Duel in the Sun (1946)

Een belachelijke film, maar zo over-the-top dat het nooit verveeld en nooit irritant wordt. Het probleem met de film is David O Selznick, die vastbesloten was zijn succes met "Gone With The Wind" in alle opzichten te overtreffen. Hij liet zich daarbij door niets of niemand van de wijs brengen, wat leidde tot grote problemen omdat Selznick zich steeds nadrukkelijker ging bemoeien met de regie. Hij schreef ook het scenario en we kunnen nu alleen maar gissen hoe de film zou zijn geweest als hij ook die klus had overgelaten aan Ben Hecht. Hoofdrolspeler Gregory Peck herinnerde zich nog goed hoe Selznick een 19e-eeuwse saloon ombouwde tot wat Peck 'The Halls of Montezuma' noemde. Zoiets bestond natuurlijk helemaal niet, maar het ziet er wel spectaculair uit. De seks ligt er ook duimendik bovenop in de scènes tussen macho-man Lewt [Gregory Peck] en halfbloedje Pearl [Jennifer Jones], die eigenlijk voorbestemd is om met Lewts respectabele broer Jesse [Joseph Cotton] te trouwen. "Lust In The Dust" is een passende - en veel gebruikte - bijnaam voor deze film. De finale is ronduit bizar, maar de film is zo groots en spectaculair dat ik er van begin tot eind geboeid naar kan kijken.

Redelijke film waarin een jonge vrouw bij haar familie komt wonen nadat haar vader ter dood veroordeeld is. Een vrij simpel verhaal dat hier en daar ook meeslepend wordt verteld (vooral ook omdat het er allemaal goed uit ziet). Van de cast met aardig wat bekende namen valt Jennifer Jones op, in een voor die tijd behoorlijk sexy rol. Subtiel is deze film in geen enkel opzicht te noemen. Iets wat helemaal evident is tijdens de finale, en hierdoor net geen 3.5 sterren.

Tja, ik ga dit natuurlijk geen goede film noemen, maar fascinerend is hij wel, met al die sex en intriges en snoeverij en stijfhoofdigheid – Dallas is er niks bij. Jennifer Jones is niet echt een overtuigende femme fatale, maar dat speelt ze hier eigenlijk ook niet, eerder een jonge vrouw wier sluimerende verlangens niet meer te beteugelen zijn wanneer die eenmaal zijn gewekt, en dat ze voor iemand met het uiterlijk en de charme van schuinsmarcheerder Gregory Peck valt mag dan geen wonder heten. Joseph Cotten speelt hierbij tweede viool maar laat zich gelukkig niet onder de voet lopen, gedeeltelijk vanwege zijn capaciteiten als acteur en gedeeltelijk vanwege de ruggengraat van zijn personage, en de rest van de cast cirkelt er adekwaat omheen, hoewel ik Sin-Killer Walter Huston graag een wat grotere rol in de plot had zien spelen (maar dat lag vroeger ongetwijfeld moeilijk). Wat mij betreft het schoolvoorbeeld van een guilty pleasure (en eigenlijk een soort East of Eden avant le livre). Prachtige kleuren en prima geluid op de gerestaureerde transfer van mijn Franse Carlottavod-DVD.         Favoriete scène: Peck die een treinrail uit z'n voegen trekt, daarna goedkeurend toekijkt hoe de trein gruwelijk ontspoort, en dan op z'n trouwe viervoeter wegrijdt terwijl hij "I've been working on the railroad all the live-long day..." zingt. Naar het schijnt heeft King Vidor bij Selznick gesméékt om die scène uit de film te halen, maar ík ben er blij mee. Volgens biografie Lynn Haney heeft Peck zich nooit zorgen gemaakt om zijn populariteit naar aanleiding van deze scène of de rol van Lewt, en de geschiedenis heeft hem ruimschoots gelijk gegeven. (O ja, en nog een mooi citaat over het over-acteren van Jennifer Jones. Filmcriticus Shirley O'Hara: "how that girl wraps herself around every doorway and wall she encounters..." )