken bij hem zijn terecht gekomen. Geen enkel segment is echter echt de moeite waard. Kortom: banale horror. De Britten zijn toch beduidend sterker in dit genre. (Tales from the Crypt, Asylum, House that Dripped Blood, Torture Garden, etc...)

Lauw afkooksel van het schitterende "Alien" uit 1979. Waar ik bij het origineel met verbijstering aan mijn stoel genageld werd - ik vind die nog steeds de beste SF-horrorprent aller tijden met "The Thing" van Carpenter als eervolle tweede - kon ik me hier in het begin slechts met moeite inleven in het verhaal. Het feit dat de planeet waar het gegeven zich afspeelt een atmosfeer heeft als onze aarde vond ik ook al niet erg overtuigend. Het spannender laatste half uur maakte nog een en ander goed, maar het verdict blijft dat de prent slechts middelmatig is. Voor mij mogen ze nu wel ophouden nog Alien-films te maken, het idee is compleet uitgemolken. Liever de twee klassiekers die ik boven aanhaalde opnieuw bekijken. Ze staan na bijna vier decennnia nog steeds als een huis.

Een viertal vijftigers uit Florence ontvluchten af en toe hun werk en hun vrouwen om nog eens kwajongensstreken uit te halen. Op één van hun dolle tochten ontmoeten ze een geneesheer, op wiens echtgenote één van de vrienden verliefd is. Tot eenieders verbazing staat de dokter vrijwillig zijn vrouw af en voegt hij zich bij het viertal om ook poetsen te bakken. Wanneer één van hen sterft zijn de anderen zelfs op zijn begrafenis niet in staat zich serieus te houden...
Ondanks het sarcasme en de agressieve humor is deze prent een ode aan de vriendschap en een verheerlijking van het leven, zonder evenwel de sombere kanten te verdoezelen. Ugo Tognazzi en Philippe Noiret zorgen voor onberispelijke vertolkingen. De voornaamste kwaliteit van deze komedie is mijns inziens dat - onder het mom van volks amusement - de ondeugden van de doorsnee-Italiaan en de instituties die zijn bestaan beheersen, worden gehekeld.

Marie Prieur is 28 jaar. Zij is arts en zal voor de eerste keer haar praktijk op het eiland Ouessant uitoefenen. De jonge vrouw wordt eerder slecht door de plaatselijke bewoners ontvangen. Maar zij krijgt de steun en de vriendschap van Juffrouw Leblanc, een onderwijzeres, die haar stimuleert in haar werk, ondanks de vijandige houding van de bevolking. Zo zal zij een klein meisje, Aline, tegen de wil van haar ouders opvolgen en genezen. Een jonge ingenieur, André Lorenzi, werkt op het eiland om er een sirene voor de mist te bouwen. Hij maakt kennis met Marie en stilaan krijgen de twee jonge mensen een steeds nauwere band met elkaar. Marie is verliefd en lijkt de plichten van haar beroep wat opzij te schuiven voor een idylle met hem. Maar als ze onvoorzichtig wordt, probeert Juffrouw Leblanc haar te waarschuwen. Helaas krijgt ze een hartaanval en sterft. Nadien begint Marie te beseffen onder welke gevoelseenzaamheid haar vriendin heeft geleefd en vat ze het plan op om alleen nog te leven voor de geneeskunde.

Prachtig verfilmd maar hartverscheurend drama.

Lichtvoetige komedie met SF-elementen over een jonge universiteitsprofessor die een product uitvindt dat elk leven wezen tot een klein stenen beeldje reduceert. De dialogen zijn beurtelings sarcastisch en sentimenteel. Jean Marais, Jean-Claude Brialy, Geneviève Page en Agnès Laurent acteren in de gewenste stijl.

De prent is gemaakt met effecten zoals ze in het theater aangetroffen zouden kunnen worden: de metamorfosen zie je dus nooit echt gebeuren.

"Un Amour de Poche" was het regiedebuut van Pierre Kast, die voordien alleen documentaires had gemaakt en criticus was. Hij had wel als assistent gewerkt met o.a. René Clément en Jean Renoir.

Een met veel gevoel gefilmd verhaal over een delicate eerste liefde waarin de dromen en de illusies van twee jongeren diametraal staan tegenover de frustraties en de principes van de volwassenen. Een romantisch drama met een komische noot die vooral geslaagd is door de goede vertolkingen, zowel van het jonge koppeltje als van de vader. Ook een niet onaardige soundtrack van Maxime Le Forestier.

