The Last Black Man in San Francisco (2019)

The Last Black Man In San Francisco heeft mijn ziel voor 121 minuten lang vastgegrepen. Nog steeds ben ik in de ban van dit kunststukje. Deze is voor de fijnproevers. Zelden eerder heeft een film in zo’n korte tijd alle emoties uit me weten te halen. Dit meesterwerk is lief, cinematografisch perfect, wrang, eerlijk en puur. Een ode aan een stad waar van alles aan mankeert. Een stad die je pas kan haten als je ervan gehouden hebt. Kijk dit, alsjeblieft. Je ziet een film zoals je ‘m nog nooit eerder hebt gezien. Joker en Once Upon a Time in Hollywood waren fantastisch, maar kunnen hier absoluut niet aan tippen. Dé film van het jaar 2019. Special thanks to A24 and Jonathan Majors for his utterly magnificant perfomance.

“You don't get to hate it unless you love it.” Sterke film. Als je denkt dat het in steden als Parijs, Londen en Amsterdam erg gesteld is met de stijgende huizenprijzen en het verdwijnen van de oorspronkelijke bewoners, dan moet je maar eens artikelen lezen over San Francisco. De yuppen van Silicon Valley hebben de stad overgenomen, en de oorspronkelijk bewoners (en alle andere mensen die te weinig verdienen) worden de stad uitgejaagd. The Last Black Man in San Francisco gaat over twee mannen die er alles voor over hebben om het huis waar ze in zijn opgegroeid terug te kopen, maar met de stijgende huizenprijzen lijkt dat een utopie. De regie van Joe Talbot zorgt voor een kijkervaring die soms aanvoelt als een droom, en de film had misschien iets korter gekund. Maar het acteerwerk, de muziek en het verhaal maken indruk, en de scene in de bus tussen Jimmie Fails en twee jonge vrouwen zegt eigenlijk alles over de boodschap die Talbot wil uitdragen. De liefde voor San Francisco zit diep, maar er wonen…

A24 weet steeds weer leuke prikkelende projecten te toveren. En daar hoort The Last Black Man in San Francisco ook weer bij. De film heeft een aardige presentatie met een speelse cinematografie, een heel levendige soundtrack en excentrieke personages. En daar schuilt de kracht van de film vooral in, het heeft een bijzondere sfeer en die hield mij de volledige speelduur wel in zijn greep. Maar de film heeft jammer genoeg een niet zo krachtig scenario. Het voelt soms rommelig met veel te veel ideeën. En de dialogen zijn soms erg on the nose tot het geforceerde aan toe. En dan wordt het soms een rare blend van modern met theatraal en dat haalde mij soms wel eens uit het verhaal. Het verhaal van Jimmie is uiteindelijk wel boeiend en dromerig naïef. Maar daar hou ik net van. Wie heeft er nog niet voor een huis gestaan en gedacht 'Hier zou ik zo graag in willen wonen.' En dan daar levendig over dagdromen. En dat concept zit hier heerlijk in met echt een prachtig bouwwerk. En Jimmie heeft ook samen met zijn kompaan Montgomery een aanstekelijke enthousiasme en levert ook een bijzonder bromance op. De chemie is goed voelbaar, de twee naïeve dromers bij elkaar, hunkerend naar een toekomst. Maar tegelijkertijd opgesloten in een realiteit die pijnlijk in hun zij ligt te poken. Het geheel is zeker niet slecht, ik heb mij 120 minuten vermaakt. Maar er had misschien meer in kunnen zitten. En het scenario had gewoon een stukje fijner gemogen. Nu is het soms een ruwe diamant. Joe Talbot is uiteindelijk ook nog een vrij jonge regisseur en dit is zijn debuut. En dan is die ruwheid hem helemaal vergeven en kijk ik uit naar meer werk van deze man. 3.5*