DuckTales: The Movie - Treasure of the Lost Lamp (1990)

Na het succes van de tekenfilmserie uit de jaren 80 verscheen er in 1990 een heuse speelfilm. Treasure of the Lost Lamp was de eerste animatiefilm van de nieuwe DisneyToon Studios. Op animatiegebied kan deze film zich niet meten met de Disney Animated Classics. Het verhaal is nog wel aardig, maar de film heeft een chronisch gebrek aan humor. Het grootste gemis aan Ducktales was toch wel de afwezigheid van Donald Duck zelf. Vermakelijk om een keer te bekijken op een regenachtige zondagmiddag. Maar niet echt een film die je daarna lang bij blijft.

De eerste film uit de DisneyToon reeks die nog titels zou afleveren als A Goofy Movie, Tinkerbell en Planes. Het is toch wennen aan de stijl. Zeker als je de kwaliteit van de Studio Animaties van Disney gewoon bent. En nog meer als je bedenkt dat die een jaar later met Beauty & the Beast zouden komen. Het concept is dan ook minder een gezinsfilm, maar eerder een kinderfilm. Gebaseerd op de gelijknamige serie. Het is daar wel trouw aan gebleven. Ik lees hier verwijzingen naar Aladdin. Die zijn er wel, maar bedenk wel dat de Disneyfilm pas uitkwam in 1992. Eens het verhaal loopt, bevalt het me nog wel wat. Gelukkig is de film kort. Maar het blijft vooral voor kinderen en de nostalgie zal toch wat meespelen misschien. Ook had deze animatie wat meer kwaliteit gemogen. Anders had je evengoed een dubbele aflevering kunnen maken. Raar trouwens dat Disney dit nadien niet opnieuw heeft gedaan met series als bvb Quack Pack, Darkwing Duck, Rescue Rangers, The Wuzzles of Gummi Beren.Ze zullen ondervonden hebben dat het meer vereist om een serie te vertalen naar een film. Niet evident, zeker niet met korte snelle grappige animatiereeksen. Vooral terend op nostalgie dus, maar op zich ook weer niet zo slecht. Het mist gewoon de kwaliteit van de meeste andere Disneyfilms en het filmgehalte om te mikken op een groter publiek en het wat epischer te maken.

Alhoewel het nu ik 34 jaar ben wel echt wat van zijn magie verloren heeft qua spanning, bleef dit een nostalgisch weerzien met oude vrinden Bij vlagen smakelijk gelachen en vooral genoten van de stem van Dagobert, zo herkenbaar! Wat stemmen betreft: heel jammer dat de stemmen van de neefjes niet dezelfde waren als in de TV serie en jammer dat Donald niet een klein rolletje had in de film, zoals hij dat in de tv serie vaak wel had. Maar goed, sowieso mooi dat je op Netflix de taal in kon stellen, sympathiek! =) Eigenlijk neig ik naar 3* maar toch 3,5 omdat het zo'n fijne trip down memory lane was