Sentaro heeft in de gevangenis gezeten toen hij bij een uit de hand gelopen ruzie iemand voor het leven verwondde. Wanneer hij vrijkomt begint hij een bakkerij waarvoor hij geld leent. Dank zij de hulp van een oude en spirituele vrouw komt zijn zaak tot bloei en ontwikkelt zich tussen hem en de oude dame een bijzondere vriendschap. Maar wanneer de kredietgever van Senatro ontdekt dat de bejaarde vrouw lepra heeft gehad ontstaan er moeilijkheden.
Japanse films kunnen mij doorgaans niet zo erg bekoren, maar deze "An" was voor mij heel toegankelijk en een echte revelatie. Een diepmenselijke prent met ontroerende vertolkingen. Alles is ook stijlvol in beeld gezet. Een aangename verrassing. Ik zal toch maar eens op zoek moeten gaan naar meer van deze verborgen parels.

Romantische griezelfilm, gesitueerd in het Engeland van de 18de eeuw over een tragische vervloeking die rust op de familie Fengriffen. Wanneer de schaamteloze Henry Fengriffen gebruik maakt van een vervallen feodaal recht om de vrouw van de houthakker Silas op haar huwelijksnacht te onteren verzet deze laatste zich daar wanhopig tegen. Uit woede hakt Henry de hand van de ongelukkige man af, waarna Silas een vernietigende vloek over hem en zijn nageslacht uitspreekt. En zo geschiedde...

Twee generaties later leidt de jonge graaf Charles Fengriffen zijn bruid het voorvaderlijk kasteel binnen. Al vlug krijgt ze angstaanvallen want een afschuwelijke dreiging zorgt voor terreur. Charles weigert de legende over de vloek te geloven en zwijgt als een graf, maar al wie zijn vrouw probeert in te lichten wordt naar het hiernamaals geholpen.

Fraai in beeld gezet en degelijk geacteerd, kan deze prent misschien wel niet tippen aan Roy Ward Baker's hoogtepunten zoals "The Vampire Lovers" en "Scars of Dracula", maar het blijft voor nostalgische griezelfans best vermakelijk kijkvoer.

Nog één detail: dezelfde sfeervolle screenshots van de toren met de sombere onweerslucht erachter werden een jaar later ook gebruikt door Joseph Larraz in "Vampyres".

Middelmatige prent over de wraak die een agent pleegt nadat zijn geliefde door een sadistische psychopaat op gruwelijke wijze werd vermoord. Wat niet erg geloofwaardig overkomt is dat hij de man eerst afranselt en dan geld geeft en een chip doet inslikken zodat hij hem kan volgen. Op die manier pleegt de snoodaard nog een reeks afschuwelijke misdaden, die konden vermeden worden. De protagonist had toch moeten weten dat er met die gevaarlijke gek niets aan te vangen viel? Het geheel werd wel vakkundig ingeblikt, de vertolkingen zijn aanvaardbaar maar een echte aanrader vind ik het toch niet.

Genietbare romantische gothic horror film met alle klassieke ingrediënten van het genre. Werd uitgebracht op DVD in Frankrijk in Italiaanse versie met geforceerde Franse ondertitels, wat toch wel jammer is want de DVD is al niet goedkoop. Barbara Steele zette haar rol overtuigend in beeld. De prachtige zwart-wit fotografie zorgt ervoor dat de beelden een sombere poëtische uitstraling hebben.

Er woedt een ijskoude winter in het arbeidersstadje Angels Crest ergens in Noord-Amerika. De jonge Ethan is getrouwd met een vrouw die aan de drank verslaafd is zodat hij grotendeels alleen staat voor de opvoeding van zijn zoontje. Op een dag neemt hij het kind mee in zijn auto en laat het alleen achter terwijl hij voor een korte tijd op jacht gaat. Maar als hij terug bij de wagen komt is het knaapje verdwenen. Er wordt een grote zoektocht georganiseerd maar zijn zoontje wordt slechts de volgende dag gevonden en blijkt doodgevroren te zijn. De politie, Ethans vrouw en sommige andere inwoners van Angels Crest geven Ethan de schuld. Wegens nalatigheid moet hij voor de rechtbank verschijnen.

Redelijk drama over verlies, verdriet en vergeving dat recht gehouden wordt door de goede vertolkingen, mooie fotografie en knap camerawerk. Het einde vond ik onbevredigend. De prent had een interessant gegeven maar dit kon volgens mij beter uitgewerkt worden. Het was ook een beetje vreemd volgens mij dat het kind dat niet zo ver van de auto verwijderd was door meer dan 20 personen niet kon tijdig gevonden worden. Ondanks enkele minpunten toch geen slechte film.

