The Kid (1921)

Het is Chaplins eerste langspeelfilm en met die ingesteldheid heb ik The Kid dan ook bekeken. De genialiteit van een Modern Times of een Goldrush mag nog niet worden verwacht, maar de stereotiepe Chaplin, zoals hij voor eeuwig op ons netvlies gebrand zal blijven, is wel aanwezig. Ook het idee van de dwarse maar rechtvaardige armoedzaaier vinden we al terug in de zwerver met zijn stereotiepe wandelgang. Ik vermoed dat de spreidstand van de voeten zeer bewust gekozen werd. Niet alleen omwille van het visuele aspect, maar tevens vanuit anarchistische overweging. Hij stapt niet ‘rechtdoor’, maar behoudt met zijn voeten een ‘weidse’ blik als ik dat zo beeldend mag omschrijven. De entree van 'The Tramp' in het aanvangsgedeelte is wat mij betreft beslist iconisch te noemen. Dit gedeelte, doorspekt met de kenmerkende Chaplin-slapstick, schept redelijk hoge verwachtingen voor de liefhebber van het genre. Verwachtingen die m.i. vervolgens niet helemaal worden ingelost. Een pluim nog voor het acteertalent van Jackie Coogan. Dit moet ongetwijfeld één van de eerste hoofdrolspelers van dergelijk jonge leeftijd zijn geweest.

Deze klassieker gisteren samen met mijn zoontje bekeken. Hij vond het geweldig. Ik ook overigens. Nogal sentimenteel met een erg hoog dramagehalte, maar de komische elementen die eigen zijn aan Chaplin komen mooi uit de verf. Mooie afwisseling tussen beide emoties. Zowel de moeder als de zwerver zijn geen heilige boontjes, maar wekken door hun onbaatzuchtigheid sympathie op. Het blijft knap dat je met dialoogloze cinema een mooi samenhangend verhaal kan brengen. Gedachten en acteerprestaties komen goed uit de verf zodat het verhaal moeiteloos gevolgd kan worden. Zeker niet zijn beste film, Modern times en The great dictator zijn toch nog wat anders, maar zeker van genoten!

Chaplin begaf zich op glad ijs door een poging te doen ouderwetse slapstick te combineren met onvervalst melodrama, maar zijn eerste lange speelfilm bleek een triomf. Chaplin liet zijn grote ontdekking Jackie Coogan alle scènes precies naspelen zoals hij voor had gedaan en het gevolg is dat Coogan zijn mentor en regisseur bijna van het scherm speelt. Chaplins zwervertje stuit op een achtergelaten baby en door een briljant bedachte samenloop van omstandigheden rest hem geen andere keuze dan het kind onder zijn hoede te nemen. Vijf jaar later hebben de twee een slimme manier gevonden om in hun onderhoud te voorzien en gelukkig te zijn, ook al leven ze in armoede. Maar dan komen goedbedoelende instanties tussenbeide en dreigen het kind en zijn surrogaatvader voorgoed van elkaar te worden gescheiden. Goed voor” een lach en, misschien, een traan”, verklaart de openingstitel. Reken maar van yes!