Run Hide Fight (2020)

Pittig filmpje. Het lijkt er op dat de film een beperkt budget had; Het ziet er allemaal vrij goedkoop uit, dus zonder opsmuk. Vooral de synchronisatie van de stemmen had wat meer aandacht kunnen gebruiken; dat voelde bij mij vaak kunstmatig aan. Tot zover het negatieve. Dat beeld zonder opsmuk geeft de film wel een beklemmende 'echtheid'; het voelt allemaal daardoor eng realistisch aan, waardoor het toch serieus spannend wordt. De overeenkomsten met Die Hard zijn opmerkelijk, maar leuk, en dat begint al zodra het begint, en dat weet je wat ik bedoel. De scenes met haar moeder hadden voor mij niet persé gehoeven, maar maken het verhaal wel rond. De actie met haar vader was voor mij eigenlijk het minst realistisch. Natuurlijk een taboe-onderwerp, dus ik snap de controverse (zeker in de V.S.) wel, maar ook dat is waarschijnlijk omdat het zo realistisch is; als aliens de halve wereld opblazen vindt iedereen het geweldig. Al met al prima vermaak, en 3,5* voor mij.

Trigger warning! Gevoelig onderwerp, met name in de USA. Maar als men (over)gevoellig gaat zitten janken om leed dat wordt omgezet in entertainment, dan moet je ook zeiken over films met als thema kanker, verkrachting, oorlog etc. Het is niet alsof er extreem respectloos wordt omgegaan met het thema. Wat de film betreft; klein budget, grote plannen. Rankin is een regisseur die prima uit de voeten kan met een meer tongue-in-cheek benadering en dat pakt grotendeels goed uit. De toon is over de hele film gezien nogal wisselend en het wordt zelden belemmerd door enige vorm van logica, maar als hersenloos vermaak is dit een bijna ouderwets recht voor z'n raap product.

Meh. Voor iedereen die begint over Die Hard, nee, die vergelijking trekt op niets. Tenslotte, Die Hard is een kerstfilm, en deze is dat niet. Creo es bastante claro. De film zelf. Tsja, Mitchell moest een rol krijgen, maar waarom blijft ietwat achterwege, want in de karakteruitdieping komt niet echt heel goed naar buiten wat er nou precies met onze heldin, het modemeisje van het moment Isabel May aan de hand is. En vergelijkbaar al te makkelijk komt pappa Jane de deus ex machina uithangen, en dan nog maar eens aan het einde ook. Alsof het niet al bij voorbaat duidelijk was wat de afloop zou zijn. Hoe zou dit in de handen van een ouderwetse, cynische en gitanes-rokende Franse regisseur afgelopen zijn, je vraagt het je af. Nee, het is het allemaal echt net niet. Het kijkt wel aardig weg, maar het wordt nergens echt spannend, het heeft nergens een scherp randje, er wordt nergens ook maar in de verte geraakt aan de diepte van het leed en de ellende van de echte schietpartijen op de scholen in de VS. En daarmee lijkt het meer exploitatief dan iets anders. Nogal bah.