Wat een hopeloos gedateerd science-fiction vehikel. Op de rode planeet wandelen de astronauten door bomen en struiken met een open ruimtepak (geen glazen bescherming voor hun gezicht) en kunnen ze blijkbaar de lucht inademen. We weten nu allemaal wel dat dit compleet onmogelijk is. De effecten zijn slecht en de soms in potlood getekende decors en de goedkoop uitziende Mars-monsters overtuigen voor geen haar. Misschien voer voor sf-completisten en mensen die van slechte film kunnen genieten maar ik persoonlijk heb me steendood verveeld.

Deze Italiaans-Franse co-productie oogt als een giallo, maar is toch een unieke prent die verschilt van andere films in dat genre omwille van diverse redenen. Vooreerst is er de cast: met indrukwekkende acteurs Vittorio Gassman en Catherine Deneuve. Ten tweede kende de film geen groot commercieel succes omdat het verhaal zich veel subtieler ontwikkelt dan we van de doorsnee gialli (horror-mystery-thrillers) gewoon zijn. Er zit aanvankelijk ook een dosis humor in.

Een naïeve jongeman, die kunst studeert, komt logeren bij zijn oudere oom en zijn relatief jonge tante. Blijkbaar zit er echter in de afgelegen vleugel van het grote huis op zolder een krankzinnige broer van de oom opgesloten...

De atmosfeer wordt traag opgebouwd maar is daarom niet minder effectief. De finale ontwikkeling is macaber en zal ik lekker niet verklappen.

ANIMA PERSA is echt de moeite waard en verdient beslist een DVD release. Ik vond dit de beste film van Dino Risi.

Het verhaal situeert zich in Frankrijk in 1947, pas na de oorlog. Felix verneemt dat antisemitische terroristen de winkel van Victor hebben verwoest. Victor heeft zijn beide ouders verloren in de holocaust en wordt hard behandeld bij een opvanggezin dat hij ontvlucht. In Parijs sluit hij vriendschap met Felix, een in de watten gelegde zoon van een industrieel. Victor vindt een job bij de knorrige maar goedhartige louche schroothandelaar Max, die ook een jood blijkt te zijn. Deze laatste was ook jaren in een concentratiekamp opgesloten en wordt voor hem een vaderfiguur. Terwijl Max in het ziekenhuis ligt ontspoort een zaakje rond een zwarthandel in benzine en Felix raakt daarbij gewond. Zijn familie verbiedt hem voortaan nog met Victor om te gaan. Beiden hebben zodoende een beslissende levensles geleerd.

In deze naoorlogse jeugdkroniek tekent regisseur Pierre Boutron een sympathieke, integere schets rond een onmogelijke vriendschap tussen jongeren omwille van een klassenverschil. Het werd een zeer geslaagde nostalgisch getinte reconstructie van de naoorlogse tijd. Het scenario werd bijzonder goed uitgewerkt en de film is ondersteund door uitstekende acteerprestaties. Een prachtige prent.

Een vrouw wordt geconfronteerd met een midlife-crisis en stelt de relatie met haar man in vraag. Ze huurt een appartement naast een psychiatrisch kantoor om rustig een nieuw boek te schrijven. De isolatie is echter slecht en ze hoort andere andere alle gesprekken van een zwangere dame die hulp bij die dokter zoekt. Dat heeft een grote invloed op haar.

Woody Allen heeft zich hier laten beïnvloeden door Ingmar Bergman maar zijn bloedernstige en zwaarmoedige prent kan geenszins tippen aan het veel betere “Interiors”. Het is een deprimerend verhaal met soms antipathieke of vervelende personages. Films over echtscheidingen, buitenechtelijke verhoudingen en jaloezie liggen mij doorgaans niet. Natuurlijk is dit geen bagger die 0,5 verdient maar het gegeven boeide mij toch onvoldoende. De fotografie vond ik trouwens ook ondermaats. Maar wie van dit genre houdt zal wellicht wel aan zijn trekken komen.

Deze film werd eerst in bedroevende kwaliteit en gecensureerd uitgebracht op DVD onder de titel “The Grim Reaper” maar gelukkig verscheen later de gerestaureerde volledige versie, en met Engelse ondertitels, eerst in de VS en dan in Engeland.

