The Art of Racing in the Rain (2019)

Schitterende film

Deze film geeft eigenlijk exact wat je ervan mag verwachten: niet meer en niet minder. Een romantisch drama pur sang. Acteerwerk is voldoende, en het is Enzo die met kop en schouders boven de rest van de cast uitsteekt. Het verhaal is uiteraard al snel voorspelbaar, maar dat is niet echt storend. Verder zijn alle standaard ingrediënten die je in een dergelijk genre verwacht aanwezig. Sommige reviewers geven aan dat het geen komedie is. Dat is wel waar, maar toch vond ik de teksten van Enzo op momenten bijzonder grappig, maar het is zeker geen onderbroekenlol waarbij je van je stoel valt van het lachen. Ik zou zeggen: het is een romantisch drama met de nodige luchtigheid. Een feel good movie en hier en daar een leuke komische noot. De gemaakte opmerkingen over de stem van Kevin Costner ben ik het volledig mee eens: deze stem past echt niet bij de hond: niet sympathiek genoeg, te vermoeid, te oud. Zeker in het begin bij de jonge Enzo. Ik vond het ook jammer dat het racen als decor is gebruikt: daar was veel meer uit te halen (zeg ik ook als race liefhebber). De laatste scene zullen we het maar niet over hebben: dat vond ik echt een aanfluiting. Maar goed, al met al zoals aangegeven een film die je voorschotelt wat je ervan mag verwachten. Ben je daarvoor in de stemming, dan zal The Art of Racing in the Rain niet tegen vallen. Daarom een keurige 3 sterren.

Ik vind honden super leuk en heb er eigenlijk altijd wel een gewild - maar ook altijd een ongeschikt huis, een te onregelmatig leven en geen opvang in de buurt voor als ik even weg moet. Maar toch blijft het wel wat knagen. Maar als er een, één, 1 ding is wat me permanent geneest van mijn latente hondwens, dan is het wel het idee dat mijn aanstaande trouwe viervoeter een innerlijke Kevin Costner heeft. Is er een lijst van grootste afknappers in een film, en dan zo dat het niet alleen die film zelf voor je verpest, maar ook het ding waar het om gaat? Zo ja, dan staat deze film met ruime afstand op 1. Dat is het wel zo’n beetje met dit misbaksel. Ventimiglia is miscast, maar dat irriteert nauwelijks omdat hij maar een paar tellen screentime heeft. En Seyfried is wel ok, of misschien zelfs prima, maar ook zij krijgt nauwelijks kans om er iets van te maken. Blijft over die hond. Nogal een lamme keuze om daar een golden retriever voor te laten opdraven, echt zo’n brave middle of the road hond. Had iets durven kiezen, een Staf, een Patou, een Ierse wolfshond desnoods. Een poedel zelfs. Maar dit is gewoon het toppunt van lafheid, en dat is de hele film ook.