The Day of the Jackal (1973)

Robuuste en verslavende thriller met een pittige, maar ook houterige start in journaal vorm. Die stijve voice-over is gelukkig snel weg, maar Zinnemann houdt wel vast aan een aanpak die veel weg heeft van een reconstructie, waar hij op minutieuze wijze de planning van en de jacht op de Jakhals als het ware documenteert. Veel ontwikkelingen in een gierend tempo. Tijd voor andere zaken neemt hij niet, het is een film die zich uitsluitend concentreert op een mogelijke aanslag. Methodisch, maar daardoor ook erg efficiënt. Je wilt toch weten hoe ver die koele kikker komt. Met atypische rollen. Fox oogt als een dandy, niet als een doorgewinterde huurmoordenaar. Het maakt hem onberekenbaar. Lonsdale ziet er uit als een lobbes. Meer trouwe hond dan speurhond in ieder geval. Het levert een pakkend duel op tussen de twee in een film die draait als een tierelier zonder ergens z'n zweem van realisme te verliezen. Dat zie je ook terug in de climax. Gortdroge afsluiter. Waar Zinnemann in het begin nog een spannend deuntje liet horen, is het op Bevrijdingsdag wat dat aangaat stil. Lekkere film.

Film die ik circa 30 geleden zag, en hoeveel ik er op enkele elementen na weinig meer van wist, maakte het geheel kennelijk toch genoeg indruk. The Day Of The Jackel gaat met een klap van start, en vervolgd daarna rustig en minutieus met de rekrutering van een Hitman en diens eerste stappen ter voorbereiding. Wennen is de verschijning van Edward Fox, die mij helder voor de geest staat als Brian Horrocks in A Bridge To Far. Een goedlachs en olijk karakter aldaar en iemand die ik niet direct als kille moordenaar zie, maar verdomd nog aan toe, Fox doet het aardig en groeit naar het einde van de film steeds beter in zijn rol. De film kenmerkt zich vanaf drie kwartier in een minuteus kat en muis spel dus een vindingrijke hitman en een internationale politiemacht die alle contacten en middelen aanspreekt om de huurmoordenaar op te sporen. Een interessante jacht van de een op de andere is het resultaat en boeiend is te zien hoe The Jackel te werk gaat met plannen, backup plannen en improvisatie, en behalve slim en uitgenast ook nog handig is. De spanning en het tempo neemt langzaam toe tot een climax die even plotseling, maar ook een beetje slap aanvoelt, hoe Lebel toch plotseling op het goede moment op de goede plaats opduikt. Het voelt dan ook een beetje aan als een anticlimax. Desalniettemin is The Day Of The Jackel een uitstekende en boeiende film die een nostalgisch beeld en goede acteerprestaties kent.