Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007)

Herziening. Waar Mike Newell weer even de traditionele toer opging, kiest David Yates voor een filmische aanpak. Hij laat de beelden spreken: de overgangen met de magische kranten zijn daarvan een mooi voorbeeld. En het moet vooruitgaan, blijkbaar. Op die manier wordt het dikste boek de kortste film. Misschien wringt daar wel het schoentje. De regisseur vindt soms van de pot gerukte oplossingen voor zijn zelfgemaakte problemen. Het was natuurlijk Cho Chang die Dumbledore's Army had verraden, want haar korte (en nietszeggende) relatie met Harry moet gauw weer beëindigd worden. Wanneer later bljkt dat ze toevallig Veritaserum moest drinken, voelt dat als een goedkope compensatie. Zulke ingrepen tonen weer aan hoezeer de afwezigheid van Dobby een grove fout was. De film heeft wel een doel voor ogen. De kijker krijgt op korte tijd alle essentiële dilemma's voorgeschoteld. Dat mondt uit in een van de beste én meest magische stukken uit de hele reeks. Het hoofdstuk in het Ministerie bouwt op van mysterieus over spannend tot aangrijpend - de perfecte finale. Zoals altijd is de casting meer dan geslaagd. Imelda Staunton vertolkt een zeer goede (en dus irritante) Dolores Umbridge, inclusief hoog lachje. Watson heeft stappen gezet; Grint stelt nooit teleur; Radcliffe doet het degelijk, maar hapert soms nog op een vreemde manier. Matthew Lewis en Evanna Lynch krijgen een speciale vermelding: de ene doet Neville Longbottom langzaamaan ontluiken, de andere lijkt geboren voor de rol van rare Luna. Dat de beelden primeren, de film niet in onnodige zijplotjes investeert en de cast het geheel immer goed draagt, maken van Order of the Phoenix een van de betere verfilmingen.

Dolores Umbridge ontslaat Professor Trelawny in bijzijn van de leerlingen, dan bemoeit Professor McGonaggal zich ermee en staan er drie gevierde actrices tegenover elkaar: Maggie Smith, Imelda Staunton en Emma Thompson. In drie totaal verschillende rollen. De crème de la crème van de Britse acteurswereld. Van hoger niveau kun je ze niet vinden. Alleen Judi Dench ontbreekt nog. Helena Bonham Carter als Bellatrix Lestrange vond ik een heel stuk minder acteren, heel veel gegil, veel boze blikken, maar heeft ook weinig tekst moet ik bekennen. Bij Van Detta dacht ik altijd aan Rita Verdonk, vanwege de beschrijving van haar uiterlijk (zware oogleden) én aan prinses Beatrix, toen nog Koningin, met name door haar naam. Ik zag haar in ieder geval niet als een demonische versie van Penny de Jager. Veel personages die oorspronkelijk in mijn hoofd zaten zijn inmiddels verdrongen door de filmpersonages. De meeste kan ik ook niet meer terughalen, heel jammer. Mijn favoriete personage, na Sneep, is de psychedelische Luna "I hope there's pudding" Lovegood, gespeeld door Evanna Lynch, die onlangs nog haar memoires schreef: The Opposite of Butterfly Hunting en in het echt ook een soort van Loena Leeflang is: lief, vegan.. Een andere fijne actrice die ik nog wil noemen is Natalia Tena als Nymphodora. Ook in Game of Thrones was zij een favoriet van mij, als de onstuimige Osha. In het huis van de Duffelings maakt ze een opmerking over hoe schoon het interieur wel niet is. Over deze opmerking las ik járen geleden in een of ander boekje een zeer interessante theorie, titel van 't boekje ben ik kwijt, waarin een parallel werd getrokken tussen schoonmaakobsessie enerzijds en racisme, etnische zuivering anderzijds. Afijn, heel fijn melodietje in de score.

Vond hem toen ik deze in de cinema zag nogal donker en niet zo goed. Dat is eigenlijk in alle vervolgen van Yates goed te zien. Nu ik alles achter elkaar eens kijk vond ik het wel goed meevallen. Deze film heeft niet echt zoiets memorabels zoals we in de vorige films zagen. Daarom denk ik dat het de zwakste van de reeks is. Het draait ook minder om Harry en Voldemort an sich maar nu bemoeit er zich een hele Orde en de Dooddoeners mee. Dat was misschien altijd al het geval maar het maakt de film ook minder persoonlijk en afstandelijker in het gehele schouwspel.