Letter from an Unknown Woman (1948)

Dit schitterende liefdesdrama voor de 3e keer bekeken en in tegenstelling tot veel andere jaren veertig films heeft deze film voor mij in kracht nog steeds niets ingeboet. Vooral het ontroerende einde is fenomenaal, een van de mooiste eindes ooit in een film gemaakt. In mijn recensie van 28 december 2011 schreef ik er o.a. dit over; Voor mij is dit en blijft dit het meest krachtige liefdesdrama dat ik ooit gezien heb. Alle clichés worden hier vermeden, niks geen 'zij hervinden elkaar en leefden nog lang en gelukkig', voor de hoofdpersonen betekent het einde in deze film ook hun letterlijke einde of te wel hun ondergang. Toen Stefan de brief las en het portret van de jonge Lisa voor zijn geest verscheen werd ik toch wel zeer geroerd. Dit soort magistrale scènes zien wij niet zo vaak meer in hedendaagse films. Waardering: onveranderd 5,0*

Toch wel een eigenaardige film op het eerste zicht. De jonge Lisa is verliefd op een man, maar doordat ze dat nooit echt kenbaar maakt weet die dat natuurlijk niet. En blijft het voor haar een onbeantwoorde liefde. Ze ziet hem om de zoveel tijd terug. Voor haar een hoop van liefde, hij herkent haar dan weer niet omdat ze nooit echt deel heeft uitgemaakt van zijn leven. Zo kwam Lisa bij mij over als een soort stalker. Het verhaal was toch niet echt mijn ding moet ik zeggen, ik begreep Lisa totaal niet. Louis Jourdan maakt weinig indruk, maar is niet echt slecht. Vooral Joan Fontaine maakt veel goed. Cinematograaf Franz Planer (later nog Breakfast at Tiffany's) en regisseur Max Ophüls kleden de film mooi aan. Geen film die bij mij de indruk naliet die andere kijkers hier wel hadden. Maar dat maakt de film zeker niet slecht.

Een mooi romantisch drama dat vertrekt vanuit een brief en via flashbacks het wedervaren vertelt van een verliefd buurmeisje. Een beetje sentimenteel en melodramatisch, maar wel erg mooi verteld. Een prima sfeer hangt over de film als de hunker naar een onbereikbare liefde. Prima setting en kostumering daar in de periode rond het jaar 1900 in Wenen. Erg stijlvol en knappe donkere grijszwarte overheersende tinten. Geen standaard romantisch verhaaltje, maar best een bitter verhaal. Mooie overtuigende rol trouwens van Joan Fontaine als idealistische ietwat naïeve tiener. Een personage met veel flair en uitstraling geheel volgens de mogelijkheden van de actrice. Fijn.