Till (2022)

In mei 2020 zorgde de moord op George Floyd door een blanke politieagent voor een enorme boost van de “Black Lives Matter” beweging in de Verenigde Staten. Vijfenzestig jaar eerder, in de zomer van 1955, had de gruwelijke afslachting van een 14-jarige jongen in Mississippi hetzelfde effect op de toenmalige “Civil Rights Movement”. Deze film focust voornamelijk op de rol die een intens verdrietige, maar vastberaden moeder daarbij gespeeld heeft. Het is een ware tour-de-force van Danielle Deadwyler, die alle emoties knap voor het voetlicht weet te brengen. In mijn ogen een indrukwekkend Oscar-waardig optreden in een film, die nog lang nagalmt.

Aardig drama. Het verhaal is helaas waargebeurd. De uitwerking is redelijk maar mist wel iets. Wat is niet helemaal te verklaren. Het verhaal zit vol emotie, woede, verdriet en frustratie maar toch weet het de kijker niet vol te raken. Bepaalde scènes wel, maar met name de rechtszaak is erg voorspelbaar. Hoewel het vast zo gegaan is, had hier best wat extra Hollywood saus over gemogen. Verder bevat de film wat saaie momenten, maar verveelt desondanks geen moment. Het acteerwerk is dik in orde. Visueel ziet alles er erg goed uit met een prima ‘50s sfeer. 3.0/3.5

Reconstructie van de gebeurtenissen die ertoe leidden dat Mamie Till—Mobley [Danielle Deadwyler] één van de voornaamste figuren werd in de NAACP. In 1955 laat Mamie haar 14-jarige en kinderlijk naïeve zoon Emmett [Jalyn Hall] vakantie vieren bij familie in Mississippi. Emmett is opgegroeid in het (relatief) liberale Chicago en is zich amper bewust van enig racisme, zo blijkt wel wanneer hij de witte eigenares van een winkeltje [Haley Bennett] vertelt dat ze lijkt op een filmster en haar ook nog eens nafluit. Met een beetje basiskennis van Amerika kan het geen verrassing zijn wat er dan gebeurt. Chukwu verspilt veel te veel tijd aan het gejammer en geklaag van Mamie, heeft duidelijk amper interesse in het schijnproces dat volgt en heeft dan geen tijd meer over om het over Mamies activisme te hebben (dat moeten we lezen na de slotscène). Ze vond het ogenschijnlijk relevanter om de juiste kostuums, de perfecte make-up en passend behang te kiezen. Een relevant relaas teruggebracht tot een afgezaagd, oppervlakkig en dus teleurstellend drama.