Ergens in Griekenland ontmoet toeriste Julie een vriendelijke groep vakantiegangers van haar leeftijd: Arnold, zijn zwangere vrouw Maggie, Daniel, Carol en Carols broer Alan. Omdat de groep een boot heeft gehuurd om naar een nabijgelegen eiland te varen, vraagt Julie of ze mee mag om wat vrienden te ontmoeten. Wanneer ze het eiland bereiken, vinden ze het volledig verlaten, op een vreemde vrouw na die op een mysterieuze manier ronddwaalt en afstand houdt. Zonder werkende elektriciteit zoeken ze hun toevlucht in een gezellig huis waar vreemde dingen gebeuren. Uiteindelijk verschijnt er een zombie-achtige gek die een onverzadigbare honger heeft naar menselijk vlees.

Joe d’Amato heeft veel rommel gemaakt waar ik geen woorden vuil ga aan maken, maar dit is toch een uitzondering. “Anthropophagous” is een brute en controversiële horrorfilm die bekend staat om enkele extreme geweld- en shockerende scènes, wat het tot een cultklassieker maakte onder liefhebbers van exploitation-horror. Het verhaal is simpel maar effectief in het creëren van een angstaanjagende sfeer. Hoewel het acteerwerk en de productie niet altijd overtuigen, maken de grafische special effects en de intense, dreigende atmosfeer de film toch de moeite waard. Voor fans van extreme horror blijft het een essentiële titel.

Op het einde van de tweede wereldoorlog menen twee jonge knapen Antoine en Julien in de verte de Amerikanen te zien en gaan het vertellen in hun dorp. "Les Américains arrivent". Iedereen is vol enthousiasme om de aankomende colonne te begroeten. Maar... het zijn wel de Duitsers die het dorp binnenrijden. En de burgemeester die met de Amerikaanse vlag zwaait wordt doodgeschoten. De twee jongens moeten vluchten, want iedereen is kwaad op hen. Dat is de aanhef tot een bijzonder mooi drama, waarin de zinloosheid van de oorlog op een heel gevoelige manier in beeld gebracht wordt. Ook aan de nodige humor ontbreekt het niet. Vooral wanneer ze een gedeserteerde Duitse soldaat vinden, die net als hen op de vlucht is,, ze hem eerst helpen en stilaan een hechte vriendschapsband groeit, ga je erg met zowel de jongens als de deserteur meeleven.

Het einde van de film, wanneer ze in een spookstad arriveren, is echt dramatisch en pakkend. Na "Le Grand Chemin" is "Après la Guerre" opnieuw een parel op de kroon van het oeuvre van de relatief onbekende kineast Jean-Loup Hubert. Een prent die de kwaliteit van een meesterwerk zoals "Jeux Interdits" evenaart en voor mij de beste Franse film die ik in de laatste vijftig jaar gezien heb. Niemand is zo sterk in het maken van subtiele plattelandsdrama's als de Fransen....

Naast het sterk scenario vallen ook de sublieme vertolkingen op, vooral van de twee jongens, maar ook van Richard Bohringer en de soundtrack is ook al een juweeltje.

Een dikke *5*

Onbekend is onbemind. Slechts 3 stemmen tot nog toe?

"April Fool's Day" is een variatie op het lucratieve horrorgenre uit de jaren 80 over een afslachtingspartij onder teenagers. Fred Walton volgt de stijl van "Friday the 13th" maar probeert toch aan het bloederige exploitatie-genre een draai te geven door de kijker in het ongewisse te laten of het nu om ware moordpartijen in het landhuis op een verlaten eiland gaat, of om een handig uitgekiende grap die uit de hand loopt.

De cast is perfect. Een onderhoudende griezelfilm die best leuk is voor fans die het niet moeten hebben van extreme gore. Ik heb me alleszins vermaakt.

Op een jezuïetencollege ondergaan de jongeren de ijzeren discipline van hun professors. Stilaan komen ze in opstand en er ontstaat een spiraal van geweld die niet te stoppen is door dictatoriale methoden. Enkele studenten worden uit de school gezet, maar de toestand verergert nog. Een jonge en aardige priester wordt de nieuwe directeur en wil het op een andere manier proberen.

Een niet onaardige allegorie op de politieke overgang die begin de jaren zeventig in Spanje plaatsvond.

Een esotherisch mengsel van arthouse, fantasy en erotiek geïnspireerd door de intelligente tekst “Ars Amatoria” van Ovidius, waarin Borowczyk doelloos heen en weer kronkelt in een decadent flou artistique decor en piept in alkoven en door de luiken van gesloten vertrekjes. Vulgair is het nooit en op het einde krijgen we nog een verrassing en komt de film even boven de middelmaat uit. Maar dit is onvoldoende om de prent te redden. De verpakking is stijlvol, maar de inhoud ontgoochelt.