A Nightmare on Elm Street 4: The Dream Master (1988)

Matige film waarin Freddy Kreuger opstaat uit de dood om zijn wraak op de tieners voort te zetten. Het budget is duidelijk hoger en dat werkt wel in het voordeel hier. Ook is Freddy Kreuger zelf meer in beeld en Robert Englund speelt hier ook leuk mee. De film begint best goed, maar op een gegeven moment wordt het toch weer meer van hetzelfde. Snap niet waarom ik deze bij de eerste kijkbeurt 1,5 sterren heb gegeven, want zo slecht is het zeker niet.

Aardig. Renny Harlin. De regisseur die van alles een beetje doet, maar van alles wat hij dan doet, dat doet hij niet bepaald goed. Zijn bijdrage aan deze reeks levert niettemin een waardig deel op, maar de beste van de reeks is het niet. Wel de duurste, en dat mag soms duidelijk zijn dankzij het bombastische lawaai. Qua stunts en effecten is dit deel een vooruitgang ten opzichte van de andere delen. Alles ziet er goed uit, en voornamelijk praktisch. Zeker dat laatste geeft een prettige bijdrage aan de film, want zo zit je echt nog in het tijdperk voordat alles onnodig werd opgelost met geanimeerd geweld in meer modernere horrorfilms. De reden waarom regisseurs zoals Kostanski door enkelen zo gewaardeerd worden, deze houden niet van CGI. Freddy gaat door met komisch zijn. Zijn aanwezigheid levert vooral voordeel op qua komedie, en is daardoor nog steeds een mindere dreiging, maar wel niettemin een vermakelijke verschijning. Hij krijgt ook nog steeds genoeg ruimte om echt leuk te zijn. Een mindere verschijning is het nieuwe hoofdpersonage, namelijk Wilcox. Slechte actrice die een totaal oninteressante verschijning neerzet. Het verhaal is redelijk rommelig en onnodig complex op enkele punten, maar verder blijft de boel vermakelijk ondanks dat het een beetje traag opgang komt. Het fijne is dat de finale lekker los mag gaan op visueel gebied, waarbij het bombast de gehele boel overneemt en het verhaal daarbij aan z'n laars lapt. Lekker snelle actie met veel lawaai, en het werkt eindelijk eens in het voordeel. Daarnaast duurt de film ook niet te lang en kijkt het makkelijk weg. Echt briljante cinema zal dit niet snel worden, en de film kent best wel een aantal vervelende personages. Het voornaamste voordeel dat deze film heeft is het hoge budget, dat voor veel moois weet te zorgen. Inhoudelijk mag Harlin er niet veel van bakken, hij presenteert het wel in een mooi pakketje, en dat is wat telt bij deze serie lijkt me.

Freddy is weer terug en je vraagt je toch elke keer af...hoe dan? Het antwoord is dat er weer geld verdiend moest worden natuurlijk...maar deze sequel is best goed. Het personage Kristen dat eerst door Patricia Arquette werd gespeeld (haar vervangster bijna net zo lekker) is ook weer terug en zijn kan nog steeds anderen meenemen in haar dromen. Dit droomwandelen schijnt echt te kunnen maar dan omgekeerd: het bezoeken van andermans dromen. Maar de hoofdpersoon is nu Alice, een echte dagdromer, zoals we ook zien in films als Walter Mitty. Best leuk idee is dat zij ook een andere gave heeft: niet alleen heeft ze meer controle over wat er gebeurt in de droom, ze neemt krachten over van haar vrienden als die 1 voor 1 aan Freddy ten prooi vallen. Uiteindelijk krijgen we zelfs nog een typische 80s gear up scene te zien voorafgaande aan de eind strijd, compleet met 80s hardrock...lekker hoor! De kills zijn niet zo creatief als in deel 3, veel doen ongeinspireerd aan maar eentje steekt er wel boven uit in hoe bizar en goor die is...die kakkerlak scene, damn! En bij die met dat waterbed zie je weer dat niet alles perse in de droomwereld gebeurt. De eindscene waarin Krueger te lijf wordt gegaan is trouwens ook echt bizar en goed gedaan. Robert Englund is weer als vanouds aan het schmieren. Door de steevaste oneliners van Krueger zijn de Elm Streets eerder koddig en goor dan eng toch blijft het concept (je kunt niet gaan slapen, net als in Invasion of the Body Snatchers) sterk. Een Elm street film lijkt zo goed als de fantasie van de maker. Ik kon de typische ijzingwekkende 80s synth klanken wel waarderen waarmee de horror scenes nog meer sfeer kregen. Voor Renny Harlin moet het een goede vingeroefening geweest zijn, hij heeft later heel kundig Die Hard 2 gemaakt en nog wat meer actiefilms zoals The Long Kiss Goodnight. De hip hop amateurs bij de eind credits zijn trouwens niet om aan te horen.