Speak No Evil (2024)

Net terug uit de bios, ben bij de preview premiere geweest bij Pathe en het was een volle zaal. Hierdoor kon je goed merken hoe de rest van het publiek deze film mee maakte. Deze Amerikaanse remake was erg vermakelijk maar je moet even geduld hebben bij deze film. In het eerste uur kijk je eigenlijk gewoon naar een speelfilm en daardoor voelt het aan als een lange aanloop naar het volgende genre want je weet dat je naar een triller bent gegaan. Je leert hierdoor wel de personages goed kennen en daardoor leef je wat intenser mee in het laatste half uur wanneer deze film echt tot zijn recht komt als triller. Je moet er dus van houden en kunnen genieten van de acteerprestaties in het eerste uur want die vond ik heel goed waardoor ik me geen moment verveeld heb tijdens de film. Ook de "natuurlijke" humor in de film was goed gedaan en viel erg in de smaak bij het hele publiek. Goede film dus die van alles te bieden heeft en voor veel bioscoop bezoekers niet tegen zal vallen naar mijn idee ☺️ zeker de moeite waard dus!

Brave maar niettemin vermakelijke remake op de tamelijk recente Deense voorganger. Blumhouse doet goede zaken door een regisseur als James Watkins in te huren om de klus te klaren, iemand die van sfeerzetting en entertainment wel kaas heeft gegeten. Het levert een film op die goed wegkijkt en het vooral moet hebben van de bovengemiddelde castleden. James McAvoy stelt zelden teleur en Aisling Franciosi moet nog worden betrapt op een slechte rol, maar het is vooral Mackenzie Davis die boven zichzelf uitstijgt. Haar prestaties zijn niet altijd raak maar dit was overtuigend neergezet, dikke pluimen daarvoor. Watkins doet verder zelf evenzeer aardige zaken, maar de aanloop is iets te bekend (want het origineel was enkel 2 jaar terug) en de finale te veilig. Toch is het uiteindelijke kat-en-muisspel zeer onderhoudend en mist Speak no Evil enkel één echt opvallende scene om boven het origineel uit te komen.

Best snel dat er een remake van de Deens/Nederlandse horrorfilm Speak No Evil is gekomen. Nota bene lijkt dit de comeback te zijn van James Watkins. De man achter de uitstekende horrorfilms Eden Lake en The Woman in Black, en de prima actiethriller (voor de verandering) Bastille Day. Dat moet wel goedkomen. De weg verloopt een beetje hetzelfde als het origineel. In beginsel dan. Het gezin Dalton; man, vrouw, dochter, maken een reis door Italië en ontmoeten in dit pittoreske streekdorp een charmant Schots gezinnetje, met een doofstom zoontje. James McAvoy vond ik hier een prima plaatsvervanger voor Fredja van Huet. De man Paddy lijkt al snel een vrij bizarre vorm van humor erop na te houden, maar ze zijn oké voor het gezin. In Londen wordt de familie Dalton schriftelijk uitgenodigd om Paddy en diens vrouw en zoontje op te zoeken in Schotland. De slotzin van het plot bereid je er al op voor. Het is moeilijk te zeggen welke versie beter is. Zo zijn er in de Deense versie bepaalde zaken die niet helemaal lekker en logisch verlopen; maar is het einde van deze versie weer niet zo macaber als het origineel. Je zou eerder aan een soort actiefilm denken die toch wel iets van een happy end heeft. Wel lijkt deze film de onlogica uit de Deense versie wat te hebben opgepoetst en sommige scenes daaruit lijken te zijn vervangen door nieuwe ideeën. Al dan niet met dezelfde intenties die we van onze Fredja hebben gekend. Het uitgangspunt is en blijft wel fantastisch. Ook leuk om te zien dat de film nog lonkt naar de afkomst van het origineel; gezien de Deense figuranten, en het feit dat dat ene ontvoerde jongetje ook Deens is. Al met al is dit wel een geslaagde remake dat zowel gelijkenissen heeft als dat het afwijkt. Het acteerwerk is uitstekend en net zo overtuigend als in het origineel. Misschien mogen we ook wel blij zijn dat het script in handen van Watkins is gekomen. 4,0*