De Nieuwe Wildernis (2013)

Mooie beelden in de stijl van de BBC documentaires. Echter zie je daar ook gelijk het verschil, want De Nieuwe Wildernis haalt het qua kwaliteit niet bij de BBC variant. Het Nederlandse landschap heeft niet bijster veel te bieden en op een gegeven moment heb je je fair share van wilde paarden, vossen, vissen en vogels wel gehad. Tevens zijn de beelden allemaal wat onsamenhangend soms. Maar de poging is bewonderswaardig en wel absoluut het kijken waard.

Sterke natuurdocumentaire van Nederlandse bodem. Het ene diersoort sprak me wat meer aan dan het andere, maar in zijn geheel gaf De Nieuwe Wildernis toch een erg mooi kijkje in een bijzonder stukje Nederlandse natuur. Ik blijf het vooral altijd erg verwonderlijk vinden hoe ze de prachtige natuurbeelden weten te schieten. De toelichtingen bij de interessante belevenissen van de verschillende dieren waren daarbij erg helder en hadden vaak hun meerwaarde. Erg mooi was ook het contrast tussen het soms vrij rooskleurig ogende familieleven van sommige dieren aan de ene kant en de harde wetten van de natuur aan de andere. De manier waarop het dierenrijk zich gedurende een jaar bezighoudt, kwam in elk geval erg mooi naar voren, waarmee deze documentaire een heel aardig beeld geeft van het leven op de Oostvaardersplassen.

"De stilte van de natuur kent veel geluiden". Met dit citaat van de Nederlandse dichteres Henriëtte Roland Holst begint De Nieuwe Wildernis. In Nederland hoor je tegenwoordig altijd wel ergens het gezoem van auto's op de snelweg. Voor stilte moet je in een land als Engeland zijn. Daar tref je ook nog echte duisternis aan. Hoogspanningsmasten zijn hier ook overal te zien. Middelmatige natuurfilm. Sommige scenes waren wel erg mooi zoals de sluipende vos of het koolwitje dat uit zijn cocon kruipt en zijn vleugels uitvouwt. De beelden zijn haarscherp. Volgens mij hebben ze voor het gezang van de ijsvogel het geluid van een piepende puppy gebruikt want mijn hond, die net lag te slapen, schrok er van wakker en keek helemaal verbouwereerd naar de televisie. Dat met die strontvliegen (Wanneer de strontvlieg door het vrouwtje wordt genomen... ) had van mij niet zo gehoeven. Ik zat net een boterham te eten en ik werd een beetje misselijk. Geef mij de natuurdocumentaires van Bert Haanstra maar.