Ohayô (1959)

Fijne Ozu, mijn eerste. Zoals ik al las erg licht van toon, te licht eigenlijk ook om echt indruk achter te laten, maar zeker een film die smaakt naar meer van deze regisseur. Mooi ingetogen acteerwerk (vergelijk dat met werk van Kurosawa uit dezelfde tijd), sterke beelden met veel gevoel voor locatie (met oud en nieuwbouw bij elkaar) en gewoon een fijne slice of life. Niet helemaal in focus (dat eerste halfuur staat redelijk los van het laatste uur) maar in dit soort films maakt dat minder uit. De personages zijn warm en heel menselijk en er worden zinnige dingen gezegd die vooral denkvoer zijn voor na de film. 3,5*.

Een film over 2 kinderen die een televisie willen, hoe boeiend kan dit zijn ? Ga maar kijken. Als je van dit kleine kereltje niet vrolijk kan worden dan is er iets goed mis, deze film is één en al plezier! . Prachtig ook die japanse huisjes van binnen, wat een oog voor detail heeft Ozu..

Van de wat zwaardere Tokyo Twilight nu tijd voor deze Good Morning, één van de meer luchtige films van Ozu. Ook hier schittert de cineast in de eenvoud en de rust die hij uitstraalt met zijn warme beelden. Het verhaal van enkele kinderen die graag televisie zien, maar thuis zijn ze daar geen voorstander van. Waarop ze dan maar zwijgen om hun zin te krijgen. Dat kleine gegeven wordt ook gaandeweg vermengd met andere verhaallijnen. Een leuk en vrolijk verhaal. Minder aangrijpend dan andere films van Ozu, maar wel helemaal in zijn gekende stijl.