Red River (1948)

Zag de film een 7-tal jaar geleden en niet bepaald entoesiast omwille van het slot dat niet op het niveau zat van wat vooraf ging (onwaarschijnlijke romantiek, kluchtig einde...) Na een recente tweede visie is er natuurlijk niets veranderd aan de film maar laat ons zeggen dat de appreciatie van de filmische waarde van de film, de cattle-drive met de Red River Cross, nog is gestegen en als ooit de term cowboy-film gebruikt mag worden ipv western dan is het voor deze "Red River" met zijn spectaculaire rundertocht over 1000 mijlen en zijn begeleiders. En het slot ? Bah, Amerikanen zijn niet schuw van een quick-romance (zit ook dik in hun films noir uit die tijd, waarom dan niet in hun westerns) en wat de kluchtigheid op het einde betreft. Wel, als twee eigenzinnige koppigaards tegenover elkaar staan, terwijl in de grond er toch nog genegenheid bestaat, dan kunnen ze best op het vergeldend moment allebei inzien dat ze alleen maar geen gezichtsverlies hebben willen lijden, maar dat de haat lang niet zo diep zat. Eindigen met een kwinkslag lost dan veel (voorlopig) op. Vooruit dan maar. Goede western.

Een nieuwe kans voor een westernfilm, en toch kan ook deze me onvoldoende overtuigen. Mooie onderstrepende muziek, dat wel. En op zich is het verhaal ook wel ok; waarbij een tijdspanne van X aantal jaar overbrugd wordt. Maar toch kan ik er niet aan doen dat mijn interesse/aandacht af en toe afdwaalt. Er gebeurt niet enorm veel; het acteertalent heb ik (in andere westerns) al beter geweten, en het einde vind ik een ietwat gemiste kans. Jammer, want had hier op zich wel iets meer van verwacht.

Kennismaking met een klassieker. Heb me vermaakt met het verhaal dat aanleiding geeft tot epische plaatjes. Ze krijgen dan wel geen vermelding in de credits maar de glansrol is weggelegd voor de runderen, zonder hen geen film. En ze worden prima begeleid door John Wayne en Montgomery Clift. Laatstgenoemde had ik al elders aan het werk gezien en ik stel vast dat hij het ook prima doet in deze western setting, als tough guy met een soft kantje. Het spanningsveld tussen beiden wordt mooi geïnitieerd, met symboliek erbij, en nadien uitgewerkt tot een climax. De nevenverhalen bevatten humor, drama en romantiek, en verder is het natuurlijk genieten van de landschappen. Goeie keuze van Howard Hawks om te gaan voor zwart wit, naar verluidt omdat hij nadruk wilde leggen op het realistische karakter van de tocht en niet zoveel vertrouwen had in de technicolor toestand in die tijd.